zawgyi
......................................
တစ္ရက္လံုး မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ထိ တစ္ျမိဳ့လံုးကို လိုက္စံုစမ္းျပီးေနာက္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ့ခန္းေလးမွာ ရိေပၚျပစ္လွဲခ်လိုက္မိတယ္။
ထူးဆန္းတယ္။
သူ့ဆီက ေဆးဝယ္ဖူးတာကတစ္ေယာက္ နွစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။
ဒါေပမယ့္ ဝယ္ဖူးတဲ့လူေတြအားလံုးကတျခားျမို့ကိုေျပာင္းသြားျပီဆိုတာလံုးဝမျဖစ္နိုင္တာပဲ။
နွစ္ရက္ဆက္တိုက္လိုက္ရွာျပီးေပမယ့္ သူ့ဆီကေဆးဝယ္ဖူးတဲ့လူေတြတျခားျမို့ကိုေျပာင္းသြားတယ္ဆိုတာကလြဲျပီး ဘာအစအနမွမသိရ။
ေျပာင္းသြားတဲ့ျမို့နာမည္ကိုေတာင္မသိရ။
ဒါလံုးဝမသကၤာစရာပဲ။
ဘယ္သူကမ်ား ဒီလိုမ်ိုးတကူးတကျကီးလိုက္လုပ္ေနရတာလဲ။
ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးမွာေနတဲ့ သူတို့နွစ္ေယာက္က ဘယ္သူနဲ့မွလဲရန္ျငိွုးရန္စမရွိဖူးပါဘဲနဲ့။
နွစ္ေယာက္အတူ ျကည္နူးခဲ့ျကဖူးသည့္ ျခံထဲအပင္ေအာက္ကခံုတန္းငယ္ေလးကိုျကည့္ျပီး ရိေပၚ ေဝ့တက္လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
"လြမ္းလိုက္တာ ေကာရာ"
..................................................
အိစက္ေနသည့္ အိပ္ရာက သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည့္ေရခ်ိဳးခန္းမဟုတ္မွန္းေသခ်ာသည္။
ဒါ သူကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္ေနတာလား။
ေရွာင္းက်န့္ ကိုက္ေနေသာေခါင္းကိုဖိကိုင္ျပီးအားယူကာထလိုက္ေတာ့ ကုတင္ေရွ့ရပ္ေနေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ့ရသည္။
"ဘယ္ ဘယ္သူလဲ"
"ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေရွာင္း ကိုအရိုအေသေပးပါတယ္
ခ်ိဳးရင္လို့ေခၚပါတယ္
ဒီေန့ကစျပီး ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေရွာင္းဆီမွာ အခစားဝင္ရမယ့္အေစခံပါ"
"အေစခံ"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ငါ အေစခံမလိုဘူး
မင္းျပန္လို့ရျပီ"
"မင္းျကီး အမိန့္မပါပဲ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေရွာင္းအနားက တစ္ဖဝါးမွခြာခြင့္မရွိပါဘူး"
ေရွာင္းက်န့္ စိတ္ပ်က္သလိုက်စ္တစ္ခ်က္စုပ္သပ္လိုက္တယ္။
"သူေရာ"
"မင္းျကီး ညီလာခံျကြခ်ီသြားပါတယ္"
ေရွာင္းက်န့္ ေခါင္းညိတ္ျပျပီးေရးခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတယ္။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ စားေသာက္ပြဲေတြက အခန္းထဲအကုန္အဆင္သင့္ေရာက္ေနတယ္။
"မင္းျကီးက စားေသာက္ျပီးသြားရင္ ေျမာက္ဘက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲမွာေစာင့္ေနဖို့ေျပာလိုက္ပါတယ္"
စားပြဲဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္ယံုရွိေသး။ထပ္ျကားလာရတဲ့စကားေတြေျကာင့္ ေရွာင္းက်န့္အစားစားခ်င္စိတ္ပင္မရွိေတာ့။
"..."
