"ဇာမဏိ!"
အနားေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၿငိၾကေတာ့ ပထမဆံုးေတာင္းပန္စကားေျပာတဲ့ေကာင္ေလးက ခံုေပၚကလူကိုဆြဲထူသည္။
"ဒုကၡပဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမယ္ ျမတ္ေက်ာ္"
"သူက ဘာျဖစ္တာလဲ"
ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကို ဦးတည္ၿပီး ေမးရသည္။
"ကားမူးတာ အစ္ကို။ သူက ကားမူးတတ္တာ။ သူ႔ကိုေက်ာင္းတက္ခိုင္းဖို႔ထိ စိတ္မခ်လို႔ အေဆာင္းတို႔ေက်ာင္းေခၚလာကာမွ။ ဒုကၡပါပဲ။ ဇာမဏိ အရမ္းမူးေနေသးလား။ ေဆးယူလာတယ္။ ဒါေလးေတာ့ ထေသာက္လိုက္ဟာ ေနာ္"
ဒီေလာက္ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး မ်က္လံုးေတာင္မဖြင့္ႏိုင္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ အမူးေျပေဆးဘယ္တိုးလိမ့္မလဲ။
"ေဆးထိုးလိုက္ရင္ ပိုသက္သာလိမ့္မယ္။ သူ႔ကိုတြဲလိုက္"
ျမတ္ေက်ာ္နဲ႔အေဆာင္းဆိုတဲ့ႏွစ္ေယာက္က မတ္တပ္ရပ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာ္ၾကည့္သည္။
"အစ္ကိုက...မေန႔ညတုန္းက..."
ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ကိုတစ္ခ်က္ပင့္တင္ၿပီး ျမတ္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနသည္။
"မင္းတို႔က first year မလား။ ကိုယ္က final က။ မင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းအေျခအေနမေကာင္းဘူး။ clinic ထဲတြဲလိုက္။ ေဆးထိုးရေအာင္"
ရြယ္တူေတြသာဆိုၾကသည္။ အလံုးအရပ္အေတာ္အတန္ကြာၾကပံုမ်ိဳးနဲ႔ မူးေနတဲ့ေကာင္ကိုဆြဲၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲေဆာင့္ေခၚသေလာက္ေတာင္ မႂကြလာ။ ျမတ္ေက်ာ္နဲ႔အေဆာင္းဆိုတဲ့ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးသာသာ လူေသးေကြးေလးေတြ။ အေဆာင္းဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္မရင္းႏွီးတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ဒီေနရာကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲဆိုတာမ်ိဳး မူးေနတဲ့ေကာင္ကိုမွ ေမးျမန္းထူေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရွ႕ကိုေျခလွမ္းဖို႔ျပင္ၿပီးမွ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၿပီး အသိစိတ္လြတ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ကို ေက်ာေပၚထမ္းတင္လိုက္ရသည္။
"အစ္ကို...ရရဲ႕လား။ ဇာမဏိက ေလးမွာေနာ္"
အခုခ်ိန္မွေတာ့ မရလည္းရရေတာ့မွာပဲေလ။
×××××××××××××××××××××××××××
"ေနပါဦး။ ဒီအရြယ္ႀကီးထိေရာက္ေနမွ ကားကမူးတုန္းလား"
ေဆးထိုးၿပီးတာတင္မကေသး။ ကၽြန္ေတာ္ တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚလာတုန္းက ထိခိုက္မိသြားပံုရတဲ့ လက္ခံုကအျခစ္ရာစင္းေၾကာင္းေပၚကို အရက္ျပန္ဂြမ္းနဲ႔တို႔၊ ေဆးထည့္ၿပီး ပလာစတာကပ္ေပးလိုက္သည္။
"ဟို...အေဆာင္းတို႔က နယ္မွာဆို ဆိုင္ကယ္ပဲစီးၾကေတာ့ ကားနဲ႔က်င့္သားမရဘူး။ ဇာမဏိက အရမ္းႏုတာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ က်င့္သားမရေသးလို႔ပါ"
ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းကို ဆင္ၾကယ္စိမ္းဖိနပ္နဲ႔တြဲစီးတည္းက ရန္ကုန္သားမဟုတ္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရိပ္မိပါသည္။
"မင္းတို႔အတန္းတက္ေတာ့ သူ႔ကိုဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"ေနလယ္ပိုင္းအတန္းမရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ေတာ့မလို႔ပဲ။ လာႀကိဳေပးမယ့္အစ္ကိုက အေရးႀကီးအတန္းခ်ိန္ေတြရွိေနလို႔တဲ့"
"ဒါဆိုလည္း တကၠစီငွားျပန္ေလ"
"ဟင့္အင္း...။ အေဆာင္းတို႔မစီးရဲဘူး။ ရန္ကုန္မွာက အဲ့လိုမ်ိဳးႀကီး"
အေဆာင္းဆိုတဲ့ေကာင္မေလးပံုစံက တကယ္ကိုေၾကာက္အားလန္႔အား။ ေပါင္လယ္ေလာက္ရွိမယ့္ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ထားၿပီး သနပ္ခါးေရက်ဲပါးပါးနဲ႔ ပံုစံက တကယ္ကို သြားဘက္ဆိုင္ရာေဆးေက်ာင္သူလို႔ေတာင္မထင္ရ။ ဟိုျမတ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက်ေတာ့လည္း ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ထူႀကီးနဲ႔ ဝတ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီစတိုင္ပန္က ပံုပန္းက်လွတယ္မဟုတ္။ အခုမွ ကုတင္ေပၚကထလာတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ လူေကာင္ထြားေပမယ့္ လက္ညႇဳိးနဲ႔ထိုးလိုက္ရင္ေတာင္ လဲက်သြားေတာ့မလို။ တကယ္ကို ဘယ္လိုဟာေလးေတြမွန္းမသိ။
"ကိုယ္ တကၠစီငွားေပးလိုက္မယ္။ မင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ပစၥည္းေတြယူ။ ခဏေန house surgeon ေတြ ထမင္းစားဝင္လာရင္ အကုန္ရႈပ္ကုန္မွာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့"
"ဦးေလး...ဒီေက်ာင္းသားက ေနသိပ္မေကာင္းလို႔။ air_con မဖြင့္ပါနဲ႔ဗ်"
လံုျခံဳေရးကေန ငွားခိုင္းလာတဲ့ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တင္ေပးလိုက္သည္။ ေဆးထိုးလိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႔ ဇာမဏိဆိုတဲ့တစ္ေယာက္က ထူထူေထာင္ေထာင္ေတာ့ျဖစ္လာပံုရသည္။ ကားေနာက္ခန္းေပၚဝင္ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္လာ၏။
"ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ ဦးေလးႀကီးကိုေျပာလိုက္ေနာ္"
ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ထက္စာရင္ နည္းနည္းသြက္လက္တဲ့ အေဆာင္းကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သတိလွမ္းေပးရသည္။
"ကၽြန္မတို႔ကို ရန္ကင္း၊ ေရႊအုန္းပင္အိမ္ရာပို႔ေပးပါ ေလးေလး"
အေဆာင္းအသံက ထြက္သြားတဲ့ကားေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ဆီက်န္ခဲ့သည္။ ေဝးသြားတဲ့တကၠစီကားကို ေပၚတီကိုေအာက္ကေနပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေနမိ၏။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မေန႔ညက သူတို႔ကို ျမန္မာပလာဇာမွာ အခ်ိန္မေတာ္တဲ့ထိေတြ႕တာေပါ့။ ေရႊအုန္းပင္အိပ္ရာမွာေနၾကလို႔။
"ေနေသာ္..."
