Punyeta. May umaaway na sakin dahil ayaw kong magluto ng tanghalian ga't di ko to natatapos. Eto na mga mamser.
----
Sobrang labo, sobrang gulo. Litong lito ako sa nararamdaman but i was damn sure I was hurt. I can feel the stinging pain in my chest. Para akong nasusuka dahil sa pag ikot ng aking sikmura. Sa sobrang bigat ng aking pakiramdam ay gusto ko na lamang tumalikod muli at takasan ang kung anumang nakikita.
I get it now. I like him. Kasi bakit ganito ang nararamdaman ko kung hindi?
Pero gusto lang naman, 'di ba? Hindi naman to love. Imposible, bakit sobra yatang bilis?
“You might wanna make another one,” Napalunok ako ng ngumuso ang babaeng kausap ni Yelo tungo sa aking direksyon so when he turned around and saw me standing there, I saw how visibly confused he was.
“Kanina ka pa gising?” bigla nitong tanong. I was startled when in a swift, he moved towards where I was. Nang tuluyang makalapit ay iniumang niya ang kanyang kamay para sana ako hawakan ngunit napaatras ako sa sobrang gulat. Kaagad kumunot ang noo nito at napahinto sa dapat sanang gagawin.
I was in so much pain that I wasn't sure I was ready to actually face him. Noong tinalikuran niya ako kanina, ramdam na ramdam ko ang sakit sa puso ko.
Should I leave? I mean, habang maaga pa.
Our eyes met and there was this weird air surrounding us. We both knew that something was wrong.
Kitang kita ko kung paanong may dumaan na paagkalito sa kanyang mukha but it was so fast, I saw disappointment showing on his face next.
Dahan dahan niyang ibinaba ang kamay at walang lingon na tumalikod upang magtungo sa kusina.
Nakagat ko ang pang ibabang labi at hindi nakuhang pigilan ito. When I turn to the others, napansin ko na nag iwas kaagad si Bobbie ng tingin habang ang magandang babae naman ay napataas ng kilay. Para itong naiinis na kung ano. Dahil ba nilapitan ako ni Yelo?
Nagsimula itong kumain at may kung anong pait akong nalalasahan sa aking mga labi nang pumasok sa isipan ko kung sino ba ang may gawa noon.
Nang magsimula akong maglakad ay umalon ang aking sikmura ng magtama ang mga mata namin ni Grey. Or was it still her?
Bago pa ako makalapit sa mga ito ay nakita ko na namang naglalakad si Milan papalapit sa amin.
“Ininis mo na naman ba si kuya?" Tanong nito sa babae. “I told to mellow down a bit. He's still sulky about you changing his shower curtains to pink last time you went to him hiding from me,” anito bago inabot ang tubig rito.
I watch how he gently wiped the corner of her lips with a tissue on his hand.
"Drink first, baby. Marami pa sa kusina. Did you miss kuya's cooking that much? Nagseselos na 'ko ha,” kunwa'y malungkot nitong turan.
Halos malaglag ang panga ko sa narinig.
Wait. Baby?
Tila ba nanigas ako sa aking kinatatayuan ng marinig ang tinuran ni Milan.
I'm confused.
Mukhang napansin naman ng babae ang pagkalito sa mukha ko kaya bigla itong nagsalita. “I never had the chance to introduce myself,” tumayo naman ito at lumapit sa akin. Walang ngiting nakapaskil sa kanyang labi, 'di tulad kanina noong kausap niya si Yelo.
Inilahad nito sa aking harapan ang kanyang palad. “I'm Dakota Elisse, Milan's soon-to-be wife, Andrea's older sister, and yeah,” alanganin itong ngumiti na tila sinusubok pa ang reaksyon ko. “Alexander's childhood friend,”
Nanlaki naman kaagad ang aking mga mata sa nalaman. Nang sumilip ako ay nakangiti si kuya Milan habang si Bobbie ay nakangisi. Tila ba mayroon itong nalaman na kung ano. I even saw Mataias looking at us now.
“Ikaw, sino ka sa buhay ng kababata ko? How are you able to make him go home and piss him off that easily just like that?”
