Jema's POV
Nakaupo ako sa balcony ng kwarto ko ngayon habang nilalanghap ang simoy ng hangin. Medyo okay naman ang view dito kaya napag-isipan kong tumambay muna tutal wala naman akong ginagawa sa loob.
Narinig kong bumukas at nagsara ang pintuan kaya napalingon ako at nakita si Mama. I smiled.
"Mukhang maganda yata ang araw ng anak ko ngayon ah." Nakangiti niya ding tanong at lumapit sakin.
Niyakap niya ako mula sa likod at pinatong ang kanyang baba sa ulo ko.
"Syempre naman Mama, nagiging maayos na ang lahat e." Sagot ko.
"Tama ka dyan anak. Sa totoo lang, masaya akong dumating si Deanna sa buhay natin. Nakita ko na ulit ang totoong saya sa mga mata mo ngayon."
Napangiti ako nang maalala yung mga ganap sa New Zealand. It's been one week since Deanna asked me to be her girlfriend and in three days, magpapasko na. It was supposed to be our first weeksary but sadly, she's not here. Literally. Wala siya dito ngayon si Pilipinas dahil nagpaiwan siya sa New Zealand.
—— Flashback ——
Gabi na ng makauwi kami sa hotel. Sinalubong kami ng nakakalokong tingin ng mga kaibigan namin.
"Bakit ngayon lang kayo umuwi ha Jessica?" Seryosong tanong ni Papa at niyakap ako.
"M-may pinuntahan lang po kami ni Deans." Kinakabahan kong sagot sabay iwas ng tingin.
Paano ko ba sasabihin sa kanila ngayon ang tungkol samin ni Deanna? Hindi ko naman pwedeng ilihim yun noh.
"Gaano ba yan kaimportante at natagalan kayo?" Naramdaman ko na naman ang malamig niyang presensya kaya hindi ako nakasagot.
Bumuntong-hininga si Deanna. "Binisita lang po namin ni Jema sila Mom at mga kapatid ko Tito. Then we went to the mall po to have some early dinner."
Napalitan ng pagtataka ang seryosong mukha ni Papa.
"You visited your family? Why didn't you invited us? We will gladly to meet your family and not your asshole father." Hinawakan ni Mama ang kamay ni Papa para pakalmahin siya. "Saan ba yan? Pwede naman natin silang bisitahin ulit bukas bago tayo bumalik ng Pilipinas. Gusto kong makilala ang mabuting Ina mong nagpalaki sayo ng maayos."
"Sa NZ Memorial Park po." Diretsong sagot niya at umiwas din ng tingin.
Lahat sila napatingin kay Deanna. Of course they doesn't know anything about her family and they didn't expect this.
"A-anong ibig mong sabihin hija?" Tanong ni Mama pero hindi nakasagot si Deanna.
Tumingin naman sa kanya si Bea at mukhang nanghihingi ng permiso kung siya na ba ang sasagot. Tumango lang si Deans sa kanya.
She stepped forward and spoke. "Tita, Her mom, Tita Judin Alvizo-Wong and her four siblings were murdered two years ago po. Their body was found in a warehouse na malayo po dito sa syudad. Medyo fresh pa rin po sa mga isip namin ang nangyari lalo na't hindi pa rin nabibigyan ng hustisya ang pagkamatay nila. Wala pa rin po kasing nakukuhang lead ang nga pulis. Sobrang linis po kasi ng pagkakapatay sa kanina. Walang naiwang na kahit ano mula dun sa suspect. Actually malayo po ako sa parents ko kaya si Tita Judin ang tumayong magulang ko nang tumira ako sa kanila psra mag-aral dahil hindi pa po ganun kaya ng parents kong pag-aralin ako. Sobrang bait at lambot ng puso ni Tita lalo na ang nga anak niya kaya hindi ko po lubusang maisip na may gagawa sa kanila ng ganito kaya kahit ako, hindi pa rin tumitigil sa paghahanap ng hustisya. Mahirap mawalan ng minamahal sa buhay pero sinusubukan pa rin po naming tanggapin."
Nagulat sila sa sinagot ni Bea. Ilang minuto pa ang dumaan nang bumalik sila sa katotohanan. Lumapit sina Mama at Papa including our friends kay Deanna, Ponggay at Bea.
"We're very sorry Deanna. Hindi lang namin akalain na ganun pala ang nangyari." Pagpapaumanhin ni Papa pero umiling si Deanna at ngumiti.
