{Zawgyi}
အန္ႏု ကုန္တိုက္တစ္ခုေရွ႕ေရာက္လာၿပီ.....
သူဒီကိုTaxiနဲ႔လာခဲ့ရတာ လြယ္္မေနဘူး....
ကုန္တိုက္ကိုဇက္လန္တဲ့အထိေမာ့ၾကည့္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အထဲကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္သြားေလသည္....
အရင္ဆုံးသြားဝယ္တာနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔Laptop.....
ယူတာေတာင္ေနာက္ဆုံးေပၚကိုေစ်းေတာင္မေမးပါဘဲ black cardနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းရွင္းလိုက္ျခင္း....
ပစၥည္းကိုေတာ့သူနွင့္အတူမသယ္္......အိမ္လိပ္စာေျပာၿပီးပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္အိမ္မွာ ေရာက္ေနမယ့္ပစၥည္းေတြကမနည္းမေနာပါလား......
ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာၿပီ.....
သို႔နွင့္ ကုန္တိုက္တစ္ခုလုံးပတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ black cardထဲပိုက္ဆံအေတာ္ေလ်ာ့သြားၿပီ....
ဝယ္သမ်ွအဝတ္ေတြကအကုန္brandေတြခ်ည္းပဲ....
ဖိနပ္ကအစ ေျခအိတ္အဆုံး ေတြ႕သမ်ွbrandကိုေကာက္ထည့္လာသလားမွတ္ရသည္....
ဒီေလာက္ဝယ္ၿပီးတာေတာင္ သူ႔လက္ထဲအထုတ္တစ္ထုတ္မရွိ.......
ဝယ္သမ်ွဆိုင္တိုင္းမွာ ဝယ္သမ်ွပစၥည္းမွန္သမ်ွကို သူ႔အိမ္ကိုသာသြားပို႔ခိုင္းေလသည္။
အန္ႏုဒီလိုလုပ္တာ ပစၥည္းေတြကိုမသယ္ခ်င္တာလဲပါတယ္ အိမ္ကအဖိုးႀကီး ျဖစ္သြားမဲ့ရုပ္ကိုျမင္ခ်င္တာကပိုမ်ားသည္။
တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နွင့္ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားသည္ထင္။
အခုေတာ့ကုန္တိုက္ေရွ႕က Cafeတစ္ခုမွာ Mocha တစ္ခြက္နဲ႔ မွာထားတဲ့ ေရာင္စုံကိတ္ေတြနဲ႔.....
သူတစ္ေယာက္ထဲထိုင္တာေတာင္ လူ၄ေယာက္စားမကုန္ေလာက္တဲ့အထိမွာထားေလသည္။
အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အန္ႏု ထိုင္ေနသည္ မွာထားတဲ့cakeေတြထဲမွာ chocolate cakeတစ္ခုထဲသာ တစ္ဇြန္းခပ္စားထားသည္.
က်န္တဲ့cakeေတြကိုထိေတာင္မထိ။
"ဒီမွာ....ဒီမွာ....."
သူထိုင္ေနတဲ့စားပြဲအေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...
ခရမ္းႏုေရာင္ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးေတြနဲ႔.....ခရမ္းျပာေရာင္မ်က္လုံးေတြ......
အန္ႏု ေျပာဆိုေသာသေဘာျဖင့္ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့.....
"ခင္ဗ်ား ယဥ္ေက်းမႈမရွိဘူးလား...လူတစ္ေယာက္လုံးစကားလာေျပာေနတာ နည္းနည္းပါးပါး အဖတ္လုပ္သင့္တယ္....."
ဟ ဘလိုင္းၿကီး......
"ေျပာ ဘာကိစၥလဲ....."
အန္ႏု စကားၾကားေတာ့ လက္ထဲက အစိမ္းေရာင္စကိတ္ကို ေနာက္လက္တစ္ဖက္ဆီေျပာင္းလိုက္ၿပီး...
အန္ႏုစားပြဲေပၚက Rainbow cakeဆီလက္ညႇိဳးထိုးကာ...
"အဲ့တာ ဆိုင္မွာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့...."
"...အဲ့ေတာ့...."
"က်စ္...ခင္ဗ်ားလည္းမစားဘူးမလား....."
"အင္း...."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေရာင္း....."
"မေရာင္းဘူး...."
အန္ႏုတစ္ခြန္းသာေျပာၿပီးေရွ႕ကေကာ္ဖီကိုတစ္ငုံေသာက္လိုက္ၿပီး chocolate cakeကို တစ္ဇြန္းခပ္စားလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားအဲ့တာေတာ့ သပ္သပ္ယုတ္မာတာ....ခင္ဗ်ားcakeေတြၾကည့္ပါဦး...၁ ၂ ၃ ၄.....စုစုေပါင္း ၈ခုေတာင္မွာၿပီး...chocolate cakeတစ္ခုထဲစားတာေလ...ခင္ဗ်ားစားမွာမဟုတ္ဘဲ ဒီတိုင္းမွာထားေတာ့ အလဟသျဖစ္သြားမွာေပါ့...ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေရာင္းလိုက္ရင္ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ အဆင္မေျပသြားဘူးလား....."
"မေျပဘူး...."
"ခင္ဗ်ား....."
"မေက်နပ္ရင္ ကိုယ္တိုင္ သြားလုပ္ေလ....စားခ်င္တဲ့cakeကို"
"မလုပ္တတ္လို႔..ဒီမွာလာဝယ္တာေပါ့......အသက္ႀကီးၿပီးကပ္သီးကတ္ဖဲ့နိုင္လိုက္တာ....."
"ေဟ့...ဒီမွာ...မင္းေျပာတာမ်ားေနၿပီေနာ္....ဒါကိုယ္မွာထားတဲ့cake......ကိုယ့္ဖာသာ စားစားမစားစား ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈေလ...."
"ေရာင္းပါဗ်ာ.....ဒီတစ္ခုေလး ရဖို႔ကို ကြၽန္ေတာ္အေဝးႀကီးကဒီထိလာရတာ....အငယ္ကိုဦးစားေပးလိုက္...."
"မင္းကကိုယ့္ထက္ငယ္တယ္လို႔ဘယ္သူေျပာလဲ..."
"ဘယ္သူၾကည့္ၾကည့္....ဘယ္ကေနၾကည့္ၾကည့္ ကြၽန္ေတာ္ကပိုငယ္မွန္းသိသာတယ္....."
အန္ႏု ေကာင္ေလးလက္ထဲက စကိတ္စီအၾကည့္ေရာက္သြားသည္.
အေဝးႀကီးလာဝယ္ရတဲ့သူက စကိတ္နဲ႔....
အန္ႏု ေခါင္းငုံ႔ကာ ခိုးရယ္လိုက္သည္။
ေပၚတင္ရယ္မိရင္ ရစ္လို႔ၿပီးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး....
"ေရာ႕...ကိုယ္ဝယ္ေကြၽးတာ ေကာင္းေကာင္းစား....."
