[Chapter 8]
(SAD SONG- by We the kings For this chapter plss:-)
NAKAUPO Lang ako dito sa sahig ng kwarto ni apollo habang tinititigan ko Ang mga pictures namin. Hindi ako makapaniwala na Wala na siya. Wala na talaga siya. Lagi Kong iniisip kung bakit bangyari 'to?
Naninikip ang dibdib ko kapag naalala ko ang mga masasayang alala na kasama siya bago siya nawala. Nanghihina ako, mas Lalo akong napaiyak ng makita ko ang huling video niya dito sa phone ko.
'Hey my queen, always remember I love you so much. Ikaw lang ang mamahalin ko kahit anong mangyari even in the afterlife'
Eto Yung huling video niya, ito na rin Yung huli kong alaala sa kaniya. Hindi ko kayang mawala siya, Hindi ko matanggap. Parang hiniwa ng pirapiraso ang puso ko, sobrang sakit, sobra akong nasasaktan ngayon.
Hindi ko maipaliwanag kung gaano kasakit ang 'tong nararamdaman ko. "Zean Tara na gabi na. Uwi muna tayo" narinig Kong sabi ni kuya mula sa labas ng kwarto ni Apollo, tumayo ako at binuksan ang pinto.
"D-dito na lang ako matutulog kuya. Mauna ka na" sinara ko na Yung pinto at humiga sa kama ni apollo. Mugtong mugto na ang Mata ko, kagabi pa ako umiiyak.
"Sige dito na Lang din ako matutulog. May guess room Naman" sambit ni kuya, tumango ako kahit di niya nakita, Wala na rin akong lakas ng loob na magsalita, parang natuyo na Ang lalamunan ko.
Yinakap ko ang paboritong unan ni Apollo. Biglang tumunog yung laptop niya kaya kinalikot ko ito.
Tiningnan ko lahat ng laman, hanggang mapunta ako sa may video. May last video dito na Ang title ay 'My Proposal' plinay ko ito.
Patuloy Ang pagbagsak ng luha ko habang pinapanood ito. Sobrang naninikip ang dibdib ko parang pinipiga.
Sa video sinabi niya don lahat ng gusto niyang mangyari samin. Plinano niya ang future namin.
'Its our anniversary and balak Kong magpropose sa kaniya. Pakakasalan ko siya para hindi na maagaw ng iba. Hahah'
Ito Ang huli niyang sinabi bago matapos ang video. Napatakip na Lang ako ng bibig ko, naglibot muna ako sa kwarto niya habang yakap yakap ko Ang unan niya, nakapadami Kong alaala sa kwartong ito, mga alaala na kailangan man ay hinding hindi Ko kakalimutan.
Napaupo na Lang ako sa sahig ng Makita ko ang paborito niyang damit, Yung bigay ko noong first monthsary namin. Lagi niyang sinusuot ang damit na iyan dahil Ang ganda daw.
Muli akong humiga sa kama niya. Pagod na ako sa kakaiyak. Umaasa akong bukas paggising ko, masisilayan ko Ang matamis niyang ngiti at Ang mapangasar niyang ngisi.
Umiyak Lang ako ng umiyak hanggang sa makatulog na ako.
KINABUKASAN tanghali na magising ako, hindi daw ako ginising ni kuya dahil Alam niyang pagod ako sa kakaiyak, inayos na nila kagabi ang burol ni apollo.
Linibot ko Ang buong bahay baka sakaling nandito na si Apollo, halos mapuntahan ko na lahat ng kwarto pero wala siya. Wala talaga siya. Muli akong napaiyak dahil Hindi ko matanggap bakit ganon?
"Ma'am zean ano pong gusto niyong kainin?" Tanong ng maid Nina apollo, nasa kusina na ako ngayon, nagkakape, hindi ko mahanap si Apollo kaya bumaba muna. Hindi pa ako kumakain simula kagabi, wala akong ganang kumain kagabi.
"G-gusto ko po ng adobo. Ako na lang din po ang magluluto. Iprapare niyo na lang po Yung m-mga kakailangan ko" Sabi ko sa maid, tumango naman siya at naglakad papunta sa kusina.
Gusto Kong magluto ng adobo. Eto Yung una at huling potahe na itinuro niya sakin.
Habang nagluluto ako, umiiyak ko. Naalala ko yung araw na prinank ko siya. Pinilit niya pa ring kumain kasi luto ko Yun, ayaw niyang magalit or magtampo ako. Kahit pangit Ang lasa tinikman Niya pa rin ko.
Nahahaluan na ng luha 'tong niluluto ko, sinabihan ako ng mga kasambahay dito na sila na lang ang magluluto pero umayaw ako. Gusto ko ako.
Habang kumakain ako, bumabagsak pa Rin ang luha. Kahit anong gawin kong pagpigil ayaw pa rin maawat.