Hindi ko alam kung seryoso ba ang tanong nito dahil pakiramdam ko ay mah halong inis ang kanyang tinig.
Hindi pa rin nito ibinababa ang kamay na tinititigan ko lamang. Hindi ako bigla nakapag isip ng maayos. Bigla akong nalito sa nangyayari.
“Elisse, you're scaring her,” narinig kong pukaw sa amin ni kuya Milan kaya naman kaagad akong natauhan. Tinanggap ko ang kanyang palad at pilit na ngumiti. Bigla ay nahiya ako sa aking inasal. Is she mad at me?
“I'm Arika Denysse, kuya Erish and Faye is my cousin,” pakilala ko. Tumaas muli ang kanyang kilay bago binitiwan ang aking kamay.
“And? You haven't answered my question yet,”
“Huh?”
“Who are you in my best friend's life?”
Bumukas sara ang aking labi at hindi maapuap ang tamamg sagot sa kanyang katanungan.
“I-I'm not sure. His friend, I guess?”
I mean, even I don't even know if we qualify as that. Gaano pa lang naman kami katagal na magkakilala, halos dalawang buwan pa lang siguro.
Napailing ako sa naisip. Just two fucking months and I am in this state already.
I heard her scoff, “Friends, huh?”
Hindi ko naintindihan ang anumang ibig nitong sabihin lalo na't tumalikod na ito at naglakad pabalik kay Milan. Nginitian ako ni Milan na tila ba humihingi ng pasensya bago hinatak na si Elisse palayo. Naiwan kami ni Bobbie sa sala. Ni hindi ko na napansin kung kailan umalis si Grey. Si Taias ay tumayo na rin ng makita nito ang isa sa pinsan na naglalakad di kalayuan.
He naturally looks out for his cousins since he's the oldest.
Sumenyas si Bobbie na umupo ako na siya ko namang ginawa. Para kasing bigla akong nawalan ng lakas. Kung hindi ako uupo ay baka manghina ako ng tuluyan.
Binigyan ako ni Bobbie ng makahulugang ngiti. “Huwag kang matakot kay Dakota. Ganyan talaga siya kapag involve ang mga kababata niya. I heard even Xantha had it hard because of kuya Ae. Swerte ko na lang na wala siya rito noong bumalik ako,”
Nalilito man ay pilit akong ngumiti. Naalala ko ang itsura ni Yelo kanina, kung paanong tila nasaktan ito sa aking ginawa.
God, what did I do?
Natawa ng marahan si Bobbie na napahampas sa gilid ng upuan. “You were jealous no? Erish will have a field day once he finds out!”
Nasabunutan ko ang aking buhok at ni hindi na nagawa pang tumangi. “Bobbie...” ungot ko.
Nahilamos ko ang aking mukha at si Bobbie naman ay mas lalong lumakas ang tawa.
“Puro ka kasi deny! Lagot ka, nagtampo yata si kuya! Grabe ka kanina sa pag atras!”
“Ate Aki!”
Napaangat ang aking tingin ng may marinig na tumawag sa akin. Gold was walking down the stairs kasama si Ulap.
“Ang bad ni kuya, pinaalis ako sa rooftop! Second room ko kaya iyon!”
“Hayaan mo na si kuya. Baka mamaya maglayas na naman siya e parang wala pa naman siya sa mood,"
Nang makababa ang mga ito ay nilapitan kaagad ni Ulap ang asawa. Si Gold naman ay panay ang lingon na tila ba may hinahanap. “Where's my boy?” taka nitong tanong.
“Nasa room nila Chase. Naglalaro sila ni Baby Austin kanina pa e,” sagot ni Barbara. Mabilis naman nadistract ang buntis at sumama kaagad ng igiya ito ni Cloud.
“Puntahan ko lang si Baby Khal, ate. Sunduin mo si kuya doon kasi doon kami mag sleep ni baby eh,”
Wala akong nagawa kung hindi tumango at pinanuod ko itong naglakad palabas, mukhang pupunta kila Chase.
Napasandal akong muli sa upuan bago napapikit. Ayaw niya siguro akong makita kaya sa likod pa yata siya dumaan para makaakyat sa rooftop.