အန္ႏု ဝယ္စရာေတြက က်န္ေသးသည္မို႔ သြားဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
အန္ႏု ထိုေနရာကမတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလးက သူနဲ႔ယွဥ္ရင္အေတာ္ကိုပုသည္.... အန္ႏုနားေအာက္ပိုင္းေလာက္ပဲရွိမယ္.....
ထိုေကာင္ေလးကို ထိုေနရာတြင္ဒီတိုင္းထားခဲ့ၿပီး ဆိုင္အျပင္သာဦးတည္လိုက္ေတာ့ အေနာက္က လွမ္းေခၚသည့္ထိုေကာင္ေလး....
"ေဟ့လူ....ဦးေလးႀကီး...ေဟ့...."
က်စ္ ...ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔.....
အန္ႏု ဆိုင္အျပင္မထြက္ေသးဘဲ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ဆီေလ်ွာက္လာရင္းေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက တစ္စုံတစ္ခုထုတ္ေနသည့္ ထိုေကာင္ေလး....
အန္ႏု အနားလည္းေရာက္ေရာ...လက္ကိုအတင္းျဖန္႔ေစၿပီး ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံ....
"ဝယ္ေကြၽးစရာမလိုဘူး...ခင္ဗ်ားcakeဖိုးယူသြား..."
အန္ႏုဆက္ေျပာရင္အရစ္ရွည္ေတာ့မည္မို႔...ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဆိုင္အျပင္သာလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
ဆိုင္ထဲက ေကာင္ေလးကေတာ့ အန္ႏုထိုင္ခဲ့သည့္ေနရာတြင္ ဆက္ထိုင္လ်က္ cakeဆက္စားေနသည္......
သို႔ေသာ္ ခုနအသည္းအသန္ဝယ္ခဲ့သည့္Rainbow cakeေတာ့မဟုတ္ အန္ႏုစားခဲ့သည့္chocolate cakeကို တစ္ဇြန္းခ်င္းေသခ်ာၾကည့္လ်က္စားေနသည္...
"ဒီေလာက္ခါးတဲ့chocolateကို အရင္လိုစားေနတုန္းပဲ....ဟား ဟား.."
"သခင္ေလး....."
ဆိုင္အတြင္းပိုင္းထဲက ထြက္လာသည့္ မန္ေနဂ်ာက ျပာျပာသလဲနွင့္ ထိုေကာင္ေလးဆီလာေလသည္။
ေဘးမွာလည္း စားပြဲရွင္းမဲ့ waiter၂ေယာက္ကလည္းအသင့္...
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...သခင္ေလး ေရာက္ေနမွန္းမသိလိုက္လို႔ပါ.....ဘာလုပ္ေနတာလဲ စားပြဲရွင္းေပးလိုက္ေလ...တျခားလူထိုင္သြားတဲ့ေနရာမလား..."
ေနာက္က၂ေကာင္ကိုေအာ္ေငါက္ေနတဲ့မန္ေနဂ်ာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလိုက္မသိတဲ့ မန္ေနဂ်ာစုတ္က စားပြဲေပၚက cakeကိုသူကိုယ္တိုင္ဖယ္ဖို႔လုပ္ေနသည္။
"ဘယ္ကိုလာထိတာလဲ....ဖယ္...ဒီcakeေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္္မထိနဲ႔.....ၿပီးေတာ့ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီထိုင္ခုံကို ႀကိဳးတားထားလိုက္ ဘယ္သူမွေပးမထိုင္နဲ....."
"ဗ်ာ...."
"တဗ်ာဗ်ာနဲ႔....ဦးေလးႀကီးနားေလးေနလား...မားေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားကိုအလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီ......အားအားေနရုံးခန္းမွာအတြင္းေရးမွဴးမလုပ္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားဆိုင္မွာလာၿပီး အာရုံလာစားေနတယ္....ဖယ္ဖယ္ ေဝးေဝးသြား...."
ဘုမသိဘမသိနဲ႔ အေကာခံလိုက္ရတဲ့ ထိုcafeရဲ႕မန္ေနဂ်ာတစ္ျဖစ္လဲ က်င္းသခင္မႀကီးရဲ႕ အေတြးေရးမွဴးခမ်ာမွာေတာ့ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ထိုေနရာကထြက္သြားရေလၿပီ....
သခင္မႀကီးရဲ႕သားကိုကြၽန္ေတာ္လဲမနိုင္ဘူးဗ်ာ....
ဒီေနရာမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး...အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္...
ဒီလိုပါပဲ....သခင္ေလးကနားမလည္နိုင္တဲ့လူစားမ်ိဳး....နားမလည္နိုင္တာကိုပဲ လိုက္ထိန္းေနရတာ.......လြယ္မေနဘူး....
ဒီလိုအဂ်စ္ေလး နာမည္က က်င္းရူခ်င္း တဲ့....
__________________________
အန္ႏု ေလေလးတစ္ခြၽန္ခြၽန္နွင့္ အိမ္ထဲဝင္လာေလသည္။
အိမ္ထဲမဝင္ခင္မွာတင္ အေခၚခံရလိုက္သည့္ သူ႔နာမည္က သူ႔အေဖဆီကပင္...
"ခ်န္းအန္ႏု......မင္းဒါေတြကဘာေတြလဲ...."
သူ႔အေဖ လက္ညႇိဳးထိုးျပတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားသည္ စုံစိေနတာပဲ.....
"ကြၽန္ေတာ္လိုတဲ့ပစၥည္းေတြေလ...."
"မင္း...ငါ့ကိုအ႐ြဲ႕တိုက္ေနတာလား......"
"မဟုတ္ပါဘူး....တကယ္လိုလို႔ဝယ္လာတာေလ..."
ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကေတာ့ တကယ္ပင္ေသြးတက္ေနၿပီ......
ေနာက္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ အိမ္ထဲကုိသာဝင္သြားေလသည့္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္.....
ၾကည့္ရတာ ေသြးက်ေဆးသြားေသာက္သည္ထင္....
ထိုပစၥည္းေတြေဘးနားရပ္ေနသည့္ အေစခံေတြက ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ အထဲဝင္သည္နွင့္ လူစုခြဲဖို႔ျပင္ေလသည္...
ကဲၾကည့္....သူ႔က္ုိရွိတယ္လို႔က္ုိမထင္တာပါဆို....
"ဒီမွာ....ဒီပစၥည္းေတြကိုငါ့အခန္းထဲထည့္ေပးထား....ဆိုင္ကယ္နဲ႔ၿပိဳင္ဘီးကို ေတာ့ ကားဂိုေထာင္ထဲထည့္ထားလိုက္....."
အန္ႏုေျပာၿပီးအိမ္ထဲဝင္ဖို႔လုပ္ေတာ့....အေရွ႕မွာပိတ္ရပ္လာသည့္....အိမ္ကအေစခံမိန္းကေလးနွစ္ေယာက္.....
က်န္တဲ့ေယာက္်ားေလးအေစခံနွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရုိရိုေသေသျဖင့္ပင္ ဘာမွမဆိုဘဲ အန္ႏုခိုင္းတာကိုလုပ္ရန္ျပင္ေလသည္.....
