{Zawgyi}
Junမ်က္စိေရွ႕ကေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတို႔ေနာက္လာရသည္။
ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္သူမွန္းလဲမသိဘူး....
အခုထိအိပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက Hotelအခန္းထဲေရာက္ေနတာေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူသိပါေလစ။
အငယ္က ဒီေကာင္ေလးကိုဘာလို႔သူ႔လက္ထဲအပ္လိုက္မွန္းမသိေပမဲ့ ဒါေကာင္းတဲ့လကၡဏာေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။
Dazaiရဲ႕စကားကိုျပန္ၾကားေယာင္မိေတာ့ နဂိုထဲကေနာက္ေနတဲ့ေခါင္းက ပိုလို႔ပင္ဆိုးသြားရသည္။
"Bro သူ႔ကိုBroလက္ထဲအပ္တယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးလိုက္ဦးေနာ္...အကူအညီေတာင္းတယ္..."
ထိုသို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တဲ့သူ႔ခ်စ္လွစြာေသာညီက အခုထိသူ႔ကိုျပန္မဆက္သြယ္ေသး.....
ဒီေကာင္ေလးကိုဘယ္ပို႔ေပးရမလဲလဲ မေျပာသြား...
ေအးအဲ့မွာ လုပ္ေနလိုက္....
အလုပ္ေတြနဲ႔မအားရတဲ့အထဲ ညီျဖစ္သူရဲ႕အရႈပ္ထုပ္မမည္ေသာ အကူအညီေတာင္းခံမႈကို လိုက္လုပ္ေပးေနရသည္။
"ဟမ္း....."
Junသက္ျပင္းခ်ကာ လည္ပင္းကnecktieကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။
ဘယ္ပုိ႔ရမွန္းမသိလို႔Hotelကိုေခၚလာပါတယ္ အိပ္ေနလို႔ပဲေတာ္ေတာ့တယ္ နိုးလာရင္ ဘာေျပာရမလဲမသိ။
အငယ္က ေသေသခ်ာခ်ာကိုအကူအညီေတာင္းထားသည္မို႔ မ်က္နွာလႊဲခဲပစ္လုပ္ၿပီး ၿပီးၿပီးေရာ ထားခဲ့လို႔လည္းမရ။။
ဒီေကာင္ေလးနိုးလာရင္မေသာင္းက်န္းဖို႔ပဲေမ်ွာ္လင့္ရတာေပါ့။
Jun အခန္းထဲက လိုက္ကာေတြလိုက္ဆြဲပိတ္ကာ ဆိုဖာေပၚတြင္ Laptopဖြင့္ကာ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနသည္။
ကုတင္ေပၚကKenjiကေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနလ်က္။
________________________
"Huh?Kenji ဘယ္မွာရွိလဲ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုသိမွာလဲ သူ႔ဘာသူနိုးလာလို႔ တစ္ေနရာထသြားတာေနမွာေပါ့...."
ေက်ာင္းကအိမ္ျပန္လာလာခ်င္း နားမလို႔စဥ္းစားတုန္ရွိေသး ေခါင္းေဆာင္ဆီကဝင္လာတဲ့phone callေၾကာင့္ စိတ္ကိုမနည္းဆြဲဆန္႔ၿပီး ရွည္ေအာင္လုပ္ေနရသည္။
"ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးလို႔ေျပာေနတာေလ...ၿပီးေတာ့ေခါင္းေဆာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမယုံဘူးဆိုရင္ ဒီmissionကိုလာမခိုင္းနဲ႔ Kenjiကိုလႊတ္လိုက္တာ အကူညီေပးရာမေရာက္ဘူး ေနွာင့္ယွက္ေနသလိုပဲ"
"Chuuya...မင္းကိုမယုံတာမဟုတ္ဘူး....အႏၱရာယ္ကိုႀကိဳတင္ကာကြယ္္တဲ့သေဘာပဲ....Kenjiကိုငါဆက္သြယ္လို႔မရဘူးအခု မင္းနဲ႔ဘယ္အခ်ိန္ကေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တာလဲ...."
"ဟမ္?Canteenမွာ ေန႔လည္တုန္းကေလ အဲ့ေကာင္အမဲစြပ္ျပဳတ္၅ပြဲစားၿပီးေမွာက္သြားလို႔ Dazaiကအိမ္ကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္တာ...အခုကြၽန္ေတာ္အိမ္ေရာက္ေတာ့မရွိဘူး နိုးလို႔တစ္ခုခုစားဖို႔သြားဝယ္တာေနမွာေပါ့...."
"ဘာ..Dazai osamuကKenjiကိုျပန္ပို႔ေပးတယ္??မင္းငတုံးလား..."
"က်ဳပ္ကဘာလို႔ငတုံးျဖစ္ရမွာလဲ Dazaiပို႔တာမဟုတ္ဘူးသူ႔Bodyguardေတြလိုက္ပို႔တာ...."
"Chuuyaa!!မင္းရူးသြားၿပီလား Dazai Osamuကtargetေနာ္....အဲ့တာကိုဘာကိုယုံၿပီးKenjiကိုလိုက္္ပို႔ခြင့္ျပဳလိုက္တာလဲ....မင္းနဲ႔ေနာက္မွရွင္းမယ္....အခုKenjiဖုန္းကိုေျခရာခံၿပီး လိုက္ရွာရမယ္..."
"Ehh~~ေခါင္းေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္!!"
Chuuyaဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ တစ္ဖက္ကခ်သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရာမေရာက္ေတာ့။
"ငါလုပ္တာဘာမွားလို႔လဲ....အလကားသပ္သပ္ လာေအာ္ေနတယ္....."
