"ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္။ ေမာင္ေလးက first year လား"
"ဟုတ္"
"ေနေသာ္နဲ႔က ခင္တာၾကာၿပီလား"
"နင္ သူ႔ကိုအိမ္ေခၚသြားလိုက္ပါလား စႏၵာေဇာ္ဝင္း"
ယာယီအမိုးလုပ္ထားတဲ့ tent ကို ေထာက္တိုင္ကေန ျဖဳတ္ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ေအာ္မိသည္။ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကိုအကဲခတ္ၿပီး စကားႏႈိက္ခ်င္ေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္က မျမင္တတ္ဘူးဆိုေတာ့။ ျဖဴစင္လင္းနဲ႔တျခားေကာင္မေလးေတြက အစားအေသာက္ထည့္သည့္ပန္းကန္နဲ႔ ျခင္းေတြသယ္သြားၾကတုန္း စႏၵာေဇာ္ဝင္းက ကပ္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
"နင္ကလည္း အရမ္းေအာ္တာပဲ။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သိမ္းေနရမွာစိုးလို႔ ေစာင့္ၿပီးလည္းကူေပးရေသးတယ္"
"မကူနဲ႔ေတာ့ ရတယ္။ ခံုေတြကို store ထဲထည့္ၿပီးရင္ ဒီေႂကြခြက္ေတြက EC ကားေပၚတင္မွာမလား။ ရၿပီ နင္ show ၾကည့္မယ္ဆို လစ္လိုက္ေတာ့"
"ရရဲ႕လား"
"ရတယ္။ နင္မရွိဖို႔ပဲ လိုတာ"
တစ္ညေနလံုး ေဈးေရာင္းထားလို႔ အားေလ်ာ့ေနတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္းဆီက မ်က္ေစာင္းၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခု ဒိန္းခနဲလြင့္ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူေပးဖို႔လာေခၚတုန္းက အမူအရာနဲ႔တျခားစီ။
အထိခိုက္မခံတဲ့ပစၥည္းေတြကို အရင္သိမ္းဖို႔ EC ကားရပ္ထားတဲ့ parking ဘက္ကိုအရင္ေျပးရသည္။ EC အျပင္ အခန္းထဲက ေဘာ္ဒါသံုးေယာက္လည္းရွိေနတာမို႔ ခံုေတြျပန္သိမ္းဖို႔ လူအင္အားေတာင့္သြား၏။
"မင္း ဒီမွာေနခဲ့။ ျပန္လာေခၚမယ္။ မၾကာဘူး"
နဖူးကေခၽြးစက္ေတြကို လက္ခံုနဲ႔ဖိသုတ္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဆင္ၾကယ္တစ္ေယာက္ စႏၵာေဇာ္ဝင္းနားေနၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားပံုရသည္။
"ဟဲလုိ ကိုထြဋ္"
စတိုထဲပစၥည္းေတြထည့္ေနတုန္း ကိုထြဋ္ဆီကဖုန္းဝင္လာသည္။ အတန္းေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ဆက္လုပ္လိုက္မယ္ဆိုတာမ်ိဳး အမူအရာျပ၏။ စတိုထဲကထြက္လိုက္ေတာ့ အျပင္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေလထုက ေအးျမစိုထိုင္းေနသည္။ အက်ႌကို ရင္ဘတ္ကေန ဆြဲစုပ္ကိုင္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကအပူေတြလြင့္ေအာင္ ခါလိုက္မိသည္။
"ေနေသာ္ ဘယ္မွာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီးထြက္လာေနၿပီ"
"စတိုဘက္မွာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္။ ကိုထြဋ္တို႔ေရာ။ show စေနၿပီမလား။ အသံေတြၾကားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လာေနၿပီ"
"ေနေသာ္"
အသံကဖုန္းထဲကလာတာမဟုတ္။ သစ္ပင္ေတြမွာ သြယ္ခ်ိတ္အလွဆင္ထားတဲ့ မီးပြင့္ငယ္ေတြရဲ႕အလင္းေအာက္မွာ ပီၿပင္စြာရုပ္လံုးေပၚလာတဲ့အရိပ္တစ္စဆီကျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ ကိုထြဋ္က အနက္ေရာင္ဂ်င္းနဲ႔ တီရွပ္အပြကို တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားတာျဖစ္၏။ အရင္လို ရွပ္အျဖဴနဲ႔စတိုင္ပန္ဝတ္ထားၿပီး ပံုေသကားခ်ပ္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ သီးသန္႔ဆန္ဆန္ပဲ ကိုထြဋ္ေျခလွမ္းေတြထိ ေလေျပတိုးတဲ့သစ္ရြက္ေလးလို ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုထြဋ္ကို အံ့ဩစြာပဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဂုဏ္ထူးရတဲ့ဆုတံဆိပ္ေတြကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာတည့္တည့္ လွမ္းလာစဥ္ကလိုမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝေန႔ရက္ေတြအတြက္ အနားမွာရွိေနေပးခဲ့စဥ္ကလိုမ်ိဳး။ ဒီႏွစ္ေတြထဲ ကၽြန္ေတာ့္အနားအျမဲရပ္တည္ေပးခဲ့တဲ့ေျခလွမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္အျပံဳးေတြပါ ေဆာင္ယူလာေပး၏။
"စိုင္းစိုင္း ဆိုေတာ့မွာ။ ေနေသာ္ လြတ္သြားမွာစိုးလို႔ လာေခၚတာ"
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္က အပူေငြ႕ေငြ႕သက္ဝင္ေနတဲ့လက္ဖဝါးရဲ႕ဖမ္းဆုပ္ဆြဲယူျခင္းကို ခံရ၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္အျဖဴနဲ႔အနက္ျခလွမ္းႏွစ္စံုရဲ႕ ဦးတည္ရာတို႔က ထပ္တူညီေနျပန္သည္။ ကိုထြဋ္အျပံဳးေပၚမွာ မီးပြင့္ငယ္ေတြရဲ႕ အလင္းပံုရိပ္ေလးေတြျဖတ္ေျပး၏။
"ေနေသာ္အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္း"
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အႀကိမ္မ်ားစြာတီးခတ္ဖူးတဲ့သံစဥ္နဲ႔ စိုင္းစိုင္းရဲ႕အသံက ကၽြန္ေတာ့္အၾကားအာရံုကိုလာထိသည္။ အျမင္အာရံုကိုဆြဲေဆာင္ခံထားရသည့္ျမင္ကြင္းကတျခား။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈက အေႏွးျပကြက္ေတာ့မျဖစ္သြား။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ စတိတ္ခ်္စင္ကိုေငးေမာၾကည့္ေနတဲ့ ကိုထြဋ္တစ္ေယာက္သာ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနသည္။ သီခ်င္းရဲ႕စကားလံုးတစ္ခုခ်င္းစီက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားသံစဥ္နဲ႔ေပါင္းစပ္ထြက္ေပၚ၏။
"I love you...
အခ်စ္ေတြမင္းယူ
မင္းရင္ထဲမွာ...ဘယ္လိုလဲ မေတြးရဲပါဘူး
မုသားမဟုတ္ဘူး...
Oh Yes I do do...
က်ိန္ရဲတယ္ ဘုရားစူး
ခ်စ္တယ္ (သို႔မဟုတ္) I love you"
"အစ္ကို...အစ္ကို!"
