FOD _Extra 4_ Chapter (14) _Honeymoon on Beast-man Planet
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က သစ္လံုးအိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ျခေသၤႀကီးက ႏူးညံ့တဲ့ငါးမန္းသားေရေတြ အျပည့္ခင္းထားတဲ့ အိမ္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြန္းလွဲခ်ၿပီး လွ်ာႀကီးက ေအာက္ပိုင္းခါးဝတ္ကို ရစ္ပတ္ဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ျပည့္ေဖာင္းေသာတင္ပါးႏွင့္ ေျဖာင့္တန္းရွည္သြယ္ေသာ ေျခေထာက္တစ္စံုက ျမင္ကြင္းထဲ တင့္တယ္စြာေပၚလာေတာ့သည္။
"ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ.."
ျခေသၤ့ႀကီးရဲ့လွ်ာက တင္ပါးႏွစ္မႊာၾကားက အေပါက္ေလးထဲ တိုးဝင္လ်က္ေနသည္။ သူ႔လွ်ာက အတြင္းနံရံထိ တိုးဝင္ကာ စူးစမ္းေနေသာေၾကာင့္ နာသလို ထံုသလို ခံစားေနရသျဖင့္ ေက်ာက္ရႊမ္ကို သတိေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာက္ရႊမ္က သူ႔စိတ္အားထက္သန္မႈကို နည္းနည္းထိန္းခ်ဳပ္လာႏိုင္ၿပီး သူ႔ခ်စ္သူရဲ့ေနာက္ေက်ာကိုဖိၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဲလိုက္ၿပီး ခ်စ္သူေလးရဲ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့သီးသန္႔ေနရာေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါ လ်က္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏူးညံ့တဲ့အေပါက္ေလးက ေခ်ာမြတ္ေနၿပီး တင္ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြနဲ႔ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။
ေက်ာက္ရႊမ္ရဲ့လွ်ာက ခ်စ္သူေလးရဲ့တြင္းထဲကေန ထုတ္လိုက္ၿပီး တင္ပါးေလးကို နယ္ခ်ဲ႕လို႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္လ်က္ၿပီး ညည္းသံေလးေတြထြက္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ ေက်ာက္ရႊမ္က ခ်စ္သူေလးကို ပက္လက္လွန္လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းေလးက မတ္မတ္ေထာင္လို႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ရႊမ္က ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းေလးကို ျမတ္ႏိုးစြာလ်က္လိုက္သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က တင္ပါးကိုပင့္ေျမႇာက္ၿပီး သူ႔ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းကို ေက်ာက္ရႊမ္ရဲ့အာခံတြင္းထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေက်ာက္ရႊမ္က ခ်စ္သူေလးရဲ့ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းေလးကို စိတ္ပါလက္ပါ စုပ္လ်က္ေပးေနလို႔ က်ိဳးယြင္ရွန္႔ရဲ့ ရွည္သြယ္ေသာေျခအစံုက တုန္ယင္သြားသည္အထိ ေပ်ာ္ရႊင္တုန္လႈပ္သြားခဲ့သည္။
"ျမန္ျမန္.. အခ်ိန္မဆြဲနဲ႔.."
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က မ႐ိုးမယြႏွင့္ သူ႔အေနာက္ေပါက္ဝေလးထဲ လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ထည့္သြင္းခဲ့ရာ လက္သံုးေခ်ာင္းဝင္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ ျခေသၤ့ႀကီးက သူ႔ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းကိုပဲ လ်က္ေနၿပီး ဘာမွလုပ္မယ့္ပံုမေပၚလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔ခ်စ္သူေလးရဲ့ စိတ္အားထက္သန္တဲ့ပံုစံက ေက်ာက္ရႊမ္ကို ဂုဏ္ယူမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြမႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ေက်ာက္ရႊမ္က ကနဦးအရည္ၾကည္တို႔ စိုေနသည့္ သူ၏ႀကီးမားလွေသာ လိင္တံႀကီးကို ျဖည္းညင္းစြာ တစ္လက္မခ်င္း ခ်စ္သူေလးရဲ့ ႏူးညံ့ပူေႏြးတဲ့တြင္းေလးထဲ တေရြ႕ေရြ႕ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
ေက်ာက္ရႊမ္၏ ႀကီးမားေတာင့္တင္းသည့္ ညီေတာ္ေမာင္က ခ်စ္သူေလး၏တြင္းေလးထဲ တိုးဝင္သြားခ်ိန္ က်ိဳးယြင္ရွန္႔ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းမြန္သည့္ခံစားခ်က္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႔က စိတ္ကိုေျဖေလ်ာ့ၿပီး ေက်ာက္ရႊမ္က ပစၥည္းကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုပ္ယူညစ္ထားေတာ့သည္။ နာက်င္မႈေတြကို သည္းခံလိုက္ၿပီး မၾကာခင္ သာယာမႈက အစားထိုးလာေတာ့သည္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႔က အံႀကိတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ကို ျခေသၤ့ႀကီးရဲ့ခါးကို ရစ္ပတ္လိုက္ၿပီး သူ႔တြင္းေလးထဲ ေက်ာက္ရႊမ္ရဲ့ပစၥည္း ပိုနက္နက္တိုးဝင္လာေစရန္ လုပ္လိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုကို တသားတည္းျဖစ္သြားေစသည္။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ဟင္းလင္းျပင္ထဲေရာက္သြားသလို ေကာင္းလြန္းသည့္ခံစားခ်က္က ႏွစ္ဦးလံုးဆီ ျပန္႔ႏွံ႔သြားသည္။ ေက်ာက္ရႊမ္၏ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းႀကီးက ႀကီးမားသည့္အျပင္ ရွည္လည္းရွည္သျဖင့္ က်ိဳးယြင္ရွန္႔၏က်ဥ္းေသာတြင္းေလးထဲ ဝင္ထြက္ေနသည့္ျမင္ကြင္းက ႐ူးေလာက္စရာ ယစ္မူးဖြယ္ျဖစ္သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႔သည္ လက္တစ္ဖက္က သူ႔ဝမ္းဗိုက္ေလးကိုအုပ္ကိုင္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္က သူ႔ခ်စ္သူ၏လိင္တံႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။
"လႈပ္ရွားေတာ့ေလ.. အ႐ူး.. ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ အာ႐ံုပ်ံ႕လြင့္ေနတာလဲ.. အစာစားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာလား.."
"ဘာအစာစားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာလဲ.. ငါက မင္းကိုစားေနရတာနဲ႔ လံုေလာက္ၿပီ.."
