Sorry for late
161)
"ဝိုး...ဂုဏ္ယူပါတယ္...စီနီယာ..."
"ကံေတြစြတ္ေကာင္းေနတာေနာ္...ေဒါက္တာကိုကို..."
"တို႔ crush ႀကီး...အဲေလ...ဒီအခ်ိန္မွာဒီလိုမေျပာသင့္ေတာ့ဘူး...
ဒုသနေသာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ...အဟိ...
တို႔ရဲ႕ခန္႔ညားတဲ့ေဒါက္တာႀကီးေရ...ဂုဏ္ယူပါတယ္..."
"တို႔ဆရာကေတာ့ကံအေကာင္းဆံုးပဲ...
တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာပထမအဆင့္နဲ႔စာေမးပြဲေအာင္တာတဲ့လား..."
ခြဲစိတ္အထူးကုလိုင္စင္ကိုတစ္ခါထဲနဲ႔ေျဖဆိုေအာင္ျမင္သြားခဲ့တာမို႔...ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းေသွ်ာင့္ကိုဝိုင္းၿပီးဘရာဗိုလုပ္ေနခဲ့ၾက၏။
ဒါ့အျပင္...ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႔လိုင္စင္ကိုလည္းတစ္ခါထဲရသြားခဲ့တာျဖစ္ေတာ့အေပ်ာ္ေပၚအေပ်ာ္ေတြဆင့္ေနခဲ့တာပါ...။
"ဒါေပမယ့္...ဝမ္းနည္းမိတယ္...ဆရာကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုရင္...
ဒီေဆးရံုမွာအလုပ္နားေတာ့မွာေပါ့...အမေလး...
လူနာေတြအတြက္အားေဆးေလးေလ်ာ့သြားျပန္ပါၿပီ..."
ဝမ္းပမ္းတနည္းနဲ႔...ေသွ်ာင့္ကိုဝိုင္းနႈတ္ဆက္ေနၾကရင္း...
ခြဲစိတ္ဌာနကနာ့စ္ေလးေတြကညည္းညဴေနၾကျပန္တယ္...။
"ဝမ္းနည္းလိုက္တာ...ဆရာရဲ႕...
ဒီတစ္လအတြင္းမွာပဲတို႔ေတြရဲ႕အသည္းႏုႏုကိုရက္ရက္စက္စက္ခြဲတာႏွစ္ခါရွိၿပီ...
ပထမကလက္ထပ္တဲ့သတင္း...
အခုက်ေတာ့...ရာထူးတက္ၿပီးမွဒီဌာနကိုနႈတ္ဆက္ေတာ့မွာတဲ့လား...အဟင့္...ရက္စက္လိုက္တာ..."
ေသွ်ာင့္ကိုခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့အတူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့နာ့စ္ေလးေတြကတကယ္ကိုစိတ္မေကာင္းတဲ့ဟန္ေလးေတြနဲ႔ပါ။
"ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာအလုပ္မနားေသးပါဘူးဗ်ာ...
အခ်ိန္ေလ်ာ့သြားမွာတစ္ခုပဲ...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ေဆးခန္းကအခုခ်က္ခ်င္းဖြင့္မွာမွမဟုတ္တာ...
တျခားျပင္ဆင္စရာေတြလည္းရွိေသးတယ္ေလ...
အဲဒါေၾကာင့္လတ္တေလာကေတာ့ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာရွိဦးမွာပါ.."
လိုင္စင္ရသြားတာျဖစ္ေပမယ့္...ျပင္ဆင္မႈကေသခ်ာမၿပီးေျမာက္ေသးတာမို႔အခ်ိန္အနည္းငယ္ေတာ့ၾကာဦးမွာပါ။
ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းကိုအျမန္ဆန္ႀကိဳးစားၿပီးဖြင့္ရင္ေတာ့အဆင္ေျပေပမယ့္...
ဒီေဆးရံုမွာအလုပ္ဝင္ေနရေသးတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုသူစိတ္မခ်ႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း...
အလုပ္ထြက္ျဖစ္ဖို႔မရွိေသးပါဘူး။
အလုပ္သင္သက္တမ္းတစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘဲနဲ႔...
ေနာက္ထပ္ကိုယ္ဝန္ထပ္ရွိလာခဲ့တာမို႔အလုပ္နားလိုက္ဖို႔တအိမ္လံုးကနားခ်ေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကျငင္းခဲ့ပါ၏။
"မင္းအလုပ္နားလိုက္ပါေတာ့လား...အဲဒီကိုယ္ဝန္နဲ႔ပင္ပန္းေနမွာ..."
ေသွ်ာင္ကစိတ္ပူလို႔တားေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကလက္မခံခဲ့ပါဘူး...။
ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကအေၾကာင္းရာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔အလုပ္သင္အခ်ိန္ေတြမျပည့္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္...။
တစ္ခါၿပီးတစ္ခါအလုပ္နားနားေနရင္းနဲ႔...အလုပ္သင္ဘဝကအဆင့္တက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့လို႔...
ဗိုက္ကေလးမပူထြက္လာခပ္စပ္ျကားေတာ့အလုပ္ဆက္ဝင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ပံုေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကေခါင္းမာခဲ့၏။
"မျဖစ္ဘူး...ေနာက္ႏွစ္လသံုးလဆိုရင္ငါအလုပ္သင္ဘဝကြ်တ္ေတာ့မွာပဲ...
အဲဒီအထိခဏေတာ့သည္းခံမွျဖစ္မွာ...
ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကအခုထိေသခ်ာတြက္ၾကည့္ရင္အခ်ိန္ေတြလည္းေႏွာင့္ေႏွးကုန္ၿပီေသွ်ာင္ရဲ႕...
ဟိုႏွစ္ေကာင္ေတာင္မွငါ့ကိုေက်ာ္သြားၿပီးအလုပ္သင္ဘဝကကြ်တ္သြားၿပီ...
ငါပဲဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ျဖစ္ေနတာ..."
ေလး'တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွအလုပ္သင္ကာလၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းဆံုးျဖတ္တာလည္းမမွားခဲ့ပါဘူး...။
အဲဒါေၾကာင့္...ခြင့္မျပဳခ်င္ေပမယ့္လည္းနားလည္ေပးခဲ့ရတာ..
သူ႔ကိုခ်စ္သလိုသူ႔ဆႏၵေလးေတြကိုလည္းခ်စ္ေပးရမယ္မဟုတ္လား...။
"ဒါေပမယ့္ကြာ...မင္းအဲဒီအေရးေပၚဌာနကေနလႊတ္ကင္းမွျဖစ္မွာ...
အဲဒီမွာေျပးလႊားရတာပင္ပန္းတာနဲ႔...
အျပင္လူေတြကလည္းရႈပ္တာနဲ႔...
ငါအဲဒီကိစၥကိုဌာနမႉးနဲ႔ေျပာဦးမယ္...
ျပင္ပလူနာဌာနကိုေျပာင္းလို႔ရရင္ေျပာင္း၊
မရရင္ေတာ့ခြဲစိတ္ဌာနမွာအရံဆရာဝန္အေနနဲ႔ထည့္ဖို႔ေတာင္းဆိုၾကည့္မယ္..."
"အင္း...မင္းသေဘာပဲ...ကိုယ္ဝန္ရွိေနတယ္ဆိုတာလူသိေအာင္မေျပာရင္ၿပီးေရာ...
က်န္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ဘာေပးေပး..."
ဒါႀကီးကိုအားနည္းခ်က္တစ္ခုလို႔ျမင္ေနပံုရတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကလူအသိမခံခ်င္ေၾကာင္းကိုပဲတဖြဖြေျပာေန၏။
"မေတာ္တဆသိသြားရင္ေရာ..."
"ဘာ..!...သိစရာလား...ငါ့အေၾကာင္းဘယ္သူသိတာမွတ္လို႔..."
"ဟြန္႔...ဒီဗိုက္ေလးပူစူထြက္လာရင္သိကုန္မွာေပါ့..."
"မသိပါဘူး...လတ္တေလာေတာ့ပူထြက္မွာမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္...
မင္းသာေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔..."
