"ေနေသာ္! ဘာေတြရွာေနတာလဲ"
"ငါ့ name tag ကြာ။ ေက်ာပိုးအိတ္အေရွ႕မွာထည့္ထားတာပဲ မေတြ႕ေတာ့လို႔"
"Name tag ေလးတစ္ခုကိုမ်ား။ ေပ်ာက္သြားအသစ္ျပန္လုပ္ေပါ့"
"ငါ့ညီမေလးလုပ္ေပးထားတာကြ"
"ငါ့ကိုလည္း မင္းညီေလးအျဖစ္ ေမြးစားပါလား။ လုပ္ပါ။ အိမ္ကအစ္မကေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ပဲဖုန္းေျပာေနတာ။ ေခါက္ဆြဲေလးေတာင္ ျပဳတ္မေပးခ်င္တဲ့အစ္မနဲ႔ေနရတဲ့ဘဝႀကီးမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ရဲရဲႀကီးေမြးစားေပးစမ္းပါ"
"မ်က္ႏွာဆိုးေတြကို ညီအစ္ကို မေတာ္ခ်င္ဘူး"
"ရိုင္းလိုက္တာ။ ေသာက္ရမ္းရိုင္းတယ္"
ၿဖိဳးေလးရဲ႕ရႈံမဲ့သြားတဲ့အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရဲဘုန္းရဲ႕ရယ္သံက theatre ထဲပဲ့တင္လႈိင္းထ၏။ ေပါင္ေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဘးတြန္းၿပီး စားပြဲေပၚကစာအုပ္ေတြကို ေကာက္သိမ္းလိုက္သည္။ theatre ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္တည္း ထိုင္မိေနတုန္း။
"ေနေသာ္ေရ...Mr.Dental King..."
အသံကအီတာမဟုတ္ဘဲ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အပ်ိဳေပါက္အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္လံုး ႏွာေခါင္းရႈံ႔မိၾကသည္။ အဲ့ဒါ တျခားသူမဟုတ္ စႏၵာေဇာ္ဝင္း။ တစ္ပတ္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကိုပတ္ေျပးေနတာ အတန္းတက္ရင္လည္း ကထိကဝင္မွလိုက္ဝင္သည္။ ကန္တင္းမွာလည္းမေတြ႕။ facebook acc ေတြလည္း ပိတ္ၿပီး လွည့္ပတ္ေရွာင္ေနတာ အခုက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တည့္တုိးလာျပန္၏။
"ဘာလဲ!"
ကၽြန္ေတာ့္အသံက ေဟာခန္းက်ယ္ထဲ မလိုတမာသံနဲ႔ထြက္လာသည္။ အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ဝင္လာတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္း ကိုယ္ရွိန္သပ္ၿပီး ေျခလွမ္းအက်က ခ်က္ခ်င္းသိမ္ေမြ႕သြားသည္။ မ်က္ႏွာက အတင္းကာေရာသကာရည္ေလာင္းခ်လာသည့္ပံု။
"အဟဲ... ငါတို႔ ေနေသာ္ေလး အသံက တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသလားလို႔။ နင္တို႔ႏွစ္ေကာင္ ေနေသာ္စိတ္ဆိုးေအာင္ဘာလုပ္ထားၾကတာလဲ"
"ေနေသာ္ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္ေလ နင္ေလ။ သူခုိးကလူျပန္ဟစ္ေနပါ့လား"
"အဟဲ...အဲ့ဒါ ငါက သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းစတာပါဟ။ ေနေသာ္မူးေနတဲ့ပံုစံကို အကုန္လံုးေတြ႕ဖူးေအာင္လို႔ ငါက မွ်ေဝေပးတာ။ sharing is caring ေလ"
"လာရင္းကိစၥ လိုရင္းပဲေျပာ စႏၵာေဇာ္ဝင္း။ ငါ့ညီမေလးေက်ာင္းဘက္ ကူးရဦးမွာ"
"ေအာ္...ေအး! အဲ့ဒါေျပာမလို႔။ ေက်ာင္းက အခု Fund Fair လုပ္မွာေလ။ အဲ့ဒါ Fund Fair မွာ ငါတို႔ final က ဒင္ဆမ္းနဲ႔ေကာ္ဖီေရာင္းဖို႔လုပ္ထားတယ္။ အဲ့ဒါဟာ second year နဲ႔ third year က သူတို႔ King နဲ႔ Queen ျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ျပင္ဆင္ေပးၿပီး ေဈးဗန္းခင္းၾကမယ္ေပါ့။ အဲ့ေတာ့ final ကလည္း နင္နဲ႔ ျဖဴစင္လင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို Fund Fair က် မုန္႔ကူေရာင္း..."
"မလုပ္ဘူး!"
"ဟဲ့! နင္ကလည္း ငါေျပာလို႔ေတာင္မၿပီးေသးဘူး"
"ေျပာလို႔ၿပီးလည္း မလုပ္ဘူး!"
"အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔ဟာ။ second year နဲ႔ third year က King ေတြက နင့္ေလာက္မေခ်ာတာကို။ နင္ ဝင္ကူမွရမွာဟ။ ဒီႏွစ္က ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေလးဟာကို။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တက္ညီလက္ညီေလးလုပ္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေလ။ လုပ္ေပးပါေနာ္"
"ဘာေတြလုပ္ခိုင္းေနၾကတာလဲ"
"ကိုထြဋ္!"
