[Zawgyi]
{ဝက္ေျခေထာက္ပဲပိစပ္}
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က သူ႔အလုပ္မွာအခ်ိန္ပိုဆင္းေနရလို႔ ညစာျပန္လာမစားေတာ့ဘူးလို႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ယန္က်န္းေကာ္ဖုန္းဆက္လာတဲ့အထိ ရက္ေတြအၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့သည္။
သူ ညစာလာျပန္လာမစားတာေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ အထုပ္အပိုးေတြျပင္ကာ ေခ်ာင္ယန္လမ္းကိုသြားမယ့္ဘတ္(စ္)ကားကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ သူမ မသြားခင္ တစ္ေနရာရာကေန အခုေလးတင္ျပန္လာတဲ့ ယန္ေရွာင္နဲ႔ေတြ႕သည္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ ေခ်ာင္ယန္လမ္းကိုသြားမယ္လို႔ၾကားတဲ့အခါ ယန္ေရွာင္က သူလည္းလိုက္မည္ဟုဆိုလာသည္။
"သားမလိုက္တာပုိေကာင္းတယ္။ အေမက သားအဖိုးက်န္းမာေရးျပန္ေကာင္းၿပီလားဆိုတာ သြားၾကည့္ရံုပါ။"
ယန္ေရွာင္က မ်က္လံုးလွန္လိုက္သည္။
"အဲ့ဒါဆို အေမတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဖိုးက ေျပာလို႔ဆိုလို႔လြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့မွာအရႈပ္ထုပ္နွစ္ေကာင္လည္းရွိေနေသးတယ္မလား? အဲ့ဒီ့ကိုေရာက္လို႔ အေမ အနိုင္က်င့္ခံရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
အဲ့ဒီ့ေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္က သူမကို ဘာမွမလုပ္ရဲေလာက္ဘူးလို႔ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ေတြးမိေပမယ့္ ယန္ေရွာင္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သူမကေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး သေဘာတူလိုက္သည္။
"ငါတို႔သားေလးေရွာင္ေရွာင္ကပဲ သူ႔အေမကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမယ္ဆိုတာသိတယ္။"
"ဒါေပါ့။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္အေမပဲေလ။ သားက ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား အေမ့ထက္ခ်စ္ရဦးမွာတုန္း?"
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့မွာ ထိုစကားမ်ားျဖင့္သိမ္းသြင္းခံလိုက္ရေလရာ နား႐ြက္မ်ားကုိတက္ခ်ိတ္မတတ္ၿပံဳးေနေတာ့သည္။ သူမက ယန္ေရွာင့္လက္ကိုဆဲြကာ အျပင္ထြက္ရန္ျပင္ေလ၏။
"ဒါနဲ႔ အေဖ ဘယ္ေန႔လစာရမွာလဲ အေမ?"
"နွစ္ဆယ့္ငါးရက္ေန႔က်ရင္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ယန္ေရွာင္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္တုန္းကမွဂရုမစိုက္တာကို။ ဘာလို႔ ရုတ္တရက္ႀကီး ဒီအေၾကာင္းေမးရတာလဲ?
ယန္ေရွာင္က ေခါင္းကုတ္သည္။
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ေမးၾကည့္တာ။ ang တစ္အိမ္လံုးကို တစ္ေယာက္တည္းရွာေကြၽးေနရတာ အေဖ့အတြက္ အေတာ္ေလးခက္ခဲမွာပဲေနာ္။ အဲ့မွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြင္သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္ေလးမ်ားရွိမလားလို႔ ဘာကိစၥတစ္ေခါက္ေလာက္သြားမၾကည့္ရမွာလဲ?"
ယန္ေရွာင္က အိမ္မွာပဲနွစ္ေတြအၾကာႀကီးအခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဘဲြ႕ရၿပီးေနာက္ သူက အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း ခဏေလးနွင့္အလုပ္ျပန္ထြက္ကာ ဒီအလုပ္က ပင္ပန္းလြန္းတယ္၊ ဟိုအလုပ္က ခက္ခဲလြန္းတယ္စသည္ျဖင့္ အထြန္႔တက္ကာ အလုပ္လုပ္ရန္ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က သူမသားကိုအလိုလိုက္ေသာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးဆက္သြားေနဖို႔က မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာကိုသိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ ယန္ေရွာင့္ကို အလုပ္သြားဖို႔ေျပာတဲ့အခါတိုင္း သူက စိတ္ဆိုးကာ သူတို႔က သူအိမ္မွာေနတာကိုဆက္မျမင္ခ်င္ေတာ့တာလို႔ေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ ဒါကိုထပ္မေျပာေတာ့။ ယန္က်န္းေကာ္တစ္ေယာက္တည္း မိသားစုကိုရွာေကြၽးရတာ ခက္ခဲေပမယ့္လည္း ယန္ေရွာင္သာအသက္နည္းနည္းႀကီးလာရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္လို႔ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ အၿမဲေတြးခဲ့သည္။ ယန္ေရွာင္က အလုပ္ရွာဖို႔စေျပာလာေတာ့ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ တကယ္ပင္အံ့ၾသသြားရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမသားက စဥ္းစားတတ္လာၿပီး ကိစၥေတြကိုနားလည္လာၿပီပဲ။ သူမ သူ႔ကိုခ်စ္တာ အလကားမျဖစ္ဘူး။
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ အေတာ္ေလးေပ်ာ္သြားသည္။
"သားဒီလိုစဥ္းစားတာ အေမ တကယ္ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ရွာဖို႔ကို အေလာတႀကီးျဖစ္ေနဖို႔မလိုပါဘူး။ ပိုအဆင္ေျပမယ့္အလုပ္မ်ားေတြ႕နိုင္မလားလို႔ သားအေဖကို ကူညီေပးဖို႔ေျပာလိုက္ေလ။"
ပထမတစ္ခ်က္၊ သူမက သူမသားေလး အခက္အခဲဒုကၡေတြခံစားရမွာကိုစိုးရိမ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအခ်က္၊ အရင္တုန္းကလိုပဲ အရမ္းပင္ပန္းလြန္းၿပီးခြန္အားေတြျဖဳန္းတီးေနသလိုပဲလို႔ေျပာၿပီး နွစ္ရက္ေလာက္ၾကာတာနဲ႔ ယန္ေရွာင္အလုပ္ထြက္လိုက္မွာကိုစိုးရိမ္ေနတာျဖစ္သည္။
ယန္ေရွာင္က တစ္ခုခုကိုႀကံစည္ေနတာျဖစ္ျပီး ပံုမွန္ပဲစကားေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔အေမက ဒါကိုအတည္ႀကီးမွတ္ယူလိုက္ၿပီး သူ႔ကို အျပင္ကိုခ်က္ခ်င္းႀကီးတြန္းပို႔ခ်င္ေနသလိုျဖစ္ေနတဲ့အခါ သူစိတ္မရွည္ေတာ့။
"ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆို အေမ့မွာျပာစရာရွိေသးလား?"
ယန္ေရွာင္က သူ႔ဘာသာအရင္စေျပာၿပီး ဒီကိစၥကို ဘာလို႔ထပ္မၾကားခ်င္တာလဲဆိုတာ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့မသိေလရာ သူမက ဆို၏။
"ေရွာင္ေရွာင္၊ ခဏေနက်ရင္ အဲ့နွစ္ေယာက္နဲ႔ရန္မျဖစ္နဲ႔။ အေမ့မွာ နည္းလမ္းရွိတယ္။"
သူ႔အေမေျပာတဲ့နည္းလမ္းက ဘာဆိုတာယန္ေရွာင္မသိ။ ဒါေပမယ့္ သူမဘာေျပာေျပာကိစၥမရွိပါ။ သူက လင္ရႈယီကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေနရံုသာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရကား သူေခါင္းၿငိမ့္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့မွတ္သားမထားပါေခ်။
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ ထပ္ၿပီးဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမလိုခ်င္တာကိုမရမခ်င္း လက္ေလ်ွာ႔မည္မဟုတ္ေပ။ သူမ ဒီကိစၥကို ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနဖို႔ခြင့္မျပဳနိုင္သလို တစ္ျခားလူေတြ အလကားအျမတ္ထုတ္သြားမွာကိုလည္း မလိုခ်င္ပါ။
သို႔ေသာ္လည္း သူမေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ရွီခ်င္စားေသာက္ဆိုင္က လူေတြျပည့္ေမမယ္လို႔ သူမ ထင္မထားခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့တစ္ေယာက္ သာမန္ေညာင္ညစားေသာက္ဆိုင္ေလးကို မ်က္လံုးအျပဴ းသားျဖင့္ၾကည့္ေနမိသည္။
"အစ္ကိုေခ်ာေခ်ာေလးေရ၊ ကြၽန္မတို႔ အမဲေခါက္ဆဲြနွစ္ပဲြလိုခ်င္တယ္။"
"ကြၽန္မတို႔ကို နံနံပင္မ်ားမ်ားနဲ႔ၾကက္သားေခါက္ဆဲြတစ္ပဲြေပးပါ။"
ဒီလိုစားေသာက္ဆိုင္ေသးေသးေလးမွာ လူေတြျပည့္ေနတာက မယံုနိုင္စရာေကာင္းလြန္းသည္။ သူမ ေနရာမွားၿပီးေရာက္လာတာမ်ားလား? အရင္ကအေၾကာင္းေတြကိုျပန္ေတြးမိၿပီး ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ ေနာက္ကိုျပန္ဆုတ္ကာ အေပၚကဆိုင္းဘုတ္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"အေမ့၊ ဒါက အဖိုးရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္လား?"
ယန္ေရွာင္သည္လည္း ဒါကိုမယံုနိုင္ဘဲျဖစ္ေနရွာသည္။ သူတို႔က ဒီစားေသာက္ဆိုင္ေလးကို အၿမဲအထင္ေသးခဲ့တာေလ။ ဆိုင္ေရွ႕ပိုင္းက တကယ္ကိုသာမညပါပဲ။ ေလ်ွာ႔ေလ်ွာ႔ေပါ့ေပါ့ေျပာရရင္ေတာ့ တကယ္ကိုရိုးစင္းၿပီးေျဗာင္က်လြန္းတယ္။ မညႇာမတာေျပာရရင္ေတာ့ ယိုင္နဲ႔ပ်က္စီးေနၿပီ။ ယန္က်န္းေကာ္က ကုမၸဏီတစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ကေတာ့ ယန္ေရွာင့္ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ဆီနံ႔ေတြျပည့္ေနတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္မယ့္အစား အိမ္မွာပဲအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္သည္။
သို႔ျဖစ္ရကား သူတို႔ဒီမွာေနတုန္းကေတာင္ ဘယ္သူမွ ဒီဆိုင္ေလးကိုလာမၾကည့္ၾက။ သူတို႔အျမင္မွာေတာ့ လူေတြလာစားတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ေရာင္းတာမို႔ အဖိုးအိုယန္က ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးမရနိုင္ေပ။ ထပ္ေျပာရလ်ွင္ လာစားတဲ့ေဖာက္သည္ေတြကလည္း နည္းနည္းေလးသာ။ ေသူတို႔ေတြက စားေသာက္ဆိုင္ကိုေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ အသိအကြၽမ္းေတြလို႔ပဲ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ထင္ခဲ့သည္။
ဒါဆို တကယ္တမ္းက် သူမတို႔ကပဲ နွစ္ေတြအၾကာႀကီး လူအိုႀကီးယန္လွည့္စားတာခံခဲ့ရတာေပါ့? တကယ္က ဒီလိုစိတ္ပ်က္စရာစားေသာက္ဆိုင္ေသးေသးေလးမွာ လူေတြအမ်ားႀ်ားႀကီးလာစားၾကတာပဲ။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ရဲ႕မ်က္နွာက ခ်က္ခ်င္းပင္မည္းခနဲျဖစ္သြားသည္။
"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ အေမ သားအဖိုးကိုသြားေမးလိုက္ဦးမယ္။"
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကိုဝင္လိုက္သည္။ သူမ အဖိုးအိုယန္ကိုမေတြ႕ေသာ္လည္း အထဲမွာအလုပ္မ်ားေနတဲ့လင္ရႈယီနဲ႔ အျပင္မွေငြသိမ္းေနတဲ့ ရွန္ဖူ႔ကိုေတာ့ေတြ႕လိုက္သည္။
ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ သူမစိတ္ထဲ အေတြးေပါင္းစံုေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ 'လူအိုႀကီးယန္က စားေသာက္ဆိုင္ကို တစ္ျခားလူေတြကိုေပးလိုက္ၿပီ' ဆိုတဲ့အေတြးကပဲ စာလံုးအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေပၚလာၿပီး သူမခမ်ာ ထိုအေတြးကိုေမာင္းမထုတ္နိုင္ရွာ။ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္လာေတာ့သည္။
"နင္တို႔နွစ္ေယာက္က ဘာလို႔ဒီမွာရွိေနေသးတာလဲ?! သူဘယ္မွာလဲ?!"
