Chapter 45
Bumitaw sya sa pagkakayap sakin. He smiles at me. I smiled at him. Gusto kong tanungin sa kanila kung dumalaw ba si Apolo sakin. Pero alam kong hindi ito yung oras para tanungin ko yun. Kinabukasan, hinayaan na nila akong makita yung baby ko, naka wheelchair lang ako.
Ang cute cute nya na. Nakakadilat nadin sya kasi 3 weeks na sya. Kamukhang kamukha nya ang Daddy nya. Those cute eyes, tapos when he smiles may dimples nadin. Sana nandito ang Daddy ng baby ko. Sya sana yung kasama ko ngayon na tinitignan ang baby namin. Napansin ko yung pangalan na naka attach sa higaan nya.
Baby Raeden Dylan Tan. Si Apolo siguro nagpangalan. Naaalala ko nung nasa Vigan pa kami, bago ko pa man maalala ang lahat. Yun na yung huli kong beses na nakasama sya. . .
After nun, hindi ko na sya nakita. . .
March 14 na ngayon, isang linggo nadin simula nung nagising ako. Ngayon na ako uuwi sa bahay namin. Kasama narin si Dylan(Raeden Dylan). He’s my angel, he’ll always remind me about Apolo. Hindi nya padin ako dinadalaw. Gusto kong malaman nya na hindi ako na ako galit sa kanya.
Malapit narin pala ang graduation nila. Hindi ako makakasabay kasi kailangan kong mag-summer para mabawi lahat ng mga lessons na hindi ko napasukan tapos makukuha ko na yung Diploma ko. Alam naman kasi nila Tita Claud ang mga nangyari kaya ayun.
Si Julian, umalis na sa bahay. Hindi na din nya ako dinalaw at hindi na sya nagpapakita, alam ko naman na malungkot sya at ayaw nyang makita ko yun. Tinapat ko na kasi sya na hanggang pagkakaibigan lang ang kaya kong ibigay. Hindi na nya ako pinagpaliwanag nun. Malungkot din ako pero inuunawa ko na lang, maybe this is the right thing for us.
“Anak”
Lumapit sakin si Mama. Nandito ako sa tapat ng bintana, pinagmamasdan ang magandang mga ulap. Dati akala ko, kapag nakita ko na yung Dreamboy ko okay na. Mas masaya pala dati nung napapanaginipan ko lang sya, hindi ako nasasaktan ng ganito. . .
“Po?”
“Alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo ngayon. Mahirap magpalaki ng anak ng mag-isa. Pero alam kong magiging ayos din ang lahat ng sainyo ni Apolo. Hindi ako galit sa kanya. . .”
Napatingin ako kay Mama, ito ang unang beses na nagbigay sya ng mga advices tungkol sa ganitong issue
“Galit ako dun sa ginawa nya. Pero pinatawad ko nadin sya sa lahat ng ginawa nya sayo. Hindi ako hahadlang sa inyo Anak. Alam ko kung gaano kasakit na mag-isa kang nagpapalaki ng anak mo, at kapag dumating yung oras na hanapin nya ang tatay nya, wala kang magawa. Doble ang sakit na mararamdaman ng isang Ina tuwing nasasaktan ang kanyang anak. Hindi pa huli ang lahat para buuin mo ang pamilya mo Anak. Gusto ko lang naman ay maging masaya ka, kayo ni Dylan”
Niyakap ako ni Mama dahilan para may mamuong luha sa mga mata ko.
“Alam ko ang hirap na dinanas mo ng nawala ang Papa mo. Wala akong magawa para sayo nun. Pero si Dylan, pwede mo pa syang mabigyan ng magandang pamilya. . .”
It hit me. Sa sinabing yun ni Mama.
“Mama, salamat po”
After nun napag-isipan kong puntahan at kausapin si Apolo. To clear things, Dylan is at stake here.
This is the least that I can do for my Baby. I could risk my heart again para sa kanya. Ngayon naiintindihan ko na kung paano nakaya ni Mama nung nawala si Papa. Kailangan nyang magpakatatag para samin, kahit deep inside, para na syang namatay. I admire my Mom so much.
Graduation Day
March 28 na, this would be the day na makakausap ko sya. Minsan kasi tinatry kong contact-in sya pero hindi ko makontak, tinry ko din pumunta sa kanila pero wala si Apolo dun. Kaya ito na lang ang way, alam kong pupunta sya dito. Dala dala ko si Dylan dito, sila Tita Claud ang kasama ko saka sila Tristan.
Wala padin si Apolo. Malapit ng magsimula ang ceremony para sa graduates. Pero wala padin sya. Pumila na sila Tristan. Maybe he wouldn’t come.
Sila Tita Claud nandun narin sa stage kasi sila yung may-ari. Naiwan kami ni Dylan dito sa mga upuan ng guests. Tumayo na ako at bintbit ang maliit na bag kung saan nakalagay lahat ng gamit ni Dylan. Aalis na lang ako, baka hindi na sya pumunta dito.
Bago ako umalis, naglibot libot ako sa buong school. Natapos na ang buong school year. Dumaan ako sa classroom namin. There’s so much to be remember here. Dito nagsimula ang lahat, kung saan ko sya nakita at nakilala.
Bumaba na ako at pumunta sa school grounds. Dito nya rin ako nun tinanggihan pero nagpumilit padin ako. All were memories. Natatawa na lang ako at the same time naiiyak habang naaalala si Apolo. Siguro he chooses his own path, ng hindi kami kasama ni Dylan.
