Bilgi: Bu bolümün içindeki insanları bilmeyenler için gayet açıklayıcı bir biçimde yazdım. Anlamayan varsa sorabilir.
Keyifli okumalar❤
Anahtarı yuvasına yerleştirip kapıyı açtığımda nihayet çalan telefonumu yanıtlayabilmiştim.
"Efendim babacığım?"
Odama doğru ilerlerken çantamı kapının önünde bırakıp kendimi yorgunlukla yatağa bıraktım.
"Güzel kızım ne yapıyorsun? Gittin mi eve?"
"Evet, az önce geldim."
"Tamam birtanem. Şey için aradım seni, akşam için hiç yemekle uğraşma Alya teyzenlere gideceğiz."
Yattığım yerden hızla fırladım. "Olmaz!"
Babamın duraksadığını farkederken toparlamak adına tekrar konuştum.
"Yani.. Benim ödevlerim var, ders çalışmam gerekiyor. Gitmesek olmaz mı baba?"
'Babacığım ben Umut'a aşık oldum ve ondan vazgeçmeye çalışıyorum, gitmesek daha iyi' diyemeyeceğim için ödevleri bahane ediyordum elbette.
"O kadar davet ettiler, gitmezsek ayıp olur biraz. Hem, yarın haftasonu. O zaman yaparsın ödevlerini olur mu güzel kızım?"
Yüzümü buruşturdum. Yarın haftasonu olduğunu hesaba katmamıştım.
"Tamam babacığım."
"Görüşürüz birtanem."
"Görüşürüz."
Telefonu kapatıp oflayarak saçlarımı geriye attım. Dört gündür insan üstü bir çaba göstererek ondan vazgeçmeye çalışıyordum fakat bir arpa boyu yol ilerleyememiştim. Çünkü içimde vazgeçmeye dair hiçbir istek yoktu. Bu yüzden kendimi ne kadar zorlasam da olmuyordu. Henüz daha dört gün olmuşken bu kadar çabuk olmasını bekleyemezdik elbette ama yine de biraz da olsa vazgeçmeyi ummuştum. Şimdi ise onu gördüğüm an her şeye yeniden başlamam gerekecekti.
Telefonumun titremesiyle gözlerimi oraya çevirirken Alina'nın gruba mesaj attığını görmüştüm.
~WINX CLUB~
Alina: Bu akşam bize yemeğe geliyormuşsunuz
Deren: Evet öyleymiş
Alina: :(
Çağla: Ne yapacaksın Deren?
Deren: Babama gitmeyelim dedim ama ayıp olur dedi
Deren: Hem yarın haftasonu, bir bahane bulamadım
Deren: Geleceğiz mecbur
Deren: Offf
Deren: Sanki çok yol katetmişim gibi bu da çöp olacak
Deren: Kendimi diyete girmişim de gecenin 2'sinde hamburger yemişim gibi hissediyorum
Deren: İşin boktan tarafı deli gibi görmek istiyorum
Çağla: Sana bir şey diyeyim mi?
Çağla: Sen Umut abiden nah vazgeçersin
Asena: Aynı görüşteyim
Alina: Abime aşık kızlar görünce çok şaşırıyorum keşke abimi bir de evde görseniz
Alina: Geçen gün saatini yere düşürüp kırdığım için çorabını ağzıma soktu
Çağla: Sen bazen hakediyorsun
Asena: Gayet sessiz sakin bir adam valla sen delirtiyorsun onu
Alina: Sağolun aq
Deren: Neyse
Deren: 17 yaşında bu ne dert, bu ne keder of ya
Alina: Vallahi ya
Deren: Daha fazla saklamam mümkün değil çok zeki yakında anlar
Deren: Akışına bırakıyorum ne olursa da olur
Deren: Çünkü gerçekten psikolojim bozuldu artık
Çağla: Umut abiyle olma ihtimalini hiç göz önünde bulundurmadığın için bu kadar acı çekiyorsun
Deren: Öyle bir ihtimal yok kızlar beni umutlandırmayın
Alina: Oysa ki senin biraz UMUTlanmaya ihtiyacın var ama nys .d
Asena: +1
Deren: Ben gidiyorum akşam görüşürüz
Alina: Görüşürüüüz :)
Çağla: Umarım akşam biraz kaos olur da izleriz
Asena: 🖐🏻
Whatsapp'tan çıkıp telefonu yatağıma koydum ve sarı saçlarımı tepeden sıkıca topladım. Son zamanlarda o kadar çok düşünüyordum ki baş ağrılarım beni rahat bırakmaz olmuştu. Normal hayatta da gergin bir insandım, üstüne bu mesele gelince gerginliğim binlerce katına çıkmıştı. Hatta öyle geriliyordum ki, mide bulantılarım ve baş dönmelerim de vardı. Kendime eziyet ediyordum resmen. Aslında bu kadar stres yapacak bir şey yoktu. Sonuç olarak aşık olmuştum ve bu herkesin başına gelebilirdi. Benim tüm gerginliğim, Umut öğrenirse ne tepki vereceğini bilemediğimden kaynaklanıyordu. Tahmin edilmesi çok zor bir insandı. Onu iyi tanıyordum. Sevdiği ve sevmediği her şeyi biliyordum fakat bu konuda bir türlü tahmin yürütemiyordum..
