Isang linggo na ang nakakalipas ng umalis si Tristan pero hindi pa din siya kinokontak nito. Masyado na siyang nag-aalala sa mga nangyayari, walang siyang idea kung ano na ang mga nangyayari kay Tristan. Tinatawagan niya ito, tinetext pero hindi niya sinasagot. Sinadya naman ni Tristan na iwan ang kanyang cellphone para hindi malaman ni Alex kung ano ang tunay na dahilan kung bakit siya nasa Cebu. Lumipas pa ang isang linggo at hindi siya nakatiis pumunta na siya sa bahay ng binata. Naabutan niya sa sala ang kapatid na si Sophie.
“Sophs?” sabi ni Alex
“Ate Alex, what brings you here?”
“Soph, yung kuya mo, hindi ako tinatawagan o tinetext, bago naman siya umalis ok na kami. Sinabi pa nga nya na antayin ko siya pagbalik niya. sabi ko naman iintayin ko siya. Pero tawag ako ng tawag hindi niya sinasagot”
“Ate, I don’t have any idea kung bakit e.” Sophie told her.
Nakita ni Alex na bumababa ang Tita Vangie niya galing sa kwarto nito. Nilapitan niya ito at nagtanong.
“Tita, good morning po.” Humalik siya “Itatanong ko lang po kung may idea po kayo kung bakit di sinasagot ni Tristan ang mga tawag o text ko?”
“Naku, iha. Wala akong idea. Pero kausap ko naman siya kagabi, wala naman siyang nabanggit. Gusto mo bang tawagan ko siya?” sagot ng Tita Vangie niya.
“Pwede po ba, baka kausapin niya ako once na kayo po ang tumawag kasi hindi po number ko ang magrereflect sa phone niya”
“O sige iha, sandali.” Vangie dialed his number. It started to ring. Pinasa niya kaagad ang phone niya kay Alex. Lumabas si Alex sa may garden, hinintay niyang sagutin ito ni Tristan, then he answered.
“Hello, ma. What’s wrong? Bakit bigla ka napatawag? Hello ma? Ma?”
“You haven’t called me. I was so damn worried about you. I keep calling you, texting you but you never answered. Akala ko ok na tayo before you leave then biglang ganito lang. Kung galit ka pa din sana sinabi mo, para hindi ako nagmukhang tanga kakahintay sayo. Kakahintay sa tawag at text mo”
“Babe..” she hung up the phone. She was crying when she held back her tita vangie’s phone and run away from them. She went to their apartment and there she cried her hear out, until she fall to sleep.
Hindi mapakali si Tristan, alam niyang mali ang nagawa niyang hindi pagpaparamdam pero may dahilan ang lahat. Inisip na lang niya na kailangan na niyang tapusin ang lahat ng ginagawa niya sa Cebu at makabalik na ng Manila. After 3 weeks of staying in Cebu, they went back to Manila with Fred and the reason he went there. Sinundo siya ng pamilya niya sa airport at nagpababa siya sa restaurant.
“Tristan?” Azil said in shock
“Azil” he smiled. But his eyes are looking for her, for Alex.
“Wala na siya dito, one week na. Hindi din alam nila Shin at Yeng kung nasan siya. Ano bang nangyari?” He looked for Shin and Yeng who was at the kitchen
“Tristan” sabay na sigaw ni Yeng at Shin.
“Nasan siya?” tanong ni Tristan
“2 weeks siyang nag-aalala sayo, hindi mo sinasagot ang tawag o text niya. Pumunta siya sa bahay niyo pagbalik niya dito sa resto umiiyak siya, kinuha niya mga gamit niya then may kausap siya tapos sabi niya magkita daw sila, ilayo daw siya dito. Hindi na niya kami pinansin, umalis na siya.”
“Tinawagan niyo ba o tinext?” nagaalalang tanong nito.
“Cannot be reach phone niya. Baka nagpalit na siya ng number.”
Tumalikod na lang siya sa mga kausap, dumiretso sa kanyang opisina.