"Okay lang po Tito. Natututunan ko na ring pong tanggapin ang lahat pero hangga't hindi ko po nalalaman kung sino ang gumawa sa kanila noon, hindi po ako titigil."
"Anong ginagawa ng Ama mo at bakit hindi pa rin nagbibigyan ng hustisya ang pagkamatay nila?" Tanong ni Papa.
"He's doing nothing Tito. Mas iniisip po talaga ni Tito Dean ang pera, kumpanya, kapangyarihan at ang sarili niya kaya hindi sila magkasundo ni Deans. Hindi na nga rin po niya iniisip itong anak niya kaya kami na lang po ang nakakasama ni Wongskie." Si Ponggay ang sumagot. Inakbayan ni Papa si Deanna.
"Hayaan mo, tutulong din kami sa pagkamit ng hustisya para sa pamilya niyo. Everyone deserves justice."
"Thank you po so much Tito. It means a lot to me." She thanked him.
"Oh so balik na tayo sa pinag-uusapan natin kanina. Bakit ba itong anak ko lang ang sinama mo dun kahit ns pwede mo rin kaming yayain? Anong meron ha?" Pati pa ba naman si Papa may iniisip na kung ano-ano.
"Pa—" She cuts me off.
"I asked her to be my girlfriend po." Diretsong sagot ni Deans dahilan para sumaya ang mga mukha nila at maghiyawan.
"Then?!" Naghihintay pa sila sa susunod na pangyayari.
"Then I said yes." Naghiyawan sila ulit nang dugtungan ko ang sinabi niya pero agsd din silang tumigil nang marealize nilang hindi lang kami ang nagsstay dito sa floor na toh.
"We're so happy for the both of you!"
"Wohoo! Gawong is sailing!"
"Bagay kayo haha!"
"Ang tagal naming hinintay yan!"
Mga sabi-sabi nila. Papa and Mama walked towards us.
"Tinupad mo nga ang sinabi mo Deanna. Kukunin mo talaga ang loob ng anak ko bago tayo umuwi ng Pinas." Natatawang sabi ni Papa habang naakabay kay Deans.
"Teka, yun po ba ang pinag-usapan niyo nung minsan?" Tanong ko at tumango lang sila.
Napaface-palm na lang ako.
Ito talagang si Papa, kung ano-anong tinuturo kay Deans.
"Deanna, yung pinag-usapan natin ha. Ingatan mo ang anak ko at wag mong kakalimutang may pamilya ka." Papa told her in a serious manner.
"Of course Tito, I will." She responded.
=====
"Are you sure that you're not going with us and you're staying here?" I sadly asked my girlfriend.
Ngayon lang kasi niya kami sinabihan na hindi siya sasabay samin pauwi ng Pilipinas at magpapaiwan dito because of sone issues daw na hindi niya sinasabi sakin kung anong klaseng issues ba yun.
She cupped my face. "I'm sure. Sorry kung hindi ako makakasama sa inyo. It's just—" She sighed. "dad really wants me to stay even though I don't want to. May gusto daw kasi siyang pag-usapan at ipaayos sakin."
Hinawakan ko din ang magkabila niyang pisngi."Okay lang yun. Isipin mo muna ang sarili mo pati yung pag-uusapan niyo. Wag mo muna akong masyadong isipin ha?" I joke and laughed.
"Haha okay then. I'll just make it up to you when I get back. Have a safe flight. Love you." She kissed my forehead.
"Ingat ka din dito ha. Love you too." I hugged her for the nth time.
Tumingin siya sa mga kaibigan ko at nagpaalam na din.
"I'll see you in a week!"
—— End of Flashback ——
"Okay ka lang ba anak?" May pag-aalalang tanong sakin ni Mama.
"O-oo naman po." Sagot ko pero parang nanghihina na ako ngayon.
"Talaga ba?" Sinuri niya akong mabuti.
"I miss her." I whispered.
