(Suggest song- Take me home,country road)
အခုဆို ကားအဖြူလေးက အိမ်ရှေ့မှာ ငေါင်းစင်းစင်းနဲ့ ။
ကိုကိုကတော့ နေ့တိုင်း ရေဆေးပေးတယ်.
( မဆေးနဲ့ ပြောလည်းရမှမရတာ..)
ဒါပေမယ့် ပြန်ရောင်းလိုက်ရ ကောင်းမလားတောင် စဉ်းစားတယ်။ Kurashiki မှာက အဝေးကြီး သွားစရာမှ မရှိတာ.. တစ်ခါတစ်လေ ခရီးထွက်ကြတာက လွဲလို့ပေါ့.. ။
အရေးကြီး ကိစ္စရှိတဲ့နေ့တွေကလွဲလို့ ကျန်တဲ့ရက်တွေဆို ယိပေါ်ဟာ အလုပ်ကို ရထားနဲ့ပဲ သွားတယ်။ ကိုကိုက ဘူတာရုံထိ လိုက်ပို့၊ လာကြိုတတ်တာကို သဘောကျလို့..
အစကတော့ အသွားအပြန် ခရီးက ပင်ပန်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရထားစိုက်တဲ့အခါ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ ကိုကို့မျက်နှာလေး မြင်ရင် အမောပြေသွားရတာပဲ..
_
" ကိုကို.. ကျွန်တော့်ကိုလည်း ကျွေးလေ "
" မင်းက ကြောင်လား..
ကိုယ့်ဟာကိုယ် ယူစားလေ "
ရှောင်းဖန်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်မိတယ်။
တကယ်ပဲ.. ။ အစကတော့ တစ်သက်လုံး ပြန်မခေါ်တော့မလို မျက်နှာပေးနဲ့ ခုကျမှ ကိုကို့ကို ကပ်နေလိုက်တာ ။
" မင်းကို ရောင်းစားပစ်မယ် "
" ..... "
" ..အိမ်ကို လုံးဝ ပြန်မလာခဲ့နဲ့ "
" ..... "
" ..ကြောင်က ကြောင်လို မနေဘူး သွားစမ်းကွာ "
" ယိပေါ် ဘယ်လိုဖြစ်နေတုန်း
ဟိုမှာ စားနေတာကို "
သူ တွန်းပစ်လိုက်တဲ့ ရှောင်းဖန်ခေါင်းကို ကိုကို့က သာသာလေး ပြန်ပုတ်ပေးနေတယ်။
အလကား.. အဲ့ကောင်လား နာတတ်မှာ.
အပိုတွေ လုပ်ပြီး ချွဲနေတာ ကြည့်ပါလား..
ကိုကိုမရှိခင်က သူပဲ ကျွေးထားရတာကို ခုမှ ကိုကို့ကို ကပ်နေလိုက်တာ။ ကြောင်ပါးကို ဝ တယ်။
" ဟ ဟ . ပွစိပွစိနဲ့ ကလေးလည်း မဟုတ်ပဲနဲ့ "
" သူ့ကို ကျွေးတော့ ပြုံးနေတာပဲနော်..
ကျွန်တော့်ကိုကျတော့ ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ "
ကိုကိုက စိတ်ပျက်သလို ကြည့်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်သွားတယ် ။
လိုက်ချော့ရမှာပေါ့.. ဟိဟိ ။
" မင်းလိုက်မလာခဲ့နဲ့ "
သူ့စကားကို နားမလည်သလို ပြူးကြည့်နေတဲ့ ရှောင်းဖန်က ကြောင်စီစီ..။
_
အစက အခန်းထဲမှာ ဓာတ်ပုံတွေကို ကြိုးတန်းလေးနဲ့ တန်းထားဖို့ စိတ်ကူးပေမယ့် ကိုကိုက ကလေးကလား ဆန်တယ်ဆိုလို့ မှန်ဘောင်တွေထဲပဲ ထည့်ပြီး စားပွဲပေါ် တင်ထားရတယ်..
အောက်ထပ် တစ်ထပ်လုံးက စားပွဲနဲ့ ဗီရိုတွေ ပေါ်ပေါ့.. ။
အပေါ်ထပ်မှာက မေမေနေတာမို့ ။ လူကြီးကို မျက်စိနောက်အောင် လုပ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ..
" ကိုကို.. ကိုကိုက ဘာစပ်သေးလဲဟင်..
မျက်လုံးတွေက လှလိုက်တာ "
ကိုကို့ မျက်လုံးတွေက တကယ်လှတယ်။ နေရောင်ဖြာကျသွားရင် ညိုဖန့်ဖန့်နဲ့ ပိုတောင်လှသေး..