"အဲ့တာဆို ေအးေဆးသံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ"
ေကာင္မေလးက ေျပာျပီးေထာင့္တစ္ေနရာမွာသြားရပ္တယ္။
ေရွာင္းက်န့္ ထမင္းခြက္ကိုယူျပီးတူကိုကိုင္လိုက္တယ္။
စားခ်င္စိတ္လံုးဝမရွိေပမယ့္မစားလို့မရ။
ရိေပၚနဲ့ေတြ့ဖို့အတြက္ သူအားရွိေနရန္လိုအပ္သည္။
တကယ္လို့ သူဒီ့ထက္ပိန္သြားရင္ ရိေပၚနဲ့ျပန္ေတြ့တဲ့အခ်ိန္ရိေပၚစိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ေရွာင္းက်န့္ စိတ္ကိုတင္းျပီး ထမင္းတစ္ပန္းကန္လံုးကိုကုန္ေအာင္စားလိုက္တယ္။
ထို့ေနာက္ ထိုေကာင္မေလးေခၚသြားသည့္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ဆိုသည့္ေနရာသို့လိုက္သြားလိုက္တယ္။
ထိုေနရာသို့ေရာက္ေတာ့ ျပာလြင္ေနေသာေကာင္းကင္ျကီးကို ေရွာင္းက်န့္အေျကာင္းမဲ့သတိလက္လြတ္ေငးျကည့္မိတယ္။
ပ်ံသန္းေနျကတဲ့ငွက္ေတြကိုျမင္ေတာ့ ေရွာင္းက်န့္ရဲ့မ်က္ဝန္းထဲမွာမ်က္ရည္ေတြစို့လာတယ္။
"ရိေပၚကိုသတိရလိုက္တာ"
ေရွာင္းက်န့္ တစ္ကိုယ္တည္းေရရြတ္ျပီးတိုးဖြဖြေျပာတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ့အေနာက္ကိုတစ္စံုတစ္ေယာက္ေလ်ွာက္လာတဲ့ေျခသံျကားလိုက္ရတယ္။
လွည့္ျကည့္လိုက္ေတာ့ အျပံုးခ်ိုခ်ိုနဲ့ဝမ္ရိေပၚကဆီးျကိုတယ္။
အေစခံေကာင္မေလးကေတာ့ နတ္ဘုရားတစ္ပါးမ်ွခန့္ညားေနေသာ ဘုရင္ျကီးကိုအရိုအေသေပးျပီးထြက္သြားတယ္။
"ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား က်န့္"
ေရွာင္းက်န့္ ေခါင္းငံု့ျပီးအရိုအေသေပးလိုက္တယ္။
ပါးစပ္ကေတာ့တစ္စံုတစ္ရာျပန္လည္ေျဖျကားျခင္းမရွိ။
"..."
ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္ရဲ့ေဝ့တက္ေနတဲ့မ်က္ရည္စေတြကိုသတိျပဳမိသြားျပီး ေရွာင္းက်န့္မ်က္နွာကိုလွမ္းကိုင္တယ္။
"ဘာေတြဝမ္းနည္းေနတာလဲ က်န့္ရဲ့"
"..."
"ဟိုေကာင့္ကိုလြမ္းေနတာလား"
ေရွာင္းက်န့္ ေခါင္းမခါေခါင္းမညိတ္ပဲတစ္ဖက္သို့လွည့္သြားတယ္။
ဝမ္ရိေပၚက အေနာက္ကသိုင္းဖက္လိုက္တယ္။
"ကိုယ္တစ္ခုသတိေပးထားမယ္ေနာ္
ေနာက္ဆိုရင္ အဲ့ေကာင္အတြက္မ်က္ရည္မက်နဲ့
အဲ့ေကာင္အတြက္ ငိုလည္းမငိုနဲ့ ရယ္လည္းမရယ္နဲ့
က်န့္္က ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ့အပိုင္ပဲ
အဲ့တာကို သိထား"
"အဲ့တာဆို က်ြန္ေတာ္ကေသလူနဲ့ဘယ္ျခားေတာ့မလဲ
က်ြန္ေတာ့္ကို အဲ့လိုခံစားခ်က္ေတြေပးနိုင္တာ ရိေပၚပဲရွိတာေလ"
"ေသခ်ာလား"
"အင္း"
"တကယ္ ေသခ်ာတယ္ေပါ့"
"အင္း... အာ့... "
ဝမ္ရိေပၚက ရုတ္တရက္ ေရွာင္းက်န့္ လည္ပင္းကိုကိုက္ခဲလိုက္တယ္။
ေသြးထြက္မတတ္ကိုက္လိုက္တာမို့လို့ ေရွာင္းက်န့္လည္ပင္းကစူးခနဲ။
ဝမ္ရိေပၚကထိုမ်ွနဲ့မျပီး။
လက္ေတြကိုေရွာင္းက်န့္ အကျီအတြင္းသို႔တိုးဝ္ကာတစ္စုံတစ္ရာကိုဦးတည္ေတာ့တယ္။