သူမေအာ္သံကပင္ ၾကမ္းတမ္းလို႔ေနသည္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့မွာ အစတည္းက ျပသနာျဖစ္ေစဖို႔ႀကံ႐ြယ္မထားေသာ္လည္း ထပ္ၿပီးသည္းမခံနိုင္ေတာ့။
လင္ရႈယီက ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့အေပါက္ေလးကေနၾကည့္လိုက္ၿပီး အနွီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔သားျဖစ္သူကိုျမင္တဲ့အခါ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြားေတာ့သည္။L
အဖိုးအိုယန္က ဒီမွာ မနက္ခင္းတိုင္းရွိပါသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္နီးလာမွသာ သူတို႔က သူ႔ကို တစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္စက္အနားယူဖို႔ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆိုကာျပန္လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ သူထြက္သြားရံုရွိေသး ဒီလူနွစ္ေယာက္က ထပ္ေရာက္လာၾကျပန္ၿပီ။
လင္ရႈယီက ဘာမွမေျပာေခ်။ ရွန္ဖူကဟမ်က္ခံုးပင့္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားက ဘာကိစၥ အဖိုးကိုရွာေနတာလဲ? ေျပရာေျပေၾကာင္းေတာင္းပန္ဖို႔ ထပ္လာတာလား?"
ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္တုန္းက သူတို႔ကလူသိရွင္ၾကားေတာင္းပန္ဖို႔လာသလိုလိုနဲ႔ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြရွိေနတာကို သူကတိုက္ရိုက္ပင္ေျပာပစ္လိုက္သည္။ ရွန္ဖူ႔အသံက ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္လိုဟန္တိုျပည့္ေနၿပီး ဒါကိုၾကားလိုက္တဲ့ယန္ေရွာင္က ေဒါသထြက္လာကာ ေျခလွမ္းႀကဲႀကီးျဖင့္ ေရွ႕ကိုေျပးထြက္လာ၏။
ဆိုင္မွာက လူေတြျပည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ယန္ေရွာင့္အျပဳအမူကိုျမင္တဲ့အခါ ရုတ္တရက္ႀကီးေရာက္ခ်လာတဲ့ဒီနွစ္ေယာက္က ဒီကိုျပသနာရွာဖို႔ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ သူတို႔နားလည္သြားၾကသည္။
ယန္ေရွာင္က ေရွ႕ကိုေျခတစ္လွမ္းသာတိုးလိုက္ရၿပီး ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့တားတာခံလိုက္ရသည္။ သူမက ေၾကာက္ေနလို႔မဟုတ္ေသာ္လည္း စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းက အရမ္းေကာင္းေနမွေတာ့ ယန္ေရွာင့္ရဲ႕ေဒါသတႀကီးအျပဳ အမူက ေဖာက္သည္ေတြကိုေၾကာက္လန္႔သြားေစၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္ရလာနိုင္မယ့္ေငြေၾကးေတြကို ဆံုးရႈံးသြားေလမလားလို႔ ေတြးေနတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
လင္ရႈယီကလည္း သူတို႔ေတြ ဆိုင္ထဲမွာျပသနာရွာမွာကိုမလိုခ်င္။ ဆိုင္ေလးဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရရင္ အဖိုးဝမ္းနည္းသြားလိမ့္မယ္။ ဒါကိုေတြးမိလိုက္ေတာ့ သူက ဝဇန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့အေပါက္ဝကေန လက္လ်ွိဳကာ ရွန္ဖူ႔အက်ႌကိုဆဲြလိုက္သည္။
"ဒီမွာ ျပသနာမတက္ေစနဲ႔။"
သူ႔အက်ႌကိုဆဲြထားတဲ့ သြယ္လ်လ်လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ရွန္ဖူငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီလူနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသေတြက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပ်က္ျပယ္သြားလုနီးပါး။ သူ႔နႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြက ေကာ့တက္သြားသည္။
"ကိုယ္သိၿပီ။ ကိုယ္ သူတို႔နဲ႔ အျပင္မွာစကားေျပာလိုက္မယ္။"
ဒါကိုၾကားေတာ့ လင္ရႈယီ မ်က္ေမွာင္ထပ္ကုတ္သည္။
"ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းလား?"
လင္ရႈယီက သူ႔ကိုစိုးရိမ္ေနတာလား? ရွန္ဖူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျပည့္လာသည္။ လူေတြအမ်ားႀ်ားႀကီးသာၾကည့္မေနရင္ သူလင္ရႈယီဆံပင္ကိုဖြလိုက္မိမွာအေသအခ်ာ။
"စိတ္ခ်ပါ။ ကိုယ္က ရန္သြားျဖစ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။"
တကယ္ ရန္သြားျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဖက္သတ္သင္ခန္းစာေပးတဲ့ပဲြပါ။ ရွန္ဖူက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ေအးတိေအးစက္ျဖင့္ ယန္ေရွာင့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ေျပာစရာရွိရင္ အျပင္ထြက္ေျပာၾကစို႔။"
ရွန္ဖူက လက္နွစ္ဖက္ကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္လ်က္ ယန္ေရွာင့္အနားကို ဝံ့ႂကြားစြာေလ်ွာက္သြား၏။ သူ႔(ယန္ေရွာင္)အနားကျဖတ္သြားတဲ့အခါ သူက ေခါင္းကိုလွည့္ကာ ေလွာင္သလိုၾကည့္သည္။ သူက ယန္ေရွာင့္ကို ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိရန္စတာ သိသာေနသည္။
ယန္ေရွာင္က ခ်က္ခ်င္းပသ္ငါးစာကိုဟပ္မိသြားၿပီး ရွန္ဖူ႔ေနာက္ကလိုက္လာသည္။ အရင္တစ္ေခါက္က ရွန္ဖူ႔လက္ထဲမွာခံစားခဲ့ရတဲ့ ရႈံးနိမ့္မႈကို သူလံုးဝေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေလၿပီ။
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က သူ႔ကိုတားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ မလုပ္ခဲ့ေပ။ သူမ ဒီမွာထိုင္ၾကည့္မေနခ်င္ေသာ္လည္း ရွန္ဖူ႔ေနာက္ကိုလည္းလိုက္မသြားခ်င္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ဒီမွာမေနတာ နွစ္အေတာ္ၾကာၿပီေလ။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့မွာ ေျခကိုသာေဆာင့္ကာ လင္ရႈယီကို မုန္းတီးစြာၾကည့္လိုက္ရင္း ယန္ေရွာင့္ေနာက္ကိုလိုက္သြားရေတာ့သည္။ ယန္ေရွာင္တ ဇြတ္တ႐ြတ္နိုင္ၿပီး အဲ့ဒီ့လူရဲ႕လက္ထဲမွာ သူရႈံးဖူးတယ္လို႔ ယန္ေရွာင္ေျပာဖူးတာကို သူမ မေမ့။
သူတို႔သံုးေယာက္ထြက္သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လင္ရႈယီမွာ စိတ္ေအးလက္ေအးမေနနိုင္။ သို႔ေပမယ့္ လူတိုင္းက စားေသာက္ေနဆဲမို႔ သူ ဆိုင္ကိုလည္းပိတ္ပစ္လိုက္လို႔မရ။
ဒါကိုေတြးၿပီးေနာက္ လင္ရႈယီ ေရွာင္ဝဇမ့္ကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ေရွာင္ဝမ္က တနဂၤေႏြေန႔ဆို အိမ္မွာေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကိုကူၿပီး ဆိုင္ကိုခဏေတာ့ၾကည့္ေပးထားလို႔ရေလာက္သည္။
အရင္က ေရွာင္ဝမ္ လင္ရႈယီဖုန္းေခၚတာကို တစ္ခါမွာမႀကံဳဖူးခဲ့ေပ။ သူမက သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရဖို႔ လင္ရႈယီဆီကဖုန္းကိုပင္ မနည္းေတာင္းယူခဲ့ရၿပီး သူ႔အတြက္သီးသန္႔ringtoneေတာင္လုပ္ထားေသးသည္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္ေလးေတာင္ျမည္မလာခဲ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္နွစ္အိမ္က အရမ္းနီးတာေၾကာင့္ ဖုန္းေခၚဖို႔မလိုတာကလည္း ပံုမွန္ပင္။
သို႔ျဖစ္ရကား ေရွာင္ဝမ္မွာ အထူးသီးသန္႔ringtoneက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျမည္ေနခဲ့တာေတာင္ ဖုန္းလာေနမွန္းမသိခဲ့ေပ။ ေရွာင္ဝမ့္အဖြားက မီးဖိုထဲမွာခ်က္ျပဳတ္ေနသည္။ သူမက ပဲပိစပ္နဲ႔ဝက္ေျခေထာက္ကိုနွပ္ေနၿပီး အဖိုးအိုယန္ဆီနည္းနည္းပို႔ေပးဖို႔ ခ်ဳိင့္ျပင္ေနတာျဖစ္၏။ ေရွာင္ဝမ့္ဖုန္းကျမည္ေနၿပီး သူမဖုန္းမကိုင္တဲ့အခါ အဖြားျဖစ္သူမွာစိတ္တိုလာသည္။
"ခ်န္ေရွာင္ဝမ္! ညည္းဖုန္းမကိုင္ဘူးလား? ဖုန္းေခၚေနတာ ေန႔တစ္ဝက္ေလာက္ရွိေနၿပီ!"