ေက်ာက္ရႊမ္က အသံနိမ့္နိမ့္နဲ႔ ညည္းတြားလိုက္ၿပီး သူ႔ညီေလးကိုဆြဲထုတ္လို႔ ျဖဴေဖြးေသာတင္ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အသံျမည္ေအာင္ papapa ေတာ့သည္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႔က ေက်ာက္ရႊမ္ေပၚ လံုးဝက်႐ံႈးသည္ကိုဝန္မခံဘဲ ျခေသၤ့ႀကီးရဲ့ သူ႔ကိုျပည့္ဝစြာမျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မႈကို ေလွာင္ေျပာင္လိုက္သည္။
ေက်ာက္ရႊမ္ရဲ့ သူ႔ခ်စ္သူေလးကို အႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္က အိပ္ယာထက္မွာ ညည္းတြားတာ၊ ရယ္ေမာက်ီစယ္တာပဲျဖစ္တယ္။ ေက်ာက္ရႊမ္က သူ႔ပစၥည္းႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး တရွိန္ထိုးေဆာင့္ထည့္ၿပီး သူ႔ေအာက္ကခ်စ္သူေလး ေအာ္ဟစ္ေတာင္းပန္ေနရေအာင္ ႏွိပ္စက္ေတာ့သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က မေတာင္းပန္ဘဲ ၿပီးခ်င္ေနသည့္သူ႔ငယ္ပါကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေတာင့္ခံထားသည္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔အေနာက္ေပါက္ေလးရဲ့ အတြင္းနံရံေတြက ျခေသၤ့ႀကီးရဲ့လိင္တံဝင္လာတာနဲ႔ ညစ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္က အခ်ိန္မဆြဲဘဲ စည္းခ်က္ညီညီ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကေတာ့သည္။ ခရီးတစ္ဝက္မွာ ေက်ာက္ရႊမ္က သူ႔ခ်စ္သူေလးရဲ့ကိုယ္ကို ဆြဲလွည့္ၿပီး အရွိန္တင္လႈပ္ရွားလိုက္ၿပီး က်ိဳးယြင္ရွန္႔၏ကိုယ္ထဲ ေစးကပ္သည့္အရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံက်သြားေစေတာ့သည္။
ေက်ာက္ရႊမ္နဲ႔အတူ က်ိဳးယြင္ရွန္႔လည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ၿပီးေျမာက္သြားေတာ့သည္။ ေက်ာက္ရႊမ္သည္ ခ်စ္သူေလးရဲ့ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးသည့္အျပင္ နီျမန္းစိုအိေနေသာ တြင္းဝေလးမွ တစိမ့္စိမ့္စီးက်ေနသည့္ အရည္အားလံုးကို သန္႔စင္သြားေအာင္ လွ်ာႏွင့္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး အရည္အားလံုးကို ၿမိဳခ်ၿပီးေနာက္ ေက်နပ္စြာႏွင့္ ခ်စ္သူေလးကို လက္ေမာင္းၾကားဆြဲသြင္းကာ တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႔လည္း ေမာေမာႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။
တစ္နာရီၾကာၿပီးေနာက္ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ႏွင့္ ဘိုင္က သစ္သီးႏွင့္ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားပါသည့္ အိတ္မ်ားကို သယ္ကာ ျပန္ေရာက္လာေတာ့သည္။
ခြန္းက ဘိုင္ရဲ့ဟိန္းသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး သူတို႔သစ္လံုးအိမ္ဆီ ကီလိုရာေက်ာ္ေလးတဲ့ ငါးနဲ႔အတူ ျပန္ေရာက္ေနတာသိလိုက္သည္။ ခြန္းက သူ႔ခါးဝတ္ကေရကို ညႇစ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔ျပန္လာခဲ့သည္။
သူတို႔ဘိုင္ယန္မ်ိဳးႏြယ္က ေယာက္်ားမ်ားက ေန႔အခ်ိန္တြင္ အဝတ္မပါဘဲ ေတာလည္ေလ့ရွိၾကသည္။ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ကေတာ့ ဒီအေလ့အထကို ယဥ္ပါးေနၿပီျဖစ္သည္။
ေက်ာက္ရႊမ္က ဒီလိုေရွးဦးလူမ်ိဳးစုေတြရဲ့ အေလ့အထကို မႀကံဳဖူးေသာေၾကာင့္ ခြန္းက ကိုယ္လံုးတီးႏွင့္ျပန္လာသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူကိုခ်န္ထားရစ္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚကခုန္ခ်လိုက္သည္။ သစ္ပင္ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားကို လက္ဝါးႏွင့္အုပ္ကာ ခြန္းကို ေဒါသတႀကီးဟိန္းေဟာက္လိုက္သည္။
ခြန္းက စိတ္႐ႈပ္သြားေတာ့ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က အျမန္ရွင္းျပလိုက္သည္။
"ေရႊျခေသၤ့ႀကီးက ခင္ဗ်ားခါးဝတ္ကို အျမန္ျပန္ဝတ္ခိုင္းေနတာ.. ၿပီးေတာ့ နတ္ဘုရားေလးကို ဒီျမင္ကြင္းကို သူက ျမင္ခြင့္မျပဳဘူး.. ဒါ့အျပင္ ေနာက္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ား နတ္ဘုရားလူငယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္မေနပါနဲ႔.. ေရႊျခေသၤ့ႀကီးက အရမ္းသဝန္တိုေနတာ.."
ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကေတာ့ သူခံစားရတာကို ထည့္ေျပာလိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။ ခြန္းက ခ်က္ခ်င္း ခါးဝတ္ကိုျပန္ဝတ္ၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
ေက်ာက္ရႊမ္က မေက်နပ္ေသးေပမယ့္ ေဒါသထြက္တဲ့အမူအယာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ိဳးယြင္ရွန္႔က မ်က္ႏွာေပၚကျခေသၤ့ေမႊးေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။
"ဒါ ဘာလဲ.."
သူက အဝါေတာက္ေတာက္အသီးကို ေကာက္ယူၿပီး ေမးလိုက္သည္။
"ဒါက အခ်ဥ္သီး.. မင္းသြားေတြကို ပ်က္စီးေစလိမ့္မယ္.. ဘယ္ေတာ့မွမစားနဲ႔.."
ခြန္းက ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ကို ဦးတည္တိုက္ခိုက္လိုက္သည္။ ဒီအခ်ဥ္သီးက စားလို႔မရပါဘူးဆိုတာ အႀကိမ္မ်ားစြာေျပာခဲ့ေပမယ့္ သူက အၿမဲ ဒီအသီးကို ခူးဆြတ္လာေလ့ရွိသည္။ အက္ဒီက ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို အၿမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူဘာအသီးေတြ ခူးဆြတ္လာသလဲဆိုတာ ေမးေလ့ရွိတာ မထူးဆန္းပါဘူး။
"မင္းတို႔ေတြက ဒီသံပုရာသီးကို ဘယ္လိုစားရမလဲဆိုတာ မသိၾကဘူး.. ဒီအသီးကို ေသခ်ာသံုးတတ္ရင္ စားစရာရဲ့အရသာကို အေတာ္ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္.."