"Hay, uuwi din siya ulit Jema. Baka nga nakauwi na siya niyan. Maghintay ka lang anak. Magkakasama kayo ulit. Tinawagan nga niya ako nung isang araw at tinanong kung kumusta tayo dito. Hindi ko nga alam bakit ako ang tinawagan ng batang yun at hindi ikaw pero okay lang din. Sinabi ko naman na maayos lang ang lagay natin dito at wag niya tayong masyadong isipin. Kinamusta ko din siya but surprisingly, she told me that she's doing great kaya napanatag naman ang loob ko nang masiguro kong okay naman siya doon. Pasensya ka na kung hindi ko nasabi sayo agad dahil ayaw niyang ipaalam sayo. Baka raw mamiss mo siya lalo haha. " Sinuklay niya ang aking buhok gamit ang kamay.
"Mama naman, sana sinabi mo sakin." I pouted but she just laughed.
"Bakit hindi mo na lang kaya siya tawagan? I guess, she's having her free time right now at baka nabobored siya at walang magawa. Try to call her. Malay natin makapag-usap na kayo ulit." Parang tumalon yung puso ko sa sinuggest ni Mama.
Tumayo at niyakap siya. "Ang galing mo po talaga! Thank you Ma! Tatawagan ko na po siya. You're the best!" Hinalikan ko siya sa pisngi.
"Haha osya sige, kung may kailangan ka sabihan mo lang kami. Maiwan muna kita dyan." Pagkaalis niya ng kwarto ko, kinuha ko agad yung phone at dinial ang number niya.
Dialing My Bub♥...
Nakailang ring na pero hindi niya sinagot kaya tinawagan ko siya ulit.
Please answer the call. You're making me worried and nervous at the same time.
Dialing My Bub♥...
Nakahinga na ako ng maluwag nang sagutin niya ang tawag.
OTP
"Finally you picked up your phone. I've been calling you for a million times!"
"Yeah right. Anyway, hi goober." Then she chuckled.
Napasimangot ako sa naging bungad niya sakin. She's calling me 'goober' to tease me in a nice way.
"Stop it bub." I told her then she stopped. I started calling her bub last week. Bub is used for someone who's adorable that you love so much. Hence me calling Deanna bub.
"Did I disturb you?"
"No no. You just called in time bunbuns."
Bunbuns: a user from India says the name bunbuns is of English origin and means "God gift". She's calling me bunbuns or bun to make it short because I'm God gift that she received. Yeah? Haha.
"How are you bub? Is everything okay there?"
"Hmm still the same. There are a lot of problems in the company that I didn't expect. Sa pagkakaalam ko, mas magagaling ang mga officer dito peri mukhang hindi naman kaya halos nasa akin lahat ng mga pinapagawa at dapat ayusin. Buti na lang nga may oras pa akong magpahinga haha. What about you bun?"
"Heto namimiss ka."
"Haha that's why you called me?"
"Mm-hmm."
"Don't worry bun, magsasama naman tayo sa pasko. If it's okay with your fam."
"Wait what?! Are you serious?! Dito ka magpapasko?!"
"Stop shouting bun! Malapit mo nang mabasag ang eardrums ko."
"Hehe sorry bub. I'm just excited to see you and be with you again."
"I'll try to fix everything first then I will settle my flight."
"You don't have to rush things Deanna. Okay lang sakin na mag-extend ka pa dyan. I will fully understand you." I lied. Mas gugustuhin ko pang makasama siya dito pero kailangan ko rin siyang intindihin. Hindi lang naman sakin nakalaan lahat ng oras niya. May mga trabaho, kaibigan at ibang kapamilya pa siya.
"I won't bun. Just wait for me okay? Wag mo na akong masyadong isipin haha."
"Luh? Asa ka! Joke haha. I will bub. Anyway, ano nga pa lang ginagawa mo kanina? Bakit hindi mo nasagot agad yung tawag ko?"
"Actually I'm in my office now. Tinambakan na naman nila ako ng paperworks but I can handle these naman. I didn't expect you to ca—"
"Deanna! Ayusin mo nga yang mga gamit mo. Ang gulo-gulo na naman ng office mo. Ano ba naman yan! Naturingan ka pa namang CEO ng WTV. Myghad!"
"Wait, that voice is so familiar. Is that Ponggay?"
"Oh y-yes bun! She's on the other phone, video call to be exact so I'm using two cellphones now hehe. I called her earlier because I'm really stress outta here!"
"Wow! Ikaw talaga nasstress ha?"
"Shut up Pongs! Mamaya na tayo mag-uusap!"
"Deanna! Stop talking like that to your cousin ha. You should have called me na lang."
"Baka kasi may ginagawa ka. I don't want to disturb you."