Düşünmeyi zar zor bir kenara bırakıp kendimi meşgul etmek için gitme vaktimiz gelene kadar ders çalışmıştım. Her zamanki gibi düşüncelerimi bırakamadığım için aşırı verimsiz ve bomboş geçmişti. Verdiğim iki saatlik ders molasında saçımı düzleştirmiş, Umut'un instagram hesabında günlük stalklarımı yapmıştım. Ders çalışmamın ne kadar verimsiz geçtiğini buradan anlayabilirdiniz.
"Kızım?"
Babamın sesini duymamla korkup çığlık atmam bir olurken şaşkınlıkla bana baktı.
"İyi misin?"
Yutkunup derin bir nefes aldım. "İyiyim baba, dalmışım. Bir an hırsız sandım seni."
Babam yüzüme birkaç saniye bakıp kahkaha atmaya başladığında dediğim şeyin saçmalığına göz devirmiştim.
"Hırsız girse sana 'kızım' mı der?"
Gülerek ayağa kalktım ve babama sarıldım.
"Ne bileyim, korktum işte."
"Özür dilerim. Ben üzerimi değiştirmeye gidiyorum, sen de hazırlan, çıkalım."
Başımı sallayıp gülümsediğimde yanağımdan makas alıp giyinmek için odasına gitmişti. İçimde bastıramadığım heyecanla dolabımın önüne geçip göz attım. Normalde eşofmanımı ve tişörtümü giyer, üzerime ceketimi alır çıkardım fakat Umut'u görme ihtimalimin olduğu her yere ekstra özenli gidiyordum. Gerçi özenli olmam, benim bebeklik hâlimi bile bildiği için pek fayda etmiyordu ama yine de hazırlanıyordum işte.
Dolabın önünde geçirdiğim 10 dakikanın ardından babam çoktan giyindiği için gelip bana ne giymem konusunda fikir bile vermişti. Bu kadar hazırlanmama anlam veremese de yardımcı olmuştu. Önerileri doğrultusunda bir şeyler giyip vakit kaybetmeden evden çıkmıştık. Evlerimiz yakın olduğundan gelmemiz pek uzun sürmemişti.
"Hoş geldiniz!"
Kapıyı Alina'nın açmasıyla küçük bir selamlaşma furyasına girerken en geç gelen biz olduğumuz için yaklaşık 5 dakika herkesle küçük sohbetler eşliğinde selamlaşmıştık. Son olarak sıra Umut'a gelirken gergin bir şekilde gülümseyip ona sarıldım.
"Naber ufaklık?"
Şu an midemde olan hissin adına çoğu kişi kelebek uçuşması diyordu fakat ben bu kadar kibar bir his olmadığının gayet farkındaydım. Sanki on kişi sırayla karnıma yumruk atıyordu ve bu durmadan devam ediyor gibiydi. Bu hissin gerçek olmadığını bilmesem şuracıkta yere serilecektim.
"İyidir Umut abi, sen nasılsın?"
"Ben de iyiyim."
Geri çekildiğimizde gülümseyip saçlarımı karıştırmıştı. Normal bir aşık, karşı tarafın bu hareketinden umutlanabilirdi fakat benim için oldukça normaldi. Çünkü Umut'un bana karşı genel tavrı buydu. Saçımı okşar, bazen sataşır, çoğunlukla ilgilenirdi. Sadece bana değil, Asena ve Çağla'ya karşı da böyleydi. Abi olmayı fazla benimsemişti.
Umut'un bir tek bakışlarından umutlanabilirdim, o da 17 yıldır aynıydı zaten.
"Hadi geçelim o zaman masaya."
Alya teyzeyi onaylayıp masaya ilerlerken Alina kolumdan çekip kulağıma eğildi.
"Abimle sarılırken çok tatlıydınız götünüzü mıncırasım geldi.."
Gözlerimi açıp ona baktığımda sevimli suratıyla gülümsediğini görmüştüm.
"Evet ya, çok ship anneciğim."
Çağla da ona destek olurcasına konuşurken göz devirdim.
"Kızlar, narin gözükmeme aldanmayın ikinizi de tokat manyağı yaparım."