ခုတေလာ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က ခြန္းရဲ့အျပဳအမူေၾကာင့္ ပိုပိုစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လာမိသည္။ အရင္တုန္းက ခြန္းက တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ၿပီး လူေကာင္းလို႔ သူထင္ခဲ့မိသည္။ အနီးကပ္ေနမိမွ ဒီလူက ဘယ္ေလာက္ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာသည္။ ဒီလူက သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ မယံုၾကည္ခဲ့ဘူးဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ေပ။
ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က ခြန္းရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အေရးမစိုက္ပါ။ သူ႔ဆီမွာ နတ္ဘုရားလူငယ္၊ ေရႊေရာင္ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ ဘိုင္တို႔ရွိေနၿပီ။ ဒါဆို လံုေလာက္ေနၿပီ။ သူက နတ္ဘုရားလူငယ္က သံပုရာသီးကိုယူၿပီး ျခေသၤ့ႀကီးရဲ့ပါးစပ္ထဲ ညစ္ထည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရယ္ေမာလိုက္မိသည္။ သံပုရာသီးက ခ်ဥ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ျခေသၤ့ႀကီးရဲ့အေမႊးေတြ ေထာင္ထသြားေပမယ့္ သူက မျငင္းဆန္ရဲေပ။
ဘိုင္က တုန္လႈပ္သြားၿပီး ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ကို ဆိုးဝါးစြာစိုက္ၾကည့္ကာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က သူ႔ကိုလိုက္ဖမ္းေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ သံပုရာသီးကို သိမ္းဆည္းရလိုက္သည္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႔နဲ႔ ျခေသၤ့ႀကီးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လံုးေထြးေဆာ့ကစားေနၾကသည္။
ခြန္းသည္ ရႊံ႕ဝါႏွင့္ သစ္လံုးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္သလဲဆိုတာ သိရေအာင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေလ့လာလိုက္သည္။ ေန႔တစ္ဝက္ေလာက္ေလ့လာတာေတာင္ ဘယ္လိုေဆာက္ထားတယ္ဆိုတာ သူလံုးဝနားမလည္ေတာ့ေပ။ သူက ေခါင္းကိုယမ္းလိုက္ၿပီး သူဖမ္းလာသည့္ငါးႀကီးကို ကင္ဖို႔ ေျမကြက္လပ္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ငါးႀကီးက ႀကီးလြန္းလို႔ တူးမသြားဖို႔ ဆက္တိုက္လွည့္ေပးေနဖို႔လိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးကို ေသခ်ာထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔က ခက္ခဲတယ္။
ဘိုင္ယန္မ်ိဳးႏြယ္ထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္တာက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့တာဝန္ျဖစ္ၿပီး အမ်ိဳးသားေတြက အမဲလိုက္ဖို႔ပဲ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘိုင္က အမ်ိဳးသမီးေတြခ်က္ျပဳတ္တဲ့ေနရာကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာ မလုပ္ခဲ့ဖူးလို႔ ဘယ္လိုခ်က္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခါမွမခ်က္ဖူးဘူး။ သူက မီးေမႊးေပမယ့္ မီးခိုအူထြက္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လာခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ငါးကိုကင္ၿပီးသြားရင္ေတာင္ ငါးညွီနံ႔နံေနမွာကိုေတြးၿပီး စားခ်င္စိတ္ေတာင္ေပ်ာက္သြားတယ္။
ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က ခရမ္းသီးကိုလွီးခၽြတ္ၿပီး ငါးေျခာက္နဲ႔ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ သူက အသီးအရြက္ေတြကို ေဆးေၾကာၿပီး ေယာက္သြားခြံႀကီးထဲထည့္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေနတယ္။ ဒီညစာကိုစားၿပီးတာနဲ႔ ဒီအုပ္စု ေသဆံုးမွာေသခ်ာတယ္။ ဒါဆို သူတို႔ပိုင္တဲ့ရတနာေတြကို သူ အလြယ္တကူသြားယူၿပီး သူ႔မ်ိဳးႏြယ္စုဆီကို ျပန္သြားႏိုင္ေတာ့မယ္။
ဒီအေဆာက္အဦးတည္ေဆာက္ပံုကို ရွာမန္ကိုေခၚၿပီး ၾကည့္ခုိင္းရမယ္။ ရွာမန္က ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့သူျဖစ္လို႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သူေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မွာပဲ။ ဒါဆို ရွာမန္က အခ်ိန္တိုအတြင္း တတ္ေျမာက္သြားမွာေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ ခြန္းရဲ့အၿပံဳးက ပိုေတာက္ပလာၿပီး ငါးကင္ရင္း စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္လို႔လာတယ္။
မၾကာခင္မွာ ေလထုထဲမွာ သူတစ္ခါမွမရဖူးတဲ့ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔တစ္ခုကို ရလိုက္တယ္။ ခြန္းက သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘဲ အဆုတ္တစ္ခုလံုးျပည့္ေအာင္ ေမႊးရနံ႔ကို ႐ူသြင္းလိုက္မိေတာ့တယ္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႔နဲ႔ ေက်ာက္ရႊမ္ရဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ေတာက္ပလို႔ေနတယ္။ သူတို႔က ေသခ်ာခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ဟင္းလ်ာကို မစားရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ရဲ့ အခ်က္အျပဳတ္စြမ္းရည္က တကယ္ကိုေတာ္လြန္းတယ္။ ႐ိုးရွင္းတဲ့အရာေတြသံုးၿပီး အရသာရွိေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။
"ခဏသည္းခံပါဦး.. ခ်က္လို႔ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဝစုကိုေပးပါ့မယ္.."
ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က ဟင္းရဲ့ေမႊးရနံ႔ေၾကာင့္ စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုင္ရဲ့လက္ကို အသာပုတ္ၿပီး လက္သည္းကိုျပန္သိမ္းဖို႔ ပုတ္ေပးလိုက္တယ္။
ဘိုင္က ပါးစပ္က တီးတိုးအသံလုပ္ၿပီး လက္သည္းကိုျပန္ဝွက္လိုက္တဲ့ျမင္ကြင္းက ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္လာေစတယ္။
အခုခ်ိန္မွာ ခြန္းက အရမ္းကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနတယ္။ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္ခ်က္ျပဳတ္လိုက္တဲ့ ခရမ္းသီးႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ဒီေလာက္ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႔ ထြက္လာမယ္လို႔ သူလံုးဝထင္မထားမိဘူး။ ဒီရနံ႔ေတြက အဆိပ္ရွိမယ့္ပံုမရွိဘူး။ ခြန္းက ႏွာေခါင္းကိုလက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ဒီရနံ႔ရဲ့ဆြဲေဆာင္မႈကို ျငင္းဆန္ဖို႔လုပ္ေနတယ္။
"ညစာရၿပီ.. ခြန္း.. မင္း လာမွာလား.."
