Bir kez bir kez daha aynı çaresizliğin içine düşmüştüm. Tıpkı Bahar'ın kollarımda can çekiştiği gibi Emre ellerimin arasından kayıp gidiyordu. Biraz daha yarasına bastırdığımda vücudundaki bütün kan çekilmişçesine buz gibiydi. Onun soğukluğu içimde soğuk rüzgârlar estirirken bir kez daha adamlara hızlı olun diye bağırdım. İki dakikalık yol neden asır gibi geçiyordu. Neden öğle vakti trafik vardı?
"Abi..." Emre gözlerini aralamaya çalışınca yarı gülek bir ifadeyle derin bir nefes aldım.
"Sakın uyuma sakın uyuma koçum, birazdan hastanede olacağız. Söz veriyorum eskisinden daha iyi olacaksın söz!" Lütfen Allah'ım kardeşimi elimden alma. Bahar'ımı nasıl bağışladıysan Emre'yi de bizden alma...
"Ce... Cebimde..." derken ceketinin iç cebini işaret ediyordu. "Tamam... Tamam, sen kendini yorma." Elim cebime gittiğinde demir parçasına dokundum. Onu oradan alıp baktığımda kolyeydi. "Bu mu aslanım bunu mu istiyorsun?" Emre yarı gözü açık kolyeye bakarken kanlı parmağıyla kolyeyi işaret etti.
"Eda... Eda'ya aldım... Abi ben ölünce..."
"Saçmalama lan ne ölmesi iyi olunca sen kendin verirsin. Hem sana bir şey söyleyeyim mi Eda bunu görünce havalara uçacak..." Emre'nin gözü kapanır gibi olunca yüzünü sarstım. "Kendine gel lan kendine gel. Eda sensiz yaşayamaz sana bir şey olursa biz bir daha ayağa kalkamayız..."
Emre gözlerini hafif aralarken adamalara bir kez daha bağırdım. Hani bu lanet hastane çok yakındı. "Sev... Seviyorum... Abi ben çok seviyorum..."
"Kimi? Kardeşimi mi? Tamam, neyse boş ver soruları sen kendini yorma. Sen iyi ol ki bende gidip sana bunu yapan o itleri bulup gönül rahatlığıyla öldüreyim."
"Evlenecektik... Abi kardeşinle evlenecektim... Sen yine de bunları ona söyleme... Ölürsem sevdiğimi söyleme... Yıkılır... Eda kaldıramaz... Sen... Sen söyleme..."
Kanlı elimle yüzümü silerken bunu yapan itleri bulup öldürmeye ant içtim. "İyi... Duyuyor musun beni sen iyi olacaksın. İyi olacaksın ki bende gözüm arkada kalmadan karımı kardeşimi doğmamış çocuğumu sana emanet edeceğim. Sen iyi olacaksın!"
"Bora Bey gelmek üzereyiz..." Başımı kaldırıp görünen hastaneye baktım Şükür ki gelmişti. Yolda kan çok kan kaybetse de yarası ağır görünse de o iyi olacaktı. Tekrar Emre'ye baktığımda kendinden geçmişti. Onu sarssamda uyanmadı. Acil kapısına geldiğimizde sedyeye konulurken elimden geleni yaptım. Emre'yi hemen ameliyata almışlardı. Bende hemen evi arayıp korumaların sayısını arttırmalarını söyledim.
"Bana bakın o itleri bana bulup sağ getireceksiniz..."
"Bora Bey şimdi konuştum. Maalesef ki adamları kaybetmişler. Tahminen yarı yolda araç değişikliği yaptılar..."
"Senden açıklama değil o adamları ve başında ki iti istiyorum. Şimdi git ne gerekiyorsa yap." Güvenlik şefi giderken diğerine hitaben "Sende hemen buraya birkaç adam daha ayarla. Buraya gelemeye göze alamasalar da Emre'yi koruma altına almalıyız..."
Korumayla konuşurken acil kana ihtiyaç olmuş bende kanımız uyuştuğu için hemen kan vermiştim. Ben kan verirken olayı öğrenip deliye dönen Eda, evde ortalığı birbirine kattığı için mecbur kalarak gelmesine izin vermiştim. Tekrar acil kapısına geldiğimde babam arayarak yolda olduğunu bir şeye ihtiyacımız olup olmadığını sormuştu. Korumanın söylediğine göre çatışma anında haber olmuş.
Acil kapısındaki bekleyiş devam ederken herkes bir bir dökülmeye başlamıştı. İlk gelen ise babam ve Emre'nin babası olmuştu. Vedat Amca, oğlum nasıl diye sorduğunda cevap veremedim bende nasıl olduğunu bilmiyordum. Veda Amca acıyla kendini boş bulduğu sandalyeye bırakırken babam bir köşeye çekip nasıl odluğunu sormuştu. Adamları nasıl olduğunu anlatmamış mıydı?
"Bilmiyorum. Ne olduysa bir anda oldu. Biz Emre'yle holdingden içeriye giriyorduk ki bir anda silahlar patladı ve Emre önüme atladı. Baba hedef bendim. Eğer Emre, kahramanlık yapıp önüme atlamasaydı şuanda orada yatan ben olacaktım. Keşke de olsaydım..."
