Library. The only place in the school na halos kapareho na ng bahay namin dahil sa... katahimikan. You can just sit there and read whatever you want. Wala kang pake sa iba at wala din naman silang pake sayo. But this makes a difference, kasi sa bahay, may pake ako sa kanila... tapos sila? Walang pake sa akin.
...
Nagbabasa lang ako. Nagbabasa. Nagbabasa. This is a very good book. Yung kumbaga bawat sinasabi niya e parang isinulat talaga para sayo. So, you smile and cry and frown and get mad on little things while reading. The problem with reading a really good book... is that you want to finish it and not finish it at the same time. Gusto mo ng malaman kung paano matatapos pero ayaw mo siyang tapusin kasi masyado ka ng na-attach sa story. Hayy.
Fifty pages na lang. Matatapos ko na. I don't know what to feel. Kung sasaya ba o malulungkot...
You've got a smile... The only heaven can make...
And I pray fo God everyday... That you'll keep that smile..
Bigla na lang nag-play sa stereo. Na ginagamit lang naman kung may importanteng announcement dito sa school. Pero what the hell is happening? Bakit may nagpapatugtog na? This is supposed to be a ME-TIME.
You are my dream... There's not a thing I won't do..
I'll give my life up for you... Cause you are my dream..
Gaahd I can't concentrate! Nakakainis naman. This is supposed-to-be-a-library. Kelangan tahimik lang. Tumingin-tingin ako sa paligid ko. Iniisip kung ako nga lang ba talaga ang naba-bother dito. But NO, yung iba eh nagrereview para sa exams nila at nakakunot na ang mga noo na parang Asan na uling part ako? Pythagorean theorem? Ano na ulit yun? Yung iba naman eh. Tuwang-tuwa pa at sinasabayan yung kanta. Yung iba naman e parang wala lang.
Aalis na nga ako at maghahanap ng ibang peaceful na lugar para magbasa. Another thing about a good book is... when you started reading it. Ayaw mo ng interruptions. So, ayun. Tumayo na ako.
Ahem.. Ahem.. Mic test..
May isang pamilyar na boses ang nagsalita sa may stereo. And in that moment, doon ko lang na-realize na yung pinapatugtog pala na kanta ay yung kinanta niya sa akin sa kwarto ko. Hay naku Eros, ano na naman ba ang iniisip mo?
Bumalik ako sa kinauupuan ko, binuksan yung libro ko. Kunwari nagbabasa pero ang totoo ay nakikinig ako dun sa stereo.
Hello? Hello? I wonder kung gwapo nga ba ang boses ko sa stereo katulad ng pagmumukha ko. Naririnig na ba ako?
(Oo. Naririnig ka na! Umalis ka na jan! Lagot ako nito!) -Rinig na rinig sa stereo pati yung personnel. Galit na galit na siya. Siya din naman talaga ang mala-lagot. Ang kulit talaga nitong si Eros eh noh.
May camera kasi doon sa broadcasting hall na iyon. Kitang-kita niya kami dito sa library. Nakikita kaya niyang natatawa na ako sa kahihiyang ginagawa niya? Kumbaga napapahawak na lang ako sa noo ko. Haynako.
Talaga? Naririnig na ako? Yeees!
Oh Astig. Nakikita ko sila mula dito.
Ibinaon ko yung mukha ko dun sa libro. Grabe. Ngayon lang ba nakahawak o nakakita ng ganun tong lalaking to. And to think, artista pa siya.
Hoy ikaw babaeng naka-uniform!
I know it's me. But... Srsly Eros? Lahat ng babae dito sa school na ito ay naka-uniform. Napahawak na naman ako sa noo ko. Narinig kong natawa yung mga nag-iisip. Yung iba naman, nasobrahan sa pag-iisip at nag-aassume na sila yun.
Hoy ikaw babaeng maganda!
At nagsimula na namang magtilian ang mga assuming. All hail the self-proclaimed pretty ladies!
I was just smiling. Pinipigilan kong matawa kaya tumingin na lang ako sa libro ko.