"ဒီမွာ...ဟိုနွစ္ေယာက္....သူခိုင္းတိုင္းနင္တို႔လုပ္စရာမလိုဘူး...ဒီအိမ္မွာသူ႔အဆင့္ကငါတို႔ထက္နိမ့္တယ္....ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ေနစမ္းပါ..."
အန္ႏုကိုတည့္တည့္ႀကည့္ၿပီး အေနာက္က နွစ္ေယာက္ကိုေျပာေနသည့္ အေစခံမိန္းကေလးက အထင္ေသး႐ြံရွာတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔....
"ဟ...အစ္ကိုေလး...ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ....ကြၽန္ေတာ္တို႔က အဲ့လိုသေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ရပါဘူး...."
အန္ႏု အေနာက္လွည့္ကာ သူ႔အားေတာင္းပန္ေနသည့္ လူနွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး မွတ္ထားလိုက္သည္.....
ခ်န္းအန္ႏုဆိုတာလဲ လူပဲေလ.....
သူ႔အေပၚေကာင္းရင္ေတာ့ ျပန္ေကာင္းေပးရမွာေပါ့.....
"မဟုတ္တာဗ်ာ.....အစ္ကိုတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာမွေျပာတာမွမဟုတ္တာ ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး....ဆိုင္ကယ္နဲ႔ စက္ဘီးကိုသာဂိုေထာင္ထဲထည့္ဖို႔ကူညီေနာ္..."
ျပဳံးရယ္လ်က္ေျပာေနသည့္ အန္ႏုက ေစာနက အေစခံမကို လုံးလုံးႀကီးလ်စ္လ်ဴရႈထားသည္။
"ဟြန္႔.....ေျမေခြးျဖဴလိုဟန္ေဆာင္ေနတယ္.....အေမကအစ အမ်ိဳးယုတ္ထဲကဆိုေတာ့ သားကလည္းဒီလိုပဲေနမွာ....."
ေျပာၿပီးသည္နွင့္မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ေျမႀကီးနဲ႔မ်က္နွာမိတ္ဆက္သြားရသည့္ ထိုအေစခံရဲ႕ အထိုးခံလိုက္ရတဲ့ ပါးျပင္က နာက်င္မႈကိုမခံစားမိေတာ့တဲ့အထိ....
က်န္တဲ့ သုံးေယာက္ကေတာ့ ထိုေနရာမွာအေၾကာင္သားရပ္ေနသည္။
အန္ႏု သူဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းအိတ္ေတြထဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေမႊရွာေနေလသည္။
ဝယ္လာပါတယ္....ေရာက္သြားၿပီလဲ....
ခဏအၾကာေမႊၿပီးသည္တြင္ရွာေတြ႕ၿပီျဖစ္တဲ့ တုတ္
အတိအက်ဆိုရင္ ေဘ့စ္ေဘာတုတ္အမဲေရာင္.....
ခ်က္ခ်င္းသုံးရလိမ့္မယ္လို႔မထင္ထားဘူး.......
ဆိုးတာပဲ.....ဒီကမၻာမွာလူသတ္လို႔မရဘူး........
ေဘ့စ္ေဘာတုတ္ကို လက္ကေဆာ့ကာ ေစာနကအထိုးခံရတဲ့အေစခံမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မတ္တပ္ေတာင္ရပ္ေနၿပီ......
ခ်န္းအန္ႏု ခႏၶာကိုယ္ကအားနည္းေတာ့....ထိုးတာေတာင္သိပ္မနာဘူးထင္တယ္...
"နင္ နင္..ငါ့ကိုရိုက္တယ္...."
ေသြးပ်က္ေနၿပီျဖစ္ေသာအေစခံက အန္ႏုအား လက္ညႇိဳးတစ္ထိုးထိုးနွင့္..
"လူဆိုတာ...ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ေနရတယ္....ေျပာသင့္တဲ့စကားကိုပဲေျပာရတယ္....."
ထိုစကားေျပာၿပီး ရိုက္ခ်လိုက္သည္က အေစခံမ၏ ေခါင္းကို......
တခဏတြင္းခ်င္းပဲ ေသြးရဲရဲနီလ်က္ ထိုေနရာတြင္ပင္ ေမ့လဲသြားသည္က မလႈပ္မယွက္....
ေသြးထြက္လြန္ရင္ေတာ့ ေသမွာေပါ့.....
"ေဆးရုံပို႔ေပးလို္က္....."
ေျပာၿပီးသည္နွင့္ ေနာက္ပင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိမ္ေပၚတက္သြားသည့္ ခ်န္းအန္ႏုကို က်န္ခဲ့တဲ့အေစခံေတြက အေၾကာင္သားရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။
အမွန္က ဒူးပင္မခိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ေၾကာက္ေနၾကျခင္း......သခင္ေလးနဲ႔ ဒုတိယသခင္ေလးေတာင္ အစ္ကိုေလးေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး.....
_______________________
ဒီေန႔က ခ်န္းအန္ႏုေက်ာင္းစတက္ရမဲ့ေန႔....
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ရက္က အေစခံကိုသူရိုက္လိုက္တဲ့ကိစၥနွင့္ပက္သက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကဘာမွမေျပာ ဘာမွကိုမစ....
ဒီလိုပဲ အိမ္ကအေစခံေတြကလည္းအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ...သူ႔အရိပ္အေျခကိုၾကည့္လာၾကသည္....
ခ်န္းေကာလုကေတာ့ ၃ရက္လုံးအိမ္မကပ္....ညဖက္တြင္သာျပန္လာသည္..
ခ်န္းလုေရွာင္ကေတာ့ တကၠသိုလ္က assignmentေတြနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနသည္....
ခ်န္းအန္ႏု ေက်ာင္းဝတ္စုံကို ျဖစ္သလိုေကာက္ဝတ္ကာ ဆံပင္ကိုလည္း အေပၚတစ္ဝက္သာ စုစည္းထားလိုက္သည္......
ကပိုကရိုဝတ္ထားတဲ့ေက်ာင္းဝတ္စုံနဲ႔ေတာင္ ခ်န္းအန္ႏုကၾကည့္ေကာင္းေနတုန္းပဲ.....
အာ....ေနာက္က်ေနၿပီ....
ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလိုက္ေတာ့ သူဆင္းလာတာကိုေတြ႕တဲ့ ခ်န္းေကာလုက Driverကို သြားမယ္ ဟုေျပာကာ သူ႔ကိုမေစာင့္ပါပဲနဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားေလၿပီ....
ဟုတ္သား ဒီနွစ္မွအထက္တန္းပထမနွစ္ကိုတက္ရမဲ့ အန္ႏုနဲ႔ အထက္တန္းတတိယနွစ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခ်န္းေကာလုက အတန္းတူမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး....
ဒါလဲတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ......
"အယ္....ေကာလုက အရင္ထြက္သြားၿပီလား....အငယ္ေလးကိုမေစာင့္ဘဲနဲ႔...."