မေက်မခ်မ္းျဖင့္ ဖုန္းကိုအိပ္ရာေပၚပစ္ေပါက္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းတြင္းသို႔ဝင္သြားတဲ့Chuuyaက အခုထိသူဘာအမွားလုပ္ခဲ့လဲ စဥ္းစားလို႔မရ....။
အာရုံလာစားေနတယ္...။
တစ္ဖက္က အခန္းထဲက Dazaiကေတာ့ Laptopကတဆင့္ Chuuyaရဲ႕လႈပ္ရွားပုံနဲ႔ ေစာနကအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုျပဳံးျပဳံးႀကီးထိုင္ၾကည့္လို႔ေနတယ္.....။
သူ႔အိမ္မွာDazaiလ်ွိဳ႕ဝွက္ကင္မရာတပ္ထားတာသိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေဒါပြဦးမလဲမသိ။
အျပစ္တင္ခ်င္လည္း Dazaiကို သူေနတဲ့လိပ္စာေပးတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူပဲ ျပန္အျပစ္တင္သင့္သည္။
ခဏအၾကာ Dazai ဖုန္းထုတ္ကာ Kenjiဖုန္းထဲကHackထားတဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ၾကည့္သည္။
ေထြေထြထူးထူး မရွိဘူးထင္ရေပမဲ့ ဒီေလာက္ေတာ့မရိုးရွင္းႏိုင္ဘူး....
kenjiရဲ႕ဖုန္းထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကလြဲၿပီး ဘာအခ်က္အလက္မွကိုမေတြ႕ရ.....
ေမ်ွာ္လင့္ထားသလိုမဟုတ္လို႔ Dazaiအနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားေပမဲ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုသာသေဘာထားလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္သူလည္းပဲ laptopေကာဖုန္းေကာပိတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။
[Host...Kenjiကိုဘာလို႔Dazaiအစ္ကိုဆီအပ္လိုက္ရတာလဲ...]
'Errhumm....ရႈပ္ေနလို႔....'
[ရႈပ္ေနရင္လည္း တစ္ခါထဲဘာလို႔မရွင္းလဲ...]
'ဒီလိုဆိုေပ်ာ္ဖို႔မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ....Broဆီအပ္လိုက္တာ တစ္ခုခုေတာ့ထူးျခားလာမွာပါ....Kenjiကိုထိန္းနိုင္တာBroပဲရွိလိမ့္မယ္....'
[....]
Dazaiေျပာတာကိုနားမလည္တဲ့ Kiကေတာ့ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္နဲ႔ ပါးစပ္သာပိတ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
____________________________
"အာ့..."
ကုတင္ေပၚကထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ SofaေပၚမွာLaptopနဲ႔အလုပ္လုပ္ေနတဲ့Jun မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚကေကာင္ေလးကမရွိေတာ့.....
ေကာင္ေလးတင္မရွိေတာ့တာမဟုတ္ ေစာင္ပါမရွိေတာ့...
"ဟမ္..."
"ေကာင္ေလး......?"
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့Laptopကိုေဘးခ်ကာ ကုတင္ရွိရာေလ်ွာက္လာကာ ဟိုဖက္ဒီဖက္ရွာၾကည့္ေတာ့
ကုတင္ရဲ႕တစ္ဖက္ေအာက္မွာ ေစာင္နဲ႔လုံးေထြးၿပီးျပဳတ္က်ေနလ်က္။
"ေကာင္ေလး...အဆင္ေျပရဲ႕လား...."
အနားသြားကာ နိုးၿပီအထင္နဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေပမဲ့ ျပန္ၾကားရသည္က ေဟာက္သံသဲ့သဲ့...
Junမထိန္းနိုင္ပဲ ရီလိုက္မိသည္။
ဘယ္လိုေတာင္ အအိပ္ႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလးပါလိမ့္...
ေစာင္ေတြနဲ႔လုံးေထြးေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကုတင္ေပၚျပန္တင္ေပးရန္အလို႔ငွာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ ေစြ႕ခနဲပါလာေလသည္။
ကုတင္ေပၚျပန္ခ်ေပးကာ လုံးေထြးေနတဲ့ေစာင္ကိုျဖန္႔ကာျပန္ျခဳံေပးေလေတာ့
တအင္းအင္းတအဲအဲနဲ႔ ဆက္အိပ္ေနေလရဲ႕....။
အျပဳအမူတစ္ခုခ်င္းဆီက ညင္သာလြန္းလို႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ေခ်ာ့သိပ္ေနသေယာင္။
အငယ့္ကို ဂရုစိုက္ေပးေနၾကမို႔ ဒီအျပဳအမူေတြကမစိမ္းေသာ္လည္း သူအခုဘာလို႔အငယ္မဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္ဂရုတစိုက္ရွိေနရတာပါလိမ့္။
အင္း...အငယ္ကေသခ်ာအပ္ထားတဲ့သူမို႔ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အလုပ္ျပန္လုပ္ရန္Laptopကိုကိုင္သည္တြင္ ဝင္လာတဲ့အငယ့္ဆီကphone callေၾကာင့္ ကိုင္လိုက္သည္။
"ေျပာ~~အငယ္..."
"Bro~~~အေျခအေန...."
"ဘာကိုေမးတာလဲ...မင္းသူငယ္ခ်င္းကိုေျပာတာလား
.."
"သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး....အင္း သူ႔ကိုေမးတာ..."
"အိပ္ေနတုန္းပဲ.....မင္းသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူးဆို ဘာလို႔သူ႔ကိုငါ့ဆီလာအပ္တာတုန္း....အငယ္ မင္းဘာေတြရႈပ္ထားျပန္ၿပီလဲ...."
"မရႈပ္ထားပါဘူးဗ်ာ.....မစိုးရိမ္နဲ႔....သူ႔ကိုဘာလို႔Broဆီအပ္ထားလဲဆိုတာ နိုးလာရင္သိပါလိမ့္မယ္ ဒါပဲေနာ္....."
