Το βράδυ η Νοέλια δεν κατάφερε να κοιμηθεί. Τα γεγονότα εκείνης της μέρας στοίχειωναν το μυαλό της. Δεν ήθελε να παραδεχθεί ότι ο Λεονάρντο την είχε κοροϊδέψει, αλλά η αλήθεια την κοίταζε κατάματα και δεν μπορούσε παρά να την αποδεχτεί. Γνώριζε όλα τα μοντέλα του οίκου μόδας Ριντέλ και ήταν σίγουρη πως δεν υπήρχε καμία με το όνομα Τζέσικα. Επιπλέον, αν κάποιο μοντέλο ήταν συγγενής με το αφεντικό, θα το γνώριζαν όλοι. Της είχε πει ψέματα.
Είχε σηκωθεί αρκετές φορές αποφασισμένη να πάει να τον βρει, αλλά κάθε φορά μετάνιωνε και επέστρεφε στο κρεβάτι. Ίσως ήταν καλύτερα να υποκρινόταν ότι δεν γνώριζε τίποτα και να έκανε μια μικρή έρευνα το πρωί στον οίκο. Έπρεπε να επικοινωνήσει με κάποιον δικό της, έπρεπε να βρει κάποιον για να την ελευθερώσει από αυτή την δυσμενή θέση. Δεν άντεχε άλλο εκεί μέσα, φυλακισμένη. Η σκέψη και μόνο ότι θα έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη ζωή της με έναν απατεώνα, τη σκότωνε.
Κάποια στιγμή, γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα, αποφάσισε να παίξει με την τύχη της και να βγει απ’ το δωμάτιο. Είχε εξερευνήσει αρκετά το σπίτι για να ξέρει που βρισκόταν και πόση απόσταση την χώριζε από την εξώπορτα. Βέβαια, εκείνη τη στιγμή δεν σκόπευε να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο απόδρασης, αλλά απλά να βρει ένα τηλέφωνο. Έτσι, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, φόρεσε ένα μακρύ παλτό που βρήκε στην ντουλάπα και βρήκε απ’ το δωμάτιο.
Ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να εμφανιστεί κάποιος, αλλά ήλπιζε για μια φορά στη ζωή της να στεκόταν τυχερή. Προχώρησε αργά μέσα στο σκοτεινό διάδρομο κι έπειτα ανέβηκε τις σκάλες που οδηγούσαν στον επάνω όροφο. Περιέργως δεν είχε καθόλου άγχος ή φόβο, μόνο ένα ανεπαίσθητο σφίξιμο στο στήθος. Κατευθύνθηκε προς την πρώτη πόρτα αριστερά και παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή, μπήκε μέσα.
Ήταν σκοτεινά, αν και ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να ξεπροβάλει πίσω απ’ τα βουνά, δίνοντας λίγο χρώμα στη μαυρίλα της νύχτας. Ευτυχώς, η Νοέλια είχε μπει στο γραφείο του Λεονάρντο λίγο πριν πάει για ύπνο μαζί με την Λάνα για να πάρει κάτι χαρτιά, και τώρα ήξερε ακριβώς που βρισκόταν το τηλέφωνο.
Κράτησε την αναπνοή της και άρχισε να πληκτρολογεί τον αριθμό της φίλης της. Έβαλε το ακουστικό στο αυτί και περίμενε. Σε παρακαλώ, σήκωσέ το… προσευχήθηκε, αλλά δίχως ανταπόκριση. Χτυπούσε και ξαναχτυπούσε, αλλά κανείς δεν το σήκωνε. Σίγουρα η Έμμα κοιμόταν, αλλά είχε πιστέψει ότι θα ξυπνούσε με τον ήχο και τώρα ένιωθε μεγάλη απογοήτευση και δυστυχία.
Άφησε το τηλέφωνο στη θέση του και προσπάθησε να αποφασίσει αν έπρεπε να πάρει τον πατέρα της ή όχι. Όσο κι αν δεν ήθελε, απ’ το μυαλό της περνούσε η σκέψη ότι εκείνος κρυβόταν πίσω απ’ όλα. Και το χειρότερο ήταν ότι φοβόταν πως αν πράγματι είχε διοργανωθεί από εκείνον όλη αυτή η πλεκτάνη, με ένα τηλεφώνημα θα μπορούσε να θέσει τον Λεονάρντο σε κίνδυνο. Ήταν πολύ ανόητη, το γνώριζε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να εμποδίσει το μυαλό και την καρδιά της απ’ τον να λειτουργούν έτσι. Αναστέναξε και απογοητευμένη, βγήκε απ’ το δωμάτιο.
