Wolfs pov
Ik kom langzaam bij, dit komt omdat ik een paar keer een gil hoorde, maar ook omdat ik nu toch wel heel erg honger heb. Ik zit tegen de muur aan en m'n hoofd bonkt. Als ik mijn ogen open zie ik dat John boven Eva hangt, hij zoent haar wild. Haar t-shirt is gescheurd en haar broek is een stukje naar beneden. 'Nee. Stop daar mee.' Zeg ik met een schorre stem. John draait zich om, naar mij toe. 'En waarom moet ik daarmee stoppen?' Hij komt nu van Eva af en hij knielt bij mij neer. 'Omdat ik dat zeg.' Ik klink heel zelfverzekerd, maar in mijn hoofd ben ik echt doodsbang. Hij knikt. 'Oke, ik heb een ideetje. Ik geef jou 2 keuzes en daar moet jij 1 uit kiezen.' Hij wacht niet eens op een reactie. 'Keuze 1: Ik ga lekker verder waar ik mee bezig was, en jij bemoeit je nergens mee. Of keuze 2: Ik doe je lieve vriendinnetje niks, en dan krijg jij het wat moeilijker.' Ik zie paniek in Eva's ogen, en ongetwijfeld ziet zij dat ook bij mij. 'Welke wordt het?'
Moet ik serieus een keuze maken? Dit kan niet, kiezen is onmogelijk. Als ik de tweede kies, weet ik dat dat het begin van mijn einde zal betekenen. Maar ik kan absoluut niet voor keuze 1 gaan. Eva heeft veel meegemaakt vroeger, dit mag niet nog een keer gebeuren. En dit is trouwens mijn probleem, zij mag hier niet onder lijden. 'Laat Eva met rust.' Zeg ik uiteindelijk, heel zacht.
'Oja, weet je dat heel zeker?' John laat het mes zachtjes langs mijn wang glijden. Heel voorzichtig knik ik. Ik hoor heel zachtjes gesnik van Eva.
Luuk pov
De trein komt tot stilstand. We zijn aangekomen in Maastricht. 'Hoe kom ik het snelst bij het politiebureau?' Vraagt Simon al gelijk als we de trein uitstappen aan iemand van dit station. De man geeft ons aanwijzingen en wij volgen die. En we komen even later inderdaad bij het politiebureau aan. 'Hallo. Waar kan ik jullie mee helpen?' Vraagt een vriendelijke vrouw met rood haar. 'Wij hebben misschien wat informatie over de verdwijning van Floris Wolfs en eehm...' 'Eva van Dongen.' Vult de vrouw Simon aan. Ik knik. 'Oke, dat is mooi. Jullie mogen wel even meelopen, dan komt er zo iemand voor jullie.' We lopen mee en we worden in een kamer gezet. Even later komt er een vrouw binnen. 'Frieda Mechels.' Stelt ze zichzelf voor. 'Luuk de Vos.' Ze kijkt me een beetje vreemd aan. Dan geeft ze ook Simon een hand. 'Jullie hadden wat informatie over die vermissing?' Simon neemt het woord. 'Ja, dat klopt. Toen...' Ik luister al niet meer, mijn gedachten zijn helemaal afgedwaald. Misschien ontmoet ik mijn vader hier. Ik hoop het zo. Maar misschien wil hij mij helemaal niet. Hij heeft me nog nooit van z'n leven gezien, en dan komt er opeens een tiener van 15 jaar je leven verstoren. Ik word uit m'n gedachten gehaald door de schelle stem van Frieda. 'We hebben verder nog geen aanknopingspunten, dus we richten ons op deze informatie. Heel erg bedankt. U kunt gaan.'
Eva pov
Het mes gaat van Wolfs' wang langs zijn hals naar beneden. Zijn hele lichaam trilt, en die van mij trouwens ook. Ik zie hoe zijn borst steeds sneller op en neer gaat, zijn ademhaling versnelt. Er verschijnt een klein beetje bloed op de plek waar de punt van het mes net langs kwam. Ik wil Wolfs niet kwijtraken. Ik bedenk me nu pas dat Wolfs zich letterlijk voor mij opoffert. Mijn tranen stromen zonder ophouden over mijn wangen.
Het mes is nu bij zijn borst aangekomen, en snijdt precies naast de knoopjes zijn overhemd open. De punt van het mes maakt een grote kras, vanaf zijn borst tot aan de rand van zijn broek. Als hij bij zijn gulp aan komt, houdt hij op. Een ringtone. Eerst schrik ik, maar als ik bedenk dat dit Wolfs redding is ben ik toch wel opgelucht. John neemt op. Ik weet niet wie hij aan de telefoon heeft, maar volgens mij is het geen goed nieuws. 'Ja, wat?... Nee, dat meen je niet! Verdomme!' De rest kan ik al niet meer verstaan, want John verlaat de ruimte.