ဒီတစ္ခါလည္းပဲေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးခ်သြားျပန္သည့္ အငယ့္ေၾကာင့္Junေခါင္းခါဖို႔သာတတ္ႏိုင္ေလသည္။
အငယ္ဆုံးမို႔ ဆိုးတယ္ေျပာမရေပမဲ့ တျခားသူေတြနဲ႔ကြဲျပားေနတဲ့ အငယ့္ပုံစံက သူတို႔သားအဖအတြက္ အမ်ားႀကီးစိုးရိမ္စရာပင္။
ဖုန္းကိုေဘးခ်ကာ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနတဲ့ Junက ခဏၾကာေတာ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ၾကည့္ေနတယ္လို႔ခံစားရလို႔ ကုတင္ေပၚအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ထိုင္လ်က္သားငုတ္တုတ္ေလး သူ႔အားျပဴးတူးတူးေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလး....
"မင္းနိုးလာၿပီလား......"
Junထိုင္ရာကထကာ ကုတင္ဆီေလ်ွာက္သြားေတာ့ အဝါေဖ်ာ့ေရာင္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြက အံ့ၾသမႈေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္လာကာ သူ႔အားေမာ့ၾကည့္ေလသည္။
အင္းေစာင္ကိုတစ္ကိုယ္လုံးပတ္ၿခံဳထားလို႔ ပိုးတုံးလုံးနွင့္ပင္တူေသးသည္။
"အငယ္..အာ Dazaiက မင္းကိုငါ့ဆီအပ္....."
Junစကားပင္မဆုံးလိုက္ ကုတင္ေပၚကေျပးဆင္းကာ ထိုကုတင္ျဖင့္ပင္ သူ႔အားပစ္ေပါက္လာတဲ့ ထိုေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေဘးဖက္သုိ႔ ခုန္ေရွာင္လိုက္ရသည္။
အေရွာင္ျမန္လို႔သာေပါ့.....
ေနပါဦး....
"မင္းက.....အစြမ္းရွိတာလား...."
"ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ.....ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာလုပ္ထားတာလဲ..."
"အငယ္ အငယ္....မင္းဘယ္လိုလူေတြနဲ႔အေပါင္းအသင္းလုပ္ၿပီး ဘယ္လိုလူကို ဒီအစ္ကို႔ဆီလာအပ္ထားတာလဲ...."
Junစိတ္တို႔ ရႈပ္ေထြးလာေသာေၾကာင့္ သပ္ရပ္စြာၿဖီးသင္ထားတဲ့ ဆံပင္တို႔ကို လက္ျဖင့္သပ္တင္လိုက္ၿပီး ေရွ႕က ေကာင္ေလးကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္.....
"မင္းအစြမ္းေတြကို မလိုအပ္ပဲ ထုတ္မသုံးသင့္ဘူး "
"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ....."
"Jun..."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာလို႔ဒီေနရာကိုေခၚလာတာလဲ...ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔လဲ...."
"မင္းကိုေခၚခ်င္လြန္းလို႔ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီးေခၚလာတာမဟုတ္ဘူး
မင္းထြက္ခ်င္အခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားလို႔ရတယ္...
ၿပီးေတာ့ မင္းကိုငါလက္ဖ်ားနဲ႔...အယ္...ကုတင္ေပၚတင္ေပးထားရတယ္ဆိုေတာ့ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာ့ထိေပမဲ့ တျခား မဟုတ္တာဘာမွမလုပ္ထားဘူး...."
"ခင္..ခင္ဗ်ား..."
"ေနာက္ၿပီး...မင္းအစြမ္းရွိတယ္ဆိုတုိင္း သုံးခ်င္သလိုမသုံးနဲ႔ တျခားသူကိုအႏၱရာယ္ျဖစ္ေစနိုင္တယ္.....အခုမင္းဖ်က္စီးလိုက္္တဲ့ ပစၥည္းတန္ဖိုးကိုဘယ္သူေလ်ာ္ေပးမွာလဲ...."
"ဒါ..ဒါက..ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲမသိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ကလည္းHotelအခန္းရဲ႕ကုတင္ေပၚေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ လန္႔သြားတာေပါ့...အဲ့ေတာ့ကိုယ့္ဘာသာကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔..."
"မင္းကာကြယ္တာက သာမန္လူကိုေသေစနိုင္တယ္...."
"အဟမ္း...အခုခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔လဲ....ဘာမွထိခိုက္သြားတာမွမဟုတ္တာ...."
မ်က္လုံးကို ဟိုဖက္ေထာင့္ကပ္လိုက္ ဒီဖက္ေထာင့္ကပ္လိုက္နဲ႔ေျပာေနတဲ့Kenjiကသူဘာအျပစ္မွမလုပ္ထားသည့္အလား။
Junဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့သည္မို႔
"မင္းနိုးၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လို႔ရၿပီ....မင္းဘယ္မွာေနလဲေတာ့ မင္းကိုယ္မင္းသိတယ္မလား....ျပန္လိုက္ပို႔ေပးတဲ့အထိငါမအားဘူး..."
"အယ္..ေနပါဦး..."
Junအေနာက္လွည့္ၿပီးအခန္းထဲကထြက္ဖို႔ဟန္ျပင္ေတာ့ အေနာက္ကအဆြဲခံရတဲ့အက်ႌစေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြား၃၂ေခ်ာင္းလုံးေပၚေအာင္ျပဳံးျပေနတဲ့ထိုေကာင္ေလး...
ဘာလဲဆိုေသာအၾကည့္နဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာလို႔...."
Junမ်က္ခုံးပင့္လိုက္သည္..
ဒီေကာင္ေလးစိတ္မွနွံ႔ပါေလစ....
Junနံပါတ္တစ္ခုကိုနွိပ္လိုက္ကာ
"ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္က ဗိုက္ျပည့္ေလာက္မဲ့ ညစာမွာၿပီးအခန္းထဲလာပို႔..."
လိုရင္းတိုရွင္းမွာၿပီး ထိုေကာင္ေလးဖက္ ျပန္လွည့္လာေတာ့ အခုထိသူ႔အက်ႌစကိုဆြဲထားေသးသည္။
သူလႊတ္ဖို႔ အၾကည့္နဲ႔ေျပာလိုက္ကာမွ လႊတ္ကာ ဘယ္ေနရာထိုင္ရမလဲပတ္ၾကည့္ေနေလသည္။
ကုတင္ကေတာ့ေစာနကသူပစ္ေပါက္ထားသည္မို႔ တစ္စစီျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ႀကံရာမရသည့္မ်က္နွာေလးက ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္....