လက္ေမာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပုတ္ႏႈိးခံလိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္ေတာ္ကမာၻေလး လြင့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အညာသူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာရွိေနသည့္ ညီမေလးနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဇာမဏိေရာဟင္ အစ္ကို"
"ဇာမဏိ!"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲထိတ္ခနဲ။
"ဟယ္ ကိုကို...။ ဟုတ္သားပဲ။ ဇာမဏိေရာ"
ညီမေလးကပါ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ေမးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဇာမဏိကို ကားပါကင္မွာ ေစာင့္ခိုင္းခဲ့တာ။ ကိုထြဋ္လာေခၚတာနဲ႔ အကုန္လံုးကိုေမ့ၿပီး...။
"Sorry ကြာ..."
ကၽြန္ေတာ့္အသံက တကယ္ကိုအားနာညံ့သက္စြာထြက္က်လာသည္။
"ဒီမွာပဲေစာင့္ေန ညီမ။ ကိုယ္ ဇာမဏိကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္"
"ကိုယ္ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ ေနေသာ္"
ကိုထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးစြန္းကိုဆြဲတားထားသည္။
"ရတယ္ ကိုထြဋ္။ မၾကာဘူး။ ကေလးေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကိုထြဋ္ေနခဲ့ေပးပါ"
ကိုထြဋ္လက္ဖ်ားကို ညင္ညင္သာသာမဖယ္ႏိုင္ခဲ့။ လူအုပ္ထဲကတိုးထြက္လာေတာ့ ေလေအးေအးကစိမ့္ခနဲ။ stage show နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္မွာ အေမွာင္ထုအားေကာင္းျပီးညခင္းကေအးစက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြထဲ အားစိုက္ထည့္ေျပးမိသည္။ မိနစ္ငါးဆယ္နီးပါး ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ထားမိခဲ့တဲ့လူက ဒီဇင္ဘာအေအးဓာတ္ကို အံတုေနရလိမ့္မည္။ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မည့္တစ္ေနရာရာရွာၿပီး ေစာင့္ေနဖို႔ေမၽွာ္လင့္မိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ထားခဲ့မိတာ ကားပါကင္မွာေလ။ ေက်ာင္းပုရဝုဏ္က က်ယ္ဝန္းလြန္းတာမဟုတ္ဘဲ လူေတြ၊ ပစၥည္းေတြကိုေရွာင္ရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကိုတိုက္စားယူ၏။
သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့က အလင္းအားနည္းတဲ့ကားပါကင္ေနရာထိ လႊမ္းျခံဳေနသည္။ တစ္ခုတည္းေသာအားေကာင္းေနတဲ့အရာက ေဆာင္းေလေအးေတြ။ ရန္ကုန္က ေအးလြန္းတဲ့ေနရာမဟုတ္ေပမယ့္ ညခင္းပိုင္းေတြမွာ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့သည္။ ေခၽြးစရွိရာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ားတို႔က ေလေအးေတြျဖတ္တိုက္ခံရခ်ိန္မွာ ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕ကုန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို လၽွာနဲ႔သပ္မိၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲဟိုက္ေနသည္။ EC ရဲ႕ကားေဘးနားမွာ လက္ပိုက္ေက်ာေပးရပ္ေနသူကိုေတြ႕မွ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲအပူေတြေပ်ာက္သည္။
"ဇာမဏိ!"
ကၽြန္ေတာ့္ေခၚသံက ညင္သာလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ ဒါ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ရဲ႕နာမည္ကိုေခၚမိတဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါ။ လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ ဇာမဏိမ်က္ဝန္းေတြ မွိန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္လိုပဲ အားေဖ်ာ့ေနသည္။ မိနစ္ငါးဆယ္။ မိနစ္ငါးဆယ္နီးပါး ဒီအတိုင္းရွိေနခဲ့သလား မေသခ်ာေပမယ့္ ဇာမဏိလႈပ္ရွားမႈေတြေႏွးေကြး၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ စတင္တိုးကပ္လိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက စိတ္ရဲ႕ဖိစီးခံထားရမႈေၾကာင့္ ၾကမ္းတမ္းေနလိမ့္မည္။
"ၾကာေနရင္ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါလား။ ဒီေလာက္ေလးေတာင္ သိတတ္မႈမရွိဘူးလား"
"ဖုန္းက ကားထဲမွာ"
"ဒါဆိုလည္း ကားေပၚသြားထိုင္ေနပါလား!"
"ကားက ဖုန္းဆက္မွလာႀကိဳမွာ"
"ဒါဆိုလည္း stage ဘက္ကိုလိုက္ခဲ့ပါလား!"
"ခင္ဗ်ားလာေခၚရင္ လြဲသြားမွာစိုးလို႔"
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြန္းတုန္႔ျပန္ေနတဲ့ေလသံနဲ႔မ်က္ႏွာထားကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ေယာက္ယက္ခတ္ၿပီး အသက္ရႈႏႈန္းေတြပါျမန္ဆန္ေနရသည္။ တကယ္ကို ဘာဆက္ေျပာရမလဲဆိုတာလည္း မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အမွားမွန္းသိေနလည္း မထံုတက္ေထးအမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္ခံျပင္းေနမိသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဒီလိုေမ့ေလ်ာ့ရေလာက္ေအာင္ထိ ကၽြန္ေတာ္ အသိစိတ္မကင္းခဲ့ဖူးပါ။ စိတ္အလိုမက်တာေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျဖစ္တဲ့ေဒါသေတြ။
"မင္းကြာ..."
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်ၿပီး အားမလိုအားမရသာ ေရရြတ္မိေတာ့သည္။ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရတာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က လက္သင့္မခံ။ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ ဘယ္လိုစကားလံုးေတြနဲ႔ပစ္ေပါက္ရလည္းဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သိလည္းမသိခ်င္။ မရင္းႏွီးတဲ့လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အခ်ိန္ၾကာၾကာေတြးေတာေနတာမ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ့္စတိုင္မဟုတ္ပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးလည္း တစ္ခါမွမေတြ႕ျမင္ဖူး။ ထားခဲ့ရင္ထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ေနေနရေအာင္ထိ မစဥ္းစားတတ္တာလား။
"ဒီမွာ..."
ကၽြန္ေတာ့္ကိုကမ္းေပးလာသည့္ေဖာ့ဘူး။
"ဘာလဲ!"
"ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းေပးသြားတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာင္းတဲ့မုန္႔"
"မင္းကိုေကၽြးတာမလား။ ငါက မုန္႔ေရာင္းရင္းစားထားလို႔ ဗိုက္ျပည့္ေနၿပီ"
"ဒါမ်ိဳး မစားတတ္ဘူး"
ဒင္ဆမ္းကိုမစားတတ္ဘူးေျပာတဲ့လူကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခါးေထာက္ၾကည့္မိသည္။ ေျပးလာတုန္းက ပူေနတာေတြလည္း အေတာ္အတန္ေလ်ာ့ေနခဲ့ၿပီ။
"ဘာလဲ ပဲျပဳတ္နဲ႔ထမင္းပဲစားတတ္တာလား"
အလိုေလ်ာက္ ကန္႔လန္႔တိုက္မိတဲ့ႏႈတ္ထြက္စကားေတြကိုေတာ့ ခ်ဳပ္တည္းမေနေတာ့။
"ပဲလည္းေကာင္းပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ပိုႀကိဳက္တယ္"
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးကိုလည္း သိပံုမရပါ။ မိနစ္ငါးဆယ္လံုးပစ္ထားခဲ့တာကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ပံုမရဘဲ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္အေၾကာင္းေျပာေနႏိုင္တဲ့ေကာင္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာထဲသာ ပစ္ခ်ခ်င္မိေတာ့သည္။
"လာ သြားမယ္! မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာေနၿပီ"
မတုန္မလႈပ္အမူအရာေတြကို စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ဇာမဏိလက္ေကာက္ဝတ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းဆြဲမိသည္။ ဘုရား...။ ေအးစက္ေနလိုက္တာမ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လက္ကို ျပန္လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြား၏။ ဦးေဆာင္ေခၚယူမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြေဘးကို သူ႔ေျခလွမ္းေတြတိုးလာသည္။
"သြားမယ္ေလ"
ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္အတိုင္း ရပ္ေစာင့္ေနေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေျပာဆိုခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းအက်အတိုင္း သူ႔ေျခလွမ္းေတြ လိုက္၏။ show ပြဲနားေရာက္ခါနီးပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အနားကို ညီမေလးနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေရာ ဇာမဏိသူငယ္ခ်င္းေတြပါေျပးလာသည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဇာမဏိ"
အညာသူေမးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ ေခါင္းခါသည္။ show ပြဲထဲ ၾကာၾကာမေနလိုက္ဘဲ ျပန္ခါနီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အၾကည့္တစ္ခ်က္ေရာက္လာခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။ ကားစီးတာေတာင္ ေခါင္းမူးတတ္တာ၊ ဒီလိုလူမ်ားၿပီး အသံဆူတဲ့ေနရာေတြကို က်င့္သားရပံုလည္းမရွိပါ။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ ကိုထြဋ္"
"ပြဲၿပီးဖို႔တစ္နာရီေလာက္လိုေသးတယ္။ ျပန္ခ်င္ေနၿပီလား ေနေသာ္က"
"ဟုတ္...ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညေနလံုးလည္း မတ္တပ္ရပ္ထားေတာ့ ပင္ပန္းေနလို႔"
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းေန၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚမွာ ခက္ခဲတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဖူးခဲ့တာမို႔ ဆင္ၾကယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ေနထိုင္မေကာင္းေတာ့။ မၾကည္သာတဲ့စိတ္နဲ႔ ကိုထြဋ္နားလည္း မေနခ်င္။ ကိုထြဋ္အနားရွိရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ပံုစံကိုပဲျပေပးခ်င္မိ၏။ ကိုထြဋ္က သူ႔အဖြဲ႕နဲ႔ရွိေနဦးမွာျဖစ္လို႔ ကားနားအထိလိုက္ပို႔သည္။
"ညက် ေဆးေသာက္အိပ္ဦး ေနေသာ္။ တကယ္ပင္ပန္းသြားပံုပဲ"
"ဟုတ္။ ကိုထြဋ္ေရာ ဒီညျပန္လာဦးမွာလား"
"ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ညလံုးေပါက္မယ္ထင္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ကိုထြဋ္ကို ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းေနထိုင္တဲ့ အလံုကိုလိုက္ပို႔ၿပီးမွ ကားကိုလမ္းရွည္ေတြကေန ေကြ႕ပတ္ေမာင္းေနမိသည္။ ကားလမ္းမေတြ ရွင္းလင္းေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာေတာ့ လူေတြသြားလာေနၾကတုန္း။
"ကိုကို ဖ်ားေနၿပီလား"
"ဟင္...မဖ်ားပါဘူး ညီမေလးရဲ႕"
"ဇာမဏိနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာလား"
"မျဖစ္ပါဘူး"
"မသိဘူးေလ။ ကိုကိုေရာ၊ ဇာမဏိေရာ မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔။ ဇာမဏိကေတာ့ ထားပါ။ သူကအျမဲအဲ့လိုပဲ"
"ဇာမဏိက ေက်ာင္းမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ"
"ဇာမဏိလား။ သူက သူတို႔ေမဂ်ာမွာ Roll.1 ေလ။ ေနာက္ၿပီး သူက the whole burma နံပါတ္ 9 ခ်ိတ္တာေနာ္"
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ခံုးေတြျမင့္တက္သြားၿပီး ညီမေလးဘက္ကိုေတာင္ လွည့္ၾကည့္မိသြားသည္။
"အဲ့ဒီဆင္ၾကယ္ဖိနပ္က တကယ္ႀကီး? ညီမေလးမ်ား အမွတ္မွားေနတာမ်ားလား"
"မွားပါဘူး ကိုကိုရ။ သူ႔အမွတ္ႀကီးက ပ်ံလန္ေနတာကို။ Roll 2 ဆို သူနဲ႔အမွတ္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ေတာင္ကြာတယ္။ ညီမေလးနဲ႔ သိတယ္ဆိုတာေတာင္ ေဇာ္ထက္တို႔နဲ႔ ကန္တင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိျပီးစသိေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းစတတ္တဲ့ေန႔ သူမူးေနတုန္း ေဆးေပးလိုက္တာ ညီမေလးအစ္ကိုဆိုၿပီး သိသြားတာကေန နည္းနည္းရင္းႏွီးသြားတာေပါ့။ ေက်ာင္းက ဘယ္ကလပ္ထဲမွလည္းမဝင္ ဘာမွလည္းမလုပ္ဘူး။ အစပိုင္း ေက်ာင္းပ်က္ေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အတန္းမွန္တယ္ေျပာပါတယ္။ အခု သူတို႔ေနတဲ့ ေရႊအုန္းပင္ကအခန္းက ေႏြတုန္းက ေရာင္းမယ္ဆိုၿပီး
မာမီ့ကိုေတာင္ လာေျပာေသးတဲ့အခန္းေနာ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဟိုတစ္ေန႔က သူ႔ကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ ညီမေလးက အံ့ဩၿပီးသြားစပ္စုတာ။ ဝယ္ထားတဲ့သူကပဲ သူတို႔ကိုျပန္ငွားထားတာလား ဘာလားမသိဘူး"
ကုတင္ေပၚပစ္လွဲခ်လိုက္ေပမယ့္ စိတ္က ညီမေလးေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုသာ အခါခါၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ဒီေလာက္အမွတ္ေတြမ်ားရဲ႕သားနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကိုဘာလို႔ မသြားခဲ့တာလဲ ကၽြန္ေတာ္မေတြးဘဲ မေနႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုထြဋ္ဆို ေဆးတကၠသိုလ္အမွတ္ကို ကပ္သီေလးလြဲကုန္လို႔ Dental ကိုေရာက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
ညီမေလးေဖ့ဘုတ္အေကာင့္ထဲမွာေပၚေနတဲ့ ဇာမဏိဆိုတဲ့နာမည္ကိုဝင္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ညခင္းပိုင္း ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္တစ္ေနရာမွာရိုက္ထားတဲ့ပံုျဖစ္ႏိုင္သည္။ ညေနာက္ခံနဲ႔ရင္ျပင္ စလိုက္မီးဝါက်င္က်င္ေတြလႊမ္းထားတဲ့ ေဘးတိုက္ေငးေနသည့္ပံုကို profile picture အျဖစ္ေတြ႕ရသည္။ အေကာင့္ကို privacy ပဲခ်ထားသလား၊ ဘာမွပဲမတင္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္။
- သစၥာေဖာက္!
