''yallah neem hem mee en wegwezen!" sis ik als ik merk dat hij geen antwoord gaat geven.
_______________________________________
Perspectief Fikria Benasia: ''oke ik snap dat het moeilijk te geloven is voor je maar ik ben ook niet perfect, jou zusje is niet een perfecte persoon Tarik, ik kan ook fouten maken, alsjeblieft Tarik ik ga trouwen omdat ik van hem hou, ik smeek je, zoek niet naar een reden'' ''asjeblieft'' smeek ik ''je ogen vertellen heel wat anders, zusjelief'' voor even kijk ik hem geschrokken aan waarna ik me algauw herstel, hou je sterk Fikria, je doet dit niet voor de lol! je doet dit voor de veiligheid van jou geliefde!
terwijl hij met zijn handen mijn gezichtje vastpakt kijk ik hem met ingehouden tranen aan ''er is een Fikria voor mij die schreeuwt ''help mij hieruit, haal mij hier weg!'' ''broerlief-'' algauw kapt hij me af ''Fikria dit ben jij niet, dit ben jij niet zusjelief'' zegt hij terwijl hij mij wangen streelt met zijn duimen ''asjeblieft broerlief'' krijg ik er maar net uit, ik wil nu zo graag zijn armen in springen en vertellen dat hij me hier weg moet krijgen, dat ik dit allemaal niet wil, dat ik me niet veilig voel maar tevergeefs, ik moet dit doen! ik doe dit voor hem! ik kan niet weg gaan en hem in levensgevaar zetten.
Als iemand binnenkomt laat hij me gelijk los, nieuwsgierig draai ik me om waar ik de aanklager zie ''we waren nog aan het praten aanklager'' zegt Tarik ''Mvr.Fikria'' zegt hij dan waarna hij mank naar mij toe komt lopen, er is duidelijk iets aan zijn been..
''Ik ben aanklager/advocaat Haitam Mazroui'' stelt hij zich voor ''Tarik zou je ons alleen willen laten?" zegt hij dan tegen mijn broer waarna hij algauw de keuken uitloopt, als ik een traan voel opkomen veeg ik het snel weg, ''lusiter, ik ken deze famillie daar binnen heel goed!'' zegt hij nogaal kwaad ''ik weet heel goed wat zij allemaal instaat zijn om te doen'' aandachtig kijk ik hem aan ''je kunt me vertrouwen, ik kan jou hier levend uithalen als je wilt nu zelfs! en niemand zal pijn worden gedaan, het enigste wat ik nodig heb is dat je me de waarheid verteld" ''kun je het nu asjeblieft vertellen? word je hier met bedwang gehouden?" vraagt hij kalm algauw voel ik de tranen opkomen, hard sla ik op de keukeneiland ''allah yarebi'' fluister ik '''Aanklager, ik heb dit ook al proberen uit te leggen aan mijn broer, ik trouw met hem omdat ik op hem gevallen ben!" zeg ik met een trillende stem, mij stem is gwn bijna weg van al het gehuil, uitleggen en geschreeuw. ''het is allemaal mij fout, ik kon niet met hem praten ,ik kon het hem niet uitleggen, hij heeft alle recht om boos op me te zijn maar geloof me, er is niks meer dan dat'' zeg ik met ingehouden tranen ''isgoed, laat het zo zijn Mevrouw'' ''Aanklager'' hoor ik de stem van mij broer voordat hij binnen komt ''wat gaan we doen aanklager?" vraagt hij ''we vertrekken'' zegt hij ''er is hier geen illegale situatie'' legt hij uit terwijl hij mij aankijkt ''ik denk dat iedereen zijn antwoord heeft gekregen'' zegt Adnane die net aankomt lopen ''we hebben nu een bruiloft die we moeten afmaken, als je hier wilt blijven als Fikria de broer kun je blijven anders kun je gaan en de Aanklager zijn tijd niet verspillen'' zegt hij terwijl hij naar de aanklager kijkt ''kom je nou met me mee of niet?" zegt Tarik, zuchtend kijk hem aan ''Tarik, asjeblieft! nee ik kom niet mee'' zeg ik zuchtend, hoevaak moet ik nog uitleggen dat ik niet mee kom?! voor een lange tijd heerst een dodelijke stilte, met gespande kaken kijkt Adnane de aanklager aan. Zijn ogen spreken boekdelen, je zal denken ''tja ze zijn vijanden, hij is een crimineel en hij is een aanklager he is black en he is white'' maar nee, er zit meer achter...
