"က်င့္ေလး....ကိုယ္တို႔ ေပက်င္းျပန္ရေတာ့မယ္ေနာ္....."
"အဲ့တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?....."
"ကိုယ္က က်င့္ေလးကို လာေခၚတာေလ.....
အဲ့ေတာ့ ကိုယ္ျပန္ရင္က်င့္ေလးပါ လိုက္ျပန္ရမွာေလ........."
"အဲ့တာ ခင္ဗ်ားေျပာစရာမလိုပါဘူး....
ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္......."
"အင္း....ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက.....
က်င့္ေလး....ေရွာင္က်န႔္တို႔ကို သြားႏႈတ္ဆက္ဦးမလားလို႔ပါ.........."
က်င့္ေလးတစ္ေယာက္ ဝူရန္ဆီမွ မထင္မွတ္ထားေသာ စကားမ်ားၾကားလိုက္ရ၍ ဘာမျွပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ဝူရန္အား ေၾကာင္ၾကၫ့္ေနမိေလသည္။
"က်င့္ေလး!!!!......"
ဝူရန္က က်င့္ေလး၏ပုခံုး ႏွစ္ဖက္အားဆုပ္ကိုင္၍
ေခၚေနေသာေၾကာင့္ က်င့္ေလးတစ္ေယာက္ အသိျပန္ဝင္လာေလသည္။
"အင္း......ဘာလဲ?...."
"က်င့္ေလး....သြားခ်င္ရင္ေျပာေလ....
ကိုယ္ေစာင့္ေနေပးမယ္........."
...............................................................
"ကိုကိုေရ......."
"အင္း......."
"ဘာမွ အင္း မေနနဲ႔ .....
အိပ္ယာထေတာ့.....ဘယ္ခ်ိန္ရိွၿပီးလဲ?.....
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ကိုကို႔အတြက္ မနက္စာျပင္ၿပီးၿပီး.....ထေတာ့ေနာ္....."
"အင္း.....အဲ့တာဆို ေမႊးေမႊးေပး........"
"အာ!.....ကိုကိုကလည္း.....
ရွက္စရာႀကီး........"
"ေပးမွာလား?...မေပးဘူးလား?....
မေပးရင္ အိပ္ယာမထေတာ့ဘူးေနာ္......."
ေရွာင္က်န႔္တစ္ေယာက္ အိပ္ယာမထခ်င္၍ ရီေပၚအား ေမႊးေမႊးေပးမွ ထမည္ဟု စေနေလသည္။ရီေပါ ္တကယ္မနမ္းဘူးဟု ထင္ေနေသာ္လည္း......ပါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္နဖူးထက္မွ
ပူေနြးစိုစြတ္ေသာ အထိအေတြ ့ေလးေၾကာင့္
ေရွာင္က်န႔္၏မ်က္လံုးအစံုတို့ မိွတ္ထားရာမွ ခ်က္ခ်င္းပြင့္လာေလသည္။
ရီေပၚကို ၾကၫ့္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီျမန္း၍
ရွက္ေနဟန္..........
ဒုတ္!...ဒုတ္!....ဒုတ္!.....
ႏွလံုးခုန္သံမ်ားက အရမ္းက်ယ္ေနေသာေၾကာင့္.......
မည္သူ႔ဆီက လာမွန္းေတာင္ေသခ်ာမသိႏိုင္။
"ဟို!....ဟိုေလ.....
ကြၽန္ေတာ္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္....
ကိုကို မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ ဆင္းလာခဲ့ေနာ္......"
ဟု ေျပာရင္း အခန္းထဲမွေျပးထြက္သြားေသာ
ရီေပၚပံုေလးက ေရွာင္က်န႔္အား တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရေစသည္။
*ကိုကို က်င့္ေလးကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္.....
ဒါေပမဲ့......ကံၾကမၼာက ကိုယ္တို႔ကို ဆံုဆည္းဖို႔အခြင့္ေရးမေပးခဲ့ဘူး.....