Group chat ထဲဝင္လာသည့္ message က chat head အေပၚဆံုးမွာတက္လာသည္။ ပို႔လာတာက ၿဖိဳးေလး။ ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ video call ဝင္လာတာမို႔ ေခါင္းအံုးေတြခုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထထိုင္လိုက္ရသည္။ ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးက ၿဖိဳးေလးအေကာင့္ကေနပဲေပၚလာသည္။
"ျပန္တာေတာင္ ေျပာမသြားဘူး ေအေဘးေလး! ကိုထြဋ္ေျပာမွသိရတယ္"
"ပင္ပန္းေနလို႔ကြာ"
ကၽြန္ေတာ္ ညည္းညည္းညဴညဴေျပာမိသည္။
"ငါတို႔ေလာက္ပင္ပန္းဦးမွာတဲ့လား။ အခုလည္း ပြဲၿပီးသြားတာေတာင္ ပစၥည္းေတြေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ စာရင္းျပန္ကိုက္ဖို႔ေစာင့္ေနရတယ္"
ဒီေန႔ ကေမာက္ကမအေျခအေနေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အတိုခ်ံဳးရွင္းျပေတာ့မွ ၿဖိဳးေလးေဒါသမ်က္ႏွာ ေျပက်သြားသည္။
"အဲ့ လည္ပင္းလက္ႏွီးစုတ္စြပ္ထားတဲ့ေကာင္ေတြက ေကာင္းက်ိဳးကိုမေပးဘူး"
(လည္ပင္းလက္ႏွီးစုပ္စြပ္တယ္ဆိုတာ ယူနီေဖာင္းမွာ နက္ကတိုင္တပ္ရတာကို ေျပာတာပါေနာ္။ ေက်ာင္းသားခ်င္းအႏိုင္ယူေျပာဆိုတဲ့အခါမွာသံုးတာျဖစ္လို႔ ရယ္ေမာစရာအေနနဲ႔သာ ျမင္ေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္)
"ေနာက္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ငါတို႔ေက်ာင္းသူေတြကို မ,သြားဦးမွာ။ ေနာက္တစ္ခါ ငါတို႔ေက်ာင္းမွာအဲ့ေကာင္ကိုေတြ႕ရင္ျပ ေဟ့ေရာင္။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္လုပ္ပစ္ဦးမယ္"
"ကေလးသာသာပါကြာ။ ငါ့ညီမေလးနဲ႔မွရြယ္တူ"
"ကေလးသာသာလည္း က်ားကက်ားပဲ။ နယ္ေျမေက်ာ္လာရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ေသခ်ာသိေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။ ေရေက်ာင္းကေကာင္ေတြ ငါတို႔ေက်ာင္းသူေတြကို မ,သြားတာမ်ားေနၿပီ"
"မ ပါေစကြာ။ မင္းမို႔ ႏွေျမာသံထြက္ေနေသးတယ္။ ငါတို႔ေက်ာင္းကေကာင္မေလးေတြရဲ႕ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ နထရယ္ဘူးသီးရုပ္ေတြကိုျမင္မွ ျပန္ထိုးထည့္မေပးလာရင္ကို ေက်းဇူးတင္ေနၿပီ"
ရဲဘုန္းစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေပမယ့္ ၿဖိဳးေလးကႏွာေခါင္းရႈံ႔သည္။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ၿဖိဳးေလးပံုစံက မိန္းကေလးေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားသည္။ ရဲဘုန္းသာ ပထမတစ္ႏွစ္ေလာက္ ရည္းစားထားၿပီးျပတ္သြားေပမယ့္ ၿဖိဳးေလးကေတာ့ ရည္းစားထားတာကို ဘာသာရပ္တစ္ခုလို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားသင္ၾကားေနတုန္းျဖစ္၏။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိန္းကေလးအင္အားမ်ားတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းအတြက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ရန္ျဖစ္ေပးေနသူလည္း ျဖစ္သည္။
"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနပါနဲ႔ကြာ မင္းကလည္း။ တမင္လုပ္တာမွမဟုတ္တာ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ"
"အင္း...စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာထက္ အားနာသြားတာကြာ"
"မင္းသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားနာတတ္တာေနာ္။ ဟုိ ေသာက္ခြက္ေျပာင္တဲ့ေအေဘးကေတာ့ ဘိလိယက္ထိုးဖို႔ခ်ိန္းထားၿပီးမွ ဂိမ္း battle ဆိုင္ေနလို႔ဆိုၿပီး တစ္ညလံုးလံုး ငါ့ကိုေမ့သြားတာ အခုထိ ေစာက္အားနာစိတ္ ဝင္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိဘူး"
ၿဖိဳးေလးက ရဲဘုန္းဘက္ကို စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္ၿပီး ေပၚတင္ဖဲ့ေတာ့သည္။ ရဲဘုန္းက အနီးကပ္ႀကီး လက္ခလယ္ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သားရန္ထျဖစ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ video call ခ်လိုက္ရေတာ့သည္။ chat room က ထြက္ၿပီး facebook noti ေတြကိုဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးက်ယ္သြားရျပန္၏။
ဇာမဏိ accepted your friend request။ အဲ့ဒါမွေသေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ရဲ႕အေကာင့္ကိုၾကည့္ေနရင္း ၿဖိဳးေလးဆီက စာဝင္လာေတာ့ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ add friend လုပ္မိသြားပံုရသည္။ ဒီေန႔ကေတာ့ တကယ္ကို ေသာက္တလြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။
Sai Sai Kham Hlaing _ I love you
############################
December 17.2020.(Friday)
×××××××××××××××××××××××××××
"ကူညီပေးတာ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်။ မောင်လေးက first year လား"
"ဟုတ်"
"နေသော်နဲ့က ခင်တာကြာပြီလား"
"နင် သူ့ကိုအိမ်ခေါ်သွားလိုက်ပါလား စန္ဒာဇော်ဝင်း"
ယာယီအမိုးလုပ်ထားတဲ့ tent ကို ထောက်တိုင်ကနေ ဖြုတ်ချရင်း ကျွန်တော် လှည့်အော်မိသည်။ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကိုအကဲခတ်ပြီး စကားနှိုက်ချင်နေတာတွေကို ကျွန်တော်က မမြင်တတ်ဘူးဆိုတော့။ ဖြူစင်လင်းနဲ့တခြားကောင်မလေးတွေက အစားအသောက်ထည့်သည့်ပန်းကန်နဲ့ ခြင်းတွေသယ်သွားကြတုန်း စန္ဒာဇော်ဝင်းက ကပ်နေခဲ့တာဖြစ်သည်။