Sofaေပၚထိုင္ရန္ ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနေလရဲ႕...။
Junကေတာ့ သူ႔ေရွ႕ကSofaတြင္ထိုင္ၿပီး ထိုေကာင္ေလးကိုအေသအခ်ာကိုစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
မၾကာခင္အစားအေသာက္ေတြေရာက္လာေတာ့ မ်က္လုံးကၾကယ္ေလးလိုလက္သြားကာ မ်က္စိေရွ႕ကစားစရာေတြကိုသာ ငုံ႔စားေနေလသည္။
ဒီေကာင္ေလးက သူဘယ္သူဆိုတာအခုထိ ေရေရရာရာမသိေသးပဲ ဘာလို႔စိတ္ေအးလက္ေအးေနနိုင္တာပါလိမ့္....
"မင္းနာမည္...."
"Kenji..."
"မင္းအငယ္နဲ႔ဘယ္လိုသိတာလဲ..."
"အငယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုေျပာတာလဲ..."
ပါးစပ္ထဲစားစရာအျပည့္ျဖင့္ သူ႔အားေမာ့ၾကည့္ကာ ေမးခြန္းထုတ္လာေလတဲ့ ထိုေကာင္ေလးက ဟမ္းစတားေလးအလား။
"Dazaiကိုေျပာတာ..."
"ဖူး...အဟြတ္..အဟြတ္..."
သူ႔ရဲ႕စကားလည္းၾကားေရာ ေသာက္လက္စ အေအးကို ဖူးခနဲမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္အထိ လန္႔သြားတဲ့ထိုေကာင္ေလး...
"အဟြတ္....Dazai??အငယ္??"
"အင္း...Dazaiကငါ့ညီေလ..ျပႆနာရွိလို႔လား
..."
"အမ္...မ..မရွိပါဘူး....ဒီတိုင္းအံ့..အံ့ၾသသြားရုံပါ...ခင္ဗ်ားက Dazaiရဲ႕အကိုဆိုတာ...."
Kenjiမနည္းတည္ၿငိမ္ေအာင္ေျပာေနရေပမဲ့ စိတ္ထဲ ငိုေႂကြးေနၿပီ....
နိုးလာတာနဲ႔ ဗိုက္ဆာတတ္တဲ့အက်င့္ကိုလည္း အခုေနာင္တရေနၿပီ....
သူ႔အေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ ထိုလူႀကီးက သူတို႔ရဲ႕missionေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္သည့္ Osamu ဂိုဏ္းရဲ႕ သားအႀကီးေပါ့....
သူကအခုရန္သူ႔နယ္ေျမ မဟုတ္ဘူး နယ္ေျမေတာင္မဟုတ္ဘူး အခန္းထဲေတာင္ေရာက္ေနတာ...
ၿပီးေတာ့ ညစာေတာင္ဝယ္ေကြၽးခိုင္းလိုက္ေသး...
ဒီအစာထဲမွာေတာ့အဆိပ္မပါေလာက္ဘူးမလား...
အဲ့တာထက္ နိုးနိုးခ်င္း ထိုလူႀကီးကုိ ကုတင္နဲ႔ပစ္ေပါက္ထားေသးတာ...
သူ႔ဘဝေတာ့ ဆုံးေတာ့မွာပဲ...
ဒီလူႀကီးရဲ႕အစြမ္းကိုလည္းမသိေပမဲ့ အစြမ္းရွိတာကိုေတာ့သိထားသည္။
အကယ္၍ထိုလူႀကီးကို တိုက္ရင္ေတာင္ သူနိုင္မယ္ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူး...။
ေခါင္းေဆာင္ေရ....ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာကယ္ပါဦးး။
"မင္းစားၿပီးရင္ ျပန္လို႔ရၿပီ ငါလိုက္ပို႔ဖို႔လိုေသးလား..."
"မ..မလိုပါဘူး...."
Kenjiသူ႔အေရွ႕က ေရခဲေရခြက္ကိုေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။
လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ွာက္စီးသြားတဲ့ ေအးျမတဲ့ေရက အခုေတာ့ သူ႔ရင္ထဲကပူေလာင္ေနတဲ့စိတ္ကိုမေလ်ာ့ေစနိုင္..။
"သြားလိုက္ပါဦးမယ္...."
ေျပာၿပီးသည္နွင့္ လ်စ္ခနဲအခန္းျပင္ေျပးထြက္သြားသည့္ Kenjiေၾကာင့္Junနႈတ္ခမ္းတို႔ေကာ့တက္သြားရသည္။
အငယ္က သူ႔အတြက္စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခုကိုပို႔ေပးလိုက္သည္ပဲ။
_________________________
အဟီး ဒီအခန္းက Junနဲ႔Kenjiရဲ႕အခန္းသီးသန္႔လိုျဖစ္သြားတယ္😆
ခင္ဗ်ားတို႔ အရင္အပိုင္းဖတ္ၿပီးJunနဲ႔Kenjiတစ္ေယာက္ေယာက္အစားခံရလိမ့္မယ္လို႔ထင္လိုက္တယ္မလား🤣
so sad:'')
ပ်င္းေနရင္လည္းသည္းခံၿပီးဖတ္ၾကပါဗ် ဒီarcကရွည္မွာမို႔လို႔
ဖတ္ေပးတဲ့တစ္ဦးစီတိုင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္❣️
____________________________________
{Unicode}
Junမျက်စိရှေ့ကကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းတို့နောက်လာရသည်။
ဒီကောင်လေးက ဘယ်သူမှန်းလဲမသိဘူး....
