"ဟား! တကယ္ကြာ..."
ခံုေပၚကို ဖန္ခြက္ခ်လိုက္တဲ့အသံနဲ႔ ကိုထြဋ္ဆီကထြက္လာတဲ့အသံက တစ္ၿပိဳင္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ေခါင္းခါမိတာကို ကိုထြဋ္ကစိုက္ၾကည့္ၿပီး ထပ္ရယ္သည္။
"ေနေသာ္က တကယ္ဘီယာဂ်ိဳး"
"အာ...ကိုထြဋ္ကလုပ္ၿပီ။ သူမ်ားၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္သမားထင္ေနဦးမယ္"
နီယြန္မီးလံုးေတြဆီကအလင္းစုတို႔ ကိုထြဋ္ရဲ႕အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌေပၚ ျဖန္႔က်က္အုပ္မိုးေနခဲ့သည္။ ရွပ္အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီတိုအျဖဴနဲ႔ ကိုထြဋ္က ဘီယာခြက္ကိုမေသာက္ဘဲလႈပ္ကိုင္ရင္း ျပံဳးေနျပန္သည္။ မွာထားတဲ့ tower သံုးခုလံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ခ်က္နဲ႔ပဲၿပိဳ၏။
"Dental King ရဲ႕ အရက္မူးေနတဲ့ပံုစံကို facebook ေပၚသာတင္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမယ္ထင္လဲ"
အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္တစ္ခုကို ေကာက္ဝါးရင္းနဲ႔ ကိုထြဋ္အျပံဳးေတြကလည္း လြတ္လပ္ေနသည္။ နဖူးေပၚ ခပ္ဝဲဝဲက်ေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို အရွက္ေျပသပ္တင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းခါလိုက္ရသည္။
"အတိတ္ေတြပါ ကိုထြဋ္ကလည္း"
"အတိတ္က ခုထိ သစ္တုန္း"
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအပူခ်ိန္က အင္းလ်ားကန္ေရျပင္ေပၚကိုျဖတ္ေျပးလာတဲ့ေလေျပေအးေၾကာင့္လား ေႏြးေနတာသိသာသြားရသည္။ ဘီယာေနာက္တစ္ခြက္ထပ္ေမာ့ရင္း ဖန္ခြက္ၾကည္ၾကည္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဝကေနတဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကလူကိုၾကည့္မိသည္။ ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာလည္း ဘီယာရွိန္နဲ႔ရဲေနတာပါပဲ။ အၾကည့္လႊဲၿပီး ေမာ့ခ်မိတဲ့အထဲ ဘီယာနဲ႔အတူကိုထြဋ္ရယ္သံေတြလည္းပါေနသည္။
"ဟာ! ထြဋ္ေခါင္၊ ေနေသာ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း လာႀကိတ္ေနၾကတယ္ေပါ့ မင္းတို႔"
မထင္မွတ္ပဲေရာက္ခ်လာတဲ့ ကိုထြဋ္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကိုထြဋ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသြားသည္။ Harry's bar လိုေနရာမွာ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ေတြ႕ႏိုင္တာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုထြဋ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ နည္းနည္းေၾကာင္ငမ္းငမ္းႏိုင္သြားရ၏။ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း တကူးတကလာထိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကလည္းရွားသည္။ ရွားတာထက္ ရွိကိုမရွိခဲ့တာပင္။ ကိုထြဋ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အျမဲအခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာပဲမ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အံ့ဩရိပ္ဟန္ေတြနဲ႔ ကိုထြဋ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကည့္လာၾကသည္။
"ဒီလိုပဲ ထိုင္ျဖစ္သြားတာကြာ။ အစီစဥ္ရွိလို႔မဟုတ္ဘူး"
ကိုထြဋ္တို႔အဖြဲ႕လူအားကအေတာ္ေလးေတာင့္သည္။ tower သံုးခုေက်ာ္ၿဖိဳထားၿပီးသား ကၽြန္ေတာ္သာ ဆက္ထိုင္မယ္ဆို မိုးလင္းသြားဖို႔ရွိေန၏။ ခံုေတြယူၿပီး စားပြဲေတြဆက္လို႔မၿပီးေသးခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဟို...အားနာလိုက္တာ။ မနက္ျဖန္က် ညီမေလးကို ေက်ာင္းပို႔ဖို႔လည္းရွိေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္"
"သစၥာမေဖာက္နဲ႔ေနာ္ ေနေသာ္။ ထြဋ္ေခါင္နဲ႔က် အပီကိုင္ေနၿပီး မင္းကငါတို႔လာမွ"
House Surgeon တန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္က ကိုထြဋ္နဲ႔အရင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္းေျပာမနာဆိုမနာထိသိေနေတာ့ လက္ေမာင္းကိုဆြဲလာတဲ့အခ်ိန္မွာ လူက ေျခလွမ္းႂကြဖို႔ခက္ေတာ့၏။
"မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုရ။ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးက ေရေၾကာင္းတက္ေနတာ။ မနက္ကို အေစာႀကီးထၿပီးပို႔ရေတာ့ အခုခ်ိန္ျပန္မွရေတာ့မယ္"
"အငယ္ကိုစမေနနဲ႔။ ပိတ္ရက္က်မွ ေနေသာ့္ကိုပါေခၚၿပီး ဝိုင္းၾကမယ္"
ကိုထြဋ္သူငယ္ခ်င္းဆြဲထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းက ကိုထြဋ္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ လူက တကယ္ကိုယိုင္ခ်င္သလိုေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ ဗိုက္ထဲဝင္ထားတဲ့အရည္ေတြေၾကာင့္ လူက မတ္တပ္ရပ္လိုက္မွ ရီေဝေဝျဖစ္ေနတာသိသိသာသာ။
"မင္းကေရာ ဘယ္လဲ"
"ေနေသာ့္ကို တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္လို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ကားမယူခဲ့ဘူး။ လမ္းေလၽွာက္လာတာ။ Sedona အေနာက္ဘက္က ေမွာင္တယ္ကြ"
"သည္းလိုက္တာကြာ"
ဘယ္သူေျပာလိုက္မွန္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုေတြကို အပူေပးခံေနရသလိုမ်ိဳး လူကရွိန္းရွိန္းဖိန္းဖိန္းနဲ႔။ ကိုထြဋ္ စကားမျပတ္ေသးခင္မွာပဲ မသိမသာရုန္းၿပီး လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သြားသမၽွေတြက ျမန္ဆန္၏။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ေနရာမွာ အေရာင္စံုအရည္ေတြစြန္းထင္းၿပီးေအးစက္စက္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ေရာ လူကရီေဝေနတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္သည္။
"ေဟ့! လမ္းကိုဘယ္လိုေလၽွာက္ေနတာလဲ"
ကိုထြဋ္က ကၽြန္တာ့္လက္ေမာင္းကိုတင္းတင္းကိုင္ထားၿပီး အသံကလည္းမာေနသည္။ အသိစိတ္ကိုဆြဲခြာေစႏိုင္တဲ့အရည္ေတြဝင္ထားလို႔လား တည္ၿငိမ္ေနတတ္တဲ့ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာက ခက္ထန္တဲ့အရိပ္ေငြ႕ေတြပါထပ္ေလာင္းထားသလိုျဖစ္ေန၏။ ကိုထြဋ္ရဲ႕ ဒီလိုပံုစံကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွျမင္ဖူးခဲ့ျခင္းမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါက မ်က္ႏွာမလြဲႏိုင္စရာ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်။ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဟိုလူက ရုတ္တရတ္ႀကီး လွည့္လာမယ္မွမထင္လိုက္တာဗ်။ က်ဳပ္လည္းေပသြားတာပဲ"
"မင္း ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ေဟ့ေရာင္!"
ကိုထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုမလႊတ္ဘဲ တစ္ဖက္လူရဲ႕အက်ႌလည္ပင္းဝကိုလွမ္းဆြဲသည္။
ကိုထြဋ္ေဘာ္ဒါေတြပါ ဝိုင္းအံုလာၿပီး အေျခအေနက ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားရ၏။
"ကိုထြဋ္...ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေထြေနလို႔ျဖစ္သြားတာ။ လႊတ္လိုက္ပါဗ် ေနာ္"
တစ္ဖက္လူရဲ႕အက်ႌကိုဆြဲဆုပ္ထားတဲ့ ကိုထြဋ္လက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္ခ်ေပးလိုက္ရသည္။ တစ္ဖက္ကေကာင္ေလးဗိုက္ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေရခဲမုန္႔အစအနေတြ။ ကိုထြဋ္လက္ျပဳတ္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲဝင္လာတာက ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ႀကိဳးစိမ္းေပၚထိ ျပဳတ္က်ေနတဲ့ ေရခဲမုန္႔အခံကန္ေတာ့္ခၽြန္ခၽြန္။ တကယ္တမ္းျပန္ၾကည့္မယ္ဆို သူ ထြက္လာတ့ဲလမ္းေပၚကို ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရတ္ဝင္တိုးလိုက္သလိုျဖစ္သြားတာမို႔ ဒီကိစၥတစ္ခုလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အမွားက ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားသည္။ ေရခဲမုန္႔ပိုင္ရွင္ရဲ႕ေနာက္နားပါလာတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးကလည္း ကိုထြဋ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖိေဟာက္တဲ့ဒဏ္ကိုလွိမ့္ပိန္႔ခံေနရသည္။
"ေဆာရီး...ကုိယ္လည္း နည္းနည္းမူးသြားလို႔"
တစ္ဖက္လူဆီကအၾကည့္မလႊဲေသးတဲ့ ကိုထြဋ္ေၾကာင့္ ေတာင္းပန္စကားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးအတိုခ်ံဳးပစ္လိုက္သည္။ လက္သီးေတြက်စ္ေနတဲ့ ကိုထြဋ္ကိုလက္ေကာက္ဝတ္ကေန ဆြဲခ်ၿပီး ဒီအေျခအေနအားလံုးကိုခ်န္ရစ္ခဲ့လိုက္၏။ တကယ္ပါ ေသာက္ထားတဲ့အရည္ေတြလည္း စိတ္ရဲ႕တြန္းလွန္ရုန္းကန္ျခင္းေတြေၾကာင့္ အေငြ႕ပ်ံသြားပံုရသည္။
"တကၠစီငွားလိုက္မယ္"
"ေနပါေစ ကိုထြဋ္။ လမ္းေလၽွာက္ရင္ နာရီဝက္ေတာင္မၾကာတာကို"
"ေနေသာ့္အက်ႌေတြ စိုရႊဲေနတာကိုကြာ။ ခ်မ္းလိမ့္မယ္"
"နည္းနည္းေအးေပမယ့္ ခ်မ္းတဲ့အထိေတာ့မျဖစ္ဘူး ရတယ္။ ဘီယာေတြေသာက္ထားလို႔ျဖစ္မယ္"
"ဒီလိုမွန္းသိ အေပၚဝတ္ေလးတစ္ထည္ေလာက္ ေဆာင္လာပါတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ အဆင္ေျပတဲ့အေၾကာင္းေျပာဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကိုထြဋ္လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚေရာက္လာေနၿပီ။ ရုတ္တရတ္ေတာင့္သြားေပမယ့္ ကိုထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို သူ႔ကိုယ္လံုးနဲ႔ပါ ပူးကပ္သြားေအာင္ဆြဲယူ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုထြဋ္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
"အေအးပတ္မွာစိုးလို႔"
လမ္းမီးတိုင္ေတြရဲ႕မွိန္ပ်ပ်အလင္းက ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရဖို႔ အေထာက္အကူမျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလၽွာက္တဲ့လမ္းေတြကလည္း အေမွာင္ရိပ္မ်ားမ်ားက်တဲ့ေနရာေတြပင္။ ေဆာင္းေလကစိမ့္ခနဲျဖတ္တိုး၏။ ကိုထြဋ္ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ခ်မ္းလာေပမယ့္ အေမွာင္အားကိုးနဲ႔ပဲျပံဳးမိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မဖံုးဖိေတာ့။ ကိုထြဋ္ကိုယ္ေငြ႕ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တစ္ျခမ္းအေႏြးဓာတ္ရေနသည္။ ေျခလွမ္းေတြလည္းထပ္တူညီ။ ကားလမ္းကူးတိုင္း ကိုထြဋ္တစ္ေယာက္ကၽြန္ေတာ့္ကိုငဲ့ၾကည့္တတ္သည္။ မပီျပင္ဝိုးတဝါးအလင္းေရာင္ေအာက္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုထြဋ္ကို ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္၏။ ကန္႔သတ္ခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေဆာင္းေလေအးထဲလႊတ္ခ်ထားလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြးေနေရာ။
×××××××××××××××××××××××××××
"ေကာင္းတယ္။ ငါတို႔ကို သစၥာေဖာက္လို႔ ျဖစ္တာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္"
ၿဖိဳးေလးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခၚတဲ့ ျပည့္ၿဖိဳးေက်ာ္က အေငၚတူးတဲ့စကားဆိုသည္။ ရဲဘုန္းအၾကည့္ေတြကလည္း ၿဖိဳးေလးစကားကို အားေပးေထာက္ခံသလိုမ်ိဳး။
"တကယ္ အစီစဥ္မရွိဘဲ ထိုင္ျဖစ္သြားတာကြာ။ ကိုထြဋ္ မႏၱေလးကျပန္လာၿပီး နည္းနည္းပင္ပန္းေနပံုေပါက္တာနဲ႔ လိုက္ေပးလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ငါလည္း နည္းနည္းမ်ားသြားတာနဲ႔ ဆိုင္ကထြက္ေတာ့သတိမထားမိလိုက္တာေတြကြာ။ ဘာကိစၥဒီေလာက္ေတြ ထျဖစ္ၾကတာလဲ"
"Myanmar plaza မွာ ေက်ာင္းကေကာင္ေတြစံုတတ္တာ မင္းမသိတာလည္းမဟုတ္။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔အေၾကာင္းလည္း မင္းသိတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ေတာက္ေလၽွာက္ စႏၵာေဇာ္ဝင္းက မင္းကိုပဲ လိုက္ stalk ေနတာ။ ခုေနာက္ပိုင္းပိုေတာင္ဆိုးလာသလိုပဲ။
မင္းနဲ႔ကိုထြဋ္ကို ေပးစားထားတဲ့ page ကိုလည္း ညတြင္းခ်င္းထဖြင့္တာေနာ္။ ခါတိုင္း သူတို႔ေပးစားရင္ေတာင္ မင္းနဲ႔ကိုထြဋ္က အရမ္းနီးနီးကပ္ကပ္ျဖစ္တာမ်ိဳးမွမရွိတာ။ အခုကၾကည့္ဦးေလ။ ကိုထြဋ္က မင္းလက္ကိုဆြဲထားတယ္။ မင္းကလည္း ကိုထြဋ္လက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး အျပင္ကိုဆြဲခ်သြားတာ"