ကိုကို႔ရဲ့....ဆံုးျဖတ္ခ်က္မျပတ္သားမႈေၾကာင့္
ကိုယ္တို႔ေဝးခဲ့ရတာမို႔ က်င့္ေလးကိုကို႔ကို အျပစ္ဆိုႏိုင္ပါတယ္.......*
..............................................
"ကိုကို စားလို႔ေကာင္းလားဟင္?....."
"အင္း....ေကာင္းပါတယ္.....
ဒါနဲ႔ ရီေပၚကို ကိုကိုေျပာစရာရိွတယ္......"
"အင္းေျပာေလ......"
"ကိုကို အလုပ္ထြက္လုပ္မလို႔......"
"အာ!....ကိုကိုက ဘာအလုပ္လုပ္မလို႔လဲ?....."
"မေျပာတတ္ေသးဘူး......
ဒါေပမဲ့......ကိုကိုေလ့လာၾကၫ့္လိုက္ဦးမယ္ေလ....
အဆင္ေျပတာ တစ္ခုခုေပါ့...."
"အင္းပါ......ကိုကို႔သေဘာပါပဲ....
ကိုကို အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပါပဲ......"
"အင္း.....စားၿပီးရင္ ကိုကိုအျပင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္......"
"ဟုတ္......"
.............….....................................................
ေရွာင္က်န႔္တစ္ေယာက္ မနက္စားစားၿပီး၍
အျပင္သို႔ထြက္လာေသာအခါ ၿခံေရ႔ွတြင္ရပ္ေနေသာ
က်င့္ေလးႏွင့္ ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
"ကိုကို......."
"က်င့္ေလး....."
"ကိုကို ဒီညေနက်င့္ေလး...
ဝူရန္နဲ႔ ေပက်င္းျပန္လိုက္သြားေတာ့မယ္.....
ကိုကို႔ကို လာႏႈတ္ဆက္တာ......" ဟု ေျပာရင္ မ်က္ရည္မ်ားက်ေနေသာ က်င့္ေလးကိုၾကၫ့္ၿပီး
ေရွာင္က်န႔္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာဆစ္ကနဲ႔ ျဖစ္သြားရေလသည္။
"မငိုပါနဲ႔.....
က်င့္ေလးငိုရင္
ကိုကို႔ရင္ဘတ္ေတြ နာလြန္းလို႔ပါ...."
"အဲ့ဒါဆို ကိုကို ဘာလို႔က်င့္ေလးကို
တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရတာလဲ?!...."
" ကိုကို ေတာင္းပန္ပါတယ္......"
"ကိုကိုသူ႔ကို ခ်စ္ေနလို႔လား?.....
အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်င့္ေလးကိုအဲ့ေန့က ထားသြားတာလား?.......ဟီး.....အီး....
ဟင့္......အင့္......" စကားမ်ားေျပာရင္းနဲ႔
ဝမ္နည္းစြာငိုေကြၽးေနေသာ က်င့္ေလးကို ေရွာင္က်န႔္ရင္ခြင္ထဲ ထၫ့္ထားလိုက္ေလသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ပဲ....ထပ္ေျပာပါရေစ....
ကိုကို က်င့္ေလးကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္.....
ဒါေပမဲ့ ကိုကိုတို႔ေပါင္းစပ္ဖို႔ ကံၾကမၼာကအခြင့္ေရးမေပးခဲ့ဘူး.....
ဒါေၾကာင့္မို႔....ကိုကို......"
"တကယ္က ကံၾကမၼာက အခြင့္အေရးမေပးတာမဟုတ္ဘူး.....
ကိုကိုက လက္လႊတ္ခဲ့တာ.....