Ayun. Yung nagbabasa!
Eros stop. Natatawa na talaga ako. Malamang asa library kami so halos lahat eh nagbabasa. Pinapataas mo lalo yung pag-asa ng mga assuming dito.
Yung babaeng napapangiti-ngiti na diyan at alam kong natatawa at nahihiya na sa ginagawa ko.
Wala pa din akong reaksyon sa ginagawa niya. Nagkukunwaring hindi ko alam na ako nga ang binabanggit niya.
Hoy Aerith Kristen! Oo, ikaw nga! Pangalan mo nga ang binabanggit ng pogi kong boses.
Magkita tayo sa may harap ng gate. Okay?
Tapos narinig sa stereo ang pagtayo niya sa upuan. Pupunta na siya sa harap ng gate panigurado. Oh well. Magbabasa pa ako.
(Ano ba naman yun! Hindi man lang marunong patayin to. Bigla-bigla na lang umaalis.) - sunud-sunod na sinabi nung personnel. Habang naririnig pa din siya sa stereo.
...
Wala pang dalawang minuto nang biglang nagtilian yung mga babae dito sa library. Na para bang may artistang dumating... Uuuh wait... Artista? Oh no.
At bago ko pa man ding maisipang tumakas e nasa harap ko na siya. "Tara!"
"Akala ko ba sa harap ng gate? Bat andito ka?" tanong ko sa kanya.
"Syempre alam kong hindi ka pupunta." nag-smirk siya then kumindat pa.
"Ang witty mo today Eros ha. But... May klase pa ako mamayang hapon so hindi kita pwedeng samahan sa plans mo ngayong araw." paliwanag ko.
Inilapag niya ang isang papel sa harap ko. And he smiled. Pa-cute na naman to. Porke alam niyang madaming nanunuod e. Binuksan ko yung papel at napahawak na naman ako sa noo ko.
"Okay. So can we go now? Wala ka ng class this afternoon. You have a fever." tuluy-tuloy niyang sinabi habang itinuturo ang pekeng Medical certificate na pinagawa niya kaya na-excuse ako sa klase ko.
Inabot niya yung kamay niya sa akin at ngumiti na parang nagsasabing Sorry Aerith, I win.
"Salamat sa Med Cert. Now I can rest at home." tumayo na ako at nire-ready ko na yung mga gamit ko. I walked pass him.
"Babe." napatigil ako sa sinabi niya.
"...Huwag mo namang gawin sakin to. Huwag mo naman akong iwan sa ere habang ang puso ko e nakatali pa sa pagmamahal ko sayo..."
Tss. Ang korni. Sinasabi niya yung mga lines na yun with all-sincerity at teary-eyed pa siya. Woah. Artista nga talaga. Tinignan ko siya with a death glare na nagsasabing stop-doing-that-or-i-will-kill-you. Pero hindi siya tumigil...
"... Para akong tanga sa stereo kanina para lang mag-effort na tawagin ka. Para ayain ka. Tapos ganito..." tears are starting to crawl in the side of his eyes "...Bakit? Dahil ba may iba ka ng gusto? Si Ti---"
Titus. Hindi ko na siya pinatapos. "Ok. Fine. Sasama na ako sayo."
At bigla siyang ngumiti na para siyang bata na binilihan ng favorite toy niya. Ugh, this kid.
Lumapit siya sa akin at inakbayan ako. Stop Eros. -,-
"OKAY. SO HELLO EVERYONE. AKO PO SI EROS BUSTAMANTE. HINDI KO PO SIYA GIRLFRIEND. JOKE KO LANG PO IYON. GALING KONG MAG-ACTING NOH? SO, ABANGAN NIYO PO ANG UPCOMING MOVIE KO. BUKAS NA PO ANG START NG SHOOTING NAMIN." he waved his hand, smiled, then winked. At nagsitilian ang mga babae na parang nakakita ng Abs ng multo. Nako.
Pagkalabas namin sa library ay inalis ko kaagad yung pagkakaakbay niya.
"Ano?"
