Twenty One Letters To Niall PL ✔

List Osiemnasty

Pociąg był dość pusty, kiedy Niall go złapał, usiadł na jednym z miejsc od strony okna, naprzeciw miejsca od strony przejścia i starszej kobiety majstrującej na iPadzie. Wyrwał się swoim ochroniarzom i szefostwu dość łatwo, po prostu pomachał im i powiedział coś ogólnikowego o odwiedzeniu kilku przyjaciół i rodziny, podczas gdy Liam uśmiechał się smutno do niego.

Ten dzień nastąpił. Po miesiącach czekania, Niall w końcu zobaczy Charlie. To było to, nie ważne jak banalnie to brzmiało.

Spędził swój czas na czekaniu, oboje spędzili i dziś będzie miał szansę powiedzieć jej te wszystkie rzeczy, o których myślał w ciemnościach, będzie mógł ją zobaczyć na własne oczy i zapewnić jej bezpieczeństwo i dać znać, że była kochana. Dziś będzie mógł ją poznać naprawdę, dziś będzie mógł ją przytulić i powiedzieć jej, że będzie dobrze.

I to nie tak, że chciał być jej rycerzem w błyszczącej zbroi, czy coś. Nie chciał tam wpaść i uratować ją przed wszystkimi jej demonami. Mogła zrobić to sama i on to wiedział. Była taka silna, silniejsza niż każdy kogo kiedykolwiek znał i może to było bardziej potrzebne jej, by to wiedziała. To było to, co musiał jej powiedzieć, pomyślał, kiedy wyciągał przetartą paczkę listów z jego torby, wyławiając ostatnie cztery listy, które zatrzymał na teraz.

Ponieważ nawet po poznaniu wszystkiego o jej życiu, po tym jak został wybrany przez Charlie do otwarcia przed nim jej serca, ani razu nie pomyślał, że ona była słaba.

Drogi Niallu,

Sprawy się pogarszają. Sprawy toczą się naprawdę bardzo źle, a ja... ja nie wiem co robić. Fran i jej dziewczyny, one mnie powoli rozrywają na kawałki. Opuściłam się w większości moich przedmiotów. Nauczyciele, oni tego nie łapią, nie rozumieją, że jestem zbyt zmęczona, by iść do domu i przygotować się jeszcze bardziej, że nie potrafię spać w nocy i to sprawia, że jestem ospała na lekcjach. Czy oni nie widzą, że mi nie zależy, że nie mam energii oraz spokoju ducha, by przejmować się rozpisaniem mojego planu dnia? Wszystko co oni robią to zrzędzenie i rozmowy i zadawanie nurtujących pytań, a ja po prostu chcę, aby przestali. Proszę, niech po prostu przestaną.

Chociaż, samotność jest najgorsza.

Kiedy byłam młodsza zawsze byłam otoczona ludźmi. Nie wiem, czy wtedy byłam po prostu dobra w zawieraniu znajomości - teraz definitywnie nie jestem - albo czy to tylko fakt, że byłam młoda i mogłam porozmawiać z każdym kto chciałby mnie wysłuchać, no ale zawsze był ktoś do zabawy. Zawsze ktoś tam był, znana twarz, albo głos, albo po prostu ta pociecha z posiadania osoby obok ciebie. Moi rodzice, pomimo poświęcania większości ich czasu dla mojej siostry, zawsze pytali mnie jak się czułam, co dziś robiłam i chociaż mogli wyciągać tabletki z szafki , albo sprzątali łazienkę, to podczas gdy to robili, nadal słuchali.

Nikt już mnie nie pyta o takie rzeczy. Zgaduję, że to dlatego zaczęłam pisać te listy, bym mogła wylać wszystkie dzienne bezużyteczne drobnostki, po prostu, by poczuć się trochę mniej samotna. To jest smutne, ale.. Moje życie jest smutne. Czasami nie wydaje się to całkiem realne, wygląda jak tragiczna historia, którą wymyślił jakiś walczący o uznanie pisarz.

Niall pomyślał o tym co powiedziała, gdyby wiedziała, że on słucha. Czy poczułaby się lepiej? Albo bardziej przerażona? Charlie nigdy nie brała tego pod uwagę pisząc te listy, że on faktycznie będzie je czytał. A to przyniosło z powrotem pytanie; Po pierwsze, w jaki sposób je dostał?

Ale tak nie jest – takie jest moje życie. Takie było moje życie przez przeszło rok i ostatnio czuję się jakbym nie chciała dalej tak żyć. Chcę się wycofać, chcę czegoś innego, cokolwiek innego niż te chujowo rozdane karty w grze, w której brałam udział. Czy wiesz jak rozpaczliwie pragnę bym mogła być normalnym dzieckiem, które kłóci się ze swoimi rodzicami o ubrania i godzinę powrotu do domu i zadania domowe, zamiast siedzenia i słuchania pracownika opieki społecznej, który monotonnie mówi o tym, co według nich jest dla mnie najlepsze?