ဒါက လင္ရႈယီအတြက္သီးသန္႔ringtoneဆိုတာ ေရွာင္ဝမ္သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူမက အဖြားျဖစ္သူ၏စိတ္ဆိုးေအာ္ဟစ္သံကိုပင္မတုန္႔ျပန္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
"စားေသာက္ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးထားရမွာလား? အင္း၊ အင္း။ ရပါတယ္။ ကြၽန္မ အခုလာခဲ့မယ္။ နွစ္မိနွစ္၊ နွစ္မိနစ္ပဲေစာင့္။"
ထို႔ေနာက္ သူမ တံခါးဆီအေလာတႀကီးျပးသြားကာ ဖိနပ္စီးၿပီး အျပင္ထြက္ရန္ျပင္ေလ၏။
ေရွာင္ဝမ့္အဖြားက မီးဖိုထဲမွေခါင္းျပဴ ၾကည့္သည္။
"စားလို႔ရေတာ့မွာကို။ ညည္းဘယ္သြားမလို႔လဲ?"
"အစ္ကိုေရွာင္ယီက သူ႔ကိုကူၿပီး ဆိုင္ၾကည့္ခိုင္းလို႔။ သူလုပ္စရာရွိလို႔ အျပင္ခဏေလာက္သြားဖို႔လိုတယ္တဲ့။"
ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးရမယ္? ေရွာင္ဖူလည္းရွိေနသင့္တယ္မလား? ထိုအေၾကာင္းစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ေရွာင္ဝမ့္အဖြားက သူမကိုင္ထားတဲ့အပူထိန္းခ်ိဳင့္ကိုေျမႇာက္ကာေျပာသည္။
"ခဏေနဦး၊ ညည္း ဆိုင္ကိုသြားမွာဆို သူတို႔ေန႔လည္စာအတြက္ ဒါကိုယူသြား။"
"ဟုတ္~"
ေရွာင္ဝမ္က အေလာတႀကီးျပန္လွည့္လာကာ ခ်ိဳင့္ကိုယူလိုက္ၿပီး အေျပးေလးထြက္သြားေတာ့သည္။
"ဒီအရူးမေလးကေတာ့၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ ရင့္က်က္လာမွာလဲ?"
ထိုသိူ႔ေတြးရင္း သူမနႈတ္ခမ္းေတြက အလိုလိုက္ခ်စ္ခင္ဟန္ျဖင့္ၿပံဳးရႊင္သြားသည္။
လူနွစ္ေယာက္က မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ေရာက္လာၿပီးျပန္ထြက္သြားသျဖင့္ သူတို႔ ျပသနာရွာဖို႔လာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွဂရုမစိုက္ေတာ့။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုင္ကိုေရာက္လာေသးေသာ္လည္း လင္ရႈယီက သူ႔မွာလုပ္စရာေလးရွိလို႔အခုေခါက္ဆဲြမလုပ္နိုင္ေသးပါဟုေျပာကာေတာင္းပန္၏။ ေဖာက္သည္ေတြက အရမ္းနားလည္မႈရွိၾကသည္။ ဆယ္မိနစ္ၾကာေတာ့ ေရွာင္ဝမ္ အေျပးေလးေရာက္လာသည္။
"အစ္ကိုေရွာင္ယီေရ၊ ဒီမွာ အဖြားလုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ဝက္ေျခေထာက္နွပ္ေတြ။"
လင္ရႈယီက ခ်ိဳင့္ကိုယူကာ သူမကိုၿပံဳးျပလိုက္သည္။
"အဖြားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔။ အရင္ဆံုး အစ္ကိုအျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္။ ေရွာင္ဝမ္၊ အစ္ကို႔ကို ဒီမွာကူၾကည့္ေပးထားဦးေနာ္။"
ေရွာင္ဝမ္က ေတာက္ေတာက္ပပၿပံဳးက လက္ယမ္းလိုက္သည္။
"သြားပါ၊ သြားပါ~"
ရွန္ဖူ ရွီခ်င္စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ လမ္းသံုးလမ္းကြာတဲ့အထိေလ်ွာက္လာၿပီးရပ္လိုက္သည္။ ဒီလမ္းၾကားမွာ လူနည္းနည္းပဲရွိၿပီး ဒီျပသနာေတြကို ဒီမွာေျဖရွင္းလိုက္တာကအေကာင္းဆံုးပင္။
ခဏၾကာေတာ့ ယန္ေရွာင္လည္းေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ကလည္း ဂရုတစိုက္သတိထားၾကည့္ရင္း သူတို႔ေနာက္ကေန အေျပးေလးလိုက္လာသည္။ ဒီေနရာက လူျပတ္ၿပီးတိတ္ဆိတ္သည္။ ရွန္ဖူက သူမတို႔ကို ဘာလို႔ဒီေခၚလာတာလဲ? ယန္ေရွာင့္ကို မတားနိုင္လိုက္လို႔သာမဟုတ္ရင္ သူမ သူ႔ေနာက္က ဘယ္ေတာ့မွလိုက္လာလိမ့္မည္မဟုတ္။ ဒါကိုစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က မာန္တင္းရင္း တစ္ဖက္လူကို ေၾကာက္ရံြ႕သြားေအာင္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"မင္း ငါတို႔ကို ဘာလို႔ဒီေခၚလာတာလဲ? ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ငါတို႔ကို တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ႀကံေနတာလား?"
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ေျပာလိုက္မွ ဒီလူက ကိုင္တြယ္ရခက္တဲ့လူဆိုတာ ယန္ေရွာင္သတိရလာၿပီး သူ႔ရဲ႕မဆင္မျခင္လုပ္မႈကို ေနာင္တရေနေတာ့သည္။
ရွန္ဖူက စိတ္လက္ေပါ့ပါးကာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိေနဟန္ျဖင့္ ပခံုးတြန္႔သည္။
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဖိုးဆိုင္မွာျပသနာရွာမွာကိုမလိုခ်င္လို႔ တသ္ျခားေနရာမွာ စကားလာေျပာရံုပါပဲ။"
ထို႔ေနာက္ သူက ယန္ေရွာင့္ကို သေရာ္ေတာ္ေတာ္လွမ္းၾကည့္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? မင္း ေၾကာက္ေနတာလား?"
ယန္ေရွာင္က စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဟန္ကိုယ့္ဖို႔လုပ္ကာေျပာလိုက္သည္။
"မင္းကိုေၾကာက္ရမယ္? ဟာသပဲ!"
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က အေတြ႕အႀကံဳအမ်ားႀကီးရွိေသာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူမက ရွန္ဖူ႔ရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာတိုက္ခိုက္မႈေတြမွာ ၿပိဳလဲမသြား။ သူမက ယန္ေရွာင့္ကို သူမေနာက္ဆဲြပို႔လိုက္သည္။
"ငါ မင္းကိုဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး။ ေရွာင္ေရွာင္၊ သြားစို႔။"
ရွန္ဖူက ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း ယန္ေရွာင့္ကို အထင္ေသးသလိုၾကည့္ေန၏။ သူ ခပ္ေပါ့ေပါ့ရန္စလိုက္မႈေလးကိုေတာင္ ရွဴ းရွဴ းရွားရွားျဖစ္သြားနိုင္သည့္ ယန္တရွာင့္အေၾကာင္း သူသိသည္။ သူ ဒီလိုမ်ိဳးထြက္သြားလိမ့္မည္မဟုတ္။
ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ဒါကုိစဥ္းစားလိုက္ၿပီးေနာက္ ယန္ေရွာင္ရပ္လိုက္သည္။ နည္းနည္းပိုအားသန္တာေလးကလဲြရင္ ဒီလူက သူ႔ကိုတစ္ခုခုလုပ္နိုင္မယ္လို႔ သူမယံုပါ။
"အေမ့၊ သားတို႔နွစ္ေယာက္က ဘာလို႔သူ႔ကိုေၾကာက္ရမွာလဲ? အေမ သူတို႔ကို အဖိုးအိမ္ကေနထြက္သြားဖို႔ေျပာမလို႔မဟုတ္ဘူးလား? အခုမေျပာရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွသြားေျပာမလို႔တုန္း အေမရ?"
ေက်ာင္းရႊယ့္ေမ့က ယန္ေရွာင္တစ္ေယာက္ဟဒီအခ်ိန္ကိုမွေ႐ြးၿပီး စိတ္လိုက္မာန္ပါနဲ႔ျပသနာထရွာတဲ့အတြက္ စိတ္တိုသြားေသာ္လည္း သည္းခံလိုက္သည္။ သူမ ရွန္ဖူ႔ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းတို႔နွစ္ေယာက္က ငါ့အေဖနားကို ဘာေၾကာင့္ကပ္တယ္ဆိုတာ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေဖက စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္။ မင္းတို႔မွာ တစ္ျခားရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြရွိေနရင္ ငါတို႔ကို မယဥ္ေက်းတဲ့အတြက္ အျပစ္မတင္နဲ႔။"
"တစ္ျခားရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြတဲ့လား? လူတိုင္းက ခင္ဗ်ားလို အဖိုးရဲ႕အိမ္အေၾကာင္းကိုပဲစဥ္းစားေနမယ္ထင္ေနတာလား?"
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ပင္လ်ွင္ ေဒါသထြက္သြားရသည္။
ရွန္ဖူ႔အာရံုက သူ႔အေမဆီေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ယန္ေရွာင္က ေရွ႕ကိုေျပးလာၿပီး ရွန္ဖူ႔မ်က္နွာဆီ လက္သီးတစ္လံုးပစ္သြင္းလိုက္သည္။ ရွန္ဖူက ေျခတံရွည္မ်ားကိုေ႐ြ႕လ်ားလိုက္ကာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ယန္ေရွာင့္ဗိုက္ကိုကန္ထည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္ ခပ္ေဝးေဝးလြင့္သြားေအာင္ ေဘာလံုးလိုကန္ပစ္လိုက္ေလ၏။ သူ႔လက္ေတြက အိတ္ကပ္ထဲမွာပဲရွိေနဆဲျဖစ္ၿပီး အျပင္ကိုပင္မထုတ္ေခ်။
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က ယန္ေရွာင့္ဆီ အထိတ္တလန္႔ျဖင့္သြားကာ ေအာ္ဟစ္ေလ၏။
"ရန္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္ရွင္! လာၾကည့္ၾကပါဦး! ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး အနိုင္က်င့္ေနပါတယ္ရွင္!"
အၿပံဳးရိပ္က ရွန္ဖူ႔မ်က္နွာထက္မွာေပၚလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမလုပ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာေခ်ာ္လဲသြားတာ။"
ထို႔ေနာက္တြင္မွ သူ သံျပားတစ္ခုကိုကန္မိသြားေၾကာင္း ယန္ေရွာင္သိလိုက္သည္။ သူ႔ဗိုက္က အသက္ရွဴ လိုက္တိုင္းနာေနသည္။
ယန္ေရွာင္က သန္မာတဲ့ပံုေပၚေပမယ့္ တကယ္တမ္ူက အားနည္းသည္။ ဒီရႈံးနိမ့္မႈကိုခံးရၿပီးေနာက္မွာေတာင္ သူေအာ္မငိုရဲ။ ရွန္ဖူက သူတို႔ကို ရန္စေနေပမယ့္ ရန္လိုေနတာလည္းမဟုတ္သလို ခင္မင္ခ်င္ေနတာလည္းမဟုတ္။ သူက သုန္မႈေနတဲ့မ်က္နွာနဲ႔သာ သူတို႔ကိုၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ကသာ အနိုင္က်င့္ခံေနရသလို အဆက္မျပတ္ေအာ္ဟစ္ေနတာျဖစ္သည္။ ရွန္ဖူ ေခါင္းယမ္းလိုက္မိသည္။ သူ အားအမ်ားႀကီးသံုးလိုက္ေပမယ့္ ရလဒ္ကေတာ့ ငေၾကာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ အသံုးမက်တဲ့ ေလအိုးႀကီးတဲ့လား။
သူ႔လက္ေတြကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားရင္းနဲ႔ ထြက္သြားေတာ့မလို႔အလုပ္မွာပဲ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က ရိုင္းစိုင္းေသာစကားလံုးမ်ားနဲ႔ပစ္ေပါက္ေျပာဆိုေတာ့သည္။
"အရွက္မရွိတဲ့ လင္ငယ္ေကာင္! နင့္လိုမိမစစ္ဖမစစ္မ်ိဳးကို လူအိုႀကီးယန္က ဘယ္ကေခၚလာတာလဲငါမသိဘူး! နင္ကမ်ား လူရိုက္ရဲေသးတယ္ေပါ့?! ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ့တစ္စက္မွမေကာင္းတဲ့ေခြးမသားေလးေရာပဲ! ငါနင့္ကိုေျပာလိုက္မယ္၊ ငါ ဒီကိစၥကို ဒီအတိုင္းထားမွာမဟုတ္ဘူး! နင္က ေရွာင္ေရွာင့္ကိုရိုက္ရဲမွေတာ့ နင္တို႔ဘဝေတြကို ရွင္လ်က္နဲ႔ငရဲေရာက္ေနရေအာင္လုပ္ပစ္မယ္!"