"ရန္ျဖစ္ေတာ့မယ့္အေျခအေနကို အဲ့လို ဆြဲထုတ္မသြားလို႔ ငါက ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ ကိုထြဋ္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါဘာမွထူးဆန္းေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ သူ ဒီလုိလုပ္လို႔ရမလား။ အႏုပညာရွင္ျဖစ္လို႔ဆို တစ္မ်ိဳးကြာ။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းကို ေတြ႕မိလား ဘယ္မွာလဲ။ ငါ အခုခ်က္ခ်င္း သူနဲ႔စကားေျပာမွျဖစ္မယ္"
"Viva ေျဖေနတယ္"
တစ္ေလၽွာက္လံုးၿငိမ္ေနတဲ့ ရဲဘုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကိုပုတ္ၿပီး ေျပာလာသည္။
"စႏၵာေဇာ္ဝင္းက အလုပ္ကိုမဟုတ္ဘူးကြာ"
စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔တစ္သိုက္ရဲ႕ဝါသနာကို ကၽြန္ေတာ္အသိဆံုး။ မိုးေျမတစ္ဆံုး ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ျမင္တိုင္း ေပးစားဖို႔ သစၥာဆိုထားတဲ့ေကာင္မေလးေတြ။ first year ကေန အခုဖိုင္နယ္ထိ။ ပိုဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေပးစားတဲ့ေကာင္ေတြက အခ်ိန္တန္ရည္းစားရသြားၾကလို႔ လူေျပာင္းေပးစားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပင္တိုင္တားဂတ္ထားေနတာ။ အခုဆို ကိုထြဋ္အထိဆြဲထည့္ေနတာသာ ၾကည့္ေတာ့။ အရင္ဆို သူတို႔ facebook acc ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ snap ပံုေတြတင္တာေလာက္ပဲရွိတာ။ အခုက page ေထာင္လိုက္တဲ့အထိဆိုေတာ့ တရားလြန္ေတြပါျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အခုတင္ထားတဲ့ video file ဆိုတာလည္း ပံုမွန္မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆို ပံုမွန္ပါပဲ။ ခက္တာက video file ကိုရွယ္ထားၾကတဲ့လူသံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္က စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔လိုေကာင္မေလးေတြခ်ည္းပဲ။ အခုခ်ိန္မွေတာ့ ကိုထြဋ္လည္း သိေနေလာက္ၿပီ။ ကိုထြဋ္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမလဲ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ ေက်ာင္းမွာက သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုစေနာက္တြဲဆက္ေပးၾကတာမ်ိဳးရွိေပမယ့္ အားလံုးက ပံုမွန္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းမေတြးခင္ ကိုထြဋ္ကေရာ။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ခါးခါးသီးသီးကန္႔ကြက္ခဲ့တဲ့ ကိုထြဋ္ပံုရိပ္က ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲလတ္ဆတ္ေနတုန္း။
"ငါ ကိုထြဋ္ဆီ သြားလိုက္ဦးမယ္"
"ေဟ့ေရာင္ ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးရင္ ငါတို႔အဖြဲ႕ pateint ကိုင္ရမွာေနာ္"
"အဲ့ေလာက္မၾကာဘူး"
ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္လြယ္ၿပီး ေျပးလာမိတာက ကိုထြဋ္ရွိေနမယ့္လူနာေဆာင္ေတြဆီကို။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ final ေက်ာင္းသားေတြလည္း ward ထဲမွာပဲ လူနာၾကည့္ရတာမို႔ ဒီမွာရွိတဲ့ သူနာျပဳေတြ လံုျခံဳေရးေတြနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီးသားပင္။
"ဆရာမ... ေဒါက္တာထြဋ္ေခါင္ေက်ာ္ကို ေတြ႕မိေသးလားဗ်"
"ကိုေနေသာ္....ေဒါက္တာထြဋ္ေခါင္က ward 3 မွာ ဆရာဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ round လွည့္ေနတယ္။ နားေနခန္းဘက္မွာ ေစာင့္ေနပါလား။ ခဏေနရင္ ထြက္လာေတာ့မွာ"
ရင္းႏွီးေနတဲ့သူနာျပဳဆရာမ မ်က္ႏွာကျပံဳးျပတာကိုပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာမလံုမလဲ။ ကိုထြဋ္ေရာ ဘယ္ေလာက္ထိအေနခက္ေနလိမ့္မလဲ။
"အာ...ဟုတ္ကဲ့"
ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ ဆယ္မိနစ္သာသာပဲလိုေတာ့သည္။ သူနာျပဳဆရာမကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး house surgeon ေတြနားေနခန္းဘက္ထြက္လာလိုက္၏။ house ဆင္းရတဲ့ဆရာဝန္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂ်ဴတီအလွည့္အေျပာင္းနဲ႔ေျပးလႊားေနရတာပဲမ်ားတတ္တာမို႔ နားေနခန္းက လူရွင္းၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ slide ေလၽွာတံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီးဝင္လိုက္ေတာ့ ဧည့္သည္ေစာင့္တဲ့ေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။ ေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုဖာေနာက္မွီေပၚေခါင္းလွန္ခ်ထား၏။ ဒီေနရာမွာလာေစာင့္ေနတာကိုၾကည့္ရတာ house surgeon ေတြရဲ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုင္ဖို႔ခ်ထားတဲ့ခံုကႏွစ္လံုးတည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ဖယ္ေပးဖို႔ အသံျပဳလိုက္ရသည္။
"ဒီမွာဗ်။ ကိုယ္ ဝင္ထိုင္မယ္ေနာ္"
အသံျပဳလိုက္ေပမယ့္ ခြန္းတုန္႔ျပန္ျခင္းမရွိ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဒီတိုင္းဖယ္ခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ကလည္း ရိုင္းရာက်မည္။ အျပင္မွာပဲေစာင့္ေနတာေကာင္းမလား ေတြးမိၿပီး ေျခလွမ္းလွည့္ခ်ိန္မွာ ျမင္ကြင္းထဲဝင္လာတဲ့ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ႀကိဳးစိမ္းစိမ္း။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းက တုန္႔ခနဲရပ္၏။ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ၿပီးမ်က္ႏွာေမာ့ထားတဲ့လူနား ေျခလွမ္းတိုးသြားၿပီး ငံု႔မိုးၾကည့္မိသည္။
"မင္းက..."
