Ik ben te laat.
Wanneer ik bij de deur naar de woonkamer sta, hoor ik Single Ladies door de televisie knallen. Ze spelen Just Dance, geen twijfel mogelijk.
Ik haal diep adem. Kalm blijven, Robin.
Weer in de woonkamer zie ik Amelia en Yara inderdaad tussen de zetel en de tv in dansen. De salontafel hebben ze aan de kant geschoven.
Bryan zit aan het uiteinde van de zetel, bij het raam, met een geamuseerde grijns naar ze te kijken, telefoon in zijn hand.
Mijn vader, daarentegen, is ongestoord een kruiswoordraadsel aan het maken, terwijl hij met smaak blokjes kaas aan het eten is.
Ik besluit opnieuw naast mijn broer te gaan zitten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Amelia en Yara houden zich niet in, wat betekent dat zo goed als heel het gebied tussen de zetel en de televisie onveilig is.
Na tot drie geteld te hebben, haal ik diep adem en spurt ik langs ze door. Mijn zus raakt me hard tegen de schouder. Ze vloekt. Ik ook.
Zodra ik naast mijn broer zit, haalt hij zijn blik weg van de dansende vrouwen en kijkt hij naar mij. 'Dat heb je goed gedaan,' knikt hij goedkeurend. 'Maar één keer geraakt en niet eens gejankt. Stoer.'
Ik trek een wenkbrauw op. 'Niet eens gejankt,' ik snuif, 'het was maar een mep van Yara hoor.'
'Hey,' hoor ik laatstgenoemde mijn kant op roepen. 'Wat bedoel je "maar een mep van Yara".'
Het dansje is blijkbaar gedaan, want ze draait zich met haar handen in haar zij mijn kant op.
Zo onschuldig mogelijk houd ik mijn handen omhoog. 'Niks, niks, ik bedoelde het niet zo.'
Yara verschuift haar blik van mij naar Amelia. Een ondeugende grijns verschijnt op haar lippen.
Ik slik.
Ze fluisteren wat, te zacht voor mij om het te kunnen horen.
'Robin,' begint mijn date niet veel later, met een lieve glimlach, 'misschien moet je maar mee komen dansen.' Ze knippert langzaam.
Nog voor ze uitgesproken is, begin ik al met mijn hoofd te schudden. 'No way. Echt niet. Ik heb mijn Just Dance dagen al lang achter me gelaten.'
Mijn zus trekt haar wenkbrauwen naar me op. 'Al lang. Het is van Pasen geleden.'
Ik rol met mijn ogen. 'Feestdagen tellen niet.'
'Daar geef ik hem gelijk in,' valt Bryan me bij. Hij danst immers ook altijd mee op feestdagen, enkel en alleen op feestdagen.
Nu is het Yara's beurt om met haar ogen te rollen. Ze kijkt weer even naar Amelia. 'Als je het niet voor mij wil doen, doe het dan voor haar. Wat quality time voor jullie twee plus mij.'
Mijn date glimlacht wat haar liefste glimlach lijkt te zijn. 'Toe, Robin, voor mij?' Puppy ogen gereed. 'Ik ben hier ook maar te gast op een onbekende plaats.'
Ik rol met mijn ogen, opnieuw, maar nog voor ik er helemaal mee klaar ben, lach ik alweer. Geïrriteerd zijn door Amelia is voor het moment dus geen optie.
Ze loopt naar me toe en steekt haar hand naar me uit. 'Kom, het wordt leuk.' Ze kijkt me met haar vrolijk twinkelende bruine ogen aan. 'Dansten jij en Arwen nooit?'
Mijn broer kucht. 'Dat was meer de horizontale salsa,' mompelt hij, duidelijk genoeg dat iedereen het nog kan horen.
Ik voel mijn wangen gloeien, maar dwing mezelf Amelia's blik vast te houden. 'Al goed. Maar niet meer dan één liedje.'
Mijn zus springt enthousiast een paar keer op en neer en houdt haar hand omhoog voor mijn date. Die geeft haar een high five.
'Wat maakt ons sterk? Teamwerk!' zingt Yara à la Wonderteam.
Ik lach en ga tussen hen instaan. Misschien kan ik zo hun samenzweringen nog enigzins tegengaan. Van opzij kan ik mijn vader me nog zien bekijken. Er ligt een kleine glimlach rond zijn lippen, maar zijn blik staat afstandelijk. Ik kan alleen maar raden naar wat hij aan het denken is.
De volgende twintig minuten dansen we op Eye of the Tiger, Despacito - ik samen met Amelia en Yara met Bryan, vraag me niet hoe ze hem heeft weten te overtuigen - en ten slotte nog Footloose. Blijkbaar betekent het niets als ik zeg dat ik maar één liedje meedoe.
