"Ouch! Kuya! You are so annoying!” reklamo ko rito. Hinampas ko muna siya bago naglakad palayo.
“Fuckin' finally,” narinig ko pang bulong nito nang iwan ko ito sa kusina. He said he will be cooking. Dinayo ko pa sila rito sa condo niya. I heard ayaw ni Kuya na mag stay sa bahay nila for some reason.
Nilingon ko muna itong muli bago sinamaan ng tingin.
"Bakit mo ko pinitik? See, Xavi? Bad si Dad mo. Sakin ka na lang sumama. Madaming kids doon!" I crouched a little para magtagpo ang tingin naming aking pamangkin. He's been silent at napansin ko na hindi nito pinapansin ang ama. Bigla tuloy akong nakunsensya dahil sa huli kong sinabi.
I turned my attention back to my kuya and realized that he was looking at his son. Nakagat ko ang pang ibabang labi at bahagyang nalungkot. I heard that he only found out about Xavi noong umuwi ako rito. Akala ko talaga ay nagbibiro lang siya but he really is telling the truth!
My eyes drifted to where Xavi's Mom is. Nasa sala ito at may mga binabasang dokumento. Hindi ko alam kung malulungkot ako para kay kuya o magiging masaya dahil magkakasama sila. But looking at them now, I'm not sure I can classify them as a family, like a real family.
Muli ay binalingan ko ang aking pamangkin.
“Xavi, what do you want to do? Do you want us to go outside?” nakangiti kong tanong dito. He was playing with his hands at alam mong hindi mapakali. Umangat naman ang aking kilay ng bahagya itong umiling.
I was hoping he would tell me why ngunit bigla na lamang rin ako nitong tinalikuran at dumiretso sa kanyang ina.
My eyebrow raised even more when Xandria immediately put down the papers she was reading and paid attention to the kid. Nakangiti na rin ito at walang bahid ng kaseryosohan sa mukha.
She just look like any other parent watching over her child. Malayong malayo sa inaakala kong istrikto at sobrang calculated na tao. Because that's how I see her before.
Tumayo ako at dumiretsong muli kay Kuya na naghihiwa na ng sibuyas.
“Pangit,” I called him. Ni hindi ako nito pinansin at nagpatuloy lamang sa ginagawa.
“Your child grew up so well,”
Hindi pa rin ito sumagot and I lean on the kitchen counter. Feeling ko kailangan kong mag behave kung hindi ay masasapok ako ni kuya.
“He's with his mom. Of course he'll be well.” Napasimangot naman ako.
“Sobrang rupok kuya. Lakas pa rin tama mo ah,”
Nilingon ako kaagad nito at masama na ang tingin. Lumayo ako kaagad dahil baka masapok nga talaga ako. Napailing din naman ito at natawa ng pagak.
I was about to say something again when I felt my phone vibrating. Mabilis ko itong nakuha mula sa bulsa ng suot kong pantalon.
A smile automatically escaped my lips when I saw a message from him.
I'll be outside in ten.
Nakagat ko kaagad ang panh ibabang labi at hindi na napigilan ang ngumiti.
Nalayo lang ako ng dalawang oras, heto at hanap na ako kaagad. Sino ngayon samin ang clingy?
“Nakakadiri yang ngiti mo, Arika. Bakit nakalabas ang gilagid? Ilang buwan pa lang pero para ka ng siraulo,”
I quickly typed a message bago ko nilingon si kuya.
“You're so mean!”
“So I'm guessing, hindi ka rito kakain? Ayos lang, ayaw rin naman kitang ipagluto,”
“Inggit ka lang kuya 'coz ang dull ng life mo ngayon!” I stick my tongue out to annoy him even more. Hindi ko man lang pinansin kung ano ang niluluto niya.
“Dull my ass,”
Napansin ko pa ang manaka-naka nitong tingin sa kanyang mag ina. I saw the longing in his eyes. Ang isiping hindi man lang nakasama ni Kuya ang kanyang anak ay nakakalungkot. Naalala ko pa noong sinabi niya na pangarap niya iyon noon, to have a child at this age. And he did. Ang ironic lang dahil the past years ay kasama niyang lumaki ang ibang mga bata not knowing na he has his own child too.
“I'm working on it,” bulong nito. I can hear the heaviness in his voice.
Feeling ko stress na rin ang pinsan ko dahil parang bahagya itong namayat.
This pain, my kuya does not deserve this. Sa naisip ay napatitig ako sa kanyang mukha at hindi na napigilan ang magtanong.
“Why can't you give her up?”
He tilted his head, avoiding my gaze. Hindi kaagad ito kumibo.
“How about you, when will you give up?” bigla nitong banat. Kumunot naman ang aking noo.
Kahit hindi niya diretsahang sinabi, I know what he's talking about. Two days pa lang mula ng sila dumating sila rito but it didn't even took him an hour to figure everything out.
“Sino ang nagsabi sa'yo na mag gi-give up ako?”
Feeling talaga si kuya.
Natawa ito ng marahan. I watch as he cover the saucepan before turning his attention back to me.
“Alam mo, mas lalong walang pag-asa 'yang pinaglalaban mo,”
My lips puckered at his words. Gusto ko na naman siyang hatawin.
“Ang bad mo, talaga! Ayaw mo ba akong maging masaya?”
He walked towards the sink and started washing his hands. “You were so independent. Even your parents can't make you stay home. I know you're only on a leave, Denysse. Don't tell me you're willing to drop everything, even your career to be with him,” nakaangat ang kilay nito. Minsan gusto kong burahin kilay ni kuya kasi parang hinuhusgahan ka palagi.
