ျပတင္းေပါက္မွ တစ္ဆင့္ တိုက္႐ိုက္က်ေရာက္ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ ခပ္ေႏြးေႏြး
အိပ္ယာနဲ႔ ထိကပ္ခ်ိန္မ်ားလို႔ ေခြၽးစို႔ေနတဲ့ ေက်ာျပင္
ပင္ပန္းႏႈန္းေခြေနတဲ့ ေျခေတြ လက္ေတြႏွင့္အတူ
တစ္ဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနခဲ့တဲ့ ဦးေခါင္း
နီးကပ္လာတဲ့ အသက္႐ႈသံျပင္းျပင္းတစ္ခုရယ္ နဖူးျပင္ေပၚက်ေရာက္ေနက် ရင္းႏွီးၿပီးသား ေႏြးေထြးမႈရယ္ေၾကာင့္
ဖြင့္ျကည့္ဖို ့တြန္းအားေပးခံေနရတဲ့ မ်က္လံုးေတြကပင္ ေလးလံလို႔ေနေလရဲ႕
" ႏိုးေနရင္ ထေတာ့
ၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ရမယ္ "
နားထဲတိုးတိုးေလးေျပာလာတဲ့ ထိုသူ႔ရဲ႕ အသံက ၾကက္သီးထစရာပင္
ရြဲ ့သလို မလႈက္မယွက္ေနရင္း မ်က္လံုးတို႔ကိုပါ အတင္းဖိပိတ္ထားမိသည္
" အဲ့လို ဆက္အိပ္ေနရင္
ေခါင္းကိုက္လြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ေတြ
အရည္ ေပ်ာ္က်လာလိမ့္မယ္ ..ေဘဘီ... "
ဒါက ေျခာက္ေျပာ ေျပာေနတာလား.... ?
ဒီလူႀကီးက အူေၾကာင္ေၾကာင္စကားေတြ အျမဲ ေျပာတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ရီစရာေကာင္းလြန္းျပန္သည္
တကယ္လည္း မေနႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းက ထိုး ကိုက္လာသည္မို႔ မထခ်င္ ထခ်င္ျဖင့္ သူကမ္းေပးလာသည့္ ေဆးတစ္လံုးကို ေသာက္ခ်လိုက္သည္
ျပံဳးျပံဳးႀကီး ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ထိုသူ႔ မ်က္ႏွာႏွင့္အတူ မုန္းစရာေကာင္းလြန္းသည့္ မွတ္မိေနေသးေသာ ညက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေစာင္ကို ျပန္ဆြဲျခံဳကာ မေက်မနပ္ျဖင့္ ျပန္အိပ္ေနလိုက္သည္
" ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတာင္
မေျပာဘဲ ဆက္အိပ္မလို႔လား "
" ခင္ဗ်ားက ဘယ္အခ်ိန္ထိ
လိုက္ကူညီေပးႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ "
ေစာင္ကို မဖယ္ပဲေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာနားကို နီးကပ္လာကာ
ေခါင္းအထိျခံဳထားသည့္ ေစာင္ကို အတင္းဆြဲဖယ္ျပန္သည္
"အျမဲတမ္းေပါ့
မင္းက ကိုယ့္ ေဘဘီေလး မဟုတ္လား "