"အာ့ .... ဘာ... ဘာလုပ္တာလဲ"
ေရွာင္းက်န့္ ရုန္းကန္ျပီး ဝမ္ရိေပၚကိုအားအျပည့္နဲ့တြန္းလိုက္တယ္။
ထို့ေနာက္ ဖရိုဖရဲျဖစ္သြားေသာ အက်ႌကိုေသခ်ာျပန္ျပင္တယ္။
ဝမ္ရိေပၚက နွုတ္ခမ္းတြန့္ေကြးယံုမ်ွျပံုးျပီး ေရွာင္းက်န့္ကိုခါးကေနျပန္ဆြဲယူကာဖက္တယ္။
ျပီးေနာက္ အနားကခံုတန္းငယ္သို့ဆြဲေခၚသြားျပီး ေရွာင္းက်န့္ကို ထိုအေပၚေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။
ေရွာင္းက်န့္ ထရန္ျပင္ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚကလက္တစ္ဖက္နဲ့ေရွာင္းက်န့္ခါးကိုဖိခ်တယ္။
"မင္း ဘာ ဘာလုပ္မလို့လဲ"
ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္ကိုအေရးမလုပ္ပဲ ေျမေပၚလူးေနတဲ့ အက်ႌကိုအေပၚသို့လွန္တင္လိုက္တယ္။
"မင္း... "
ေရွာင္းက်န့္ မ်က္နွာတစ္ျပင္လံုးနီရဲသြားျပီး အျပင္းအထန္ပင္ရုန္းကန္ေတာ့တယ္။
သို့ေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚရဲ့သန္မာတဲ့လက္က ရုန္းကန္မွုကိုနည္းနည္းမွအရာမယြင္းေစ။
လက္သီးကိုဆုပ္ကာ ေက်ာေနာက္မွဝမ္ရိေပၚကို လွမ္းထု းေတာ့လည္း
လက္သီးခ်က္ေတြက ဝမ္ရိေပၚကိုမထိပဲ သူ့ကိုသာပိုျပီးအားကုန္ေစတယ္။
ေျခေထာက္ေတြကိုလည္းရုန္းကန္ေနေပမယ့္ ထိုသို့လုပ္ျခင္းကလည္းအရာမထင္။
"မ မလုပ္ပါနဲ့
ဒီလိုမ်ိုး မလုပ္ပါနဲ့"
ေရွာင္းက်န့္ရဲ့တုန္လွုပ္ေနတဲ့အသံကို ဝမ္ရိေပၚလ်စ္လ်ဴရွုျပီး သူ႕စိတ္ရွိတိုင္းျပဳမူေတာ့တယ္။
"အားး!!"
ေရွာင္းက်န႔္ နာက်င္လြန္းလို႔အသိစိတ္လြတ္မတတ္ျဖစ္သြားတယ္။
မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာသည္ကို
ဝမ္ရိေပၚျမင္ေပမယ့္ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕နက္ေမွာင္ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ဆံႏြယ္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္တယ္။
"ေတြ႕လား မင္းကိုမ်က္ရည္က်ေအာင္ေလာက္ကေတာ့ ငါလည္းလုပ္နိုင္တယ္
အဲ့ေကာင္အတြက္ငိုမယ့္အစား ငါ့ေၾကာင့္ပဲငိုစမ္းပါ
ဟုတ္ၿပီလား"
ဝမ္ရိေပၚက ဆံပင္ကိုေဆာင့္ဆြဲလ်က္ ႏႈတ္ခမ္းကိုလွမ္းနမ္းလိုက္တယ္။
ေရွာင္းက်န႔္ အကူအညီမဲ့စြာပဲ ရွိုက္ကာငိုေႂကြးတယ္။
ရပ္တန႔္ျခင္းမျပဳေသးတဲ့ ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္သတိလစ္တစ္ခ်က္ရတစ္ခ်က္ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မခံနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ေရွာင္းက်န႔္အမွန္တကယ္ပင္ သတိလစ္သြားေတာ့တယ္။
ဝမ္ရိေပၚက ထိုအခါမွ သတိလစ္ေနေသာ ရေှာင်းကျန့်ကိုယ်လေးကိုပွေ့ချီပြီး အေဆာင္သို႔ေခၚလာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
......................................