အခုမွအေပၚကဆင္းလာသည့္ ခ်န္းလုေရွာင္က အန္ႏုကိုၾကည့္ကာေမးလိုက္ျခင္း။
အခုမွ ဂရုစိုက္ျပေနတာ ရယ္ရသား....
"ကြၽန္ေတာ္ကို သူဘယ္တုန္းက ေစာင့္ၿပီးအတူတူသြားဖူးလို႔လဲ...."
"ဒါဆိုကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္ေလ.....အငယ္ေလးကိုပို႔ၿပီးမွ
ကိုယ္သြားေတာ့မယ္...."
"ရတယ္...မလိုဘူး....."
တစ္ခြန္းထဲျငင္းၿပီး ဂိုေထာင္ဖက္ကိုဦးတည္လိုက္သည့္ အန္ႏုေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္လ်က္က်န္ေနခဲ့သည္....
ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခ်န္းအန္ႏု ဟာခ်န္းလုေရွာင္ရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈကိုရဖို႔လုံေလာက္သည္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဂိုေထာင္ထဲကၿပိဳင္ဘီးထုတ္ကာ စီးသြားတဲ့ အန္ႏုကို မ်က္စိတစ္ဆုံးလိုက္ၾကည့္မိျပန္သည္။
___________________________
"အာ...."
စက္ဘီးထားတဲ့ေနရာမွာရပ္ကာ ေက်ာင္းဖက္ကိုေငးေနတဲ့ ခ်န္းအန္ႏုကို မိန္းကေလးေတြေကာ ေယာက္်ားေလးေတြပါ ေငးၾကည့္သြားသည္မွာ သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး မသိမသာတစ္မ်ိဳး....
တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဓာတ္ပုံေတာင္ထုတ္ရိုက္ေနၾကေသး...
ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုမမွတ္မိၾကဘူးနဲ႔တူတယ္.....
ထားလိုက္ပါေလ.....
ပထမဆုံးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔မို႔လို႔ ရုံးခန္းကိုအရင္သြားရမည္။.......
သူသြားတဲ့လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လုံး မိုးထိုးေနတဲ့အရပ္ေၾကာင့္ အေပၚစီးကျမင္ရလို႔ မာန္ေတာင္တက္ခ်င္လာသလို....
ခႏၶာကိုယ္သာနည္းနည္းပိုေတာင့္သြားရင္ ခ်န္းအန္ႏုbodyကလုံးဝperfectပဲ။
"အာ.....ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ ငါတို႔အန္ႏုေလးပဲ....."
သြားေနတုန္း ေရွ႕ကပိတ္ရပ္လိုက္သည့္ လူတစ္စု ဝတ္စုံေကာ္လံအနားသတ္အေရာင္ၾကည့္ရတာ အနီဆိုေတာ့ အထက္တန္းတတိယနွစ္ကပဲ...
ထိုလူေတြထဲမွာမွ ေနာက္ဆုံးတြင္နံရံမွီရပ္ေနတဲ့ ခ်န္းေကာလု...
အာ....ငါတတိယနွစ္ေတြရဲ႕အေဆာင္ကိုမွားလာတာပဲ....
"ဘာလဲ....ေဆးရုံကဆင္းၿပီး အတိတ္ေတြပါေမ့သြားတာလား......"
ထိုလူ ေလးငါးေယာက္ထဲက အေရွ႕ဆုံးက မ်က္လုံးေမွးေမွးနဲ႔ေကာင္က အရင္စသည္။
ရွိသမ်ွလူေတြထက္ ခ်န္းအန္ႏုက အရပ္ရွည္ေနတုန္းပဲ....
ငုံ႔ၾကည့္ရမွာပ်င္းတာတစ္ေၾကာင္း.....
ရုံးခန္းသြားဖို႔ေနာက္က်ေနတာကတစ္ဖုံ....
ရန္ျဖစ္ရေအာင္လည္း အန္ႏုလက္ေဝ့လိုက္တာနဲ႔ အကုန္အရိုးက်ိဳးမဲ့ပုံေတြနဲ႔......
ရွဴနာရွိုက္ကုန္းျဖစ္ေနတဲ့ဟာေတြ.......
အန္ႏု ထိုသူေတြကိုအဖတ္မလုပ္စြာပင္ ရုံးခန္းရွိတဲ့ ပထမနွစ္ အေဆာင္ကိုျပန္လွည့္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
"ဒီေကာင္ကေတာ့....."
အေနာက္ကေန အန္ႏုေနာက္လိုက္သြားဖို႔ လုပ္တဲ့ ထိုသူကို ပခုံးကေန ဆြဲကာ နံရံဆီတြန္းထုတ္လိုက္တာက......ခ်န္းေကာလု....
ခ်န္းေကာလုရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ အတြန္းခံလိုက္ရတဲ့သူအပါအဝင္က်န္တဲ့ေလးေယာက္ကပါ အံ့ၾသသြားသည့္မ်က္နွာေဘးေတြျဖင့္ၾကည့္လာေလသည္။
"သူ႔ကိုရန္သြားစဖို႔ ဘယ္သူခြင့္ျပဳထားလို႔လဲ ဟမ္...."
"မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ေကာလု...မင္းဘဲအရင္က...."
"ပါးစပ္ေပါက္ကိုပိတ္ထား......မင္းသူ႔ကိုေနာက္တစ္္ခါ မ်က္လုံးနဲ႔ေတာင္ေဆြမၾကည့္မိေစနဲ႔......."
ေဒါႀကီးေမာႀကီး ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာ အေဆာင္ျပင္ထြက္သြားတဲ့ ခ်န္းေကာလုကိုၾကည့္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ေၾကာက္ဒူးပင္တုန္ေနၾကၿပီ..
ဟုတ္သည္ေလ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ရဲ႕သားကိုဘယ္သူကလြန္ဆန္ရဲမွာလဲ.....သူတို႔ေတြက ခ်န္းေကာလုကို ကပ္ထားလို႔ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးမွာတက္ခြင့္ရသည္ပဲ....ခ်န္းေကာလုဘာလုပ္လုပ္ သူတို႔အေနနဲ႔ နာခံရမွာပဲ.....
_________________________
ဟိဟိ😁
Characterစုံဖို႔ဇာတ္လိုက္မနဲ႔ေတြ႕ေပးဖို႔ပဲလိုေတာ့တယ္
ကဲကဲ အန္ႏုကိုဘယ္သူနဲ႔shipခ်င္ၾကလဲ😂😂
၃ပြင့္မဆိုင္ေတာ့ဘူး ၄ပြင့္ဆုိင္ပုံစံျဖစ္ေနၿပီ..🤣
ဖတ္ေပးတဲ့သူတစ္ဦးစီတိုင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္❣️❣️
.....................................................
{Unicode}
အန်နု ကုန်တိုက်တစ်ခုရှေ့ရောက်လာပြီ.....
သူဒီကိုTaxiနဲ့လာခဲ့ရတာ လွယ်မနေဘူး....