Terwijl de tranen over mijn wang rollen loopt mij broer weg, voor even kijkt hij me aan waarna hij me een teleurgestelde knikje geeft, trillend bijt ik op me lip om niet uit huilen uit te barsten, als de aanklager langs Adnane loopt staart hij voor een lange tijd in zijn ogen ''wij zien elkaar nog'' sist hij waarna hij wegloopt, Adnane integendeel veroerd zich geen vin. Als ze uit de keuken zijn vertrokken bast ik uit tranen waarna ik tegen de keukeneiland aanleun ''Broerlief'' huil ik, mijn luide gesnik houd ik tegen door mijn hand op mijn mond te zetten ''het ziet eruit dat je broer je niet wilt zien trouwen'' zegt die hufter ''wat denk jij?! wat weet je wel en wat weet je niet over mij, jij weet niks over mij!'' huil ik woedend terwijl ik hem woedend op zijn arm sla voor even kijkt hij van zijn hand naar mij, terwijl de tranen over mijn wang rollen kijk ik hem aan ''weet jij wie die man is? die man is niet alleen mijn broer maar ook mijn vader'' huil ik ''begrepen? mijn vader! die zijn kleine zusje altijd naar school bracht, een veilige, normale leven gaf/ hij is niet alleen mijn broer maar ook mijn vader!" huil ik ''hij heeft zijn dromen voor mij opgegeven..'' huil ik nog harder ''en is voor mij een politieagent geworden.. begrepen?'' ''maar ik was de enige die hem nooit had teleurgesteld in al deze jaren en vandaag heb ik hem zwaar teleurgesteld door jou!" sis ik kwaad ''maar hoe kan jij zoiets begrijpen? ik vraag me af of jij ooit iets hebt opgegeven voor iemand!" schreeuw ik woest ''ik zal deze vraag beantwoorden, nee!" schreeuw ik waarna ik wegloop ruw pakt hij me bij me arm waarna hij me terug trekt ''raak me niet aan! wees eens een man voor 5minuten!" schreeuw ik ''het doet pijn, laat los!" huil ik ''laat me mij gezicht wassen, laat me los'' huil ik ''laat me los..'' tot mijn verbazing laat hij me los waarna ik huilend de keuken verlaat.
Perspectief Adnane Mazroui: huilend loopt ze weg, met een emotieloze blik draai ik me om waar ik Souhail bij de deur zie staan, met gespande kaken loop ik op haar af ''wauw ,had nooit gedacht dat je van iemand zou houden Adnane'' ''komt dat omdat ik niet van jou hou Souhaila?" zeg ik waarna ik wegloop.
Perspectief Fikria Benaisia: ''vergeef mij broerlief'' fluister ik gebroken terwijl ik in de spiegel kijk waar ik een gebroken pas 24 jarige meisje zie staan met kastanje bruin\groene ogen, licht bruine glanzende stijle haren met enorme wallen...
vermoeiend kijk ik voor me uit, zou ik dit huwelijk aankunnen? zou ik het volhouden met een crimineel? ik bedoel ik ben een dokter/chirurg die mensen hun levens red en hij is een emotieloze crimineel die mensen hun levens ontneemt.. i am white and he is black..
als ik geklop op de deur hoor veeg ik me tranen weg, geïrriteerd open ik de deur waar ik hem zie staan ''is mij broer weg?" ''we gaan ondertekenen yallah'' negeert hij mijn vraag ''ja joh we gaan mijn eigen doodvonnis ondertekenen of niet?" zeg ik gebroken ''met deze ondertekening red jij 3levens en word je een held, misschien word je wel gelukkig wie weet?" walgend kijk ik hem aan waarna ik wegloop.
