กริ๊งงงงง..
เสียงบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นไปทั่วโรงเรียน ฉันลุกขึ้นนั่งเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
"เธอโอเคนะ" ฮัตโตริถาม
"อืมม"
เราสองคนโดดเรียนบ่ายด้วยกัน เพราะเหตุการณ์ตอนเที่ยงทำให้ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น และคนที่ตามฉันออกมาก็คือฮัตโตริ ที่ฉันบอกให้กลับไปกินข้าวและไม่ต้องตามฉันมา แต่เขาก็ไม่ไปด้วยเหตุผลที่บอกฉันว่า ไม่อยากเรียนเหมือนกัน เขาเลยไม่ได้กินทั้งข้าวแถมไม่ได้เข้าเรียนอีก
เราอยู่ที่โรงเกษตรทั้งบ่าย ฉันนอนคิดนู้นนี่นั่นไปทั่ว ว่าถ้าทุกคนรู้เรื่องฉันกับซีแล้วจะเป็นยังไง แต่คิดไปคิดมาฉันก็ปล่อยมันไปเพราะมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน
"เรากลับกันเถอะ"
"อืม"
เพียงแค่เห็นคนสามคนที่ยืนอยู่ตรงที่รถจอดแค่แว้ปเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นใครที่ยืนรออยู่
"หายไปไหนกันมา" คิตตี้ถามทันทีที่เห็นหน้า
"ไปสวีทกันไม่บอกเพื่อนบ้างเลยนะ"
"ไอ้สายฟ้า"
"แค่แซวเล่นน่ะฮัต ซีเรียสไปได้"
"เธอโอเคนะพายุ" คิตตี้ถามขึ้นอีก
"อืม"
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ"
"จะไปไหนกัน" ฮัตโตริถามน้องสาว
"หาอะไรแก้เซ็งหน่อยเส่ ไป'เกะกันเนอะ นะๆๆๆ ไปนะ" เธอหันมาอ้อนฉัน ซึ่งฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอพยายามทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แม้จะไม่รู้สาเหตุก็เถอะ เพราะความเป็นเพื่อนสนิท เธอจะรู้ดีว่า ถ้าฉันอยากเล่าฉันจะเล่าเอง
"อะๆ โอเค"
"เย้ >
เอี๊ยดดด..
รถสามคันขับออกมาจากโรงเรียนได้ซักระยะ ก็ต้องเบรคกะทันหันกลางซอยเพราะใครบางคนยืนขวางอยู่
"ไอ้คาซ!" ฉันสบถออกมาเมื่อเห็นชัดว่าใคร
มอนสเตอร์แก๊งยืนเรียงรายอยู่หน้ารถของฉัน เป็นสัญญาณบอกให้รู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
"อยากตายรึไงมายืนขวางหน้ารถ"
ฉันยิงคำถามอย่างไม่รีรอใดๆเมื่อก้าวลงจากรถ
"โว๊วๆๆ วาจาเราะร้ายนะคุณหนู"
นายคาซโนว่าเริ่มสงครามน้ำลาย
"จะเอาอะไรก็ว่ามา"
"ก็แค่ ขอคิดบัญชีซีเมื่อเที่ยงหน่อย"
"เรื่องแค่นี้ ขอคิดบัญชี กากไปมั้ยคาซ ฉันพึ่งรู้นะว่านายสนใจเรื่องเล็กขนาดนี้ด้วย"
"สำหรับเพื่อน ไม่มีคำว่าเล็ก"
พลั่ก..
ตุ้บ..
พลั่ก..
พลั่ก..
โอ้ยย..
ตุ้บ..
เราทั้งสองฝ่ายวิ่งเข้าใส่กันอย่างบ้ากำลัง แต่ฉันกับคิตตี้ดูจะสบายไปหน่อย คิตตี้ตีใส่เท็นไม่ยั้ง แต่ดูเหมือนจะไม่สู้เลยแหะ น่าสงสาร ส่วนฉันหรอ ฉันก็ตีใส่คาซไม่ยั้งเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่มีเรื่องกัน ฉันจะเจ็บน้อยกว่า ไม่รู้ว่าเพราะฝีมือฉันหรือนายนั่นออมมือให้
เฮือกก..
แต่ละคนกระหืดกระหอบและเจ็บพอๆกัน ทั้งที่เรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่เราก็จบด้วยการมีเรื่องทุกครั้ง ไม่ได้อยากลงด้วยการใช้กำลัง แต่ทุกครั้งพวกนั้นเริ่มก่อนตลอด เราจึงเลี่ยงไม่ได้ ฉันจะไม่ยอมให้คาซแกล้งฉันอีกแล้ว
"พอเถอะ ไว้แค่นี้ก่อน"
คาซพูดขึ้น หลังจากเราเหนื่อยหอบพอๆกัน
"เหอะ!! กลับกันเถอะเรา"
ฉันตะโกนบอกเพื่อน
"เธอกลับบ้านสภาพนี้ไม่ได้หรอกนะพายุ" ฮัตโตริพูดขึ้นเมื่อเดินมาหากัน
"ไปนอนบ้านฉันเถอะคืนนี้ พวกนายมีเรื่องยาวแน่ถ้ากลับบ้าน" จาคอปเสนอไอเดีย
"ก็ดีนะ ฉันก็ไม่อยากกลับบ้านเหมือนกัน บ้านนายใกล้ด้วย" ฉันสนับสนุน
"ดีๆๆๆ บ้านนายของกินเยอะ"
"โอ๊ยยยยย"
ทุกคนพร้อมใจโห่ขึ้นโดยไม่ต้องบอกเลยว่าใครพูด
เราทุกคนมุ่งหน้าไปบ้านจาคอปที่อยู่ใกล้ที่สุด ที่เราไปกันง่ายๆขนาดนี้ไม่ใช่อะไรเลยนะ ทุกบ้านจะมีเสื้อผ้าของใช้ของทุกคน เราไม่ต้องเตรียมอะไรเลยล่ะ เพราะเราไปนอนบ้านกันและกันมาหมดละ คิดเอาละกันว่าเราซี้กันขนาดไหน
"คุณน้าสวัสดีครับ/ค่ะ"
เราทั้งหมดทั้งมวลทักทายน้าของจาคอปที่มาอยู่เมืองไทยดูแลจาคอปแทนแม่และพ่อของเขาอย่างนอบน้อมทันทีที่เห็นหน้า
"เอาอีกแล้วเด็กพวกนี้ ไม่เจ็บตัวกันสักเดือนนี่คงไม่ได้เลยใช่มั้ย"
"แหะๆ โนวๆๆ อย่าบ่นเลยนะ พวกผมไม่ได้เริ่มก่อนนี่นา ผมพาเพื่อนขึ้นบ้านก่อนนะ แล้วก็..อย่าเล่าให้หม่ามี้กับแดดดี้ฟังนะครับ ขอร้องนะ พลีสสสส " จาคอปออดอ้อนน้าของเค้า
"อะๆๆ ไปๆ รีบไป"
"ส้มครับ เอากล่องยากับขนมขึ้นไปให้ผมด้วยนะ แต๊งกิ้ว" จาคอปบอกแม่บ้านอีกครั้งก่อนเดินนำขึ้นห้อง
"ขอบคุณนะคะ/ครับ" พวกเรากล่าวขอบคุณอีกครั้งแล้วพากันเดินขึ้นบ้านไปห้องของจาคอปทันที
ห้องของจาคอปกว้างขวาง โซฟาสองชุดที่อยู่ในห้องไว้สำหรับพวกเราโดยเฉพาะ ทุกครั้งที่มา ฉันกับคิตตี้จะนอนเตียงของจาคอป ฮัตโตรินอนโซฟาชุดหน้าห้องเสื้อผ้า ส่วนจอคอปกับสายฟ้านะหรอ นั่งเฝ้านอนเฝ้าเครื่องเกมไม่หลับไม่นอนกันเลย
หลังจากพากันอาบน้ำทำแผลกันเรียบร้อย จาคอปกับสายฟ้าก็เฝ้าเกมอีกตามเคย คิตตี้โซเชียลอยู่บนเตียง ฮัตโตริอ่านหนังสือเงียบๆอยู่โซฝาตัวประจำของเค้า ส่วนฉันพยายามข่มตานอนให้หลับแต่ก็ไม่หลับซักที ไปรับลมหน่อยคงจะดี