အခုထိအိပ်နေတဲ့ ကောင်လေးက Hotelအခန်းထဲရောက်နေတာတောင် သူ့ကိုယ်သူသိပါလေစ။
အငယ်က ဒီကောင်လေးကိုဘာလို့သူ့လက်ထဲအပ်လိုက်မှန်းမသိပေမဲ့ ဒါကောင်းတဲ့လက္ခဏာတော့ မဟုတ်တာသေချာတယ်။
Dazaiရဲ့စကားကိုပြန်ကြားယောင်မိတော့ နဂိုထဲကနောက်နေတဲ့ခေါင်းက ပိုလို့ပင်ဆိုးသွားရသည်။
"Bro သူ့ကိုBroလက်ထဲအပ်တယ် သေသေချာချာ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးလိုက်ဦးနော်...အကူအညီတောင်းတယ်..."
ထိုသို့ပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်တဲ့သူ့ချစ်လှစွာသောညီက အခုထိသူ့ကိုပြန်မဆက်သွယ်သေး.....
ဒီကောင်လေးကိုဘယ်ပို့ပေးရမလဲလဲ မပြောသွား...
အေးအဲ့မှာ လုပ်နေလိုက်....
အလုပ်တွေနဲ့မအားရတဲ့အထဲ ညီဖြစ်သူရဲ့အရှုပ်ထုပ်မမည်သော အကူအညီတောင်းခံမှုကို လိုက်လုပ်ပေးနေရသည်။
"ဟမ်း....."
Junသက်ပြင်းချကာ လည်ပင်းကnecktieကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
ဘယ်ပို့ရမှန်းမသိလို့Hotelကိုခေါ်လာပါတယ် အိပ်နေလို့ပဲတော်တော့တယ် နိုးလာရင် ဘာပြောရမလဲမသိ။
အငယ်က သေသေချာချာကိုအကူအညီတောင်းထားသည်မို့ မျက်နှာလွှဲခဲပစ်လုပ်ပြီး ပြီးပြီးရော ထားခဲ့လို့လည်းမရ။။
ဒီကောင်လေးနိုးလာရင်မသောင်းကျန်းဖို့ပဲမျှော်လင့်ရတာပေါ့။
Jun အခန်းထဲက လိုက်ကာတွေလိုက်ဆွဲပိတ်ကာ ဆိုဖာပေါ်တွင် Laptopဖွင့်ကာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေသည်။
ကုတင်ပေါ်ကKenjiကတော့ အိပ်မက်ထဲမှာ ပျော်မွေ့နေလျက်။
________________________
"Huh?Kenji ဘယ်မှာရှိလဲ ကျွန်တော်ဘယ်လိုသိမှာလဲ သူ့ဘာသူနိုးလာလို့ တစ်နေရာထသွားတာနေမှာပေါ့...."
ကျောင်းကအိမ်ပြန်လာလာချင်း နားမလို့စဉ်းစားတုန်ရှိသေး ခေါင်းဆောင်ဆီကဝင်လာတဲ့phone callကြောင့် စိတ်ကိုမနည်းဆွဲဆန့်ပြီး ရှည်အောင်လုပ်နေရသည်။
"ဒါကြောင့် ကျွန်တော်မသိဘူးလို့ပြောနေတာလေ...ပြီးတော့ခေါင်းဆောင် ကျွန်တော့်ကိုမယုံဘူးဆိုရင် ဒီmissionကိုလာမခိုင်းနဲ့ Kenjiကိုလွှတ်လိုက်တာ အကူညီပေးရာမရောက်ဘူး နှောင့်ယှက်နေသလိုပဲ"
"Chuuya...မင်းကိုမယုံတာမဟုတ်ဘူး....အန္တရာယ်ကိုကြိုတင်ကာကွယ်တဲ့သဘောပဲ....Kenjiကိုငါဆက်သွယ်လို့မရဘူးအခု မင်းနဲ့ဘယ်အချိန်ကနောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တာလဲ...."
"ဟမ်?Canteenမှာ နေ့လည်တုန်းကလေ အဲ့ကောင်အမဲစွပ်ပြုတ်၅ပွဲစားပြီးမှောက်သွားလို့ Dazaiကအိမ်ကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်တာ...အခုကျွန်တော်အိမ်ရောက်တော့မရှိဘူး နိုးလို့တစ်ခုခုစားဖို့သွားဝယ်တာနေမှာပေါ့...."
"ဘာ..Dazai osamuကKenjiကိုပြန်ပို့ပေးတယ်??မင်းငတုံးလား..."
"ကျုပ်ကဘာလို့ငတုံးဖြစ်ရမှာလဲ Dazaiပို့တာမဟုတ်ဘူးသူ့Bodyguardတွေလိုက်ပို့တာ...."
"Chuuyaa!!မင်းရူးသွားပြီလား Dazai Osamuကtargetနော်....အဲ့တာကိုဘာကိုယုံပြီးKenjiကိုလိုက်ပို့ခွင့်ပြုလိုက်တာလဲ....မင်းနဲ့နောက်မှရှင်းမယ်....အခုKenjiဖုန်းကိုခြေရာခံပြီး လိုက်ရှာရမယ်..."
"Ehh~~ခေါင်းဆောင် ခေါင်းဆောင်!!"
Chuuyaဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် တစ်ဖက်ကချသွားပြီဖြစ်သောကြောင့် အရာမရောက်တော့။
"ငါလုပ်တာဘာမှားလို့လဲ....အလကားသပ်သပ် လာအော်နေတယ်....."