ရွန္ဖူ ေနာက္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ကာ သူမကို ေသြးပ်က္ဖြယ္အၾကည့္တစ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္။
ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့က နည္းနည္းေတာ့ေၾကာက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ သူမ နည္းနည္းေလာက္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ မႀကိမ္းရဲပါေလေတာ့။ ဒီေတာ့ ေနဟက္တစ္ေယာက္ကိုႀကိမ္းသည္။
"အဲ့ဒီ့ လင္ရႈယီလို႔ေခၚတဲ့ေသာက္ေကာင္ေလးကလည္း ေကာင္းတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး! သူက အရမ္းကိုဖ်ားေယာင္းဖမ္းစားနိုင္ၿပီး သူ႔မိဘေတြကိုေတာင္သတ္တဲ့ေကာင္! ေသခ်ာေပါက္ သူ႔အနာဂတ္က ေကာင္းေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါတင္မကေသးဘူး၊ သူက လူတစ္ေထာင္ေလာက္လုပ္တာခံရၿပီး လူတစ္ေသာင္းေလာက္နဲ႔အိပ္ရမယ့္ အရုပ္ေလးျဖစ္လာဦးမွာ!"
လြန္ခဲ့တဲ့ရက္နည္းနည္းေလာက္ကပဲ ဒီေလာကႀကီးမွာ ေဂးေတြနဲ႔ေယာက်္ားျပည့္တန္ဆာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ သူမ အင္တာနက္ကေနတစ္ဆင့္သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အဲ့တုန္းကဆို သူမ တံေတြးေထြးၿပီး သူတို႔က ရံြဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာလိုက္ေသးသည္။ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ဒီစကားလံုးအသစ္က အခု အသံုးဝင္လာခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ယန္ေရွာင္ေတာင္ ၾကက္ေသ,ေသေနေလ၏။
ရွန္ဖူ႔မ်က္နွာက ရုတ္တရက္ႀကီးရက္စက္ေတာ့မယ့္ပံုျဖစ္သြားမယ္လို႔ ဘယ္သူသိမွာလဲ။ သူက ျပန္လွည့္လာကာ လူသတ္လိုစိတ္အျပည့္နဲ႔နတ္ဆိုးတစ္ပါးလို သူမကိုငံု႔ၾကည့္လာသည္။
"ခင္ဗ်ား ဘာေျပာလိုက္တာလဲ? ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး။"
ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္းက သူ႔သြားၾကားထဲကေန မနည္းျဖစ္ညႇစ္ထြက္လာသလိုေတာင္ထင္ရသည္။ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့မွာ သူ႔ပံုစံကို လြန္စြာမွပင္ေၾကာက္ရံြ႕သြားရကား တုန္လႈပ္သြားေတာ့၏။ သူမ ပါးစပ္ကိုဖြင့္ဟကာ ဆက္ေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း မေျပာရဲေပ။
"ရွန္ဖူ။"
လင္ရႈယီက လမ္းၾကားရဲ႕တစ္ျခားဝင္ေပါက္ငေနေပၚလာသည္။ သူ႔မ်က္နွာအမူအရာက ပံုမွန္အတိုင္းသာျဖစ္ၿပီး သူတစ္ခုခုၾကားသြားသလားဆိုတာေတာင္ မသိနိုင္ေပ။
ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာတာကိုျမင္တဲ့အခါ ယန္ေရွ႕မ်က္နွာမွာ ျဖဴ စုတ္သြားေတာ့သည္။ ရွန္ဖူနဲ႔ေတာင္ရွင္းလို႔မၿပီးေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ေရာက္လာျပန္ၿပီ။
လင္ရႈယီက သူတို႔ကို တစ္ခ်က္ေလးမွမၾကည့္ပါေခ်။ သူက ေလ်ွာက္လာကာ ရွန္ဖူ႔ကိုေမးသည္။
"စကားေျပာလို႔ၿပီးၿပီလား?"
ရွန္ဖူက သူ႔ရဲ႕ေဒါသထြက္ေနတဲာအမူအရာကို ဖယ္ခြာလိုက္ကာ ၿပံဳးစိစိျဖင့္ေခါင္းၿငိမ့္သည္။
"ၿပီးၿပီ။"
"ၿပီးၿပီဆိုလည္း သြားရေအာင္ေလ။ ေရွာင္ဝမ့္အဖြားက ပဲပိစပ္နဲ႔ဝက္ေျခေထာက္နွပ္ပို႔ထားတယ္။ အရင္တစ္ေခါက္ကပဲ းခ်င္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာတယ္မလား?"
ရွန္ဖူက မ်က္လံုးမ်ားကိုေမွးစင္းလိုက္သည္။
"မင္းလည္း မစားခ်င္တာမွတ္လို႔။"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လင္ရႈယီရယ္လိုက္သည္။
"အင္းပါ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း စားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဖိုးနဲ႔တူတူစားဖို႔ျပန္ၾကရေအာင္။"
ရွန္ဖူက ေခါင္းၿငိမ့္ကာ လင္ရႈယီေခါင္းကိုပြတ္လိုက္သည္။
"မင္း အရင္သြားနွင့္။ ကိုယ္ သူတို႔နဲ႔ စကားနည္းနည္းေလာက္ပိုေျပာလိုက္ဦးမယ္။"
လင္ရႈယီက မျငင္းပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူက ယန္ေရွာင့္ကိုၾကည့္လိုက္ပါ၏။
"ဒါဆိုလည္းေျပာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးေျပာဖို႔မလိုဘူး။"
ရွန္ဖူင တဟားဟားေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ လင္ရႈယီကလည္း ဘယ္လိုေဒါသထြက္ရမယ္ဆိုတာ သိေသးတယ္ေပါ့။
လင္ရႈယီထြက္သြားတာနဲ႔ ရွန္ဖူ႔အမူအရာက ေအးစက္ေမွာင္မိုက္သြားျပန္သည္။ သူက အေမနဲ႔သားစံုတဲြဆီေလ်ွာက္သြားကာ ၿပံဳးေနေသာ္လည္းၿပံဳးျခင္းမမည္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ သူတို႔ေရွ႕မွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္အေနအထားျဖင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"အန္တီ၊ ဘယ္စကားေတြကေျပာသင့္ၿပီး ဘယ္စကားေတြကမေျပာသင့္ဘူးဆိုတာ ခက္ဗ်ားသိသင့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားက္ုသင္ေပးဖို႔မလိုဘူးမလား? ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဒီသားကေတာ့"
ရွန္ဖူ ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။
"ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းသင္မထားရင္ ေနာက္က် ခင္ဗ်ားမွာအခြင့္အေရးရွိလာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။"
ယန္ေရွာင္က မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ရွန္ဖူကေျပာလိုက္တဲ့အခါ သူ(ယန္ေရွာင္)က ဒုကၡိတျဖစ္တဲ့အထိအရိုက္ခံလိုက္ရတယ္လို႔ ေက်ာင္းရႊယ္ေမ့ထင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ေနာက္ကစကားေတြကိုမၾကားခင္အထိသာျဖစ္ၿပီး သူဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သူမသေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္။ သူမ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔တုန္ရီလာၿပီး ေၾကာက္ေနတာကိုေတာင္ဂရုမစိုက္နိုင္ေတာ့ေပ။
"ငါ့သားကို နင္ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔မလိုဘူး! နင့္ကိုယ္နင္ ဘယ္သူမ်ားထင္ေနတာလဲ?"
ရွန္ဖူက ေဒါသမထြက္ပါ။ သူက အၿပံဳးတစ္ခုျဖင့္ထရပ္ရင္း ယန္ေရွာင့္ကိုငံု႔ၾကည့္သည္။
"မင္း ဒီကိုတစ္ခုခုရွာဖို႔ ထပ္လာဦးမလားဆိုတာ ၾကည့္ပါဦးမယ္..."
အက်ိဳးဆက္ေတြကို ေျပာျပရန္မလိုေသာ္လည္း ယန္ေရွာင္မွာကား ေက်ာရိုးကေနေခါင္းအထိစိမ့္တက္လာတဲ့ ရွင္းျပမရနိုင္ေသာအေၾကာက္တရားကို ခံစားလိုက္ရေလ၏။
ထို႔ေနာက္တြင္မူ ရွန္ဖူက ေအးေဆးရႊင္ပ်စြာပင္ သူ႔လက္ေတြကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ကာ လင္ရႈယီထြက္သြားတဲ့လမ္းအတုိင္း ထြက္သြားေတာ့၏။
....
ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ တကယ္အားနာပါတယ္...ဟီး>< ပံုကေတာ့ အေပၚဆံုးပံုထည့္တဲ့ေနရာမွာ။
.....
[Unicode]
{ဝက်ခြေထောက်ပဲပိစပ်}
ကျောင်းရွှယ်မေ့က သူ့အလုပ်မှာအချိန်ပိုဆင်းနေရလို့ ညစာပြန်လာမစားတော့ဘူးလို့ တနင်္ဂနွေနေ့မှာ ယန်ကျန်းကော်ဖုန်းဆက်လာတဲ့အထိ ရက်တွေအကြာကြီးစောင့်နေခဲ့သည်။
သူ ညစာလာပြန်လာမစားတာကောင်းတယ်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့ အထုပ်အပိုးတွေပြင်ကာ ချောင်ယန်လမ်းကိုသွားမယ့်ဘတ်(စ်)ကားကို စောင့်နေလိုက်သည်။ သူမ မသွားခင် တစ်နေရာရာကနေ အခုလေးတင်ပြန်လာတဲ့ ယန်ရှောင်နဲ့တွေ့သည်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့ ချောင်ယန်လမ်းကိုသွားမယ်လို့ကြားတဲ့အခါ ယန်ရှောင်က သူလည်းလိုက်မည်ဟုဆိုလာသည်။
"သားမလိုက်တာပိုကောင်းတယ်။ အမေက သားအဖိုးကျန်းမာရေးပြန်ကောင်းပြီလားဆိုတာ သွားကြည့်ရုံပါ။"
ယန်ရှောင်က မျက်လုံးလှန်လိုက်သည်။
"အဲ့ဒါဆို အမေတစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာပေါ့။ အဖိုးက ပြောလို့ဆိုလို့လွယ်တယ်ဆိုပေမယ့် အဲ့မှာအရှုပ်ထုပ်နှစ်ကောင်လည်းရှိနေသေးတယ်မလား? အဲ့ဒီ့ကိုရောက်လို့ အမေ အနိုင်ကျင့်ခံရရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"
အဲ့ဒီ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်က သူမကို ဘာမှမလုပ်ရဲလောက်ဘူးလို့ ကျောင်းရွှယ်မေ့တွေးမိပေမယ့် ယန်ရှောင်ပြောလိုက်တာကြောင့် သူမကပျော်ရွှင်သွားပြီး သဘောတူလိုက်သည်။
"ငါတို့သားလေးရှောင်ရှောင်ကပဲ သူ့အမေကို ဘယ်လိုချစ်ရမယ်ဆိုတာသိတယ်။"
"ဒါပေါ့။ အမေက ကျွန်တော့်အမေပဲလေ။ သားက ဘယ်သူ့ကိုများ အမေ့ထက်ချစ်ရဦးမှာတုန်း?"