......................................
Unicode
......................................
တစ်ရက်လုံး မိုးလင်းကနေမိုးချုပ်ထိ တစ်မြို့လုံးကို လိုက်စုံစမ်းပြီးနောက်မှာတော့ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းလေးမှာ ရိပေါ်ပြစ်လှဲချလိုက်မိတယ်။
ထူးဆန်းတယ်။
သူ့ဆီက ဆေးဝယ်ဖူးတာကတစ်ယောက် နှစ်ယောက်တည်းမဟုတ်။
ဒါပေမယ့် ဝယ်ဖူးတဲ့လူတွေအားလုံးကတခြားမြို့ကိုပြောင်းသွားပြီဆိုတာလုံးဝမဖြစ်နိုင်တာပဲ။
နှစ်ရက်ဆက်တိုက်လိုက်ရှာပြီးပေမယ့် သူ့ဆီကဆေးဝယ်ဖူးတဲ့လူတွေတခြားမြို့ကိုပြောင်းသွားတယ်ဆိုတာကလွဲပြီး ဘာအစအနမှမသိရ။
ပြောင်းသွားတဲ့မြို့နာမည်ကိုတောင်မသိရ။
ဒါလုံးဝမသင်္ကာစရာပဲ။
ဘယ်သူကများ ဒီလိုမျိုးတကူးတကကြီးလိုက်လုပ်နေရတာလဲ။
ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်လေးမှာနေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်သူနဲ့မှလဲရန်ငြှိုးရန်စမရှိဖူးပါဘဲနဲ့။
နှစ်ယောက်အတူ ကြည်နူးခဲ့ကြဖူးသည့် ခြံထဲအပင်အောက်ကခုံတန်းငယ်လေးကိုကြည့်ပြီး ရိပေါ် ဝေ့တက်လာတဲ့မျက်ရည်တွေကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
"လွမ်းလိုက်တာ ကောရာ"
..................................................
အိစက်နေသည့် အိပ်ရာက သူအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည့်ရေချိုးခန်းမဟုတ်မှန်းသေချာသည်။
ဒါ သူကုတင်ပေါ်ပြန်ရောက်နေတာလား။
ရှောင်းကျန့် ကိုက်နေသောခေါင်းကိုဖိကိုင်ပြီးအားယူကာထလိုက်တော့ ကုတင်ရှေ့ရပ်နေသောကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့ရသည်။
"ဘယ် ဘယ်သူလဲ"
"ကိုယ်လုပ်တော်ရှောင်း ကိုအရိုအသေပေးပါတယ်
ချိုးရင်လို့ခေါ်ပါတယ်
ဒီနေ့ကစပြီး ကိုယ်လုပ်တော်ရှောင်းဆီမှာ အခစားဝင်ရမယ့်အစေခံပါ"
"အစေခံ"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ငါ အစေခံမလိုဘူး
မင်းပြန်လို့ရပြီ"
"မင်းကြီး အမိန့်မပါပဲ ကိုယ်လုပ်တော်ရှောင်းအနားက တစ်ဖဝါးမှခွာခွင့်မရှိပါဘူး"
ရှောင်းကျန့် စိတ်ပျက်သလိုကျစ်တစ်ချက်စုပ်သပ်လိုက်တယ်။
"သူရော"
"မင်းကြီး ညီလာခံကြွချီသွားပါတယ်"
ရှောင်းကျန့် ခေါင်းညိတ်ပြပြီးရေးချိုးခန်းထဲဝင်သွားတယ်။
ပြန်ထွက်လာတော့ စားသောက်ပွဲတွေက အခန်းထဲအကုန်အဆင်သင့်ရောက်နေတယ်။
"မင်းကြီးက စားသောက်ပြီးသွားရင် မြောက်ဘက်ဥယျာဉ်တော်ထဲမှာစောင့်နေဖို့ပြောလိုက်ပါတယ်"
စားပွဲဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်ယုံရှိသေး။ထပ်ကြားလာရတဲ့စကားတွေကြောင့် ရှောင်းကျန့်အစားစားချင်စိတ်ပင်မရှိတော့။
"..."
