<<Άγγιξέ με Φαμπιάνα>> παρακαλάει μέσα στο φιλί του. Καταλαβαίνω πόσο απεγνωσμένη ακούγεται αυτή η παράκληση από τα χείλη του. Από αυτά τα ηλίθια χείλη που έχουν κάνει τόσα πολλά πράγματα πάνω μου.
Και δεν μπορώ παρά για μια ακόμη φορά να υποκύψω στο αίτημα του και να τυλίξω τα χέρια μου γύρω του.
(part 2)
Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Ίσως να είναι μόνο μερικά δευτερόλεπτα και απλά εγώ η ηλίθια να το νιώθω σαν αιωνιότητα.
Τα χέρια του σταθερά πάνω στην μέση μου, το στήθος μου να ακουμπάει το δικό του, ενώ τα χείλη του να φιλούν τα δικά μου λες και είναι η τελευταία μας φορά και προσπαθεί να απομνημονεύσει το φιλί μας.
Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω να με κοιτάζει. Το γαλάζιο βλέμμα του καρφωμένο στο δικό μου και ο κόμπος στο στομάχι μου μεγαλύτερος από πριν.
Είναι τόσο λάθος αυτό το πράγμα. Κάποιος πρέπει να το σταματήσει.
Τον νιώθω να απομακρύνεται ελάχιστα από τα χείλη μου μόνο και μόνο για να πάρει μια κοφτή ανάσα.
Ξεροκαταπίνω χωρίς να κουνηθώ καθόλου. Τον έχω τόσο κοντά μου, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλωτε. Αισθάνομαι ότι αν τον αφήσω αυτή την φορά και φύγω μακριά του, σίγουρα θα είναι η τελευταία μας φορά.
Και δεν το θέλω.
Ό,τι και αν έχει γίνει, τον αγαπώ.
Απεριόριστα. Όσο δεν έχω αγαπήσει κανέναν άλλο.
Και το βλέπω στα μάτια του. Ξέρω ότι και εκείνος νιώθει ακριβώς το ίδιο.
Αλλά είναι λάθος. Πλέον.
<<Το νιώθεις και εσύ;>> μου ψιθυρίζει. Τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου πολύ λίγο έτσι όπως μιλάει και αναστατώνομαι. Τον θέλω όλο δικό μου. Θέλω συνέχεια τα χείλη του πάνω στα δικά μου.
Προφανώς και το νιώθω. Τα πάντα νιώθω.
Κουνάω απλώς το κεφάλι μου χωρίς να σπάσουμε την οπτική μας επαφή. Θέλω να τον ξαναφιλήσω, ακόμη πιο δυνατά, ακόμη πιο τρυφερά, ακόμη πιο έντονα, θέλω να του δείξω ότι αυτή η κατάσταση δεν με επηρεάζει καθόλου, θέλω να του δείξω ότι ο γάμος των γονιών μας δεν θα σταθεί εμπόδιο στα συναισθήματά μας. Θέλω να του δείξω τόσα πολλά πράγματα.
Όμως δεν το κάνω.
Κάνω ένα μικρό βήμα πίσω. Παρόλο που τα χέρια του δεν λένε να ξεκολλήσουν από πάνω μου.
<<Π-πρέπει να... να φύγουμε>> ψιθυρίζω και κοιτάζω τα παπούτσια μου. <<Μας περιμένουν>>
<<Κάτσε λίγο ακόμη>> η φωνή του ακούγεται τελείως αλλαγμένη. <<Λίγο μόνο>> παρακαλάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
<<Άλεξ δεν γίνεται να->>
τον βλέπω απότομα να βγάζει το κινητό από την τσέπη του και να παίρνει κάποιον τηλέφωνο.
<<Ποιόν καλείς-;>>
Σηκώνει το δάχτυλό του και μου γυρνάει την πλάτη.
<<Έλα μπαμπά...>> ακούω τη φωνή του και τον πλησιάζω.
Τι κάνει; Γιατί παίρνει τον Μάικλ τηλέφωνο;
<<Ναι. Ναι το κατάλαβα ότι φύγατε... Δεν αισθανόταν πολύ καλά η Άνα...>> με κοιτάζει πάνω από τον ώμο του.
Τι λέει καλέ αυτός;
<<Ναι... εντάξει. Εντάξει. Όχι, όχι δεν θα έρθουμε τώρα>> γυρνάει τελείως να με κοιτάξει. <<Τι να φέρουμε; Α καλά, εντάξει. Ναι, μπαμπά. Όχι δεν έχει πυρετό. Ναι θα την κοιτάξω. Εντάξει λέμε>> του λέει και το κλείνει βάζοντάς το πάλι μέσα στην τσέπη του.
<<Γιατί το έκανες αυτό;>> τον ρωτάω ψυχρά.
<<Γιατί θέλω να μιλήσουμε επιτέλους!>> φωνάζει.
<<Δεν έχουμε να πούμε κάτι!>> λέω στον ακριβώς ίδιο τόνο.