Halverwege ons laatste liedje komt mijn moeder de kamer binnen met een grote schotel met stoofvlees in haar handen. Dat leidt me enigzins af.
Als ik voorheen nog niet bont en blauw was, ben ik dat nu wel. Ik bots langs alle kanten tegen Yara en Amelia op. Zij lijken zich dat minder aan te trekken dan ik.
Wrijvend over mijn pijnlijke schouder, ga ik nadien aan tafel zitten, uiterst rechts. Naast me neemt mijn broer plaats en naast hem mijn moeder. Tegenover me zit mijn date, daarnaast mijn zus en dan nog mijn vader.
Mijn moeder neemt het op zich om onze borden goed vol te scheppen en onze glazen goed gevuld te houden, het zij met wijn, water of cola.
Tijdens het eten praten we wat over de boekenwinkel van mijn ouders - de zaken lopen goed - en vertelt Amelia nog wat over haar ouders - een treinbestuurder en een secretaresse bij één of ander bedrijf. Mijn vader vraagt door naar de treinen, maar mijn date zegt meteen dat ze daar zelf geen verstand van heeft. Gelukkig. Als mijn vader ergens oprecht in geïnteresseerd is, weet hij niet wanneer te stoppen.
Wanneer mijn bord voor een tweede maal leeg is en mijn glas wijn voor een tweede maal wordt bijgevuld, kijk ik op mijn telefoon.
Drie nieuwe berichten. Ongetwijfeld de antwoorden op de vraag aan mijn vrienden, met betrekking tot het dessert.
Felix schreef: Sorry, maat, heb nog véél toetsen te verbeteren. Maar, mijn ouders gaan eindelijk scheiden, deel het heuglijke nieuws!
Dus dat doe ik. Mijn broer en zus liggen vrijwel meteen plat van het lachen - beiden denken zonder twijfel aan de ontelbare keren dat Felix hier zijn beklach kwam doen -, mijn moeder zegt: 'Het werd tijd' en mijn vader: 'Goed voor hem.'
Het volgende bericht is van Kian en zegt: Lange dag gehad, Monica kookt, ander keertje.
Met dat antwoord is mijn moeder niet zo blij. 'Die jongen wimpelt je gewoon af,' zegt ze, rechttoe rechtaan als altijd.
Ik ga er niet dieper op in.
Er rest me dan nog één ongelezen berichtje, eentje van Arwen. Ik kijk Amelia aan. In mijn blik probeer ik zoveel mogelijk van 'het is Arwen, wat moet ik doen?' te steken, maar ze lijkt het niet door te hebben. Ze lacht me enkel toe en wacht tot ik de inhoud van het bericht met de groep deel.
Na nog een keer diep adem gehaald te hebben, open ik dan maar het bericht.
Arwen stuurde: Wat lief dat ik ook uitgenodigd ben ;) doe je moeder de groeten, dat zal ze vast graag horen.
Ik lach luidop.
Dat levert me een afwachtende blik van iedereen rond de tafel op.
'Mama,' ik buig voorover zodat ik haar goed kan aankijken, 'Arwen doet je de groeten.'
Mijn moeder klakt meermaals met haar tong. De eerste maal wanneer ik mijn beste vriendin bij naam noem en daarna nog minstens twee keer, gewoon omdat het kan.
Tegenover me grinnikt Amelia zachtjes. Schuin tegenover me kan ik Yara haar wangen zien opbollen, mondhoeken omhoog gekruld. Bryan, naast me, houdt zijn lippen stijf op elkaar geperst en klampt zich met beide handen vast aan het tafelblad. De enige die nog min of meer ernstig kijkt is mijn vader.
Voor een volle minuut wordt er niets meer gezegd. Niemand eet, niemand beweegt, niemand spreekt.
In die minuut houden Amelia en ik elkaars blik vast. Haar bruine ogen glinsteren en stralen. Van de bleek bruine ring rond haar pupil tot de iets donkerdere rand en de vlekjes donkerbruin die door het lichtbruin van haar iris gevlochten zijn.
Er wordt gekucht. Mijn moeder.
'Dus, geen van je vrienden komen?'
Ik schud mijn hoofd. 'Allemaal te druk. Tenzij je- auw'
Iemand schopt tegen mijn been. Ik kijk naar mijn zus, mijn broer, Amelia, maar ik kan niet ontcijferen wie verantwoordelijk is voor mijn nieuwe blauwe plek.
Borden worden verzameld bij mijn moeder en mijn vader ruimt de overschot van het eten op.