"နင်ကလည်း အရမ်းအော်တာပဲ။ နင်တို့နှစ်ယောက်တည်း သိမ်းနေရမှာစိုးလို့ စောင့်ပြီးလည်းကူပေးရသေးတယ်"
"မကူနဲ့တော့ ရတယ်။ ခုံတွေကို store ထဲထည့်ပြီးရင် ဒီကြွေခွက်တွေက EC ကားပေါ်တင်မှာမလား။ ရပြီ နင် show ကြည့်မယ်ဆို လစ်လိုက်တော့"
"ရရဲ့လား"
"ရတယ်။ နင်မရှိဖို့ပဲ လိုတာ"
တစ်ညနေလုံး ဈေးရောင်းထားလို့ အားလျော့နေတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းဆီက မျက်စောင်းကြမ်းကြမ်းတစ်ခု ဒိန်းခနဲလွင့်ထွက်လာ၏။ ကျွန်တော့်ကို ကူပေးဖို့လာခေါ်တုန်းက အမူအရာနဲ့တခြားစီ။
အထိခိုက်မခံတဲ့ပစ္စည်းတွေကို အရင်သိမ်းဖို့ EC ကားရပ်ထားတဲ့ parking ဘက်ကိုအရင်ပြေးရသည်။ EC အပြင် အခန်းထဲက ဘော်ဒါသုံးယောက်လည်းရှိနေတာမို့ ခုံတွေပြန်သိမ်းဖို့ လူအင်အားတောင့်သွား၏။
"မင်း ဒီမှာနေခဲ့။ ပြန်လာခေါ်မယ်။ မကြာဘူး"
နဖူးကချွေးစက်တွေကို လက်ခုံနဲ့ဖိသုတ်ပြီးမှ ကျွန်တော့်ကိုခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဆင်ကြယ်တစ်ယောက် စန္ဒာဇော်ဝင်းနားနေပြီး ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားပုံရသည်။
"ဟဲလို ကိုထွဋ်"
စတိုထဲပစ္စည်းတွေထည့်နေတုန်း ကိုထွဋ်ဆီကဖုန်းဝင်လာသည်။ အတန်းဖော် နှစ်ယောက်က သူတို့ဆက်လုပ်လိုက်မယ်ဆိုတာမျိုး အမူအရာပြ၏။ စတိုထဲကထွက်လိုက်တော့ အပြင်ဝန်းကျင်ရဲ့ လေထုက အေးမြစိုထိုင်းနေသည်။ အင်္ကျီကို ရင်ဘတ်ကနေ ဆွဲစုပ်ကိုင်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကအပူတွေလွင့်အောင် ခါလိုက်မိသည်။
"နေသော် ဘယ်မှာလဲ"
"ကျွန်တော် အခုပဲ ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီးထွက်လာနေပြီ"
"စတိုဘက်မှာပေါ့"
"ဟုတ်တယ်။ ကိုထွဋ်တို့ရော။ show စနေပြီမလား။ အသံတွေကြားတယ်။ ကျွန်တော်လာနေပြီ"
"နေသော်"
အသံကဖုန်းထဲကလာတာမဟုတ်။ သစ်ပင်တွေမှာ သွယ်ချိတ်အလှဆင်ထားတဲ့ မီးပွင့်ငယ်တွေရဲ့အလင်းအောက်မှာ ပီပြင်စွာရုပ်လုံးပေါ်လာတဲ့အရိပ်တစ်စဆီကဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက် ကိုထွဋ်က အနက်ရောင်ဂျင်းနဲ့ တီရှပ်အပွကို တွဲဖက်ဝတ်ဆင်ထားတာဖြစ်၏။ အရင်လို ရှပ်အဖြူနဲ့စတိုင်ပန်ဝတ်ထားပြီး ပုံသေကားချပ်လှုပ်ရှားနေရတဲ့နေ့ရက်တွေနဲ့ သီးသန့်ဆန်ဆန်ပဲ ကိုထွဋ်ခြေလှမ်းတွေထိ လေပြေတိုးတဲ့သစ်ရွက်လေးလို ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေပါသည်။ ကျွန်တော် ကိုထွဋ်ကို အံ့ဩစွာပဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိ၏။ ဂုဏ်ထူးရတဲ့ဆုတံဆိပ်တွေကိုင်ပြီး ကျွန်တော်ရှိရာတည့်တည့် လှမ်းလာစဉ်ကလိုမျိုး၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံးတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝနေ့ရက်တွေအတွက် အနားမှာရှိနေပေးခဲ့စဉ်ကလိုမျိုး။ ဒီနှစ်တွေထဲ ကျွန်တော့်အနားအမြဲရပ်တည်ပေးခဲ့တဲ့ခြေလှမ်းတွေက ကျွန်တော့်အပြုံးတွေပါ ဆောင်ယူလာပေး၏။
"စိုင်းစိုင်း ဆိုတော့မှာ။ နေသော် လွတ်သွားမှာစိုးလို့ လာခေါ်တာ"
ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်က အပူငွေ့ငွေ့သက်ဝင်နေတဲ့လက်ဖဝါးရဲ့ဖမ်းဆုပ်ဆွဲယူခြင်းကို ခံရ၏။ ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြူနဲ့အနက်ခြလှမ်းနှစ်စုံရဲ့ ဦးတည်ရာတို့က ထပ်တူညီနေပြန်သည်။ ကိုထွဋ်အပြုံးပေါ်မှာ မီးပွင့်ငယ်တွေရဲ့ အလင်းပုံရိပ်လေးတွေဖြတ်ပြေး၏။
"နေသော်အကြိုက်ဆုံးသီချင်း"
ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြမိသည်။ ကျွန်တော်အကြိမ်များစွာတီးခတ်ဖူးတဲ့သံစဉ်နဲ့ စိုင်းစိုင်းရဲ့အသံက ကျွန်တော့်အကြားအာရုံကိုလာထိသည်။ အမြင်အာရုံကိုဆွဲဆောင်ခံထားရသည့်မြင်ကွင်းကတခြား။ ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေရဲ့လှုပ်ရှားမှုက အနှေးပြကွက်တော့မဖြစ်သွား။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်မြင်ကွင်းထဲမှာ စတိတ်ချ်စင်ကိုငေးမောကြည့်နေတဲ့ ကိုထွဋ်တစ်ယောက်သာ ကြည်လင်ပြတ်သားနေသည်။ သီချင်းရဲ့စကားလုံးတစ်ခုချင်းစီက ကျွန်တော့်နှလုံးသားသံစဉ်နဲ့ပေါင်းစပ်ထွက်ပေါ်၏။
"I love you...
အချစ်တွေမင်းယူ
မင်းရင်ထဲမှာ...ဘယ်လိုလဲ မတွေးရဲပါဘူး
မုသားမဟုတ်ဘူး...
Oh Yes I do do...
ကျိန်ရဲတယ် ဘုရားစူး
ချစ်တယ် (သို့မဟုတ်) I love you"
"အစ်ကို...အစ်ကို!"
လက်မောင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပုတ်နှိုးခံလိုက်ရမှ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်တော်ကမ္ဘာလေး လွင့်သွားသည်။ ကျွန်တော်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အညာသူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကိုတွေ့ရ၏။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာရှိနေသည့် ညီမလေးနဲ့သူ့သူငယ်ချင်းမလေးပါ လှည့်ကြည့်လာသည်။
"ဇာမဏိရောဟင် အစ်ကို"
"ဇာမဏိ!"
ကျွန်တော့်ရင်ထဲထိတ်ခနဲ။
"ဟယ် ကိုကို...။ ဟုတ်သားပဲ။ ဇာမဏိရော"
ညီမလေးကပါ မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့မေးလာသည်။ ကျွန်တော် ဇာမဏိကို ကားပါကင်မှာ စောင့်ခိုင်းခဲ့တာ။ ကိုထွဋ်လာခေါ်တာနဲ့ အကုန်လုံးကိုမေ့ပြီး...။
"Sorry ကွာ..."