အေတြးစက အသံေၾကာင့္ျပတ္ေတာက္သည္။ အျမဲတေစ ဂ်ဴတီကုဒ္ကို လက္မွာေခါက္တင္ထားတတ္တဲ့ ကိုထြဋ္ကိုယ္ေပၚက ျဖဴလြလြဂ်ဴတီကုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေငးမိသည္။ အိတ္ကပ္တစ္ဖက္မွာထည့္ထားတဲ့ stethoscope က အျပင္ကိုလၽွံထြက္ေန၏။ ေျခလွမ္းက်ဲေတြက လြင့္သြားတဲ့ကုဒ္အျဖဴေၾကာင့္ ညင္သာပံုေပၚသည္။
"ေနေသာ္ ရွာေနတယ္ဆိုလို႔ နားေနခန္းထဲ ေစာင့္ေနမယ္ထင္တာ။ အခုျပန္ေတာ့မလို႔လား။ ျပန္မယ္လုပ္ထားရင္လည္း မျပန္နဲ႔ေတာ့။ ဗိုက္ဆာတယ္။ ကန္တင္းသြားရေအာင္"
"ကိုထြဋ္ ခဏေလး"
ကိုထြဋ္ ဂ်ဴတီကုဒ္လက္ဖ်ားကေန ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆြဲတားလိုက္ရသည္။
"ကန္တင္းသြားဖို႔က..."
ကိုထြဋ္ကပဲ လိုင္းေပၚက ဗီဒီယိုဖိုင္ကို မျမင္ရေသးလို႔လား။ သိေနလ်က္နဲ႔ ဂရုမစိုက္ေၾကာင္းျပခ်င္တာလား ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မခန္႔မွန္းႏိုင္။ အျပံဳးေရးေရးန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ေရးသားထားတဲ့ အဘိဓာန္စာအုပ္နဲ႔တူသည္။ လက္ထဲထည့္ၿပီးလွန္ေလွာၾကည့္ေနေပမယ့္ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။
"ေနေသာ္က အေတြးမ်ားျပန္ၿပီ"
ေပါ့ပါးစြာ ရယ္သြမ္းေသြးတဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ့္ဖိစီးမႈကို ေျပေပ်ာက္သြားေစ၏။ စိတ္ဝိဥာဥ္မွာတြယ္ရစ္ငင္ေနတဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚက်လာတဲ့ လက္သီးဆုပ္ကိုရုတ္အသိမ္းမွာ ေက်ပ်က္သြားခဲ့ျပန္သည္။
"ကိုယ္ ဗိုက္ဆာေနၿပီကြ"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆာေနၿပီ"
အျပံဳးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာခ်ည္ေႏွာင္ထားမိတဲ့ ႀကိဳးထံုးရဲ႕အစ။
×××××××××××××××××××××××××××
"မိန္းကေလးေတြအစသန္ရင္ ကိုယ္တို႔ေယာက္်ားေလးေတြ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ တကယ္"
ကန္တင္းေရာက္ေတာ့ ၿဖိဳးေလးတို႔၊ ရဲဘုန္းတို႔အျပင္ ကိုထြဋ္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဝိုင္းလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အင္အားက အေတာ္ေလးေတာင့္သြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္တြဲဝင္လာကာစကေတာ့ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ေတြ တဒဂၤျဖစ္သြားေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း အထူးအဆန္းလိုျဖစ္မေနၾကေတာ့ျပန္။
"စႏၵာေဇာ္ဝင္းအေၾကာင္း ကိုထြဋ္မသိဘူးေနာ္"
"ကိုယ္ မသိေတာ့ ေနေသာ္ေျပာျပေလ။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းက ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"သူက..."
"သူက ဖူဂ်ိဳရွီေလ ကိုထြဋ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုရွင္းျပရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ၿဖိဳးေလးက စီးကရက္ကိုမီးညႇိရင္းက ထေျပာသည္။
"အာ...ဟို ဂ်ပန္ anime၊ manga ေတြထဲက ေယာက္်ားေလးအတြဲကိုႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြလား"
ကိုထြဋ္တစ္ေယာက္ ဂ်ပန္စာ N3 ထိေအာင္ထားတာကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ထားမိတာပဲ။ ေကာင္းေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကိုထြဋ္ေျပာသလို အေတြးမ်ားေနပံုရသည္။
"ေနေသာ္တို႔ဖိုင္နယ္က အဲ့ေကာင္မေလးအုပ္စု တကယ္မႏိုင္ဘူး။ ဟိုတစ္ေလာကလည္းကြာ ထက္ေအာင္က ကားေပၚကဆင္းေတာ့ မ်က္လံုးထဲအမႈိက္ဝင္သြားလို႔။ ငါက ပုခံုးကိုကိုင္ၿပီးမႈတ္ေပးေနတာကို ဘယ္လိုရႈေထာင့္ကရိုက္လိုက္မွန္းမသိ။ သူ႔အေကာင့္ကေန ပံုကိုဝါးထားၿပီးတင္ေပမယ့္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္မွန္းအသိသာႀကီးေလကြာ။ အဲ့ပံုျမင္ၿပီး ward ထဲက သူနာျပဳအစ္မေတြပါ ဝိုင္းစလို႔ ငါ့မွာ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ပဲသြားျဖဲျပလိုက္ရေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ငါ့ရည္းစားအေျဖျမန္ျမန္ေပးလို႔ အၾကာႀကီးအစမခံလိုက္ရတာ။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြလည္း ေစာ္ျမန္ျမန္ရွာ။ ဒါမွ စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔ လက္ကလြတ္မွာေဟ့"
ကိုထြဋ္က သူတို႔အတန္းသားေတြစကားဝိုင္းထဲအာရံုေရာက္သြား၏။ ရဲဘုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာေသနဲ႔လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ၿပီးရင္ အသိဆံုးက ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးပဲ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကပဲ စိတ္ပူႀကီးေနခဲ့ပံုရပါသည္။ သံပုရာရည္ကလည္း ဒီေန႔မွ အခ်ဥ္ကဲေန၏။
"ကိုထြဋ္ ခဏ။ မေသာက္နဲ႔ဦး"
ကိုထြဋ္လက္ကို ဆြဲထားလိုက္ၿပီး စားပြဲထိုးဆီကေန သၾကားထပ္ေတာင္းလိုက္သည္။
"ေက်းဇူး ေနေသာ္"
ရယ္သံတေသာေသာက်ေနတဲ့ စကားဝိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုထြဋ္ၾကားက အျဖစ္အပ်က္ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မသိရွိလိုက္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေလွာင္အိမ္ထဲကပံုရိပ္ေတြဆိုတာလည္း မည္သူမွ မသိႏိုင္မယ့္စကားလံုးေတြသာ...။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ညီမေလး music club ထဲပဲ ဝင္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"Music club ထဲဝင္ရေအာင္ ညီမေလးက ဘာမွမတီးတတ္ဘဲနဲ႔"
"ဟာ...ကိုကိုရွိတာပဲ။ ညီမေလးကို ဂီတာတီးသင္ေပးေပါ့"
"ဂီတာက ေယာက္်ားေလးေတြတီးမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဆိုရေအာင္ကလည္း ညီမေလးအသံက သူငယ္တန္းအသံထြက္ေနၿပီးေတာ့"
"ကိုကို!"