'Misschien kan je Amelia de rest van het huis laten zien, terwijl jullie wachten op het dessert,' stelt mijn vader voor. Hij kijkt van mijn date naar mij, een kalme uitdrukking op zijn gezicht.
Ik zie aan mijn broer zijn hele hoofd dat hij een schunnige opmerking wil maken. Voor hij aan het woord kan komen, zeg ik al: 'Geweldig idee, papa', steek ik mijn hand uit naar Amelia en neem ik haar mee de gang in.
'Veel plezier!' hoor ik mijn zus ons nog naroepen. Gevolgd door Bryan met: 'En veel succes!'
Ik negeer hen en houd de deur naar de woonkamer goed dicht. Met een blik op Amelia, zeg ik zo serieus mogelijk: 'Hier hebben we de hal met een eikenhouten kast uit negentienhonderdzoveel, een spiegel van de jaren stilletjes en een schilderij geschilderd door Maud Cornelis haarzelf.'
Ze kijkt rond, lachend. Haar blik blijft hangen bij het schilderij naast de trap. Er staan twee grote schaduwen met vleugels op afgebeeld met daarvoor een half wazig meisje met een teddybeer. De blauwe ogen van het meisje zijn de enige onderdelen met kleur. Mijn lach verdwijnt.
De brunette zet een paar stappen naar het kunstwerk toe. Nu pas word ik me ervan bewust dat ik haar hand nog steeds vasthoudt. Snel laat ik haar vingers uit de mijne glijden.
'Wat betekent het?'
Verdwaasd kijk ik haar aan. 'Wat?' Dan valt mijn blik weer op het schilderij. 'Oh.' Ik ga naast haar staan, maar blijf nog even stil.
Met Arwen zou ik het er nooit over hebben, met niemand eigenlijk behalve mijn gezin en misschien Felix, maar Amelia... ze straalt iets geruststellened uit, iets toegankelijk.
Ik haal mijn hand door mijn haar, maar wijs dan naar de linkse schaduw op het doek, de meest vrouwelijke van de twee. 'Deze moet de mama van mijn mama voorstellen, mijn oma dus eigenlijk, en deze,' ik wijs naar de meer mannelijke schaduw, 'is de papa van mijn mama en dit meisje hier,' ik verplaats mijn vinger nogmaals, 'is mijn mama zelf en haar teddybeer Willem.'
Ze blijft stil. Mijn blik verplaats ik naar haar gezicht, naar de kleine moedervlek naast haar rechteroog en het littekentje dat op haar wang zit. Gefascineerd blijft ze naar het kunstwerk kijken.
'Ze heeft dit gemaakt toen ze nog jonger was, een jaar of dertien geloof ik,' ik schraap mijn keel, 'één van de laatste dingen die ze geschilderd heeft, zegt ze altijd.'
Amelia draait haar hoofd, zodat ze me nu wel weer aankijkt. De blik in haar ogen kan ik moeilijk plaatsen. Het lijkt op een mengeling van verwondering, begrip en appreciatie. Die bruine ogen, ik zou erin verloren kunnen lopen.
Wanneer ze slikt, alvorens te spreken, haalt het geluid ervan me uit mijn trance.
'Je hebt die creatieve genen toevallig niet geërfd?'
Niet de vraag die ik verwachtte. Voor enkele tellen weet ik niet wat te zeggen, maar dan schud ik mijn hoofd. 'Nee, niet dat ik weet. Yara wel, die heeft oog voor fotografie. Als dat als creatief gezien wordt.'
Ze knikt. 'Zeker wel.' Dan kijkt ze naar de trap. 'Ook nog naar boven?'
Ik maak een nietszeggend gebaar. 'Als jij dat wil.' Ik glimlach. 'Gaat u voor.'
Dat doet ze, met twee treden tegelijk. Net voor ze de hoek om moet voor de laatste drie traptreden, draait ze zich naar me om. 'Wat ga ik daar vinden?'
'Slaapkamers, kunstkamer, badkamer en een vage ladder naar de zolder. Niets om bang voor te zijn.' Ik denk even na. 'De eerste deur gaat naar de badkamer. De rest moeten we zien.'
Amelia trekt voorzichtig een wenkbrauw op. 'Ben jij hier niet opgegroeid?'
Ik steek mijn tong naar haar uit, glip langs haar heen en pak haar hand vast, om haar mee te trekken - een gelukstreffer, gewoonlijk grijp ik ernaast.
Wanneer ik haar mee de laatste treden op en de eerste de beste kamer binnen trek, lacht ze het uit. 'Niet zo snel!
'Te laat.'
Ik draai me van haar weg, zodat ik kan zien waar we beland zijn. De kunstkamer.