ကိုထြဋ္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္မွာ စႏၵာေဇာ္ဝင္းမ်က္ႏွာက ပိုငယ္က်သြားသည္။
"Fund Fair အတြက္ေလ ကိုထြဋ္ေခါင္"
"အင္း...ဒီႏွစ္ စိုင္းစိုင္းနဲ႔ ဘန္နီၿဖိဳး မပါေတာ့ဘူးတဲ့လား"
စႏၵာေဇာ္ဝင္းက မ်က္ႏွာကိုညႇဳိးခ်ၿပီး မုန္႔ေရာင္းမယ့္ကိစၥ ကိုထြဋ္ကိုေျပာျပေနတာ တကယ္အကယ္ဒမီေရွာ့။ ၿဖိဳးေလးက ႀကိတ္ရယ္ၿပီး ရဲဘုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းဘူး ေနေသာ္ဆိုတဲ့ အတင္းလုပ္ယူထားရဟန္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။ ကိုထြဋ္က စႏၵာေဇာ္ဝင္းေျပာသမၽွကို အာရံုစူးစိုက္နားေထာင္ၿပီး စိတ္ဝင္စားေနပံုလည္း ရ၏။
"လုပ္လိုက္ပါ ေနေသာ္ရ။ ကိုယ့္ final အတြက္ပဲကို"
"ဟုတ္တယ္ ကိုထြဋ္ရယ္ ကူေျပာေပးပါဦး။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ အဲ့ေန႔က် ဆိုင္ေရွ႕မွာ ျဖဴစင္လင္းနဲ႔ တြဲရပ္ေပးရံုေလးပဲ။ ကေလးေတြေတာင္ King ကိုထုတ္လာမွ ညီမတို႔ King လည္းထြက္ရမွာေပါ့။ ဒါက လူစားထိုးလို႔ရတဲ့ကိစၥလည္းမဟုတ္ဘူးေလ"
"အင္းေပါ့။ ကဲ ဘယ္လိုလဲ ေနေသာ္"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေမးလာတဲ့ ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာက ျငင္သာတဲ့အျပံဳးပါးတစ္ခုနဲ႔ျဖစ္၏။ ကိုထြဋ္တို႔လည္း ဒီႏွစ္က ေက်ာင္းမွာေနာက္ဆံုးေနရတဲ့ႏွစ္မို႔ Fund Fair ကိုစိတ္ဝင္စားၾကပံုရသည္။
"ငါ စဥ္းစားဦးမယ္ စႏၵာေဇာ္ဝင္း။ အခုေတာ့ ညီမေလးကိုႀကိဳဖို႔ေနာက္က်ေနမွာစုိးလို႔ သြားေတာ့မယ္"
"ေအးဟယ္။ စဥ္းစားတယ္ဆိုလည္း လုပ္ျဖစ္မယ့္အေၾကာင္းပဲ တကူးတကစဥ္းစားပါ"
စႏၵာေဇာ္ဝင္းအသံက theatre ထဲက်န္ခဲ့သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း လုပ္မယ္ဆိုၿပီးသာေျပာၾကည့္။ ကိုထြဋ္ေျပာမွ ကြ်န္ေတာ္က လက္ခံတယ္ဆိုတဲ့အသံေတြထြက္လာမွာ က်ိန္းေသ။
ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ပါမလာ။ စႏၵာေဇာ္ဝင္း ဆြဲထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုနားသြင္းဖို႔ စည္းရံုးေရးဆင္းေနသည္ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ထပ္တူညီလွမ္းလာတဲ့ ေျခလွမ္းတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ထပ္ၾကပ္မကြာ။
ဒီရက္ေတြ ကိုထြဋ္ကား က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကားနဲ႔ပဲ လိုက္ျဖစ္ေန၏။ ညီမေလးကို အသြားအျပန္ႀကိဳပို႔လုပ္ရတာမို႔ လမ္းေပၚမွာအခ်ိန္ၾကာရတာကိုလည္း မၿငီးမျငဴ။ တကယ္ဆို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အခက္ခဲအၾကမ္းတမ္းဆံုးက house ဆင္းရတဲ့အခ်ိန္ေတြပဲ။ အရင္ႏွစ္ေတြကဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ေတြ အျမဲလူစံုၿပီး gym ေဆာ့၊ ဘိလိယက္ club ကိုေရာက္ေနတတ္ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနဲ႔ ေဝးေနရသည္။ အခုေတာင္ ကိုထြဋ္ပင္ပန္းေနတာသိလု႔ိ ညီမေလးကိုႀကိဳၿပီးျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ပဲကားေမာင္းျဖစ္၏။
"စႏၵာေဇာ္ဝင္းေျပာတဲ့ကိစၥ လုပ္မွာမလား ေနေသာ္"
"ဘာကိစၥလဲဟင္ ကိုႀကီးထြဋ္"
ကိုထြဋ္က lover seat မွာ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့မွီထိုင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ငဲ့ၿပီးေမးသည္။ ကိုထြဋ္စကားေၾကာင့္ ညီမေလးလည္း ကားေနာက္ခန္းက ေခါင္းတိုးလာေတာ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ တမင္ျငင္းတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုထြဋ္ရာ"
"ဒါဆို လုပ္ေလ။ ဒီႏွစ္ Fund Fair ကို ကုိယ္လည္း စိတ္ဝင္စားေနတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို ဘယ္ေနရာေတြေရာက္ေနမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူး"
ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာက မခြဲရခင္တည္းက လြမ္းေနသလိုမ်ိဳး။
"Fund Fair လား။ ညီမေလးလည္း လိုက္မယ္ေနာ္ ကိုကို။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက စာေမးပြဲေၾကာင့္မလိုက္ရတာနဲ႔။ မာမီ့ေနာက္ပါသြားလို႔ မလိုက္ရတာနဲ႔။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္လိုက္မယ္။ ကိုႀကီးထြဋ္ ညီမေလးကိုလည္းေခၚေနာ္။ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္း အဂီ့ကိုပါ ေခၚရမယ္ သိလား"
"ဘယ္လိုလဲ ေနေသာ္"
"ကိုထြဋ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မႏိုင္ပါဘူး"
ကိုထြဋ္ရယ္သံက လႈိက္ခနဲ။ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကို အမွတ္တမဲ့ကိုက္လိုက္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပံုရိပ္ကိုျပန္ျမင္သည္။ မေတြးသင့္ေပမယ့္ ကိုထြဋ္ကား အခ်ိန္ၾကာၾကာခ်ဴခ်ာလိုက္ေနရင္ေကာင္းမည္။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ေနေသာ့္ေက်းဇူးနဲ႔ အခုရက္ေတြအိပ္ေရးဝေနၿပီ"
"ကိုထြဋ္ house surgeon ဆင္းတဲ့တစ္ႏွစ္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးအတင္ခံလို႔ျဖစ္တယ္ေနာ္"
"ေနာက္ဆို အပ်င္းတစ္ၿပီး ေနေသာ့္ေဘးကပဲလိုက္စီးခ်င္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို လက္သီးနဲ႔မနာေအာင္ထုၿပီး ေျပာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္အသက္ေအာင့္မိလိုက္ေတာ့ ေတာင့္တင္းသြားပံုေပၚလိမ့္မည္။
"ကိုႀကီးထြဋ္ ကိုကိုနဲ႔သာဆို တစ္သက္လံုးအပ်င္းတစ္ခ်င္လည္းရတယ္"
ကိုထြဋ္ရယ္သံကပိုက်ယ္သြားသည္။ ညီမေလးေရာ ကိုထြဋ္ပါ ကားေပၚကဆင္းသြားခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မလႈပ္မယွက္နဲ႔ အေသြးအသားေတြေတာင့္တင့္ေနတုန္း။
"တာဝန္ယူရမွာေၾကာက္ၿပီး ကားေပၚကေတာင္ မဆင္းရဲေတာ့ဘူးလား"
"ကိုထြဋ္ဗ်ာ..."