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က ဟင္းလ်ာကို မီးဖိုေပၚကခ်လိုက္ၿပီး ေက်ာက္တံုးစားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။
ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က ယဥ္ေက်းစြာဖိတ္ေခၚလိုက္ေပမယ့္ သူက အျပင္လူသက္သက္သာျဖစ္လို႔ သူပါဝင္လာရင္ ညစာစားခ်ိန္ေလးက ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏွင့္ သူက ဝင္မလာဘဲ ငါးကင္ကိုပဲ လက္ညိႈးထိုးျပလိုက္တယ္။ သူကင္ထားသည့္ငါးက သူ႔တစ္ေယာက္စာအတြက္ ေကာင္းေကာင္းဖူလံုေနၿပီျဖစ္တယ္။ သူက တံေတြးကိုၿမိဳခ်လိုက္ၿပီး ညစာစားပြဲက ညစာကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သားရဲႏွစ္ေကာင္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး မၾကာခင္ အဆိပ္မိၿပီး လဲက်ေသဆံုးမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ သူတို႔ပါးစပ္အျပည့္ စားေသာက္ေနတာေတာင္ သူတို႔က ေကာင္းမြန္စြာရွိေနဆဲပဲ။
အဆိပ္မမိဘူးလား..။ အဆိပ္တက္တာ ေႏွးတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခဏထပ္ေစာင့္ရမယ္။
ခြန္းက ညစာဝိုင္းက ေနာက္ဆံုးမွထြက္သြားတဲ့သူကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခြန္းက သူ႔ညစာကိုစားဖို႔ ငါးကင္ကိုဖဲ့လိုက္ၿပီး အ႐ိုးမစူးေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲစားေနတယ္။ ငါးညွီနံ႔က သူ႔ႏွာေခါင္းထဲတိုးဝင္လာၿပီး ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္ေတာင္ျဖစ္လာတယ္။
ဒီေတာထဲမွာ သား႐ိုင္းတိရိစာၦန္ေတြ ေပါေနပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္အသားမစားဘဲ ငါးကိုစားေနၾကတာလဲ။ ငါးထက္ အသားက ပိုအရသာရွိတာပဲ။ ဒီျခေသၤ့က ေတာအုပ္ကိုသိမ္းပိုက္ၿပီး သား႐ိုင္းေတြကိုထိန္းသိမ္းတာ ယာယီပါပဲ။ ဒီအရာအားလံုး ဘိုင္ယန္မ်ိဳးဆက္ေတြပဲ ပိုင္ဆိုင္ရမွာေသခ်ာတယ္။ တိုးပြားလာတဲ့သား႐ိုင္းေတြက ဘိုင္ယန္ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဝလင္ေအာင္ ေကၽြးေမြးႏိုင္မွာေသခ်ာတယ္။
ခြန္းက ဘယ္လိုသယ္ေဆာင္သြားရမလဲဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ေနတယ္။ သူက မ်ိဳး႐ိုးျမင့္တဲ့ျခေသၤ့နဲ႔ က်ားျဖဴအေသေကာင္ႏွစ္ေကာင္အျပင္ ဆားအိတ္နဲ႔ အနီေရာင္သလင္းေက်ာက္ကိုသယ္ၿပီး ဘုိင္ယန္မ်ိဳးႏြယ္ဆီကို ျပန္လည္ယူေဆာင္သြားႏိုင္ရင္ သူ႔အဆင့္အတန္းအရည္အခ်င္းက စစ္သည္ေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ေနရာနဲ႔ေတာင္ ထိုက္တန္လာႏိုင္တယ္။
ဒီလုိစိတ္ကူးယဥ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔အတြက္အိပ္မက္ဆိုးေတြ စတင္လာပါၿပီ။ သား႐ိုင္းႏွစ္ေကာင္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္က အဆိပ္မမိဘဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလွ်ာက္လာၾကၿပီး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ႏႈတ္ဆက္ကာ အိပ္စက္ဖို႔ သူတို႔သစ္လံုးအိမ္ဆီကို တက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔က ခြန္းရဲ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အမူအယာကို လံုးဝလ်စ္လ်ဴ႐ႈထားၾကတယ္။
ခြန္းက ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ထိ စိတ္ရွည္စြာေစာင့္ေနေသာ္လည္း မိုးလင္းေတာ့ ေရွာင္အမ္းခၽြမ္က တက္ၾကြစြာျဖင့္ ႀကိဳးေလွကားကေန ေလွ်ာဆင္းလာခဲ့တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ပိုလို႔ေတာင္ အားျပည့္ေနပံုရတယ္။ ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။ ခရမ္းသီးနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက အဆိပ္မရွိဘူးလား။ သူတို႔ဘိုးေဘးမ်ားေျပာခဲ့တာ မွားေနတာလား။
ခြန္းက လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားၿပီး အမူအယာက မည္းေမွာင္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘိုးေဘးမ်ား၏ေရွးထံုးစကား မွန္သည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာယူဆလိုက္ၿပီး ဒီဟင္းထဲမွာ အဆိပ္ပမာဏနည္းေသးလို႔ မထိခိုက္တာဆိုၿပီး ယူဆလိုက္သည္။ သူ ဆက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋
FOD _Extra 4_ Chapter (14) _Honeymoon on Beast-man Planet
ကျိုးယွင်ရှန့်က သစ်လုံးအိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ ခြင်္သေကြီးက နူးညံ့တဲ့ငါးမန်းသားရေတွေ အပြည့်ခင်းထားတဲ့ အိမ်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွန်းလှဲချပြီး လျှာကြီးက အောက်ပိုင်းခါးဝတ်ကို ရစ်ပတ်ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ပြည့်ဖောင်းသောတင်ပါးနှင့် ဖြောင့်တန်းရှည်သွယ်သော ခြေထောက်တစ်စုံက မြင်ကွင်းထဲ တင့်တယ်စွာပေါ်လာတော့သည်။
"ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါ.."
ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့လျှာက တင်ပါးနှစ်မွှာကြားက အပေါက်လေးထဲ တိုးဝင်လျက်နေသည်။ သူ့လျှာက အတွင်းနံရံထိ တိုးဝင်ကာ စူးစမ်းနေသောကြောင့် နာသလို ထုံသလို ခံစားနေရသဖြင့် ကျောက်ရွှမ်ကို သတိပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ကျောက်ရွှမ်က သူ့စိတ်အားထက်သန်မှုကို နည်းနည်းထိန်းချုပ်လာနိုင်ပြီး သူ့ချစ်သူရဲ့နောက်ကျောကိုဖိပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ချဲလိုက်ပြီး ချစ်သူလေးရဲ့ ပျော့ပျောင်းတဲ့သီးသန့်နေရာလေးကို ထပ်ခါထပ်ခါ လျက်နေသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနူးညံ့တဲ့အပေါက်လေးက ချောမွတ်နေပြီး တင်ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေနဲ့ အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းလှသည်။
ကျောက်ရွှမ်ရဲ့လျှာက ချစ်သူလေးရဲ့တွင်းထဲကနေ ထုတ်လိုက်ပြီး တင်ပါးလေးကို နယ်ချဲ့လို့ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လျက်ပြီး ညည်းသံလေးတွေထွက်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ကျောက်ရွှမ်က ချစ်သူလေးကို ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ ကျောက်စိမ်းချောင်းလေးက မတ်မတ်ထောင်လို့နေပြီဖြစ်သည်။ ကျောက်ရွှမ်က ကျောက်စိမ်းချောင်းလေးကို မြတ်နိုးစွာလျက်လိုက်သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က တင်ပါးကိုပင့်မြှောက်ပြီး သူ့ကျောက်စိမ်းချောင်းကို ကျောက်ရွှမ်ရဲ့အာခံတွင်းထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကျောက်ရွှမ်က ချစ်သူလေးရဲ့ကျောက်စိမ်းချောင်းလေးကို စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်လျက်ပေးနေလို့ ကျိုးယွင်ရှန့်ရဲ့ ရှည်သွယ်သောခြေအစုံက တုန်ယင်သွားသည်အထိ ပျော်ရွှင်တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်။
"မြန်မြန်.. အချိန်မဆွဲနဲ့.."
ကျိုးယွင်ရှန့်က မရိုးမယွနှင့် သူ့အနောက်ပေါက်ဝလေးထဲ လက်ချောင်းနှင့်ထည့်သွင်းခဲ့ရာ လက်သုံးချောင်းဝင်နေပြီဆိုပေမယ့် ခြင်္သေ့ကြီးက သူ့ကျောက်စိမ်းချောင်းကိုပဲ လျက်နေပြီး ဘာမှလုပ်မယ့်ပုံမပေါ်လို့ တိုက်တွန်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့ချစ်သူလေးရဲ့ စိတ်အားထက်သန်တဲ့ပုံစံက ကျောက်ရွှမ်ကို ဂုဏ်ယူမှု၊ ပျော်ရွှင်တက်ကြွမှုကို ဖြစ်စေသည်။ ကျောက်ရွှမ်က ကနဦးအရည်ကြည်တို့ စိုနေသည့် သူ၏ကြီးမားလှသော လိင်တံကြီးကို ဖြည်းညင်းစွာ တစ်လက်မချင်း ချစ်သူလေးရဲ့ နူးညံ့ပူနွေးတဲ့တွင်းလေးထဲ တရွေ့ရွေ့ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
ကျောက်ရွှမ်၏ ကြီးမားတောင့်တင်းသည့် ညီတော်မောင်က ချစ်သူလေး၏တွင်းလေးထဲ တိုးဝင်သွားချိန် ကျိုးယွင်ရှန့်ကို အံ့သြစရာကောင်းမွန်သည့်ခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ ကျိုးယွင်ရှန့်က စိတ်ကိုဖြေလျော့ပြီး ကျောက်ရွှမ်က ပစ္စည်းကို တတ်နိုင်သလောက် စုပ်ယူညစ်ထားတော့သည်။ နာကျင်မှုတွေကို သည်းခံလိုက်ပြီး မကြာခင် သာယာမှုက အစားထိုးလာတော့သည်။ ကျိုးယွင်ရှန့်က အံကြိတ်လိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်ကို ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့ခါးကို ရစ်ပတ်လိုက်ပြီး သူ့တွင်းလေးထဲ ကျောက်ရွှမ်ရဲ့ပစ္စည်း ပိုနက်နက်တိုးဝင်လာစေရန် လုပ်လိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကို တသားတည်းဖြစ်သွားစေသည်။
ချက်ချင်းပဲ နှစ်ဦးစလုံးမှာ ဟင်းလင်းပြင်ထဲရောက်သွားသလို ကောင်းလွန်းသည့်ခံစားချက်က နှစ်ဦးလုံးဆီ ပြန့်နှံ့သွားသည်။ ကျောက်ရွှမ်၏ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းကြီးက ကြီးမားသည့်အပြင် ရှည်လည်းရှည်သဖြင့် ကျိုးယွင်ရှန့်၏ကျဉ်းသောတွင်းလေးထဲ ဝင်ထွက်နေသည့်မြင်ကွင်းက ရူးလောက်စရာ ယစ်မူးဖွယ်ဖြစ်သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့်သည် လက်တစ်ဖက်က သူ့ဝမ်းဗိုက်လေးကိုအုပ်ကိုင်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က သူ့ချစ်သူ၏လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ တိုက်တွန်းလိုက်သည်။
"လှုပ်ရှားတော့လေ.. အရူး.. ခင်ဗျား ဘာကြောင့် အာရုံပျံ့လွင့်နေတာလဲ.. အစာစားဖို့ မျှော်လင့်နေတာလား.."
"ဘာအစာစားဖို့ မျှော်လင့်ရမှာလဲ.. ငါက မင်းကိုစားနေရတာနဲ့ လုံလောက်ပြီ.."