ကိုယ္ဝန္ေလးလျဖစ္ေနေပမယ့္ပူထြက္မလာေသးတဲ့သူ႔ဗိုက္ေလးကိုငံု႔ၾကည့္လို႔ေက်ာက္စိမ္းကေရရြတ္၏။
"အမႊာေလးဆိုေတာ့...ပူထြက္လာရင္ပံုမွန္ထက္ပိုၿပီးဒုကၡမ်ားမလားမသိဘူး..."
ေက်ာက္စိမ္းကေျကာက္ေနပံုေတာ့မရေပမယ့္...
ေလသံေလးကစိုးရိမ္မကင္းဘဲျဖစ္ေနတာမို႔...
ေသွ်ာင္ကသူ႔လက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုဆြဲယူနမ္းရိႈက္ရင္းေမးရသည္။
"ဘာလို႔လဲ...မင္းေၾကာက္ေနလို႔လား..."
"ေၾကာက္တာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္...
ငါစိတ္လႈပ္ရွားေနတာ...ႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွဆိုေတာ့...အဲဒါ...က..."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး...အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္...
တခ်ိဳ႕ေတြဆိုသံုးမႊာပူးေတာင္ရွိေသးတာ...
ေဆးခန္းမွာဟိုေန႔ကေတြ႕တယ္မလား...
ေမြးခါနီးေတာင္မွေအးေဆးပဲျဖစ္ေနတာ..."
ႏွစ္သိမ့္သလိုေလးေျပာရတာဆိုေပမယ့္...
ေသွ်ာင္ကေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းကိုရင္ထဲကေနအားနာပါသည္...။
မိန္းကေလးလဲမဟုတ္ေတာ့...ကိုယ္ဝန္တစ္ခါေဆာင္တိုင္းတစ္ခါဒုကၡေတြမ်ားေနရတာ...
"မင္းကိုေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္သိလား..."
ကိုင္ထားမိတဲ့လက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုတရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနရင္းနဲ႔ဦးေသွ်ာင္ကေျပာလာေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းကမ်က္ေမွာင္ေလးေတြတြန္႔ခ်ိဳးလို႔ေမး၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲ...႐ုတ္တရက္ႀကီး..."
"ငါ့အတြက္အနစ္နာခံေပးၿပီးေတာ့...ဒီဆည္းလည္းေလးေတြကိုဖန္တီးေပးလို႔...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...အရမ္းလည္းအားနာတယ္..."
"ဟြန္႔...လူကိုလုပ္ၾကံတုန္းကေတာ့လုပ္ၾကံၿပီးမွအခုမွအားနာတယ္တဲ့လား...
အစကတည္းကသေဘာေပါက္ရမွာ...အစုတ္ပလုတ္ေကာင္..."
မ်က္လံုးပိတ္ပိတ္ေလးေတြကိုဝင့္ခ်ီလို႔ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔လက္ကေလးကိုျပန္ဆြဲယူၿပီး...
ဂ်ဴတီကုတ္ရဲ႕အိတ္ထဲကိုထိုးထည့္ကာလက္ကေလးကိုပိုက္တဲ့ဟန္လုပ္၏။
ေဆးတိုက္တဲ့ကိစၥသိသြားတဲ့အခ်ိန္ကလိုမ်ိဳးေသွ်ာင့္ကိုဘုေတာမေတာေတာ့ေပမယ့္...
မ်က္ႏွာေလးကတကယ့္မခ်ိဳမခ်ဥ္ေလးျဖစ္ေနဆဲပါ...။
အသည္းယားလာတဲ့ပံုနဲ႔ဦးေသွ်ာင္ကေက်ာက္စိမ္းကိုယ္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္လို႔...ေတာင္းပန္ပါ၏။
"ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲ...အဟီး...
ေနာက္ထပ္မင္းကိုကိုယ္ဝန္မေဆာင္ခိုင္းေတာ့ဘူး..."
"ေျပာတာလည္း...မင္းပါပဲ..."
"အာ...တကယ္ကေလးထပ္မယူေတာ့ဘူး...မင္းကိုအရမ္းအားနာေနၿပီ..."
"မင္း...ငါ့ကိုအားနာလို႔ပဲေတာ္ေတာ့တယ္ေနာ္...
အားသာမနာရင္...ငါ့ဘဝကတကယ္ကိုမေတြးရဲစရာပဲ...ကြ်တ္စ္...ကြ်တ္စ္..."
"တကယ္ပါဆို...ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲ..."
"ဟုတ္လို႔လားကြာ.....အငယ္ေလးကိုေမြးၿပီးတုန္းကလည္းမင္းပဲေျပာခဲ့တာ...
အဲဒီေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းမယ္ဆိုတာသိခဲ့ရင္...
ကိုယ္ဝန္မေဆာင္ခိုင္းပါဘူးတဲ့...
သနားလြန္းလို႔...ေနာက္ထပ္ကေလးမယူေတာ့ဘူးဆို...
အခုက်ေတာ့...သနားလြန္လြန္းၿပီးအမႊာလိုခ်င္လို႔ငါ့ကိုေဆးခိုးတိုက္တာတဲ့လား...
မင္းေတာ္ေတာ့္ကိုတရားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့လူပဲ...
အဟြန္း..."
"ဟင့္...တကယ္ပါဆို...ဒါေနာက္ဆံုးပဲ...လံုးဝကတိေပးတယ္..."
"ေတာ္စမ္း...တိတ္စမ္း...ပါးစပ္ပိတ္စမ္း...
အက်င့္မေကာင္းတဲ့လူ...ဖက္ထားတာကိုဖယ္...
လူေတြ႕ကုန္ေတာ့မယ္..."
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားေရာက္ရွိေနၾကတာ...ေက်ာက္စိမ္းအလုပ္လုပ္ေနတဲ့အေရးေပၚဌာနရဲ႕နားေနခန္းေလးထဲမွာမို႔လူကအခ်ိန္မေရြးအဝင္အထြက္ရွိတတ္သည္ေလ...။
"ခဏေလးေနပါဦး...ညကလည္းအတူတူမအိပ္ရဘူး...လြမ္းေနတာကို..."
သူ႔လက္ေတြကိုဖယ္ထုတ္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုပိုတိုးလို႔ဖက္ရင္းေမးဖ်ားေလးေတြကိုတရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ကပ္နမ္းျပန္၏။
"ေသွ်ာင္...ဖယ္ေတာ့ဆို...အိမ္မွာမေတြ႕ရတာလည္းမဟုတ္ဘူး..."
"မေတြ႕ရတာထက္ဆိုးတယ္ေလ...မင္းကညညဆိုေႏွာင္ႀကိဳးဆီသြားသြားအိပ္ေနၿပီးေတာ့...သြား...မဖယ္ဘူး...ဒီညလည္းဟိုအေကာင္မင္းကိုလာေခၚမွာကိုသိတယ္..."
ဖက္ထားတာကိုမလြတ္ဘဲနဲ႔နႈတ္ခမ္းေလးစူၿပီးေတာ့တြက္ကပ္ေနျပန္တာ...
"မင္းကကြာ...သားနဲ႔ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့...
ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔..."
"သားနဲ႔လည္းၿပိဳင္မယ္...ကေလးမဟုတ္လည္းဂ်ီက်တယ္ကြာဘာျဖစ္ေသးလဲ..."
သူဂ်ီက်တာကအေရးမႀကီးဘူး...လူျမင္ရင္တကယ္မေကာင္းတတ္လို႔႐ုန္းရင္းဖယ္ရင္းနဲ႔ပဲ...
ႏွစ္ေယာက္သားလံုးေထြးေနတုန္း...
အေရးေပၚဌာနကေဒါက္တာမေလးႏွစ္ေယာက္ကျမင္သြားေတာ့...
ေအာ္ၿပီးပုေနေအာင္ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္...။
သြားပါၿပီ...
အလုပ္ထဲမွာထပ္ၿပီးေတာ့အတင္းေျပာခံရေတာ့မယ္...။
ကံဆိုးၿပီးလူမိေနတာတစ္ခါနဲ႔ႏွစ္ခါထဲမဟုတ္ေတာ့ဘူးမို႔...ေက်ာက္စိမ္းဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔အလုပ္လုပ္ရေတာ့မလဲလို႔ေခါင္းေျခာက္ရျပန္ၿပီ...။
ပထမတစ္ခါတုန္းကေတာ့ကားပါကင္ထဲမွာနမ္းေနတုန္းကလူမိတာ...