ကုန်တိုက်ကိုဇက်လန်တဲ့အထိမော့ကြည့်ပြီးနောက်မှာတော့ အထဲကိုတန်းတန်းမတ်မတ်ဝင်သွားလေသည်....
အရင်ဆုံးသွားဝယ်တာနဲ့ ဖုန်းနဲ့Laptop.....
ယူတာတောင်နောက်ဆုံးပေါ်ကိုဈေးတောင်မမေးပါဘဲ black cardနဲ့ ချက်ချင်းရှင်းလိုက်ခြင်း....
ပစ္စည်းကိုတော့သူနှင့်အတူမသယ်......အိမ်လိပ်စာပြောပြီးပို့ခိုင်းလိုက်သည်။
ဒီနေ့တော့ မြို့တော်ဝန်အိမ်မှာ ရောက်နေမယ့်ပစ္စည်းတွေကမနည်းမနောပါလား......
တွေးကြည့်ရင်တောင်ပျော်စရာကောင်းလာပြီ.....
သို့နှင့် ကုန်တိုက်တစ်ခုလုံးပတ်ပြီးချိန်မှာတော့ black cardထဲပိုက်ဆံအတော်လျော့သွားပြီ....
ဝယ်သမျှအဝတ်တွေကအကုန်brandတွေချည်းပဲ....
ဖိနပ်ကအစ ခြေအိတ်အဆုံး တွေ့သမျှbrandကိုကောက်ထည့်လာသလားမှတ်ရသည်....
ဒီလောက်ဝယ်ပြီးတာတောင် သူ့လက်ထဲအထုတ်တစ်ထုတ်မရှိ.......
ဝယ်သမျှဆိုင်တိုင်းမှာ ဝယ်သမျှပစ္စည်းမှန်သမျှကို သူ့အိမ်ကိုသာသွားပို့ခိုင်းလေသည်။
အန်နုဒီလိုလုပ်တာ ပစ္စည်းတွေကိုမသယ်ချင်တာလဲပါတယ် အိမ်ကအဖိုးကြီး ဖြစ်သွားမဲ့ရုပ်ကိုမြင်ချင်တာကပိုများသည်။
တစ်ဆိုင်ပြီးတစ်ဆိုင် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် တော်တော်မောသွားသည်ထင်။
အခုတော့ကုန်တိုက်ရှေ့က Cafeတစ်ခုမှာ Mocha တစ်ခွက်နဲ့ မှာထားတဲ့ ရောင်စုံကိတ်တွေနဲ့.....
သူတစ်ယောက်ထဲထိုင်တာတောင် လူ၎ယောက်စားမကုန်လောက်တဲ့အထိမှာထားလေသည်။
အတော်ကြာတဲ့အထိ အန်နု ထိုင်နေသည် မှာထားတဲ့cakeတွေထဲမှာ chocolate cakeတစ်ခုထဲသာ တစ်ဇွန်းခပ်စားထားသည်.
ကျန်တဲ့cakeတွေကိုထိတောင်မထိ။
"ဒီမှာ....ဒီမှာ....."
သူထိုင်နေတဲ့စားပွဲအရှေ့ရောက်လာတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်...
ခရမ်းနုရောင်ဆံပင်အုပ်အုပ်လေးတွေနဲ့.....ခရမ်းပြာရောင်မျက်လုံးတွေ......
အန်နု ပြောဆိုသောသဘောဖြင့်မေးဆတ်ပြလိုက်တော့.....
"ခင်ဗျား ယဉ်ကျေးမှုမရှိဘူးလား...လူတစ်ယောက်လုံးစကားလာပြောနေတာ နည်းနည်းပါးပါး အဖတ်လုပ်သင့်တယ်....."
ဟ ဘလိုင်းကြီး......
"ပြော ဘာကိစ္စလဲ....."
အန်နု စကားကြားတော့ လက်ထဲက အစိမ်းရောင်စကိတ်ကို နောက်လက်တစ်ဖက်ဆီပြောင်းလိုက်ပြီး...
အန်နုစားပွဲပေါ်က Rainbow cakeဆီလက်ညှိုးထိုးကာ...
"အဲ့တာ ဆိုင်မှာမရှိတော့ဘူးတဲ့...."
"...အဲ့တော့...."
"ကျစ်...ခင်ဗျားလည်းမစားဘူးမလား....."
"အင်း...."
"ကျွန်တော့်ကိုပြန်ရောင်း....."
"မရောင်းဘူး...."
အန်နုတစ်ခွန်းသာပြောပြီးရှေ့ကကော်ဖီကိုတစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး chocolate cakeကို တစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်သည်။
"ခင်ဗျားအဲ့တာတော့ သပ်သပ်ယုတ်မာတာ....ခင်ဗျားcakeတွေကြည့်ပါဦး...၁ ၂ ၃ ၄.....စုစုပေါင်း ၈ခုတောင်မှာပြီး...chocolate cakeတစ်ခုထဲစားတာလေ...ခင်ဗျားစားမှာမဟုတ်ဘဲ ဒီတိုင်းမှာထားတော့ အလဟသဖြစ်သွားမှာပေါ့...ကျွန်တော့်ကိုပြန်ရောင်းလိုက်ရင် နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အဆင်မပြေသွားဘူးလား....."
"မပြေဘူး...."
"ခင်ဗျား....."
"မကျေနပ်ရင် ကိုယ်တိုင် သွားလုပ်လေ....စားချင်တဲ့cakeကို"
"မလုပ်တတ်လို့..ဒီမှာလာဝယ်တာပေါ့......အသက်ကြီးပြီးကပ်သီးကတ်ဖဲ့နိုင်လိုက်တာ....."
"ဟေ့...ဒီမှာ...မင်းပြောတာများနေပြီနော်....ဒါကိုယ်မှာထားတဲ့cake......ကိုယ့်ဖာသာ စားစားမစားစား ကိုယ့်ရွေးချယ်မှုလေ...."
"ရောင်းပါဗျာ.....ဒီတစ်ခုလေး ရဖို့ကို ကျွန်တော်အဝေးကြီးကဒီထိလာရတာ....အငယ်ကိုဦးစားပေးလိုက်...."
"မင်းကကိုယ့်ထက်ငယ်တယ်လို့ဘယ်သူပြောလဲ..."
"ဘယ်သူကြည့်ကြည့်....ဘယ်ကနေကြည့်ကြည့် ကျွန်တော်ကပိုငယ်မှန်းသိသာတယ်....."
အန်နု ကောင်လေးလက်ထဲက စကိတ်စီအကြည့်ရောက်သွားသည်.
အဝေးကြီးလာဝယ်ရတဲ့သူက စကိတ်နဲ့....
အန်နု ခေါင်းငုံ့ကာ ခိုးရယ်လိုက်သည်။
ပေါ်တင်ရယ်မိရင် ရစ်လို့ပြီးတော့မှာမဟုတ်ဘူး....
"ရော့...ကိုယ်ဝယ်ကျွေးတာ ကောင်းကောင်းစား....."
အန်နု ဝယ်စရာတွေက ကျန်သေးသည်မို့ သွားဖို့ပြင်လိုက်သည်။
အန်နု ထိုနေရာကမတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ထိုကောင်လေးက သူနဲ့ယှဉ်ရင်အတော်ကိုပုသည်.... အန်နုနားအောက်ပိုင်းလောက်ပဲရှိမယ်.....
ထိုကောင်လေးကို ထိုနေရာတွင်ဒီတိုင်းထားခဲ့ပြီး ဆိုင်အပြင်သာဦးတည်လိုက်တော့ အနောက်က လှမ်းခေါ်သည့်ထိုကောင်လေး....
"ဟေ့လူ....ဦးလေးကြီး...ဟေ့...."
ကျစ် ...အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့.....
အန်နု ဆိုင်အပြင်မထွက်သေးဘဲ ပြန်လှည့်ကြည့်ပေးလိုက်တော့ သူ့ဆီလျှောက်လာရင်းဘောင်းဘီအိတ်ထဲက တစ်စုံတစ်ခုထုတ်နေသည့် ထိုကောင်လေး....
အန်နု အနားလည်းရောက်ရော...လက်ကိုအတင်းဖြန့်စေပြီး ထည့်ပေးလိုက်သည့် ပိုက်ဆံ....
"ဝယ်ကျွေးစရာမလိုဘူး...ခင်ဗျားcakeဖိုးယူသွား..."
အန်နုဆက်ပြောရင်အရစ်ရှည်တော့မည်မို့...ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဆိုင်အပြင်သာလှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။
ဆိုင်ထဲက ကောင်လေးကတော့ အန်နုထိုင်ခဲ့သည့်နေရာတွင် ဆက်ထိုင်လျက် cakeဆက်စားနေသည်......
သို့သော် ခုနအသည်းအသန်ဝယ်ခဲ့သည့်Rainbow cakeတော့မဟုတ် အန်နုစားခဲ့သည့်chocolate cakeကို တစ်ဇွန်းချင်းသေချာကြည့်လျက်စားနေသည်...
"ဒီလောက်ခါးတဲ့chocolateကို အရင်လိုစားနေတုန်းပဲ....ဟား ဟား.."
"သခင်လေး....."
ဆိုင်အတွင်းပိုင်းထဲက ထွက်လာသည့် မန်နေဂျာက ပြာပြာသလဲနှင့် ထိုကောင်လေးဆီလာလေသည်။
ဘေးမှာလည်း စားပွဲရှင်းမဲ့ waiter၂ယောက်ကလည်းအသင့်...
"တောင်းပန်ပါတယ်...သခင်လေး ရောက်နေမှန်းမသိလိုက်လို့ပါ.....ဘာလုပ်နေတာလဲ စားပွဲရှင်းပေးလိုက်လေ...တခြားလူထိုင်သွားတဲ့နေရာမလား..."
နောက်က၂ကောင်ကိုအော်ငေါက်နေတဲ့မန်နေဂျာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ အလိုက်မသိတဲ့ မန်နေဂျာစုတ်က စားပွဲပေါ်က cakeကိုသူကိုယ်တိုင်ဖယ်ဖို့လုပ်နေသည်။
"ဘယ်ကိုလာထိတာလဲ....ဖယ်...ဒီcakeတွေကို လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိနဲ့.....ပြီးတော့ဒီနေ့ကစပြီး ဒီထိုင်ခုံကို ကြိုးတားထားလိုက် ဘယ်သူမှပေးမထိုင်နဲ....."
"ဗျာ...."
"တဗျာဗျာနဲ့....ဦးလေးကြီးနားလေးနေလား...မားကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ခင်ဗျားကိုအလုပ်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီ......အားအားနေရုံးခန်းမှာအတွင်းရေးမှူးမလုပ်ဘဲနဲ့ သူများဆိုင်မှာလာပြီး အာရုံလာစားနေတယ်....ဖယ်ဖယ် ဝေးဝေးသွား...."
ဘုမသိဘမသိနဲ့ အကောခံလိုက်ရတဲ့ ထိုcafeရဲ့မန်နေဂျာတစ်ဖြစ်လဲ ကျင်းသခင်မကြီးရဲ့ အတွေးရေးမှူးခမျာမှာတော့ ယောင်လည်လည်နဲ့ ထိုနေရာကထွက်သွားရလေပြီ....
သခင်မကြီးရဲ့သားကိုကျွန်တော်လဲမနိုင်ဘူးဗျာ....
ဒီနေရာမှာ အလုပ်မလုပ်ချင်တော့ဘူး...အလုပ်ထွက်တော့မယ်...
ဒီလိုပါပဲ....သခင်လေးကနားမလည်နိုင်တဲ့လူစားမျိုး....နားမလည်နိုင်တာကိုပဲ လိုက်ထိန်းနေရတာ.......လွယ်မနေဘူး....
ဒီလိုအဂျစ်လေး နာမည်က ကျင်းရူချင်း တဲ့....
__________________________
အန်နု လေလေးတစ်ချွန်ချွန်နှင့် အိမ်ထဲဝင်လာလေသည်။
အိမ်ထဲမဝင်ခင်မှာတင် အခေါ်ခံရလိုက်သည့် သူ့နာမည်က သူ့အဖေဆီကပင်...
"ချန်းအန်နု......မင်းဒါတွေကဘာတွေလဲ...."
သူ့အဖေ လက်ညှိုးထိုးပြတဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်လေးများသည် စုံစိနေတာပဲ.....
"ကျွန်တော်လိုတဲ့ပစ္စည်းတွေလေ...."
"မင်း...ငါ့ကိုအရွဲ့တိုက်နေတာလား......"
"မဟုတ်ပါဘူး....တကယ်လိုလို့ဝယ်လာတာလေ..."
မြို့တော်ဝန်ကတော့ တကယ်ပင်သွေးတက်နေပြီ......
နောက်ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အိမ်ထဲကိုသာဝင်သွားလေသည့်မြို့တော်ဝန်.....
ကြည့်ရတာ သွေးကျဆေးသွားသောက်သည်ထင်....
ထိုပစ္စည်းတွေဘေးနားရပ်နေသည့် အစေခံတွေက မြို့တော်ဝန် အထဲဝင်သည်နှင့် လူစုခွဲဖို့ပြင်လေသည်...
ကဲကြည့်....သူ့က်ိုရှိတယ်လို့က်ိုမထင်တာပါဆို....
"ဒီမှာ....ဒီပစ္စည်းတွေကိုငါ့အခန်းထဲထည့်ပေးထား....ဆိုင်ကယ်နဲ့ပြိုင်ဘီးကို တော့ ကားဂိုထောင်ထဲထည့်ထားလိုက်....."
အန်နုပြောပြီးအိမ်ထဲဝင်ဖို့လုပ်တော့....အရှေ့မှာပိတ်ရပ်လာသည့်....အိမ်ကအစေခံမိန်းကလေးနှစ်ယောက်.....