ကျောက်ရွှမ်က အသံနိမ့်နိမ့်နဲ့ ညည်းတွားလိုက်ပြီး သူ့ညီလေးကိုဆွဲထုတ်လို့ ဖြူဖွေးသောတင်ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို အသံမြည်အောင် papapa တော့သည်။ ကျိုးယွင်ရှန့်က ကျောက်ရွှမ်ပေါ် လုံးဝကျရှုံးသည်ကိုဝန်မခံဘဲ ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့ သူ့ကိုပြည့်ဝစွာမဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှုကို လှောင်ပြောင်လိုက်သည်။
ကျောက်ရွှမ်ရဲ့ သူ့ချစ်သူလေးကို အကြိုက်ဆုံးအချက်က အိပ်ယာထက်မှာ ညည်းတွားတာ၊ ရယ်မောကျီစယ်တာပဲဖြစ်တယ်။ ကျောက်ရွှမ်က သူ့ပစ္စည်းကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တရှိန်ထိုးဆောင့်ထည့်ပြီး သူ့အောက်ကချစ်သူလေး အော်ဟစ်တောင်းပန်နေရအောင် နှိပ်စက်တော့သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က မတောင်းပန်ဘဲ ပြီးချင်နေသည့်သူ့ငယ်ပါကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး တောင့်ခံထားသည်။ ဒါ့အပြင် သူ့အနောက်ပေါက်လေးရဲ့ အတွင်းနံရံတွေက ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့လိင်တံဝင်လာတာနဲ့ ညစ်ထားလိုက်တော့သည်။
လူတစ်ယောက်နှင့် ခြင်္သေ့တစ်ကောင်က အချိန်မဆွဲဘဲ စည်းချက်ညီညီ ချစ်တင်းနှောနေကြတော့သည်။ ခရီးတစ်ဝက်မှာ ကျောက်ရွှမ်က သူ့ချစ်သူလေးရဲ့ကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်ပြီး အရှိန်တင်လှုပ်ရှားလိုက်ပြီး ကျိုးယွင်ရှန့်၏ကိုယ်ထဲ စေးကပ်သည့်အရည်များဖြင့် ပြည့်လျှံကျသွားစေတော့သည်။
ကျောက်ရွှမ်နဲ့အတူ ကျိုးယွင်ရှန့်လည်း တစ်ပြိုင်တည်း ပြီးမြောက်သွားတော့သည်။ ကျောက်ရွှမ်သည် ချစ်သူလေးရဲ့ကျောက်စိမ်းချောင်းကို လျှာနှင့်လျက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးသည့်အပြင် နီမြန်းစိုအိနေသော တွင်းဝလေးမှ တစိမ့်စိမ့်စီးကျနေသည့် အရည်အားလုံးကို သန့်စင်သွားအောင် လျှာနှင့်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အရည်အားလုံးကို မြိုချပြီးနောက် ကျေနပ်စွာနှင့် ချစ်သူလေးကို လက်မောင်းကြားဆွဲသွင်းကာ တရေးအိပ်လိုက်တော့သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့်လည်း မောမောနှင့် ငြိမ်သက်စွာ အိပ်မောကျသွားတော့သည်။
တစ်နာရီကြာပြီးနောက် ရှောင်အမ်းချွမ်နှင့် ဘိုင်က သစ်သီးနှင့်ဟင်းသီးဟင်းရွက်များပါသည့် အိတ်များကို သယ်ကာ ပြန်ရောက်လာတော့သည်။
ခွန်းက ဘိုင်ရဲ့ဟိန်းသံကိုကြားလိုက်ရပြီး သူတို့သစ်လုံးအိမ်ဆီ ကီလိုရာကျော်လေးတဲ့ ငါးနဲ့အတူ ပြန်ရောက်နေတာသိလိုက်သည်။ ခွန်းက သူ့ခါးဝတ်ကရေကို ညှစ်ချလိုက်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ပြန်လာခဲ့သည်။
သူတို့ဘိုင်ယန်မျိုးနွယ်က ယောက်ျားများက နေ့အချိန်တွင် အဝတ်မပါဘဲ တောလည်လေ့ရှိကြသည်။ ရှောင်အမ်းချွမ်ကတော့ ဒီအလေ့အထကို ယဉ်ပါးနေပြီဖြစ်သည်။
ကျောက်ရွှမ်က ဒီလိုရှေးဦးလူမျိုးစုတွေရဲ့ အလေ့အထကို မကြုံဖူးသောကြောင့် ခွန်းက ကိုယ်လုံးတီးနှင့်ပြန်လာသည်ကိုတွေ့တော့ သူ့ချစ်သူကိုချန်ထားရစ်ပြီး သစ်ပင်ပေါ်ကခုန်ချလိုက်သည်။ သစ်ပင်အောက်ကိုရောက်တော့ မျက်လုံးများကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ကာ ခွန်းကို ဒေါသတကြီးဟိန်းဟောက်လိုက်သည်။
ခွန်းက စိတ်ရှုပ်သွားတော့ ရှောင်အမ်းချွမ်က အမြန်ရှင်းပြလိုက်သည်။
"ရွှေခြင်္သေ့ကြီးက ခင်ဗျားခါးဝတ်ကို အမြန်ပြန်ဝတ်ခိုင်းနေတာ.. ပြီးတော့ နတ်ဘုရားလေးကို ဒီမြင်ကွင်းကို သူက မြင်ခွင့်မပြုဘူး.. ဒါ့အပြင် နောက်ဆိုရင် ခင်ဗျား နတ်ဘုရားလူငယ်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်မနေပါနဲ့.. ရွှေခြင်္သေ့ကြီးက အရမ်းသဝန်တိုနေတာ.."
နောက်ဆုံးစာကြောင်းကတော့ သူခံစားရတာကို ထည့်ပြောလိုက်တာပဲဖြစ်တယ်။ ခွန်းက ချက်ချင်း ခါးဝတ်ကိုပြန်ဝတ်ပြီး တောင်းပန်လိုက်သည်။
ကျောက်ရွှမ်က မကျေနပ်သေးပေမယ့် ဒေါသထွက်တဲ့အမူအယာတော့ မရှိတော့ဘူး။ ကျိုးယွင်ရှန့်က မျက်နှာပေါ်ကခြင်္သေ့မွှေးတွေကို ဖယ်ရှားပြီး ဘာမှမဖြစ်သလို မီးဖိုချောင်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။
"ဒါ ဘာလဲ.."
သူက အဝါတောက်တောက်အသီးကို ကောက်ယူပြီး မေးလိုက်သည်။
"ဒါက အချဉ်သီး.. မင်းသွားတွေကို ပျက်စီးစေလိမ့်မယ်.. ဘယ်တော့မှမစားနဲ့.."
ခွန်းက ရှောင်အမ်းချွမ်ကို ဦးတည်တိုက်ခိုက်လိုက်သည်။ ဒီအချဉ်သီးက စားလို့မရပါဘူးဆိုတာ အကြိမ်များစွာပြောခဲ့ပေမယ့် သူက အမြဲ ဒီအသီးကို ခူးဆွတ်လာလေ့ရှိသည်။ အက်ဒီက ဒါကြောင့် သူ့ကို အမြဲတမ်းစောင့်ကြည့်ပြီး တစ်နေ့တစ်နေ့ သူဘာအသီးတွေ ခူးဆွတ်လာသလဲဆိုတာ မေးလေ့ရှိတာ မထူးဆန်းပါဘူး။
"မင်းတို့တွေက ဒီသံပုရာသီးကို ဘယ်လိုစားရမလဲဆိုတာ မသိကြဘူး.. ဒီအသီးကို သေချာသုံးတတ်ရင် စားစရာရဲ့အရသာကို အတော်ကောင်းအောင်လုပ်နိုင်တယ်.."