Περπατούσε χαμένη στις σκέψεις της, όταν ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι να την αρπάζει απότομα απ’ το μπράτσο και να την τραβάει προς τα πίσω. Μια έκπληκτη κραυγή βγήκε απ’ τα χείλη της και πριν καν το καταλάβει, ένα δεύτερο χέρι τυλίχτηκε γύρω απ’ το στόμα της.
«Βοήθεια» προσπάθησε να φωνάξει, αλλά ακούστηκε περισσότερο σαν μουγκρητό. Αμέσως άρχισε να κουνιέται μανιασμένα για να απωθήσει τα χέρια από πάνω της, αλλά αυτός που την κρατούσε ήταν πολύ δυνατός.
«Μην αντιστέκεσαι, κούκλα» άκουσε τη βραχνή φωνή του άντρα. Δεν την αναγνώρισε, αλλά ήταν σίγουρη ότι την είχε ξανακούσει.
Ο άγνωστος την έσυρε βίαια προς τα πίσω, ώσπου μπήκαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Η Νοέλια συνέχισε να παλεύει με όλη της τη δύναμη για να ελευθερωθεί, αλλά η νίκη της έμοιαζε ακατόρθωτη. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, την είχε ρίξει στο κρεβάτι και την είχε ακινητοποιήσει με το σώμα του. Εκείνη τη στιγμή, φάνηκε ξεκάθαρα το πρόσωπό του. Ήταν το τσιράκι του Λεονάρντο, αυτός που την πρόσεχε στο γραφείο.
«Φαντάζομαι το αφεντικό δεν θα έχει κάποιο πρόβλημα» της ψιθύρισε πριν αρχίσει να ξεκουμπώνει το παλτό της. Ένιωσε το χέρι του να αγγίζει το μηρό της καθώς προσπαθούσε να φτάσει σε πιο απόκρυφα σημεία.
Η Νοέλια ήταν στα πρόθυρα δακρύων. Εξακολουθούσε να μάχεται κουνώντας χέρια πόδια, αλλά δίχως αποτέλεσμα. Ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει την προσπάθεια, όταν το χέρι του άντρα έφυγε απ’ το στόμα της, δίνοντας της τη δυνατότητα να φωνάξει. Δεν έχασε χρόνο.
«Βοήθεια!» ούρλιαξε και τα δάκρυα που είχαν μαζευτεί στις άκρες των ματιών της, αυλάκωσαν τα μάγουλά της.
«Σκάσε!» γρύλισε εκείνος και σηκώνοντας το χέρι του, την χαστούκισε. Ο πόνος δεν διαπέρασε μόνο το μάγουλό της, αλλά και ολόκληρο το σώμα της. Ο άντρας κατάφερε να την κάνει να σωπάσει. Σφράγισε τα βλέφαρά της και προσπάθησε να ηρεμίσει, ώστε να βρει το κουράγιο να παλέψει ξανά.
«Τώρα θα το βουλώσεις θέλεις δε θέλεις» της είπε ο άλλος αφού έσκισε το σεντόνι στα δύο και με το ένα κομμάτι της έδεσε το στόμα. Αμέσως, ο εφιάλτης της άρχισε ξανά. Το χέρι του πέρασε πάνω απ’ το στήθος της και τα χείλη του βρέθηκαν στο λαιμό της.
Η Νοέλια εξακολουθούσε να έχει τα μάτια κλειστά, αλλά ένιωθε τα δάκρυα της να ξεφεύγουν και να κυλούν αβίαστα στα μάγουλά της. Η αναπνοή της έβγαινε ακανόνιστη. Ήθελε να πεθάνει.
Και έτσι ξαφνικά, όλα σταμάτησαν. Ο άντρας εξαφανίστηκε από πάνω της. Δεν τολμούσε να ανοίξει τα μάτια της, αλλά άκουγε θόρυβο, φωνές. Κάποιοι μάλωναν. Κατάφερε να διακρίνει τη βαριά φωνή του Λεονάρντο. Ανακούφιση. Αυτό ένιωσε.
«Θα σε σκοτώσω κάθαρμα!» ακούστηκε πρώτα κι έπειτα μια κραυγή. Ακόμη όμως, η Νοέλια κρατούσε τα μάτια της κλειστά. Φοβόταν να τα ανοίξει. Κουλουριάστηκε και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Το σώμα της έτρεμε και τρανταζόταν.
«Σταματήστε, θα τον σκοτώσετε». Η Λάνα. Μεγαλύτερη ανακούφιση πλημμύρησε τη Νοέλια.
Ακούστηκε ένας δυνατός γδούπος κι έπειτα όλα σίγησαν. Τι συνέβη, αναρωτήθηκε, αλλά δεν τόλμησε να κοιτάξει. Φοβόταν ότι ο άντρας θα επέστρεφε για να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε.