ကိုကိုကသာ က်င့္ေလးနဲ႔နီးစပ္ဖို႔ ကံ ၾကမၼာကို
လက္လႊတ္ခဲ့တာ!....."ဟု ေျပာရင္းငိုၿပီး ေျပးထြက္သြားေသာ က်င့္ေလးအား ေရွာင္က်န႔့္အေနာက္မွ ၾကၫ့္ေနမိေလသည္။
*အရမ္းခ်စ္တယ္....
ဒါေပမဲ့.....အခ်ိန္ေတြ လြန္ခဲ့ၿပီး....
ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး.......*
...............
ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ားက်လာမွ ရီေပၚသတိဝင္လာခဲ့ေလသည္။
ရီေပၚအခန္းထဲတြင္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္မည္ဟု ေတြးလ်ွက္ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ရာ......
ေရွာင္က်န႔္နဲ႔ က်င့္ေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတာကို
ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္.....ရီေပၚအခန္းထဲမွ ရပ္ျကၫ့္ေနမိသည္။စကားေျပာတဲ့ အသံအားလံုးမၾကားရေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေတာ့ ရီေပၚၾကားမိပါသည္။
ေရွာင္က်န႔္ႏွင့္ က်င့္ေလး...စကားေျပာၿပီး၍ က်င့္ေလးျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ေရွာင္က်န႔္ငိုၿပီး ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ ရီေပၚၾကၫ့္ေနမိေလသည္။
*ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကိုရယ္......
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ကိုကို႔ႏွလံုးသားေလး နာက်င္ရၿပီး.....ကြၽန္ေတာ္မေကာင္းဘူးေနာ္...
ကြၽန္ေတာ္ သိပ္အတၲႀကီးတယ္......*
...................................................................
ညေရာက္၍ ေရွာင္က်န႔္ႏွင့္ ရ္ီေပၚတို႔ညစာစားေသာအခါတြင္လည္း......
ေရွာင္က်န႔္က နည္းနည္းသာစား၍....
အခန္းထဲသို႔ဝင္သြားေလသည္။ထို့ေနာက္ ရီေပၚလည္း ထမင္းပန္းကန္မ်ားအား ေဆးေၾကာၿပီး......အခန္းထဲသို႔ ဝင္ရန္အလုပ္.....
"ဟင့္.....အင့္......
အီး.......ဟီး.........
ကိုကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.....
ကိုကို႔ေၾကာင့္......က်င့္ေလး ခံစားေနရၿပီး.....
ကိုကိုမေကာင္းဘူး.......ကိုကို ေသသင့္တယ္.....
ကိုကိုက က်င့္ေလးကိုပဲ အရမ္းခ်စ္တာပါ........"
အခန္းထဲတြင္ တစ္ရႈတ္ ရႈတ္နဲ႔ ငိုေနေသာ ေရွာင္က်န႔္ကို ရီေပၚသနားမိေလသည္။
တစ္ဆက္တည္း.......
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ခံစားရေအာင္လုပ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ရီေပၚေဒါသထြက္မိေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ရီေပၚတစ္ေယာက္ အခန္းထဲမဝင္ေတာ့ဘဲ......ယီဘင္ေကာအား ဖုန္းဆက္၍ ကမ္းေျခဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ?........ေသာက္ဖို႔ ေခၚေနတယ္ဆိုေတာ့....."
"ေကာ!.......
ကိုကို ငိုေနတယ္....
ကြၽန္ေတာ္ မၾကၫ့္ရက္ဘူး.....
ကိုကိုငိုရင္.....ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက တအားနာက်င္တာပဲ.....ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ?...
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကိုလည္း အဆံုးရႈံး မခံႏိုင္ဘူး.....သူငိုေနတာလည္း မၾကၫ့္ရက္ဘူး....."
"မင္း.....ေသခ်ာေရႊးခ်ယ္ၾကၫ့္ေပါ့....
မင္းသူ႔ကို အနားမွာထားရင္ သူခံစားေနရမယ္ဆိုေပမဲ့.....
သူထြက္သြားရင္ေရာ.....သူအသက္ရွင္ပါ့မလား?..."
"မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ......
ကြၽန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ႀက္ီးကို အရမ္းေၾကာက္တယ္.........ကြၽန္ေတာ္ႏိုးလာလို႔ ေဘးမွာကိုကိုမရိွေတာ့မွာကို အရမ္းေၾကာက္တယ္.....ေတြးမိတိုင္း ဝဲဘက္ရင္အံုက တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ .... အသက္ရႈရခက္တယ္......."
ထိုညက .....ရီေပၚတစ္ေယာက္ ညနက္ေလာက္မွ
အိမ္ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ရီေပါ္ ္ျပန္လာေတာ့ ေရွာင္က်န႔္တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီးျဖစ္သည္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေရွာင္က်န႔္၏ နဖူးေလးအား ရီေပၚခိုးနမ္း၍......တိတ္တခိုး မ်က္ရည္က်မိေလသည္။
"က်ြန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို....အရမ္းခ်စ္တယ္...
ဒါေၾကာင့္မို႔ .....ကြၽန္ေတာ္
အတၲ နည္းနည္းေလာက္
ႀကီးပါရေစ...."
ရီေပၚလည္း ေရွာင္က်န႔္၏နဖူးေလးအားနမ္းၿပီး.....
ေရွာင္က်န႔္၏ေဘးတြင္ ဝင္ေရာက္အိပ္စက္လိုက္ေလသည္။
ရီေပၚအိပ္ေပ်ာ္သြားမွ ေရွာင္က်န႔္၏ မိွတ္ထားေသာ
မ်က္လံုးမ်ားပြင့္လာခဲ့ေလသည္။
*ေတာင္းပန္ပါတယ္....ကိုကိုမင္းကိုမခ်စ္ႏိုင္လို႔.....
အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔အားလံုးက ခံစားခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔
ခံစားေနၾကရတဲ့သူမို႔လို႔....ကိုကိုမင္းခံစားေနရတာကိုနားလည္ပါတယ္...*
ု
[Unicode]
"ကျင့်လေး....ကိုယ်တို့ ပေကျင်းပြန်ရတော့မယ်နော်....."
"အဲ့တာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ?....."
"ကိုယ်က ကျင့်လေးကို လာခေါ်တာလေ.....
အဲ့တော့ ကိုယ်ပြန်ရင်ကျင့်လေးပါ လိုက်ပြန်ရမှာလေ........."
"အဲ့တာ ခင်ဗျားပြောစရာမလိုပါဘူး....
ကျွန်တော်သိပါတယ်......."
"အင်း....ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ပြောချင်တာက.....
ကျင့်လေး....ရှောင်ကျန့်တို့ကို သွားနှုတ်ဆက်ဦးမလားလို့ပါ.........."
ကျင့်လေးတစ်ယောက် ဝူရန်ဆီမှ မထင်မှတ်ထားသော စကားများကြားလိုက်ရ၍ ဘာမြှပန်မပြောနိုင်ဘဲ ဝူရန်အား ကြောင်ကြည့်နေမိလေသည်။
"ကျင့်လေး!!!!......"
ဝူရန်က ကျင့်လေး၏ပုခုံး နှစ်ဖက်အားဆုပ်ကိုင်၍
ခေါ်နေသောကြောင့် ကျင့်လေးတစ်ယောက် အသိပြန်ဝင်လာလေသည်။
"အင်း......ဘာလဲ?...."
"ကျင့်လေး....သွားချင်ရင်ပြောလေ....
ကိုယ်စောင့်နေပေးမယ်........."
...............................................................
"ကိုကိုရေ......."
"အင်း......."
"ဘာမှ အင်း မနေနဲ့ .....
အိပ်ယာထတော့.....ဘယ်ချိန်ရှိပြီးလဲ?.....
ကျွန်တော်တောင် ကိုကို့အတွက် မနက်စာပြင်ပြီးပြီး.....ထတော့နော်....."