မ်က္ခံုးတန္းနက္နက္နဲ႔ဒီမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရသည္။ မေန႔ညက ကေသာင္းကနင္းအေနအထားနဲ႔ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီမ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိ၏။ ပိုေသခ်ာတာက သဲႀကိဳးစိမ္းနဲ႔ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္။
"မင္းက ဘာလို႔ ဒီေရာက္ေနတာလဲ!"
မ်က္လံုးေတြေမွးက်ဥ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၾကာင္ေငးငးေမာ့ၾကည့္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္မိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွတ္မိပံုမရတဲ့ဒီလူကို အက်ႌေကာ္လံကမၿပီး ဆြဲထူလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးလာတဲ့အသံကလံုးေထြးေနသည္။ မေန႔ကကိစၥကိုမေက်နပ္လို႔ ကိုထြဋ္ကို တစ္ခုခုၿငိဳးဖို႔မ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္နဲ႔လယ္ဗယ္တူရွိတဲ့ ဒီလူကို အက်ႌေကာ္လံကပဲဆြဲထုတ္လာလိုက္သည္။ ကိုထြဋ္နဲ႔ဒီေကာင္ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရင္ တစ္ခုခုမျဖစ္ဘူးမေျပာႏိုင္။ ပိန္ပါးပါးရွည္သြယ္သြယ္နဲ႔ခႏၶာကိုယ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတရြတ္တိုက္ပါလာသည္။ ကံေကာင္းတာ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ သူနာျပဳေတြလည္းမရွိေတာ့။ ward ထဲကထြက္ၿပီး car parking ဘက္က အပင္ႀကီးရိွၿပီးအရိပ္ရတဲ့အေဆာင္ေတြဘက္ တန္းထြက္လိုက္သည္။ ခံုတန္းရွည္တစ္ခုေတြ႕တာနဲ႔ အသာစီးအေနအထားျဖစ္ေအာင္ လက္ထဲကေကာင္ကိုတြန္းခ်လိုက္သည္။ ထိုင္လ်က္ျဖစ္သြားရံုလႊတ္ခ်လိုက္တာေပမယ့္ ဝရုန္းသံုးကားၿပိဳလဲက်သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္လန္႔သြားရသည္။
"ဒီမွာ...ဘာျဖစ္တာလဲ"
မ်က္ႏွာကျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး မ်က္ခြံေတြက အျပည့္အဝမပြင့္။ အခုမွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ထိတ္လန္႔ရသည့္အျဖစ္။ အေစာပိုင္း house surgeon ခန္းထဲမွာ ၿငိမ္ေနခဲ့တာလည္း ေနမေကာင္းလို႔ျဖစ္ႏိုင္မွန္း အခုမွေတြးမိသည္။
"မူးတယ္..."
ထြက္လာတဲ့အသံကတကယ္ကို အားအင္မဲ့ေနသည္။ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး နဖူးျပင္ကိုစမ္းလိုက္ေတာ့ အဖ်ားရွိမေန။ အခုခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲမသိေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိေနတ့ဲေထာင့္နားနီးလာတဲ့ေျခသံေတြ။
"ဇာမဏိ!"
#######################
December 10. 2020.(Thursday)
××××××××××××××××××××××××××××
"ဟား! တကယ်ကွာ..."