Dediklerim onları güldürürken sinirle soluyup babamın yanına oturdum. Keyifli sohbetler eşliğinde yemeğimizi yerken ben diğer yandan gözlerimle Umut'u yiyordum. 4 gündür görmemiştim ve gerçekten çok özlemiştim.
"Eee çocuklar, matematik sınavlarınız açıklandı. Notlar nasıl?"
İkizlerin annesi, aynı zamanda okulun rehber öğretmeni olan Asel teyzenin konuşmasıyla Barkın sinirli bir şekilde kaşığını çorba kasesine bıraktı.
"Ne güzel çorbamı içerken tüm keyfimi kaçırdın bir anda hocam, mutlu musun şimdi?"
"Notun 30 olmasaydı belki mutlu olabilirdim Barkın bey."
"Sen kaç aldın kızım?"
Rüzgar amca Alina'ya döndüğünda Alina gururlu ve mutlu bir şekilde, sanki notu inanılmaz yüksekmiş gibi konuştu.
"52 aldım babacığım."
Rüzgar amcanın, Alya teyzenin ve Umut'un yüzünde bariz bir şaşkınlık vardı.
"Geçmişsin, şaşırtıcı."
Umut, yüzündeki şaşkınlığı sesine yansıtırken Alina güldü.
"Agam, kardeşin zeki."
"Sen kaç aldın güzel kızım?"
Babamın sorusuyla dudak büktüm. "82 aldım, biraz düşük."
"Kardeşim, soyadın Saygın ama senin bize hiç saygın kalmamış. Ben kalkıyorum masadan."
Barkın, yüzünü buruşturup kalkar gibi yaparken gülüyorduk.
"Biz yerlerde sürünüyoruz, senin en düşük notun 82 diye dediğine bak ya."
Çağla'nın dediğine omuz silktim.
"Tabii siz zeki olmadığınız için Deren'in hâlinden anlayamıyorsunuz. Her notun 90'ın üzerindeyken 82 almayı nereden bileceksiniz ki?"
Umut'un beni savunuşuna kocaman gülümsedim ve başımı salladım.
"Doğru söylüyor."
"Çok pardon salak olduğumuz için."
Buğra alayla konuşup yemeğini yemeye devam ederken gülüyorduk. Uzun süren yemeğin ardından babamlar içeri geçmiş sohbet ederken biz de kahve yapmak için mutfaktaydık.
"Seni savundu."
Çağla imayla konuşurken göz devirdim.
"Gayet normal."
"Kızım Deren'i bi salın ya. Kız belli ki vazgeçmek istiyor, siz üzerine gidiyorsunuz."
Buğra'nın azarıyla Alina ofladı.
"Ama çok yakışıyorlar, ne yapalım.."
"Boşver, zaten bu gidişle vazgeçemeyeceğim gibi gözüküyor."
"Neyden vazgeçemiyormuşsun bakalım?"
Korkuyla arkamı dönerken Umut'un mutfağa girdiğini görmüştüm. Yüzünü incelediğimde sadece benim cümlemi duyduğunu belli eden bir merak vardı. Çaktırmadan rahat bir nefes verirken güldüm ve aklıma ilk gelen yalanı söyledim.
"Kahveyi çok fazla şekerli içiyorum da, Asena zararlı olduğunu söylüyordu ondan öyle söyledim."
Başını hafifçe sallayarak bardağa su doldurdu.
"Abi sen her zaman pat diye belirmek zorunda mısın ya?"
Alina, baş parmağınla damağını yukarı kaldırırken Umut dudak büküp sahte bir üzgünlükle konuştu.
"Özel konuşuyorsanız çıkayım ben."
Utanmasam gidip yanaklarınla oyun hamuru gibi oynardım fakat bazı şeyler buna engeldi.
"Ya olur mu öyle şey?"
Çağla dayanamarak Umut'a sarılırken Umut gülmüştü.
"Şaka yapıyorum, benden gizliniz olamaz sizin vallahi saçınızı çekerim."
Ah be Umut, bir bilsen neler saklıyoruz senden...
"Zaten saklayamıyoruz ki, hemen anlıyorsun."
Alina'nın dediğine sırıttı. "Biraz zekiyim."
Onlara gülerek yaptığım kahveleri tepsilere yerleştirdiğimde herkes içeriye taşımaya başlamıştı.
Bir tehlikeyi daha ucuz atlatmıştık..
HELLOOOO, BEN GELDİM!
Bölüm nasıldıı? Umut tahminen ne zaman bizi germeyi bırakırsın annecim djsbsksjsksjsj.
Bu bölüm uzun oldu, umarım beğenmişsinizdir. Dediğimiz gibi Deren elbette ki vazgeçemedi :)
Bir sonraki bölüm yarın gelir yüksek ihtimal.
Sizi seviyorum, öptüm KOCAMAN😘
İnstagram👉🏼misslala_hikayeleri