မကျေမချမ်းဖြင့် ဖုန်းကိုအိပ်ရာပေါ်ပစ်ပေါက်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားတဲ့Chuuyaက အခုထိသူဘာအမှားလုပ်ခဲ့လဲ စဉ်းစားလို့မရ....။
အာရုံလာစားနေတယ်...။
တစ်ဖက်က အခန်းထဲက Dazaiကတော့ Laptopကတဆင့် Chuuyaရဲ့လှုပ်ရှားပုံနဲ့ စောနကအဖြစ်အပျက်တွေကိုပြုံးပြုံးကြီးထိုင်ကြည့်လို့နေတယ်.....။
သူ့အိမ်မှာDazaiလျှို့ဝှက်ကင်မရာတပ်ထားတာသိရင် ဘယ်လောက်များဒေါပွဦးမလဲမသိ။
အပြစ်တင်ချင်လည်း Dazaiကို သူနေတဲ့လိပ်စာပေးတဲ့ သူ့ကိုယ်သူပဲ ပြန်အပြစ်တင်သင့်သည်။
ခဏအကြာ Dazai ဖုန်းထုတ်ကာ Kenjiဖုန်းထဲကHackထားတဲ့အချက်အလက်တွေကို ကြည့်သည်။
ထွေထွေထူးထူး မရှိဘူးထင်ရပေမဲ့ ဒီလောက်တော့မရိုးရှင်းနိုင်ဘူး....
kenjiရဲ့ဖုန်းထဲမှာ ဇာတ်လိုက်ရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကလွဲပြီး ဘာအချက်အလက်မှကိုမတွေ့ရ.....
မျှော်လင့်ထားသလိုမဟုတ်လို့ Dazaiအနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားပေမဲ့ ဘာမှမဟုတ်သလိုသာသဘောထားလိုက်သည်။
ထို့နောက်သူလည်းပဲ laptopကောဖုန်းကောပိတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားလေသည်။
[Host...Kenjiကိုဘာလို့Dazaiအစ်ကိုဆီအပ်လိုက်ရတာလဲ...]
'Errhumm....ရှုပ်နေလို့....'
[ရှုပ်နေရင်လည်း တစ်ခါထဲဘာလို့မရှင်းလဲ...]
'ဒီလိုဆိုပျော်ဖို့မကောင်းတော့ဘူးလေ....Broဆီအပ်လိုက်တာ တစ်ခုခုတော့ထူးခြားလာမှာပါ....Kenjiကိုထိန်းနိုင်တာBroပဲရှိလိမ့်မယ်....'
[....]
Dazaiပြောတာကိုနားမလည်တဲ့ Kiကတော့ ခေါင်းတကုတ်ကုတ်နဲ့ ပါးစပ်သာပိတ်နေလိုက်တော့သည်။
____________________________
"အာ့..."
ကုတင်ပေါ်ကထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် Sofaပေါ်မှာLaptopနဲ့အလုပ်လုပ်နေတဲ့Jun မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်ကကောင်လေးကမရှိတော့.....
ကောင်လေးတင်မရှိတော့တာမဟုတ် စောင်ပါမရှိတော့...
"ဟမ်..."
"ကောင်လေး......?"
အလုပ်လုပ်နေတဲ့Laptopကိုဘေးချကာ ကုတင်ရှိရာလျှောက်လာကာ ဟိုဖက်ဒီဖက်ရှာကြည့်တော့
ကုတင်ရဲ့တစ်ဖက်အောက်မှာ စောင်နဲ့လုံးထွေးပြီးပြုတ်ကျနေလျက်။
"ကောင်လေး...အဆင်ပြေရဲ့လား...."
အနားသွားကာ နိုးပြီအထင်နဲ့ မေးခွန်းထုတ်လိုက်ပေမဲ့ ပြန်ကြားရသည်က ဟောက်သံသဲ့သဲ့...
Junမထိန်းနိုင်ပဲ ရီလိုက်မိသည်။
ဘယ်လိုတောင် အအိပ်ကြီးတဲ့ ကောင်လေးပါလိမ့်...
စောင်တွေနဲ့လုံးထွေးနေတဲ့ ကောင်လေးကို ကုတင်ပေါ်ပြန်တင်ပေးရန်အလို့ငှာ ပွေ့ချီလိုက်တော့ စွေ့ခနဲပါလာလေသည်။
ကုတင်ပေါ်ပြန်ချပေးကာ လုံးထွေးနေတဲ့စောင်ကိုဖြန့်ကာပြန်ခြုံပေးလေတော့
တအင်းအင်းတအဲအဲနဲ့ ဆက်အိပ်နေလေရဲ့....။
အပြုအမူတစ်ခုချင်းဆီက ညင်သာလွန်းလို့ ပိုပြီးတော့တောင်ချော့သိပ်နေသယောင်။
အငယ့်ကို ဂရုစိုက်ပေးနေကြမို့ ဒီအပြုအမူတွေကမစိမ်းသော်လည်း သူအခုဘာလို့အငယ်မဟုတ်တဲ့ တခြားတစ်ယောက်ကို ဒီလောက်ဂရုတစိုက်ရှိနေရတာပါလိမ့်။
အင်း...အငယ်ကသေချာအပ်ထားတဲ့သူမို့ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
အလုပ်ပြန်လုပ်ရန်Laptopကိုကိုင်သည်တွင် ဝင်လာတဲ့အငယ့်ဆီကphone callကြောင့် ကိုင်လိုက်သည်။
"ပြော~~အငယ်..."
"Bro~~~အခြေအနေ...."
"ဘာကိုမေးတာလဲ...မင်းသူငယ်ချင်းကိုပြောတာလား
.."
"သူငယ်ချင်းမဟုတ်ပါဘူး....အင်း သူ့ကိုမေးတာ..."
"အိပ်နေတုန်းပဲ.....မင်းသူငယ်ချင်းမဟုတ်ဘူးဆို ဘာလို့သူ့ကိုငါ့ဆီလာအပ်တာတုန်း....အငယ် မင်းဘာတွေရှုပ်ထားပြန်ပြီလဲ...."
"မရှုပ်ထားပါဘူးဗျာ.....မစိုးရိမ်နဲ့....သူ့ကိုဘာလို့Broဆီအပ်ထားလဲဆိုတာ နိုးလာရင်သိပါလိမ့်မယ် ဒါပဲနော်....."