Hanggang ngayon iniisip ko pa rin na sana hindi totoo ang lahat ng ito. Na sana nasa loob lang ako ng napakasamang bangungot.
Pero kahit sampalin ko at saktan ko Ang sarili ko. Hindi pa rin ako nagigising sa masamang bangungot na 'to.
Napatingin ako sa salas nila habang Isa isang pumapasok sa utak ko ang mga alaala na naganap sa salas nila. Mga asaran, kulitan, hampasan, habulan.
Mga pangyayari na ngayon ay alaala na lang at hindi na mangyayari kahit pagbaligbaligtarin man ang mundo.
Nakita Kong lumabas si Tito chadlier sa kwarto niya, maging siya ay mugtong mugto rin ang mata dahil sa kakaiyak. Wala na Ang asawa niya, Wala na rin si Apollo, nagiisa na Lang siya ngayon.
"K-kain na po...t-tito" tawag ko, agad Naman siyang napatingin sakin at naglakad ng mabilis. Umupo na siya sa harapan ko.
"P-pupunta ka na ba mamaya sa burol ni apollo?" tanong sakin ni Tito chadlier, Alam Kong naiiyak siya pero pinipigilan niya ito. Ngunit ako hindi ko kayang pigilan.
"O-opo" sagot ko, tumango lang siya. Limang araw lang ang magiging burol ni apollo, dadating na mamaya Ang mga kamaganak niya galing sa Ibat ibang bahagi ng mundo.
Tahimik lang akong kumakain habang bumagasak ang luha ko. "Kailangan nating tanggapin na wala na siya, Hindi na siya babalik. Mas masasaktan Lang tayo Kung iisipin nating Isa itong bangungot" mas lalo akong napaiyak sa sanabi ni Tito Chad Lalo na yung huli niyang sinsabi.
'Mas Lalo tayong masasaktan Kung iisipin nating Isa itong bangungot'
May point siya, mas Lalo Lang akong masasaktan kapag Hindi ko tinanggap na wala na talaga siya.
May mga damit ako dito sa bahay Nina apollo, dinala ni kuya kaninang umaga bago siya tumuloy sa burol. Sinuot ko ang couple shirt namin. Gusto ko 'tong isuot ngayon dahil Alam Kong matutuwa siya, Alam ko ring nandito Lang siya sa tabi ko ngayon binabantayan niya ako.
Pagkatapos kong magpalit ng damit ay lumabas na ako at nanghintay ng taxi. Walang masyadong dumadaan dito na taxi dahil alas tres na ng hapon. Naisipan Kong tawagan si kuya para sunduin niya ako.
Ilang sandali pa, dumating na siya. Tulala lang ako habang nakatitig ako sa daan, tiningnan ko saglit Yung phone ko baka sakaling magtext siya or tumawag at sabing IZAAAA PRANKKK!!
Ilang minuto akong naghintay pero wala. Traffic kaya wala kaming magawa, baka matatagalan kaming pumunta sa burol ni apollo. Malapit sa cemetery siya binurol, nandon din sina daddy, Tito chad, at si Kyle at Yung gf niya. Nandoon na din si ate tereese.
Napatingin ako sa blue na kotse na katapat namin, parang Yung kotse lang din ni Apollo. Napatingin ako sa driver, Parang siya Apollo ka. Kamukhang kamuha niya ito.
Mabilis Kong binuksan ang bintana ng kotse ni kuya, pinigilan niya pa ako pero hindi ako nagpaawat. "Apollo!" Sigaw ko, "Apollo!" Ulit ko pa, napatingin sakin Yung driver ng blue na kotse. Ngumiti Lang ito at nagpatuloy na sa pagda-drive. Humupa na Ang traffic.
Napaiyak na lang ako, akala ko buhay siya, umasa ako. Patuloy Lang na bumabagsak Ang luha ako hanggang makarating na kami.
Parang namanhid Ang tuhod ko nang Makita ko ang isang mamahaling kabaong, may bulaklak ito sa tabi at picture ni Apollo. Dahan dahan akong naglakad papunta doon, habang papalapit ako naninikip ang dibdib ko.
Napapatingin Ang iba sakin pero Wala akong pakialam. Hindi nila nararamdaman ang nararamdaman ko ngayon. Sobrang sakit parang pinatay ang puso ko.
Pagkasilip ko sa kabaong ay agad ko siyang nakita. Nakangiti siya, napangiti na lang din ako. "hey bakit mo Naman ako iniwan agad. Diba magpopropose ka pa sakin? Bubuo pa tayo ng pamilya diba?" bulong ko sa kaniya kahit di niya ako naririnig.
Nararamdaman ko Ang presensya Niya. "a-apollo, gising na bangon Jan. Manonood pa tayo ng sunset diba? Apollo Naman ehh...g-gising ka na kasi. Malapit ng lumubog Ang araw, ayaw mo bang manood?" naramdaman ko Ang malamig na hangin na humalik sa pisngi ko Kaya pumukit ako.