gebroken loop ik de enorme woonkamer in, algauw word er luid geklapt, terwijl ik plaats neem aan de bruidstafel kijk ik emotieloos voor me uit, algauw voel ik Adnane naast me komen zitten.Als de getuigen ook aan tafel schuiven begint de trouwofficier weer met praten ''gaat het, heb je het probleem met je broer opgelost?" vroeg de trouwofficier, ''jullie hebben me erg laten wachten jongens, maar zoals ze zeggen 'beter laat dan nooit' laten we beginnen'' zegt hij dan ''laten we het kort houden officier, zoals u al zei, we hebben lang gewacht, laten we de tortelduifjes bij elkaar brengen'' zegt Mohammed ''ik denk dat we er klaar voor zijn, Adnane en Fikria hebben de stap genomen om samen gelukkig te zijn en hier zitten ze dan'' zenuwachtig, woedend, bang begin ik hevig openeer te gaan me me been algauw stop ik als ik Adnane zijn hand op mijn been voel, woedend kijk ik naar de grond. Als hij eindelijk los laat is het zover ''jij Fikria Benaisia, zonder bedwang en geweld, acepteer jij Adnane Mazroui als je man?" vraagt de officier voor de 2e x vandaag, huilend sluit ik mijn ogen, hopend dat dit een nachtmerire was en zo snel mogelijk wakker zo worden, als ik Adnane zijn diepe zucht hoorde begon ik me te realiseren dat dit allemaal echt was en dat ik dit maar zou moeten accepteren maar hoe?!
nog met mij ogen gesloten piep ik er het ''ja'' word uit, als ik het luide geklap hoor open ik voorzichtig mijn ogen ''jij Adnane Mazroui, zonder ene bedwang en geweld, accepteer jij Fikria Benaisia als jou vrouw?" ''ja'' algauw word er luid geklapt, woedend begin ik de onderkant van mij jurk te scheuren ''en jullie?" zegt de officier tegen de getuige ''ja'' zeggen ze tegelijk, ''jullie mogen ondertekenen'' zegt de officier waarna hij mij een pen aanbied, even staar ik ernaar waarna ik algauw mezelf herstel en de pen aanpak, ik heb geen keus meer, ik kan hier niet meer onderuit. Met me kiezen op elkaar onderteken ik alles waarna ik de pen na Adnane geef ''op basis van het recht dat de burgemeester mij heeft gegeven, verklaar ik jullie als man en vrouw, veel geluk. Bruidegom je hebt lang gewacht, je kunt de bruid kussen'' even leek het alsof ik geen adem meer kreeg ''officier heeft gelijk mijn zoon, aangezien je zo enthousiast was over de bruiloft, maak de bruiloft dan af'' zegt Mohammed waarna hij opstaat, algauw staat Adnane op waarna hij me hand vast pakt en me een kusje op me haren geeft waarna er luid word geklapt, woedend trek ik me van hem af. Als Hassan binnenkomt met darboega voel ik me duzelig waarna ik gauw weer ga zitten. ''Hassan!'' siste Younes de vriend van Adnane kwaad, algauw heerste een dodelijke stilte, veel beter.
Perspectief Adnane Mazroui: ''Gefelicitieerd broer'' zegt yassin terwijl hij me een manelijke knuffel geeft, ik geef hem nog een schouderklopje en knik dankbaar, met gespande kaken kijk ik Hassan aan, gaan we zien met hem! wat denk hij feest oulleh? hij weet dondersgoed waarom we hier zitten!
Perspectief Fikria Benaisia/Mazroui: ''mogen god jullie huwelijk zegenen'' zegt de trouwofficier met een glimlach waarna hij opstaat ''man's make houses women's make homes'' glimlachte hij ''jullie zijn een mooie koppel, mogen god jullie huwelijk bijstaan'' zegt hij waarna hij ons het huwelijksboekje geeft ''veel geluk ermee'' zegt hij, met me kiezen opelkaar nam ik het aan en gooide het woest op tafel, algauw heerst er weer een dodelijke stilte.
1820 woorden
Fikria Benaisa/Mazroui:
Adnane Mazroui: