Betina Tiara
~
I didn't expect to be surprised like this... ni sa panaginip ay hindi ko inisip na mangyayari ito sa akin.
Gusto kong isipin na prank lang 'to pero... sa dami ng taong nanunuod dito sa loob, sa mga nakangiting tao na nakatingin sa 'min, sa mga camera na nakatutok at sa mga kantyaw nina Seven at Gavin... ang hirap kumbinsihin ng sarili ko na prank lang 'to.
"Hey..." he let out a soft chuckle, "Please let me, Betina. I really want to prove how serious I am and this is all not a joke. I like you... so much."
My ears flushed red all of a sudden.
My eyes shifted on his back-- Gavin, who's giving an approved and dashingly smile. Seven, who's holding a camera phone and teasing squeal and screams to us.
Honestly, I feel pressured. Hindi ako sanay lalo at isang artista ang gumagawa nito sa 'kin.
What should I answer? Hailey's words are circling around my head. I don't know how to answer, I don't even know if this is right.
I glanced at Zen's beautiful eyes. Gusto kong iparating sa kan'ya ang tungkol sa napag-usapan namin pero parang ayoko na muling makita ang ekspresyon n'ya na 'yun. Lalo akong naguluhan. Tumitibok ng malakas ang puso ko.
"Zen..."
Pinisil ko ng bahagya ang kamay n'ya na nasa akin pa rin.
Do I like him as a man?
Do I have a thing on him?
Pumikit ako at humugot ng malalim na hininga. Isa-isa nagsipasukan sa isip ko ang mga nagawa sa 'kin ni Zen nitong nakaraan... ang mga nasabi n'ya, ang mga pagpapangiti n'ya, ang mga pagkilos n'ya.
Minulat ko ang mata ko at nang magtagpo muli ang paningin namin... doon na 'ko napangiti.
"How persistent," kumento ko.
"Because I’m serious about you that’s why," nakangiting tugon naman n'ya.
Sasabihin ko palang sana na binibigyan ko na siya ng permisong manligaw nang biglang lumapit sa 'min sina Seven at akbayan si Zen. Sinabayan pa ito ng pangangantyaw ni Gavin.
"Congratulations, Zenny!" bulalas ni Seven.
Kaagad na kumontra si Zen dito, "H-Hey, we’re not yet done!"
"Aww... Zen, finally you have a girlfriend! You’ve graduated from CVA single dudes! I’m so happy! Waaaaahh!" iyak ni Gavin kahit maraming tao ang nananatiling nakatingin.
"What?!"
"You now have a lovey dovey~ teach me, senpai!"
Napaatras ang isang paa ko at nakangiting pinanuod silang tatlo. Do I like this guy...? Sa nararamdaman ko ngayon, imposibleng 'hindi' ang sagot ko rito.
Ito 'yung kinababahala ko. Ayokong magkagusto sa kan'ya dahil ayokong masira ang career n'ya kagaya ng sinabi ni Hailey-- lalo't naging viral ang pangalan ko sa social media. Isa pa sa dahilan, ayokong masaktan si Hailey na siyang iisang babae na kasama ko sa organisasyon. Kahit hindi n'ya aminin, halata ang pagtingin n'ya sa isa.
The rest of my reasons, were not really important at all. Sinasabi ko sa sarili ko na dahil hindi pa ako handa sa relasyon, na dahil nasa iisang organisasyon lang kami, na gusto ko magpokus kay Nanay Gretta... pero sa likod ng mga iyon ay ang tamang pangungumbinsi lang sa sarili ko na 'hindi ka pwedeng magkagusto kay Zen'.
But seeing the effort of this guy in front of me, I couldn't hold back anymore.
"I’ll give you chance... Zen."
Natigil silang tatlo sa pagkukulitan at lumingon sa 'kin nang magsalita ako.
I fixed my eyes on Zen and solemnly said these words to him... "If you want me to be your girlfriend, prove yourself and make me say yes."
After giving me a long flustered look, Zen turned his head, putting his closed fist on his lips as his cheek turned slightly pink.
My God with that expression.
But only briefly, in the next moment, his eyes full of warmth gazed at me.
"I’ll try really hard. I’m confident that you will fall madly in love with me... I’ll make myself cool and suitable guy for you. I hate that kind of one sided feeling so I will definitely make you fall in love with me," he says with confidence and sincerity, "I will get you, Betina."
Napalunok ako at pa-simpleng umiwas ng tingin. Bakit n'ya ba sinasabi ngayon 'yan sa harap ng maraming tao kung pwede namang kapag dalawa na lang kami?! Lalo lang umingay ang paligid at napuno ng tilian.
Nahihiya na 'ko...
Muling umakbay si Seven dito at lalong nangantyaw habang si Gavin naman ay lumingkis ang braso kay Zen at umarteng naiiyak.
"Zeeeeeeennn!"
"Hearts are fluttering...! Shooting hearts by yours truly~ Seveny, Zenny."
Nagreact si Zen sa kan'ya, "I don’t need your beating hearts, okay?!"
"Hahahaha! Even if you don’t need it, just put it in your pocket, master."
"I want to have a girlfriend I’m so jealous!" pikit matang iyak ni Gavin na nasa gano'n pa ring posisyon.
"H-Hey what the---?!"
"Please take this as proof of my loyalty, master!" inabutan ni Seven ng hugis pusang tinapay si Zen kaya naman napangiwi ito, "If you eat this, Betina will be your officially girlfriend!"
Natatawa na lang ako sa pinaggagawa nilang tatlo. 'Yung ibang mga tao tuloy dito ay mas nawiwiling panuorin sila. Siguro nasa internet na kami mamaya.
At makikita na naman ako nina Olyn.
Suddenly, Zen took my hand and runaway. Before I could speak a word, a dazzingly bright grin spread accross his face and say... "Let’s escape from here and go somewhere else."
Ang daming tao sa labas ng pastry shop. Kung napadaan ka lang dito, aakalain mong may naganap na shooting ng mga artista sa dami ng nakangiti, nanunuod at tumatawag sa pangalan ni Zen. Pero masyadong abala si Zen sa paghatak ng kamay ko para makaalis sa mga tao, tipong kahit ako ay napapayuko na lang at hindi ko na alam kung saang daan kami papunta.
Hanggang sa sumakay kami sa isang shuttle bus. Nagulantang ang mga tao sa loob nang pumasok kami ni Zen at umupo sa dulong bahagi.
"God..."
"Zen, pinagtitinginan ka. Saan ba tayo pupunta?" pabulong na tanong ko rito.
"Relax," mahina siyang napabuga sa hangin at ngumiti sa 'kin, "Are you afraid I’m taking you somewhere dangerous?"
"That’s not what I mean--- is it okay that we left those two? And, people keeps staring at you. For sure we’ll be on the news later."
He chuckled and whispered, "I’m so happy right now."
Kumunot ang noo ko rito pero hindi rin nagtagal, nauwi rin sa mahinang pagtawa. Para kaming outsider na nagbubulungan at pinagtitinginan ng mga tao. Malamang, nagulat sila na bigla silang nagkaroon ng kapwa pasaherong artista-- at si Zen pa.
Ang shuttle bus dito sa Lancaster Town-- na umiikot sa lugar ng Montego Hill kung saan nagkita kami sa isang pastry shop-- ay libre, walang bayad. Bukas ito para sa mga taong nagta-trabaho sa loob ng Montego Hill. Hindi ko nga lang iyon nagagamit dahil sa labas no'n ay ang Protegé Incorporation na siyang pinapasukan ko.
Kami ang pinaka huling bumaba ni Zen. Bahagyang maaraw ngayon na sinabayan pa ng malakas at masarap na hangin. Sumasabay sa ihip ang mga dahon ng puno.
Malawak ang lugar ng pinagbabaan namin. Para siyang isang malinis na parke kung saan kakaunti lang ang mga tao. Sa gitnang bahagi ng lugar ay kapansin-pansin ang malaki at kulay puting bahay... hindi ako sigurado ro'n.
"Zen, where are we?"
Imbes na sagutin ay nginitian lamang n'ya ako habang hawak pa rin ang aking kamay.
Hanggang sa makakita kami ng mga bata na naglalaro sa playground. The children swarmed Zen as soon as they saw him coming.
"Kuya Zen!"
"Na-miss ka namin, Kuya!"
"Bakit po ang tagal n‘yo bumalik?"
Yumuko si Zen at pinatong ang isang kamay sa kan'yang tuhod, bahagya n'yang ginulo ang buhok ng batang lalaking nagtanong sa kan'ya.
"Sorry, busy po kasi ako sa work. Alam n‘yo namang artista ang Kuya n‘yo. Sino nga ulit ang mas nakakasilaw sa ‘min ng araw?"
Nag-react ang ilan sa kanila na parang nasisilaw sa harapan ni Zen. Hindi ko alam kung matatawa ako o mapapataas ng kilay sa mga ito.
"Nakakasilaw po ang kagwapuhan n‘yo, Kuya!"
"Kuya, mas gwapo ka talaga sa araw!"
"Paturo naman po paano maging pogi!"
"Ako rin pooo!"
At nag-ingay na sila...
Anong pinagtuturo n'ya sa mga batang ito...?
Marahang tumawa si Zen, "Tama tama, ang gagaling n‘yo." tapos ay umayos siya ng tayo para tanguhan ako, "All right everyone... may ipapakilala ako sa inyo--- siya si Ate Betina," baling n'ya muli sa mga bata, "...my future," pabulong pa nitong pahabol.
Gusto ko sana siya pandilatan ng mata kaya lang ay bumaling na sa akin ang mga bata.
"Hi po, Ate!"
"Artista rin po ba kayo?
"Ang ganda po ng pangalan n‘yo at ikaw din po!"
Nahihiya akong napangiti sa mga ito at kinawayan sila, "H-Hi... nice to meet you."
I snuck a glance at Zen and our eyes locked. Imbes na umiwas ng tingin, natawa na lang kami sa isa't-isa.
Napag-alaman ko na isa palang bahay-ampunan ang pinuntahan namin. 'Yung mga bata kanina... sila 'yung mga inabanduna o hindi kaya'y namatayan ng magulang, wala ng kukupkop kaya naman nanatili na lang sa ampunan.
Naalala ko tuloy ang sarili ko. Kung hindi dumating si Nanay Gretta sa buhay ko... dito rin kaya ang bagsak ko?
Pinakilala ako ni Zen sa namamahala ng lugar. Kinumusta lamang n'ya ang lagay ng mga bata tapos ay nagbigay ito ng pambili ng paboritong cake ng mga bata.
Watching him playing cheerfully with the kids, I never imagine a guy like him would be fond of this orphans.
After awhile, we exited the house and sat on a bench outside. It was an especially quiet, suburban afternoon. The rustling of trees in the breeze was the only noise.
The serene surroundings made me close my eyes and relax...
"I took you here because this is one of my special place to go... the quiet place, fresh air, relaxing scenery... and because you’re special to me, I want to sit like this with you in my special place," he muttered in a gentle voice.
I looked at him. The breeze brushed Zen’s hair aside to make his dark brown eyes seem warmer.
I smiled, "Thank you for taking me here... but why is this special to you?"
"Dito kasi dapat ako balak ipaampon ng mga magulang ko pero... imbes na pumayag ako, alam mo kung anong ginawa ko?" natawa siya, "16 years old ako no’ng maglayas ako sa amin."
Nawala ang ngiti ko sa labi at nakaramdam ng munting lungkot para sa kan'ya.