“Damn, where are you babe?” he said to himself
It has been a long day for him. It’s time for him to rest para may lakas siya bukas maghanap kay Alex. Wala man siyang idea san magsisimula maghanap pero ang importante mahanap niya ito.
She was devastated the day she left, she called Karl to ask for help. Hindi siya nagdalawang salita, nagkita sila ni Karl sa isang restaurant at tuluyang lumayo muna.
“Lex, it’s been two weeks. Wala ka bang balak bumalik na sa Manila? Baka lahat sila nag-aalala sayo” Karl said in a soft tone
“Kung gusto mo na akong umalis na dito, ok lang naman. Hahanap na lang ako ng pwedeng matuluyan. Pasensya na at naistorbo kita. Alam ko babalik ka na ng States, naabala pa kita”
Hinawi nito ang buhok ni Alex at nilagay sa likod ng tenga. “Alex, naman. Hindi ka istorbo o abala. I’m happy na ako tinawagan mo. Pero hindi mo naman pwedeng takasan ulit ung sakit diba. Dapat harapin mo ito, ng malaman mo yung dahilan niya”
“Ang dahilan niya, ginamit lang niya ako Karl. Ang totoo hindi na niya ako mahal. Sinabi niya mahal pa niya ako, pero kasinungalingan na lang niya yun. Binigay ko na lahat lahat.”
“Lex, hindi ka pa sigurado.”
“We’re over. That’s it. Ano aalis na ba ako dito?”
“Ano ka ba? Yung mga pa-effect mo e effective sa akin.” He laughed “Oo na dito ka na, kasama ako. Tigas talaga ng ulo mo noh.” Niyakap siya ni Karl ng mahigpit. “Itong hon ko napakatigas ng ulo.” Nagulat sila pareho sa sinabi ni Karl. Naitulak ni Alex ito ng bigla “ Sorry” sabi ni Tristan.
“Ok lang. Sorry. Nagulat lang ako.”
“Sige baba na muna ako. Tignan ko kung ok na ang dinner. Then tawagin na lang kita” palabas na ulit sana siya ng kwarto ng tinawag siya ulit ni Alex. Tumakbo ito at niyakap siya mula likod
“Thanks, Karl. Alam ko nasasaktan kita sa ginagawa ko. Alam ko nararamdaman mo. Kung hindi mo na kaya pwede mo na ako iwan ulit.”
Hinarap siya ni Karl, ginulo ang buhok nito at niyakap ulit ng mahigpit. “Lex, kulang pa itong ginagawa ko para mabayaran lahat ng dinala ko sayong sakit noon, bumabawi lang ako.”
“Tapos na yun, ok na tayo. Magkaibigan na tayo. Siguro nga hindi talaga tayo para sa isa’t isa kaya nangyari yun.”
He sighed heavy and answered back “Siguro nga” kumawala ito sa pagkakayakap sa dalaga. “Tignan ko ng yung pagkain. Just rest here, I’ll be back.”
He left her in her room. Halos madurog ang nararamdaman niya, hindi niya alam kung mapipigilan pa niya ang sarili niya na wag mahulog ulit sa babaeng mahal niya.
“I’ll make you happy, I promise.”
She woke up the next morning, he looks for Karl all over the house, pero hindi niya ito nakita. Tinanong niya ang mga kasama sa bahay, hindi din nila alam kung nasaan ang binata. Kaya tinawagan na lang niya ito.
Ring….
“Nasaan ka?” she ask
“Sa Manila” he answered
“Bakit? Ano ginagawa mo diyan? Hindi ka man lang nagpaalam. Nag-aalala ako, ni hindi alam ng mga tao dito kung san ka nagpunta. Pati ba naman ikaw”
“Lex, may inaayos lang ako dito. kapag naayos ko ito, we’ll be happy.”
“I want that. I want to be happy” she half smiled
“Yes, I want you to be happy. Hintay ka lang diyan. I bought something for you.”
“Okidoki” she excitedly answered then hung up.
He was driving and then he dialed a familiar number. Someone on the other line answered
“We need to talk. Meet me up.” He hungs up.
-please vote and leave a comment even though this is just a short chapter.
thanks for the support guys
happy new year!!! :)