'Oké,' ik knik een paar keer, weer gebruikmakend van mijn beste serieuze stem, 'oké, hier kan ik wel mee werken.' Met een gebaar naar de lege schildersezel, de lege doeken en de nog nieuwe verf en ongebruikte penselen, ga ik verder: 'Materialen van de meesteres zelf, aangeraakt door Maud Cornelis, echte originals kan je wel zeggen...' Voor even ga ik zo door, de belachelijkste termen gebruikend.
Pas wanneer ik volledig inspiratieloos ben en Amelia op het punt staat om te komen van het lachen, ga ik tegen de kast met allerlei knutselrommel zitten. Ze volgt al snel, slechts centimeters tussen ons overlatend.
Opnieuw kijk ik haar in de ogen. Ik knipper een paar keer, me afvragend of ze minder magisch zouden worden als ik er langer naar kijk. Er gebeurt niets. Ze blijven twinkelen, schitteren, bronzen gloed, bruine vlekjes stralend. Prachtig.
Ik breng mijn hand omhoog, absoluut geen idee wat ik ermee van plan ben. Met mijn duim streel ik langs haar kin naar haar oor.
Ze huivert, maar kijkt niet weg. Integendeel, ze brengt haar eigen hand omhoog, om met twee vingers door mijn haar te gaan.
Wanneer ik haar hoofd in mijn beide handen neem, zachtjes en voorzichtig, brengt zij haar arm omlaag en zet ze haar handen op mijn onderrug. Millimeters zijn we inmiddels nog maar van elkaar verwijderd. Vijf... vier... drie-
'Robin! Amelia!'
Meteen schuif ik een heel stuk achteruit, vergetend dat de kast er nog staat. Ik knal met mijn hoofd tegen het houten meubel. Een kreun verlaat mijn mond, zowel om de pijn als om de mislukte poging tot een kus, of wat het dan ook was.
'Het dessert staat klaar!'
Opnieuw verlaat een kreun mijn mond.
'We moeten maar eens teruggaan dan,' zegt Amelia zachtjes.
Ik knik en duw mezelf recht op mijn ellebogen. Wanneer ik weer op beide benen sta, steek ik mijn hand naar haar uit. Die neemt ze dankbaar aan.
We zeggen niets meer in de gang boven, in de hal beneden, in de woonkamer, tot we beiden aan tafel zitten en mijn gezin ons bij hun gesprekken betrekt.
Ik luister maar met een half oor wanneer Bryan over het boek begint dat hij pas heeft uitgelezen. Mijn gedachten gaan uit naar iets anders.
Arwens ogen, Arwens bruine ogen, Amelia's bruine ogen, Amelia's prachtige- nee. Ik knipper en houd mijn ogen langer dicht dan nodig. Arwens prachtige bruine ogen.
Iets raakt mijn been - een voet denk ik. Mijn hoofd draait opzij, ogen open. Iedereen kijkt lachend mijn kant op.
'Wat?'
'Mama vroeg iets, sukkel,' zegt Yara met een scheve grijns.
Ik verplaats mijn blik naar mijn moeder. Deze trekt geamuseerd een wenkbrauw op.
'Ik vroeg of je nog van plan bent bij kerst in ons huisje te gaan zitten.' Voor ik kan knikken en antwoorden, gaat ze al verder: 'Misschien is het een idee om Amelia mee te nemen. Het is toch maar een groot huis voor jou alleen.'
Mijn mond is niet snel genoeg open. Opnieuw is iemand anders me voor.
'Oh, dat hoeft niet, mevrouw-'
'Maud, lieverd, niet mevrouw.'
'Mama,' ik zucht en bestudeer mijn bord, 'we kennen elkaar nog maar-'
'Robin,' ze kopieert mijn zucht, 'vrienden kunnen ook samen in een huis logeren. Laat Amelia anders maar beslissen. Je kan je andere vrienden ook vragen.'
Ik pak een stuk taart - het is smurfentaart. Terwijl ik een stukje afbreek met mijn vork en het in mijn mond steek, kijk ik naar de brunette tegenover me.
'Zo erg zou het ook niet zijn, denk ik,' zegt ze langzaam, mijn blik geen seconde lossend. 'Ik zou thuis wel wat vaker weg willen zijn en met jou opgescheept zitten is ook geen ramp.'
Nog een stukje taart verdwijnt in mijn maag, dan: 'Ik moet wel werken, dus ik ben niet altijd thuis.'
'Ik ook.'
'Prima.'
'Prima.'
Iemand klapt in zijn handen - mijn vader. 'Fantastisch. Kleine kindjes worden groot.'
Bryan proest het uit. Ik schop hem onder de tafel, maar dat maakt het alleen erger. Binnen de korste keren is iedereen aan tafel aan het lachen.
Hopeloos, dat zijn we.