"အင်း.....အဲ့တာဆို မွှေးမွှေးပေး........"
"အာ!.....ကိုကိုကလည်း.....
ရှက်စရာကြီး........"
"ပေးမှာလား?...မပေးဘူးလား?....
မပေးရင် အိပ်ယာမထတော့ဘူးနော်......."
ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက် အိပ်ယာမထချင်၍ ရီပေါ်အား မွှေးမွှေးပေးမှ ထမည်ဟု စနေလေသည်။ရီပေါ ်တကယ်မနမ်းဘူးဟု ထင်နေသော်လည်း......ပါးနှစ်ဖက်နှင့်နဖူးထက်မှ
ပူနွေးစိုစွတ်သော အထိအတွေ့လေးကြောင့်
ရှောင်ကျန့်၏မျက်လုံးအစုံတို့ မှိတ်ထားရာမှ ချက်ချင်းပွင့်လာလေသည်။
ရီပေါ်ကို ကြည့်တော့လည်း မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီမြန်း၍
ရှက်နေဟန်..........
ဒုတ်!...ဒုတ်!....ဒုတ်!.....
နှလုံးခုန်သံများက အရမ်းကျယ်နေသောကြောင့်.......
မည်သူ့ဆီက လာမှန်းတောင်သေချာမသိနိုင်။
"ဟို!....ဟိုလေ.....
ကျွန်တော်အောက်မှာ စောင့်နေမယ်နော်....
ကိုကို မျက်နှာသစ်ပြီးရင် ဆင်းလာခဲ့နော်......"
ဟု ပြောရင်း အခန်းထဲမှပြေးထွက်သွားသော
ရီပေါ်ပုံလေးက ရှောင်ကျန့်အား တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတိရစေသည်။
*ကိုကို ကျင့်လေးကို အရမ်းချစ်ခဲ့ပါတယ်.....
ဒါပေမဲ့......ကံကြမ္မာက ကိုယ်တို့ကို ဆုံဆည်းဖို့အခွင့်ရေးမပေးခဲ့ဘူး.....
ကိုကို့ရဲ့....ဆုံးဖြတ်ချက်မပြတ်သားမှုကြောင့်
ကိုယ်တို့ဝေးခဲ့ရတာမို့ ကျင့်လေးကိုကို့ကို အပြစ်ဆိုနိုင်ပါတယ်.......*
..............................................
"ကိုကို စားလို့ကောင်းလားဟင်?....."
"အင်း....ကောင်းပါတယ်.....
ဒါနဲ့ ရီပေါ်ကို ကိုကိုပြောစရာရှိတယ်......"
"အင်းပြောလေ......"
"ကိုကို အလုပ်ထွက်လုပ်မလို့......"
"အာ!....ကိုကိုက ဘာအလုပ်လုပ်မလို့လဲ?....."
"မပြောတတ်သေးဘူး......
ဒါပေမဲ့......ကိုကိုလေ့လာကြည့်လိုက်ဦးမယ်လေ....
အဆင်ပြေတာ တစ်ခုခုပေါ့...."
"အင်းပါ......ကိုကို့သဘောပါပဲ....
ကိုကို အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပါပဲ......"
"အင်း.....စားပြီးရင် ကိုကိုအပြင်ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်နော်......"
"ဟုတ်......"
.............….....................................................
ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက် မနက်စားစားပြီး၍
အပြင်သို့ထွက်လာသောအခါ ခြံရှေ့တွင်ရပ်နေသော
ကျင့်လေးနှင့် တွေ့လိုက်ရလေသည်။
"ကိုကို......."
"ကျင့်လေး....."
"ကိုကို ဒီညနေကျင့်လေး...
ဝူရန်နဲ့ ပေကျင်းပြန်လိုက်သွားတော့မယ်.....
ကိုကို့ကို လာနှုတ်ဆက်တာ......" ဟု ပြောရင် မျက်ရည်များကျနေသော ကျင့်လေးကိုကြည့်ပြီး
ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက် ရင်ထဲမှာဆစ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားရလေသည်။
"မငိုပါနဲ့.....
ကျင့်လေးငိုရင်
ကိုကို့ရင်ဘတ်တွေ နာလွန်းလို့ပါ...."
"အဲ့ဒါဆို ကိုကို ဘာလို့ကျင့်လေးကို
တစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရတာလဲ?!...."
" ကိုကို တောင်းပန်ပါတယ်......"
"ကိုကိုသူ့ကို ချစ်နေလို့လား?.....
အဲ့ဒါကြောင့် ကျင့်လေးကိုအဲ့နေ့က ထားသွားတာလား?.......ဟီး.....အီး....
ဟင့်......အင့်......" စကားများပြောရင်းနဲ့
ဝမ်နည်းစွာငိုကျွေးနေသော ကျင့်လေးကို ရှောင်ကျန့်ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားလိုက်လေသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်လို့ပဲ....ထပ်ပြောပါရစေ....
ကိုကို ကျင့်လေးကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်.....
ဒါပေမဲ့ ကိုကိုတို့ပေါင်းစပ်ဖို့ ကံကြမ္မာကအခွင့်ရေးမပေးခဲ့ဘူး.....
ဒါကြောင့်မို့....ကိုကို......"
"တကယ်က ကံကြမ္မာက အခွင့်အရေးမပေးတာမဟုတ်ဘူး.....
ကိုကိုက လက်လွှတ်ခဲ့တာ.....
ကိုကိုကသာ ကျင့်လေးနဲ့နီးစပ်ဖို့ ကံ ကြမ္မာကို
လက်လွှတ်ခဲ့တာ!....."ဟု ပြောရင်းငိုပြီး ပြေးထွက်သွားသော ကျင့်လေးအား ရှောင်ကျန့်အနောက်မှ ကြည့်နေမိလေသည်။
*အရမ်းချစ်တယ်....
ဒါပေမဲ့.....အချိန်တွေ လွန်ခဲ့ပြီး....
နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ မရတော့ဘူး.......*
...............
ပါးပြင်ပေါ်တွင် မျက်ရည်များကျလာမှ ရီပေါ်သတိဝင်လာခဲ့လေသည်။
ရီပေါ်အခန်းထဲတွင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်မည်ဟု တွေးလျှက် ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်ရာ......
ရှောင်ကျန့်နဲ့ ကျင့်လေးတို့ နှစ်ယောက်စကားပြောနေတာကို
တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်.....ရီပေါ်အခန်းထဲမှ ရပ်ကြည့်နေမိသည်။စကားပြောတဲ့ အသံအားလုံးမကြားရသော်လည်း တစ်ချို့တစ်လေတော့ ရီပေါ်ကြားမိပါသည်။
ရှောင်ကျန့်နှင့် ကျင့်လေး...စကားပြောပြီး၍ ကျင့်လေးပြန်သွားတဲ့ အချိန် ရှောင်ကျန့်ငိုပြီး ထွက်သွားတဲ့ အချိန်ထိ ရီပေါ်ကြည့်နေမိလေသည်။
*တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကိုရယ်......
ကျွန်တော့်ကြောင့် ကိုကို့နှလုံးသားလေး နာကျင်ရပြီး.....ကျွန်တော်မကောင်းဘူးနော်...
ကျွန်တော် သိပ်အတ္တကြီးတယ်......*
...................................................................
ညရောက်၍ ရှောင်ကျန့်နှင့် ရ်ီပေါ်တို့ညစာစားသောအခါတွင်လည်း......
ရှောင်ကျန့်က နည်းနည်းသာစား၍....
အခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ထို့နောက် ရီပေါ်လည်း ထမင်းပန်းကန်များအား ဆေးကြောပြီး......အခန်းထဲသို့ ဝင်ရန်အလုပ်.....
"ဟင့်.....အင့်......