ကျောင်းရွှယ်မေ့မှာ ထိုစကားများဖြင့်သိမ်းသွင်းခံလိုက်ရလေရာ နားရွက်များကိုတက်ချိတ်မတတ်ပြုံးနေတော့သည်။ သူမက ယန်ရှောင့်လက်ကိုဆွဲကာ အပြင်ထွက်ရန်ပြင်လေ၏။
"ဒါနဲ့ အဖေ ဘယ်နေ့လစာရမှာလဲ အမေ?"
"နှစ်ဆယ့်ငါးရက်နေ့ကျရင်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ယန်ရှောင်က ဒီအကြောင်းတွေကို ဘယ်တုန်းကမှဂရုမစိုက်တာကို။ ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး ဒီအကြောင်းမေးရတာလဲ?
ယန်ရှောင်က ခေါင်းကုတ်သည်။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ မေးကြည့်တာ။ ang တစ်အိမ်လုံးကို တစ်ယောက်တည်းရှာကျွေးနေရတာ အဖေ့အတွက် အတော်လေးခက်ခဲမှာပဲနော်။ အဲ့မှာ ကျွန်တော့်အတွင်သင့်တော်တဲ့အလုပ်လေးများရှိမလားလို့ ဘာကိစ္စတစ်ခေါက်လောက်သွားမကြည့်ရမှာလဲ?"
ယန်ရှောင်က အိမ်မှာပဲနှစ်တွေအကြာကြီးအချိန်ဖြုန်းနေခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဘွဲ့ရပြီးနောက် သူက အလုပ်တော်တော်များများကိုဝင်ခဲ့သော်လည်း ခဏလေးနှင့်အလုပ်ပြန်ထွက်ကာ ဒီအလုပ်က ပင်ပန်းလွန်းတယ်၊ ဟိုအလုပ်က ခက်ခဲလွန်းတယ်စသည်ဖြင့် အထွန့်တက်ကာ အလုပ်လုပ်ရန်ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့က သူမသားကိုအလိုလိုက်သော်လည်း ဒီလိုမျိုးဆက်သွားနေဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကိုသိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ယန်ရှောင့်ကို အလုပ်သွားဖို့ပြောတဲ့အခါတိုင်း သူက စိတ်ဆိုးကာ သူတို့က သူအိမ်မှာနေတာကိုဆက်မမြင်ချင်တော့တာလို့ပြောတတ်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမ ဒါကိုထပ်မပြောတော့။ ယန်ကျန်းကော်တစ်ယောက်တည်း မိသားစုကိုရှာကျွေးရတာ ခက်ခဲပေမယ့်လည်း ယန်ရှောင်သာအသက်နည်းနည်းကြီးလာရင် အဆင်ပြေသွားမယ်လို့ ကျောင်းရွှယ်မေ့ အမြဲတွေးခဲ့သည်။ ယန်ရှောင်က အလုပ်ရှာဖို့စပြောလာတော့ ကျောင်းရွှယ်မေ့ တကယ်ပင်အံ့သြသွားရသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမသားက စဉ်းစားတတ်လာပြီး ကိစ္စတွေကိုနားလည်လာပြီပဲ။ သူမ သူ့ကိုချစ်တာ အလကားမဖြစ်ဘူး။
ကျောင်းရွှယ်မေ့ အတော်လေးပျော်သွားသည်။
"သားဒီလိုစဉ်းစားတာ အမေ တကယ်ဝမ်းသာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အလုပ်ရှာဖို့ကို အလောတကြီးဖြစ်နေဖို့မလိုပါဘူး။ ပိုအဆင်ပြေမယ့်အလုပ်များတွေ့နိုင်မလားလို့ သားအဖေကို ကူညီပေးဖို့ပြောလိုက်လေ။"
ပထမတစ်ချက်၊ သူမက သူမသားလေး အခက်အခဲဒုက္ခတွေခံစားရမှာကိုစိုးရိမ်နေတာဖြစ်ပြီး ဒုတိယအချက်၊ အရင်တုန်းကလိုပဲ အရမ်းပင်ပန်းလွန်းပြီးခွန်အားတွေဖြုန်းတီးနေသလိုပဲလို့ပြောပြီး နှစ်ရက်လောက်ကြာတာနဲ့ ယန်ရှောင်အလုပ်ထွက်လိုက်မှာကိုစိုးရိမ်နေတာဖြစ်သည်။
ယန်ရှောင်က တစ်ခုခုကိုကြံစည်နေတာဖြစ်ပြီး ပုံမှန်ပဲစကားပြောနေခြင်းဖြစ်၏။ သူ့အမေက ဒါကိုအတည်ကြီးမှတ်ယူလိုက်ပြီး သူ့ကို အပြင်ကိုချက်ချင်းကြီးတွန်းပို့ချင်နေသလိုဖြစ်နေတဲ့အခါ သူစိတ်မရှည်တော့။
"ဟုတ်ပါပြီ၊ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါဆို အမေ့မှာပြာစရာရှိသေးလား?"
ယန်ရှောင်က သူ့ဘာသာအရင်စပြောပြီး ဒီကိစ္စကို ဘာလို့ထပ်မကြားချင်တာလဲဆိုတာ ကျောင်းရွှယ်မေ့မသိလေရာ သူမက ဆို၏။
"ရှောင်ရှောင်၊ ခဏနေကျရင် အဲ့နှစ်ယောက်နဲ့ရန်မဖြစ်နဲ့။ အမေ့မှာ နည်းလမ်းရှိတယ်။"
သူ့အမေပြောတဲ့နည်းလမ်းက ဘာဆိုတာယန်ရှောင်မသိ။ ဒါပေမယ့် သူမဘာပြောပြောကိစ္စမရှိပါ။ သူက လင်ရှုယီကို မျက်စိစပါးမွှေးစူးနေရုံသာဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်ရကား သူခေါင်းငြိမ့်လိုက်၏။ သို့သော်လည်း စိတ်ထဲမှာတော့မှတ်သားမထားပါချေ။
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျောင်းရွှယ်မေ့ ထပ်ပြီးဟန်မဆောင်ချင်တော့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူမလိုချင်တာကိုမရမချင်း လက်လျှော့မည်မဟုတ်ပေ။ သူမ ဒီကိစ္စကို ဒီအတိုင်းဆက်သွားနေဖို့ခွင့်မပြုနိုင်သလို တစ်ခြားလူတွေ အလကားအမြတ်ထုတ်သွားမှာကိုလည်း မလိုချင်ပါ။
သို့သော်လည်း သူမရောက်သွားချိန်မှာ ရှီချင်စားသောက်ဆိုင်က လူတွေပြည့်မေမယ်လို့ သူမ ထင်မထားခဲ့ပေ။ ကျောင်းရွှယ်မေ့တစ်ယောက် သာမန်ညောင်ညစားသောက်ဆိုင်လေးကို မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့်ကြည့်နေမိသည်။
"အစ်ကိုချောချောလေးရေ၊ ကျွန်မတို့ အမဲခေါက်ဆွဲနှစ်ပွဲလိုချင်တယ်။"
"ကျွန်မတို့ကို နံနံပင်များများနဲ့ကြက်သားခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲပေးပါ။"
ဒီလိုစားသောက်ဆိုင်သေးသေးလေးမှာ လူတွေပြည့်နေတာက မယုံနိုင်စရာကောင်းလွန်းသည်။ သူမ နေရာမှားပြီးရောက်လာတာများလား? အရင်ကအကြောင်းတွေကိုပြန်တွေးမိပြီး ကျောင်းရွှယ်မေ့ နောက်ကိုပြန်ဆုတ်ကာ အပေါ်ကဆိုင်းဘုတ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။
"အမေ့၊ ဒါက အဖိုးရဲ့စားသောက်ဆိုင်လား?"
ယန်ရှောင်သည်လည်း ဒါကိုမယုံနိုင်ဘဲဖြစ်နေရှာသည်။ သူတို့က ဒီစားသောက်ဆိုင်လေးကို အမြဲအထင်သေးခဲ့တာလေ။ ဆိုင်ရှေ့ပိုင်းက တကယ်ကိုသာမညပါပဲ။ လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့ပြောရရင်တော့ တကယ်ကိုရိုးစင်းပြီးဗြောင်ကျလွန်းတယ်။ မညှာမတာပြောရရင်တော့ ယိုင်နဲ့ပျက်စီးနေပြီ။ ယန်ကျန်းကော်က ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်လုပ်ပြီး ကျောင်းရွှယ်မေ့ကတော့ ယန်ရှောင့်ကိုတစ်ယောက်တည်းထားပြီး ဆီနံ့တွေပြည့်နေတဲ့အလုပ်ကိုလုပ်မယ့်အစား အိမ်မှာပဲအချိန်ဖြုန်းနေတတ်သည်။
သို့ဖြစ်ရကား သူတို့ဒီမှာနေတုန်းကတောင် ဘယ်သူမှ ဒီဆိုင်လေးကိုလာမကြည့်ကြ။ သူတို့အမြင်မှာတော့ လူတွေလာစားတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း ဈေးချိုချိုနဲ့ရောင်းတာမို့ အဖိုးအိုယန်က ပိုက်ဆံအများကြီးမရနိုင်ပေ။ ထပ်ပြောရလျှင် လာစားတဲ့ဖောက်သည်တွေကလည်း နည်းနည်းလေးသာ။ သေူတို့တွေက စားသောက်ဆိုင်ကိုထောက်ပံ့ပေးနေတဲ့ အသိအကျွမ်းတွေလို့ပဲ ကျောင်းရွှယ်မေ့ထင်ခဲ့သည်။
ဒါဆို တကယ်တမ်းကျ သူမတို့ကပဲ နှစ်တွေအကြာကြီး လူအိုကြီးယန်လှည့်စားတာခံခဲ့ရတာပေါ့? တကယ်က ဒီလိုစိတ်ပျက်စရာစားသောက်ဆိုင်သေးသေးလေးမှာ လူတွေအမျာျးြားကြီးလာစားကြတာပဲ။ ကျောင်းရွှယ်မေ့ရဲ့မျက်နှာက ချက်ချင်းပင်မည်းခနဲဖြစ်သွားသည်။
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ အမေ သားအဖိုးကိုသွားမေးလိုက်ဦးမယ်။"
ကျောင်းရွှယ်မေ့ စားသောက်ဆိုင်ထဲကိုဝင်လိုက်သည်။ သူမ အဖိုးအိုယန်ကိုမတွေ့သော်လည်း အထဲမှာအလုပ်များနေတဲ့လင်ရှုယီနဲ့ အပြင်မှငွေသိမ်းနေတဲ့ ရှန်ဖူ့ကိုတော့တွေ့လိုက်သည်။
ခဏလေးအတွင်းမှာပင် သူမစိတ်ထဲ အတွေးပေါင်းစုံယောက်ယက်ခတ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် 'လူအိုကြီးယန်က စားသောက်ဆိုင်ကို တစ်ခြားလူတွေကိုပေးလိုက်ပြီ' ဆိုတဲ့အတွေးကပဲ စာလုံးအကြီးကြီးတွေနဲ့ပေါ်လာပြီး သူမခမျာ ထိုအတွေးကိုမောင်းမထုတ်နိုင်ရှာ။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ကျောင်းရွှယ်မေ့ ဒေါသအကြီးအကျယ်ထွက်လာတော့သည်။
"နင်တို့နှစ်ယောက်က ဘာလို့ဒီမှာရှိနေသေးတာလဲ?! သူဘယ်မှာလဲ?!"