"You're not a disturbance bub. Kahit may ginagawa ako, I will probably call you. I would love spend my time talking with you. Next time ha?"
"Okay po Boss hehe. I'm sorry again."
"Now, finish your work first then take a rest, understood?! Wag mo namang masyadong ipapastress at ibabad ang sarili mo sa pagod. Yourself is more important that your work and money."
"Now your acting like my Mom—"
"Am I making myself clear Ms. Wong?"
"Y-yes future Mrs. Wong."
"Aish. You can call me anytime and update mo ako kapag uuwi ka na."
"Roger that! Take care of yourself too bun. Have a good quality time with your family!"
"Have a good quality time with your paperworks! Haha charot! I love you bub!"
"I love you to the super-duper-lative-degree bun. I'll see you soonest!" She ended the phone call.
I let out a sigh. I decided to go to the mall to do some window shopping at kung may nagustuhan akong bilhin, edi bilhin natin haha. 3:02 pa lang naman ng hapon kaya marami pa akong oras para mag-shopping. Pero sino naman kaya ang pwede kong isama?
I tried to call Kyla a million times but she didn't answered any of my call.
Argh! Ano bang nangyayari sa babaitang yon at hindi niya sinasagot ang mga tawag ko?!
Nagscroll na lang ako sa mga contacts at nakita ko ang number ni Ponggay.
Baka hindi naman siguro siya busy ngayon? Let's try.
Dialing Pongsie🙊...
Kung nagtataka kayo kung bakit ganyan ang pangalan ng kay Ponggay, hindi ako ang naglagay niyang kundi ang napakabait niyang pinsan :)
OTP
"Yow COO Galanza?! Wazzup wazzup?!"
"Ang hype natin ngayon Pongs ah! Anong meron?"
"Wala naman haha! Hindi pa rin kasi ako makaget over sa naging experience natin sa New Zealand. Kahit na ilang beses na akong nakapunta doon, iba pa rin talaga yung saya na mararamdaman mo kung may kasama ka, dba?!"
"Oo nga e. Best vacation na tuloy yun para sakin. Hmm nga pala, busy ka ba today?"
"Not really. I'm just lying here in my cozy bed. Bakit?"
"Pwede mo ba akong samahang magmall? Hindi kasi sinasagot ni Kyla yung mga tawag ko at siya lang naman yung lagi kong nakakasama dati so probably hindi ko siya makakasama kaya ayan tinawagan kita baka kasi bored ka dyan at gusto mong maglibot. Kung okay lang naman sayo hehe."
"Syempre naman okay na okay sakin yun Jems! Hindi ko na nga alam kung anong gagawin ko dito sa bahay para lang mabilis na lumipas ang oras. Teka mag-aayos na ako. Sunduin na lang kita dyan sa bahay niyo. Bye bye!"
"Pon—" Before I call her name again, she already hunged up. "Treat kita."
Hay nako. Itong mag-pinsan na toh ang hilig babaan ako ng telepono.
Nagpalit lang ako ng t-shirt, sweat pants and my white air Nike. Kinuha ko na ang pera at cellphone ko tsaka bumaba.
"May lakad ka ngayon?" Tanong ni Mafe.
"Wala pero napag-isipan kong magmall kaya niyaya ko si Ponggay para samahan ako." I answered and went to the kitchen.
"Sana ako na lang isasama mo."
"Pangs, may gagawin ka pa dba? Mas mabuti pang tapusin mo na lang yun. Bibilhan na lang kita ng pasalubong." Walang gana kong sabi sa kanya at uminom ng tubig. "Nasaan nga pala si Mama at Papa?"
"Kakaakyat lang nila sa kwarto bago ka bumaba. Matutulog lang daw sila saglit."
"Pakisabi na lang na pupunta kami ni Ponggay sa Ayala. Tetext ko rin sila para sigurado at para hindi sila mag-alala sakin." Bilin ko sa kanya at lumabas ng bahay habang nakasunod lang siya sakin.
Saktong pagdating namin sa mismong labas ay ang pagdating din ng isang pamilyar na kotse. Lumabas mula sa loob si Mr. Ronald at pinagbuksan ako ng pinto. Nagpaalam muna ako kay Mafe bago pumasok. As usual, hindi naging tahimik ang buong byahe dahil sobrang daldal nitong kasama ko. Ang dami niyang chika bes!