"Hindi ako pumayag na magpa-ampon kaya namuhay ako sa sarili ko, bata palang. Kaya noong artista na ‘ko, dumadalaw ako rito dahil nakakaramdam ako ng awa sa mga batang iniwan. Ako rin ang nag-recommend nito kina Silvanna para matulungan ng charity. Pero, hindi lang ito ‘yung espesyal na lugar para sa ‘kin. There’s this another place that’s far from this city, actually it’s a peaceful forest I know."
"Anong mayro’n do’n?"
"Hmm... nothing in particular. Pero kumpara rito, mas tahimik do’n, mas malayo, mas makakapag-isip ka para sa sarili mo. Doon ako nagpupunta kapag sobrang bigat ng nararamdaman ko."
"Bakit... bakit gusto ka nila ipaampon?" maingat na tanong ko.
Zen’s eyes flashed momentarily as a light sigh escaped his lips, "The scenery is too good to ruin by my story so let’s skip it for now, hmm?" then he smiled.
After a long stare, I subtly nodded at him.
I'm getting curious here... but I don't want to pry him.
"Paano nga pala kung masira ang career mo dahil sa ‘kin? Ang dami nang tao ang nakakita na magkasama tayo. Alam mo naman na mainit pa ang pangalan ko sa social media..." I swiftly changed the topic.
"I don’t really care about that... I can still make money if I lost my career, but if you were gone, I don’t know if I can still find someone like you--- you alone," malumanay ang pagkakasabi n'ya, "There’s no way I can choose my job over my girlfriend."
Natawa naman ako, "But I’m not your girlfriend."
"That’s why I’m courting you because I want you to be my girlfriend..."
"Gusto ka ni Hailey."
Ngumiti siya, pero makikita ang pagkunot ng kan'yang noo.
"I don’t actually thought about that. Ang alam ko lang ay fan ko siya. Isa pa, kung totoo man ‘yan, e ‘di salamat sa kan‘ya. Pero wala akong ibang nararamdaman sa kan‘ya bilang babae--- ang alam ko lang, may respeto ako sa kan‘ya."
Sigurado, kung maririnig ni Hailey ito, masasaktan 'yun. Ako man sa kalagayan n'ya ay masasaktan din.
Tumingin ako sa gilid ko kung saan katabi ko lamang ang bulaklak na binigay sa 'kin ni Zen kanina. Napangiti ako. Hindi ko maitatanggi na... kuntento na 'ko ngayon sa sagot n'ya.
Just then, a bell rang through the orphanage. Mula sa malayo ay kinawayan kami ng namamahala rito sa bahay-ampunan, tinatawag kami para kumain sa loob.
Well, I guess I really am hungry since we had have not eat something from the pastry shop.
"Let’s join them?" I stood up and looked back at Zen.
He grinned at me, held a hand out, but showed no sign of moving.
Tahimik akong natawa habang nakatingin kami sa mata ng isa't-isa. Tinignan ko ang kamay n'ya saka ibinalik din agad kan'ya. I hesitated at first, then pulled his hand but still, he didn't budge from his seat.
"Come on, Zen..." pangungumbinsi ko pa. Tinititigan n'ya lang kasi ako.
He pulled his hand back, causing me to lose balance and stumble and almost plow right into him.
My eyes widened as my heart clenched in response. Damn it!
Awtomatikong humawak ang kamay ko sa sandalang nasa likuran n'ya, hindi rin ako agad nakagalaw habang bahagyang nakayuko rito-- samantalang siya'y hawak pa rin ang kamay ko.
"Sorry, guess I pulled back a little hard," he uttered quietly.
His face was inches away from mine.
...accidental, huh?
Kinalma ko ang sarili ko at buong lakas na hinatak siya patayo. Successfully, I made him stood up from his feet.
Kinuha ko ang bulaklak sa upuan, "They’re calling us already and I’m hungry, you know!"
Babawiin ko na sana ang kamay ko pero hindi na 'yun nangyari nang higpitan na n'ya ang kapit dito saka nagsimulang maglakad papunta sa loob.
And who I am to repulse? Real talk, I feel better holding his hand.