"အဲ့တာဆို အေးဆေးသုံးဆောင်တော်မူပါ"
ကောင်မလေးက ပြောပြီးထောင့်တစ်နေရာမှာသွားရပ်တယ်။
ရှောင်းကျန့် ထမင်းခွက်ကိုယူပြီးတူကိုကိုင်လိုက်တယ်။
စားချင်စိတ်လုံးဝမရှိပေမယ့်မစားလို့မရ။
ရိပေါ်နဲ့တွေ့ဖို့အတွက် သူအားရှိနေရန်လိုအပ်သည်။
တကယ်လို့ သူဒီ့ထက်ပိန်သွားရင် ရိပေါ်နဲ့ပြန်တွေ့တဲ့အချိန်ရိပေါ်စိတ်မကောင်းဖြစ်လိမ့်မည်။
ရှောင်းကျန့် စိတ်ကိုတင်းပြီး ထမင်းတစ်ပန်းကန်လုံးကိုကုန်အောင်စားလိုက်တယ်။
ထို့နောက် ထိုကောင်မလေးခေါ်သွားသည့် ဥယျာဉ်တော်ဆိုသည့်နေရာသို့လိုက်သွားလိုက်တယ်။
ထိုနေရာသို့ရောက်တော့ ပြာလွင်နေသောကောင်းကင်ကြီးကို ရှောင်းကျန့်အကြောင်းမဲ့သတိလက်လွတ်ငေးကြည့်မိတယ်။
ပျံသန်းနေကြတဲ့ငှက်တွေကိုမြင်တော့ ရှောင်းကျန့်ရဲ့မျက်ဝန်းထဲမှာမျက်ရည်တွေစို့လာတယ်။
"ရိပေါ်ကိုသတိရလိုက်တာ"
ရှောင်းကျန့် တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ပြီးတိုးဖွဖွပြောတယ်။
ထိုအချိန်မှာပဲ သူ့အနောက်ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်လျှောက်လာတဲ့ခြေသံကြားလိုက်ရတယ်။
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အပြုံးချိုချိုနဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကဆီးကြိုတယ်။
အစေခံကောင်မလေးကတော့ နတ်ဘုရားတစ်ပါးမျှခန့်ညားနေသော ဘုရင်ကြီးကိုအရိုအသေပေးပြီးထွက်သွားတယ်။
"ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ရဲ့လား ကျန့်"
ရှောင်းကျန့် ခေါင်းငုံ့ပြီးအရိုအသေပေးလိုက်တယ်။
ပါးစပ်ကတော့တစ်စုံတစ်ရာပြန်လည်ဖြေကြားခြင်းမရှိ။
"..."
ဝမ်ရိပေါ် ရှောင်းကျန့်ရဲ့ဝေ့တက်နေတဲ့မျက်ရည်စတွေကိုသတိပြုမိသွားပြီး ရှောင်းကျန့်မျက်နှာကိုလှမ်းကိုင်တယ်။
"ဘာတွေဝမ်းနည်းနေတာလဲ ကျန့်ရဲ့"
"..."
"ဟိုကောင့်ကိုလွမ်းနေတာလား"
ရှောင်းကျန့် ခေါင်းမခါခေါင်းမညိတ်ပဲတစ်ဖက်သို့လှည့်သွားတယ်။
ဝမ်ရိပေါ်က အနောက်ကသိုင်းဖက်လိုက်တယ်။
"ကိုယ်တစ်ခုသတိပေးထားမယ်နော်
နောက်ဆိုရင် အဲ့ကောင်အတွက်မျက်ရည်မကျနဲ့
အဲ့ကောင်အတွက် ငိုလည်းမငိုနဲ့ ရယ်လည်းမရယ်နဲ့
ကျန့််က ငါကိုယ်တော်ရဲ့အပိုင်ပဲ
အဲ့တာကို သိထား"
"အဲ့တာဆို ကျွန်တော်ကသေလူနဲ့ဘယ်ခြားတော့မလဲ
ကျွန်တော့်ကို အဲ့လိုခံစားချက်တွေပေးနိုင်တာ ရိပေါ်ပဲရှိတာလေ"
"သေချာလား"
"အင်း"
"တကယ် သေချာတယ်ပေါ့"
"အင်း... အာ့... "
ဝမ်ရိပေါ်က ရုတ်တရက် ရှောင်းကျန့် လည်ပင်းကိုကိုက်ခဲလိုက်တယ်။
သွေးထွက်မတတ်ကိုက်လိုက်တာမို့လို့ ရှောင်းကျန့်လည်ပင်းကစူးခနဲ။
ဝမ်ရိပေါ်ကထိုမျှနဲ့မပြီး။
လက်တွေကိုရှောင်းကျန့် အကျႌရင်ဘတ်ထဲတိုးဝင်ပြီးတစ်စုံတစ်ရာကိုဦးတည်တော့တယ်။