ကျွန်တော့်အသံက တကယ်ကိုအားနာညံ့သက်စွာထွက်ကျလာသည်။
"ဒီမှာပဲစောင့်နေ ညီမ။ ကိုယ် ဇာမဏိကို သွားခေါ်လိုက်ဦးမယ်"
"ကိုယ် လိုက်ခဲ့မယ်လေ နေသော်"
ကိုထွဋ်က ကျွန်တော့်ပုခုံးစွန်းကိုဆွဲတားထားသည်။
"ရတယ် ကိုထွဋ်။ မကြာဘူး။ ကလေးတွေချည်းပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ ကိုထွဋ်နေခဲ့ပေးပါ"
ကိုထွဋ်လက်ဖျားကို ညင်ညင်သာသာမဖယ်နိုင်ခဲ့။ လူအုပ်ထဲကတိုးထွက်လာတော့ လေအေးအေးကစိမ့်ခနဲ။ stage show နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်မှာ အမှောင်ထုအားကောင်းပြီးညခင်းကအေးစက်၏။ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေထဲ အားစိုက်ထည့်ပြေးမိသည်။ မိနစ်ငါးဆယ်နီးပါး ကျွန်တော် မေ့လျော့ထားမိခဲ့တဲ့လူက ဒီဇင်ဘာအအေးဓာတ်ကို အံတုနေရလိမ့်မည်။ သက်တောင့်သက်သာဖြစ်မည့်တစ်နေရာရာရှာပြီး စောင့်နေဖို့မျှော်လင့်မိပေမယ့် ကျွန်တော်ထားခဲ့မိတာ ကားပါကင်မှာလေ။ ကျောင်းပုရဝုဏ်က ကျယ်ဝန်းလွန်းတာမဟုတ်ဘဲ လူတွေ၊ ပစ္စည်းတွေကိုရှောင်ရတာနဲ့ အချိန်ကိုတိုက်စားယူ၏။
သီချင်းသံသဲ့သဲ့က အလင်းအားနည်းတဲ့ကားပါကင်နေရာထိ လွှမ်းခြုံနေသည်။ တစ်ခုတည်းသောအားကောင်းနေတဲ့အရာက ဆောင်းလေအေးတွေ။ ရန်ကုန်က အေးလွန်းတဲ့နေရာမဟုတ်ပေမယ့် ညခင်းပိုင်းတွေမှာ အပူချိန်လျော့သည်။ ချွေးစရှိရာ ကျွန်တော့်လက်ဖျားတို့က လေအေးတွေဖြတ်တိုက်ခံရချိန်မှာ အေးစက်ခြောက်သွေ့ကုန်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာနဲ့သပ်မိပြီးနောက် ကျွန်တော့်ရင်ထဲဟိုက်နေသည်။ EC ရဲ့ကားဘေးနားမှာ လက်ပိုက်ကျောပေးရပ်နေသူကိုတွေ့မှ ကျွန်တော့်ရင်ထဲအပူတွေပျောက်သည်။
"ဇာမဏိ!"
ကျွန်တော့်ခေါ်သံက ညင်သာလှသည်တော့မဟုတ်။ ဒါ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ရဲ့နာမည်ကိုခေါ်မိတဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါ။ လှည့်ကြည့်လာတဲ့ ဇာမဏိမျက်ဝန်းတွေ မှိန်ပျပျအလင်းရောင်လိုပဲ အားဖျော့နေသည်။ မိနစ်ငါးဆယ်။ မိနစ်ငါးဆယ်နီးပါး ဒီအတိုင်းရှိနေခဲ့သလား မသေချာပေမယ့် ဇာမဏိလှုပ်ရှားမှုတွေနှေးကွေး၏။ ကျွန်တော့်ဘက်ကပဲ စတင်တိုးကပ်လိုက်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေက စိတ်ရဲ့ဖိစီးခံထားရမှုကြောင့် ကြမ်းတမ်းနေလိမ့်မည်။
"ကြာနေရင် မင်းသူငယ်ချင်းကို ဖုန်းဆက်ခေါ်ပါလား။ ဒီလောက်လေးတောင် သိတတ်မှုမရှိဘူးလား"
"ဖုန်းက ကားထဲမှာ"
"ဒါဆိုလည်း ကားပေါ်သွားထိုင်နေပါလား!"
"ကားက ဖုန်းဆက်မှလာကြိုမှာ"
"ဒါဆိုလည်း stage ဘက်ကိုလိုက်ခဲ့ပါလား!"
"ခင်ဗျားလာခေါ်ရင် လွဲသွားမှာစိုးလို့"
ကျွန်တော့်ကို ခွန်းတုန့်ပြန်နေတဲ့လေသံနဲ့မျက်နှာထားကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်။ ကျွန်တော့်မှာသာ ယောက်ယက်ခတ်ပြီး အသက်ရှုနှုန်းတွေပါမြန်ဆန်နေရသည်။ တကယ်ကို ဘာဆက်ပြောရမလဲဆိုတာလည်း မသိတော့။ ကျွန်တော့်အမှားမှန်းသိနေလည်း မထုံတက်ထေးအမူအရာကို ကျွန်တော်ခံပြင်းနေမိသည်။ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဒီလိုမေ့လျော့ရလောက်အောင်ထိ ကျွန်တော် အသိစိတ်မကင်းခဲ့ဖူးပါ။ စိတ်အလိုမကျတာတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဖြစ်တဲ့ဒေါသတွေ။
"မင်းကွာ..."
ကျွန်တော် စိတ်ကိုလျှော့ချပြီး အားမလိုအားမရသာ ရေရွတ်မိတော့သည်။ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ရတာမျိုးကို ကျွန်တော့်စိတ်က လက်သင့်မခံ။ စိတ်ဆိုးတဲ့အခါ ဘယ်လိုစကားလုံးတွေနဲ့ပစ်ပေါက်ရလည်းဆိုတာမျိုး ကျွန်တော်မသိ။ သိလည်းမသိချင်။ မရင်းနှီးတဲ့လူတစ်ယောက်အကြောင်း အချိန်ကြာကြာတွေးတောနေတာမျိုးက ကျွန်တော့်စတိုင်မဟုတ်ပါ။ ဒီလိုလူမျိုးလည်း တစ်ခါမှမတွေ့မြင်ဖူး။ ထားခဲ့ရင်ထားခဲ့တဲ့အတိုင်း နေနေရအောင်ထိ မစဉ်းစားတတ်တာလား။
"ဒီမှာ..."
ကျွန်တော့်ကိုကမ်းပေးလာသည့်ဖော့ဘူး။
"ဘာလဲ!"
