Niall miał już rozerwać następny list, kiedy zdał sobie sprawę, że kolejny po nim był grubszy niż pozostałe, z nieznacznym wybrzuszeniem. Dźgnął go zaciekawiony.
Prawie otworzył szósty list, ale stłumił swoją ciekawość, składając cichą przysięgę, by czytać listy według kolejności. Jeden po drugim.
Może wtedy odkryje dlaczego ona przestała.
To było dziwne, jak Niall przeżywał fakt, że Charlie przestała do niego pisać. To mógł być jakikolwiek powód, naprawdę. Może nie miała już więcej czasu. Albo może po prostu zapomniała, tak jak kiedy Ty i Twój najlepszy przyjaciel rozstajecie się, obiecując zostać w kontakcie, zanim na stałe oddalicie się od siebie, a potem jednego dnia znajdziesz zdjęcie i myślisz: Chciałbym mieć nadal kontakt.
Niall zamrugał, zaskoczony uczuciem tęsknoty, które go przeniknęło. Miał wspaniałe życie. Ostatnie dwa lata były najlepszymi w jego życiu. Podróżował po całym świecie z czterema najlepszymi kumplami, robiąc to, co kocha najbardziej.
Mimo to czasami marzył, aby rzeczy mogły powróciły do takich jakie były. Bez tego nieustannego osaczania, paparazzi, tego uczucia, że wszystko, co kiedykolwiek robiłeś mogłoby być przeanalizowane i nie ważne, gdzie by pojechał, zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie obserwował.
Ale były też dobre czasy, w domu, w Irlandii. Urywki wspomnieć. Stukający deszcz o szyby, zapach świeżo skoszonej trawy, mało spotykany słoneczny dzień w lecie, barbecue; słońce na plecach i to poczucie bezpieczeństwa w domu.
Potrząsając głową i śmiejąc się z siebie, Niall westchnął. Rozerwał brzeg piątego listu. Nie zadał sobie trudu, by otworzyć go starannie.
Drogi Niallu,
Przepraszam, że nie pisałam do Ciebie tak długo. Byłam tak jakby zajęta, ale teraz tu jestem i mam Ci dużo dopowiedzenia! :P
Więc zacznę z... Alice jest Directionerką! Przysięgam, prawie krzyknęłam, kiedy weszłam do jej pokoju. Plakaty, bransoletki, długopisy, piórniki, wszystko! Każda ściana w jej pokoju była pokryta plakatami. Jest taki jeden wielki Louisa, nad jej łóżkiem, który jest dwa razy większy niż normalny plakat i nie mam zielonego pojęcia skąd ona go wzięła.
Ma też całą kolekcję lalek. Ja tam po prostu stałam z otwartą buzią, gapiąc się na to wszystko. Potem ona spojrzała na mnie nieśmiało i powiedziała: "Tak... Jestem małą fanką."
Oniemiałam. Jakie były na to szanse, co? Po prostu podbiegłam do lalek, wzięłam je i fangirlowałam jak oszalała. Myślę, że mogłabym się nawet popłakać. Dobra, może płakałam.
Ciągle czuję się trochę podekscytowana.
Ale nieważne, spędziłyśmy resztę wieczoru gadając o was, chłopaki. Zadanie z historii musiało poczekać. Powiedziała, że jej nieulubieniem jest Louis, mimo że kocha was wszystkich, tak jak ja. Trochę zaszalałyśmy z lalkami, przebrałyśmy je w stare ubrania od lalki Barbie i zrzucałyśmy je ze schodów. Zrobiłyśmy lotnie z tektury i wyrzucałyśmy ich przez okno, krzycząc: "Leć Zayn, leć!"
Niall zaśmiał się głośno, zarabiając kolejne dziwne spojrzenie Harry'ego. Szybko stłumił myśl o lalce Zayna spadającej ze schodów. Jeszcze zaczną myśleć, że zaczyna wariować, jeśli na pierwszy rzuć oka śmieje się z niczego.
I kiedy mama Alice, Julie (która jest taka miła, że tak dodam) zawołała nas na kolację, oboje krzyczałyśmy na widok łyżek. Nalegałyśmy, abyśmy jedliśmy widelcami. To było trudne. Szczególnie budyń.
Mam na myśli, czy kiedykolwiek próbowałeś zjeść double cream* za pomocą widelca?
Tak, Niall pomyślał. Niecały miesiąc temu, Liam powoli zaczął "pozbywać się" wszystkich łyżek jakie były w małej kuchni w tour busie. Teraz kompletnie zniknęły.
Jedzenie double cremu za pomocą widelca było trudne. Zayn i Liam próbowali nożem, a Harry użył chochli. Wszystkie trzy techniki zawiodły.
Niall odnotował w myślach, by kupić więcej łyżek.
Jednak myślę, że Alice jest jedną z moich przyjaciółek. Albo najbliższą rzeczą jaką kiedykolwiek miałam. Kiedy Julie odwiozła mnie do domu, każda z nas błagała Jade, aby pozwoliła mi na kolejny wypad do niej. Powiedziała może, więc miejmy nadzieję, że będę mogła.
Czy to dziwne, że jestem podniecona?
A inną nowością jest to, że Ruby znalazła rodzinę zastępczą.
Ruby byłą małą dziewczynką, prawda? Tą która napisała swoje imię w ostatnim liście? Niall szybko sprawdził, skanując dziwaczne pismo we wcześniejszym liście. To była ona.