ဒုတိယတစ္ခါက်ေတာ့ငေသွ်ာင့္အခန္းထဲမွာပလူးေနတုန္းက...
အခုကက်ေတာ့နားေနခန္းမွာတဲ့လား...?...
နံရံနဲ႔ေခါင္းပဲေျပးေဆာင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္...။
"ေဟ့ေကာင္...ဖယ္ပါလို႔...ငါေျပာေနတဲ့ဥစၥာကို...ေတြ႕သြားျပန္ၿပီကြာ...အတင္းေျပာၾကေတာ့မွာပဲ...မင္းနဲ႔ေတာ့ျပႆနာပဲ..."
"ေျပာပါေစ...ဘာျဖစ္သလဲ...
မင္းနဲ႔ငါလက္ထပ္ထားတယ္ဆိုတာေဆးရံုတစ္ခုလံုးသိတယ္..."
"ဟာ...သိေပမယ့္...မင္းအဲဒီလိုလူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ...က်စ္...သြားေတာ့...ျပန္...ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္လိုက္ေတာ့...ငါလုပ္မိေတာ့မယ္.."
ေသွ်ာင့္ဗိုက္ေၾကာကိုတစ္ခ်က္ဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ့...ျပန္ထြက္ေျပးလာရတာ...
အျပင္ေရာက္လာေတာ့ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ...အေရးေပၚဌာနထဲကေကာင္မေလးေတြကသူ႔ကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔တဟိဟိ...။
အား...ရွက္လိုက္တာ...။
တကယ္ပါပဲ...ေသာက္ရမ္းျပႆနာရွာခ်င္တဲ့ခ်ီးထုပ္ေကာင္...။
xxxxx
ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္းဆႏၵေလးေတြျပည့္ဝရတယ္ဆိုတာ...ကုသိုလ္ထူးတစ္မ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုရင္...
ေနာက္ဘဝဆက္တိုင္းမွာအခုလိုမ်ိဳးအလိုရွိသမွ်ျပည့္ဝဖို႔ဘယ္လိုပါရမီေတြျဖည့္ခဲ့ရမွာလဲ...။
ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတဲ့စကားအျပင္တျခားဘာမွေျပာစရာမရွိေလာက္ေအာင္ကိုရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာပီတိေတြနဲ႔ျပည့္အစ္ေနတာ...
ဘဝကေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသိဒၶိနဲ႔ၿပီးျပည့္စံုတယ္...။
ကိုယ္ဝန္ကမိန္းကေလးအမႊာဆိုတာတိက်သြားၿပီမို႔...
ငေသွ်ာင္တို႔ပါးစပ္ႀကီးပိတ္လို႔မရဘဲနဲ႔စပ္ၿဖဲၿဖဲ...။
"အား...ေႏွာင္ႀကိဳးေရ...အငယ္ေလးေရ...မင္းပါးပါးကိုလာဆြဲထားၾကစမ္းပါ...
ပါးပါးမိုးေပၚပ်ံတက္ေတာ့မလိုပဲ..."
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုဘယ္တစ္ေပြ႕ညာတစ္ေပြ႕နဲ႔ငေသွ်ာင္တို႔တအိမ္လံုးပတ္ေျပးေနခဲ့တာ...
အေမႏွစ္ေယာက္ကမ်က္လံုးေႏွာက္လွပါၿပီ။
"အိမ္ႀကီးလည္းၿပိဳသြားေတာ့မွာပဲဟယ္..."
"မပူနဲ႔...ျပိဳသြားရင္ဒီထက္ႏွစ္ဆေကာင္းတဲ့အိမ္အေလ်ာ္ေပးမွာ...
ေအာင္မေလး...ဒီေကာင္ကံေကာင္းခ်က္ကဇာတာကတိုင္ထိပ္ေရာက္ေနတာ...
ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ကံေတာင္ဒီေလာက္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး...
အဲဒီဗိုက္ထဲကလာဘ္ေကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္ျဖစ္ရမယ္..."
ဒီတစ္လထဲမွာရာထူးလည္းတိုးတယ္...။
လိုင္စင္စာေမးပြဲလည္းထူးထူးခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ေအာင္တယ္...။
ေဆးခန္းလိုင္စင္လည္းက်တယ္...။
မီးမီးေလးလိုခ်င္တယ္ဆိုတာလည္းဆႏၵျပည့္ဝခဲ့ေတာ့..ဘာလိုေသးလို႔လဲ...။
"လာဘ္ေကာင္ေလးေတြ...ငါ့ရဲ႕လာဘ္ေကာင္ေလးေတြ..."
ဒါကိုပဲတဖြဖြေျပာေနၿပီးေတာ့...
ငေသွ်ာင္ကဗီ႐ိုထဲသိမ္းထားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အက်ႌအပြေတြကိုျပန္ရွာထုတ္ေနျပန္တာ...
အနက္နဲ႔အျဖဴေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတဲ့အဝတ္ပံုၾကားမွာအငယ္ေလးနဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးကအတူတူေဆာ့ကစားလို႔...
"အနက္ေရာင္ေတြမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး..."
႐ုတ္တရက္ႀကီးအက်ႌေတြကိုေျခဖ်ားနဲ႔ကေလာ္ၿပီးေတာ့ငတိကနႈတ္ခမ္းစူလာခဲ့၏။
"အဲဒီအနက္ေရာင္ေတြပဲလိုခ်င္တာလို႔မင္းပဲေျပာတာေလ..."
"အခုအဲဒီအေရာင္ကိုမျမင္ခ်င္ဘူး...ဖယ္ပစ္လိုက္..."
"ဟင္...အားလံုးအနက္နဲ႔အျဖဴခ်ည္းပဲဟာကို...
ဘယ္အေရာင္ဝတ္ခ်င္တာလဲ..."
"အနီရဲရဲ..."
ဒီကိုယ္ဝန္နဲ႔က်မွေက်ာက္စိမ္းကအရာရာတိုင္းကိုဂ်ီသိပ္က်ၿပီးေတာ့...
ႀကိဳက္တာေတြ၊ မုန္းတာေတြသိပ္မ်ားလြန္းေနတာ...
အဲဒီဗိုက္ထဲကငဂ်စ္ကေလးေတြပဲျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာပါသည္။
"အိုေက...သြားဝယ္ၾကမယ္..."
မျမင္ရေသးတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ဗိုက္ထဲကအဲဒီဘုရင္မေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္သူတို႔တအိမ္လံုးမၿငိဳမျငင္နဲ႔အရာရာစိတ္တိုင္းက်ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾက၏။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကတကယ္လာျခင္းေကာင္းတာသိလား...ဘုရင္မေလးေတြရဲ႕..."
သမီးမိန္းကေလးဆိုတာအေဖေတြရဲ႕အနိႈင္းမဲ့တဲ့ဘုရင္မေလးေတြျဖစ္ၾကသတဲ့...။
ဟုတ္တယ္...ဒီကမ႓ာႀကီးမွာအခမ္းနားဆံုးေသာဘုရင္မေလးေတြျဖစ္ေအာင္လို႔ဒီအေဖကမင္းတို႔ကိုေစာင့္ေရွာက္မွာပါ...။
xxxxx
အခ်ိန္ေတြကုန္တာျမန္တယ္၊
ဒါေပမယ့္...လူ႔စိတ္ထက္ေတာ့အနည္းငယ္ေႏွးတယ္...။
"ပါးပါးရယ္...ညီမေလးေတြကေသးလိုက္တာ.."
အဝတ္စျဖဴျဖဴေလးထဲကသူ႔ညီမနီတာရဲေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့...
ေႏွာင္ႀကိဳးကအားမလိုအားမရေရရြတ္သည္။
ေမြးကင္းစကေလးေလးကဘယ္ေလာက္ေတာင္မွမႀကီးတတ္ဘူးဆိုတာေႏွာင္ႀကိဳးကမွနားမလည္တာ...။
သမီးေလးႏွစ္ေယာက္စလံုးဝကစ္ကစ္ေလးေတြဆိုေပမယ့္...
အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ့္သူ႔အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္အရမ္းေသးငယ္ေနမွာပါပဲ။
"လက္ကေလးေတြကလည္းေသးေသးေလး...
ေျခေထာက္ေလးေတြကလည္းေသးေသးေလး...
ဂ်ယ္လီတုံးေလးလိုပဲအိအိေလး...
တစ္ခ်က္ေလာက္ကိုက္ထည့္ခ်င္လိုက္တာ..."
အသည္းယားေနတဲ့ဟန္ေလးနဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးကေရရြတ္ေတာ့...
သူ႔ပါးပါးမ်က္လံုးကျပဴးကနဲျဖစ္လာၿပီးေတာ့...
သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ေႏွာင္ႀကိဳးကိုလွမ္းဆြဲရသည္။
"ဟာ...ႀကိဳး....မလုပ္ရဘူးေနာ္...အဲဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူး...ညီမေလးေတြနာသြားလိမ့္မယ္..."
"ႀကိဳး...သိပါတယ္ပါးပါးရယ္...ဒါေပမယ့္...အဲလိုပဲလုပ္ခ်င္ေနတယ္...
နည္းနည္းေလးေတာင္ပါးေလးနမ္းၾကည့္လို႔မရဘူးလား...
အဲဒီအနီရဲရဲပါးခလုတ္ေတြကိုအသည္းယားလိုက္တာ..."
"ေအာင္မေလး...ေမာင္မင္းႀကီးသားေႏွာင္ႀကိဳးရာ...
မင္းကိုတကယ္လက္လန္ပါတယ္ကြာ...
သြား...ေရခ်ိဳးၿပီးမွလာထိေတာ့..."
အခုဆိုေႏွာင္ႀကိဳးကကေလးေတြဆီကိုကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကိုပဲလိုက္ၾကည့္ေနရတာ...
အဲဒီေကာင္တကယ္မလြယ္ဘူး...။
သူအသည္းယားၿပီဆိုရင္...အံကိုတဟင္းဟင္းနဲ႔ႀကိတ္လို႔...သူ႔လက္ဖဝါးထဲမွာဘာကိုကိုင္မိမိအားအကုန္ထည့္ၿပီးဖ်စ္ညစ္ၿပီးမွကိုက္တတ္တဲ့အက်င့္ေလးရွိသည္။
အငယ္ေလးကိုေမြးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကအဲဒီလိုပဲ...
အသည္းယားလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ေျခေခ်ာင္းနီနီရဲရဲေလးေတြကိုကိုက္ထည့္လိုက္တာ...
သံုးလသားအရြယ္ဂ်ဴနီယာေက်ာက္စိမ္းေလးကသြားကိုက္ရာနဲ႔ဖ်ားသြားခဲ့ဖူး၏။
အဲဒီတုန္းကေတာ့...သူ႔အသက္ေလးႏွစ္မျပည့္တျပည့္ပဲရွိေသးတာမို႔ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာပါ။
နားမလည္တတ္တဲ့အရြယ္ေလးမို႔လို႔စိတ္ဆိုးရလည္းအခက္၊ မာန္မဲရလည္းအခက္နဲ႔...
အခုကေတာ့ေႏွာင္ႀကိဳးကေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးမူလတန္းေတာင္စတက္ေနၿပီမို႔လို႔..
နားလည္တဲ့အရြယ္ေလးကိုေရာက္ေနပါၿပီ။
သူ႔လက္ကေလးေတြကသမီးေလးႏွစ္ေယာက္ဆီဝဲလို႔ေရာက္သြားတိုင္း...
လူႀကီးေတြကတားဆီးေနရတာအေမာပဲ။
"အဲဒီလိုမလုပ္ရဘူးေနာ္သား၊ ညီမေလးေတြကသိပ္ႏုနယ္ေသးတာ..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ေခါင္းေလးကိုညိတ္ေပမယ့္...ေႏွာင္ႀကိဳးကယံုရတာမဟုတ္ဘူး။
တခါတေလလူလစ္ရင္သူ႔ညီမေလးေတြရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီးတဟင္းဟင္းနဲ႔အံႀကိတ္ေသးတာ...
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...အိက်ိအိက်ိကစားစရာဂ်ယ္လီေလးလိုဖ်စ္ညစ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္..."....ဆိုပဲ။
အခုလည္း...အငယ္မေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြကအသည္းယားလြန္းၿပီးဂနာမၿငိမ္တဲ့ပံုမို႔...
ဒီေကာင့္ကိုလူအလစ္ခံလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔ေတြးရင္းေက်ာက္စိမ္းေျပာေနတတ္တာကိုသတိရလာ၏။
"အဲဒီလိုအခ်စ္ၾကမ္းတာမင္းနဲ႔တူလို႔ေလ..."
"အဟြန္း...ဟုတ္လား...ငါကအဲဒီလိုအခ်စ္ၾကမ္းတတ္တယ္ေပါ့...
ေျပာပါဦး...ဘယ္လိုၾကမ္းသလဲဆိုတာကို..."
ၿပီတီတီအၾကည့္တို႔နဲ႔ေမးလာတာတကယ္ကိုၾကက္သီးထ,စရာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းကသမီးအႀကီးေလးရဲ႕အႏွီးထုပ္ေလးကိုေျဖလဲေပးရင္းဂ်ိဳၾကည့္ၾကည့္ေလ၏။
"သူေတာင္းစား...ကေလးလဲေမြးၿပီးေရာအခ်ိဳးကေန႔ခ်င္းညခ်င္းေျပာင္းလာတယ္...ဒရာမာလာခင္းမေနနဲ႔...
ေရာ့...အီးအီးအဝတ္ေတြသြားေလွ်ာ္ေတာ့...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ငယ္ေလးကိုေရေစာေစာခ်ိဳးေပး...
ငယ္ေလးမေန႔ညကေခ်ာင္းဆိုးခ်င္ေနသလိုပဲ...
ေႏွာင္ႀကိဳးကိုေရခ်ိဳးခန္းထဲကေနေခၚထုတ္လိုက္ေတာ့...
ဝင္သြားတာၾကာလွၿပီ..."
မ်က္ေစာင္းခပ္လွလွတစ္ခ်က္နဲ႔သူ႔လက္ထဲကိုသမီးေလးေတြရဲ႕အီးအီးအဝတ္ေလးေတြထည့္ေပးလို႔ေက်ာက္စိမ္းကရွိသမွ်အားနဲ႔တြန္းထုတ္၏။
"ဟြန္း...မိုးေကာင္းတုန္းကရြာထားသိလား...ငါ့အလွည့္က်ရင္မိုးႀကိဳးအသားကုန္ပစ္ခ်မွာ..."
မေက်မခ်မ္းေရရြတ္ၿပီးေတာ့...မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကိုေက်ာက္စိမ္းနႈတ္ခမ္းေလးကိုကပ္နမ္းသြားေသးတာ...
"ေန႔ရက္ေရာ၊ နာရီေရာ၊ မိနစ္ေရာ၊ စကၠန္႔ေရာ...
မင္းဂြက်ထားတာေတြကိုအကုန္ေပါင္းၿပီးေပသီးေခါက္ပစ္မယ္...
အတိုးလည္းအဆမတန္တင္ပစ္မယ္...
ငါကခ်စ္တီးလူလည္..."
သူ႔ကိုၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး...အငယ္ေလးကိုေပြ႕ခ်ီလို႔ေရခ်ိဳးခန္းဆီလွမ္းသြားတဲ့ေသွ်ာင့္ေက်ာျပင္ခပ္ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔...
ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေတြကိုေက်ာက္စိမ္းကေငးရင္းက်န္ခဲ့၏။
"မင္းမေတာင္းရင္ေတာင္မွဒီလူကအလိုက္တသိေပးမွာပါ...
အဲဒီအတိုးေတြကအိႏၵိယကုလားကားထက္ရွည္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွေက်နပ္တယ္...
ကုလားမဟုတ္တဲ့အညိဳဆင္ေလးရဲ႕..."
Unicode
(161)
"ဝိုး...ဂုဏ်ယူပါတယ်...စီနီယာ..."