Πως μέσα σε λίγα λεπτά άλλαξε όλο το μουντ μας, ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω.
Χριστέ μου, όμως. Έτσι όπως τον βλέπω να με κοιτάζει συνοφριωμένος, με το πουκάμισό του λιγάκι ανοιχτό και τα χείλη του πρισμένα από το επίμονο φιλί μας, θέλω ακόμη περισσότερο να του ορμήξω.
<<Έχουμε γαμώ. Έχουμε να πούμε πάρα πολλά. Και δεν καταλαβαίνω τον λόγο που εσυ δεν θες να μιλήσουμε αυτή τη στιγμή>> σταυρώνει τα χέρια του και συγκρατώ τα γέλια μου.
Πως γίνεται αυτό το αγόρι να είναι τόσο σέξυ;
<<Άλεξ δεν έχουμε να πούμε τίποτα απολύτως>>
<<Και αυτό στην αυλή προηγουμένως; Γιατί έλεγες ότι δεν με θες, ότι θες να το διαλύσουμε;>>
<<Γιατί αυτό είναι το σωστό. Και το ξέρεις>>
<<Και τότε για ποιόν πούστη λόγο τόση ώρα με φιλούσες;>> ρωτάει και σηκώνω έκπληκτη το κεφάλι μου.
<<Ορίστε; Εσύ με φίλησες πρώτος>>
Γελάει. <<Μην είσαι γελοία. Αν δεν ήθελες θα έφευγες, Φαμπιάνα>> σπάνια ακούω ολόκληρο το όνομά μου από τα χείλη του.
<<Τι εννοείς με αυτό;>>
<<Εννοώ γαμώ ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν μπορείς να μου γαμάς συνέχεια τα συναισθήματα. Δεν μπορείς να γυρνάς και να μου λες ότι όλα τελείωσαν και ότι δεν με θες στη ζωή σου και μετά να έρχεσαι εδώ, ΕΔΏ ΓΑΜΏ, και να με φιλάς κοιτώντας με στα μάτια. Άνα δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν έχεις κανένα γαμημένο δικαιώμα να μου το κάνεις αυτό!>> φωνάζει και νιώθω ότι μου βυθίζει ένα μαχαίρι στην καρδιά όσο ακούω αυτά που μου λέει.
Έχει δίκιο. Φυσικά και έχει δίκιο. Εγώ φταίω για όλα.
Μάλλον ήρθε η ώρα όλα να ξεκαθαριστούν. Μια και καλή.
Περνάω τα μαλλιά μου από την μια πλευρά και παίρνω μια βαθιά ανάσα. <<Έχεις δίκιο>>
<<Το ξέρω. Το ξέρω ότι έχω δίκιο. Αλλά εξακολουθείς να μην μου λες τι θες>> έρχεται μπροστά μου και μου πιάνει το πρόσωπο τρυφερά. <<Πες μου τώρα. Πες μου τι νιώθεις για μένα τώρα. Πες μου αν θες να το συνεχίσουμε. Πες μου την γαμημένη αλήθεια. Τώρα>> ψιθυρίζει και νιώθω τα δάκρυα από πριν να βγαίνουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια μου.
Ξέρω ότι ό,τι και αν πω θα το μετανιώσω.
Σκύβω και κοιτάω το έδαφος.
<<Άλεξ...>> λέω ανάμεσα στους λυγμούς μου και το βλέμμα του παγώνει.
Απομακρύνεται.
<<Άλεξ σ-συγγνώμη...>> κλαίω. Κλαίω τόσο πολύ που δεν ξέρω καν αν καταλαβαίνει τι του λέω. <<Συγγνώμη, σε αγαπάω α-αλλά δεν γ-γίνεται...>>
Δεν λέει τίποτα και νιώθω απαίσια. Θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.
<<Συγγνώμη>> λέω ξανά και εκείνος μου γυρνάει την πλάτη. <<Κατάλαβέ με, σε παρακαλώ>> ψελλίζω και σκουπίζω το πρόσωπό μου. Τα χέρια μου έχουν μουτζουρωθεί από το μακιγιάζ αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή την στιγμή.
Με κοιτάει.
<<Αυτό είναι το τέλος Άνα. Το οριστικό τέλος>> λέει και αφού με κοιτάξει μια τελευταία φορά γυρνάει και φεύγει σχεδόν τρέχοντας αφήνοντάς με μόνη.
Πέφτω στα γόνατα και παρόλο που νιώθω τις πέτρες να μου σκίζουν το δέρμα, δεν έχω δύναμη να σηκωθώ.
Όλα τελειώσαν.
~~~
Κούνια που σε κούναγε και ακόμη σε κουνάει βλαμμένη και εσύ.
Επίσης, το daddy έχω καταλάβει ότι έχει αλλάξει μουντ. Το καταλάβατε κ εσεις χμ; Σας αρέσει περισσότερο έτσι δλδ πιο συναισθηματικό ή πιο ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο;
Εμένα δώσε μου συναίσθημα και πάρε μου την ψυχή. Ξηγημένα πράματα.