His face grew serious. "Please. Kahit ngayon lang Aerith. Ngumiti ka lang. Huwag mong isipin yung nangyari kahapon o yung mangyayari bukas. Kahit ngayon lang, ngumiti ka na parang walang pumipigil sayong maging masaya. Isipin mo na mas madaming dahilan para magsaya kesa sa ikulong mo yang sarili mo sa kalungkutan. Aerith, kung pagod ka nang malungkot, kung pagod ka ng masaktan. Nandito lang ako. Ngumiti ka lang please. Kung hindi man para sa akin. Kahit para sa sarili mo."
Parang lubid na gumuguyod sa luha ko yung mga salita niya. One second I was just standing there and now I'm wrapped around his arms. Crying on his shoulders. Hindi ko alam kung bakit hindi napapagod yung mata ko sa kakaiyak, yun bang parang may isang dam ng tubig na naka-reserba para i-iyak ko.
And for a moment... there he goes... Hugging me... While it seems like all the little broken pieces of my heart finally collide...
...
It took me all those moments, yung sa stereo, yung pagyakap niya sa akin, yung pagpupumilit niyang sumama ako sa kanya. Bago ko ma-realize na. Yeah. Today's the day. Ang last day dito ni Eros. Ang huling araw ng three-month-contract.
Eros POV
Nakatulala lang si Aerith nang binuksan ko ang pinto. Pero the moment niya narinig niya iyon ay tila nagbalik na din siya sa reality. "Baba na." I winked.
She smiled. Oh God! My angel smiled... "Yun oh! Sana noon pa lang niyakap na kita para naman mas napaaga pa yang pag ngiti mo. Ibang klase talaga ang nagagawa ng yakap ko."
"Aba. Ewan ko sayo. Bat ngayon mo lang yan na-realize. Odi sana. Nayakap mo na ako, dati pa. Swerte mo." she smirked. Inaasar niya ako. And she tapped my shoulders.
"Ang daya naman. Ngayon pa nawala yung kasungitan mo... Ngayon pang aalis na ako bukas." nag-pout ako. She smiled again. If I could just record her smile and play it everytime she's sad. I would.
"Akala ko ba... sabi mo kanina... Ngumiti ka lang. Huwag mong isipin yung nangyari kahapon o yung mangyayari bukas." sabi niya. "...whatever happens tomorrow or the day after tomorrow or the week after... the thing is, we have today." at ngumiti na naman siya.
Okay. Nginitian ko siya like saying I lose. Ang gaan sa pakiramdam ng ganito.
Sabay kaming naglakad papunta sa kung saan ko man siya balak dalhin. We walked. Slowly. As if, this day is forever. And I'm glad to spend that forever in a day with her.
"Andito na tayo."
"Srsly Eros? We're on a cliff. You want me to jump?" she smirked.
"I know this sounds a little bit cliche. Pero gusto kong sumigaw tayo dito. Minsan kailangan nating iwan yung mga bagay na nagpapabigat sa atin para makamove on sa buhay at makalipad."
"What if I don't want to?"
"Of course you do. Hindi man ngayon. Someday... "
"Okay. Anong gusto mong gawin ko?"
"Don't tell the truth. SHOUT it. Right here."
I smiled. She smiled.
She cleared her throat then started shouting. "I AM SO TIRED WITH MY LIFE! MY UNFORTUNATE LIFE... ANG SWERTE KO DAHIL MAY MGA MAGULANG AKO AT MAYAMAN KAMI... PERO P*TANG INA. WALA AKONG PAKE! GUSTO KONG MAHALIN AT MAPANSIN DIN NILA AKO..."
Ibuhos mo lang Aerith. Ibuhos mo lang lahat ng sakit kasabay ng mga luha mo.
"...KUNG ALAM KO LANG NA ANG PAGTAKAS KO SA NAPAKASAKLAP NA BUHAY KO AY MAKAKAPATAY NG MADAMING TAO... THEN I SHOULD'VE STAYED... BREATHING WHILE SLOWLY DYING ALONE... WHILE I LIVE MY ONLY CHOICE OF HAVING A F*CKING SUCKED UP LIFE..."