ခုံပေါ်ကို ဖန်ခွက်ချလိုက်တဲ့အသံနဲ့ ကိုထွဋ်ဆီကထွက်လာတဲ့အသံက တစ်ပြိုင်တည်း။ ကျွန်တော် အပြုံးတစ်ခုနဲ့ခေါင်းခါမိတာကို ကိုထွဋ်ကစိုက်ကြည့်ပြီး ထပ်ရယ်သည်။
"နေသော်က တကယ်ဘီယာဂျိုး"
"အာ...ကိုထွဋ်ကလုပ်ပြီ။ သူများကြားရင် ကျွန်တော့်ကို အရက်သမားထင်နေဦးမယ်"
နီယွန်မီးလုံးတွေဆီကအလင်းစုတို့ ကိုထွဋ်ရဲ့အဖြူရောင်ရှပ်အင်္ကျီပေါ် ဖြန့်ကျက်အုပ်မိုးနေခဲ့သည်။ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူ၊ ဘောင်းဘီတိုအဖြူနဲ့ ကိုထွဋ်က ဘီယာခွက်ကိုမသောက်ဘဲလှုပ်ကိုင်ရင်း ပြုံးနေပြန်သည်။ မှာထားတဲ့ tower သုံးခုလုံးလည်း ကျွန်တော့်လက်ချက်နဲ့ပဲပြို၏။
"Dental King ရဲ့ အရက်မူးနေတဲ့ပုံစံကို facebook ပေါ်သာတင်လိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမယ်ထင်လဲ"
အာလူးချောင်းကြော်တစ်ခုကို ကောက်ဝါးရင်းနဲ့ ကိုထွဋ်အပြုံးတွေကလည်း လွတ်လပ်နေသည်။ နဖူးပေါ် ခပ်ဝဲဝဲကျနေတဲ့ဆံပင်တွေကို အရှက်ပြေသပ်တင်ရင်း ကျွန်တော်ခေါင်းခါလိုက်ရသည်။
"အတိတ်တွေပါ ကိုထွဋ်ကလည်း"
"အတိတ်က ခုထိ သစ်တုန်း"
ကျွန်တော့်မျက်နှာအပူချိန်က အင်းလျားကန်ရေပြင်ပေါ်ကိုဖြတ်ပြေးလာတဲ့လေပြေအေးကြောင့်လား နွေးနေတာသိသာသွားရသည်။ ဘီယာနောက်တစ်ခွက်ထပ်မော့ရင်း ဖန်ခွက်ကြည်ကြည်ရဲ့နှုတ်ခမ်းဝကနေတဆင့် ကျွန်တော့်ရှေ့ကလူကိုကြည့်မိသည်။ ကိုထွဋ်မျက်နှာလည်း ဘီယာရှိန်နဲ့ရဲနေတာပါပဲ။ အကြည့်လွှဲပြီး မော့ချမိတဲ့အထဲ ဘီယာနဲ့အတူကိုထွဋ်ရယ်သံတွေလည်းပါနေသည်။
"ဟာ! ထွဋ်ခေါင်၊ နေသော်။ နှစ်ယောက်တည်း လာကြိတ်နေကြတယ်ပေါ့ မင်းတို့"
မထင်မှတ်ပဲရောက်ချလာတဲ့ ကိုထွဋ်အတန်းဖော်သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် ကိုထွဋ်နဲ့ကျွန်တော် အကြည့်ချင်းဆုံမိသွားသည်။ Harry's bar လိုနေရာမှာ အသိမိတ်ဆွေတစ်ယောက်မဟုတ်တစ်ယောက်တွေ့နိုင်တာ အထူးအဆန်းမဟုတ်ပေမယ့် ကိုထွဋ်ရော ကျွန်တော်ရော နည်းနည်းကြောင်ငမ်းငမ်းနိုင်သွားရ၏။ စဉ်းစားကြည့်မယ်ဆို ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်း တကူးတကလာထိုင်တယ်ဆိုတာမျိုးကလည်းရှားသည်။ ရှားတာထက် ရှိကိုမရှိခဲ့တာပင်။ ကိုထွဋ်နဲ့ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတွေ အမြဲအချိန်းအချက်လုပ်ပြီး ဝိုင်းဖွဲ့ခဲ့ကြတာပဲများတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို အံ့ဩရိပ်ဟန်တွေနဲ့ ကိုထွဋ်သူငယ်ချင်းတွေ ကြည့်လာကြသည်။
"ဒီလိုပဲ ထိုင်ဖြစ်သွားတာကွာ။ အစီစဉ်ရှိလို့မဟုတ်ဘူး"
ကိုထွဋ်တို့အဖွဲ့လူအားကအတော်လေးတောင့်သည်။ tower သုံးခုကျော်ဖြိုထားပြီးသား ကျွန်တော်သာ ဆက်ထိုင်မယ်ဆို မိုးလင်းသွားဖို့ရှိနေ၏။ ခုံတွေယူပြီး စားပွဲတွေဆက်လို့မပြီးသေးခင်မှာပဲ ကျွန်တော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့သည်။
"ဟို...အားနာလိုက်တာ။ မနက်ဖြန်ကျ ညီမလေးကို ကျောင်းပို့ဖို့လည်းရှိနေတော့ ကျွန်တော် အရင်ပြန်လိုက်တော့မယ်"
"သစ္စာမဖောက်နဲ့နော် နေသော်။ ထွဋ်ခေါင်နဲ့ကျ အပီကိုင်နေပြီး မင်းကငါတို့လာမှ"
House Surgeon တန်းရဲ့ ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်က ကိုထွဋ်နဲ့အရင်းဆုံးသူငယ်ချင်း။ ကျွန်တော်နဲ့လည်းပြောမနာဆိုမနာထိသိနေတော့ လက်မောင်းကိုဆွဲလာတဲ့အချိန်မှာ လူက ခြေလှမ်းကြွဖို့ခက်တော့၏။
"မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုရ။ တကယ်။ ကျွန်တော့်ညီမလေးက ရေကြောင်းတက်နေတာ။ မနက်ကို အစောကြီးထပြီးပို့ရတော့ အခုချိန်ပြန်မှရတော့မယ်"
"အငယ်ကိုစမနေနဲ့။ ပိတ်ရက်ကျမှ နေသော့်ကိုပါခေါ်ပြီး ဝိုင်းကြမယ်"
ကိုထွဋ်သူငယ်ချင်းဆွဲထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်မောင်းက ကိုထွဋ်ဆွဲချလိုက်တော့ လူက တကယ်ကိုယိုင်ချင်သလိုတောင်ဖြစ်သွားသည်။ ဗိုက်ထဲဝင်ထားတဲ့အရည်တွေကြောင့် လူက မတ်တပ်ရပ်လိုက်မှ ရီဝေဝေဖြစ်နေတာသိသိသာသာ။
"မင်းကရော ဘယ်လဲ"
"နေသော့်ကို တစ်ယောက်တည်းလွှတ်လို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ကားမယူခဲ့ဘူး။ လမ်းလျှောက်လာတာ။ Sedona အနောက်ဘက်က မှောင်တယ်ကွ"
"သည်းလိုက်တာကွာ"
ဘယ်သူပြောလိုက်မှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်တော့်အာရုံတွေကို အပူပေးခံနေရသလိုမျိုး လူကရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်းနဲ့။ ကိုထွဋ် စကားမပြတ်သေးခင်မှာပဲ မသိမသာရုန်းပြီး လှည့်ထွက်လိုက်သည်။ အချိန်တိုလေးအတွင်း ဖြစ်ပျက်သွားသမျှတွေက မြန်ဆန်၏။ နောက်တော့ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်နေရာမှာ အရောင်စုံအရည်တွေစွန်းထင်းပြီးအေးစက်စက်အထိအတွေ့ကြောင့်ရော လူကရီဝေနေတာတွေ ပျောက်ကုန်သည်။
"ဟေ့! လမ်းကိုဘယ်လိုလျှောက်နေတာလဲ"
ကိုထွဋ်က ကျွန်တာ့်လက်မောင်းကိုတင်းတင်းကိုင်ထားပြီး အသံကလည်းမာနေသည်။ အသိစိတ်ကိုဆွဲခွာစေနိုင်တဲ့အရည်တွေဝင်ထားလို့လား တည်ငြိမ်နေတတ်တဲ့ကိုထွဋ်မျက်နှာက ခက်ထန်တဲ့အရိပ်ငွေ့တွေပါထပ်လောင်းထားသလိုဖြစ်နေ၏။ ကိုထွဋ်ရဲ့ ဒီလိုပုံစံကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှမြင်ဖူးခဲ့ခြင်းမရှိတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဒါက မျက်နှာမလွဲနိုင်စရာ။
"တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ။ တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဟိုလူက ရုတ်တရတ်ကြီး လှည့်လာမယ်မှမထင်လိုက်တာဗျ။ ကျုပ်လည်းပေသွားတာပဲ"
"မင်း ဘာပြောချင်တာလဲ ဟေ့ရောင်!"
