en de auto in stap.
_______________________________________
Perspectief Firkia Benaisia/Mazroui:
Als een dronken wijf loop ik naar de villa, natuurlijk ben ik niet dronken, ik drink alhamdullilah niet maar ik voel me zo duizelig en misselijk want ik voel me gewoon zo vies ik voel me gewoon zo gebruikt ik snap niet hoe ik het niet door kon hebben, waren al zijn liefe woordjes dan voor niks? Was zijn bezorgdheid dan nep? Maar waarom speelde hij met mij? Waarom? Voor mij eer? Dat kan niet want ik ben nog maagd, voor mij geld? Dat kan niet want ik ben niet zo rijk en hij heeft een prima baan...
"Kan je lopen?" Vraagt Adnane "ja het is toch niet zo ver" als ik de tranen voel opkomen ga ik op een de trap zitten "ik ga je wat vragen hé, waarom heb je mij naar Dilara gebracht?" Zeg ik terwijl ik naar hem kijk algauw komt hij naast me zitten op de trap "waarom? waarom?" Zeg ik terwijl ik hem aankijk "ik zal het je zeggen, omdat je me zielig vind, wat ben ik? Ik zal het je vertellen, een jonge dame die een liefdesspel speelt met een bedrieger, mis ik iets?" Huilend kijk ik hem aan "hij is getrouwd! Hij is vreemd gegaan met mij! Hij heeft een kind!" Hoe ga ik me ooit kunnen vertonen tegen over zijn kind en vrouw? "Allah yarebi, hiwa dit is het leven, je zei dat hij een goede man was, je zou met hem gaan trouwen, toch?" Huilend knik ik "maar blijkbaar is niemand zoals die vanuit het buiten kant eruit ziet hé, precies, het leven leert ons om mensen van binnenuit te zien en niet van buitenaf, dat is les nummer 2 voor jou" zegt hij waarna hij opstaat voor even staar ik hem aan waarna ik me algauw herstel "sorry ik ben les nummer 1 vergeten wat was het?" Lachend kijkt hij me aan waarna hij zijn trui omhoog doet waardoor zijn wond in zicht komt, huilend kijk ik weg ik walg gwn van mezelf "jou meesterwerk, je vergeet wel heel snel, Yallah" zegt hij waarna we het huis inlopen, als we bij de trap opkomen staar ik voor een lange tijd voor me uit "Yallah" "wacht dit zijn wel heel veel trappen ik voel me duizelig" algauw tilt hij me op in bruidsmode waarna er een luide gilletje uit mijn mond floept door de schrik "wat doe je?! Laat me los!" Sis ik terwijl ik me strak aan hem vast hou, "laat los!" Als we bij de 2e verdieping aankomen laat hij me los "oehh, schattig hoor" hoor ik Souhaila "wanneer jullie niet op huwelijksreis konden gaan zijn jullie natuurlijk naar een feestje gegaan" verward kijk ik haar aan wat is er met haar? Ze weet mij situatie toch? "Yallah ga slapen jij" zegt Adnane.
Met me hand op zijn zei als ondersteuning loop ik de kamer in "ik wil ff frisse lucht" zeg ik wijzend naar de balkon "Oké" net wanneer ik denk dat ik neer val vangt Adane mij op waardoor ik tegen zijn borstkast knal, terwijl de tranen over mijn wang rollen sluit ik mijn ogen als ik zijn lippen op de mijne voel open ik geschrokken mij ogen,Walgend duw ik hem van me af wat denkt hij wel niet?! "Wat doe je?! Adnane wat doe je?!" "Waarom zoen jij mij?! Waarom?!" Geschrokken kijk ik hem aan.
Korte deeltje sorry! Maar wat vinden jullie? Waarom deed Adnane dat?😳
585 woorden