"ကံတွေစွတ်ကောင်းနေတာနော်...ဒေါက်တာကိုကို..."
"တို့ crush ကြီး...အဲလေ...ဒီအချိန်မှာဒီလိုမပြောသင့်တော့ဘူး...
ဒုသနသောတွေဖြစ်ကုန်ပြီ...အဟိ...
တို့ရဲ့ခန့်ညားတဲ့ဒေါက်တာကြီးရေ...ဂုဏ်ယူပါတယ်..."
"တို့ဆရာကတော့ကံအကောင်းဆုံးပဲ...
တစ်နိုင်ငံလုံးမှာပထမအဆင့်နဲ့စာမေးပွဲအောင်တာတဲ့လား..."
ခွဲစိတ်အထူးကုလိုင်စင်ကိုတစ်ခါထဲနဲ့ဖြေဆိုအောင်မြင်သွားခဲ့တာမို့...တွေ့သမျှလူတိုင်းသျှောင့်ကိုဝိုင်းပြီးဘရာဗိုလုပ်နေခဲ့ကြ၏။
ဒါ့အပြင်...ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းဖွင့်ဖို့လိုင်စင်ကိုလည်းတစ်ခါထဲရသွားခဲ့တာဖြစ်တော့အပျော်ပေါ်အပျော်တွေဆင့်နေခဲ့တာပါ...။
"ဒါပေမယ့်...ဝမ်းနည်းမိတယ်...ဆရာကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းဖွင့်တော့မယ်ဆိုရင်...
ဒီဆေးရုံမှာအလုပ်နားတော့မှာပေါ့...အမလေး...
လူနာတွေအတွက်အားဆေးလေးလျော့သွားပြန်ပါပြီ..."
ဝမ်းပမ်းတနည်းနဲ့...သျှောင့်ကိုဝိုင်းနှုတ်ဆက်နေကြရင်း...
ခွဲစိတ်ဌာနကနာ့စ်လေးတွေကညည်းညူနေကြပြန်တယ်...။
"ဝမ်းနည်းလိုက်တာ...ဆရာရဲ့...
ဒီတစ်လအတွင်းမှာပဲတို့တွေရဲ့အသည်းနုနုကိုရက်ရက်စက်စက်ခွဲတာနှစ်ခါရှိပြီ...
ပထမကလက်ထပ်တဲ့သတင်း...
အခုကျတော့...ရာထူးတက်ပြီးမှဒီဌာနကိုနှုတ်ဆက်တော့မှာတဲ့လား...အဟင့်...ရက်စက်လိုက်တာ..."
သျှောင့်ကိုခင်မင်ရင်းနှီးတဲ့အတူအလုပ်လုပ်နေတဲ့နာ့စ်လေးတွေကတကယ်ကိုစိတ်မကောင်းတဲ့ဟန်လေးတွေနဲ့ပါ။
"ကျွန်တော်ဒီမှာအလုပ်မနားသေးပါဘူးဗျာ...
အချိန်လျော့သွားမှာတစ်ခုပဲ...
နောက်ပြီးတော့...ဆေးခန်းကအခုချက်ချင်းဖွင့်မှာမှမဟုတ်တာ...
တခြားပြင်ဆင်စရာတွေလည်းရှိသေးတယ်လေ...
အဲဒါကြောင့်လတ်တလောကတော့ကျွန်တော်ဒီမှာရှိဦးမှာပါ.."
လိုင်စင်ရသွားတာဖြစ်ပေမယ့်...ပြင်ဆင်မှုကသေချာမပြီးမြောက်သေးတာမို့အချိန်အနည်းငယ်တော့ကြာဦးမှာပါ။
အမြန်ဆန်ကြိုးစားပြီးဖွင့်ရင်တော့အဆင်ပြေပေမယ့်...
ဒီဆေးရုံမှာအလုပ်ဝင်နေရသေးတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုသူစိတ်မချနိုင်တာကြောင့်လည်း...
အလုပ်ထွက်ဖြစ်ဖို့မရှိသေးပါဘူး။
အလုပ်သင်သက်တမ်းတစ်နှစ်မပြည့်သေးဘဲနဲ့...
နောက်ထပ်ကိုယ်ဝန်ထပ်ရှိလာခဲ့တာမို့အလုပ်နားလိုက်ဖို့တအိမ်လုံးကနားချပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းကငြင်းခဲ့ပါ၏။
"မင်းအလုပ်နားလိုက်ပါတော့လား...အဲဒီကိုယ်ဝန်နဲ့ပင်ပန်းနေမှာ..."
သျှောင်ကစိတ်ပူလို့တားပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းကလက်မခံခဲ့ပါဘူး...။
ကျောင်းပြီးကတည်းကအကြောင်းရာအမျိုးမျိုးနဲ့အလုပ်သင်အချိန်တွေမပြည့်နိုင်ဘဲဖြစ်နေသည်...။
တစ်ခါပြီးတစ်ခါအလုပ်နားနားနေရင်းနဲ့...အလုပ်သင်ဘဝကအဆင့်တက်နိုင်မှာမဟုတ်တော့လို့...
ဗိုက်ကလေးမပူထွက်လာခပ်စပ်ကြားတော့အလုပ်ဆက်ဝင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ပုံလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းကခေါင်းမာခဲ့၏။
"မဖြစ်ဘူး...နောက်နှစ်လသုံးလဆိုရင်ငါအလုပ်သင်ဘဝကျွတ်တော့မှာပဲ...
အဲဒီအထိခဏတော့သည်းခံမှဖြစ်မှာ...
ကျောင်းပြီးကတည်းကအခုထိသေချာတွက်ကြည့်ရင်အချိန်တွေလည်းနှောင့်နှေးကုန်ပြီသျှောင်ရဲ့...
ဟိုနှစ်ကောင်တောင်မှငါ့ကိုကျော်သွားပြီးအလုပ်သင်ဘဝကကျွတ်သွားပြီ...
ငါပဲဟိုမရောက်ဒီမရောက်ဖြစ်နေတာ..."
လေး'တို့နှစ်ယောက်တောင်မှအလုပ်သင်ကာလပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီမို့...
ကျောက်စိမ်းဆုံးဖြတ်တာလည်းမမှားခဲ့ပါဘူး...။
အဲဒါကြောင့်...ခွင့်မပြုချင်ပေမယ့်လည်းနားလည်ပေးခဲ့ရတာ..
သူ့ကိုချစ်သလိုသူ့ဆန္ဒလေးတွေကိုလည်းချစ်ပေးရမယ်မဟုတ်လား...။
"ဒါပေမယ့်ကွာ...မင်းအဲဒီအရေးပေါ်ဌာနကနေလွှတ်ကင်းမှဖြစ်မှာ...
အဲဒီမှာပြေးလွှားရတာပင်ပန်းတာနဲ့...
အပြင်လူတွေကလည်းရှုပ်တာနဲ့...
ငါအဲဒီကိစ္စကိုဌာနမှူးနဲ့ပြောဦးမယ်...
ပြင်ပလူနာဌာနကိုပြောင်းလို့ရရင်ပြောင်း၊
မရရင်တော့ခွဲစိတ်ဌာနမှာအရံဆရာဝန်အနေနဲ့ထည့်ဖို့တောင်းဆိုကြည့်မယ်..."
"အင်း...မင်းသဘောပဲ...ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုတာလူသိအောင်မပြောရင်ပြီးရော...
ကျန်တဲ့အကြောင်းပြချက်ဘာပေးပေး..."
ဒါကြီးကိုအားနည်းချက်တစ်ခုလို့မြင်နေပုံရတဲ့ကျောက်စိမ်းကလူအသိမခံချင်ကြောင်းကိုပဲတဖွဖွပြောနေ၏။
"မတော်တဆသိသွားရင်ရော..."
"ဘာ..!...သိစရာလား...ငါ့အကြောင်းဘယ်သူသိတာမှတ်လို့..."
"ဟွန့်...ဒီဗိုက်လေးပူစူထွက်လာရင်သိကုန်မှာပေါ့..."
"မသိပါဘူး...လတ်တလောတော့ပူထွက်မှာမဟုတ်တာသေချာတယ်...