သူမအော်သံကပင် ကြမ်းတမ်းလို့နေသည်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့မှာ အစတည်းက ပြသနာဖြစ်စေဖို့ကြံရွယ်မထားသော်လည်း ထပ်ပြီးသည်းမခံနိုင်တော့။
လင်ရှုယီက ဝန်ဆောင်မှုပေးတဲ့အပေါက်လေးကနေကြည့်လိုက်ပြီး အနှီအမျိုးသမီးနဲ့သားဖြစ်သူကိုမြင်တဲ့အခါ မျက်မှောင်ကုတ်သွားတော့သည်။L
အဖိုးအိုယန်က ဒီမှာ မနက်ခင်းတိုင်းရှိပါသည်။ မွန်းတည့်ချိန်နီးလာမှသာ သူတို့က သူ့ကို တစ်ရေးတစ်မောအိပ်စက်အနားယူဖို့ဖြောင်းဖျပြောဆိုကာပြန်လွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ သူထွက်သွားရုံရှိသေး ဒီလူနှစ်ယောက်က ထပ်ရောက်လာကြပြန်ပြီ။
လင်ရှုယီက ဘာမှမပြောချေ။ ရှန်ဖူကဟမျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။
"ခင်ဗျားက ဘာကိစ္စ အဖိုးကိုရှာနေတာလဲ? ပြေရာပြေကြောင်းတောင်းပန်ဖို့ ထပ်လာတာလား?"
နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်တုန်းက သူတို့ကလူသိရှင်ကြားတောင်းပန်ဖို့လာသလိုလိုနဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေရှိနေတာကို သူကတိုက်ရိုက်ပင်ပြောပစ်လိုက်သည်။ ရှန်ဖူ့အသံက လှောင်ပြောင်သရော်လိုဟန်တိုပြည့်နေပြီး ဒါကိုကြားလိုက်တဲ့ယန်ရှောင်က ဒေါသထွက်လာကာ ခြေလှမ်းကြဲကြီးဖြင့် ရှေ့ကိုပြေးထွက်လာ၏။
ဆိုင်မှာက လူတွေပြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ ယန်ရှောင့်အပြုအမူကိုမြင်တဲ့အခါ ရုတ်တရက်ကြီးရောက်ချလာတဲ့ဒီနှစ်ယောက်က ဒီကိုပြသနာရှာဖို့ရောက်လာတယ်ဆိုတာ သူတို့နားလည်သွားကြသည်။
ယန်ရှောင်က ရှေ့ကိုခြေတစ်လှမ်းသာတိုးလိုက်ရပြီး ကျောင်းရွှယ်မေ့တားတာခံလိုက်ရသည်။ သူမက ကြောက်နေလို့မဟုတ်သော်လည်း စားသောက်ဆိုင်လုပ်ငန်းက အရမ်းကောင်းနေမှတော့ ယန်ရှောင့်ရဲ့ဒေါသတကြီးအပြု အမူက ဖောက်သည်တွေကိုကြောက်လန့်သွားစေပြီး နောင်တစ်ချိန်ရလာနိုင်မယ့်ငွေကြေးတွေကို ဆုံးရှုံးသွားလေမလားလို့ တွေးနေတာကြောင့်ဖြစ်သည်။
လင်ရှုယီကလည်း သူတို့တွေ ဆိုင်ထဲမှာပြသနာရှာမှာကိုမလိုချင်။ ဆိုင်လေးဖျက်ဆီးခံလိုက်ရရင် အဖိုးဝမ်းနည်းသွားလိမ့်မယ်။ ဒါကိုတွေးမိလိုက်တော့ သူက ဝဇန်ဆောင်မှုပေးတဲ့အပေါက်ဝကနေ လက်လျှိုကာ ရှန်ဖူ့အင်္ကျီကိုဆွဲလိုက်သည်။
"ဒီမှာ ပြသနာမတက်စေနဲ့။"
သူ့အင်္ကျီကိုဆွဲထားတဲ့ သွယ်လျလျလက်လေးတစ်ဖက်ကို ရှန်ဖူငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီလူနှစ်ယောက်ကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ဒေါသတွေက ချက်ချင်းဆိုသလိုပျက်ပြယ်သွားလုနီးပါး။ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေက ကော့တက်သွားသည်။
"ကိုယ်သိပြီ။ ကိုယ် သူတို့နဲ့ အပြင်မှာစကားပြောလိုက်မယ်။"
ဒါကိုကြားတော့ လင်ရှုယီ မျက်မှောင်ထပ်ကုတ်သည်။
"ခင်ဗျားတစ်ယောက်တည်းလား?"
လင်ရှုယီက သူ့ကိုစိုးရိမ်နေတာလား? ရှန်ဖူ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ပျော်ရွှင်မှုများပြည့်လာသည်။ လူတွေအမျာျးြားကြီးသာကြည့်မနေရင် သူလင်ရှုယီဆံပင်ကိုဖွလိုက်မိမှာအသေအချာ။
"စိတ်ချပါ။ ကိုယ်က ရန်သွားဖြစ်တာမှမဟုတ်ဘဲ။"
တကယ် ရန်သွားဖြစ်တာမဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ဖက်သတ်သင်ခန်းစာပေးတဲ့ပွဲပါ။ ရှန်ဖူက မျက်မှောင်ကုတ်ကာ အေးတိအေးစက်ဖြင့် ယန်ရှောင့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်သည်။
"ခင်ဗျားတို့မှာ ပြောစရာရှိရင် အပြင်ထွက်ပြောကြစို့။"
ရှန်ဖူက လက်နှစ်ဖက်ကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်လျက် ယန်ရှောင့်အနားကို ဝံ့ကြွားစွာလျှောက်သွား၏။ သူ့(ယန်ရှောင်)အနားကဖြတ်သွားတဲ့အခါ သူက ခေါင်းကိုလှည့်ကာ လှောင်သလိုကြည့်သည်။ သူက ယန်ရှောင့်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိရန်စတာ သိသာနေသည်။
ယန်ရှောင်က ချက်ချင်းပသ်ငါးစာကိုဟပ်မိသွားပြီး ရှန်ဖူ့နောက်ကလိုက်လာသည်။ အရင်တစ်ခေါက်က ရှန်ဖူ့လက်ထဲမှာခံစားခဲ့ရတဲ့ ရှုံးနိမ့်မှုကို သူလုံးဝမေ့လျော့နေခဲ့လေပြီ။
ကျောင်းရွှယ်မေ့က သူ့ကိုတားလိုက်ချင်သော်လည်း နောက်ဆုံးတော့ မလုပ်ခဲ့ပေ။ သူမ ဒီမှာထိုင်ကြည့်မနေချင်သော်လည်း ရှန်ဖူ့နောက်ကိုလည်းလိုက်မသွားချင်။ ပြီးတော့ သူမ ဒီမှာမနေတာ နှစ်အတော်ကြာပြီလေ။ သို့သော်လည်း ကျောင်းရွှယ်မေ့မှာ ခြေကိုသာဆောင့်ကာ လင်ရှုယီကို မုန်းတီးစွာကြည့်လိုက်ရင်း ယန်ရှောင့်နောက်ကိုလိုက်သွားရတော့သည်။ ယန်ရှောင်တ ဇွတ်တရွတ်နိုင်ပြီး အဲ့ဒီ့လူရဲ့လက်ထဲမှာ သူရှုံးဖူးတယ်လို့ ယန်ရှောင်ပြောဖူးတာကို သူမ မမေ့။
သူတို့သုံးယောက်ထွက်သွားပြီဖြစ်သော်လည်း လင်ရှုယီမှာ စိတ်အေးလက်အေးမနေနိုင်။ သို့ပေမယ့် လူတိုင်းက စားသောက်နေဆဲမို့ သူ ဆိုင်ကိုလည်းပိတ်ပစ်လိုက်လို့မရ။
ဒါကိုတွေးပြီးနောက် လင်ရှုယီ ရှောင်ဝဇမ့်ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ရှောင်ဝမ်က တနင်္ဂနွေနေ့ဆို အိမ်မှာနေတာကြောင့် သူ့ကိုကူပြီး ဆိုင်ကိုခဏတော့ကြည့်ပေးထားလို့ရလောက်သည်။
အရင်က ရှောင်ဝမ် လင်ရှုယီဖုန်းခေါ်တာကို တစ်ခါမှာမကြုံဖူးခဲ့ပေ။ သူမက သူ့ဖုန်းနံပါတ်ရဖို့ လင်ရှုယီဆီကဖုန်းကိုပင် မနည်းတောင်းယူခဲ့ရပြီး သူ့အတွက်သီးသန့်ringtoneတောင်လုပ်ထားသေးသည်။ ကံမကောင်းချင်တော့ တစ်ကြိမ်လေးတောင်မြည်မလာခဲ့။ ဒါပေမယ့် အိမ်နှစ်အိမ်က အရမ်းနီးတာကြောင့် ဖုန်းခေါ်ဖို့မလိုတာကလည်း ပုံမှန်ပင်။
သို့ဖြစ်ရကား ရှောင်ဝမ်မှာ အထူးသီးသန့်ringtoneက အချိန်အတော်ကြာမြည်နေခဲ့တာတောင် ဖုန်းလာနေမှန်းမသိခဲ့ပေ။ ရှောင်ဝမ့်အဖွားက မီးဖိုထဲမှာချက်ပြုတ်နေသည်။ သူမက ပဲပိစပ်နဲ့ဝက်ခြေထောက်ကိုနှပ်နေပြီး အဖိုးအိုယန်ဆီနည်းနည်းပို့ပေးဖို့ ချိုင့်ပြင်နေတာဖြစ်၏။ ရှောင်ဝမ့်ဖုန်းကမြည်နေပြီး သူမဖုန်းမကိုင်တဲ့အခါ အဖွားဖြစ်သူမှာစိတ်တိုလာသည်။
"ချန်ရှောင်ဝမ်! ညည်းဖုန်းမကိုင်ဘူးလား? ဖုန်းခေါ်နေတာ နေ့တစ်ဝက်လောက်ရှိနေပြီ!"
