15.12.****
Pişt pişt Işıl hadi uyan Işıııl konuşmalıyız...
Kulağıma fısıldayan sesle hafif ürpererek uyandım ve etrafa bakındım fakat kimse yoktu, gerçekten korkmaya başlamıştım nefes alış verişleri duyuyordum ama nereden geldiğini anlayamıyordum sanki kafamın içinde birileri vardı. Korkuyla "Kimsin?" dedim.
Şşşt sakin ol Işıl ben senim, tuhaf geliyor belki sana ama bu gerçek benimle konuşmayı istiyordun değil mi?
"Ne saçmalıyorsun sen bu imkansız, sen yoksun, gerçek değilsin."
Hadi ama Işıl benimle tanıştığına memnun olmadın mı?
"Tamam bu bir rüya ve birazdan uyanacağım."
Peki Işıl sen bilirsin, inanma şuan ama gerçek bu şimdi senden bir şeyi hayal etmeni isteyeceğim.
Korkuyordum neydi bu sanki kafamda hafif bir müzik çalıyor ve bir kız konuşup duruyordu.
Şimdi bir kız düşün, güzel olsun ama şimdi üzerine siyah kıyafetler düşün...
"Tamam."
Saçları ikiye ayrılmış yarısı siyah yarısı beyaz... Tamam mı (?)
"Tamam." dedim korkarak...
İşte o kız benim.
"Ama gerçek değilsin."
Doğru ama senin için gerçeğim çünkü seni tek seven benim, ailen bile sevmedi seni yalan mı?
"Kes sesini!"
Neden doğruları duymak canını mı acıttı?
"Kabul et gerçek değilsin, sen yoksun şuan uyuyacağım beni sakın uyandırma." diyerek battaniyenin altına girdiğimde neler olduğunu anlamıyordum, sürekli kafamın içinde biri var gibi konuşurdum ama bu sefer farklıydı gerçek bir insan sesi gibiydi. Korkuyordum... Ninni söylemeye başladı kulaklarımı sıkıca kapattım ama sanki kafamın içinden geliyordu susmuyordu, sessizce ağlamaya başladım çok korkmuştum.