Palabas na sana ako ng school ng may nakabangga ako. Muntikan na akong ma-out of balance. Hala! Hawak ko pa naman si Dylan. Napapikit na lang ako. Pero. . .
May humawak sakin. . .
I slowly open my eyes. And to my surprise. . .
Si Apolo. . .
Our eyes met. . .
Parang hindi sya nagulat na makita ako. Ngumiti sya, which I like more about him.
“I’ll never let you fall again, I’ll catch you”
Our first meeting, nahulog ako but he wasn’t been able to catch me. Ngayong nagkita ulit kami. He make a good grip on me para hindi na ako mahulog at masaktan
I was speechless. Kala ko yung mga ganitong scenes sa pelikula lang. Parang na-reborn yung pagmamahal namin sa isa’t isa.
Umayos na ako sa pagkakatayo at pinulot yung bag na nahulog
“Thank you” yun na lang ang nasabi ko. Napadako ang tingin nya kay Dylan medyo yumuko sya yung katapat lang ni Dylan.
“Hi Dylan. I’m your Daddy” tapos tumayo nadin sya.
“Are you lookin’ for me?” feeling ko nagblush ako at malamang napansin nya yung pagkapula ng mukha ko.
“H-hindi ah!” tapos umiwas ako ng tingin
“You can’t lie to me. Alam kong hinahanap mo ako”
“Hah! Assuming kadin eh noh! Kala mo wala kang kasalanan sakin? Iniwan mo nga kami ng anak mo eh! Ni hindi ka man lang nagparamdam o kahit ano! Akala mo ba nakaka-----“
He didn’t let me finish my sentence, instead he kissed me. . .
How I miss his kiss. . .
It was a short but meaningful kiss. . .
“A-ano ba kasing ginawa mo? Saan ka galing?” tanong ko sa kanya ng mahinang boses
“Didn’t I tell you? Kailangan kong hanapin ulit yung sarili ko. Yung Apolo na minahal ka dati”
“Nahanap mo naman ba?”
“Ah. Oo. Nandito na sya ngayon sa harap mo”
We smile at each other.
We can’t find the words to say. Nagkakangitian lang kami. . .
No one dared to speak. . .
UWAAAAAAAAAAAHHHHH!~
At umiyak na nga si Baby Dylan. Mukhang nakakaramdam sya sa katahimikan. Dahan dahan ko syang iniugoy para tumahan.
“Dylan wag kanang umiyak. . . Uyy. . .Mabait ang baby ko. . .Tatahan na yan”
UWAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!
Lalong lumakas ang iyak nya, mas lalo akong nagpanic at the same time nahihiya kay Apolo kasi hindi ko man lang mapatahan si Dylan.
Nagulat ako ng bigla nyang kinuha si Dylan at iniharap ito sa kanya. Nginitian nya ito at tumahan na. Then he started to sway Dylan using his arms.
“Goodboy”
This is my real dream. To see them like this. They’re so cute at halatang gustong gusto ni Dylan si Apolo. My heart skips a beat whenever this guy’s around.
Napadako ang tingin nya sakin.
“What kind of mother are you? Hindi man lang kayang magpatahan ng baby” then he grinned.
“H-hoy! Hindi ah! Namiss ka lang nya. . .Namiss ka lang namin. . .”
Tinignan nya ulit si Dylan at nagme-make face sya at pinapatawa si Dylan habang nagsasalita
“Si Dylan ang nakamiss sakin o Ikaw?”
“S-si Dylan syempre!”
Lumapit sya sakin at ngumiti
“Talaga? Bakit sabi ni Dylan may ibang nakaka miss sakin?”
“S-sabi? Imposible! Hindi naman nagsasalita si Dylan eh”
“Tara dito, ilapit mo yung tenga mo. May sasabihin daw sya”
Ako naman tong sumunod sa sinabi nya at lumapit nga. Nabigla ako kasi bigla nya akong hinalikan sa may pisngi.
“I-ikaw!”
“Inutos nya sakin eh” Napakamot pa sya sa ulo nya. Ang cute kasi ng pwesto ni Dylan. Nakapatong yung ulo ni Dylan sa may balikat ni Apolo habang nakasapo sa ilalim ang kamay ni Apolo.
Papaluin ko sana sya kaso pinigilan nya ang kamay ko. Ibinaba nya ito at bumitaw. Kinuha nya ang bag ni Dylan, at muli hinawakan ang kamay ko.
Our fingers intertwined. Napangiti na lang ako. Naglakad na sya pero huminto ako.
“Yung graduation mo?”
“Wag mo ng isipin yun. Tara na” at ayun hinigit na nya ako papunta sa sasakyan nya.
Hindi naman ako tumanggi kasi iniintay ko to.
Looks like everything turned into reality.
Mas ramdam ko yung pagmamahal nya sakin.
At kahit na ilang beses akong nabigo sa pagmamahal ko sa kanya.
Handa ulit akong isugal tong puso ko.
Hindi tanga ang taong marunong magpatawad.
Sadyang mahal lang nya yung taong yun.
Nagiging mali lang naman o tanga kung wala na talagang dahilan para ipaglaban pa yung relasyon nyo eh
Pero sa case namin ni Apolo. Nandyan na si Dylan.
I’m looking forward to seeing him every day like this.
He’s the reason behind every beats of this heart, and it’ll continue to beat for him.
I love him no matter what.
Saranghae. . .