ကိုထွဋ်က ကျွန်တော့်လက်ကိုမလွှတ်ဘဲ တစ်ဖက်လူရဲ့အင်္ကျီလည်ပင်းဝကိုလှမ်းဆွဲသည်။
ကိုထွဋ်ဘော်ဒါတွေပါ ဝိုင်းအုံလာပြီး အခြေအနေက ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်သွားရ၏။
"ကိုထွဋ်...ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းထွေနေလို့ဖြစ်သွားတာ။ လွှတ်လိုက်ပါဗျ နော်"
တစ်ဖက်လူရဲ့အင်္ကျီကိုဆွဲဆုပ်ထားတဲ့ ကိုထွဋ်လက်ကို ကျွန်တော် ဖြည်ချပေးလိုက်ရသည်။ တစ်ဖက်ကကောင်လေးဗိုက်နေရာမှာလည်း ကျွန်တော့်လိုပဲ ရေခဲမုန့်အစအနတွေ။ ကိုထွဋ်လက်ပြုတ်သွားချိန်မှာ ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲဝင်လာတာက ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကြိုးစိမ်းပေါ်ထိ ပြုတ်ကျနေတဲ့ ရေခဲမုန့်အခံကန်တော့်ချွန်ချွန်။ တကယ်တမ်းပြန်ကြည့်မယ်ဆို သူ ထွက်လာတဲ့လမ်းပေါ်ကို ကျွန်တော်က ရုတ်တရတ်ဝင်တိုးလိုက်သလိုဖြစ်သွားတာမို့ ဒီကိစ္စတစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော့်အမှားက ရာခိုင်နှုန်းများသည်။ ရေခဲမုန့်ပိုင်ရှင်ရဲ့နောက်နားပါလာတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ကောင်မလေးကလည်း ကိုထွဋ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖိဟောက်တဲ့ဒဏ်ကိုလှိမ့်ပိန့်ခံနေရသည်။
"ဆောရီး...ကိုယ်လည်း နည်းနည်းမူးသွားလို့"
တစ်ဖက်လူဆီကအကြည့်မလွှဲသေးတဲ့ ကိုထွဋ်ကြောင့် တောင်းပန်စကားကို အတတ်နိုင်ဆုံးအတိုချုံးပစ်လိုက်သည်။ လက်သီးတွေကျစ်နေတဲ့ ကိုထွဋ်ကိုလက်ကောက်ဝတ်ကနေ ဆွဲချပြီး ဒီအခြေအနေအားလုံးကိုချန်ရစ်ခဲ့လိုက်၏။ တကယ်ပါ သောက်ထားတဲ့အရည်တွေလည်း စိတ်ရဲ့တွန်းလှန်ရုန်းကန်ခြင်းတွေကြောင့် အငွေ့ပျံသွားပုံရသည်။
"တက္ကစီငှားလိုက်မယ်"
"နေပါစေ ကိုထွဋ်။ လမ်းလျှောက်ရင် နာရီဝက်တောင်မကြာတာကို"
"နေသော့်အင်္ကျီတွေ စိုရွှဲနေတာကိုကွာ။ ချမ်းလိမ့်မယ်"
"နည်းနည်းအေးပေမယ့် ချမ်းတဲ့အထိတော့မဖြစ်ဘူး ရတယ်။ ဘီယာတွေသောက်ထားလို့ဖြစ်မယ်"
"ဒီလိုမှန်းသိ အပေါ်ဝတ်လေးတစ်ထည်လောက် ဆောင်လာပါတယ်"
ကျွန်တော် အဆင်ပြေတဲ့အကြောင်းပြောဖို့ စဉ်းစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကိုထွဋ်လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်ရောက်လာနေပြီ။ ရုတ်တရတ်တောင့်သွားပေမယ့် ကိုထွဋ်က ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ပါ ပူးကပ်သွားအောင်ဆွဲယူ၏။ ကျွန်တော် ကိုထွဋ်ကို မော့ကြည့်မိသည်။
"အအေးပတ်မှာစိုးလို့"
လမ်းမီးတိုင်တွေရဲ့မှိန်ပျပျအလင်းက ကိုထွဋ်မျက်နှာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရဖို့ အထောက်အကူမဖြစ်။ ကျွန်တော်တို့လျှောက်တဲ့လမ်းတွေကလည်း အမှောင်ရိပ်များများကျတဲ့နေရာတွေပင်။ ဆောင်းလေကစိမ့်ခနဲဖြတ်တိုး၏။ ကိုထွဋ်ပြောသလို ကျွန်တော်ချမ်းလာပေမယ့် အမှောင်အားကိုးနဲ့ပဲပြုံးမိတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မဖုံးဖိတော့။ ကိုထွဋ်ကိုယ်ငွေ့ဖျော့ဖျော့နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်တစ်ခြမ်းအနွေးဓာတ်ရနေသည်။ ခြေလှမ်းတွေလည်းထပ်တူညီ။ ကားလမ်းကူးတိုင်း ကိုထွဋ်တစ်ယောက်ကျွန်တော့်ကိုငဲ့ကြည့်တတ်သည်။ မပီပြင်ဝိုးတဝါးအလင်းရောင်အောက်ရောက်တိုင်း ကျွန်တော် ကိုထွဋ်ကို မော့ကြည့်ဖြစ်၏။ ကန့်သတ်ချက်အချို့ကို ဆောင်းလေအေးထဲလွှတ်ချထားလိုက်တော့ ကျွန်တော် နွေးနေရော။
×××××××××××××××××××××××××××
"ကောင်းတယ်။ ငါတို့ကို သစ္စာဖောက်လို့ ဖြစ်တာ နည်းတောင်နည်းသေးတယ်"
ဖြိုးလေးလို့ ကျွန်တော်တို့ခေါ်တဲ့ ပြည့်ဖြိုးကျော်က အငေါ်တူးတဲ့စကားဆိုသည်။ ရဲဘုန်းအကြည့်တွေကလည်း ဖြိုးလေးစကားကို အားပေးထောက်ခံသလိုမျိုး။