ကျန်တဲ့ယောက်ျားလေးအစေခံနှစ်ယောက်ကတော့ ရိုရိုသေသေဖြင့်ပင် ဘာမှမဆိုဘဲ အန်နုခိုင်းတာကိုလုပ်ရန်ပြင်လေသည်.....
"ဒီမှာ...ဟိုနှစ်ယောက်....သူခိုင်းတိုင်းနင်တို့လုပ်စရာမလိုဘူး...ဒီအိမ်မှာသူ့အဆင့်ကငါတို့ထက်နိမ့်တယ်....ကိုယ့်နေရာနဲ့ကိုယ်နေစမ်းပါ..."
အန်နုကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီး အနောက်က နှစ်ယောက်ကိုပြောနေသည့် အစေခံမိန်းကလေးက အထင်သေးရွံရှာတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့....
"ဟ...အစ်ကိုလေး...တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ....ကျွန်တော်တို့က အဲ့လိုသဘောမျိုးမဟုတ်ရပါဘူး...."
အန်နု အနောက်လှည့်ကာ သူ့အားတောင်းပန်နေသည့် လူနှစ်ယောက်ကို သေချာကြည့်ပြီး မှတ်ထားလိုက်သည်.....
ချန်းအန်နုဆိုတာလဲ လူပဲလေ.....
သူ့အပေါ်ကောင်းရင်တော့ ပြန်ကောင်းပေးရမှာပေါ့.....
"မဟုတ်တာဗျာ.....အစ်ကိုတို့က ကျွန်တော့်ကိုဘာမှပြောတာမှမဟုတ်တာ တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး....ဆိုင်ကယ်နဲ့ စက်ဘီးကိုသာဂိုထောင်ထဲထည့်ဖို့ကူညီနော်..."
ပြုံးရယ်လျက်ပြောနေသည့် အန်နုက စောနက အစေခံမကို လုံးလုံးကြီးလျစ်လျူရှုထားသည်။
"ဟွန့်.....မြေခွေးဖြူလိုဟန်ဆောင်နေတယ်.....အမေကအစ အမျိုးယုတ်ထဲကဆိုတော့ သားကလည်းဒီလိုပဲနေမှာ....."
ပြောပြီးသည်နှင့်မျက်စိတမှိတ်အတွင်း မြေကြီးနဲ့မျက်နှာမိတ်ဆက်သွားရသည့် ထိုအစေခံရဲ့ အထိုးခံလိုက်ရတဲ့ ပါးပြင်က နာကျင်မှုကိုမခံစားမိတော့တဲ့အထိ....
ကျန်တဲ့ သုံးယောက်ကတော့ ထိုနေရာမှာအကြောင်သားရပ်နေသည်။
အန်နု သူဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းအိတ်တွေထဲ တစ်ခုပြီးတစ်ခုမွှေရှာနေလေသည်။
ဝယ်လာပါတယ်....ရောက်သွားပြီလဲ....
ခဏအကြာမွှေပြီးသည်တွင်ရှာတွေ့ပြီဖြစ်တဲ့ တုတ်
အတိအကျဆိုရင် ဘေ့စ်ဘောတုတ်အမဲရောင်.....
ချက်ချင်းသုံးရလိမ့်မယ်လို့မထင်ထားဘူး.......
ဆိုးတာပဲ.....ဒီကမ္ဘာမှာလူသတ်လို့မရဘူး........
ဘေ့စ်ဘောတုတ်ကို လက်ကဆော့ကာ စောနကအထိုးခံရတဲ့အစေခံမကိုကြည့်လိုက်တော့ မတ်တပ်တောင်ရပ်နေပြီ......
ချန်းအန်နု ခန္ဓာကိုယ်ကအားနည်းတော့....ထိုးတာတောင်သိပ်မနာဘူးထင်တယ်...
"နင် နင်..ငါ့ကိုရိုက်တယ်...."
သွေးပျက်နေပြီဖြစ်သောအစေခံက အန်နုအား လက်ညှိုးတစ်ထိုးထိုးနှင့်..
"လူဆိုတာ...ကိုယ့်နေရာနဲ့ကိုယ်နေရတယ်....ပြောသင့်တဲ့စကားကိုပဲပြောရတယ်....."
ထိုစကားပြောပြီး ရိုက်ချလိုက်သည်က အစေခံမ၏ ခေါင်းကို......
တခဏတွင်းချင်းပဲ သွေးရဲရဲနီလျက် ထိုနေရာတွင်ပင် မေ့လဲသွားသည်က မလှုပ်မယှက်....
သွေးထွက်လွန်ရင်တော့ သေမှာပေါ့.....
"ဆေးရုံပို့ပေးလိုက်....."
ပြောပြီးသည်နှင့် နောက်ပင်လှည့်မကြည့်ဘဲ အိမ်ပေါ်တက်သွားသည့် ချန်းအန်နုကို ကျန်ခဲ့တဲ့အစေခံတွေက အကြောင်သားရပ်ကြည့်နေကြသည်။
အမှန်က ဒူးပင်မခိုင်တော့လောက်အောင်ကြောက်နေကြခြင်း......သခင်လေးနဲ့ ဒုတိယသခင်လေးတောင် အစ်ကိုလေးလောက် ကြောက်စရာမကောင်းဘူး.....
_______________________
ဒီနေ့က ချန်းအန်နုကျောင်းစတက်ရမဲ့နေ့....
လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ရက်က အစေခံကိုသူရိုက်လိုက်တဲ့ကိစ္စနှင့်ပက်သက်ပြီး မြို့တော်ဝန်ကဘာမှမပြော ဘာမှကိုမစ....
ဒီလိုပဲ အိမ်ကအစေခံတွေကလည်းအရင်လိုမဟုတ်တော့ဘဲ...သူ့အရိပ်အခြေကိုကြည့်လာကြသည်....
ချန်းကောလုကတော့ ၃ရက်လုံးအိမ်မကပ်....ညဖက်တွင်သာပြန်လာသည်..
ချန်းလုရှောင်ကတော့ တက္ကသိုလ်က assignmentတွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေသည်....
ချန်းအန်နု ကျောင်းဝတ်စုံကို ဖြစ်သလိုကောက်ဝတ်ကာ ဆံပင်ကိုလည်း အပေါ်တစ်ဝက်သာ စုစည်းထားလိုက်သည်......
ကပိုကရိုဝတ်ထားတဲ့ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့တောင် ချန်းအန်နုကကြည့်ကောင်းနေတုန်းပဲ.....
အာ....နောက်ကျနေပြီ....
အောက်ထပ်ကို ဆင်းလိုက်တော့ သူဆင်းလာတာကိုတွေ့တဲ့ ချန်းကောလုက Driverကို သွားမယ် ဟုပြောကာ သူ့ကိုမစောင့်ပါပဲနဲ့ ကျောင်းကိုသွားလေပြီ....
ဟုတ်သား ဒီနှစ်မှအထက်တန်းပထမနှစ်ကိုတက်ရမဲ့ အန်နုနဲ့ အထက်တန်းတတိယနှစ်ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ ချန်းကောလုက အတန်းတူမှာမဟုတ်တော့ဘူး....