"ဟားဟား...။ ကိုကိုက စတာ။ music club ထက္ တျခားဟာတစ္ခုခုေရြးပါဦးလား။ tennis club ေရာ"
"Tennis က လူပင္ပန္းတယ္။ မရိုက္ခ်င္ပါဘူး ကိုကိုကလည္း"
"အံမယ္။ ဂီတာတီးတာလည္း ပင္ပန္းတယ္ေနာ္ အမိ။ ၿပီးရင္ ညီမေလးက လက္သည္းအရွည္ထားၿပီး ပံုေဖာ္တာနဲ႔ဘာနဲ႔။ တကယ္သင္မယ္ဆို လက္သည္းအတိုထားရမယ္။ လက္ထိပ္ေတြလည္းနာမွာ။ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုအားစိုက္ရတ့ဲအတြက္ လက္ဆစ္ေတြနဲ႔ လက္ေကာက္ဝတ္လည္းနာတတ္တယ္"
"အား...ကိုကိုက ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး"
ႏွစ္ဖက္ခြဲစည္းထားတဲ့ဆံပင္ေတြကို လႈပ္ခါၿပီးေအာ္ေနတဲ့ ညီမေလးက ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲေတာ့ ဒီအရြယ္ေလးအတိုင္းပဲရွိေနသည္။ သေဘာက်လို႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္တာကို မ်က္ေစာင္းလွည့္ထိုးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူ၏။ မာမီ့ခရီးသြားကုမၸဏီက ဘန္ေကာက္ကေရာက္လာမယ့္ခရီးသည္ေတြကို ႀကိဳဖို႔ကိစၥနဲ႔ မာမီ ဒီညအိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသည္။ ခဏေနဖုန္းဆက္ၾကည့္ၿပီး ဒီထက္ေနာက္က်မယ္ဆို ညီမေလးကိုပါ ေခၚၿပီး မာမီ့ကိုသြားႀကိဳရမည္။ ညဘက္ေတြ မာမီကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းျပန္လာတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္။ လူစိမ္းအေပၚအယံုအၾကည္နည္းတတ္တဲ့မာမီ့ကို ဒရိုင္ဘာထားဖို႔လည္း အၾကံမေပးျဖစ္ပါ။
"အိမ္ေရွ႕မွာ ဘဲလ္သံၾကားတယ္။ မာမီျပန္လာၿပီထင္တယ္"
"ေနဦး မာမီဆိုရင္ သူ႔ဘာသာေသာ့ဖြင့္ဝင္လာမွာေပါ့။ ဘယ္သူလဲမသိဘူး။ ကိုကိုထြက္ၾကည့္လိုက္မယ္"
တံခါးတစ္ခ်ပ္ျခားၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြံ႕မမႈနဲ႔ ရပ္တန္႔ေစ၏။ ညအေမွာင္ေအာက္က အားနည္းတဲ့မီးလံုးအေရာင္ေၾကာင့္ ခပ္တိုတိုဝတ္ထားတဲ့ပုဆိုးအေရာင္က မသဲကြဲ။ မြဲေျခာက္ေျခာက္ရွပ္အက်ႌလက္တိုကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးရံုသာရွိတဲ့ ခ်ည္ၾကမ္းစ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတာမ်ိဳးျဖစ္၏။ လက္ခံုမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကပ္ေပးခဲ့တဲ့ ပလာစတာက အေရာင္ညစ္ညစ္ထတဲ့အထိ ရွိေနတုန္းပင္။ သူကလည္း ႏႈတ္ခမ္းေတြဝိုင္းသြားတဲ့ထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကုတ္သည္။
"ကိုကို ဘယ္သူလဲ"
ညီမေလးက အသံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္အနား ေရာက္လာ၏။
"ဟယ္ ဇာမဏိ! လာေလ"
"ေအာ္..."
ဇာမဏိက ညီမေလးကိုျမင္ေတာ့ အံ့ဩရိပ္ေတြေလ်ာ့က်သြားသည္။
"ေနဦး။ ဘာလဲ။ ဘာကိစၥလဲ။ သူနဲ႔ညီမေလးက"
"ညီမေလးနဲ႔ ေရေၾကာင္းအတူးေလၽွာက္တဲ့ ေဇာ္ထက္ကိုသိတယ္မလား။ ေဇာ္ထက္နဲ႔သူက တစ္ခန္းတည္းေလ။ ဒီတစ္ပတ္ ဇာမဏိ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တာနဲ႔ ေဇာ္ထက္က ဖတ္စာအုပ္ေတြဝယ္ၿပီး ညီမေလးနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္တာ။ လာေလ ဇာမဏိ အိမ္ထဲဝင္ပါ"
"မဝင္နဲ႔"
ညီမေလးမ်က္ႏွာက စူပုတ္သြားသည္။ ဇာမဏိကေတာ့ ရႈတည္တည္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနသည္။
"ေက်ာင္းပထမဆံုးတက္တဲ့ရက္တုန္းကေလ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ မူးၿပီးအန္ေနလို႔ ကိုကို ေဆးေပးလိုက္တဲ့ေက်ာင္းသားက အဲ့ဒါ ဇာမဏိေပါ့"
"အဲ့ေတာ့?"
ကၽြန္ေတာ့္မၾကည္လင္မႈကို ညီမေလးရိပ္မိသြားသည္။ ၿဖိဳးေလးတို႔ ရဲဘုန္းတို႔၊ ယုတ္အစြဆံုး ညီမေလးရွိေနရင္ ကိုထြဋ္ကိုေတာင္ အိမ္ထဲအဝင္မခံတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ကို ညီမေလးေကာင္းေကာင္းသိသည္။
"ေပးရမယ့္စာအုပ္ေတြ သြားယူလာခဲ့"
"ဟုတ္"
"ဒီမွာပဲ ေစာင့္လို႔ျဖစ္တယ္မလား။ မိန္းကေလးရွိတဲ့အိမ္ကို ညေရးညတာလာတာ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး"
ဇာမဏိက ဘာမွမေျပာ ေခါင္းသာညိတ္ျပ၏။ ေသြးေရာင္ျပန္လႊမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ဝန္းအနားသတ္ေတြနက္ထင္းစူးရဲလြန္း၏။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္စိုက္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း မ်က္ႏွာေသနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနသည္။
"သား..."