When we reached Ayala Malls, I immediately went out of the car and went inside the mall. Una kaming pumunta sa clothing stores gaya ng H&M, Forever 21 at Uniqlo.
Gabi na nang matapos kaming mamili ni Ponggay. Ako ang nagbayad sa ibang pinamili niya at siya naman sa iba dahil sobrang dami daw ng kinuha niya. Nakakahiya naman daw kung ako lahat ang magbabayad kaya siya na ang nag-insist. Hindi din ganun kadami ang mga pinamili kong damit dahil kailangan pa ring maggipid. Bumili din ako ng para kay Deanna. Ibibigay ko ito pagkauwi niya.
We decided to take out foods in a resto na lang para makauwi na kami dahil madilim na sa labas. Nagtake out kami sa buffalo wings kaya napakadami na talaga ng bitbit naming plastics at paper bag ngayon. Buti na lang paglabas namin ng mall, sinalubong kami ni Mr. Ronald at tinulungan kami sa mga gamit.
Habang inaayos yung mga pinamili namin sa kotse, bigla kong naalala na wala pa pala akong nabiling pasalubong para kay Mafe.
"Pongs, babalik lang ako ulit sa loob. Nakalimutan ko kasing bilhan ng pasalubong si Mafe." I told the woman who is busy checking her clothes.
"Samahan na ki—"
"Dito ka na lang. Mabilis lang ako." Dali-dali akong kumaripas ng takbo papasok ulit ng mall.
Dumaan ako sa pizza parlor at bumili ng milktea.
Odba sabi sa inyo mabilis lang ako e.
Pagkalabas ko ng mall, konti na lang ang mga tao. As in. Siguro tatlo o lima na lang ang nakikita ko kaya medyo nakaramdam ako ng kaba dahil kailangan ko pang maglakad papunta sa parking lot.
Bakit ba kasi hindi ko na lang sila pinasunod sakin? Hayst!
While I'm walking, three men approached me.
"Hi miss." Sabi nung isa.
"Tulungan ka na namin dyan. Mukhang nahihirapan ka e." Alok din nung isang medyo maliit sa kanya pero malaki ang katawan.
Hindi ko sila pinansin at patuloy lang sa paglalakad.
"Wag ka nang pakipot miss. Ang arte mo naman." Hinawakan ng maskulado yung braso ko kaya mabilis akong naalerto at inalis yun.
"Wag ka nang maglaban miss. Wala namang tutulong sayo dito kaya hayaan mo na kaming tulungan ka." Malanding sabi nung maliit at muli akong hinawakan kaya tinabig ko ang kamay niya at hinagis sa kanila yung mga dala ko sabay takbo.
"Habulin natin!" Sigaw ng isa.
Ilang metro na lang at natatanaw ko na yung kotse nang maabutan nila ako.
"Bitawan niyo ako!" Pagpupumiglas ko pero hindi sapat ang lakas ko para makawala.
Narinig siguro nila Ponggay ang sigaw ko kaya agad silang tumakbo palapit sakin.
"Anong ginagawa niyo sa kanya?!" Tanong ni Ponggay nang makalapit sakin kasama si Mr. Ronald.
"Wala ka na dun!" Tinulak siya ng isa dahilan para mapaupo siya.
"Pongs!" I shouted.
Tutulungan din sana ako ni Mr. Ronald para makaalis sa tatlong loko na toh nang may ilabas na baril ang isa at tinutok sa kanya.
"Hanggang dyan ka lang." Sabi ng maliit kaya napaatras si Mr. Ronald.
Aba kaya pala matapang dahil may dalang baril. Psh, weak.
"HAHAHA! Wala ka nang takas ngayon!" Akmang bubuhatin ako nung maskulado nang...
"Get your filthy hands off of her." Isang malimig na boses ang nanggaling sa kung saan kaya natigilan ang dalawa.
Nilingon ng dalawa yun pero hindi pa rin ako binibitawan. Isang nakasuot na itim ng jacket at pantalon ang natanaw namin. Hindi ko maaninag ang mukha niya dahil balot na balot siya at parang mata lang ang nakalitaw.
"Hoy! Wag kang makialam dito ha! Kami ang nauna! Maghanap ka ng iba!" Sigaw sa kanya nung maliit at tinutok sa kanya ang baril. Hinatak nila ako palayo pero nagsalita ulit yung lalaki.
Lalaki nga ba? Paano kung babae naman pala yun at ganun lang talaga siya manamit? Ah basta.