ဒါက လင်ရှုယီအတွက်သီးသန့်ringtoneဆိုတာ ရှောင်ဝမ်သဘောပေါက်သွားသည်။ သူမက အဖွားဖြစ်သူ၏စိတ်ဆိုးအော်ဟစ်သံကိုပင်မတုန့်ပြန်နိုင်တော့ဘဲ ပျော်ရွှင်စွာဖြင့်ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
"စားသောက်ဆိုင်ကို ကြည့်ပေးထားရမှာလား? အင်း၊ အင်း။ ရပါတယ်။ ကျွန်မ အခုလာခဲ့မယ်။ နှစ်မိနှစ်၊ နှစ်မိနစ်ပဲစောင့်။"
ထို့နောက် သူမ တံခါးဆီအလောတကြီးပြးသွားကာ ဖိနပ်စီးပြီး အပြင်ထွက်ရန်ပြင်လေ၏။
ရှောင်ဝမ့်အဖွားက မီးဖိုထဲမှခေါင်းပြူ ကြည့်သည်။
"စားလို့ရတော့မှာကို။ ညည်းဘယ်သွားမလို့လဲ?"
"အစ်ကိုရှောင်ယီက သူ့ကိုကူပြီး ဆိုင်ကြည့်ခိုင်းလို့။ သူလုပ်စရာရှိလို့ အပြင်ခဏလောက်သွားဖို့လိုတယ်တဲ့။"
ဆိုင်ကို ကြည့်ပေးရမယ်? ရှောင်ဖူလည်းရှိနေသင့်တယ်မလား? ထိုအကြောင်းစဉ်းစားပြီးနောက် ရှောင်ဝမ့်အဖွားက သူမကိုင်ထားတဲ့အပူထိန်းချိုင့်ကိုမြှောက်ကာပြောသည်။
"ခဏနေဦး၊ ညည်း ဆိုင်ကိုသွားမှာဆို သူတို့နေ့လည်စာအတွက် ဒါကိုယူသွား။"
"ဟုတ်~"
ရှောင်ဝမ်က အလောတကြီးပြန်လှည့်လာကာ ချိုင့်ကိုယူလိုက်ပြီး အပြေးလေးထွက်သွားတော့သည်။
"ဒီအရူးမလေးကတော့၊ ဘယ်အချိန်မှ ရင့်ကျက်လာမှာလဲ?"
ထိုသိူ့တွေးရင်း သူမနှုတ်ခမ်းတွေက အလိုလိုက်ချစ်ခင်ဟန်ဖြင့်ပြုံးရွှင်သွားသည်။
လူနှစ်ယောက်က မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင်ရောက်လာပြီးပြန်ထွက်သွားသဖြင့် သူတို့ ပြသနာရှာဖို့လာတယ်ဆိုရင်တောင် ဘယ်သူမှဂရုမစိုက်တော့။ လူတော်တော်များများ ဆိုင်ကိုရောက်လာသေးသော်လည်း လင်ရှုယီက သူ့မှာလုပ်စရာလေးရှိလို့အခုခေါက်ဆွဲမလုပ်နိုင်သေးပါဟုပြောကာတောင်းပန်၏။ ဖောက်သည်တွေက အရမ်းနားလည်မှုရှိကြသည်။ ဆယ်မိနစ်ကြာတော့ ရှောင်ဝမ် အပြေးလေးရောက်လာသည်။
"အစ်ကိုရှောင်ယီရေ၊ ဒီမှာ အဖွားလုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ဝက်ခြေထောက်နှပ်တွေ။"
လင်ရှုယီက ချိုင့်ကိုယူကာ သူမကိုပြုံးပြလိုက်သည်။
"အဖွားကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့။ အရင်ဆုံး အစ်ကိုအပြင်သွားလိုက်ဦးမယ်။ ရှောင်ဝမ်၊ အစ်ကို့ကို ဒီမှာကူကြည့်ပေးထားဦးနော်။"
ရှောင်ဝမ်က တောက်တောက်ပပပြုံးက လက်ယမ်းလိုက်သည်။
"သွားပါ၊ သွားပါ~"
ရှန်ဖူ ရှီချင်စားသောက်ဆိုင်နဲ့ လမ်းသုံးလမ်းကွာတဲ့အထိလျှောက်လာပြီးရပ်လိုက်သည်။ ဒီလမ်းကြားမှာ လူနည်းနည်းပဲရှိပြီး ဒီပြသနာတွေကို ဒီမှာဖြေရှင်းလိုက်တာကအကောင်းဆုံးပင်။
ခဏကြာတော့ ယန်ရှောင်လည်းရောက်လာသည်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့ကလည်း ဂရုတစိုက်သတိထားကြည့်ရင်း သူတို့နောက်ကနေ အပြေးလေးလိုက်လာသည်။ ဒီနေရာက လူပြတ်ပြီးတိတ်ဆိတ်သည်။ ရှန်ဖူက သူမတို့ကို ဘာလို့ဒီခေါ်လာတာလဲ? ယန်ရှောင့်ကို မတားနိုင်လိုက်လို့သာမဟုတ်ရင် သူမ သူ့နောက်က ဘယ်တော့မှလိုက်လာလိမ့်မည်မဟုတ်။ ဒါကိုစဉ်းစားပြီးနောက် ကျောင်းရွှယ်မေ့က မာန်တင်းရင်း တစ်ဖက်လူကို ကြောက်ရွံ့သွားအောင်လုပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
"မင်း ငါတို့ကို ဘာလို့ဒီခေါ်လာတာလဲ? နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ ငါတို့ကို တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ကြံနေတာလား?"
ကျောင်းရွှယ်မေ့ပြောလိုက်မှ ဒီလူက ကိုင်တွယ်ရခက်တဲ့လူဆိုတာ ယန်ရှောင်သတိရလာပြီး သူ့ရဲ့မဆင်မခြင်လုပ်မှုကို နောင်တရနေတော့သည်။
ရှန်ဖူက စိတ်လက်ပေါ့ပါးကာ သက်တောင့်သက်သာရှိနေဟန်ဖြင့် ပခုံးတွန့်သည်။
"ဘာမှမလုပ်ပါဘူး။ ခင်ဗျားတို့ အဖိုးဆိုင်မှာပြသနာရှာမှာကိုမလိုချင်လို့ တသ်ခြားနေရာမှာ စကားလာပြောရုံပါပဲ။"
ထို့နောက် သူက ယန်ရှောင့်ကို သရော်တော်တော်လှမ်းကြည့်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? မင်း ကြောက်နေတာလား?"
ယန်ရှောင်က စိတ်ထဲမှာ ကြောက်နေပြီဖြစ်သော်လည်း ဟန်ကိုယ့်ဖို့လုပ်ကာပြောလိုက်သည်။
"မင်းကိုကြောက်ရမယ်? ဟာသပဲ!"
ကျောင်းရွှယ်မေ့က အတွေ့အကြုံအများကြီးရှိသောအမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူမက ရှန်ဖူ့ရဲ့စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတိုက်ခိုက်မှုတွေမှာ ပြိုလဲမသွား။ သူမက ယန်ရှောင့်ကို သူမနောက်ဆွဲပို့လိုက်သည်။
"ငါ မင်းကိုဘာမှပြောစရာမရှိဘူး။ ရှောင်ရှောင်၊ သွားစို့။"
ရှန်ဖူက ဘာမှမပြောသော်လည်း ယန်ရှောင့်ကို အထင်သေးသလိုကြည့်နေ၏။ သူ ခပ်ပေါ့ပေါ့ရန်စလိုက်မှုလေးကိုတောင် ရှူးရှူးရှားရှားဖြစ်သွားနိုင်သည့် ယန်တရှာင့်အကြောင်း သူသိသည်။ သူ ဒီလိုမျိုးထွက်သွားလိမ့်မည်မဟုတ်။
တော်လောက်ပြီ၊ ဒါကိုစဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် ယန်ရှောင်ရပ်လိုက်သည်။ နည်းနည်းပိုအားသန်တာလေးကလွဲရင် ဒီလူက သူ့ကိုတစ်ခုခုလုပ်နိုင်မယ်လို့ သူမယုံပါ။
"အမေ့၊ သားတို့နှစ်ယောက်က ဘာလို့သူ့ကိုကြောက်ရမှာလဲ? အမေ သူတို့ကို အဖိုးအိမ်ကနေထွက်သွားဖို့ပြောမလို့မဟုတ်ဘူးလား? အခုမပြောရင် ဘယ်အချိန်မှသွားပြောမလို့တုန်း အမေရ?"
ကျောင်းရွှယ့်မေ့က ယန်ရှောင်တစ်ယောက်ဟဒီအချိန်ကိုမှရွေးပြီး စိတ်လိုက်မာန်ပါနဲ့ပြသနာထရှာတဲ့အတွက် စိတ်တိုသွားသော်လည်း သည်းခံလိုက်သည်။ သူမ ရှန်ဖူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းတို့နှစ်ယောက်က ငါ့အဖေနားကို ဘာကြောင့်ကပ်တယ်ဆိုတာ ငါမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ့အဖေက စိတ်ထားနူးညံ့တယ်။ မင်းတို့မှာ တစ်ခြားရည်ရွယ်ချက်တွေရှိနေရင် ငါတို့ကို မယဉ်ကျေးတဲ့အတွက် အပြစ်မတင်နဲ့။"
"တစ်ခြားရည်ရွယ်ချက်တွေတဲ့လား? လူတိုင်းက ခင်ဗျားလို အဖိုးရဲ့အိမ်အကြောင်းကိုပဲစဉ်းစားနေမယ်ထင်နေတာလား?"
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျောင်းရွှယ်မေ့ပင်လျှင် ဒေါသထွက်သွားရသည်။
ရှန်ဖူ့အာရုံက သူ့အမေဆီရောက်နေချိန်မှာ ယန်ရှောင်က ရှေ့ကိုပြေးလာပြီး ရှန်ဖူ့မျက်နှာဆီ လက်သီးတစ်လုံးပစ်သွင်းလိုက်သည်။ ရှန်ဖူက ခြေတံရှည်များကိုရွေ့လျားလိုက်ကာ ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ ယန်ရှောင့်ဗိုက်ကိုကန်ထည့်လိုက်ပြီး နောက် ခပ်ဝေးဝေးလွင့်သွားအောင် ဘောလုံးလိုကန်ပစ်လိုက်လေ၏။ သူ့လက်တွေက အိတ်ကပ်ထဲမှာပဲရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး အပြင်ကိုပင်မထုတ်ချေ။
ကျောင်းရွှယ်မေ့က ယန်ရှောင့်ဆီ အထိတ်တလန့်ဖြင့်သွားကာ အော်ဟစ်လေ၏။
"ရန်ဖြစ်နေကြပါတယ်ရှင်! လာကြည့်ကြပါဦး! နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး အနိုင်ကျင့်နေပါတယ်ရှင်!"