'I love you my queen. I love you my one and only sunset'
Napaiyak ako ng marinig ko Ang boses niya sa isip ko, napahawak na Lang ako sa tapat ng puso ko. 'I love you to my one and only sunset'
Hindi ko namalayan na napaupo na pala ako sa upuan sa tabi ng kabaong niya. Sumandal ako doon habang patuloy pa rin ang paghikbi ko, bakit ganon? Kahit anong gawin ko Hindi ko matanggap na Wala na siya.
Napakasakit lang isipin na dadating tayo sa punto na ito. Na Kung saan may mamamatay, at may maiiwan. Ngunit kahit anong mangyari ang mga alaala natin sa isang tao ay kailan may hinding-hindi mabunura.
"Oh!" may isang kamay na tumapat sa harapan ko at may hawak itong bottle of water. Tiningnan ko muna siya bago ko kinuha ang tubig. Malay mo si apollo diba?
"Tama na Ang iyak, Hindi Niya gustong makitang Kang umiiyak. Mas gusto niyang nakangiti ka habang tinititigan mo siya" sambit niya, uminom ako ng tubig. Maging siya ay namumula Rin Ang mga mata niya, umiyak rin siguro siya. Sa sandaling panahon na nagkasama sila ni Apollo, Alam Kong napalapit ito sa kaniya.
"ALAM Kong masakit pero kailangan nating tanggapin na wala na siya" sambit ni kyle, nasa labas kami ngayon Gabi na. Nakatitig lang ako sa libog na buwan, kahit gaano kadilim Ang mundo lagi pa ring nandito Ang buwan upang magbigay liwanag.
"Iniisip ko na....Sana p-prank lang 'to pero---" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bumagsak ang luha ko. Gaya kanina, hindi ko ito kayang pigilan.
Binayaan Lang ako ni Kyle na umiyak dahil kailangan Kong mailabas lahat ng lungkot na nararamdaman ko.
"Alam mo, siguro Kung nandito siya ngayon tutuksuin ka niya ng iyakin" tawa ni Kyle, natawa din ako.
Naalala ko yung araw na umiyak ako at tinukso tukso niya ako ng Crybaby hanggang sa mainis ako sa kaniya, napangiti ako ng maalala ko Ang araw na yon.
"Para ka ng panda. Tignan mo yang Mata mo, laki laki na ng eyebags mo" tawa ni Kyle. Natawa na lang din ako, sa mga oras na 'to nagawa niya pa rin akong patawanin.
"You know what, mas maganda ka kapag nakangiti ka" ngiti niya sakin, Alam Kong naging part din ng life niya si Apollo.
Napatitig na Lang muli ako sa buwan, Kay ganda nitong pagmasdan. Sana nandyan si apollo, pero mas maganda Kung nandito siya sa tabi ko.
Nagpapasalamat ako dahil nandito si Kyle sa tabi ko, kahit papaano nababawasan ng konti 'tong sakit na nararamdaman ko.
"Salamat K-kyle" tumingin ako sa kaniya at tumingin din siya sakin, ngumiti lang siya at tumango "nandito lang ako Kung kailangan mo ng kausap" ngiti nito. Tumango Lang ako.
ITO na ang araw na pinakamasakit sa lahat, Ang araw na Kung saan huli ko na siya makita. Isa Isa ng nilagay ng mga tao na nandito Ang pula at puting rosas habang binababa nila ang kabaong ni Apollo.
Ako Ang huling naglagay ng rosas kulay blue ang nilagay ko. Ito ang rosas na nibigay ko sa kaniya noong birthday niya. Bumuhos ang luha ko ng bitawan ko Ang rosas na iyon.
Nakayakap Lang ako Kay kuya habang umiiyak, maging siya ay umiiyak din. Lahat ng tao na nandito ay nagiiyakan, nakatayo si Tito chad habang pinipigilan niyang bumagsak ang luha niya.
"Tama na bunso" awat sakin ni kuya. Ngunit kahit anong gawin ko,
Nang mailibing na siya ay Hindi pa rin ako umalis, pinili Kong manatili dito hanggang sa huling sandali.
08.18.17.
Hindi ko makakalimutan ang araw na iyan, Ang araw na Kung saan mas pinili niyang mabaril maligtas Lang ako, Ang araw na kung saan iniwan ako ng lalaking pinakamamahal ko.
May you rest in paradise apollo, my sunset. I love you more than the stars in the universe. I love you so much my one and only sunset.
Kasabay ng paglubog ng araw na siyang pinakapaborito ko sa lahat ay Ang pagkawala pinakamamahal ko.
A sunset is a sign of goobye!
______________________________________________________________________