မင်းသာလျှောက်မပြောနဲ့..."
ကိုယ်ဝန်လေးလဖြစ်နေပေမယ့်ပူထွက်မလာသေးတဲ့သူ့ဗိုက်လေးကိုငုံ့ကြည့်လို့ကျောက်စိမ်းကရေရွတ်၏။
"အမွှာလေးဆိုတော့...ပူထွက်လာရင်ပုံမှန်ထက်ပိုပြီးဒုက္ခများမလားမသိဘူး..."
ကျောက်စိမ်းကကြောက်နေပုံတော့မရပေမယ့်...
လေသံလေးကစိုးရိမ်မကင်းဘဲဖြစ်နေတာမို့...
သျှောင်ကသူ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကိုဆွဲယူနမ်းရှိုက်ရင်းမေးရသည်။
"ဘာလို့လဲ...မင်းကြောက်နေလို့လား..."
"ကြောက်တာမဟုတ်ဘူးထင်တယ်...
ငါစိတ်လှုပ်ရှားနေတာ...နှစ်ယောက်တောင်မှဆိုတော့...အဲဒါ...က..."
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး...အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်...
တချို့တွေဆိုသုံးမွှာပူးတောင်ရှိသေးတာ...
ဆေးခန်းမှာဟိုနေ့ကတွေ့တယ်မလား...
မွေးခါနီးတောင်မှအေးဆေးပဲဖြစ်နေတာ..."
နှစ်သိမ့်သလိုလေးပြောရတာဆိုပေမယ့်...
သျှောင်ကတော့...ကျောက်စိမ်းကိုရင်ထဲကနေအားနာပါသည်...။
မိန်းကလေးလဲမဟုတ်တော့...ကိုယ်ဝန်တစ်ခါဆောင်တိုင်းတစ်ခါဒုက္ခတွေများနေရတာ...
"မင်းကိုကျေးဇူးအရမ်းတင်တယ်သိလား..."
ကိုင်ထားမိတဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကိုတရွှတ်ရွှတ်နမ်းနေရင်းနဲ့ဦးသျှောင်ကပြောလာတော့...
ကျောက်စိမ်းကမျက်မှောင်လေးတွေတွန့်ချိုးလို့မေး၏။
"ဘာဖြစ်တာလဲ...ရုတ်တရက်ကြီး..."
"ငါ့အတွက်အနစ်နာခံပေးပြီးတော့...ဒီဆည်းလည်းလေးတွေကိုဖန်တီးပေးလို့...
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...အရမ်းလည်းအားနာတယ်..."
"ဟွန့်...လူကိုလုပ်ကြံတုန်းကတော့လုပ်ကြံပြီးမှအခုမှအားနာတယ်တဲ့လား...
အစကတည်းကသဘောပေါက်ရမှာ...အစုတ်ပလုတ်ကောင်..."
မျက်လုံးပိတ်ပိတ်လေးတွေတဝင့်ဝင့်ဖြစ်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကသူ့လက်ကလေးကိုပြန်ဆွဲယူပြီးတော့...
ဂျူတီကုတ်ရဲ့အိတ်ထဲကိုထိုးထည့်လို့လက်ကလေးကိုပိုက်တဲ့ဟန်လုပ်၏။
ဆေးတိုက်တဲ့ကိစ္စသိသွားတဲ့အချိန်ကလိုမျိုးသျှောင့်ကိုဘုတောမတောတော့ပေမယ့်...
မျက်နှာလေးကတကယ့်မချိုမချဉ်လေးဖြစ်နေဆဲပါ...။
အသည်းယားလာတဲ့ပုံနဲ့ဦးသျှောင်ကကျောက်စိမ်းကိုယ်လေးကိုရင်ခွင်ထဲခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်လို့...တောင်းပန်ပါ၏။
"ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပဲ...အဟီး...
နောက်ထပ်မင်းကိုကိုယ်ဝန်မဆောင်ခိုင်းတော့ဘူး..."
"ပြောတာလည်း...မင်းပါပဲ..."
"အာ...တကယ်ကလေးထပ်မယူတော့ဘူး...မင်းကိုအရမ်းအားနာနေပြီ..."
"မင်း...ငါ့ကိုအားနာလို့ပဲတော်တော့တယ်နော်...
အားသာမနာရင်...ငါ့ဘဝကတကယ်ကိုမတွေးရဲစရာပဲ...ကျွတ်စ်...ကျွတ်စ်..."
"တကယ်ပါဆို...ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပဲ..."
"ဟုတ်လို့လားကွာ.....အငယ်လေးကိုမွေးပြီးတုန်းကလည်းမင်းပဲပြောခဲ့တာ...
အဲဒီလောက်တောင်ပင်ပန်းမယ်ဆိုတာသိခဲ့ရင်...
ကိုယ်ဝန်မဆောင်ခိုင်းပါဘူးတဲ့...
သနားလွန်းလို့...နောက်ထပ်ကလေးမယူတော့ဘူးဆို...
အခုကျတော့...သနားလွန်လွန်းပြီးအမွှာလိုချင်လို့ငါ့ကိုဆေးခိုးတိုက်တာတဲ့လား...
မင်းတော်တော့်ကိုတရားကျဖို့ကောင်းတဲ့လူပဲ...
အဟွန်း..."
"ဟင့်...တကယ်ပါဆို...ဒါနောက်ဆုံးပဲ...လုံးဝကတိပေးတယ်..."
"တော်စမ်း...တိတ်စမ်း...ပါးစပ်ပိတ်စမ်း...
အကျင့်မကောင်းတဲ့လူ...ဖက်ထားတာကိုဖယ်...
လူတွေ့ကုန်တော့မယ်..."
သူတို့နှစ်ယောက်သားရောက်ရှိနေကြတာ...ကျောက်စိမ်းအလုပ်လုပ်နေတဲ့အရေးပေါ်ဌာနရဲ့နားနေခန်းလေးထဲမှာမို့လူကအချိန်မရွေးအဝင်အထွက်ရှိတတ်သည်လေ...။
"ခဏလေးနေပါဦး...ညကလည်းအတူတူမအိပ်ရဘူး...လွမ်းနေတာကို..."
သူ့လက်တွေကိုဖယ်ထုတ်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုပိုတိုးလို့ဖက်ရင်းမေးဖျားလေးတွေကိုတရွှတ်ရွှတ်နဲ့ကပ်နမ်းပြန်၏။
"သျှောင်...ဖယ်တော့ဆို...အိမ်မှာမတွေ့ရတာလည်းမဟုတ်ဘူး..."
"မတွေ့ရတာထက်ဆိုးတယ်လေ...မင်းကညညဆိုနှောင်ကြိုးဆီသွားသွားအိပ်နေပြီးတော့...သွား...မဖယ်ဘူး...ဒီညလည်းဟိုအကောင်မင်းကိုလာခေါ်မှာကိုသိတယ်..."
ဖက်ထားတာကိုမလွတ်ဘဲနဲ့နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီးတော့တွက်ကပ်နေပြန်တာ...
"မင်းကကွာ...သားနဲ့ပြိုင်ပြီးတော့...
ကလေးလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့..."
"သားနဲ့လည်းပြိုင်မယ်...ကလေးမဟုတ်လည်းဂျီကျတယ်ကွာဘာဖြစ်သေးလဲ..."
သူဂျီကျတာကအရေးမကြီးဘူး...လူမြင်ရင်တကယ်မကောင်းတတ်လို့ရုန်းရင်းဖယ်ရင်းနဲ့ပဲ...
နှစ်ယောက်သားလုံးထွေးနေတုန်း...
အရေးပေါ်ဌာနကဒေါက်တာမလေးနှစ်ယောက်ကမြင်သွားတော့...
အော်ပြီးပုနေအောင်ထွက်ပြေးကြပြန်တယ်...။
သွားပါပြီ...
ထပ်ပြီးတော့အတင်းပြောခံရတော့မယ်...။
ကံဆိုးပြီးလူမိနေတာတစ်ခါနဲ့နှစ်ခါထဲမဟုတ်တော့ဘူးမို့...ကျောက်စိမ်းဘယ်မျက်နှာနဲ့အလုပ်လုပ်ရတော့မလဲလို့ခေါင်းခြောက်ရပြန်ပြီ...။
ပထမတစ်ခါတုန်းကတော့ကားပါကင်ထဲမှာနမ်းနေတုန်းကလူမိတာ...
ဒုတိယတစ်ခါကျတော့ငသျှောင့်အခန်းထဲမှာပလူးနေတုန်းက...
အခုကကျတော့နားနေခန်းမှာတဲ့လား...?...
နံရံနဲ့ခေါင်းပဲပြေးဆောင့်လိုက်ချင်တော့တယ်...။
"ဟေ့ကောင်...ဖယ်ပါလို့...ငါပြောနေတဲ့ဥစ္စာကို...တွေ့သွားပြန်ပြီကွာ...အတင်းပြောကြတော့မှာပဲ...မင်းနဲ့တော့ပြဿနာပဲ..."
"ပြောပါစေ...ဘာဖြစ်သလဲ...
မင်းနဲ့ငါလက်ထပ်ထားတယ်ဆိုတာဆေးရုံတစ်ခုလုံးသိတယ်..."
"ဟာ...သိပေမယ့်...မင်းအဲဒီလိုလူမြင်ကွင်းကြီးမှာ...ကျစ်...သွားတော့...ပြန်...ကိုယ့်နေရာကိုယ်ပြန်လိုက်တော့...ငါလုပ်မိတော့မယ်.."
သျှောင့်ဗိုက်ကြောကိုတစ်ချက်ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်ပြီးတော့...ပြန်ထွက်ပြေးလာရတာ...
အပြင်ရောက်လာတော့ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ...အရေးပေါ်ဌာနထဲကကောင်မလေးတွေကသူ့ကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့တဟိဟိ...။
အား...ရှက်လိုက်တာ...။
တကယ်ပါပဲ...သောက်ရမ်းပြဿနာရှာချင်တဲ့ချီးထုပ်ကောင်...။
xxxxx
မျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်းဆန္ဒလေးတွေပြည့်ဝရတယ်ဆိုတာ...ကုသိုလ်ထူးတစ်မျိုးဖြစ်မယ်ဆိုရင်...
နောက်ဘဝဆက်တိုင်းမှာအခုလိုမျိုးအလိုရှိသမျှပြည့်ဝဖို့ဘယ်လိုပါရမီတွေဖြည့်ခဲ့ရမှာလဲ...။
ပျော်လိုက်တာဆိုတဲ့စကားအပြင်တခြားဘာမှပြောစရာမရှိလောက်အောင်ကိုရင်ဘတ်ကြီးထဲမှာပီတိတွေနဲ့ပြည့်အစ်နေတာ...
ဘဝကပျော်ရွှင်ခြင်းသိဒ္ဓိနဲ့ပြီးပြည့်စုံတယ်...။
ကိုယ်ဝန်ကမိန်းကလေးအမွှာဆိုတာတိကျသွားပြီမို့...
ငသျှောင်တို့ပါးစပ်ကြီးပိတ်လို့မရဘဲနဲ့စပ်ဖြဲဖြဲ...။
"အား...နှောင်ကြိုးရေ...အငယ်လေးရေ...မင်းပါးပါးကိုလာဆွဲထားကြစမ်းပါ...
ပါးပါးမိုးပေါ်ပျံတက်တော့မလိုပဲ..."
ကလေးနှစ်ယောက်ကိုဘယ်တစ်ပွေ့ညာတစ်ပွေ့နဲ့ငသျှောင်တို့တအိမ်လုံးပတ်ပြေးနေခဲ့တာ...
အမေနှစ်ယောက်ကမျက်လုံးနှောက်လှပါပြီ။
"အိမ်ကြီးလည်းပြိုသွားတော့မှာပဲဟယ်..."
"မပူနဲ့...ပြိုသွားရင်ဒီထက်နှစ်ဆကောင်းတဲ့အိမ်အလျော်ပေးမှာ...
အောင်မလေး...ဒီကောင်ကံကောင်းချက်ကဇာတာကတိုင်ထိပ်ရောက်နေတာ...
ဒီထက်ကောင်းတဲ့ကံတောင်ဒီလောက်ကောင်းမှာမဟုတ်ဘူး...
အဲဒီဗိုက်ထဲကလာဘ်ကောင်လေးနှစ်ကောင်ဖြစ်ရမယ်..."
ဒီတစ်လထဲမှာရာထူးလည်းတိုးတယ်...။
လိုင်စင်စာမေးပွဲလည်းထူးထူးချွန်ချွန်နဲ့အောင်တယ်...။
ဆေးခန်းလိုင်စင်လည်းကျတယ်...။
မီးမီးလေးလိုချင်တယ်ဆိုတာလည်းဆန္ဒပြည့်ဝခဲ့တော့..ဘာလိုသေးလို့လဲ...။
"လာဘ်ကောင်လေးတွေ...ငါ့ရဲ့လာဘ်ကောင်လေးတွေ..."
ဒါကိုပဲတဖွဖွပြောနေပြီးတော့...
ငသျှောင်ကဗီရိုထဲသိမ်းထားတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့အကျႌအပွတွေကိုပြန်ရှာထုတ်နေပြန်တာ...
အနက်နဲ့အဖြူတွေချည်းဖြစ်နေတဲ့အဝတ်ပုံကြားမှာအငယ်လေးနဲ့နှောင်ကြိုးကအတူတူဆော့ကစားလို့...
"အနက်ရောင်တွေမကြိုက်တော့ဘူး..."
ရုတ်တရက်ကြီးအကျႌတွေကိုခြေဖျားနဲ့ကလော်ပြီးတော့ငတိကနှုတ်ခမ်းစူလာခဲ့၏။
"အဲဒီအနက်ရောင်တွေပဲလိုချင်တာလို့မင်းပဲပြောတာလေ..."
"အခုအဲဒီအရောင်ကိုမမြင်ချင်ဘူး...ဖယ်ပစ်လိုက်..."
"ဟင်...အားလုံးအနက်နဲ့အဖြူချည်းပဲဟာကို...
ဘယ်အရောင်ဝတ်ချင်တာလဲ..."
"အနီရဲရဲ..."
ဒီကိုယ်ဝန်နဲ့ကျမှကျောက်စိမ်းကအရာရာတိုင်းကိုဂျီသိပ်ကျပြီးတော့...
ကြိုက်တာတွေ၊ မုန်းတာတွေသိပ်များလွန်းနေတာ...
အဲဒီဗိုက်ထဲကငဂျစ်ကလေးတွေပဲဖြစ်ဖို့သေချာပါသည်။
"အိုကေ...သွားဝယ်ကြမယ်..."
မမြင်ရသေးတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ဗိုက်ထဲကအဲဒီဘုရင်မလေးနှစ်ယောက်အတွက်သူတို့တအိမ်လုံးမငြိုမငြင်နဲ့အရာရာစိတ်တိုင်းကျဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြတာ...
"မင်းတို့နှစ်ယောက်ကတကယ်လာခြင်းကောင်းတာသိလား...ဘုရင်မလေးတွေရဲ့..."
သမီးမိန်းကလေးဆိုတာအဖေတွေရဲ့အနှိုင်းမဲ့တဲ့ဘုရင်မလေးတွေဖြစ်ကြသတဲ့...။
ဟုတ်တယ်...ဒီကမ႓ာကြီးမှာအခမ်းနားဆုံးသောဘုရင်မလေးတွေဖြစ်အောင်လို့ဒီအဖေကမင်းတို့ကိုစောင့်ရှောက်မှာပါ...။
xxxxx
အချိန်တွေကုန်တာမြန်တယ်၊
ဒါပေမယ့်...လူ့စိတ်ထက်တော့အနည်းငယ်နှေးတယ်...။
"ပါးပါးရယ်...ညီမလေးတွေကသေးလိုက်တာ.."
အဝတ်စဖြူဖြူလေးထဲကနီတာရဲလေးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီးတော့...
နှောင်ကြိုးကအားမလိုအားမရရေရွတ်သည်။
မွေးကင်းစကလေးလေးကဘယ်လောက်တောင်မှမကြီးတတ်ဘူးဆိုတာနှောင်ကြိုးကမှနားမလည်တာ...။
သမီးလေးနှစ်ယောက်စလုံးဝကစ်ကစ်လေးတွေဆိုပေမယ့်...