ခုတလော ရှောင်အမ်းချွမ်က ခွန်းရဲ့အပြုအမူကြောင့် ပိုပိုစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်လာမိသည်။ အရင်တုန်းက ခွန်းက တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်ပြီး လူကောင်းလို့ သူထင်ခဲ့မိသည်။ အနီးကပ်နေမိမှ ဒီလူက ဘယ်လောက်ခေါင်းမာတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်လာသည်။ ဒီလူက သူ့ကို ဘယ်တုန်းကမှ မယုံကြည်ခဲ့ဘူးဆိုတာ မငြင်းနိုင်ပေ။
ရှောင်အမ်းချွမ်က ခွန်းရဲ့ထင်မြင်ချက်ကို အရေးမစိုက်ပါ။ သူ့ဆီမှာ နတ်ဘုရားလူငယ်၊ ရွှေရောင်ခြင်္သေ့ကြီးနဲ့ ဘိုင်တို့ရှိနေပြီ။ ဒါဆို လုံလောက်နေပြီ။ သူက နတ်ဘုရားလူငယ်က သံပုရာသီးကိုယူပြီး ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့ပါးစပ်ထဲ ညစ်ထည့်နေတာတွေ့တော့ ပျော်ရွှင်စွာရယ်မောလိုက်မိသည်။ သံပုရာသီးက ချဉ်လွန်းသောကြောင့် ခြင်္သေ့ကြီးရဲ့အမွှေးတွေ ထောင်ထသွားပေမယ့် သူက မငြင်းဆန်ရဲပေ။
ဘိုင်က တုန်လှုပ်သွားပြီး ရှောင်အမ်းချွမ်ကို ဆိုးဝါးစွာစိုက်ကြည့်ကာ ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။ ရှောင်အမ်းချွမ်က သူ့ကိုလိုက်ဖမ်းတော့ သူ့လက်ထဲမှာ သံပုရာသီးကို သိမ်းဆည်းရလိုက်သည်။ ကျိုးယွင်ရှန့်နဲ့ ခြင်္သေ့ကြီးက ပျော်ရွှင်စွာ လုံးထွေးဆော့ကစားနေကြသည်။
ခွန်းသည် ရွှံ့ဝါနှင့် သစ်လုံးများဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော မီးဖိုချောင်ကို ဘယ်လိုတည်ဆောက်သလဲဆိုတာ သိရအောင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး လေ့လာလိုက်သည်။ နေ့တစ်ဝက်လောက်လေ့လာတာတောင် ဘယ်လိုဆောက်ထားတယ်ဆိုတာ သူလုံးဝနားမလည်တော့ပေ။ သူက ခေါင်းကိုယမ်းလိုက်ပြီး သူဖမ်းလာသည့်ငါးကြီးကို ကင်ဖို့ မြေကွက်လပ်တစ်ခုကို တွေ့လိုက်သည်။ ငါးကြီးက ကြီးလွန်းလို့ တူးမသွားဖို့ ဆက်တိုက်လှည့်ပေးနေဖို့လိုတယ်။ ဒါပေမယ့် မီးကို သေချာထိန်းချုပ်ဖို့က ခက်ခဲတယ်။
ဘိုင်ယန်မျိုးနွယ်ထဲမှာ ချက်ပြုတ်တာက အမျိုးသမီးတွေရဲ့တာဝန်ဖြစ်ပြီး အမျိုးသားတွေက အမဲလိုက်ဖို့ပဲ တာဝန်ရှိတယ်။ ဘိုင်က အမျိုးသမီးတွေချက်ပြုတ်တဲ့နေရာကို ဝင်ရောက်စွက်ဖက်တာ မလုပ်ခဲ့ဖူးလို့ ဘယ်လိုချက်ရမယ်ဆိုတာ မသိဘူး။ ဒီလိုမျိုး တစ်ခါမှမချက်ဖူးဘူး။ သူက မီးမွှေးပေမယ့် မီးခိုအူထွက်နေတာကြောင့် စိတ်ပျက်လာခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် ငါးကိုကင်ပြီးသွားရင်တောင် ငါးညှီနံ့နံနေမှာကိုတွေးပြီး စားချင်စိတ်တောင်ပျောက်သွားတယ်။
ရှောင်အမ်းချွမ်က ခရမ်းသီးကိုလှီးချွတ်ပြီး ငါးခြောက်နဲ့ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတယ်။ သူက အသီးအရွက်တွေကို ဆေးကြောပြီး ယောက်သွားခွံကြီးထဲထည့်ပြီး ချက်ပြုတ်နေတယ်။ ဒီညစာကိုစားပြီးတာနဲ့ ဒီအုပ်စု သေဆုံးမှာသေချာတယ်။ ဒါဆို သူတို့ပိုင်တဲ့ရတနာတွေကို သူ အလွယ်တကူသွားယူပြီး သူ့မျိုးနွယ်စုဆီကို ပြန်သွားနိုင်တော့မယ်။
ဒီအဆောက်အဦးတည်ဆောက်ပုံကို ရှာမန်ကိုခေါ်ပြီး ကြည့်ခိုင်းရမယ်။ ရှာမန်က ဉာဏ်ကောင်းတဲ့သူဖြစ်လို့ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ သူကောင်းကောင်းသဘောပေါက်မှာပဲ။ ဒါဆို ရှာမန်က အချိန်တိုအတွင်း တတ်မြောက်သွားမှာသေချာတယ်။ ဒီလိုတွေးမိတော့ ခွန်းရဲ့အပြုံးက ပိုတောက်ပလာပြီး ငါးကင်ရင်း စိတ်လက်ပျော်ရွှင်လို့လာတယ်။
မကြာခင်မှာ လေထုထဲမှာ သူတစ်ခါမှမရဖူးတဲ့ မွှေးပျံ့တဲ့ရနံ့တစ်ခုကို ရလိုက်တယ်။ ခွန်းက သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲ အဆုတ်တစ်ခုလုံးပြည့်အောင် မွှေးရနံ့ကို ရူသွင်းလိုက်မိတော့တယ်။
ကျိုးယွင်ရှန့်နဲ့ ကျောက်ရွှမ်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေက တောက်ပလို့နေတယ်။ သူတို့က သေချာချက်ပြုတ်ထားတဲ့ဟင်းလျာကို မစားရတာ အတော်ကြာပြီ။ ရှောင်အမ်းချွမ်ရဲ့ အချက်အပြုတ်စွမ်းရည်က တကယ်ကိုတော်လွန်းတယ်။ ရိုးရှင်းတဲ့အရာတွေသုံးပြီး အရသာရှိအောင် ချက်ပြုတ်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။
"ခဏသည်းခံပါဦး.. ချက်လို့ပြီးရင် ခင်ဗျားအတွက် ဝေစုကိုပေးပါ့မယ်.."
