The Wing Series 2: Eight Pleas

CHAPTER 14

Ilang oras or minuto lang ata ang naitulog ko at muli akong nagising dahil sa sobrang pananakit ng ulo. Parang binibiyak iyon at pinupokpok na hindi ko maintindihan.

"A-Aray!"

I tried to stand but my legs wobble and they feel so weak. Nahulog ako sa kama at napasubsob sa sahig.

Hot tears started to fall as the pain intensify. I crumpled in a fetus position while pulling some of my hair in hopes that the pain would go away.

"Aaah!" napapasigaw na ako sa sobrang sakit.

God! It hurt so much!

"M-Make it g-go! Aaaah!"

Rinig ko ang marahas na pagbukas ng aking silid at mga boses pero para lang iyong nage-echo sa tenga ko dahil sa mas tumitindi sakit.

Gusto kong ihampas ang ulo sa sahig para mabawasan ang sakit.

"Aiya! A-Aiya, what happen? Bunso!" nage-echo ang boses na tanong ng kung sino. I know it's my brother when he tried to lift me up.

"T-Take it a-away! P-Please! Aaah! P-Please..."

The pain is being unbearable each passing seconds and the next thing I know is I lost consciousness.

I woke up in a familiar white room with the familiar scent and sound of apparatuses. I breathe heavily. Mabigat ang pakiramdam ko at tila pagod na pagod.

What happened? Bakit ako nasa hospital?

Sinubukan kong bumangon at pinalibot ang tingin sa boung silid. Tumigil iyon sa kapatid kong natutulog sa sofa. Dahil nauuhaw ay umalis ako ng kama para kumuha ng tubig sa katabing mesa. Medyo pagod ang katawan ko pero kaya ko namang maglakad. Muntik ko pang mabitawan ang pitsel na siguro ay nagpagising sa kapatid ko.

"Hey. How are you feeling?" agad ako nitong dinaluhan at ito na ang nagsalin ng tubig sa baso ko.

Inubos ko muna ang tubig sa baso bago ito binalingan. He had that look again. Worried and tired. Everytime I see this expression on his face I can't help but to feel guilty and I feel so sorry for being his sister.

I inhaled and give him a smile. "I'm fine, Kuya. Ano pong nangyari? Bakit ako nasa hospital?"

"You don't remember? Nag-alala ako nang makarinig ng kalabog sa kwarto mo, at nang puntahan kita ay nasa sahig ka na at namimilipit sa sakit pagkatapos ay nawalan ka ng malay. I was worried sick, bunso."

Nagyon ay naaalala ko na nga. Sumakit nga ang ulo ko, at sa sobrang sakit ay nawalan ako ng malay. I looked at my brother apologetically.

"I'm sorry, Kuya. Nagising po ako kasi masakit yong ulo ko tapos... But I'm fine now, really"

Nagbuntonghininga ito at marahang hinimas ang ulo ko. "Masakit pa ba? Nagising ka ulit kanina at namimilipit sa sakit kaya kailangan ka nilang bigyan ng sedative shots. May iba pa bang masakit sayo?"

Pinakiramdaman ko ang sarili at umiling. Bukod sa pakiramdam kong pagod na pagod ay wala naman nang masakit sakin. Hindi narin masakit ang ulo ko.

"Wala naman na. Siguro dahil lang po iyon sa pagod at stress? Hindi narin masakit ang ulo ko."

"They run some test. Pero mas mabuti sigurong magpacheck-up ka, para narin makasigurado tayo" worried consumed him so I had no choice but to nod.

Hindi na ako tumutol sa sinabi nito dahil alam ko namang kaligtasan ko lang ang sinisiguro nito. As if on cue, pumasok ang isang may kaedarang lalaki na nakadoctor's gown. Matangkad ito at kahit halatang may edad na ay hindi parin maitatangging gwapo ito.