I am so fucking stupid! Bakit ba kasi hindi muna ako nagtatanong?
Pero ano naman kasi ang itatanong ko? Sakali mang nagtanong ako, baka kwestyunin niya kung bakit gusto kong malaman. Wala naman kaming relasyon!
“Ugh!” ungot ko. Naiinis ako sa aking sarili dahil para akong tanga na nagkulong sa kwarto kanina para sa wala.
“Bigat ng dinadala natin sismars ah!”
Napamulat ako ng marinig ang boses ni Eunecia. Kumakain ito ng chips at padaskol na naupo sa pwesto kanina ni Barbara. Tinignan ko ito habang siya naman ay pinagtaasan ako ng kilay ngunit natatawa pa rin.
“Kamusta puso, Arika? Sarap magselos?” pang iinis nito. Kumunot kaagad ang aking noo kasabay ng pamumula ng aking pisngi. Iniangat nito ang kanyang telepono kaya naman naintindihan ko kaagad kung paano nito nalaman.
Ang daldalera nito ni Bobbie! Ang bilis bilis!
Umabante ng kaunti sa akin si Eunecia at kinurot ako sa braso. “Ang haba ng buhok mo teh!”
“Ano ba?! Ang kalat mo talaga!” natatawa kong sagot.
Ngumisi lamang ito bago muling sumubo.
“Bahala ka. Ginalit mo si Yelo. Kailangan mong painitin si baby boy para matunaw!”
Mas lalong nag init ang aking pisngi sa kanyang tinuran!
“Tita Eun!” humahangos si Teesha na lumapit. Ang cute ng pisngi nito na umalog alog pa dahil sa pagtakbo. “Kuya made Zari cry po!”
Napailing na lamang si Eunecia na inabot kaagad ang kamay ng bata para sumama rito ngunit bago ito makalayo ay kinindatan muna ako. “Kwento ka bukas kung may peace offering ha? Details, naku sismars! Hindi ka namin titigilan!”
Kung wala lamang itong kasamang bata ay baka binalibag ko na ng unan si Eunecia sa sobrang kalat. Kahit papaano naman ay nabawasan ang aking kaba.
I have acknowledge what I feel for him. Kaya lang may panibago akong problema.
Hindi naman ako gusto ni Yelo! So ganoon pa din, I'm going to get my heart broken!
Sa naisip ay gusto ko na lamang maiyak. Hindi ko rin alam kung pupuntahan ko ba siya sa rooftop o hihintayin ko na lang siyang bumalik sa kwarto.
I need to apologize! I acted stupidly earlier! Iniwasan ko siya kahit halatang nag aalala lang naman siya na baka may sakit ako.
It took me another twenty minutes before I finally had the courage to move and head back to the room. Hindi ko alam kung kaya ko ba siyang puntahan sa rooftop. Hindi naman siguro siya umiinom roon no?
Ni hindi ko na nagawang kumain dahil wala pa rin naman akong gana. Mabuti na lang at marami akong nakain noong lumabas kami kanina.
When I came back inside the room, nagulat ako ng makita itong lumabas ng banyo. Mukhang katatapos lamang nitong maligo.
Nagulat ito ng makita akong nasa loob and just when our eyes met, I saw how he suddenly avoided my gaze.
Kumabog ang dibdib ko sa sobrang kaba at hindi na nakakilos. Kinakain ako ng aking konsensya.
Lumapit ito sa bedside table at kinuha ang telepono.
“I'm going out so you can sleep here in peace,” turan nito. Ramdam ko ang lamig sa kanyang tinig. I can feel the animosity in his voice at ang sakit niyon pakinggan. Hindi na ako sanay sa ganoon niyang pakikipag usap.
Ang bilis kong nasanay sa mga salitaan niya na para bang gusto niya akong kinakausap kaya naman iyong marinig siyang kausapin ako ngayon ng ganito ay parang pumupunit sa puso ko.
Bago ko pa napigilan ang aking sarili ay nahawakan ko na siya sa kanyang braso upang pigilan ito sa tangkang paglabas. Mukhang nagulat ito sa aking ikinilos at mabilis na napatingin sa akin.