"အာ့ .... ဘာ... ဘာလုပ်တာလဲ"
ရှောင်းကျန့် ရုန်းကန်ပြီး ဝမ်ရိပေါ်ကိုအားအပြည့်နဲ့တွန်းလိုက်တယ်။
ထို့နောက် ဖရိုဖရဲဖြစ်သွားသော အကျႌကိုသေချာပြန်ပြင်တယ်။
ဝမ်ရိပေါ်က နှုတ်ခမ်းတွန့်ကွေးယုံမျှပြုံးပြီး ရှောင်းကျန့်ကိုခါးကနေပြန်ဆွဲယူကာဖက်တယ်။
ပြီးနောက် အနားကခုံတန်းငယ်သို့ဆွဲခေါ်သွားပြီး ရှောင်းကျန့်ကို ထိုအပေါ်မှောက်ချလိုက်တယ်။
ရှောင်းကျန့် ထရန်ပြင်တော့ ဝမ်ရိပေါ်ကလက်တစ်ဖက်နဲ့ရှောင်းကျန့်ခါးကိုဖိချတယ်။
"ခင်ဗျား ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ"
ဝမ်ရိပေါ် ရှောင်းကျန့်ကိုအရေးမလုပ်ပဲ မြေပေါ်လူးနေတဲ့ အကျႌကိုအပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်တယ်။
"ခင်ဗျား... "
ရှောင်းကျန့် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးနီရဲသွားပြီး အပြင်းအထန်ပင်ရုန်းကန်တော့တယ်။
သို့ပေမယ့် ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့သန်မာတဲ့လက်က ရုန်းကန်မှုကိုနည်းနည်းမှအရာမယွင်းစေ။
လက်သီးကိုဆုပ်ကာ ကျောနောက်မှဝမ်ရိပေါ်ကို လှမ်းထုတော့လည်း လက်သီးချက်တွေက ဝမ်ရိပေါ်ကိုမထိပဲ သူ့ကိုသာပိုပြီးအားကုန်စေတယ်။
ခြေထောက်တွေကိုလည်းရုန်းကန်နေပေမယ့် ထိုသို့လုပ်ခြင်းကလည်းအရာမထင်။
"မ မလုပ်ပါနဲ့
ဒီလိုမျိုး မလုပ်ပါနဲ့"
ရှောင်းကျန့်ရဲ့တုန်လှုပ်နေတဲ့အသံကို ဝမ်ရိပေါ်လျစ်လျူရှုပြီး သူ့စိတ်ရှိတိုင်းပြုမူတော့တယ်။
"အားး!!"
ရှောင်းကျန့် နာကျင်လွန်းလို့အသိစိတ်လွတ်မတတ်ဖြစ်သွားတယ်။
မျက်ရည်များစီးကျလာသည်ကို
ဝမ်ရိပေါ်မြင်ပေမယ့် လျစ်လျူရှုပြီး ရှောင်းကျန့်ရဲ့နက်မှောင်ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ဆံနွယ်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆောင့်ဆွဲလိုက်တယ်။
"တွေ့လား မင်းကိုမျက်ရည်ကျအောင်လောက်ကတော့ ငါလည်းလုပ်နိုင်တယ်
အဲ့ကောင်အတွက်ငိုမယ့်အစား ငါ့ကြောင့်ပဲငိုစမ်းပါ
ဟုတ်ပြီလား"
ဝမ်ရိပေါ်က ဆံပင်ကိုဆောင့်ဆွဲလျက် နှုတ်ခမ်းကိုလှမ်းနမ်းလိုက်တယ်။
ရှောင်းကျန့် အကူအညီမဲ့စွာပဲ ရှိုက်ကာငိုကြွေးတယ်။
ရပ်တန့်ခြင်းမပြုသေးတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်သတိလစ်တစ်ချက်ရတစ်ချက်ဖြစ်လာတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ရှောင်းကျန့်အမှန်တကယ်ပင် သတိလစ်သွားတော့တယ်။
ဝမ်ရိပေါ်က ထိုအခါမှ သတိလစ်နေသော ရေှာင်းကျန့်ကိုယ်လေးကိုပွေ့ချီပြီး အဆောင်သို့ခေါ်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။
......................................