"မာမီ"
ညဘက္အိမ္အျပန္ ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြဝင္ဝယ္လာတတ္တာမို႔ မာမီ့လက္ႏွစ္ဖက္မွာ အထုတ္အပိုးေတြအျပည့္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးထြက္ၿပီး လက္ေျပာင္းယူလိုက္ခ်ိန္မွာ မာမီက ဇာမဏိနားေရာက္သြားသည္။
"သား သူငယ္ခ်င္းလား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ညီမေလးတို႔ေက်ာင္းက။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ဖတ္စာအုပ္ေတြ ညီမေလးနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္လို႔ လာယူတာ"
"အဲ့ဒါဆို အိမ္ထဲဝင္ၾကေလကြယ္"
"ရတယ္ အရီးေလး။ မဝင္ေတာ့ဘူး"
အေခၚအေဝၚနာမ္စားေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ဇာမဏိေျခေထာက္တစ္စံုဆီ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေရာက္သြားျပန္၏။ ဆင္ၾကယ္စိမ္းဖိနပ္၊ ခ်ည္ၾကမ္းအက်ႌနဲ႔အညာသားက နာမည္က်ေတာ့ ဇာမဏိတဲ့။ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားကိုေတာ့ နားလည္လြယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲမဝင္ေစခ်င္တာသိလို႔ ေမေမ ေခၚတာေတာင္ ေပကပ္ရပ္ေန၏။
"လာပါကြယ္။ ညဘက္ကုိ အိမ္တံခါးအၾကာႀကီးဖြင့္ထားလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုႀကီး မတ္တပ္ရပ္ေနလို႔လည္း မေကာင္းဘူးေလ။ ဝင္ပါ ရတယ္ သားရဲ႕"
ေမေမက အတင္းတြန္းထိုးထည့္မွ အိမ္ထဲကိုအင္တင္တင္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ပဲ ေရာက္သြား၏။
"သားက ဒီအိမ္ရာမွာပဲေနတာလား"
"ဟုတ္"
"ဒါဆို ေအးေဆးေပါ့။ သားတို႔ေသာက္ဖို႔ မာမီတစ္ခုခုလုပ္လိုက္မယ္ေလ"
"ေရေႏြးၾကမ္းဆို ရပါတယ္"
ေမေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္မရယ္မိေအာင္ ထိန္းထားလိုက္ရသည္။ ဒါက ေလွာင္ရယ္လိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လူငယ္ေတြမွာ မေတြ႕ရတတ္တဲ့စရိုက္တစ္ခုလိုမ်ိဳး ေမေမေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ သေဘာက်သြားတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"ဇာမဏိေရ ဒီမွာ။ အခုတစ္ပတ္သင္တဲ့လက္ခ်ာေတြကို viber ကေန ပို႔ေပးမယ္တဲ့။ နင္နဲ႔ေဇာ္ထက္ ဖုန္းရတယ္မလား"
"အင္း...ရတယ္။ ဒါဆို သြားဦးမယ္"
"သြားေတာ့မလို႔လား သား။ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ေသာက္သြားဦးေလ"
"အာ...ဟုတ္"
လူႀကီးကိုယ္တိုင္ ဧည့္ခံတယ္ဆိုေတာ့ မတည္မျပံဳးမ်က္ႏွာက အားနာဟန္တစ္ခ်ိဳ႕ ဇာမဏိမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးထဲက ေရေႏြးကိုအေအးမခံဘဲ တစ္ခါတည္းေမာ့ခ်၏။
"ေဟ့ေရာင္ မပူဘူးလား။ ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ"
"ရ...ရတယ္။ က်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္ အရီးေလး။ ေက်းဇူးပဲ ဘရဏီ"
စာအုပ္ေတြမၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္ တစ္ခ်ိဳးတည္းထြက္၏။ ေရေႏြးပူေတြဝင္သြားတာ လၽွာလား၊ မ်က္ႏွာလားေတာင္မသဲကြဲေအာင္ လည္တိုင္စပ္ေတြထိနီရဲေနတာျမင္ရေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္အားနာသြားရသည္။ ခပ္က်ဲက်ဲေျခလွမ္းေတြေနာက္ကပ္လိုက္ၿပီး တံခါးမႀကီးနားထိ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္သည္။
"ဒီတစ္ခါ ေမေမရွိလို႔ ဝင္ခိုင္းတာ။ ေနာက္ဆို အေရးမႀကီးရင္ မလာနဲ႔"
ႏွစ္ကိုယ္ၾကားရံု ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငဲ့ၾကည့္သည္။ အနီးကပ္ႀကီး စူးစူးရဲရဲအၾကည့္ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတာင္ေနာက္ဆုတ္မိသည္။ တကယ္က ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာေပၚက ေကာက္ေၾကာင္းေတြကိုက ထင္ရွားေနတာ။ ဒီေကာင္ ပထမႏွစ္ပဲရွိေသးတာေတာင္ အရပ္လည္းကကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တန္းတူ။
"အင္း...ေက်းဇူးပဲ"
"ကိုယ့္ကိုလား"
"အင္း"
"ဘာအတြက္လဲ"
"ဟိုေန႔ကေပးတဲ့ေဆးေၾကာင့္ က်ဳပ္သက္သာသြားတယ္"
ကၽြန္ေတာ့္စကားကိုမေစာင့္ဘဲ သံုးလႊာေလွကားထစ္ေတြကို ေက်ာ္ခြခုန္ဆင္းလိုက္သလို ေျမညီထပ္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ဇာမဏိ ဝင္သြားတဲ့အခန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကိုထြဋ္တို႔ေအာက္ထပ္ကအခန္းျဖစ္၏။ ၾကံဳမွၾကံဳတတ္ပါေလ။
######################
December 12.2020.(Saturday)
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဇာမဏိ!"
အနားရောက်လာတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ကောင်မလေးကို ကျွန်တော် ဒီအတိုင်းကြောင်ငေးကြည့်နေမိသည်။ မနေ့က ကျွန်တော်နဲ့ငြိကြတော့ ပထမဆုံးတောင်းပန်စကားပြောတဲ့ကောင်လေးက ခုံပေါ်ကလူကိုဆွဲထူသည်။
"ဒုက္ခပဲ ဘယ်လိုလုပ်ကြမယ် မြတ်ကျော်"
"သူက ဘာဖြစ်တာလဲ"
ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေတဲ့ကောင်မလေးကို ဦးတည်ပြီး မေးရသည်။
"ကားမူးတာ အစ်ကို။ သူက ကားမူးတတ်တာ။ သူ့ကိုကျောင်းတက်ခိုင်းဖို့ထိ စိတ်မချလို့ အဆောင်းတို့ကျောင်းခေါ်လာကာမှ။ ဒုက္ခပါပဲ။ ဇာမဏိ အရမ်းမူးနေသေးလား။ ဆေးယူလာတယ်။ ဒါလေးတော့ ထသောက်လိုက်ဟာ နော်"
ဒီလောက်ဖြူဖျော့ပြီး မျက်လုံးတောင်မဖွင့်နိုင်ပုံမျိုးနဲ့ အမူးပြေဆေးဘယ်တိုးလိမ့်မလဲ။
"ဆေးထိုးလိုက်ရင် ပိုသက်သာလိမ့်မယ်။ သူ့ကိုတွဲလိုက်"
မြတ်ကျော်နဲ့အဆောင်းဆိုတဲ့နှစ်ယောက်က မတ်တပ်ရပ်လိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်ကိုမော်ကြည့်သည်။
"အစ်ကိုက...မနေ့ညတုန်းက..."