ဒါလဲတစ်မျိုးကောင်းတာပဲ......
"အယ်....ကောလုက အရင်ထွက်သွားပြီလား....အငယ်လေးကိုမစောင့်ဘဲနဲ့...."
အခုမှအပေါ်ကဆင်းလာသည့် ချန်းလုရှောင်က အန်နုကိုကြည့်ကာမေးလိုက်ခြင်း။
အခုမှ ဂရုစိုက်ပြနေတာ ရယ်ရသား....
"ကျွန်တော်ကို သူဘယ်တုန်းက စောင့်ပြီးအတူတူသွားဖူးလို့လဲ...."
"ဒါဆိုကိုယ်လိုက်ပို့မယ်လေ.....အငယ်လေးကိုပို့ပြီးမှ
ကိုယ်သွားတော့မယ်...."
"ရတယ်...မလိုဘူး....."
တစ်ခွန်းထဲငြင်းပြီး ဂိုထောင်ဖက်ကိုဦးတည်လိုက်သည့် အန်နုနောက်ကျောကိုကြည့်လျက်ကျန်နေခဲ့သည်....
ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ချန်းအန်နု ဟာချန်းလုရှောင်ရဲ့စိတ်ဝင်စားမှုကိုရဖို့လုံလောက်သည်။
ခဏအကြာမှာတော့ ဂိုထောင်ထဲကပြိုင်ဘီးထုတ်ကာ စီးသွားတဲ့ အန်နုကို မျက်စိတစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်မိပြန်သည်။
___________________________
"အာ...."
စက်ဘီးထားတဲ့နေရာမှာရပ်ကာ ကျောင်းဖက်ကိုငေးနေတဲ့ ချန်းအန်နုကို မိန်းကလေးတွေကော ယောက်ျားလေးတွေပါ ငေးကြည့်သွားသည်မှာ သိသိသာသာတစ်မျိုး မသိမသာတစ်မျိုး....
တစ်ချို့ဆို ဓာတ်ပုံတောင်ထုတ်ရိုက်နေကြသေး...
ကြည့်ရတာ သူ့ကိုမမှတ်မိကြဘူးနဲ့တူတယ်.....
ထားလိုက်ပါလေ.....
ပထမဆုံးကျောင်းတက်တဲ့နေ့မို့လို့ ရုံးခန်းကိုအရင်သွားရမည်။.......
သူသွားတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံး မိုးထိုးနေတဲ့အရပ်ကြောင့် အပေါ်စီးကမြင်ရလို့ မာန်တောင်တက်ချင်လာသလို....
ခန္ဓာကိုယ်သာနည်းနည်းပိုတောင့်သွားရင် ချန်းအန်နုbodyကလုံးဝperfectပဲ။
"အာ.....ဘယ်သူများလဲလို့ ငါတို့အန်နုလေးပဲ....."
သွားနေတုန်း ရှေ့ကပိတ်ရပ်လိုက်သည့် လူတစ်စု ဝတ်စုံကော်လံအနားသတ်အရောင်ကြည့်ရတာ အနီဆိုတော့ အထက်တန်းတတိယနှစ်ကပဲ...
ထိုလူတွေထဲမှာမှ နောက်ဆုံးတွင်နံရံမှီရပ်နေတဲ့ ချန်းကောလု...
အာ....ငါတတိယနှစ်တွေရဲ့အဆောင်ကိုမှားလာတာပဲ....
"ဘာလဲ....ဆေးရုံကဆင်းပြီး အတိတ်တွေပါမေ့သွားတာလား......"
ထိုလူ လေးငါးယောက်ထဲက အရှေ့ဆုံးက မျက်လုံးမှေးမှေးနဲ့ကောင်က အရင်စသည်။
ရှိသမျှလူတွေထက် ချန်းအန်နုက အရပ်ရှည်နေတုန်းပဲ....
ငုံ့ကြည့်ရမှာပျင်းတာတစ်ကြောင်း.....
ရုံးခန်းသွားဖို့နောက်ကျနေတာကတစ်ဖုံ....
ရန်ဖြစ်ရအောင်လည်း အန်နုလက်ဝေ့လိုက်တာနဲ့ အကုန်အရိုးကျိုးမဲ့ပုံတွေနဲ့......
ရှူနာရှိုက်ကုန်းဖြစ်နေတဲ့ဟာတွေ.......
အန်နု ထိုသူတွေကိုအဖတ်မလုပ်စွာပင် ရုံးခန်းရှိတဲ့ ပထမနှစ် အဆောင်ကိုပြန်လှည့်ရန်ပြင်လိုက်သည်။
"ဒီကောင်ကတော့....."
အနောက်ကနေ အန်နုနောက်လိုက်သွားဖို့ လုပ်တဲ့ ထိုသူကို ပခုံးကနေ ဆွဲကာ နံရံဆီတွန်းထုတ်လိုက်တာက......ချန်းကောလု....
ချန်းကောလုရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့အပြုအမူတွေကြောင့် အတွန်းခံလိုက်ရတဲ့သူအပါအဝင်ကျန်တဲ့လေးယောက်ကပါ အံ့သြသွားသည့်မျက်နှာဘေးတွေဖြင့်ကြည့်လာလေသည်။
"သူ့ကိုရန်သွားစဖို့ ဘယ်သူခွင့်ပြုထားလို့လဲ ဟမ်...."
"မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ ကောလု...မင်းဘဲအရင်က...."
"ပါးစပ်ပေါက်ကိုပိတ်ထား......မင်းသူ့ကိုနောက်တစ်ခါ မျက်လုံးနဲ့တောင်ဆွေမကြည့်မိစေနဲ့......."
ဒေါကြီးမောကြီး တောက်တစ်ချက်ခေါက်ကာ အဆောင်ပြင်ထွက်သွားတဲ့ ချန်းကောလုကိုကြည့်ပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေကတော့ကြောက်ဒူးပင်တုန်နေကြပြီ..
ဟုတ်သည်လေ မြို့တော်ဝန်ရဲ့သားကိုဘယ်သူကလွန်ဆန်ရဲမှာလဲ.....သူတို့တွေက ချန်းကောလုကို ကပ်ထားလို့ ဒီလိုကျောင်းမျိုးမှာတက်ခွင့်ရသည်ပဲ....ချန်းကောလုဘာလုပ်လုပ် သူတို့အနေနဲ့ နာခံရမှာပဲ.....
_________________________
ဟိဟိ😁
Characterစုံဖို့ဇာတ်လိုက်မနဲ့တွေ့ပေးဖို့ပဲလိုတော့တယ်
ကဲကဲ အန်နုကိုဘယ်သူနဲ့shipချင်ကြလဲ😂😂
၃ပွင့်မဆိုင်တော့ဘူး ၄ပွင့်ဆိုင်ပုံစံဖြစ်နေပြီ..🤣
ဖတ်ပေးတဲ့သူတစ်ဦးစီတိုင်းကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်❣️❣️
.....................................................