ရှောင်အမ်းချွမ်က ဟင်းရဲ့မွှေးရနံ့ကြောင့် စိတ်မရှည်ဖြစ်နေတဲ့ ဘိုင်ရဲ့လက်ကို အသာပုတ်ပြီး လက်သည်းကိုပြန်သိမ်းဖို့ ပုတ်ပေးလိုက်တယ်။
ဘိုင်က ပါးစပ်က တီးတိုးအသံလုပ်ပြီး လက်သည်းကိုပြန်ဝှက်လိုက်တဲ့မြင်ကွင်းက ရှောင်အမ်းချွမ်ကို ပျော်ရွှင်လာစေတယ်။
အခုချိန်မှာ ခွန်းက အရမ်းကို စိတ်ရှုပ်ထွေးနေတယ်။ ရှောင်အမ်းချွမ်ချက်ပြုတ်လိုက်တဲ့ ခရမ်းသီးနှင့် ခရမ်းချဉ်သီးက ဒီလောက်မွှေးပျံ့တဲ့ရနံ့ ထွက်လာမယ်လို့ သူလုံးဝထင်မထားမိဘူး။ ဒီရနံ့တွေက အဆိပ်ရှိမယ့်ပုံမရှိဘူး။ ခွန်းက နှာခေါင်းကိုလက်နဲ့အုပ်ပြီး ဒီရနံ့ရဲ့ဆွဲဆောင်မှုကို ငြင်းဆန်ဖို့လုပ်နေတယ်။
"ညစာရပြီ.. ခွန်း.. မင်း လာမှာလား.."
မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ရှောင်အမ်းချွမ်က ဟင်းလျာကို မီးဖိုပေါ်ကချလိုက်ပြီး ကျောက်တုံးစားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။
ရှောင်အမ်းချွမ်က ယဉ်ကျေးစွာဖိတ်ခေါ်လိုက်ပေမယ့် သူက အပြင်လူသက်သက်သာဖြစ်လို့ သူပါဝင်လာရင် ညစာစားချိန်လေးက ပျော်စရာတော့ ကောင်းမှာမဟုတ်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့် ကံကောင်းထောက်မစွာနှင့် သူက ဝင်မလာဘဲ ငါးကင်ကိုပဲ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ သူကင်ထားသည့်ငါးက သူ့တစ်ယောက်စာအတွက် ကောင်းကောင်းဖူလုံနေပြီဖြစ်တယ်။ သူက တံတွေးကိုမြိုချလိုက်ပြီး ညစာစားပွဲက ညစာကို မြိန်ရည်ယှက်ရည်စားနေသည့် လူနှစ်ယောက်နှင့် သားရဲနှစ်ကောင်ကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး မကြာခင် အဆိပ်မိပြီး လဲကျသေဆုံးမှာကို မျှော်လင့်နေတယ်။ ကံဆိုးစွာနဲ့ သူတို့ပါးစပ်အပြည့် စားသောက်နေတာတောင် သူတို့က ကောင်းမွန်စွာရှိနေဆဲပဲ။
အဆိပ်မမိဘူးလား..။ အဆိပ်တက်တာ နှေးတာဖြစ်နိုင်တယ်။ ခဏထပ်စောင့်ရမယ်။
ခွန်းက ညစာဝိုင်းက နောက်ဆုံးမှထွက်သွားတဲ့သူကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကြည့်နေမိတယ်။ ခွန်းက သူ့ညစာကိုစားဖို့ ငါးကင်ကိုဖဲ့လိုက်ပြီး အရိုးမစူးအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲစားနေတယ်။ ငါးညှီနံ့က သူ့နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာပြီး ပျို့အန်ချင်စိတ်တောင်ဖြစ်လာတယ်။
ဒီတောထဲမှာ သားရိုင်းတိရိစ္ဆာန်တွေ ပေါနေပါလျက် ဘာကြောင့်အသားမစားဘဲ ငါးကိုစားနေကြတာလဲ။ ငါးထက် အသားက ပိုအရသာရှိတာပဲ။ ဒီခြင်္သေ့က တောအုပ်ကိုသိမ်းပိုက်ပြီး သားရိုင်းတွေကိုထိန်းသိမ်းတာ ယာယီပါပဲ။ ဒီအရာအားလုံး ဘိုင်ယန်မျိုးဆက်တွေပဲ ပိုင်ဆိုင်ရမှာသေချာတယ်။ တိုးပွားလာတဲ့သားရိုင်းတွေက ဘိုင်ယန်နောက်မျိုးဆက်တွေကို ဝလင်အောင် ကျွေးမွေးနိုင်မှာသေချာတယ်။
ခွန်းက ဘယ်လိုသယ်ဆောင်သွားရမလဲဆိုတာ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ပျော်ရွှင်လို့နေတယ်။ သူက မျိုးရိုးမြင့်တဲ့ခြင်္သေ့နဲ့ ကျားဖြူအသေကောင်နှစ်ကောင်အပြင် ဆားအိတ်နဲ့ အနီရောင်သလင်းကျောက်ကိုသယ်ပြီး ဘိုင်ယန်မျိုးနွယ်ဆီကို ပြန်လည်ယူဆောင်သွားနိုင်ရင် သူ့အဆင့်အတန်းအရည်အချင်းက စစ်သည်တော်ခေါင်းဆောင် နေရာနဲ့တောင် ထိုက်တန်လာနိုင်တယ်။
ဒီလိုစိတ်ကူးယဉ်ပြီးနောက်ပိုင်း သူ့အတွက်အိပ်မက်ဆိုးတွေ စတင်လာပါပြီ။ သားရိုင်းနှစ်ကောင်နဲ့ လူနှစ်ယောက်က အဆိပ်မမိဘဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်လျှောက်လာကြပြီး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး နှုတ်ဆက်ကာ အိပ်စက်ဖို့ သူတို့သစ်လုံးအိမ်ဆီကို တက်သွားကြတယ်။ သူတို့က ခွန်းရဲ့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်အမူအယာကို လုံးဝလျစ်လျူရှုထားကြတယ်။
ခွန်းက နောက်တစ်နေ့မနက်ထိ စိတ်ရှည်စွာစောင့်နေသော်လည်း မိုးလင်းတော့ ရှောင်အမ်းချွမ်က တက်ကြွစွာဖြင့် ကြိုးလှေကားကနေ လျှောဆင်းလာခဲ့တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ပိုလို့တောင် အားပြည့်နေပုံရတယ်။ ဒါ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ။ ခရမ်းသီးနဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးက အဆိပ်မရှိဘူးလား။ သူတို့ဘိုးဘေးများပြောခဲ့တာ မှားနေတာလား။
ခွန်းက လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားပြီး အမူအယာက မည်းမှောင်လို့နေတယ်။ နောက်ဆုံး ဘိုးဘေးများ၏ရှေးထုံးစကား မှန်သည်ဟု ကိုယ့်ဘာသာယူဆလိုက်ပြီး ဒီဟင်းထဲမှာ အဆိပ်ပမာဏနည်းသေးလို့ မထိခိုက်တာဆိုပြီး ယူဆလိုက်သည်။ သူ ဆက်ပြီးစောင့်ကြည့်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋🍋
ဗီလိန်ချစ်သူ (completed) (Arc...
Por MayKingMK119
Arc _ 8, 10, 15 Extra_ 1,2,4 Total _ 6 Arcs Title: Quickly Wear the Face of the Devil အက်ဥ္းခ်ဳပ္ - ထိပ္တန္းဟ... Mais