လေးထောင့်မျက်မှန်ကိုတစ်ချက်ပင့်တင်ပြီး မြတ်ကျော်က ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေသည်။
"မင်းတို့က first year မလား။ ကိုယ်က final က။ မင်းတို့သူငယ်ချင်းအခြေအနေမကောင်းဘူး။ clinic ထဲတွဲလိုက်။ ဆေးထိုးရအောင်"
ရွယ်တူတွေသာဆိုကြသည်။ အလုံးအရပ်အတော်အတန်ကွာကြပုံမျိုးနဲ့ မူးနေတဲ့ကောင်ကိုဆွဲကြတာ ကျွန်တော် ဆွဲဆောင့်ခေါ်သလောက်တောင် မကြွလာ။ မြတ်ကျော်နဲ့အဆောင်းဆိုတဲ့နှစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ပုခုံးသာသာ လူသေးကွေးလေးတွေ။ အဆောင်းဆိုတဲ့ကောင်မလေးကလည်း ကျွန်တော်မရင်းနှီးတဲ့လေသံမျိုးနဲ့ ဒီနေရာကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲဆိုတာမျိုး မူးနေတဲ့ကောင်ကိုမှ မေးမြန်းထူနေသည်။ ကျွန်တော့်မှာ ရှေ့ကိုခြေလှမ်းဖို့ပြင်ပြီးမှ နောက်ကိုပြန်လှည့်ပြီး အသိစိတ်လွတ်ချင်နေတဲ့ကောင်ကို ကျောပေါ်ထမ်းတင်လိုက်ရသည်။
"အစ်ကို...ရရဲ့လား။ ဇာမဏိက လေးမှာနော်"
အခုချိန်မှတော့ မရလည်းရရတော့မှာပဲလေ။
×××××××××××××××××××××××××××
"နေပါဦး။ ဒီအရွယ်ကြီးထိရောက်နေမှ ကားကမူးတုန်းလား"
ဆေးထိုးပြီးတာတင်မကသေး။ ကျွန်တော် တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်လာတုန်းက ထိခိုက်မိသွားပုံရတဲ့ လက်ခုံကအခြစ်ရာစင်းကြောင်းပေါ်ကို အရက်ပြန်ဂွမ်းနဲ့တို့၊ ဆေးထည့်ပြီး ပလာစတာကပ်ပေးလိုက်သည်။
"ဟို...အဆောင်းတို့က နယ်မှာဆို ဆိုင်ကယ်ပဲစီးကြတော့ ကားနဲ့ကျင့်သားမရဘူး။ ဇာမဏိက အရမ်းနုတာမဟုတ်ပေမယ့် သူ ကျင့်သားမရသေးလို့ပါ"
ကျောင်းယူနီဖောင်းကို ဆင်ကြယ်စိမ်းဖိနပ်နဲ့တွဲစီးတည်းက ရန်ကုန်သားမဟုတ်မှန်းတော့ ကျွန်တော်လည်း ရိပ်မိပါသည်။
"မင်းတို့အတန်းတက်တော့ သူ့ကိုဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"
"နေလယ်ပိုင်းအတန်းမရှိလို့ ကျွန်တော်တို့ပြန်တော့မလို့ပဲ။ လာကြိုပေးမယ့်အစ်ကိုက အရေးကြီးအတန်းချိန်တွေရှိနေလို့တဲ့"
"ဒါဆိုလည်း တက္ကစီငှားပြန်လေ"
"ဟင့်အင်း...။ အဆောင်းတို့မစီးရဲဘူး။ ရန်ကုန်မှာက အဲ့လိုမျိုးကြီး"
အဆောင်းဆိုတဲ့ကောင်မလေးပုံစံက တကယ်ကိုကြောက်အားလန့်အား။ ပေါင်လယ်လောက်ရှိမယ့်ဆံပင်ရှည်ကြီးကို ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ထားပြီး သနပ်ခါးရေကျဲပါးပါးနဲ့ ပုံစံက တကယ်ကို သွားဘက်ဆိုင်ရာဆေးကျောင်သူလို့တောင်မထင်ရ။ ဟိုမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ကောင်လေးကျတော့လည်း လေးထောင့်မျက်မှန်ထူကြီးနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီစတိုင်ပန်က ပုံပန်းကျလှတယ်မဟုတ်။ အခုမှ ကုတင်ပေါ်ကထလာတဲ့တစ်ယောက်ကတော့ လူကောင်ထွားပေမယ့် လက်ညှိုးနဲ့ထိုးလိုက်ရင်တောင် လဲကျသွားတော့မလို။ တကယ်ကို ဘယ်လိုဟာလေးတွေမှန်းမသိ။
"ကိုယ် တက္ကစီငှားပေးလိုက်မယ်။ မင်းတို့သူငယ်ချင်းရဲ့ပစ္စည်းတွေယူ။ ခဏနေ house surgeon တွေ ထမင်းစားဝင်လာရင် အကုန်ရှုပ်ကုန်မှာ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့"
"ဦးလေး...ဒီကျောင်းသားက နေသိပ်မကောင်းလို့။ air_con မဖွင့်ပါနဲ့ဗျ"
လုံခြုံရေးကနေ ငှားခိုင်းလာတဲ့ကားပေါ်ကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပဲ တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆေးထိုးလိုက်တဲ့အရှိန်နဲ့ ဇာမဏိဆိုတဲ့တစ်ယောက်က ထူထူထောင်ထောင်တော့ဖြစ်လာပုံရသည်။ ကားနောက်ခန်းပေါ်ဝင်ထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းကြည့်လာ၏။
"ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ဦးလေးကြီးကိုပြောလိုက်နော်"
ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ထက်စာရင် နည်းနည်းသွက်လက်တဲ့ အဆောင်းကိုပဲ ကျွန်တော် သတိလှမ်းပေးရသည်။
"ကျွန်မတို့ကို ရန်ကင်း၊ ရွှေအုန်းပင်အိမ်ရာပို့ပေးပါ လေးလေး"
အဆောင်းအသံက ထွက်သွားတဲ့ကားပေါ်က ပြုတ်ကျပြီးကျွန်တော့်ဆီကျန်ခဲ့သည်။ ဝေးသွားတဲ့တက္ကစီကားကို ပေါ်တီကိုအောက်ကနေပဲ ကျွန်တော် ရပ်ကြည့်နေမိ၏။ ဒါကြောင့်ပဲ မနေ့ညက သူတို့ကို မြန်မာပလာဇာမှာ အချိန်မတော်တဲ့ထိတွေ့တာပေါ့။ ရွှေအုန်းပင်အိပ်ရာမှာနေကြလို့။
"နေသော်..."
အတွေးစက အသံကြောင့်ပြတ်တောက်သည်။ အမြဲတစေ ဂျူတီကုဒ်ကို လက်မှာခေါက်တင်ထားတတ်တဲ့ ကိုထွဋ်ကိုယ်ပေါ်က ဖြူလွလွဂျူတီကုဒ်ကို ကျွန်တော်ငေးမိသည်။ အိတ်ကပ်တစ်ဖက်မှာထည့်ထားတဲ့ stethoscope က အပြင်ကိုလျှံထွက်နေ၏။ ခြေလှမ်းကျဲတွေက လွင့်သွားတဲ့ကုဒ်အဖြူကြောင့် ညင်သာပုံပေါ်သည်။
"နေသော် ရှာနေတယ်ဆိုလို့ နားနေခန်းထဲ စောင့်နေမယ်ထင်တာ။ အခုပြန်တော့မလို့လား။ ပြန်မယ်လုပ်ထားရင်လည်း မပြန်နဲ့တော့။ ဗိုက်ဆာတယ်။ ကန်တင်းသွားရအောင်"
"ကိုထွဋ် ခဏလေး"
ကိုထွဋ် ဂျူတီကုဒ်လက်ဖျားကနေ ကျွန်တော်လှမ်းဆွဲတားလိုက်ရသည်။
"ကန်တင်းသွားဖို့က..."
ကိုထွဋ်ကပဲ လိုင်းပေါ်က ဗီဒီယိုဖိုင်ကို မမြင်ရသေးလို့လား။ သိနေလျက်နဲ့ ဂရုမစိုက်ကြောင်းပြချင်တာလား ကျွန်တော် တကယ်မခန့်မှန်းနိုင်။ အပြုံးရေးရေးနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေတဲ့မျက်နှာက ကျွန်တော်မသိတဲ့ဘာသာစကားနဲ့ရေးသားထားတဲ့ အဘိဓာန်စာအုပ်နဲ့တူသည်။ လက်ထဲထည့်ပြီးလှန်လှောကြည့်နေပေမယ့် ဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်မှန်း ကျွန်တော်မသိ။
"နေသော်က အတွေးများပြန်ပြီ"
ပေါ့ပါးစွာ ရယ်သွမ်းသွေးတဲ့စကားက ကျွန်တော့်ဖိစီးမှုကို ပြေပျောက်သွားစေ၏။ စိတ်ဝိဉာဉ်မှာတွယ်ရစ်ငင်နေတဲ့ အနှောင့်အယှက်တွေအားလုံး ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်ကျလာတဲ့ လက်သီးဆုပ်ကိုရုတ်အသိမ်းမှာ ကျေပျက်သွားခဲ့ပြန်သည်။
"ကိုယ် ဗိုက်ဆာနေပြီကွ"
"ကျွန်တော်လည်း ဆာနေပြီ"
အပြုံးဆိုတာ ကျွန်တော့်ရင်မှာချည်နှောင်ထားမိတဲ့ ကြိုးထုံးရဲ့အစ။
×××××××××××××××××××××××××××
"မိန်းကလေးတွေအစသန်ရင် ကိုယ်တို့ယောက်ျားလေးတွေ မခံနိုင်ဘူးဆိုတာ တကယ်"
ကန်တင်းရောက်တော့ ဖြိုးလေးတို့၊ ရဲဘုန်းတို့အပြင် ကိုထွဋ်သူငယ်ချင်းတွေပါ ဝိုင်းလာတော့ ကျွန်တော်တို့အင်အားက အတော်လေးတောင့်သွားသည်။ နှစ်ယောက်တွဲဝင်လာကာစကတော့ စူးစမ်းတဲ့အကြည့်တွေ တဒင်္ဂဖြစ်သွားပေမယ့် နောက်တော့လည်း အထူးအဆန်းလိုဖြစ်မနေကြတော့ပြန်။
"စန္ဒာဇော်ဝင်းအကြောင်း ကိုထွဋ်မသိဘူးနော်"
"ကိုယ် မသိတော့ နေသော်ပြောပြလေ။ စန္ဒာဇော်ဝင်းက ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"သူက..."
"သူက ဖူဂျိုရှီလေ ကိုထွဋ်"
ကျွန်တော် ဘယ်လိုရှင်းပြရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း ဖြိုးလေးက စီးကရက်ကိုမီးညှိရင်းက ထပြောသည်။
"အာ...ဟို ဂျပန် anime၊ manga တွေထဲက ယောက်ျားလေးအတွဲကိုကြိုက်တဲ့ ကောင်မလေးတွေလား"
ကိုထွဋ်တစ်ယောက် ဂျပန်စာ N3 ထိအောင်ထားတာကို ကျွန်တော်မေ့ထားမိတာပဲ။ ကောင်းရော။ ကျွန်တော်ကပဲ ကိုထွဋ်ပြောသလို အတွေးများနေပုံရသည်။
"နေသော်တို့ဖိုင်နယ်က အဲ့ကောင်မလေးအုပ်စု တကယ်မနိုင်ဘူး။ ဟိုတစ်လောကလည်းကွာ ထက်အောင်က ကားပေါ်ကဆင်းတော့ မျက်လုံးထဲအမှိုက်ဝင်သွားလို့။ ငါက ပုခုံးကိုကိုင်ပြီးမှုတ်ပေးနေတာကို ဘယ်လိုရှုထောင့်ကရိုက်လိုက်မှန်းမသိ။ သူ့အကောင့်ကနေ ပုံကိုဝါးထားပြီးတင်ပေမယ့် ငါတို့နှစ်ယောက်မှန်းအသိသာကြီးလေကွာ။ အဲ့ပုံမြင်ပြီး ward ထဲက သူနာပြုအစ်မတွေပါ ဝိုင်းစလို့ ငါ့မှာ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ပဲသွားဖြဲပြလိုက်ရသေးတယ်။ တော်သေးတယ် ငါ့ရည်းစားအဖြေမြန်မြန်ပေးလို့ အကြာကြီးအစမခံလိုက်ရတာ။ မင်းတို့ကောင်တွေလည်း စော်မြန်မြန်ရှာ။ ဒါမှ စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့ လက်ကလွတ်မှာဟေ့"
ကိုထွဋ်က သူတို့အတန်းသားတွေစကားဝိုင်းထဲအာရုံရောက်သွား၏။ ရဲဘုန်းက ကျွန်တော့်ကိုမျက်နှာသေနဲ့လှမ်းကြည့်သည်။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပြီးရင် အသိဆုံးက ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးပဲ။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကျွန်တော်ကပဲ စိတ်ပူကြီးနေခဲ့ပုံရပါသည်။ သံပုရာရည်ကလည်း ဒီနေ့မှ အချဉ်ကဲနေ၏။
"ကိုထွဋ် ခဏ။ မသောက်နဲ့ဦး"
ကိုထွဋ်လက်ကို ဆွဲထားလိုက်ပြီး စားပွဲထိုးဆီကနေ သကြားထပ်တောင်းလိုက်သည်။
"ကျေးဇူး နေသော်"
ရယ်သံတသောသောကျနေတဲ့ စကားဝိုင်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့ကိုထွဋ်ကြားက အဖြစ်အပျက်ကို မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မသိရှိလိုက်။ ဒီလိုပဲ ကျွန်တော့်စိတ်လှောင်အိမ်ထဲကပုံရိပ်တွေဆိုတာလည်း မည်သူမှ မသိနိုင်မယ့်စကားလုံးတွေသာ...။
×××××××××××××××××××××××××××××
"ညီမလေး music club ထဲပဲ ဝင်လိုက်တော့မယ်နော်"
"Music club ထဲဝင်ရအောင် ညီမလေးက ဘာမှမတီးတတ်ဘဲနဲ့"
"ဟာ...ကိုကိုရှိတာပဲ။ ညီမလေးကို ဂီတာတီးသင်ပေးပေါ့"
"ဂီတာက ယောက်ျားလေးတွေတီးမှာပေါ့။ ပြီးတော့ သီချင်းဆိုရအောင်ကလည်း ညီမလေးအသံက သူငယ်တန်းအသံထွက်နေပြီးတော့"
"ကိုကို!"