ဒီတစ်ခါလည်းပဲပြောချင်ရာပြောပြီးချသွားပြန်သည့် အငယ့်ကြောင့်Junခေါင်းခါဖို့သာတတ်နိုင်လေသည်။
အငယ်ဆုံးမို့ ဆိုးတယ်ပြောမရပေမဲ့ တခြားသူတွေနဲ့ကွဲပြားနေတဲ့ အငယ့်ပုံစံက သူတို့သားအဖအတွက် အများကြီးစိုးရိမ်စရာပင်။
ဖုန်းကိုဘေးချကာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတဲ့ Junက ခဏကြာတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်က ကြည့်နေတယ်လို့ခံစားရလို့ ကုတင်ပေါ်အကြည့်ရောက်မိတော့ ထိုင်လျက်သားငုတ်တုတ်လေး သူ့အားပြူးတူးတူးကြောင်တောင်တောင်ကြည့်နေသော ထိုကောင်လေး....
"မင်းနိုးလာပြီလား......"
Junထိုင်ရာကထကာ ကုတင်ဆီလျှောက်သွားတော့ အဝါဖျော့ရောင် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေက အံ့သြမှုကြောင့် ပြူးကျယ်လာကာ သူ့အားမော့ကြည့်လေသည်။
အင်းစောင်ကိုတစ်ကိုယ်လုံးပတ်ခြုံထားလို့ ပိုးတုံးလုံးနှင့်ပင်တူသေးသည်။
"အငယ်..အာ Dazaiက မင်းကိုငါ့ဆီအပ်....."
Junစကားပင်မဆုံးလိုက် ကုတင်ပေါ်ကပြေးဆင်းကာ ထိုကုတင်ဖြင့်ပင် သူ့အားပစ်ပေါက်လာတဲ့ ထိုကောင်လေးကြောင့် ဘေးဖက်သို့ ခုန်ရှောင်လိုက်ရသည်။
အရှောင်မြန်လို့သာပေါ့.....
နေပါဦး....
"မင်းက.....အစွမ်းရှိတာလား...."
"ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ.....ကျွန်တော့်ကိုဘာလုပ်ထားတာလဲ..."
"အငယ် အငယ်....မင်းဘယ်လိုလူတွေနဲ့အပေါင်းအသင်းလုပ်ပြီး ဘယ်လိုလူကို ဒီအစ်ကို့ဆီလာအပ်ထားတာလဲ...."
Junစိတ်တို့ ရှုပ်ထွေးလာသောကြောင့် သပ်ရပ်စွာဖြီးသင်ထားတဲ့ ဆံပင်တို့ကို လက်ဖြင့်သပ်တင်လိုက်ပြီး ရှေ့က ကောင်လေးကိုတစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်သည်.....
"မင်းအစွမ်းတွေကို မလိုအပ်ပဲ ထုတ်မသုံးသင့်ဘူး "
"ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ....."
"Jun..."
"ကျွန်တော့်ကိုဘာလို့ဒီနေရာကိုခေါ်လာတာလဲ...ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့လဲ...."
"မင်းကိုခေါ်ချင်လွန်းလို့ အလုပ်ရှုပ်ခံပြီးခေါ်လာတာမဟုတ်ဘူး
မင်းထွက်ချင်အခုချက်ချင်းထွက်သွားလို့ရတယ်...
ပြီးတော့ မင်းကိုငါလက်ဖျားနဲ့...အယ်...ကုတင်ပေါ်တင်ပေးထားရတယ်ဆိုတော့ လက်ဖျားနဲ့တော့ထိပေမဲ့ တခြား မဟုတ်တာဘာမှမလုပ်ထားဘူး...."
"ခင်..ခင်ဗျား..."
"နောက်ပြီး...မင်းအစွမ်းရှိတယ်ဆိုတိုင်း သုံးချင်သလိုမသုံးနဲ့ တခြားသူကိုအန္တရာယ်ဖြစ်စေနိုင်တယ်.....အခုမင်းဖျက်စီးလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းတန်ဖိုးကိုဘယ်သူလျော်ပေးမှာလဲ...."
"ဒါ..ဒါက..ခင်ဗျားဘယ်သူလဲမသိဘဲ ကျွန်တော်ကလည်းHotelအခန်းရဲ့ကုတင်ပေါ်ရောက်နေတယ်ဆိုတော့ လန့်သွားတာပေါ့...အဲ့တော့ကိုယ့်ဘာသာကာကွယ်တဲ့အနေနဲ့..."
"မင်းကာကွယ်တာက သာမန်လူကိုသေစေနိုင်တယ်...."
"အဟမ်း...အခုခင်ဗျားဘာဖြစ်လို့လဲ....ဘာမှထိခိုက်သွားတာမှမဟုတ်တာ...."
မျက်လုံးကို ဟိုဖက်ထောင့်ကပ်လိုက် ဒီဖက်ထောင့်ကပ်လိုက်နဲ့ပြောနေတဲ့Kenjiကသူဘာအပြစ်မှမလုပ်ထားသည့်အလား။
Junဘာမှမပြောချင်တော့သည်မို့
"မင်းနိုးပြီဆိုတော့ ပြန်လို့ရပြီ....မင်းဘယ်မှာနေလဲတော့ မင်းကိုယ်မင်းသိတယ်မလား....ပြန်လိုက်ပို့ပေးတဲ့အထိငါမအားဘူး..."
"အယ်..နေပါဦး..."
Junအနောက်လှည့်ပြီးအခန်းထဲကထွက်ဖို့ဟန်ပြင်တော့ အနောက်ကအဆွဲခံရတဲ့အင်္ကျီစကြောင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သွား၃၂ချောင်းလုံးပေါ်အောင်ပြုံးပြနေတဲ့ထိုကောင်လေး...
ဘာလဲဆိုသောအကြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်တော့
"ကျွန်တော်ဗိုက်ဆာလို့...."
Junမျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်..
ဒီကောင်လေးစိတ်မှနှံ့ပါလေစ....
Junနံပါတ်တစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်ကာ
"ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်က ဗိုက်ပြည့်လောက်မဲ့ ညစာမှာပြီးအခန်းထဲလာပို့..."
