Pewnego dnia Niall w swoim hotelowym pokoju znajduje paczkę 21 listów od dziewczyny, która otworzyła przed nim swoje serce, dziewczyny która umierała od środku, ale próbowała znów się pozbierać. Odkąd Niall zaczął czytać, a listy zaczęły się kończyć...
Wiem, że obiecałam, że nigdy więcej do Ciebie nie napiszę, ale tyle rzeczy się zmieniło. Na początku chcę Ci jeszcze raz podziękować, za to, że mnie wtedy uratowałaś. Oraz za to, że Niall dostał moje listy. Powinnaś też podziękować swojej kuzynce.
Co u mnie? Zapewne już wiesz z telewizji, gazet, radia czy internetu, że jestem z Niallem. Oficjalnie jesteśmy ze sobą już prawie 3 lata, ale dopiero niedawno się ujawniliśmy. To stało się w 2016 roku, kiedy chłopaki zaczęli przerwę. Pojechaliśmy razem na wakacje i tak jakoś wyszło. Rok później w Walentynki mi się oświadczył. Zgodziłam się. Naprawdę jestem teraz szczęśliwa, w końcu. Dostałam drugą szansę od życia. Dostałam drugą rodzinę, o której od tak dawna marzyłam. Teraz mam kogoś, kto jest dla mnie wszystkim, kogoś kto kocha mnie całym sercem.
Teraz mieszkam w Londynie, razem z nim, wprowadziłam się do niego, kiedy zaczęłam studia w stolicy. Nialla i tak często nie było w domu przez swoją prace, a jak sam stwierdził przydałby się ktoś, kto będzie dbać o jego kwiaty. To było miłe z jego strony, choć wiem, że chciał mieć mnie przy sobie, mimo że wtedy tylko się przyjaźniliśmy się.
Za parę dni kończę studia i tak, studiowałam psychologię. Chcę pomagać takim osobom jak ja, tym którzy myślą, że są sami. Myślę, że jestem w stanie im pomóc, bo rozumiem ich problem. W zeszłym miesiącu skończyłam praktykę w Ebonycare Children's Homes, chciałabym tam pracować, albo w Richard House Children's Hospice.
Niall bardzo mnie w tym wspierał, sam często przychodził i bawił się z dzieciakami. Tak właśnie poznaliśmy Olivera. Dodaję zdjęcie, które Niall zrobił naszej dwójce na drugim widzeniu jakieś trzy miesiące temu. Zrobił je u nas w kuchni, Oliver właśnie obudził się z popołudniowej drzemki i przybiegł do mnie, kiedy robiłam kolację.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Pokochaliśmy to dziecko od pierwszego wejrzenia. Ale od początku. Niall wyrwał się na kilka dni do domu, podczas krótkiej przerwy w trasie, chciał mi zrobić niespodziankę. Przyjechał do mnie do Ebony. Byłam w sekretariacie, mieli przywieźć dwulatka, którego wychowywała tylko matka i to śmiertelnie chora, której dni były już policzone - zmarła tego samego dnia. Biedne dziecko, taki mały, ale sama wiesz, że to nawet lepiej, bo był zbyt młody, by wszystko zapamiętać. No ale, do pomieszczenia wpadli z opieki społecznej mówiąc, że chłopczyk im uciekł. Wybiegliśmy go szukać, gdy zza rogu wyszedł Niall niosąc go na rękach. I uwierz mi, to był najpiękniejszy widok na świecie. Żałuję, że nie miałam wtedy aparatu. Wyglądali jak ojciec z synem. Oli miał blond, trochę kręcone włosy i również niebieskie oczy. W tamtym momencie zdałam sobie sprawę jak bardzo go kocham, jak bardzo pragnę założyć z nim kochająca się rodzinę, która będzie się wspierać w szczęściu i nieszczęściu, chorobie i zdrowiu, dostatku czy nędzy, która po prostu zawsze będzie razem. W tamtym momencie tak naprawdę do mnie doszło, że jestem szczęśliwa i mam kochającego mężczyznę u mego boku. Naprawdę żałuję, że nie mogłam uwiecznić tej chwili na zdjęciu. Na ziemię sprowadził mnie krzyk chłopczyka, kiedy jedna z kobiet chciała odebrać go Niallowi. Dziecko zaczęło krzyczeć, że chce być z Niallem. Uśmiechnęłam się, bo naprawdę większość dzieciaków zawsze odnosi się z rezerwą do obcych, z resztą sama to wiesz z doświadczenia, ale jeśli chodziło o Nialla, to jakby miał aurę przyciągania do siebie. Poważnie, Jade, dzieciaki go wręcz uwielbiały. I wtedy mały Oli mnie dostrzegł. Uspokoił się i powiedział coś mojemu narzeczonemu na ucho a ten z uśmiechem przytaknął. A potem po prostu znalazł się już w moich ramionach, tuląc mnie mocno i mówiąc, że Chalii jest fajna.. I tak kilka tygodni od tego spotkania postanowiliśmy go adoptować.