ฉันเดินออกมาหน้าระเบียงห้อง สายลมแผ่วๆพัดผ่าน คงจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้ามองเห็นดาวบนท้องฟ้าได้ชัดเจน ฉันได้แต่คิดวกไปวนมา พยายามปล่อยวางแต่วางไม่ลงว่าฉันจะจัดการเรื่องของซีอย่างไร ถึงแม้ดูว่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย เพราะอะไร ทำไม ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันพยายามคิดหาคำตอบให้กับคำถามเหล่านี้ แต่ก็ตอบไม่ได้ซักที และแล้วฉันก็ต้องหลุดออกจากพะวงของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงทักขึ้น
"คิดอะไรอยู่พายุ" ฮัตโตริที่เดินมาอย่างเงียบๆทักขึ้น
"ไม่รู้สิ เหมือนจะคิดอะไร แต่ก็ว่างเปล่า"
"แปลกคน เธอไม่เคยเป็นแบบนี้นะ มีอะไรรึเปล่า"
เขาถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"เฮ้อออ ไม่มีอะไรหรอก อย่าห่วงเลย" ฉันตอบเค้าพร้อมกับยิ้มให้เค้าสบายใจ
"ไม่ให้ห่วงได้ยังไงล่ะ"
"นายว่าไงนะ" พึมพำอะไร
"เปล่านิ"
"ทำไมไม่ไปนอน ดึกแล้วนะ" ฉันถาม
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"คิดอะไรน่ะ แน่ๆๆ อย่าบอกนะว่าคิดถึงสาว กิ้วๆ"
ฉันแซวเค้าเล่นพร้อมกับถามต่ออีกว่า "ใครหรอ บอกหน่อยสิ ฉันไม่เคยเห็นนายชอบใครเลยน้าาาา ^^ บอกหน่อยๆ"
"ไม่มีหรอกน่า -//-"
"ไม่มีแล้วจะเขินทำไม บอกมาเลยๆ" ฉันตื้อเค้าอีก
"พายุ!!"
"อะไร ไม่ต้องดุ ไม่กลัวหรอก บอกมาซะดีๆ ^^ บอกรูปลักษณะก็ได้ หน้าตาเป็นไง นิสัยเป็นไง นะๆๆๆๆ"
"อะๆ เธอนี่จิงๆเลย"
"ดีมาก บอกมาๆ"
"เป็นผู้หญิงน่ารัก ผมสั้น ตัวเล็กๆไม่สูงมาก เท่าๆเธอนี่แหละ นิสัยออกจะห้าวๆ เป็นคนที่ใส่ใจคนรอบตัวมาก รักเพื่อน ใจร้อน ถ้ามีเรื่องอะไรจะไม่ค่อยชอบบอกใคร จะทำตัวร่าเริงตลอดเวลาเพื่อให้คนอื่นสบายใจ.. ประมาณนี้แหละ"
"พูดไปยิ้มไป แลดูมีความสุข บอกเขาไปรึยังอะ ว่าชอบ" ฉันถามเค้าอีก
"ไม่อะ ยังไม่กล้าบอก"
"โหหหหห ไม่สมเป็นนายเลยอะฮัตโตริ กล้าๆหน่อยสิ จะจีบสาวทั้งที"
"เธอคิดว่าไงอะ ถ้าฉันได้คบกับเขาแล้วจะโอเคมั้ย"
ฮัตโตริหันหน้ามาถามฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ
"ไม่รู้สิ นายเป็นคนใจเย็น มีเหตุผล น่าจะเข้ากันได้แหละ ต้องลองดู ไม่ลองไม่รู้"
"จริงหรอ! เธอพูดจริงนะ!" เค้าอุทานออกมาคล้ายกับดีใจอย่างมาก
"นี่ๆๆ อะไรจะดีใจขนาดนั้น ฉันละอยากรู้จริงๆเลยว่าใคร รอก่อนเถอะ ฉันจะสืบให้ได้ คอยดูนะ"