အသက်ခုနှစ်နှစ်ပြည့်တော့မယ့်သူ့အနေနဲ့ကြည့်ရင်အရမ်းသေးငယ်နေမှာပါပဲ။
"လက်ကလေးတွေကလည်းသေးသေးလေး...
ခြေထောက်လေးတွေကလည်းသေးသေးလေး...
ဂျယ်လီတုံးလေးလိုပဲအိအိလေး...
တစ်ချက်လောက်ကိုက်ထည့်ချင်လိုက်တာ..."
အသည်းယားနေတဲ့ဟန်လေးနဲ့နှောင်ကြိုးကရေရွတ်တော့...
သူ့ပါးပါးမျက်လုံးကပြူးကနဲဖြစ်လာပြီးတော့...
သမီးလေးနှစ်ယောက်ကိုငုံ့ကြည့်နေတဲ့နှောင်ကြိုးကိုလှမ်းဆွဲရသည်။
"ဟာ...ကြိုး....မလုပ်ရဘူးနော်...အဲဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး...ညီမလေးတွေနာသွားလိမ့်မယ်..."
"ကြိုး...သိပါတယ်ပါးပါးရယ်...ဒါပေမယ့်...အဲလိုပဲလုပ်ချင်နေတယ်...
နည်းနည်းလေးတောင်ပါးလေးနမ်းကြည့်လို့မရဘူးလား...
အဲဒီအနီရဲရဲပါးခလုတ်တွေကိုအသည်းယားလိုက်တာ..."
"အောင်မလေး...မောင်မင်းကြီးသားနှောင်ကြိုးရာ...
မင်းကိုတကယ်လက်လန်ပါတယ်ကွာ...
သွား...ရေချိုးပြီးမှလာထိတော့..."
အခုဆိုနှောင်ကြိုးကကလေးတွေဆီကိုကပ်နေတဲ့အချိန်ကိုပဲလိုက်ကြည့်နေရတာ...
အဲဒီကောင်တကယ်မလွယ်ဘူး...။
သူအသည်းယားပြီဆိုရင်...အံကိုတဟင်းဟင်းနဲ့ကြိတ်လို့...သူ့လက်ဖဝါးထဲမှာဘာကိုကိုင်မိမိအားအကုန်ထည့်ပြီးဖျစ်ညစ်ပြီးမှကိုက်တတ်တဲ့အကျင့်လေးရှိသည်။
အငယ်လေးကိုမွေးတဲ့အချိန်တုန်းကအဲဒီလိုပဲ...
အသည်းယားလို့ဆိုပြီးတော့ခြေချောင်းနီနီရဲရဲလေးတွေကိုကိုက်ထည့်လိုက်တာ...
သုံးလသားအရွယ်ဂျူနီယာကျောက်စိမ်းလေးကသွားကိုက်ရာနဲ့ဖျားသွားခဲ့ဖူး၏။
အဲဒီတုန်းကတော့...သူ့အသက်လေးနှစ်မပြည့်တပြည့်ပဲရှိသေးတာမို့တော်တော်ငယ်သေးတာပါ။
နားမလည်တတ်တဲ့အရွယ်လေးမို့လို့စိတ်ဆိုးရလည်းအခက်၊ မာန်မဲရလည်းအခက်နဲ့...
အခုကတော့နှောင်ကြိုးကခြောက်နှစ်ပြည့်ပြီးမူလတန်းတောင်စတက်နေပြီမို့လို့..
နားလည်တဲ့အရွယ်လေးကိုရောက်နေပါပြီ။
သူ့လက်ကလေးတွေကသမီးလေးနှစ်ယောက်ဆီဝဲလို့ရောက်သွားတိုင်း...
လူကြီးတွေကတားဆီးနေရတာအမောပဲ။
"အဲဒီလိုမလုပ်ရဘူးနော်သား၊ ညီမလေးတွေကသိပ်နုနယ်သေးတာ..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
ခေါင်းလေးကိုညိတ်ပေမယ့်...နှောင်ကြိုးကယုံရတာမဟုတ်ဘူး။
တခါတလေလူလစ်ရင်သူ့ညီမလေးတွေရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးတဟင်းဟင်းနဲ့အံကြိတ်သေးတာ...
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ...အိကျိအိကျိကစားစရာဂျယ်လီလေးလိုဖျစ်ညစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်..."....ဆိုပဲ။
အခုလည်း...အငယ်မလေးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်နေတဲ့အကြည့်တွေကအသည်းယားလွန်းပြီးဂနာမငြိမ်တဲ့ပုံမို့...
ဒီကောင့်ကိုလူအလစ်ခံလို့မဖြစ်ဘူးလို့တွေးရင်းကျောက်စိမ်းပြောနေတတ်တာကိုသတိရလာ၏။
"အဲဒီလိုအချစ်ကြမ်းတာမင်းနဲ့တူလို့လေ..."
"အဟွန်း...ဟုတ်လား...ငါကအဲဒီလိုအချစ်ကြမ်းတတ်တယ်ပေါ့...
ပြောပါဦး...ဘယ်လိုကြမ်းသလဲဆိုတာကို..."
ပြီတီတီအကြည့်တို့နဲ့မေးလာတာတကယ်ကိုကြက်သီးထ,စရာမို့...
ကျောက်စိမ်းကသမီးအကြီးလေးရဲ့အနှီးထုပ်လေးကိုဖြေလဲပေးရင်းဂျိုကြည့်ကြည့်လေ၏။
"သူတောင်းစား...ကလေးလဲမွေးပြီးရောအချိုးကနေ့ချင်းညချင်းပြောင်းလာတယ်...ဒရာမာလာခင်းမနေနဲ့...
ရော့...အီးအီးအဝတ်တွေသွားလျှော်တော့...
နောက်ပြီးတော့...ငယ်လေးကိုရေစောစောချိုးပေး...
ငယ်လေးမနေ့ညကချောင်းဆိုးချင်နေသလိုပဲ...
နှောင်ကြိုးကိုရေချိုးခန်းထဲကနေခေါ်ထုတ်လိုက်တော့...
ဝင်သွားတာကြာလှပြီ..."
မျက်စောင်းခပ်လှလှတစ်ချက်နဲ့သူ့လက်ထဲကိုသမီးလေးတွေရဲ့အီးအီးအဝတ်လေးတွေထည့်ပေးလို့ကျောက်စိမ်းကရှိသမျှအားနဲ့တွန်းထုတ်၏။
"ဟွန်း...မိုးကောင်းတုန်းကရွာထားသိလား...ငါ့အလှည့်ကျရင်မိုးကြိုးအသားကုန်ပစ်ချမှာ..."
မကျေမချမ်းရေရွတ်ပြီးတော့...မဖြစ်ဖြစ်အောင်ကိုကျောက်စိမ်းနှုတ်ခမ်းလေးကိုကပ်နမ်းသွားသေးတာ...
"နေ့ရက်ရော၊ နာရီရော၊ မိနစ်ရော၊ စက္ကန့်ရော...
မင်းဂွကျထားတာတွေကိုအကုန်ပေါင်းပြီးပေသီးခေါက်ပစ်မယ်...
အတိုးလည်းအဆမတန်တင်ပစ်မယ်...
ငါကချစ်တီးလူလည်..."
သူ့ကိုခြိမ်းခြောက်ပြီး...အငယ်လေးကိုပွေ့ချီလို့ရေချိုးခန်းဆီလှမ်းသွားတဲ့သျှောင့်ကျောပြင်ခပ်ပိန်ပိန်လေးနဲ့...
ခြေလှမ်းကျဲကျဲတွေကိုကျောက်စိမ်းကငေးရင်းကျန်ခဲ့၏။
"မင်းမတောင်းရင်တောင်မှဒီလူကအလိုက်တသိပေးမှာပါ...
အဲဒီအတိုးတွေကအိန္ဒိယကုလားကားထက်ရှည်တယ်ဆိုရင်တောင်မှကျေနပ်တယ်...
ကုလားမဟုတ်တဲ့အညိုဆင်လေးရဲ့..."