"တကယ် အစီစဉ်မရှိဘဲ ထိုင်ဖြစ်သွားတာကွာ။ ကိုထွဋ် မန္တလေးကပြန်လာပြီး နည်းနည်းပင်ပန်းနေပုံပေါက်တာနဲ့ လိုက်ပေးလိုက်တာ။ ပြီးတော့ ငါလည်း နည်းနည်းများသွားတာနဲ့ ဆိုင်ကထွက်တော့သတိမထားမိလိုက်တာတွေကွာ။ ဘာကိစ္စဒီလောက်တွေ ထဖြစ်ကြတာလဲ"
"Myanmar plaza မှာ ကျောင်းကကောင်တွေစုံတတ်တာ မင်းမသိတာလည်းမဟုတ်။ စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့အကြောင်းလည်း မင်းသိတယ်။ ကျောင်းတက်တဲ့တောက်လျှောက် စန္ဒာဇော်ဝင်းက မင်းကိုပဲ လိုက် stalk နေတာ။ ခုနောက်ပိုင်းပိုတောင်ဆိုးလာသလိုပဲ။
မင်းနဲ့ကိုထွဋ်ကို ပေးစားထားတဲ့ page ကိုလည်း ညတွင်းချင်းထဖွင့်တာနော်။ ခါတိုင်း သူတို့ပေးစားရင်တောင် မင်းနဲ့ကိုထွဋ်က အရမ်းနီးနီးကပ်ကပ်ဖြစ်တာမျိုးမှမရှိတာ။ အခုကကြည့်ဦးလေ။ ကိုထွဋ်က မင်းလက်ကိုဆွဲထားတယ်။ မင်းကလည်း ကိုထွဋ်လက်ကိုဖြုတ်ပြီး အပြင်ကိုဆွဲချသွားတာ"
"ရန်ဖြစ်တော့မယ့်အခြေအနေကို အဲ့လို ဆွဲထုတ်မသွားလို့ ငါက ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။ ကိုထွဋ်သူငယ်ချင်းတွေလည်း ရှိတယ်။ ဒါဘာမှထူးဆန်းနေတာမျိုးမဟုတ်ဘူး။ ကာယကံရှင်တွေခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ သူ ဒီလိုလုပ်လို့ရမလား။ အနုပညာရှင်ဖြစ်လို့ဆို တစ်မျိုးကွာ။ စန္ဒာဇော်ဝင်းကို တွေ့မိလား ဘယ်မှာလဲ။ ငါ အခုချက်ချင်း သူနဲ့စကားပြောမှဖြစ်မယ်"
"Viva ဖြေနေတယ်"
တစ်လျှောက်လုံးငြိမ်နေတဲ့ ရဲဘုန်းက ကျွန်တော့်ပုခုံးကိုပုတ်ပြီး ပြောလာသည်။
"စန္ဒာဇော်ဝင်းက အလုပ်ကိုမဟုတ်ဘူးကွာ"
စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့တစ်သိုက်ရဲ့ဝါသနာကို ကျွန်တော်အသိဆုံး။ မိုးမြေတစ်ဆုံး ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်မြင်တိုင်း ပေးစားဖို့ သစ္စာဆိုထားတဲ့ကောင်မလေးတွေ။ first year ကနေ အခုဖိုင်နယ်ထိ။ ပိုဆိုးတာက ကျွန်တော်နဲ့ပေးစားတဲ့ကောင်တွေက အချိန်တန်ရည်းစားရသွားကြလို့ လူပြောင်းပေးစားပေမယ့် ကျွန်တော့်ကိုပင်တိုင်တားဂတ်ထားနေတာ။ အခုဆို ကိုထွဋ်အထိဆွဲထည့်နေတာသာ ကြည့်တော့။ အရင်ဆို သူတို့ facebook acc တွေမှာ ကျွန်တော့် snap ပုံတွေတင်တာလောက်ပဲရှိတာ။ အခုက page ထောင်လိုက်တဲ့အထိဆိုတော့ တရားလွန်တွေပါဖြစ်ကုန်ပြီ။ အခုတင်ထားတဲ့ video file ဆိုတာလည်း ပုံမှန်မျက်စိနဲ့ကြည့်မယ်ဆို ပုံမှန်ပါပဲ။ ခက်တာက video file ကိုရှယ်ထားကြတဲ့လူသုံးပုံနှစ်ပုံလောက်က စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့လိုကောင်မလေးတွေချည်းပဲ။ အခုချိန်မှတော့ ကိုထွဋ်လည်း သိနေလောက်ပြီ။ ကိုထွဋ်ကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ ကျွန်တော်မသိဘူး။ ကျောင်းမှာက သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း ဒီလိုစနောက်တွဲဆက်ပေးကြတာမျိုးရှိပေမယ့် အားလုံးက ပုံမှန်လေ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က။ ကျွန်တော့်အကြောင်းမတွေးခင် ကိုထွဋ်ကရော။ ဒါမျိုးတွေကို ခါးခါးသီးသီးကန့်ကွက်ခဲ့တဲ့ ကိုထွဋ်ပုံရိပ်က ကျွန်တော့်မှတ်ဉာဏ်ထဲလတ်ဆတ်နေတုန်း။
"ငါ ကိုထွဋ်ဆီ သွားလိုက်ဦးမယ်"
"ဟေ့ရောင် ထမင်းစားချိန်ပြီးရင် ငါတို့အဖွဲ့ pateint ကိုင်ရမှာနော်"
"အဲ့လောက်မကြာဘူး"
ကျောပိုးအိတ်ကိုကောက်လွယ်ပြီး ပြေးလာမိတာက ကိုထွဋ်ရှိနေမယ့်လူနာဆောင်တွေဆီကို။ ကျွန်တော်တို့ final ကျောင်းသားတွေလည်း ward ထဲမှာပဲ လူနာကြည့်ရတာမို့ ဒီမှာရှိတဲ့ သူနာပြုတွေ လုံခြုံရေးတွေနဲ့လည်း ကျွန်တော်တို့ မျက်မှန်းတန်းမိပြီးသားပင်။
"ဆရာမ... ဒေါက်တာထွဋ်ခေါင်ကျော်ကို တွေ့မိသေးလားဗျ"
"ကိုနေသော်....ဒေါက်တာထွဋ်ခေါင်က ward 3 မှာ ဆရာဝန်ကြီးတွေနဲ့ round လှည့်နေတယ်။ နားနေခန်းဘက်မှာ စောင့်နေပါလား။ ခဏနေရင် ထွက်လာတော့မှာ"
ရင်းနှီးနေတဲ့သူနာပြုဆရာမ မျက်နှာကပြုံးပြတာကိုပင် ကျွန်တော့်မှာမလုံမလဲ။ ကိုထွဋ်ရော ဘယ်လောက်ထိအနေခက်နေလိမ့်မလဲ။