"ခင်ဗျားသူငယ်ချင်းပေးသွားတာ။ ခင်ဗျားတို့ရောင်းတဲ့မုန့်"
"မင်းကိုကျွေးတာမလား။ ငါက မုန့်ရောင်းရင်းစားထားလို့ ဗိုက်ပြည့်နေပြီ"
"ဒါမျိုး မစားတတ်ဘူး"
ဒင်ဆမ်းကိုမစားတတ်ဘူးပြောတဲ့လူကို ကျွန်တော် စိတ်အချဉ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ခါးထောက်ကြည့်မိသည်။ ပြေးလာတုန်းက ပူနေတာတွေလည်း အတော်အတန်လျော့နေခဲ့ပြီ။
"ဘာလဲ ပဲပြုတ်နဲ့ထမင်းပဲစားတတ်တာလား"
အလိုလျောက် ကန့်လန့်တိုက်မိတဲ့နှုတ်ထွက်စကားတွေကိုတော့ ချုပ်တည်းမနေတော့။
"ပဲလည်းကောင်းပါတယ်။ ခရမ်းချဉ်သီးချက်ပိုကြိုက်တယ်"
ကျွန်တော့်မျက်နှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်သွားတာမျိုးကိုလည်း သိပုံမရပါ။ မိနစ်ငါးဆယ်လုံးပစ်ထားခဲ့တာကို စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ပုံမရဘဲ ခရမ်းချဉ်သီးချက်အကြောင်းပြောနေနိုင်တဲ့ကောင်ကို ခရမ်းချဉ်သီးတောထဲသာ ပစ်ချချင်မိတော့သည်။
"လာ သွားမယ်! မင်းသူငယ်ချင်းတွေ ရှာနေပြီ"
မတုန်မလှုပ်အမူအရာတွေကို စိတ်မရှည်စွာနဲ့ ဇာမဏိလက်ကောက်ဝတ်ကနေ ကျွန်တော် လှမ်းဆွဲမိသည်။ ဘုရား...။ အေးစက်နေလိုက်တာများ။ ကျွန်တော် သူ့လက်ကို ပြန်လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကြား တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွား၏။ ဦးဆောင်ခေါ်ယူမယ့် ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေဘေးကို သူ့ခြေလှမ်းတွေတိုးလာသည်။
"သွားမယ်လေ"
ကျွန်တော်ငြိမ်သက်နေသည့်အတိုင်း ရပ်စောင့်နေပေး၏။ ကျွန်တော် ဘာမှပြောဆိုချင်စိတ်မရှိတော့။ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းအကျအတိုင်း သူ့ခြေလှမ်းတွေ လိုက်၏။ show ပွဲနားရောက်ခါနီးပဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အနားကို ညီမလေးနဲ့သူ့သူငယ်ချင်းရော ဇာမဏိသူငယ်ချင်းတွေပါပြေးလာသည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ဇာမဏိ"
အညာသူမေးတော့ သူက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီးမှ ခေါင်းခါသည်။ show ပွဲထဲ ကြာကြာမနေလိုက်ဘဲ ပြန်ခါနီး ကျွန်တော့်ဆီ အကြည့်တစ်ချက်ရောက်လာခဲ့တာကို ကျွန်တော် သတိပြုမိသည်။ ကားစီးတာတောင် ခေါင်းမူးတတ်တာ၊ ဒီလိုလူများပြီး အသံဆူတဲ့နေရာတွေကို ကျင့်သားရပုံလည်းမရှိပါ။
"ကျွန်တော်တို့ ပြန်တော့မယ် ကိုထွဋ်"
"ပွဲပြီးဖို့တစ်နာရီလောက်လိုသေးတယ်။ ပြန်ချင်နေပြီလား နေသော်က"
"ဟုတ်...ကျွန်တော် တစ်ညနေလုံးလည်း မတ်တပ်ရပ်ထားတော့ ပင်ပန်းနေလို့"
ကျွန်တော့်စိတ်တွေ လေးလံထိုင်းမှိုင်းနေ၏။ တစ်ယောက်ယောက်အပေါ်မှာ ခက်ခဲတဲ့အခြေအနေမျိုးဖြစ်အောင် မလုပ်ဖူးခဲ့တာမို့ ဆင်ကြယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော့်စိတ်က နေထိုင်မကောင်းတော့။ မကြည်သာတဲ့စိတ်နဲ့ ကိုထွဋ်နားလည်း မနေချင်။ ကိုထွဋ်အနားရှိရင် ကောင်းမွန်တဲ့ပုံစံကိုပဲပြပေးချင်မိ၏။ ကိုထွဋ်က သူ့အဖွဲ့နဲ့ရှိနေဦးမှာဖြစ်လို့ ကားနားအထိလိုက်ပို့သည်။
"ညကျ ဆေးသောက်အိပ်ဦး နေသော်။ တကယ်ပင်ပန်းသွားပုံပဲ"
"ဟုတ်။ ကိုထွဋ်ရော ဒီညပြန်လာဦးမှာလား"
"ဟိုကောင်တွေနဲ့ ညလုံးပေါက်မယ်ထင်တယ်"
ကျွန်တော် ကိုထွဋ်ကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ညီမလေးသူငယ်ချင်းနေထိုင်တဲ့ အလုံကိုလိုက်ပို့ပြီးမှ ကားကိုလမ်းရှည်တွေကနေ ကွေ့ပတ်မောင်းနေမိသည်။ ကားလမ်းမတွေ ရှင်းလင်းပေမယ့် လမ်းပေါ်မှာတော့ လူတွေသွားလာနေကြတုန်း။
"ကိုကို ဖျားနေပြီလား"
"ဟင်...မဖျားပါဘူး ညီမလေးရဲ့"
"ဇာမဏိနဲ့ ရန်ဖြစ်ခဲ့တာလား"
"မဖြစ်ပါဘူး"
"မသိဘူးလေ။ ကိုကိုရော၊ ဇာမဏိရော မျက်နှာမကောင်းလို့။ ဇာမဏိကတော့ ထားပါ။ သူကအမြဲအဲ့လိုပဲ"
"ဇာမဏိက ကျောင်းမှာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ"
"ဇာမဏိလား။ သူက သူတို့မေဂျာမှာ Roll.1 လေ။ နောက်ပြီး သူက the whole burma နံပါတ် 9 ချိတ်တာနော်"
ကျွန်တော် မျက်ခုံးတွေမြင့်တက်သွားပြီး ညီမလေးဘက်ကိုတောင် လှည့်ကြည့်မိသွားသည်။
"အဲ့ဒီဆင်ကြယ်ဖိနပ်က တကယ်ကြီး? ညီမလေးများ အမှတ်မှားနေတာများလား"
"မှားပါဘူး ကိုကိုရ။ သူ့အမှတ်ကြီးက ပျံလန်နေတာကို။ Roll 2 ဆို သူနဲ့အမှတ်ပေါင်း ၅၀ကျော်တောင်ကွာတယ်။ ညီမလေးနဲ့ သိတယ်ဆိုတာတောင် ဇော်ထက်တို့နဲ့ ကန်တင်းထိုင်ရင်းနဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိပြီးစသိနေတာ။ နောက်ပြီး ကျောင်းစတတ်တဲ့နေ့ သူမူးနေတုန်း ဆေးပေးလိုက်တာ ညီမလေးအစ်ကိုဆိုပြီး သိသွားတာကနေ နည်းနည်းရင်းနှီးသွားတာပေါ့။ ကျောင်းက ဘယ်ကလပ်ထဲမှလည်းမဝင် ဘာမှလည်းမလုပ်ဘူး။ အစပိုင်း ကျောင်းပျက်ပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်းတော့ အတန်းမှန်တယ်ပြောပါတယ်။ အခု သူတို့နေတဲ့ ရွှေအုန်းပင်ကအခန်းက နွေတုန်းက ရောင်းမယ်ဆိုပြီး
မာမီ့ကိုတောင် လာပြောသေးတဲ့အခန်းနော်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဟိုတစ်နေ့က သူ့ကိုတွေ့လိုက်တော့ ညီမလေးက အံ့ဩပြီးသွားစပ်စုတာ။ ဝယ်ထားတဲ့သူကပဲ သူတို့ကိုပြန်ငှားထားတာလား ဘာလားမသိဘူး"
ကုတင်ပေါ်ပစ်လှဲချလိုက်ပေမယ့် စိတ်က ညီမလေးပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကိုသာ အခါခါကြားယောင်နေမိသည်။ ဒီလောက်အမှတ်တွေများရဲ့သားနဲ့ ဆေးတက္ကသိုလ်ကိုဘာလို့ မသွားခဲ့တာလဲ ကျွန်တော်မတွေးဘဲ မနေနိုင်။ ကျွန်တော်နဲ့ကိုထွဋ်ဆို ဆေးတက္ကသိုလ်အမှတ်ကို ကပ်သီလေးလွဲကုန်လို့ Dental ကိုရောက်ခဲ့တာဖြစ်သည်။
ညီမလေးဖေ့ဘုတ်အကောင့်ထဲမှာပေါ်နေတဲ့ ဇာမဏိဆိုတဲ့နာမည်ကိုဝင်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ညခင်းပိုင်း ဘုရားရင်ပြင်တော်တစ်နေရာမှာရိုက်ထားတဲ့ပုံဖြစ်နိုင်သည်။ ညနောက်ခံနဲ့ရင်ပြင် စလိုက်မီးဝါကျင်ကျင်တွေလွှမ်းထားတဲ့ ဘေးတိုက်ငေးနေသည့်ပုံကို profile picture အဖြစ်တွေ့ရသည်။ အကောင့်ကို privacy ပဲချထားသလား၊ ဘာမှပဲမတင်တာလားတော့ မပြောတတ်။
- သစ္စာဖောက်!