“Don't leave,” bulong ko. Hindi ko makuhang tumingin sa kanyang mga mata dahil sa labis na kaba. Nanlalamig na ang aking kamay dahil hindi ko alam kung gusto niya ba akong makausap.
Saglit itong natigilan ngunit bumuntong hininga muna bago nagsalita. “You won't be comfortable with me here. Sa rooftop na muna ako simula ngayong gabi so you can use this space,”
“Ayaw ko ng ganoon!” mabilis kong sagot. Namula kaagad ang aking pisngi lalo pa nga't napalakas pa yata ang aking tinig.
“I-I'm sorry,” pagpapakumbaba ko. Alam ko namang mali ako ng ikinilos. Hindi niya deserve iyong ganoon.
Tumawa ito ng pagak, “What for? It's not like you actually did something wrong. Besides,” tumigil ito sa pagsasalita bago kusang nag iwas ng tingin. Pakiramdam ko ay umaakyat lahat ng dugo ko sa aking ulo dahil sa kaba. “I'm used to this, iyong nilalayuan ako. It's not something new so don't worry about it,”
Tila may kung anong tumarak sa aking dibdib sa kanyang tinuran. He said that nonchalantly, na para bang hindi masakit para sa kanya iyon.
Just how much pain does he has inside him na parang wala na lang sa kanya ang ganoon? Why does it feels like it was normal for him that he's hurting?
Bakit ganoon?
Tinangka nitong alisin ang aking kamay mula sa kanyang braso ngunit hindi ako bumitiw.
“Stay,” bulong ko. May pagsusumamo na sa aking tinig. I don't even care how desperate I sounded but I won't be able to go to sleep knowing that he's hurting.
I saw the glint in his eyes changing. Nagulat ito sa aking tinuran at tuluyan ng humarap sa akin. Noon ko lamang siya binitiwan.
“Why should I?” bulong nito. Yumuko ito at sinalubong na ang aking mga tingin.
Iyon na naman ang pagwawala ng kung ano sa tiyan ko. Kung dati ay hindi ko naiintindihan kung ano ang dahilan noon, ngayon ay malinaw na malinaw na.
He's the one who's making me feel like this. Siya ang dahilan kung bakit nagugulo ang sistema ko. Because I like him. Or maybe I was hoping that I was still on the liking phase. Hindi pa akong handang aminin sa sarili ko na mahal ko nga siya. Hindi pa ako sigurado.
But right now, I'm willing to surrender. I'm surrendering with my feelings for him. Wala na akong pakialam.
“Because I'm willing to stay. I will stay for you, Alexander. Hangga't gusto mong naririto ako, hindi ako aalis. Hindi kita iiwan,”
His lips parted at my words. Hindi ito nagsalita at tinitigan lamang ako. Hindi ko nga alam kung naintindihan niya ba ang mga salitang aking binitiwan o pinipigilan niya lamang ang kanyang reaksyon dahil nga, bigla na lang akong nagsabi.
For a second, I thought he'd actually laugh at the absurdity of my words. Handa na sana akong tumalikod para isalba ang kakaunting hiyang natitira sa'kin but before I can even move, he beats me to it. He reaches for me and cupped my face. And just like that, my eyes automatically closes as he move closer. In a flash, he was hungrily devouring my lips. Hindi ko alam kung sino ba sa amin ang uhaw na uhaw o baka pareho kami ngunit wala na akong pakialam.
Kusang kumapit ang aking mga kamay sa kanyang baywang at tinugon ang mga halik nito. Mabilis na kumalat ang tamis sa aking labi at halos sumabog ang aking puso sa sobrang emosyon. He moved a little hanggang sa mapasandal ang aking katawan sa hamba ng pintuan.
I was desperate for his kiss. I was desperate for him. I don't fucking care if he doesn't like me. Wala na akong pakialam kung ano ba 'tong mayroon kami ngayon but I promise I won't leave. I won't leave him.
I will never break his heart. He's far too broken for me to even do that. Mas gugustuhin kong ako na lang ang masaktan kaysa siya.
----
Wassap sa typo. Magluto muna ako sardinas mga bes