"အာ...ဟုတ်ကဲ့"
နေ့လယ်စာစားချိန်ရောက်ဖို့ ဆယ်မိနစ်သာသာပဲလိုတော့သည်။ သူနာပြုဆရာမကိုနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး house surgeon တွေနားနေခန်းဘက်ထွက်လာလိုက်၏။ house ဆင်းရတဲ့ဆရာဝန်တွေက များသောအားဖြင့် ဂျူတီအလှည့်အပြောင်းနဲ့ပြေးလွှားနေရတာပဲများတတ်တာမို့ နားနေခန်းက လူရှင်းပြီးတိတ်ဆိတ်နေသည်။ slide လျှောတံခါးလေးကို တွန်းဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်တော့ ဧည့်သည်စောင့်တဲ့နေရာမှာ လူတစ်ယောက်ရှိနေသည်။ ရေကြောင်းတက္ကသိုလ်ယူနီဖောင်းဝတ်ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆိုဖာနောက်မှီပေါ်ခေါင်းလှန်ချထား၏။ ဒီနေရာမှာလာစောင့်နေတာကိုကြည့်ရတာ house surgeon တွေရဲ့ ညီအစ်ကိုမောင်နှမဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုင်ဖို့ချထားတဲ့ခုံကနှစ်လုံးတည်းဖြစ်တာကြောင့် ကျောပိုးအိတ်ဖယ်ပေးဖို့ အသံပြုလိုက်ရသည်။
"ဒီမှာဗျ။ ကိုယ် ဝင်ထိုင်မယ်နော်"
အသံပြုလိုက်ပေမယ့် ခွန်းတုန့်ပြန်ခြင်းမရှိ။ ကျောပိုးအိတ်ကို ဒီတိုင်းဖယ်ချပစ်လိုက်ဖို့ကလည်း ရိုင်းရာကျမည်။ အပြင်မှာပဲစောင့်နေတာကောင်းမလား တွေးမိပြီး ခြေလှမ်းလှည့်ချိန်မှာ မြင်ကွင်းထဲဝင်လာတဲ့ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကြိုးစိမ်းစိမ်း။ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းက တုန့်ခနဲရပ်၏။ မလှုပ်မယှက် ထိုင်ပြီးမျက်နှာမော့ထားတဲ့လူနား ခြေလှမ်းတိုးသွားပြီး ငုံ့မိုးကြည့်မိသည်။
"မင်းက..."
မျက်ခုံးတန်းနက်နက်နဲ့ဒီမျက်နှာကို ကျွန်တော်အမှတ်ရသည်။ မနေ့ညက ကသောင်းကနင်းအနေအထားနဲ့ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ဒီမျက်နှာကို ကောင်းကောင်းမှတ်မိ၏။ ပိုသေချာတာက သဲကြိုးစိမ်းနဲ့ဆင်ကြယ်ဖိနပ်။
"မင်းက ဘာလို့ ဒီရောက်နေတာလဲ!"
မျက်လုံးတွေမှေးကျဉ်းပြီး ကျွန်တော့်ကိုကြောင်ငေးငးမော့ကြည့်လာ၏။ ကျွန်တော်က မှတ်မိပေမယ့် ကျွန်တော့်ကိုမှတ်မိပုံမရတဲ့ဒီလူကို အင်္ကျီကော်လံကမပြီး ဆွဲထူလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
ကျွန်တော့်ကိုမေးလာတဲ့အသံကလုံးထွေးနေသည်။ မနေ့ကကိစ္စကိုမကျေနပ်လို့ ကိုထွဋ်ကို တစ်ခုခုငြိုးဖို့များ။ ကျွန်တော့်အရပ်နဲ့လယ်ဗယ်တူရှိတဲ့ ဒီလူကို အင်္ကျီကော်လံကပဲဆွဲထုတ်လာလိုက်သည်။ ကိုထွဋ်နဲ့ဒီကောင်ထိပ်တိုက်တွေ့ရင် တစ်ခုခုမဖြစ်ဘူးမပြောနိုင်။ ပိန်ပါးပါးရှည်သွယ်သွယ်နဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ကျွန်တော့်လက်ထဲတရွတ်တိုက်ပါလာသည်။ ကံကောင်းတာ ထမင်းစားချိန်မို့ သူနာပြုတွေလည်းမရှိတော့။ ward ထဲကထွက်ပြီး car parking ဘက်က အပင်ကြီးရှိပြီးအရိပ်ရတဲ့အဆောင်တွေဘက် တန်းထွက်လိုက်သည်။ ခုံတန်းရှည်တစ်ခုတွေ့တာနဲ့ အသာစီးအနေအထားဖြစ်အောင် လက်ထဲကကောင်ကိုတွန်းချလိုက်သည်။ ထိုင်လျက်ဖြစ်သွားရုံလွှတ်ချလိုက်တာပေမယ့် ဝရုန်းသုံးကားပြိုလဲကျသွားချိန်မှာ ကျွန်တော် တကယ်လန့်သွားရသည်။
"ဒီမှာ...ဘာဖြစ်တာလဲ"
မျက်နှာကဖြူဖျော့ပြီး မျက်ခွံတွေက အပြည့်အဝမပွင့်။ အခုမှ ကျွန်တော် တကယ်ထိတ်လန့်ရသည့်အဖြစ်။ အစောပိုင်း house surgeon ခန်းထဲမှာ ငြိမ်နေခဲ့တာလည်း နေမကောင်းလို့ဖြစ်နိုင်မှန်း အခုမှတွေးမိသည်။
"မူးတယ်..."
ထွက်လာတဲ့အသံကတကယ်ကို အားအင်မဲ့နေသည်။ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး နဖူးပြင်ကိုစမ်းလိုက်တော့ အဖျားရှိမနေ။ အခုချိန်မှ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲမသိတော့။ နောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ရှိနေတဲ့ထောင့်နားနီးလာတဲ့ခြေသံတွေ။
"ဇာမဏိ!"
#######################
December 10. 2020.(Thursday)
××××××××××××××××××××××××××××