"ဟားဟား...။ ကိုကိုက စတာ။ music club ထက် တခြားဟာတစ်ခုခုရွေးပါဦးလား။ tennis club ရော"
"Tennis က လူပင်ပန်းတယ်။ မရိုက်ချင်ပါဘူး ကိုကိုကလည်း"
"အံမယ်။ ဂီတာတီးတာလည်း ပင်ပန်းတယ်နော် အမိ။ ပြီးရင် ညီမလေးက လက်သည်းအရှည်ထားပြီး ပုံဖော်တာနဲ့ဘာနဲ့။ တကယ်သင်မယ်ဆို လက်သည်းအတိုထားရမယ်။ လက်ထိပ်တွေလည်းနာမှာ။ လက်ချောင်းတွေကိုအားစိုက်ရတဲ့အတွက် လက်ဆစ်တွေနဲ့ လက်ကောက်ဝတ်လည်းနာတတ်တယ်"
"အား...ကိုကိုက ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး"
နှစ်ဖက်ခွဲစည်းထားတဲ့ဆံပင်တွေကို လှုပ်ခါပြီးအော်နေတဲ့ ညီမလေးက ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲတော့ ဒီအရွယ်လေးအတိုင်းပဲရှိနေသည်။ သဘောကျလို့ ကျွန်တော်ရယ်တာကို မျက်စောင်းလှည့်ထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းစူ၏။ မာမီ့ခရီးသွားကုမ္ပဏီက ဘန်ကောက်ကရောက်လာမယ့်ခရီးသည်တွေကို ကြိုဖို့ကိစ္စနဲ့ မာမီ ဒီညအိမ်ပြန်နောက်ကျနေသည်။ ခဏနေဖုန်းဆက်ကြည့်ပြီး ဒီထက်နောက်ကျမယ်ဆို ညီမလေးကိုပါ ခေါ်ပြီး မာမီ့ကိုသွားကြိုရမည်။ ညဘက်တွေ မာမီကိုယ်တိုင်ကားမောင်းပြန်လာတာမျိုး ကျွန်တော်မကြိုက်။ လူစိမ်းအပေါ်အယုံအကြည်နည်းတတ်တဲ့မာမီ့ကို ဒရိုင်ဘာထားဖို့လည်း အကြံမပေးဖြစ်ပါ။
"အိမ်ရှေ့မှာ ဘဲလ်သံကြားတယ်။ မာမီပြန်လာပြီထင်တယ်"
"နေဦး မာမီဆိုရင် သူ့ဘာသာသော့ဖွင့်ဝင်လာမှာပေါ့။ ဘယ်သူလဲမသိဘူး။ ကိုကိုထွက်ကြည့်လိုက်မယ်"
တံခါးတစ်ချပ်ခြားပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့လူက ကျွန်တော့်ကိုဆွံ့မမှုနဲ့ ရပ်တန့်စေ၏။ ညအမှောင်အောက်က အားနည်းတဲ့မီးလုံးအရောင်ကြောင့် ခပ်တိုတိုဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးအရောင်က မသဲကွဲ။ မွဲခြောက်ခြောက်ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုကလည်း ကျွန်တော် ကြားဖူးရုံသာရှိတဲ့ ချည်ကြမ်းစ တစ်မျိုးနဲ့ ချုပ်ထားတာမျိုးဖြစ်၏။ လက်ခုံမှာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကပ်ပေးခဲ့တဲ့ ပလာစတာက အရောင်ညစ်ညစ်ထတဲ့အထိ ရှိနေတုန်းပင်။ သူကလည်း နှုတ်ခမ်းတွေဝိုင်းသွားတဲ့ထိ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းကုတ်သည်။
"ကိုကို ဘယ်သူလဲ"
ညီမလေးက အသံနဲ့အတူ ကျွန်တော့်အနား ရောက်လာ၏။
"ဟယ် ဇာမဏိ! လာလေ"
"အော်..."
ဇာမဏိက ညီမလေးကိုမြင်တော့ အံ့ဩရိပ်တွေလျော့ကျသွားသည်။
"နေဦး။ ဘာလဲ။ ဘာကိစ္စလဲ။ သူနဲ့ညီမလေးက"
"ညီမလေးနဲ့ ရေကြောင်းအတူးလျှောက်တဲ့ ဇော်ထက်ကိုသိတယ်မလား။ ဇော်ထက်နဲ့သူက တစ်ခန်းတည်းလေ။ ဒီတစ်ပတ် ဇာမဏိ ကျောင်းမတက်နိုင်တာနဲ့ ဇော်ထက်က ဖတ်စာအုပ်တွေဝယ်ပြီး ညီမလေးနဲ့ထည့်ပေးလိုက်တာ။ လာလေ ဇာမဏိ အိမ်ထဲဝင်ပါ"
"မဝင်နဲ့"
ညီမလေးမျက်နှာက စူပုတ်သွားသည်။ ဇာမဏိကတော့ ရှုတည်တည်နဲ့ပဲ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုကြည့်နေသည်။
"ကျောင်းပထမဆုံးတက်တဲ့ရက်တုန်းကလေ ကျောင်းရှေ့မှာ မူးပြီးအန်နေလို့ ကိုကို ဆေးပေးလိုက်တဲ့ကျောင်းသားက အဲ့ဒါ ဇာမဏိပေါ့"
"အဲ့တော့?"
ကျွန်တော့်မကြည်လင်မှုကို ညီမလေးရိပ်မိသွားသည်။ ဖြိုးလေးတို့ ရဲဘုန်းတို့၊ ယုတ်အစွဆုံး ညီမလေးရှိနေရင် ကိုထွဋ်ကိုတောင် အိမ်ထဲအဝင်မခံတတ်တဲ့ ကျွန်တော့်အကျင့်ကို ညီမလေးကောင်းကောင်းသိသည်။
"ပေးရမယ့်စာအုပ်တွေ သွားယူလာခဲ့"
"ဟုတ်"
"ဒီမှာပဲ စောင့်လို့ဖြစ်တယ်မလား။ မိန်းကလေးရှိတဲ့အိမ်ကို ညရေးညတာလာတာ မသင့်လျော်ဘူး"
ဇာမဏိက ဘာမှမပြော ခေါင်းသာညိတ်ပြ၏။ သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းနေတဲ့မျက်နှာမှာ မျက်ဝန်းအနားသတ်တွေနက်ထင်းစူးရဲလွန်း၏။ ကျွန်တော် ခပ်တည်တည်စိုက်ကြည့်နေတာကိုလည်း မျက်နှာသေနဲ့ပဲ ကြည့်နေသည်။
"သား..."