"You can't take her."
"Bakit? Sino ka ba?" Nakangising tanong ng isa.
"Your worst nightmare." Mabilis na niyang nakuha ang baril mula dun sa lalaking maliit kaya ang ending, hawak na niya yung baril at tinutok sa tatlo.
Shit. Ang bilis niya.
Ang kaninang matatapang at mayayabang na lalaki ay nanginginig na sa takot ngayon.
Ano kayo ngayon ha?!
"W-wag niyo po kaming palatayin." Pagmamakaawa ng maskulado.
"Tss. I'm not in the mood to let you escape that easily." The person in black replied. "LET HER GO."
Agad nilang inalis ang pagkakahawak sakin kaya nilapitan ko si Ponggay at tinulungang makatayo pero nanghihina kami.
"Get out of my face, NOW!" Dali-daling nawala yung tatlong loko dito dahil sa sinabi nung nakaitim.
Pareho kaming nanginginig ni Ponggay ngayon habang nakaupo sa daan.
Nilapitan niya kami. "Okay lang ba kayo?"
Tipid lang akong tumango. Chineck niya din si Mr. Ronald na natakot din sa pangyayari. Ikaw ba naman tutukan ng baril, hindi ka matatakot? Anong laban namin dun? Kahit na lalaki si Mr. Ronald, wala siyang laban dahil isang putok lang ng baril sa kanya, wala na.
"B-bakit ang b-bilis mo kanina?" I asked.
"That's normal." Nagulat ako nang lapitan at yakapin niya ako.
Wtf? Bakit ganito ang nararamdaman ko? I feel safe.
Oh my gosh! I have the same feeling with the young girl who saved me!
"Mag-iingat kayo sa susunod." Kumalas siya sa pagkakayap pero tulala pa rin ako. "Mister, pelase take them home. Make sure that they are safe."
"Madaming salamat ulit sayo." Mr. Ronald take that person in black and it vanished immediately.
Putangina bakit ang bilis niya?! Paano naging normal yun?!
=====
"Salamat naman sa Diyos at ligtas kayo!" Nakahinga ng maluwag si Mama nang matapos kong ikwento ang mga nangyari kanina.
Katatapos lang din ni Papa na makipag-usap sa telepono at hinarap ako. "I already contacted one of the best private investigators. Siya na ang bahalang maghanap at humuli ng tatlong nagbalak ng masama sayo. At dun sa tumulong sa inyo, pinapahanap ko rin para makapagpasalamat naman tayo sa kanya dahil kung hindi siya dumating, baka wala ka dito ngayon." Napabuntong-hininga siya. "Jessica, sa susunod kasi wag ka nang lalabas ng alanganing oras. Tignan mo ang nangyari! Alam mo naman ang panahon ngayon hindi ba?! Mag-iingat ka naman! Kahit na may kasama ka, hindi pa rin tayo sigurado sa pwedeng mangyari!"
Tama si Papa. Hindi ako dapat magpakamapante. Sumisigaw siya pero hindi siya galit. Nag-aalala lang talaga siya sakin. Sinabihan ko din si Ponggay at Mr. Ronald na kung pwede, wag muna nilang sabihin kay Deanna ang tungkol dito dahil ayokong dumagdag pa ako sa iniisip niya. May oras pa naman para mapag-usapan namin ito ng kami lang dalawa.
"P-pasensya na Pa. Hindi na po mauulit." Nakayuko kong sabi.
Naramdaman kong may yumakap sakin. "I'm sorry if I raised my voice. Nag-aalala lang talaga ako sayo anak. Walang sinumang magulang ang gustong mapahamak ang kanilang mga anak."
"Naiintindihan ko po. Magiging maingat na po ako sa susunod."
Hinayaan na muna nila akong umakyat sa kwarto ko at magpahinga. Hindi ko pa rin talaga makakalimutan yung taong tumulong samin kanina. Parang may something sa kanya pero hindi ko masabi.
Kasalukyan akong nakikipag-usap sa isip ko nang magring ang phone ko. I checked the caller's ID.
My Bub♥ Calling...
I didn't expect any calls from her right this time. Malaki ang pinagkaiba ng oras ng New Zealand sa Pilipinas. Bakit siya tumatawag? Alam na ba niya agad yung nangyari? Pero hindi naman pwede yun dahil walang magsasabi sa kanya.
Don't tell me...