"ဟားဟား...ေနေသာ့္ကိုေတာ့ မစရဲဘူး။ အတည္ေတြတာဝန္ယူၿပီး အႏွီးထုပ္ထဲထည့္ထားရင္ ကိုယ္ေတာ့ေသပါၿပီ"
ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ ေပါ့ပါးေနတဲ့ကိုထြဋ္ႏႈတ္ခမ္းက အျပံဳးေတြန႔ဲလြင့္ေနသည္။ အမွတ္တမဲ့သိမ္းထားမိတဲ့ရုပ္ပံုလႊာေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတကယ္ျပည့္ေနခဲ့ၿပီ။
"ကိုယ္ သြားၿပီ။ ဒီေန႔အတြက္လည္း ေက်းဇူး ေနေသာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုထြဋ္"
ကိုထြဋ္ ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ေငးၿပီးမွ ေနရာမက်ေသးတဲ့ကားကို ပါကင္ထဲအတိအက်သြင္းရသည္။ ညီမေလးက အေပၚမတက္ေသးဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္ရဲ႕အေရွ႕မွာရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာေနတုန္း။
"ညီမေလး!"
"လာၿပီ ကိုကို"
ညီမေလးစကားေျပာေနခဲ့တဲ့ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္နဲ႔အညာသားရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဒဲ့ေရာက္သည္။ သုန္မႈန္တာမဟုတ္ဘဲ အရြယ္နဲ႔မလိုက္တည္လြန္းတဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္မႀကိဳက္။
"သြားမယ္ေလ ကိုကို"
"အရင္သြားႏွင့္"
"ကိုကိုက ဘာလုပ္မလို႔"
ညေနခင္းေႏွာင္းပိုင္းရဲ႕အလင္းေရာင္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအမူအရာကို ပိုၾကမ္းတမ္းေစလိမ့္မည္ထင္သည္။ ညီမေလးက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ရဲ႕အၾကည့္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီက မခြာေသး။
"ဘာလဲ။ ေျပာစရာရွိေသးလို႔လား။ ေနာက္ဆို ဘရဏီေနေသာ္ကုိ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ရင္ ကိုယ္ကေန တစ္ဆင့္ေျပာလည္းရတယ္။ ဟုတ္ၿပီလား"
ညီမေလးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အထိအခိုက္မခံတတ္ပံုက ပိုပိုသာသာျဖစ္တယ္ထင္ရေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိ မၾကည္မလင္ျဖစ္ရတာမ်ိဳး မရွိခဲ့။ အခု ညီမေလးနဲ႔အတူတူ ေရေၾကာင္းေလၽွာက္တဲ့ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ။ ဒီဆင္ၾကယ္ဖိနပ္နဲ႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကိုဘဝင္မက်ျဖစ္ေနတာ။ ေတာ္ေသးတာ ဒီေကာင္က ညီမေလးနဲ႔ major မတူ။ ညီမေလးက Naval Architure။ ဒီေကာင္က ေယာက္်ားေလးေတြသီးသန္႔ယူရတဲ့ သေဘၤာသားကပၸတိန္လိုင္း Nautical Science။ ဟိုေန႔က ဒီေကာင္ျပန္သြားၿပီးမွ မာမီကတဆင့္ ညီမေလးကိုေမးျမန္းထားရတာေတြ။
"ရပ္ဝန္းေနေသာ္"
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းက ေဘးတိုက္အေနအထားအတိုင္း ရပ္သြားသည္။ အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာ အျပည့္အစံုမၾကားျဖစ္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေခၚသံေၾကာင့္ ရုတ္တရတ္ စကားမတုန္႔ျပန္ႏိုင္။ ေခၚဆိုသူရဲ႕မ်က္ႏွာက ထူးျခားတဲ့အေျပာင္းအလဲမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ဘယ္လိုသိတာလဲ။ ညီမေလးေျပာျပထားလို႔လား။ ညီမေလးနဲ႔က အဲ့ေလာက္ထိ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ မလႈပ္ရွားေသးခင္မွာပဲ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္စီးေျခေထာက္တစ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္နားတိုးကပ္လာသည္။
"ဒါေလး ခင္ဗ်ားဟာမလား"
မီးတိုင္အလင္းေအာက္မွာ အေရာင္လက္သြားတဲ့အရာဆီ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ ေရႊေရာင္ေအာက္ခံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ရင္ထိုး။
"မင္းဆီ ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ"
"အဲ့ေန႔တုန္းက ခင္ဗ်ားေဆးထိုးေပးတဲ့ေန႔တုန္းကလို႔ထင္တယ္။ က်ဳပ္လည္းေသခ်ာမသိဘူး။ ေနာက္ေန႔မနက္မွ က်ဳပ္ရဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာေတြ႕တာ"
"ကိုယ္တို႔အိမ္လာတည္းက ဘာလို႔မေပးလဲ"
"ခင္ဗ်ားအိမ္မွန္းမသိဘူး။ အဲ့ေန႔က ဘရဏီေနေသာ္ဆီလာတာေလ"
"ေနာက္ေန႔ လာေပးလို႔ရတယ္ေလ"
"အိမ္ကိုမလာနဲ႔လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာထားတယ္"
စကားနားေထာင္တတ္လြန္းတာကို လိမၼာလိုက္တာလို႔ ေျပာရေတာ့မလိုလို။
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ သိမ္းထားေပးလို႔ ေက်းဇူးပဲ"
လံုးဝေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ထင္ေနခဲ့ေပမယ့္ အခုလိုျပန္ရေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒါ ညီမေလးကိုယ္တိုင္ သူ႔မုန္႔ဖိုးစုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေသအခ်ာမွာေပးထားတဲ့ပစၥည္းေလးမလား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အညာသားကို ေက်းဇူးတင္သလိုလိုရွိ၏။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဟဲ့! အဲ့ေလာက္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္မေနနဲ႔ေလ။ နည္းနည္းပါးပါး ျပံဳးပါဦးဟ။ နင့္မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွလာမဝယ္ရဲေတာ့ဘူး"
"ကိုကို ဒီကိုၾကည့္။ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ smile"
ညီမေလးနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြ႕ရတဲ့လူငယ္ေတြပီပီေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းက ေအးမလိုလိုနဲ႔ လူေငြ႕ေတြထူထပ္ေနလို႔လားမသိ ပူစပ္စပ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းကလည္း မုန္႔ေတြေရာင္းလိုက္၊ လူမ်ားလို႔စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျဖဴစင္လင္းကို လာေအာ္လိုက္ပင္။ ဒီေန႔ စႏၵာေဇာ္ဝင္းေကာင္းမႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ျဖဴစင္လင္း စံုတြဲဝတ္စံုဝတ္ထားရသည္။ ရွပ္အျဖဴပြပြကို ေဘာင္းဘီအျဖဴပြနဲ႔ sneakers ထိအကုန္အျဖဴ။ ျဖဴစင္လင္းကလည္း hightlight ေငြေရာင္ေဖာက္ထားတဲ့ ဆံပင္တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ေပၚေအာင္ ဆံပင္ကို တစ္ဝက္စည္းၿပီး ျဖန္႔ခ်ထားပံုက ညေနခင္းမွာလင္းေနသည္။
ညီမေလးေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကသိကေအာက္ႏိုင္ေနလိမ့္မည္။ လူက်လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ျဖဴစင္လင္းပါ မေနသာေတာ့ဘဲ ဒင္ဆမ္းေတြကူေရာင္းရေတာ့သည္။ ၿဖိဳးေလးနဲ႔ရဲဘုန္းအပါအဝင္ Final ကေယာက္်ားေလးအကုန္နီးပါး မၾကာခင္စေတာ့မယ့္ ရႈိးပြဲအတြက္ စတိတ္ခ်္စင္ျပင္ဆင္ေရးပိုင္းမွာ ဝင္ကူေနၾကရသည္။
"ဟယ္ ဇာမဏိ!"
တစ္ခါသံုးေဖာ့ခြက္ထဲ ေကာ္ဖီထည့္ေပးရင္း အသံၾကားရာဆီ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ အညာသားကို ဟိုေန႔ကသိခဲ့တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ရသည္။ မေျပာင္းမလဲဆင္ၾကယ္ဖိနပ္နဲ႔ေပမယ့္ အကြက္စိပ္စိပ္ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္နဲ႔တြဲဝတ္ထား၏။ ပံုမက်ပန္းမက် စတိုင္ပန္ဝတ္ထားတာထက္စာရင္ေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ သူ႔ေဘးက အညာသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့အတိုင္း ပါးကြက္ၾကားၾကားနဲ႔က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ထားသည္။ တကယ္ဘယ္လိုဟာေလးေတြမွန္းမသိ။
"ေအာ္...ဒါဆို နင့္သူငယ္ခ်င္းက ငါတို႔စီနီယာရဲ႕ညီမေလးေပါ့"
အညာသူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးျပံဳးျပလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝတ္ေက်တန္းေက်တံု႔ျပန္ရ၏။
"အဲ့ဒါဆို နင္ သူနဲ႔ခဏေနခဲ့ပါ့လား။ ငါတို႔ first year ဘက္က လူအရမ္းရႈပ္ေတာ့ နင္မူးၿပီး အန္လိမ့္ဦးမယ္။ ငါတို႔ၿပီးသြားရင္ နင့္ကိုလာေခၚမယ္ေလ"
"ထားခဲ့ေလရတယ္။ ငါတို႔က ဒီမွာပဲ ရွိေနမွာ"
ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းအဂီက အညာသားကိုဆြဲထားတာျမင္လိုက္ရသည္။ လူအရမ္းက်လာခ်ိန္မွာ ညီမေလးတို႔ဘက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏမၾကည့္ႏိုင္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျမင္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘာေတြရယ္ၿပီးသေဘာက်ေနၾကသလဲမသိ။ အညာသားက အရယ္အျပံဳးသိပ္မမ်ားေပမယ့္ သေဘာက်ရင္ မ်က္လံုးေတြဝင့္တက္သြားတတ္သည္။
"ေဟ့! အားေနရင္ ခဏေလာက္ဝိုင္းကူပါလား။ ဒီမွာေယာက္်ားေလးအင္အားနည္းေနလို႔"
Coffee Jar ေတြကို ငွဲ႔ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အညာသားကို ညီမေလးတို႔နဲ႔ခြဲထုတ္ဖို႔ အခြင့္အေရးရသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေခၚေတာ့လည္း မျငင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းဘက္တြန္းေပးလိုက္ေတာ့ အညာသားတကယ္ကို လက္မလည္ေအာင္အလုပ္ရႈပ္သြား၏။ အလုပ္လည္းမျပတ္၊ စကားလည္းမရပ္တဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္းနားမွာ အညာသား မအူမလည္ျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ေနေသာ္ ေခၽြးေတြ။ ပင္ပန္းေနၿပီလား"
"ကိုထြဋ္..."
"အင္း...ဆရာေတြစားဖို႔စီစဥ္ေပးေနတာနဲ႔ ေနေသာ့္ဆီလာဖို႔ေနာက္က်သြားတယ္"
"ရတယ္။ ကိုထြဋ္ show ဘက္သြားေတာ့မွာဆိုရင္ ညီမေလးကိုေခၚသြားေပးပါဦး။ ဒီမွာက လူမ်ားတယ္။ တျခားေက်ာင္းက ကေလးေတြေရာဆိုေတာ့ ညႇပ္ေနမွာစိုးလို႔"
"ရတယ္။ ခဏေန ေနေသာ္ ဒီဘက္မွာၿပီးရင္ ကိုယ့္ဆီဖုန္းဆက္လိုက္။ ကိုယ္ ညီမေလးတို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္"
"Thank you ကိုထြဋ္"
မသြားခင္ေလး ကိုထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုခပ္ဖြဖြထုသြားေသး၏။
######################
December 14.2020.(Monday)
×××××××××××××××××××××××××××
"နေသော်! ဘာတွေရှာနေတာလဲ"
"ငါ့ name tag ကွာ။ ကျောပိုးအိတ်အရှေ့မှာထည့်ထားတာပဲ မတွေ့တော့လို့"
"Name tag လေးတစ်ခုကိုများ။ ပျောက်သွားအသစ်ပြန်လုပ်ပေါ့"
"ငါ့ညီမလေးလုပ်ပေးထားတာကွ"
"ငါ့ကိုလည်း မင်းညီလေးအဖြစ် မွေးစားပါလား။ လုပ်ပါ။ အိမ်ကအစ်မကတော့ အချိန်ပြည့် သူ့ရည်းစားနဲ့ပဲဖုန်းပြောနေတာ။ ခေါက်ဆွဲလေးတောင် ပြုတ်မပေးချင်တဲ့အစ်မနဲ့နေရတဲ့ဘဝကြီးမှာ မပျော်တော့ဘူး။ ရဲရဲကြီးမွေးစားပေးစမ်းပါ"
"မျက်နှာဆိုးတွေကို ညီအစ်ကို မတော်ချင်ဘူး"
"ရိုင်းလိုက်တာ။ သောက်ရမ်းရိုင်းတယ်"
ဖြိုးလေးရဲ့ရှုံမဲ့သွားတဲ့အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့ ရဲဘုန်းရဲ့ရယ်သံက theatre ထဲပဲ့တင်လှိုင်းထ၏။ ပေါင်ပေါ်က ကျောပိုးအိတ်ကို ဘေးတွန်းပြီး စားပွဲပေါ်ကစာအုပ်တွေကို ကောက်သိမ်းလိုက်သည်။ theatre ထဲမှာ ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်တည်း ထိုင်မိနေတုန်း။
"နေသော်ရေ...Mr.Dental King..."
အသံကအီတာမဟုတ်ဘဲ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ အပျိုပေါက်အသံကြောင့် ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်လုံး နှာခေါင်းရှုံ့မိကြသည်။ အဲ့ဒါ တခြားသူမဟုတ် စန္ဒာဇော်ဝင်း။ တစ်ပတ်လုံး ကျွန်တော့်ကိုပတ်ပြေးနေတာ အတန်းတက်ရင်လည်း ကထိကဝင်မှလိုက်ဝင်သည်။ ကန်တင်းမှာလည်းမတွေ့။ facebook acc တွေလည်း ပိတ်ပြီး လှည့်ပတ်ရှောင်နေတာ အခုကျတော့လည်း ကျွန်တော့်ဆီ တည့်တည့်တိုးလာပြန်၏။
"ဘာလဲ!"
ကျွန်တော့်အသံက ဟောခန်းကျယ်ထဲ မလိုတမာသံနဲ့ထွက်လာသည်။ အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ဝင်လာတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်း ကိုယ်ရှိန်သပ်ပြီး ခြေလှမ်းအကျက ချက်ချင်းသိမ်မွေ့သွားသည်။ မျက်နှာက အတင်းကာရောသကာရည်လောင်းချလာသည့်ပုံ။
"အဟဲ... ငါတို့ နေသော်လေး အသံက တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေသလားလို့။ နင်တို့နှစ်ကောင် နေသော်စိတ်ဆိုးအောင်ဘာလုပ်ထားကြတာလဲ"
"နေသော် စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်လေ နင်လေ။ သူခိုးကလူပြန်ဟစ်နေပါ့လား"
"အဟဲ...အဲ့ဒါ ငါက သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းစတာပါဟ။ နေသော်မူးနေတဲ့ပုံစံကို အကုန်လုံးတွေ့ဖူးအောင်လို့ ငါက မျှဝေပေးတာ။ sharing is caring လေ"
"လာရင်းကိစ္စ လိုရင်းပဲပြော စန္ဒာဇော်ဝင်း။ ငါ့ညီမလေးကျောင်းဘက် ကူးရဦးမှာ"
"အော်...အေး! အဲ့ဒါပြောမလို့။ ကျောင်းက အခု Fund Fair လုပ်မှာလေ။ အဲ့ဒါ Fund Fair မှာ ငါတို့ final က ဒင်ဆမ်းနဲ့ကော်ဖီရောင်းဖို့လုပ်ထားတယ်။ အဲ့ဒါဟာ second year နဲ့ third year က သူတို့ King နဲ့ Queen ဖြစ်ခဲ့တဲ့သူတွေကို ပြင်ဆင်ပေးပြီး ဈေးဗန်းခင်းကြမယ်ပေါ့။ အဲ့တော့ final ကလည်း နင်နဲ့ ဖြူစင်လင်းတို့နှစ်ယောက်ကို Fund Fair ကျ မုန့်ကူရောင်း..."
"မလုပ်ဘူး!"
"ဟဲ့! နင်ကလည်း ငါပြောလို့တောင်မပြီးသေးဘူး"
"ပြောလို့ပြီးလည်း မလုပ်ဘူး!"
"အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ဟာ။ second year နဲ့ third year က King တွေက နင့်လောက်မချောတာကို။ နင် ဝင်ကူမှရမှာဟ။ ဒီနှစ်က ကျောင်းတက်ရတဲ့နောက်ဆုံးနှစ်လေးဟာကို။ သူငယ်ချင်းတွေ တက်ညီလက်ညီလေးလုပ်ရင် ပျော်စရာကောင်းတယ်လေ။ လုပ်ပေးပါနော်"
"ဘာတွေလုပ်ခိုင်းနေကြတာလဲ"
"ကိုထွဋ်!"
ကိုထွဋ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီးနောက်မှာ စန္ဒာဇော်ဝင်းမျက်နှာက ပိုငယ်ကျသွားသည်။
"Fund Fair အတွက်လေ ကိုထွဋ်ခေါင်"
"အင်း...ဒီနှစ် စိုင်းစိုင်းနဲ့ ဘန်နီဖြိုး မပါတော့ဘူးတဲ့လား"
စန္ဒာဇော်ဝင်းက မျက်နှာကိုညှိုးချပြီး မုန့်ရောင်းမယ့်ကိစ္စ ကိုထွဋ်ကိုပြောပြနေတာ တကယ်အကယ်ဒမီရှော့။ ဖြိုးလေးက ကြိတ်ရယ်ပြီး ရဲဘုန်းကတော့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်မကောင်းဘူး နေသော်ဆိုတဲ့ အတင်းလုပ်ယူထားရဟန်မျက်နှာပေးနဲ့ ကြည့်နေသည်။ ကိုထွဋ်က စန္ဒာဇော်ဝင်းပြောသမျှကို အာရုံစူးစိုက်နားထောင်ပြီး စိတ်ဝင်စားနေပုံလည်း ရ၏။
"လုပ်လိုက်ပါ နေသော်ရ။ ကိုယ့် final အတွက်ပဲကို"
"ဟုတ်တယ် ကိုထွဋ်ရယ် ကူပြောပေးပါဦး။ ဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူး။ အဲ့နေ့ကျ ဆိုင်ရှေ့မှာ ဖြူစင်လင်းနဲ့ တွဲရပ်ပေးရုံလေးပဲ။ ကလေးတွေတောင် King ကိုထုတ်လာမှ ညီမတို့ King လည်းထွက်ရမှာပေါ့။ ဒါက လူစားထိုးလို့ရတဲ့ကိစ္စလည်းမဟုတ်ဘူးလေ"
"အင်းပေါ့။ ကဲ ဘယ်လိုလဲ နေသော်"
ကျွန်တော့်ကိုကြည့်မေးလာတဲ့ ကိုထွဋ်မျက်နှာက ငြင်သာတဲ့အပြုံးပါးတစ်ခုနဲ့ဖြစ်၏။ ကိုထွဋ်တို့လည်း ဒီနှစ်က ကျောင်းမှာနောက်ဆုံးနေရတဲ့နှစ်မို့ Fund Fair ကိုစိတ်ဝင်စားကြပုံရသည်။
"ငါ စဉ်းစားဦးမယ် စန္ဒာဇော်ဝင်း။ အခုတော့ ညီမလေးကိုကြိုဖို့နောက်ကျနေမှာစိုးလို့ သွားတော့မယ်"
"အေးဟယ်။ စဉ်းစားတယ်ဆိုလည်း လုပ်ဖြစ်မယ့်အကြောင်းပဲ တကူးတကစဉ်းစားပါ"
စန္ဒာဇော်ဝင်းအသံက theatre ထဲကျန်ခဲ့သည်။ အခုချက်ချင်း လုပ်မယ်ဆိုပြီးသာပြောကြည့်။ ကိုထွဋ်ပြောမှ ကျွန်တော်က လက်ခံတယ်ဆိုတဲ့အသံတွေထွက်လာမှာ ကျိန်းသေ။
ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးက ကျွန်တော့်နောက်ပါမလာ။ စန္ဒာဇော်ဝင်း ဆွဲထားပြီး ကျွန်တော့်ကိုနားသွင်းဖို့ စည်းရုံးရေးဆင်းနေသည်ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့။ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေနဲ့ထပ်တူညီလှမ်းလာတဲ့ ခြေလှမ်းတစ်စုံက ကျွန်တော်နဲ့ထပ်ကြပ်မကွာ။
ဒီရက်တွေ ကိုထွဋ်ကား ကျန်းမာရေးချူချာနေတာနဲ့ ကျွန်တော့်ကားနဲ့ပဲ လိုက်ဖြစ်နေ၏။ ညီမလေးကို အသွားအပြန်ကြိုပို့လုပ်ရတာမို့ လမ်းပေါ်မှာအချိန်ကြာရတာကိုလည်း မငြီးမငြူ။ တကယ်ဆို ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ အခက်ခဲအကြမ်းတမ်းဆုံးက house ဆင်းရတဲ့အချိန်တွေပဲ။ အရင်နှစ်တွေကဆို ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့တွေ အမြဲလူစုံပြီး gym ဆော့၊ ဘိလိယက် club ကိုရောက်နေတတ်ပေမယ့် ဒီနှစ်တော့ ပျော်ရွှင်စရာတွေနဲ့ ဝေးနေရသည်။ အခုတောင် ကိုထွဋ်ပင်ပန်းနေတာသိလု့ိ ညီမလေးကိုကြိုပြီးပြန်ရင် ကျွန်တော်ပဲကားမောင်းဖြစ်၏။
"စန္ဒာဇော်ဝင်းပြောတဲ့ကိစ္စ လုပ်မှာမလား နေသော်"
"ဘာကိစ္စလဲဟင် ကိုကြီးထွဋ်"
ကိုထွဋ်က lover seat မှာ ခပ်လျော့လျော့မှီထိုင်းရင်း ကျွန်တော့်ဘက်ငဲ့ပြီးမေးသည်။ ကိုထွဋ်စကားကြောင့် ညီမလေးလည်း ကားနောက်ခန်းက ခေါင်းတိုးလာတော့သည်။
"ကျွန်တော် တမင်ငြင်းတာမဟုတ်ပါဘူး ကိုထွဋ်ရာ"
"ဒါဆို လုပ်လေ။ ဒီနှစ် Fund Fair ကို ကိုယ်လည်း စိတ်ဝင်စားနေတယ်။ နောက်နှစ်ဆို ဘယ်နေရာတွေရောက်နေမယ်ဆိုတာ မသိနိုင်ဘူး"
ကိုထွဋ်မျက်နှာက မခွဲရခင်တည်းက လွမ်းနေသလိုမျိုး။
"Fund Fair လား။ ညီမလေးလည်း လိုက်မယ်နော် ကိုကို။ အရင်နှစ်တွေတုန်းက စာမေးပွဲကြောင့်မလိုက်ရတာနဲ့။ မာမီ့နောက်ပါသွားလို့ မလိုက်ရတာနဲ့။ ဒီနှစ်တော့ သေချာပေါက်လိုက်မယ်။ ကိုကြီးထွဋ် ညီမလေးကိုလည်းခေါ်နော်။ ညီမလေးသူငယ်ချင်း အဂီ့ကိုပါ ခေါ်ရမယ် သိလား"
"ဘယ်လိုလဲ နေသော်"
"ကိုထွဋ်ကိုတော့ ကျွန်တော်မနိုင်ပါဘူး"
ကိုထွဋ်ရယ်သံက လှိုက်ခနဲ။ ကားနောက်ကြည့်မှန်ကို ကျွန်တော့်အကြည့်ရောက်တော့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကို အမှတ်တမဲ့ကိုက်လိုက်မိတဲ့ ကျွန်တော့်ပုံရိပ်ကိုပြန်မြင်သည်။ မတွေးသင့်ပေမယ့် ကိုထွဋ်ကား အချိန်ကြာကြာချူချာလိုက်နေရင်ကောင်းမည်။
×××××××××××××××××××××××××××××
"နေသော့်ကျေးဇူးနဲ့ အခုရက်တွေအိပ်ရေးဝနေပြီ"
"ကိုထွဋ် house surgeon ဆင်းတဲ့တစ်နှစ်လုံး ကျွန်တော့်ကိုကျေးဇူးအတင်ခံလို့ဖြစ်တယ်နော်"
"နောက်ဆို အပျင်းတစ်ပြီး နေသော့်ဘေးကပဲလိုက်စီးချင်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
ကျွန်တော့်ခေါင်းကို လက်သီးနဲ့မနာအောင်ထုပြီး ပြောလာသည်။ ကျွန်တော်အသက်အောင့်မိလိုက်တော့ တောင့်တင်းသွားပုံပေါ်လိမ့်မည်။
"ကိုကြီးထွဋ် ကိုကိုနဲ့သာဆို တစ်သက်လုံးအပျင်းတစ်ချင်လည်းရတယ်"
ကိုထွဋ်ရယ်သံကပိုကျယ်သွားသည်။ ညီမလေးရော ကိုထွဋ်ပါ ကားပေါ်ကဆင်းသွားချိန်ထိ ကျွန်တော့်မှာ မလှုပ်မယှက်နဲ့ အသွေးအသားတွေတောင့်တင့်နေတုန်း။
"တာဝန်ယူရမှာကြောက်ပြီး ကားပေါ်ကတောင် မဆင်းရဲတော့ဘူးလား"
"ကိုထွဋ်ဗျာ..."
"ဟားဟား...နေသော့်ကိုတော့ မစရဲဘူး။ အတည်တွေတာဝန်ယူပြီး အနှီးထုပ်ထဲထည့်ထားရင် ကိုယ်တော့သေပါပြီ"
ခါတိုင်းနေ့တွေထက် ပေါ့ပါးနေတဲ့ကိုထွဋ်နှုတ်ခမ်းက အပြုံးတွေနဲ့လွင့်နေသည်။ အမှတ်တမဲ့သိမ်းထားမိတဲ့ရုပ်ပုံလွှာတွေ ကျွန်တော့်ရင်ထဲတကယ်ပြည့်နေခဲ့ပြီ။
"ကိုယ် သွားပြီ။ ဒီနေ့အတွက်လည်း ကျေးဇူး နေသော်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုထွဋ်"
ကိုထွဋ် မြင်ကွင်းထဲကပျောက်သွားတဲ့အထိ ငေးပြီးမှ နေရာမကျသေးတဲ့ကားကို ပါကင်ထဲအတိအကျသွင်းရသည်။ ညီမလေးက အပေါ်မတက်သေးဘဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုက်ရဲ့အရှေ့မှာရပ်ပြီး တစ်ယောက်ယောက်နဲ့စကားပြောနေတုန်း။
"ညီမလေး!"
"လာပြီ ကိုကို"
ညီမလေးစကားပြောနေခဲ့တဲ့ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်နဲ့အညာသားရဲ့မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်ဆီ ဒဲ့ရောက်သည်။ သုန်မှုန်တာမဟုတ်ဘဲ အရွယ်နဲ့မလိုက်တည်လွန်းတဲ့မျက်နှာအမူအရာကို ကျွန်တော်တကယ်မကြိုက်။
"သွားမယ်လေ ကိုကို"
"အရင်သွားနှင့်"
"ကိုကိုက ဘာလုပ်မလို့"
ညနေခင်းနှောင်းပိုင်းရဲ့အလင်းရောင်က ကျွန်တော့်မျက်နှာအမူအရာကို ပိုကြမ်းတမ်းစေလိမ့်မည်ထင်သည်။ ညီမလေးက ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ရဲ့အကြည့်က ကျွန်တော့်ဆီက မခွာသေး။
"ဘာလဲ။ ပြောစရာရှိသေးလို့လား။ နောက်ဆို ဘရဏီနေသော်ကို တစ်ခုခုပြောချင်ရင် ကိုယ်ကနေ တစ်ဆင့်ပြောလည်းရတယ်။ ဟုတ်ပြီလား"
ညီမလေးနဲ့ပတ်သက်ရင် ကျွန်တော် အထိအခိုက်မခံတတ်ပုံက ပိုပိုသာသာဖြစ်တယ်ထင်ရပေမယ့် ဒီလောက်ထိ မကြည်မလင်ဖြစ်ရတာမျိုး မရှိခဲ့။ အခု ညီမလေးနဲ့အတူတူ ရေကြောင်းလျှောက်တဲ့ ယောက်ျားလေးသူငယ်ချင်းတွေကိုလည်း ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးခဲ့သေးတာပဲ။ ဒီဆင်ကြယ်ဖိနပ်နဲ့ကျမှ ကျွန်တော် တကယ်ကိုဘဝင်မကျဖြစ်နေတာ။ တော်သေးတာ ဒီကောင်က ညီမလေးနဲ့ major မတူ။ ညီမလေးက Naval Architure။ ဒီကောင်က ယောက်ျားလေးတွေသီးသန့်ယူရတဲ့ သင်္ဘောသားကပ္ပတိန်လိုင်း Nautical Science။ ဟိုနေ့က ဒီကောင်ပြန်သွားပြီးမှ မာမီကတဆင့် ညီမလေးကိုမေးမြန်းထားရတာတွေ။
"ရပ်ဝန်းနေသော်"
လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းက ဘေးတိုက်အနေအထားအတိုင်း ရပ်သွားသည်။ အချိန်ကာလအတော်ကြာ အပြည့်အစုံမကြားဖြစ်တော့တဲ့ ကျွန်တော့်နာမည် ခေါ်သံကြောင့် ရုတ်တရတ် စကားမတုန့်ပြန်နိုင်။ ခေါ်ဆိုသူရဲ့မျက်နှာက ထူးခြားတဲ့အပြောင်းအလဲမရှိ။ ကျွန်တော့်နာမည်ကို ဘယ်လိုသိတာလဲ။ ညီမလေးပြောပြထားလို့လား။ ညီမလေးနဲ့က အဲ့လောက်ထိ ခင်မင်ရင်းနှီးနေကြပြီလား။ ကျွန်တော် မလှုပ်ရှားသေးခင်မှာပဲ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်စီးခြေထောက်တစ်စုံက ကျွန်တော့်နားတိုးကပ်လာသည်။
"ဒါလေး ခင်ဗျားဟာမလား"
မီးတိုင်အလင်းအောက်မှာ အရောင်လက်သွားတဲ့အရာဆီ ကျွန်တော့်အကြည့်ရောက်သွားသည်။ ရွှေရောင်အောက်ခံနဲ့ ကျွန်တော့်နာမည်ရင်ထိုး။
"မင်းဆီ ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ"
"အဲ့နေ့တုန်းက ခင်ဗျားဆေးထိုးပေးတဲ့နေ့တုန်းကလို့ထင်တယ်။ ကျုပ်လည်းသေချာမသိဘူး။ နောက်နေ့မနက်မှ ကျုပ်ရဲ့ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာတွေ့တာ"
"ကိုယ်တို့အိမ်လာတည်းက ဘာလို့မပေးလဲ"
"ခင်ဗျားအိမ်မှန်းမသိဘူး။ အဲ့နေ့က ဘရဏီနေသော်ဆီလာတာလေ"
"နောက်နေ့ လာပေးလို့ရတယ်လေ"
"အိမ်ကိုမလာနဲ့လို့ ခင်ဗျားပြောထားတယ်"
စကားနားထောင်တတ်လွန်းတာကို လိမ္မာလိုက်တာလို့ ပြောရတော့မလိုလို။
"ဘာဖြစ်ဖြစ် သိမ်းထားပေးလို့ ကျေးဇူးပဲ"
လုံးဝပျောက်သွားပြီလို့ထင်နေခဲ့ပေမယ့် အခုလိုပြန်ရတော့လည်း ကျွန်တော်ဝမ်းသာသွားသည်။ ဒါ ညီမလေးကိုယ်တိုင် သူ့မုန့်ဖိုးစုပြီး ကျွန်တော့်အတွက် အသေအချာမှာပေးထားတဲ့ပစ္စည်းလေးမလား။ ဒီတစ်ခါတော့ အညာသားကို ကျေးဇူးတင်သလိုလိုရှိ၏။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဟဲ့! အဲ့လောက်တောင့်တောင့်ကြီးရပ်မနေနဲ့လေ။ နည်းနည်းပါးပါး ပြုံးပါဦးဟ။ နင့်မျက်နှာကြည့်ပြီး ဘယ်သူမှလာမဝယ်ရဲတော့ဘူး"