"မာမီ"
ညဘက်အိမ်အပြန် ချက်ပြုတ်စရာတွေဝင်ဝယ်လာတတ်တာမို့ မာမီ့လက်နှစ်ဖက်မှာ အထုတ်အပိုးတွေအပြည့်။ ကျွန်တော် ပြေးထွက်ပြီး လက်ပြောင်းယူလိုက်ချိန်မှာ မာမီက ဇာမဏိနားရောက်သွားသည်။
"သား သူငယ်ချင်းလား"
"မဟုတ်ပါဘူး။ ညီမလေးတို့ကျောင်းက။ သူ့သူငယ်ချင်းက ဖတ်စာအုပ်တွေ ညီမလေးနဲ့ထည့်ပေးလိုက်လို့ လာယူတာ"
"အဲ့ဒါဆို အိမ်ထဲဝင်ကြလေကွယ်"
"ရတယ် အရီးလေး။ မဝင်တော့ဘူး"
အခေါ်အဝေါ်နာမ်စားကြောင့် မေမေနဲ့ကျွန်တော် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်မိပြန်သည်။ နောက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ် ဇာမဏိခြေထောက်တစ်စုံဆီ ကျွန်တော့်အကြည့်ရောက်သွားပြန်၏။ ဆင်ကြယ်စိမ်းဖိနပ်၊ ချည်ကြမ်းအင်္ကျီနဲ့အညာသားက နာမည်ကျတော့ ဇာမဏိတဲ့။ ဒီကောင် ကျွန်တော်ပြောချင်တဲ့စကားကိုတော့ နားလည်လွယ်သည်။ ကျွန်တော် အိမ်ထဲမဝင်စေချင်တာသိလို့ မေမေ ခေါ်တာတောင် ပေကပ်ရပ်နေ၏။
"လာပါကွယ်။ ညဘက်ကို အိမ်တံခါးအကြာကြီးဖွင့်ထားလို့မကောင်းဘူး။ ဒီလိုကြီး မတ်တပ်ရပ်နေလို့လည်း မကောင်းဘူးလေ။ ဝင်ပါ ရတယ် သားရဲ့"
မေမေက အတင်းတွန်းထိုးထည့်မှ အိမ်ထဲကိုအင်တင်တင်မျက်နှာပေးနဲ့ပဲ ရောက်သွား၏။
"သားက ဒီအိမ်ရာမှာပဲနေတာလား"
"ဟုတ်"
"ဒါဆို အေးဆေးပေါ့။ သားတို့သောက်ဖို့ မာမီတစ်ခုခုလုပ်လိုက်မယ်လေ"
"ရေနွေးကြမ်းဆို ရပါတယ်"
မေမေနဲ့ကျွန်တော် အသံထွက်မရယ်မိအောင် ထိန်းထားလိုက်ရသည်။ ဒါက လှောင်ရယ်လိုတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ လူငယ်တွေမှာ မတွေ့ရတတ်တဲ့စရိုက်တစ်ခုလိုမျိုး မေမေရော ကျွန်တော်ပါ သဘောကျသွားတာမျိုးဖြစ်သည်။
"ဇာမဏိရေ ဒီမှာ။ အခုတစ်ပတ်သင်တဲ့လက်ချာတွေကို viber ကနေ ပို့ပေးမယ်တဲ့။ နင်နဲ့ဇော်ထက် ဖုန်းရတယ်မလား"
"အင်း...ရတယ်။ ဒါဆို သွားဦးမယ်"
"သွားတော့မလို့လား သား။ ရေနွေးကြမ်းလေး သောက်သွားဦးလေ"
"အာ...ဟုတ်"
လူကြီးကိုယ်တိုင် ဧည့်ခံတယ်ဆိုတော့ မတည်မပြုံးမျက်နှာက အားနာဟန်တစ်ချို့ ဇာမဏိမျက်နှာပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တော့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးထဲက ရေနွေးကိုအအေးမခံဘဲ တစ်ခါတည်းမော့ချ၏။
"ဟေ့ရောင် မပူဘူးလား။ သေကုန်တော့မှာပဲ"
"ရ...ရတယ်။ ကျုပ်ပြန်တော့မယ် အရီးလေး။ ကျေးဇူးပဲ ဘရဏီ"
စာအုပ်တွေမပြီး နောက်ကိုလှည့်မကြည့် တစ်ချိုးတည်းထွက်၏။ ရေနွေးပူတွေဝင်သွားတာ လျှာလား၊ မျက်နှာလားတောင်မသဲကွဲအောင် လည်တိုင်စပ်တွေထိနီရဲနေတာမြင်ရတော့လည်း ကျွန်တော်အားနာသွားရသည်။ ခပ်ကျဲကျဲခြေလှမ်းတွေနောက်ကပ်လိုက်ပြီး တံခါးမကြီးနားထိ လိုက်ပို့ပေးလိုက်သည်။
"ဒီတစ်ခါ မေမေရှိလို့ ဝင်ခိုင်းတာ။ နောက်ဆို အရေးမကြီးရင် မလာနဲ့"
နှစ်ကိုယ်ကြားရုံ ခပ်ကြိတ်ကြိတ်ပြောတော့ ကျွန်တော့်ကို ငဲ့ကြည့်သည်။ အနီးကပ်ကြီး စူးစူးရဲရဲအကြည့်ခံလိုက်ရသလိုမျိုးဖြစ်တာကြောင့် ခြေလှမ်းတောင်နောက်ဆုတ်မိသည်။ တကယ်က ဒီကောင့်မျက်နှာပေါ်က ကောက်ကြောင်းတွေကိုက ထင်ရှားနေတာ။ ဒီကောင် ပထမနှစ်ပဲရှိသေးတာတောင် အရပ်လည်းကကျွန်တော်နဲ့ တန်းတူ။
"အင်း...ကျေးဇူးပဲ"
"ကိုယ့်ကိုလား"
"အင်း"
"ဘာအတွက်လဲ"
"ဟိုနေ့ကပေးတဲ့ဆေးကြောင့် ကျုပ်သက်သာသွားတယ်"
ကျွန်တော့်စကားကိုမစောင့်ဘဲ သုံးလွှာလှေကားထစ်တွေကို ကျော်ခွခုန်ဆင်းလိုက်သလို မြေညီထပ်ရောက်သွားခဲ့သည်။ ဇာမဏိ ဝင်သွားတဲ့အခန်းက ကျွန်တော်တို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုထွဋ်တို့အောက်ထပ်ကအခန်းဖြစ်၏။ ကြုံမှကြုံတတ်ပါလေ။
######################
December 12.2020.(Saturday)
×××××××××××××××××××××××××××××