"Sakin ol, dövünmek bir çare değil. Şimdi iyi düşün son zamanlarda seni ya da sizden birini tehdit eden birileri oldu mu?"
"Son günlerde hayır, ama genel olarak hep gözdağı vermeye çalışan köpekler oldu. Onlarsa her zaman havlayıp havlayıp susan cinslerdi... Baba bu defa başka bir şey var. Bu konunun işle alakalı olduğunu hiç sanmıyorum. Biri beni ortadan kaldırmak istedi ama kim?"
"Tamam, sen o tarafı hiç düşünme ben o köpekleri bulup icabına bakarım. Sen sadece kardeşinin, karının en önemlisi de Emre'nin güvenliğini sağla. Bir kere bu yola başvuran amacını ulaşmadan durmaz..." Bende durmayacaktım bende onları bulana kadar durmayacaktım.
Babamla olan konuşmamızın ardından babam adamlarına dışarıya dağılmalarını söylerken koridor Eda'nın sesiyle çınladı. Eda ilk önce bana koşarak "Nerde... Abi Emre nerde?" diye sormuş bende bir şey söyleyememiştim.
Benden cevap alamayan Eda babamı fark ederek yanına gidip "Babam, Emre nerde iyi mi?" diye sorduğunda geriden Bahar bize doğru geliyordu. "Kızım önce sakin ol. Emre şuan ameliyathane de doktorlar müdahale ediyor..." Ben Bahar'ın yanına gideceğim sırada Eda yaşlı gözleriyle önce kapıya bakmış sonra da koşarak acilin kapsına vurunca araya girerek belinden tutmuştum.
"Bırak! Bırak beni abi içeriye gidecem... Bırak beni içeriye girip kendi gözlerimle görecem..."
Eda'nın belinden tutup kaldırdığımda Bahar da bir köşede ağlıyordu. Kardeşimi kenara çekip sakinleşmesi için saçlarından öptüm. "Sakin ol... Sakin olursan sana bir şey vereceğim..." Kollarımın arasında çırpınan Eda daha çok bocalayınca "Emre sana bir şey vermemi istedi..." Emre'nin adını duyunca bağırmayı kestiği gibi cebelleşmeyi de kesip durağanlaştı. Bende onu yavaşça bırakınca kardeşime kendime çevirdim...
"Emre sana hediye almış... Bir kolye..."
Cebimden çıkardığım kolyeyi ona uzatırken gözlerinden daha çok yaşlar düşmeye başladı. Elleri titrerken kolyeye parmak uçlarında tutup net görebilmek adına gözyaşlarını silip burnunu çekti. "Neden? Neden o vermedi? Ben ondan istiyordum. Benim her beklentim ondandı. Neden bana geç kaldı abi nende ben ona gidemiyorum?"
"Eda'm güzel kardeşim sakin olup dua et."
"Hayır... Burada durup ondan kötü haber beklemeyeceğim..." Bir kez daha acil kapısına koşup vurmaya başlayınca gözüm kalbini tutan Vedat Amcaya gitti... "Vedat Amca iyi misin?" Babamda soluğu yanımda alırken hemşire diye bağırmış. Sesi kesilen Eda da korku dolu gözlerle yanımıza gelerek Bahar'a sarılmıştı.
Hemşireden sonra doktor gelerek ilk müdahaleyi yapmıştı. Babam Vedat Amcayı yalnız bırakmayarak yanında gidince iki ağlak kadınla baş başa kalmıştım. İkisini birden kollarımın altına alırken Bahar'a da sakin olmasına dair sözler söylemiştim. O sırada korumalardan biri yanıma gelerek baş işareti yapmış. Bende kızları bırakıp yanına doğru gitmiştim.
"Bora Bey adamaların yerini tespit ettik ne yapalım?"
Öldürün derdim de o şeref bana aitti. Karıma ve kardeşime bakarken Bahar'ın gözü beni bulmuştu. Emre'den de ses soluk yoktu. En azından iyi haber alsaydım içim rahat olacaktı. Olaya babamı dahil etsem işin içinden çıkamazdım. O sırada Bahar eli karnında iki büklüm olunca Eda daha çok korkarak bağırmış bende soluğu yanında alarak "Bahar'ım."demiştim demesine de Bahar'ın kucağıma yığılması bir olmuştu...
Karımı kucağıma alarak "Gidin işlerinizi halledin ben ilk fırsatta geleceğim..." demiştim. Korumalar giderken bende bir yandan koşturup "Eda burada kal. Acil bir şeye ihtiyaç olur..." demiştim. Büyük ihtimalle Bahar'ın tansiyonu falan düşmüş olmalıydı.
Ne düşeceğimi bilmeden doktor diye bağırdım. Emre bir yandan Vedat amca bir yandan şimdi de Bahar kötü olunca bende ipler kopmuştu.
"Hamile... Karım hamile!"
Aşk bedenlerin değil, ruhların birleşmesiyle sonsuzluğa ulaşır...
ÜZÜLEREK SÖYLÜYORUM Kİ KEŞKE EDA'YI ORADA YALNIZ BIRAKMASAYDI.
FİNAL DİYE SAKIN ÜZÜLMEYİN ÇÜNKÜ EN AZINDAN ÜÇ BÖLÜMÜMÜZ DAHA VAR....
SİZİ SEVİYORUM TAKİPTE KALIN...
İnstgram: Sldakser
....