"ကိုကို ဒီကိုကြည့်။ ဓာတ်ပုံရိုက်မယ် smile"
ညီမလေးနဲ့သူ့သူငယ်ချင်းမလေးတို့နှစ်ယောက်ကတော့ အသစ်အဆန်းတွေ့ရတဲ့လူငယ်တွေပီပီပျော်နေကြသည်။ ဒီဇင်ဘာဆောင်းက အေးမလိုလိုနဲ့ လူငွေ့တွေထူထပ်နေလို့လားမသိ ပူစပ်စပ်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ စန္ဒာဇော်ဝင်းကလည်း မုန့်တွေရောင်းလိုက်၊ လူများလို့စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ဖြူစင်လင်းကို လာအော်လိုက်ပင်။ ဒီနေ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းကောင်းမှုနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ဖြူစင်လင်း စုံတွဲဝတ်စုံဝတ်ထားရသည်။ ရှပ်အဖြူပွပွကို ဘောင်းဘီအဖြူပွနဲ့ sneakers ထိအကုန်အဖြူ။ ဖြူစင်လင်းကလည်း hightlight ငွေရောင်ဖောက်ထားတဲ့ ဆံပင်တချို့တစ်ဝက်ပေါ်အောင် ဆံပင်ကို တစ်ဝက်စည်းပြီး ဖြန့်ချထားပုံက ညနေခင်းမှာလင်းနေသည်။
ညီမလေးကြောင့်သာ ကျွန်တော်ပြုံးရသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေက ကသိကအောက်နိုင်နေလိမ့်မည်။ လူကျလာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ဖြူစင်လင်းပါ မနေသာတော့ဘဲ ဒင်ဆမ်းတွေကူရောင်းရတော့သည်။ ဖြိုးလေးနဲ့ရဲဘုန်းအပါအဝင် Final ကယောက်ျားလေးအကုန်နီးပါး မကြာခင်စတော့မယ့် ရှိုးပွဲအတွက် စတိတ်ချ်စင်ပြင်ဆင်ရေးပိုင်းမှာ ဝင်ကူနေကြရသည်။
"ဟယ် ဇာမဏိ!"
တစ်ခါသုံးဖော့ခွက်ထဲ ကော်ဖီထည့်ပေးရင်း အသံကြားရာဆီ လှည့်ကြည့်မိသည်။ အညာသားကို ဟိုနေ့ကသိခဲ့တဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်နဲ့တွေ့ရသည်။ မပြောင်းမလဲဆင်ကြယ်ဖိနပ်နဲ့ပေမယ့် အကွက်စိပ်စိပ်ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို ဂျင်းဘောင်းဘီအနက်ရောင်နဲ့တွဲဝတ်ထား၏။ ပုံမကျပန်းမကျ စတိုင်ပန်ဝတ်ထားတာထက်စာရင်တော့ ကြည့်ကောင်းနေသည်။ သူ့ဘေးက အညာသူကတော့ ကျွန်တော်မြင်ဖူးခဲ့တဲ့အတိုင်း ပါးကွက်ကြားကြားနဲ့ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ထားသည်။ တကယ်ဘယ်လိုဟာလေးတွေမှန်းမသိ။
"အော်...ဒါဆို နင့်သူငယ်ချင်းက ငါတို့စီနီယာရဲ့ညီမလေးပေါ့"
အညာသူက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီးပြုံးပြလာသည်။ ကျွန်တော်လည်း ဝတ်ကျေတန်းကျေတုံ့ပြန်ရ၏။
"အဲ့ဒါဆို နင် သူနဲ့ခဏနေခဲ့ပါ့လား။ ငါတို့ first year ဘက်က လူအရမ်းရှုပ်တော့ နင်မူးပြီး အန်လိမ့်ဦးမယ်။ ငါတို့ပြီးသွားရင် နင့်ကိုလာခေါ်မယ်လေ"
"ထားခဲ့လေရတယ်။ ငါတို့က ဒီမှာပဲ ရှိနေမှာ"
ညီမလေးသူငယ်ချင်းအဂီက အညာသားကိုဆွဲထားတာမြင်လိုက်ရသည်။ လူအရမ်းကျလာချိန်မှာ ညီမလေးတို့ဘက်လည်း ကျွန်တော် ခဏခဏမကြည့်နိုင်။ တစ်ချက်တစ်ချက် မြင်လိုက်ရင်တော့ ဘာတွေရယ်ပြီးသဘောကျနေကြသလဲမသိ။ အညာသားက အရယ်အပြုံးသိပ်မများပေမယ့် သဘောကျရင် မျက်လုံးတွေဝင့်တက်သွားတတ်သည်။
"ဟေ့! အားနေရင် ခဏလောက်ဝိုင်းကူပါလား။ ဒီမှာယောက်ျားလေးအင်အားနည်းနေလို့"
Coffee Jar တွေကို ငှဲ့ရမယ့်အချိန်မှာ အညာသားကို ညီမလေးတို့နဲ့ခွဲထုတ်ဖို့ အခွင့်အရေးရသွားသည်။ ကျွန်တော်လှမ်းခေါ်တော့လည်း မငြင်းဘဲ ချက်ချင်းရောက်လာသည်။ စန္ဒာဇော်ဝင်းဘက်တွန်းပေးလိုက်တော့ အညာသားတကယ်ကို လက်မလည်အောင်အလုပ်ရှုပ်သွား၏။ အလုပ်လည်းမပြတ်၊ စကားလည်းမရပ်တဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းနားမှာ အညာသား မအူမလည်ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။
"နေသော် ချွေးတွေ။ ပင်ပန်းနေပြီလား"
"ကိုထွဋ်..."
"အင်း...ဆရာတွေစားဖို့စီစဉ်ပေးနေတာနဲ့ နေသော့်ဆီလာဖို့နောက်ကျသွားတယ်"
"ရတယ်။ ကိုထွဋ် show ဘက်သွားတော့မှာဆိုရင် ညီမလေးကိုခေါ်သွားပေးပါဦး။ ဒီမှာက လူများတယ်။ တခြားကျောင်းက ကလေးတွေရောဆိုတော့ ညှပ်နေမှာစိုးလို့"
"ရတယ်။ ခဏနေ နေသော် ဒီဘက်မှာပြီးရင် ကိုယ့်ဆီဖုန်းဆက်လိုက်။ ကိုယ် ညီမလေးတို့ကို ခေါ်သွားပေးမယ်"
"Thank you ကိုထွဋ်"
မသွားခင်လေး ကိုထွဋ်က ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုခပ်ဖွဖွထုသွားသေး၏။
#########################
December 14.2020.(Monday)
×××××××××××××××××××××××××××