Πέρασαν δύο δευτερόλεπτα, τρία, τέσσερα, πέντε.
«Νοέλια;» η φωνή του Λεονάρντο ήχησε σαν ψίθυρος στα αυτιά της.
Το χέρι του άγγιξε το μάγουλό της καθώς της έβγαζε το ύφασμα απ’ το στόμα, κι εκείνη ρίγησε. Αισθάνθηκε έντονα την παρόρμηση να φύγει μακριά του, αλλά δεν το έκανε. Απλά τραβήχτηκε λίγο και συνέχισε να κλαίει ηχηρά.
«Νοέλια…» επανέλαβε εκείνος, «ηρέμισε. Είναι εντάξει τώρα».
Κι όμως δεν ήταν. Η ζωή της είχε μετατραπεί σε κόλαση. Ήταν καταδικασμένη.
«Κύριε, καλύτερα να την αφήσουμε λίγο να ηρεμίσει» είπε η Λάνα.
«Όχι» είπε σχεδόν αμέσως εκείνος, «δεν την αφήνω μόνη».
«Εντάξει, εγώ να πηγαίνω όμως».
Η Νοέλια άνοιξε δειλά τα μάτια της και είδε την πόρτα να κλείνει. Το βάρος που πλάκωνε το στήθος της επιδεινώθηκε μόλις τα μάτια της συνάντησαν εκείνα του Λεονάρντο.
«Εγώ…» άρχισε να λέει, αλλά δεν ολοκλήρωσε. Έγειρε το κεφάλι μπροστά και έμεινε έτσι.
«Εσύ τον έβαλες;» τον ρώτησε ξαφνικά εκείνη. Ένιωθε τόσο χάλια συναισθηματικά και σωματικά. Για κάποιο λόγο ήθελε να τον πονέσει.
Σήκωσε το κεφάλι απότομα και την κοίταξε με ένα βλέμμα, που ποτέ δεν πίστευε ότι θα έβλεπε από εκείνον. Ήταν γεμάτο έκπληξη και οδύνη.
«Πως μπορείς να λες κάτι τέτοιο;» την ρώτησε δύσπιστα.
Δεν απάντησε. Απέστρεψε το βλέμμα της και προσπάθησε να συγκρατήσει το επόμενο κύμα δακρύων. Ο Λεονάρντο όμως δεν το άφησε να περάσει έτσι, την άρπαξε απ’ τον καρπό. Δεν κατάλαβα ούτε η ίδια γιατί, αλλά αμέσως άρχισε να τσιρίζει και να σέρνεται μακριά του, λες και σκόπευε να την σκοτώσει. Το ίδιο γρήγορα πετάχτηκε εκείνος όρθιος. Την κοίταξε πανικόβλητος.
«Συγγνώμη» είπε βάζοντας τα χέρια μπροστά του σε μια κίνηση που κάνει κάποιος για να ηρεμίσει ένα άγριο ζώο.
Η Νοέλια πάλεψε με τον ίδιο της τον εαυτό για να ηρεμίσει. Οι επιπτώσεις αυτού που έζησε πριν λίγη ώρα, άρχισαν ήδη να κάνουν την εμφάνισή τους. Τα δάκρυα έτρεξαν καυτά στα μάγουλά της. Η ιδέα του να αυτοκτονήσει, δεν φαινόταν και τόσο κακή πλέον.
Ο Λεονάρντο κατέβασε τα χέρια και την πλησίασε ξανά.
«Σου ορκίζομαι, Νοέλια, δεν θα έβαζα ποτέ κανέναν να σου κάνει κάτι τέτοιο. Και ξέρω ότι ίσως θεωρείς πως εγώ το διοργάνωσα όλο αυτό επειδή σε είχα φιλήσει, σε μια όχι και τόσο φιλική στάση, αλλά θέλω να ξέρεις πως ποτέ, μα το Θεό, ποτέ δεν θα σου έκανα κάτι τόσο απάνθρωπο».
Με ένα και μόνο κοίταγμα των ματιών του, ήξερε πως έλεγε την αλήθεια.
«Εντάξει» τραύλισε.
Ο Λεονάρντο αναστέναξε. «Θέλεις να σε πάω στο δωμάτιο σου;» τη ρώτησε απαλά.
«Ναι» είπε, αν και τόσο σιγανά που δεν ήταν σίγουρη ότι την είχε ακούσει.
«Θέλεις να σε κουβαλήσω;».
Έγνεψε. Παρά τα όσα έγιναν, η ιδέα του να βρεθεί στην αγκαλιά του δεν ήταν και τόσο άσχημη.
«Ωραία λοιπόν» είπε. Πήγε κοντά της και πέρασε απαλά τα χέρια του γύρω της. «Πάμε».
Τέλος Part 1