If I have met you sooner, will it change anything?
"...KUNG ALAM KO LANG NA MAGKAKAGANITO. I NEVER SHOULD'VE RODE THAT BUS AND GOT IRIS KILLED. ODI SANA BUHAY PA SIYA AT NAPAPASAYA PA DIN ANG LALAKING GUSTO KO... CAUSE IT HURTS LIKE HELL SEEING HIM HURT BECAUSE OF ME! AND IT SUCKS HOW I CAN NOT DO ANYTHING ABOUT IT BECAUSE I'M THE VERY REASON WHY."
ODI SANA BUHAY PA SIYA AT NAPAPASAYA PA DIN ANG LALAKING GUSTO KO... Can I just pretend I didn't hear this? I told her to tell the truth. And I will just fool myself kung hindi ko ito papaniwalaan. CAUSE IT HURTS LIKE HELL SEEING HIM HURT BECAUSE OF ME! Even though he's hurting at least you see him. Well in my case... when will I be visible to you? Can't you see me?
Having you beside me in this forever in a day is heaven. But the thought that it is only for a day is hell.
"Okay. You're turn now." she smiled. That irresistible smile.
I cleared my throat and shouted... "GWAPO AKOOOOO!"
"Yun na yun?"
"Well. That's the only truth I know." tumawa siya.
The truth is. I like you. Every single piece of you. But another truth is, I don't even have a single piece of chance of winning you. But still, I like you.
"Sige na Eros. Yung truth-truth. Yung serious."
Aerith's POV
I have never felt so free and fearless in my life. Salamat Eros. Bringing me in a cliff. Knowing that he might push me in any minute, I don't care. and I won't. Because I know he will not. He's that kind of guy.
Na-realize ko na all this time. It had always been about me. He had always listened to me. Hindi ko man lang siya natatanong kung ano nga ba nararamdaman niya.
"Okay. You're turn now." I asked him. Go on. Tell me.
He cleared his throat and shouted... "GWAPO AKOOOOO!"
I smiled. Pinaalis niya yung serious atmosphere sa cliff na ito. And that's the good thing about him. He knows. "Yun na yun?"
"Well. That's the only truth I know."
"Sige na Eros. Yung truth-truth. Yung serious."
He looks like an open book. But he's so hard to read.
"The truth-truth? Tingin ka sa baba." he smiled.
"Nakakatakot. Ayaw ko."
"Sabi nga nila you are not actualy afraid of heaights... You are afraid of falling..." hindi ko alam kung nag-aacting siya o hindi. But the sincerity is there, it looks and feels so real. "... But, if you are too afraid to fall. Remember that I would be down there before you even touch the ground, more than willing to catch you."
I was speechless. Hindi ko talaga alam sasabihin ko. Nakatingin lang ako sa kanya. At pagkatapos ay tumingin ako sa baba ng bangin na ito, at naramdaman kong unti-unti nang nawawala ang takot ko.
At habang nakatingin kaming dalawa sa pagpapalubog na araw. Nakangiti. Masaya. Magaan. Mapayapa. Sinabi niya sa akin na..
"Alam kong tapos na yung contract natin na you must be whatever I want you to be. Pero this time, I want you to be the Aerith I'm with right now... everyday. I want you to smile. No but's, no if's, no maybe's, no why's. Just smile."
Now Eros. You're like a good book. As much as I want to, I don't want this to end. Because you're the only person who made me realize that.. Yes my dear, smiling is an option. And I got so attached to you that I can't say goodbye. Like a book I don't want to finish reading.
But in life. Sometimes you have to leave some things to move on.
Go on then.
Salamat sa araw na ito. Salamat sa tatlong buwan. Salamat.
"Eros."
"Hm?" sagot niya sa akin habang nakatingin pa din sa papalubog na araw.
"Thank you." then I smiled. "No but's, no if's, no maybe's, no why's. Just thanks."
And then he smiled.