Bigla tuloy akong napaisip. I remember Zarah sending me a message yesterday. Tinatanong na daw ako sa hotel if I can go back or if I need more time. Ang sagot ko kay Zarah ay pag iisipan ko muna. Ni hindi ko pa nababanggit kay Alexander 'yon. How can I when I specifically told him I will stay? I told him I will stay as long as he wants me here.
Napangiwi ako ng muling maramdaman ang pitik ni kuya sa aking noo. Umungot ako at hinawakan ang parteng pinitik niya.
“Nakakagalit na, kuya ha,”
He grabbed a paper towel and dry his hands.
“Sigurado ka na ba dyan? Sa kanya?”
Unconsciously, nasuklay ko ng aking kamay ang aking buhok at hindi na napigilan ang isipin ang bagay na 'yon.
Alam kong ilang buwan pa lamang simula ng magkakilala kami ni Yelo ngunit, kahit kailan naman ay hindi ako naniniwala na sapat na batayan ang tagal ng panahon para masiguro ko kung ano ba ang aking nararamdaman.
Iyon lang naman 'yon - mahal ko o hindi. And I love him. Sigurado na ako doon.
"If you're really sure about loving him, dapat handa kang umiyak ng ga-balde dahil ako na ang nagsasabi sa'yo, mawawarak iyang puso mo. Arika, mahirap lamangan ang isang tao na itinuring na niyang mundo,"
Muli akong napatingin sa kanyang gawi. I can see how his expression has already changed. Walwal lang magsalita si kuya but I know he cares about me.
And the weigh of his words is making my heart feel heavy. Nitong mga nakaraang Linggo ay parang wala lang sa'kin ang lahat pero kapag si kuya ang nagbibitiw sakin ng salita, sobrang bigat.
“You know loving him and hoping that he'll love you back is like a shoot for the moon, right?”
My lips quiver at his next words.
Bakit ganoon? Kapag galing kay kuya, parang sampal sa mukha ko?
Nasabi na ba ni Alexander na mahal niya ako kahit isang beses?
Bigla tuloy akong nagkaroon ng alinlangan. Surely, sa tipo ng personalidad niya, he won't be like this to me kung wala lang, 'di ba? I mean, he asked me to stay.
“He wants me here...” bulong ko, sapat na upang marinig niya but I feel like I was saying that more to myself.
Biglang sumama ang timpla ng aking katawan at tuluyan ng binalot ng kaba ang aking dibdib.
Pilit kong ibinabalik sa utak ko 'yong mga salitang palagi niyang binibitiwan. His words, the way he acts towards me na pati ang mga babae ay binibigyan ng mga kahulugan ultimo napakaliit na bagay...surely I'm starting to make a difference in his life, right?
“Denysse...” tawag nitong muli sa aking pansin. Nababanaag ko na ang pag aalala sa kanyang mukha so I tried pulling myself together. I was too lost in my own thoughts.
“Handa naman ako, kuya. I knew the first day how much he love Matilda and it was never my goal to take her place. Tanggap ko iyon. Pero, seeing how much he loves her, how devoted he is, hindi naman siguro niya ako basta basta itataboy. Alam ko, nararamdaman ko na importante ako sa kanya, na ayaw niya rin akong mawala... ”
Hindi ko alam kung bakit ngunit miski ako ay hindi rin sigurado sa aking tinuran. Nauunahan na ako ng takot.
I saw how miserable Alexander was. Kahit wala na si Mattee ay patuloy niya itong minahal. Hindi naman ako nawawalan ng pag asa na mamahalin rin ako nito. He just needs time. Or maybe, just maybe, he already loves me. Alam kong hindi ito gagawa ng kahit ano just to deliberately hurt me. He is not that kind of person. Kung ganoon siya kay Mattee, siguro naman ay ganoon rin siya sa'kin sakaling tuluyan na niya akong mahalin.
“Hindi ako iiwan ni Alexander. Katulad noon, si Mattee lang ang nang iwan. And I won't do that to him,” dagdag ko. I was shaking. This emotion is eating me alive. Pakiramdam ko anumang sandali ay bibigay ako.
Ngayon ko nare-realize kung gaano ka-kumplikado ang lahat. But what kuya said next made everything even more confusing.
“It wasn't Mattee,” bigla nitong turan. His face was blank and for a moment, parang nagsisi ito na bigla itong nagsalita.
“Huh?” nalilito kong tanong. Ano'ng hindi si Mattee?
Huminga muna ito ng malalim at tila hindi sigurado kung dapat pa bang ituloy ang sasabihin.
“I was there when Mattee was having a breakdown with Faye. Hindi ko naiintindihan lahat pero sigurado ako, from what I heard, si Alexander ang naunang bumitiw. He left Mattee first,”
Huh?
What does he mean? Imposible naman. Alam ng lahat kung paanong nadurog si Yelo. Imposible na iniwan niya si Mattee.
Hinawakan ni kuya ang magkabila kong balikat.
“Alexander pushed Mattee away first. Iyon ang alam ko. Yes, he loves her, wala naman akong duda doon but for some reason, Alexander left Mattee then. Kaya iyang sinasabi mo na hindi ka niya iiwan tulad nang si Mattee lang ang nang iwan, hindi ko matatanggap yan,”
Hindi kaagad ako nakasagot. Bigla akong nalito. Gulong gulo ako at lalo pang nanghina.
Papaanong si Alexander ang nang iwan? Bakit ang gulo?
------
Grabe ang awkward na magsulat hahaha