Jestem taka szczęśliwa z jej powodu, jeśli nie trochę smutna w tym samym czasie. Bardzo będę za nią tęsknic. Nic jeszcze nie jest oficjalne, była tylko na jednym spotkaniu z nimi, ale jest tu mała dziewczynka imieniem Beth w tym samym wieku co ona, Ruby idzie bardzo dobrze. Można powiedzieć, że oni będą jej przyszłą rodzina zastępcza. Jade i inni pracownicy tutaj cieszyli się, kiedy wróciła. Wszyscy kochają Ruby.
Będę za nią bardzo tęsknic. Przez jakiś czas, kiedy na początku się tu dostałam, ona była moją jedyną przyjaciółka. Mimo że na początku jej nienawidziłam. Myślałam, że jest małym wkurzającym bachorem, bo byłam zbyt zaabsorbowana swoim własnym żałosnym życiem, by zauważyć ją, albo zaopiekować się nią. Jednak Ruby miała swoją własną historię i wszyscy tutaj również mają swoje problemy.
Kiedy pierwszy raz tu przybyłam, trzy lata temu, ona chodziła za mną jak mała owieczka. Mała pięcioletnia Ruby wkurzała mnie cholernie przez te dni. Nienawidziłam jej, nienawidziłam ludzi tutaj, nienawidziłam całego mojego popierdolonego życia.
Pamiętam pierwszy raz jak zaczęłam jej ufać, gdy złamałam rękę. Nawet nie zdałam sobie sprawy, że jest złamana, ale załamałam ją uderzając w ścianę mojej sypialni. Właściwie to bolało mnie bardzo, ale ryczałam bardziej przez ból w środku niż ten, który był w ręce.
Jej pokój był obok mojego, więc mnie usłyszała. Usiadła na moim łóżku i wzięła moją dłoń, a ja nawet nie próbowałam jej odepchnąć. Po prostu płakałam. Kiedy zaczęła delikatnie robić kółka na wierzchu dłoni, to naprawdę bolało.
Szokujące uczucie ogarnęło Nialla. Szacunek, empatia i panika przepełniła jego kości. Co się stało? Czuł się okropnie. Był tutaj, czuł się smutny, ponieważ był sławny, a ta dziewczyna ukrywała wszystko co kiedykolwiek czuła w środku, cały ból, łzy i nikomu nie nic nie mówiła..
Już nigdy nie będę nie doceniał swojego życia, pomyślał Niall.
Więc, mimo że ona była tylko małą pięciolatką, wciąż mnie męczyła, dopóki nie powiedziałam jej co się stało. Wtedy ona dosłownie zmusiła mnie do powiedzenia tego personelowi.
Cóż, lekarze dali mi gips na rękę i powiedzieli, że mogłoby być dużo gorzej, gdybym nikomu nie powiedziała. Więc zgaduję, że mam teraz dług u Ruby, ponieważ tyle dla mnie zrobiła. Ale rzecz, która sprawiła, że naprawdę ją polubiłam, była wtedy, gdy wróciłam ze szpitala. Ona od razu wzięła swój niebieski flamaster i podpisała się na gipsie tym swoim okropnym pismem. Nie poprawiło się to w ciągu tych lat.
Zanim odejdzie, zamierzam zrobić jej konto na Twitterze.
Może was obserwować chłopaki jeśli chce, prawda? Nawet jeśli ma tylko osiem lat.
Niall musiał oprzeć się pokusie, by jeszcze raz się nie zaśmiać.
Mimo to kocham Ruby, coś w niej tak bardzo przypomina mi o Elizie. To boli, tam w środku, kiedy o tym myślę. I czuję się tak, że nieważne, jak bardzo starałabym się ją chronić, stracę ją. Tak jak straciłam Elizę, i to sprawia, że jest to nawet gorsze. Nie mogłam jej uratować bez względu no to jak bardzo się starałam.
I mam nadzieję, że Ruby będzie mnie pamiętać.
Mam nadzieję, że będzie mnie pamiętać, kiedy będzie żyła z jej wspaniałą rodziną zastępczą. Mam nadzieję, że będzie o mnie pamiętać, kiedy będzie bawiła się z jej nową siostrą i chodziła do nowej szkoły. Wiem, że pewnego dnia dorośnie i nie będzie o mnie dużo myślała. Ale może któregoś dnia, zobaczy magazyn w sklepie, kiedy będzie starsza i pomyśli, Charlie by się to spodobało. Albo może na lekcji w szkole nauczycielka powie "One Direction" i ona podniesie głowę i przypomni się jej jak opowiadałam ile razy się to mnie przytrafiło.
Często tak robię :D
Myślę, że to wszystko, co mogę Ci powiedzieć. Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku? Mam nadzieję, że dobrze się bawisz, gdziekolwiek jesteś. Kocham Cię.
Dużo miłości,
Charlie ♥
Coś dziwnego było w tym liście. Był przesiąknięty miłością, tak jak pozostałe, z wyjątkiem, że ten był bardziej z głębi serca i życzliwy. Głos w środku powiedział Niall'owu, że może Charlie coraz bardziej przyzwyczaja się do pisania tych lisów. Czuła się bardziej komfortowo z jej uczuciami, wspomnieniami, od których się odcięła.
Może później, w innych listach, powie mu co się stało.
To było coś złego, to było oczywiste.
Coś z rodziną, kimś kto nazywał się Eliza. Coś złego, za co winiła się Charlie.
Dreszcz przeleciał Nialla.
Co się stało trzy lata przed napisaniem tych listów?
Co poszło nie tak?
* Double Cream - jest to taka śmietanka 48% używana przeważnie do deserów takich jak budynie czy lody :)