လိုရင်းတိုရှင်းမှာပြီး ထိုကောင်လေးဖက် ပြန်လှည့်လာတော့ အခုထိသူ့အင်္ကျီစကိုဆွဲထားသေးသည်။
သူလွှတ်ဖို့ အကြည့်နဲ့ပြောလိုက်ကာမှ လွှတ်ကာ ဘယ်နေရာထိုင်ရမလဲပတ်ကြည့်နေလေသည်။
ကုတင်ကတော့စောနကသူပစ်ပေါက်ထားသည်မို့ တစ်စစီဖြစ်နေသောကြောင့် ကြံရာမရသည့်မျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့ဖြင့်....
Sofaပေါ်ထိုင်ရန် မေးဆတ်ပြလိုက်တော့ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ပြီး တစ်ခုခုကိုစဉ်းစားနေလေရဲ့...။
Junကတော့ သူ့ရှေ့ကSofaတွင်ထိုင်ပြီး ထိုကောင်လေးကိုအသေအချာကိုစိုက်ကြည့်နေလေသည်။
မကြာခင်အစားအသောက်တွေရောက်လာတော့ မျက်လုံးကကြယ်လေးလိုလက်သွားကာ မျက်စိရှေ့ကစားစရာတွေကိုသာ ငုံ့စားနေလေသည်။
ဒီကောင်လေးက သူဘယ်သူဆိုတာအခုထိ ရေရေရာရာမသိသေးပဲ ဘာလို့စိတ်အေးလက်အေးနေနိုင်တာပါလိမ့်....
"မင်းနာမည်...."
"Kenji..."
"မင်းအငယ်နဲ့ဘယ်လိုသိတာလဲ..."
"အငယ်ဆိုတာ ဘယ်သူ့ကိုပြောတာလဲ..."
ပါးစပ်ထဲစားစရာအပြည့်ဖြင့် သူ့အားမော့ကြည့်ကာ မေးခွန်းထုတ်လာလေတဲ့ ထိုကောင်လေးက ဟမ်းစတားလေးအလား။
"Dazaiကိုပြောတာ..."
"ဖူး...အဟွတ်..အဟွတ်..."
သူ့ရဲ့စကားလည်းကြားရော သောက်လက်စ အအေးကို ဖူးခနဲမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်အထိ လန့်သွားတဲ့ထိုကောင်လေး...
"အဟွတ်....Dazai??အငယ်??"
"အင်း...Dazaiကငါ့ညီလေ..ပြဿနာရှိလို့လား
..."
"အမ်...မ..မရှိပါဘူး....ဒီတိုင်းအံ့..အံ့သြသွားရုံပါ...ခင်ဗျားက Dazaiရဲ့အကိုဆိုတာ...."
Kenjiမနည်းတည်ငြိမ်အောင်ပြောနေရပေမဲ့ စိတ်ထဲ ငိုကြွေးနေပြီ....
နိုးလာတာနဲ့ ဗိုက်ဆာတတ်တဲ့အကျင့်ကိုလည်း အခုနောင်တရနေပြီ....
သူ့အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ထိုလူကြီးက သူတို့ရဲ့missionတွေထဲက တစ်ခုဖြစ်သည့် Osamu ဂိုဏ်းရဲ့ သားအကြီးပေါ့....
သူကအခုရန်သူ့နယ်မြေ မဟုတ်ဘူး နယ်မြေတောင်မဟုတ်ဘူး အခန်းထဲတောင်ရောက်နေတာ...
ပြီးတော့ ညစာတောင်ဝယ်ကျွေးခိုင်းလိုက်သေး...
ဒီအစာထဲမှာတော့အဆိပ်မပါလောက်ဘူးမလား...
အဲ့တာထက် နိုးနိုးချင်း ထိုလူကြီးကို ကုတင်နဲ့ပစ်ပေါက်ထားသေးတာ...
သူ့ဘဝတော့ ဆုံးတော့မှာပဲ...
ဒီလူကြီးရဲ့အစွမ်းကိုလည်းမသိပေမဲ့ အစွမ်းရှိတာကိုတော့သိထားသည်။
အကယ်၍ထိုလူကြီးကို တိုက်ရင်တောင် သူနိုင်မယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး...။
ခေါင်းဆောင်ရေ....ကျွန်တော့်ကိုလာကယ်ပါဦးး။
"မင်းစားပြီးရင် ပြန်လို့ရပြီ ငါလိုက်ပို့ဖို့လိုသေးလား..."
"မ..မလိုပါဘူး...."
Kenjiသူ့အရှေ့က ရေခဲရေခွက်ကိုကောက်မော့လိုက်သည်။
လည်ချောင်းတစ်လျှောက်စီးသွားတဲ့ အေးမြတဲ့ရေက အခုတော့ သူ့ရင်ထဲကပူလောင်နေတဲ့စိတ်ကိုမလျော့စေနိုင်..။
"သွားလိုက်ပါဦးမယ်...."
ပြောပြီးသည်နှင့် လျစ်ခနဲအခန်းပြင်ပြေးထွက်သွားသည့် Kenjiကြောင့်Junနှုတ်ခမ်းတို့ကော့တက်သွားရသည်။
အငယ်က သူ့အတွက်စိတ်ဝင်စားစရာတစ်ခုကိုပို့ပေးလိုက်သည်ပဲ။
_________________________
အဟီး ဒီအခန်းက Junနဲ့Kenjiရဲ့အခန်းသီးသန့်လိုဖြစ်သွားတယ်😆
ခင်ဗျားတို့ အရင်အပိုင်းဖတ်ပြီးJunနဲ့Kenjiတစ်ယောက်ယောက်အစားခံရလိမ့်မယ်လို့ထင်လိုက်တယ်မလား🤣
so sad:'')
ပျင်းနေရင်လည်းသည်းခံပြီးဖတ်ကြပါဗျ ဒီarcကရှည်မှာမို့လို့
ဖတ်ပေးတဲ့တစ်ဦးစီတိုင်းကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်❣️
____________________________________