အီး.......ဟီး.........
ကိုကို တောင်းပန်ပါတယ်.....
ကိုကို့ကြောင့်......ကျင့်လေး ခံစားနေရပြီး.....
ကိုကိုမကောင်းဘူး.......ကိုကို သေသင့်တယ်.....
ကိုကိုက ကျင့်လေးကိုပဲ အရမ်းချစ်တာပါ........"
အခန်းထဲတွင် တစ်ရှုတ် ရှုတ်နဲ့ ငိုနေသော ရှောင်ကျန့်ကို ရီပေါ်သနားမိလေသည်။
တစ်ဆက်တည်း.......
ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကို ခံစားရအောင်လုပ်တဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ရီပေါ်ဒေါသထွက်မိလေသည်။
ထို့နောက် ရီပေါ်တစ်ယောက် အခန်းထဲမဝင်တော့ဘဲ......ယီဘင်ကောအား ဖုန်းဆက်၍ ကမ်းခြေဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ?........သောက်ဖို့ ခေါ်နေတယ်ဆိုတော့....."
"ကော!.......
ကိုကို ငိုနေတယ်....
ကျွန်တော် မကြည့်ရက်ဘူး.....
ကိုကိုငိုရင်.....ကျွန်တော့်ရင်ထဲက တအားနာကျင်တာပဲ.....ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမလဲ?...
ကျွန်တော် ကိုကို့ကိုလည်း အဆုံးရှုံး မခံနိုင်ဘူး.....သူငိုနေတာလည်း မကြည့်ရက်ဘူး....."
"မင်း.....သေချာရွှေးချယ်ကြည့်ပေါ့....
မင်းသူ့ကို အနားမှာထားရင် သူခံစားနေရမယ်ဆိုပေမဲ့.....
သူထွက်သွားရင်ရော.....သူအသက်ရှင်ပါ့မလား?..."
"မသိတော့ဘူးဗျာ......
ကျွန်တော် မနက်ဖြန်ဆိုတဲ့ အချိန်ြက်ီးကို အရမ်းကြောက်တယ်.........ကျွန်တော်နိုးလာလို့ ဘေးမှာကိုကိုမရှိတော့မှာကို အရမ်းကြောက်တယ်.....တွေးမိတိုင်း ဝဲဘက်ရင်အုံက တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ .... အသက်ရှုရခက်တယ်......."
ထိုညက .....ရီပေါ်တစ်ယောက် ညနက်လောက်မှ
အိမ်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ရီပေါ် ်ပြန်လာတော့ ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက် အိပ်ပျော်နေပြီးဖြစ်သည်။
အိပ်ပျော်နေသော ရှောင်ကျန့်၏ နဖူးလေးအား ရီပေါ်ခိုးနမ်း၍......တိတ်တခိုး မျက်ရည်ကျမိလေသည်။
"ကျွန်တော် ကိုကို့ကို....အရမ်းချစ်တယ်...
ဒါကြောင့်မို့ .....ကျွန်တော်
အတ္တ နည်းနည်းလောက်
ကြီးပါရစေ...."
ရီပေါ်လည်း ရှောင်ကျန့်၏နဖူးလေးအားနမ်းပြီး.....
ရှောင်ကျန့်၏ဘေးတွင် ဝင်ရောက်အိပ်စက်လိုက်လေသည်။
ရီပေါ်အိပ်ပျော်သွားမှ ရှောင်ကျန့်၏ မှိတ်ထားသော
မျက်လုံးများပွင့်လာခဲ့လေသည်။
*တောင်းပန်ပါတယ်....ကိုကိုမင်းကိုမချစ်နိုင်လို့.....
အခုချိန်မှာ ကိုယ်တို့အားလုံးက ခံစားချက်ကိုယ်စီနဲ့
ခံစားနေကြရတဲ့သူမို့လို့....ကိုကိုမင်းခံစားနေရတာကိုနားလည်ပါတယ်...*