အပြုံးရိပ်က ရှန်ဖူ့မျက်နှာထက်မှာပေါ်လာသည်။
"ကျွန်တော်ဘာမှမလုပ်ဘူး။ သူ့ဘာသာချော်လဲသွားတာ။"
ထို့နောက်တွင်မှ သူ သံပြားတစ်ခုကိုကန်မိသွားကြောင်း ယန်ရှောင်သိလိုက်သည်။ သူ့ဗိုက်က အသက်ရှူ လိုက်တိုင်းနာနေသည်။
ယန်ရှောင်က သန်မာတဲ့ပုံပေါ်ပေမယ့် တကယ်တမ်ူက အားနည်းသည်။ ဒီရှုံးနိမ့်မှုကိုခံးရပြီးနောက်မှာတောင် သူအော်မငိုရဲ။ ရှန်ဖူက သူတို့ကို ရန်စနေပေမယ့် ရန်လိုနေတာလည်းမဟုတ်သလို ခင်မင်ချင်နေတာလည်းမဟုတ်။ သူက သုန်မှုနေတဲ့မျက်နှာနဲ့သာ သူတို့ကိုကြည့်နေသည်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့ကသာ အနိုင်ကျင့်ခံနေရသလို အဆက်မပြတ်အော်ဟစ်နေတာဖြစ်သည်။ ရှန်ဖူ ခေါင်းယမ်းလိုက်မိသည်။ သူ အားအများကြီးသုံးလိုက်ပေမယ့် ရလဒ်ကတော့ ငကြောက်တစ်ယောက်နဲ့ အသုံးမကျတဲ့ လေအိုးကြီးတဲ့လား။
သူ့လက်တွေကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်ထားရင်းနဲ့ ထွက်သွားတော့မလို့အလုပ်မှာပဲ ကျောင်းရွှယ်မေ့က ရိုင်းစိုင်းသောစကားလုံးများနဲ့ပစ်ပေါက်ပြောဆိုတော့သည်။
"အရှက်မရှိတဲ့ လင်ငယ်ကောင်! နင့်လိုမိမစစ်ဖမစစ်မျိုးကို လူအိုကြီးယန်က ဘယ်ကခေါ်လာတာလဲငါမသိဘူး! နင်ကများ လူရိုက်ရဲသေးတယ်ပေါ့?! ပြီးတော့ အဲ့ဒီ့တစ်စက်မှမကောင်းတဲ့ခွေးမသားလေးရောပဲ! ငါနင့်ကိုပြောလိုက်မယ်၊ ငါ ဒီကိစ္စကို ဒီအတိုင်းထားမှာမဟုတ်ဘူး! နင်က ရှောင်ရှောင့်ကိုရိုက်ရဲမှတော့ နင်တို့ဘဝတွေကို ရှင်လျက်နဲ့ငရဲရောက်နေရအောင်လုပ်ပစ်မယ်!"
ရှန်ဖူ နောက်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်ကာ သူမကို သွေးပျက်ဖွယ်အကြည့်တစ်ချက်ပေးလိုက်သည်။
ကျောင်းရွှယ်မေ့က နည်းနည်းတော့ကြောက်နေဆဲဖြစ်သည်။ သူမ နည်းနည်းလောက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး သူ့ကို နောက်ထပ် မကြိမ်းရဲပါလေတော့။ ဒီတော့ နေဟက်တစ်ယောက်ကိုကြိမ်းသည်။
"အဲ့ဒီ့ လင်ရှုယီလို့ခေါ်တဲ့သောက်ကောင်လေးကလည်း ကောင်းတဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး! သူက အရမ်းကိုဖျားယောင်းဖမ်းစားနိုင်ပြီး သူ့မိဘတွေကိုတောင်သတ်တဲ့ကောင်! သေချာပေါက် သူ့အနာဂတ်က ကောင်းနေမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါတင်မကသေးဘူး၊ သူက လူတစ်ထောင်လောက်လုပ်တာခံရပြီး လူတစ်သောင်းလောက်နဲ့အိပ်ရမယ့် အရုပ်လေးဖြစ်လာဦးမှာ!"
လွန်ခဲ့တဲ့ရက်နည်းနည်းလောက်ကပဲ ဒီလောကကြီးမှာ ဂေးတွေနဲ့ယောက်ျားပြည့်တန်ဆာတွေရှိနေတယ်ဆိုတာ သူမ အင်တာနက်ကနေတစ်ဆင့်သိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အဲ့တုန်းကဆို သူမ တံတွေးထွေးပြီး သူတို့က ရွံဖို့ကောင်းတယ်လို့ပြောလိုက်သေးသည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ဒီစကားလုံးအသစ်က အခု အသုံးဝင်လာခဲ့ပြီ။ ဒါတွေကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါ ယန်ရှောင်တောင် ကြက်သေ,သေနေလေ၏။
ရှန်ဖူ့မျက်နှာက ရုတ်တရက်ကြီးရက်စက်တော့မယ့်ပုံဖြစ်သွားမယ်လို့ ဘယ်သူသိမှာလဲ။ သူက ပြန်လှည့်လာကာ လူသတ်လိုစိတ်အပြည့်နဲ့နတ်ဆိုးတစ်ပါးလို သူမကိုငုံ့ကြည့်လာသည်။
"ခင်ဗျား ဘာပြောလိုက်တာလဲ? ပြန်ပြောစမ်းပါဦး။"
နောက်ဆုံးတစ်ခွန်းက သူ့သွားကြားထဲကနေ မနည်းဖြစ်ညှစ်ထွက်လာသလိုတောင်ထင်ရသည်။ ကျောင်းရွှယ်မေ့မှာ သူ့ပုံစံကို လွန်စွာမှပင်ကြောက်ရွံ့သွားရကား တုန်လှုပ်သွားတော့၏။ သူမ ပါးစပ်ကိုဖွင့်ဟကာ ဆက်ပြောချင်ပေမယ့်လည်း မပြောရဲပေ။
"ရှန်ဖူ။"
လင်ရှုယီက လမ်းကြားရဲ့တစ်ခြားဝင်ပေါက်ငနေပေါ်လာသည်။ သူ့မျက်နှာအမူအရာက ပုံမှန်အတိုင်းသာဖြစ်ပြီး သူတစ်ခုခုကြားသွားသလားဆိုတာတောင် မသိနိုင်ပေ။
နောက်ထပ်လူတစ်ယောက်ရောက်လာတာကိုမြင်တဲ့အခါ ယန်ရှေ့မျက်နှာမှာ ဖြူ စုတ်သွားတော့သည်။ ရှန်ဖူနဲ့တောင်ရှင်းလို့မပြီးသေးဘူး၊ နောက်တစ်ယောက်ရောက်လာပြန်ပြီ။
လင်ရှုယီက သူတို့ကို တစ်ချက်လေးမှမကြည့်ပါချေ။ သူက လျှောက်လာကာ ရှန်ဖူ့ကိုမေးသည်။
"စကားပြောလို့ပြီးပြီလား?"
ရှန်ဖူက သူ့ရဲ့ဒေါသထွက်နေတဲာအမူအရာကို ဖယ်ခွာလိုက်ကာ ပြုံးစိစိဖြင့်ခေါင်းငြိမ့်သည်။
"ပြီးပြီ။"
"ပြီးပြီဆိုလည်း သွားရအောင်လေ။ ရှောင်ဝမ့်အဖွားက ပဲပိစပ်နဲ့ဝက်ခြေထောက်နှပ်ပို့ထားတယ်။ အရင်တစ်ခေါက်ကပဲးချင်တယ်လို့ ခင်ဗျားပြောတယ်မလား?"
ရှန်ဖူက မျက်လုံးများကိုမှေးစင်းလိုက်သည်။
"မင်းလည်း မစားချင်တာမှတ်လို့။"
နောက်ဆုံးတော့ လင်ရှုယီရယ်လိုက်သည်။
"အင်းပါ၊ ကျွန်တော်လည်း စားချင်ပါတယ်ဗျာ။ အဖိုးနဲ့တူတူစားဖို့ပြန်ကြရအောင်။"
ရှန်ဖူက ခေါင်းငြိမ့်ကာ လင်ရှုယီခေါင်းကိုပွတ်လိုက်သည်။
"မင်း အရင်သွားနှင့်။ ကိုယ် သူတို့နဲ့ စကားနည်းနည်းလောက်ပိုပြောလိုက်ဦးမယ်။"
လင်ရှုယီက မငြင်းပါ။ နောက်ဆုံးတော့ သူက ယန်ရှောင့်ကိုကြည့်လိုက်ပါ၏။
"ဒါဆိုလည်းပြောလေ။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုလူတွေနဲ့ အများကြီးပြောဖို့မလိုဘူး။"
ရှန်ဖူင တဟားဟားအော်ရယ်တော့သည်။ ဒီတော့ လင်ရှုယီကလည်း ဘယ်လိုဒေါသထွက်ရမယ်ဆိုတာ သိသေးတယ်ပေါ့။
လင်ရှုယီထွက်သွားတာနဲ့ ရှန်ဖူ့အမူအရာက အေးစက်မှောင်မိုက်သွားပြန်သည်။ သူက အမေနဲ့သားစုံတွဲဆီလျှောက်သွားကာ ပြုံးနေသော်လည်းပြုံးခြင်းမမည်တဲ့အပြုံးနဲ့ သူတို့ရှေ့မှာ ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားဖြင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။
"အန်တီ၊ ဘယ်စကားတွေကပြောသင့်ပြီး ဘယ်စကားတွေကမပြောသင့်ဘူးဆိုတာ ခက်ဗျားသိသင့်တယ်။ ကျွန်တော် ခင်ဗျားက်ုသင်ပေးဖို့မလိုဘူးမလား? ပြီးတော့ ခင်ဗျားရဲ့ဒီသားကတော့"
ရှန်ဖူ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။
"ကိစ္စတော်တော်များများမှာ မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့ဘူး။ ခင်ဗျား သူ့ကို ကောင်းကောင်းသင်မထားရင် နောက်ကျ ခင်ဗျားမှာအခွင့်အရေးရှိလာမှာမဟုတ်တော့ဘူးနော်။"
ယန်ရှောင်က မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့ဘူးလို့ ရှန်ဖူကပြောလိုက်တဲ့အခါ သူ(ယန်ရှောင်)က ဒုက္ခိတဖြစ်တဲ့အထိအရိုက်ခံလိုက်ရတယ်လို့ ကျောင်းရွှယ်မေ့ထင်သွားသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ရဲ့နောက်ကစကားတွေကိုမကြားခင်အထိသာဖြစ်ပြီး သူဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာ သူမသဘောပေါက်သွားတော့သည်။ သူမ ဒေါသထွက်လွန်းလို့တုန်ရီလာပြီး ကြောက်နေတာကိုတောင်ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပေ။
"ငါ့သားကို နင်ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းဖို့မလိုဘူး! နင့်ကိုယ်နင် ဘယ်သူများထင်နေတာလဲ?"
ရှန်ဖူက ဒေါသမထွက်ပါ။ သူက အပြုံးတစ်ခုဖြင့်ထရပ်ရင်း ယန်ရှောင့်ကိုငုံ့ကြည့်သည်။
"မင်း ဒီကိုတစ်ခုခုရှာဖို့ ထပ်လာဦးမလားဆိုတာ ကြည့်ပါဦးမယ်..."
အကျိုးဆက်တွေကို ပြောပြရန်မလိုသော်လည်း ယန်ရှောင်မှာကား ကျောရိုးကနေခေါင်းအထိစိမ့်တက်လာတဲ့ ရှင်းပြမရနိုင်သောအကြောက်တရားကို ခံစားလိုက်ရလေ၏။
ထို့နောက်တွင်မူ ရှန်ဖူက အေးဆေးရွှင်ပျစွာပင် သူ့လက်တွေကို အိတ်ကပ်ထဲထည့်ကာ လင်ရှုယီထွက်သွားတဲ့လမ်းအတိုင်း ထွက်သွားတော့၏။
....
တော်တော်ကြာသွားတယ်။ တကယ်အားနာပါတယ်...ဟီး>< ပုံကတော့ အပေါ်ဆုံးပုံထည့်တဲ့နေရာမှာ။
.....