Group chat ထဲဝင်လာသည့် message က chat head အပေါ်ဆုံးမှာတက်လာသည်။ ပို့လာတာက ဖြိုးလေး။ နောက်တော့ ချက်ချင်းပဲ video call ဝင်လာတာမို့ ခေါင်းအုံးတွေခုပြီး ကျွန်တော် ထထိုင်လိုက်ရသည်။ ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးက ဖြိုးလေးအကောင့်ကနေပဲပေါ်လာသည်။
"ပြန်တာတောင် ပြောမသွားဘူး အေဘေးလေး! ကိုထွဋ်ပြောမှသိရတယ်"
"ပင်ပန်းနေလို့ကွာ"
ကျွန်တော် ညည်းညည်းညူညူပြောမိသည်။
"ငါတို့လောက်ပင်ပန်းဦးမှာတဲ့လား။ အခုလည်း ပွဲပြီးသွားတာတောင် ပစ္စည်းတွေပျောက်မှာစိုးလို့ စာရင်းပြန်ကိုက်ဖို့စောင့်နေရတယ်"
ဒီနေ့ ကမောက်ကမအခြေအနေတွေကို ကျွန်တော် အတိုချုံးရှင်းပြတော့မှ ဖြိုးလေးဒေါသမျက်နှာ ပြေကျသွားသည်။
"အဲ့ လည်ပင်းလက်နှီးစုတ်စွပ်ထားတဲ့ကောင်တွေက ကောင်းကျိုးကိုမပေးဘူး"
(လည်ပင်းလက်နှီးစုပ်စွပ်တယ်ဆိုတာ ယူနီဖောင်းမှာ နက်ကတိုင်တပ်ရတာကို ပြောတာပါနော်။ ကျောင်းသားချင်းအနိုင်ယူပြောဆိုတဲ့အခါမှာသုံးတာဖြစ်လို့ ရယ်မောစရာအနေနဲ့သာ မြင်ပေးကြဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်)
"နောက်လည်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုအကြောင်းပြပြီး ငါတို့ကျောင်းသူတွေကို မ,သွားဦးမှာ။ နောက်တစ်ခါ ငါတို့ကျောင်းမှာအဲ့ကောင်ကိုတွေ့ရင်ပြ ဟေ့ရောင်။ မှတ်လောက်သားလောက်အောင်လုပ်ပစ်ဦးမယ်"
"ကလေးသာသာပါကွာ။ ငါ့ညီမလေးနဲ့မှရွယ်တူ"
"ကလေးသာသာလည်း ကျားကကျားပဲ။ နယ်မြေကျော်လာရင် ဘာဖြစ်မလဲ သေချာသိအောင်လုပ်ပေးရမယ်။ ရေကျောင်းကကောင်တွေ ငါတို့ကျောင်းသူတွေကို မ,သွားတာများနေပြီ"
"မ ပါစေကွာ။ မင်းမို့ နှမြောသံထွက်နေသေးတယ်။ ငါတို့ကျောင်းကကောင်မလေးတွေရဲ့ မျက်တွင်းဟောက်ပက်နဲ့ နထရယ်ဘူးသီးရုပ်တွေကိုမြင်မှ ပြန်ထိုးထည့်မပေးလာရင်ကို ကျေးဇူးတင်နေပြီ"
ရဲဘုန်းစကားကြောင့် ကျွန်တော်ရယ်ပေမယ့် ဖြိုးလေးကနှာခေါင်းရှုံ့သည်။ ကြည်ကြည်လင်လင်နဲ့ ခင်မင်စရာကောင်းတဲ့ဖြိုးလေးပုံစံက မိန်းကလေးတွေကြားမှာ ရေပန်းစားသည်။ ရဲဘုန်းသာ ပထမတစ်နှစ်လောက် ရည်းစားထားပြီးပြတ်သွားပေမယ့် ဖြိုးလေးကတော့ ရည်းစားထားတာကို ဘာသာရပ်တစ်ခုလို ကြိုးကြိုးစားစားသင်ကြားနေတုန်းဖြစ်၏။ ဒါ့ကြောင့် မိန်းကလေးအင်အားများတဲ့ကျွန်တော်တို့ကျောင်းအတွက် အမျိုးသမီးများရှေ့ကနေ မားမားမတ်မတ်ရန်ဖြစ်ပေးနေသူလည်း ဖြစ်သည်။
"အဲ့ဒါနဲ့ပဲ အရမ်းစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေပါနဲ့ကွာ မင်းကလည်း။ တမင်လုပ်တာမှမဟုတ်တာ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ"
"အင်း...စိတ်မကောင်းဖြစ်တယ်ဆိုတာထက် အားနာသွားတာကွာ"
"မင်းသာ သူစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့ပတ်သက်ပြီး အားနာတတ်တာနော်။ ဟို သောက်ခွက်ပြောင်တဲ့အေဘေးကတော့ ဘိလိယက်ထိုးဖို့ချိန်းထားပြီးမှ ဂိမ်း battle ဆိုင်နေလို့ဆိုပြီး တစ်ညလုံးလုံး ငါ့ကိုမေ့သွားတာ အခုထိ စောက်အားနာစိတ် ဝင်ရကောင်းမှန်းလည်းမသိဘူး"
ဖြိုးလေးက ရဲဘုန်းဘက်ကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်ပြီး ပေါ်တင်ဖဲ့တော့သည်။ ရဲဘုန်းက အနီးကပ်ကြီး လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်တော့ နှစ်ကောင်သားရန်ထဖြစ်တာနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်ကပဲ video call ချလိုက်ရတော့သည်။ chat room က ထွက်ပြီး facebook noti တွေကိုဝင်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော် မျက်လုံးကျယ်သွားရပြန်၏။
ဇာမဏိ accepted your friend request။ အဲ့ဒါမှသေရော။ ကျွန်တော် ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ရဲ့အကောင့်ကိုကြည့်နေရင်း ဖြိုးလေးဆီက စာဝင်လာတော့ အမှတ်တမဲ့နဲ့ add friend လုပ်မိသွားပုံရသည်။ ဒီနေ့ကတော့ တကယ်ကို သောက်တလွဲတွေချည်းပါပဲ။
Sai Sai Kham Hlaing _ I love you
××××××××××××××××××××××××××××
December 17.2020.(Friday)
××××××××××××××××××××××××××××