စာအုပ်ကိုပဲ အသည်းအသန် ဖတ်နေတဲ့ ကိုကိုကတော့ ပေါင်ပေါ်က သူ့ကို အဖတ်မလုပ် ။
သူက လှဲရက်အနေအထားနဲ့ ကိုကို့ပေါင်ပေါ်ခေါင်းတင်ပြီး မျက်နှာကို လိုက်ကလိနေတာ.. ။
ကလိမှာပေါ့.. ။ အလုပ်အားရက်လေးကို အဖတ်မလုပ်ပဲ စာအုပ်ပဲ ဖတ်နေတာကြီး..
" ...နှာတံလေးကလည်း စင်းစင်းလေး
ဆင်ခြေလျှောလေးကျနေတာပဲနော် "
" .... "
" ပါးကတော့ မဖောင်းလာတော့ဘူး.
ကိုကို့ကို ပါးပြန်ဖောင်းလာအောင် ဘယ်လိုပြန်လုပ်ရမလဲ ဟင် "
" .... "
" နှုတ်ခမ်းရောပဲ.. ပါးတာလည်း မဟုတ်
ထူတာလည်း မဟုတ်၊ မှဲ့လေးက ပိုလှတယ် "
ပြောရင်းနဲ့ မှဲ့လေးကို လက်နဲ့ တစ်ချက်တောက်လိုက်တယ် ။
" ..နောက်ပြီး ဒီယုန်သွားလေးတွေရော.. "
ပြောပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ ဖြဲလိုက်တော့...
" ဝမ်ယိပေါ် !! "
ခိခိ.. ။
စိတ်ဆိုးတော့မယ့် မျက်နှာက သူ့ကိုကြည့်ရင်း တဖြေးဖြေးပြုံးယောင်သန်းလာတယ် ။ ရယ်ချင်တာကို မထိန်းနိုင်ပဲ ထိန်းထားရတဲ့ ပုံလေးနဲ့.. ။
နောက်ဆုံးတော့ ပြုံးပြီး မျက်မှန်ချွတ်၊ စာအုပ်ကို ဘေးကိုချတယ်..
သူ့မျက်နှာကို အုပ်ကိုင်ပြီး နှဖူးပေါ် အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေချတယ်.. ။
ဟိ.. ။
အုပ်ကိုင်လာတဲ့ လက်တွေကို မလွှတ်ပေးပဲ လည်ပင်းနားမှာ ပတ်ထားလိုက်တယ်။
လက်တစ်လျှောက် ဖွဖွလေး ဆွဲမိနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေက တစ်နေရာအရောက် တန့်ခနဲ ။
" ကိုကို.. ဒါတွေက မပျောက်တော့ဘူးလား "
ကိုကိုက ပင့်သက်ရှိုက်တယ်..
" မသိဘူးလေ မပျောက်တော့ဘူး ထင်တာပဲ.. "
အင်း.. ။ မပျောက်လည်း ဘာဖြစ်လဲ.. အပေါက်လေးတွေနဲ့ဆိုတော့ လှတောင်လှသေး..
နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိကပ်လိုက်ရာကနေ အသည်းယားလာလို့ သွားနဲ့ ဖိကိုက်လိုက်တယ်။
တစ်စက္ကန့်.. ။
နှစ်စက္ကန့်.. ။
သုံးစက္ကန့်.. ။
ထင်ထားသလို ဖြစ်မလာတော့ လွှတ်ပြီး ကိုကို့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ပြုံးနေတာပဲ ။
" မနာဘူးလား "
" နာတယ်လေ "
" ဘာလို့ မအော်တာလဲ.. "
" ငါအော်ရင် မင်းက ထပ်လုပ်မှာလေ "
သူ ရှုံ့တွပြလိုက်တယ်..
ရယ်သံလွင်လွင်လေး.. ။
ငုတ်တုပ် ထ ထိုင်ရုံပဲ ရှိသေး.. အဝါရောင်အကောင်က ဘယ်ကမှန်းမသိ ရောက်လာပြီ..
" အင်း.. လာပြီ "
ကိုကိုက တခိခိ ရယ်တယ် ။
" ကလေးလား ကြောင်နဲ့ဖက်ပြီး ရန်ဖြစ်နေရတယ်လို့..
ကြီးကောင် ကြီးမားနဲ့ "
" မသိဘူးဗျာ.. ဟျောင့် သွား.. ဆင်း "
အဝါကောင်ကတော့ ခြေထောက်တွေကို ကိုကို့ပေါင်ပေါ်က တစ်ဖဝါးမှ မခွာ..
သူက ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို တွန်းချလိုက်၊ နောက်တစ်ဖက် လာတင်လိုက်. မျက်နှာပေးကလည်း ရိုက်သတ်ချင်စရာ..
ကောင်းရောပဲ.. ။
" ထားလိုက်စမ်းပါ ယိပေါ်ရာ..
သူ့ဟာသူ နေပါစေ "
" သူနဲ့ ကျွန်တော် ဘယ်သူ့ကို ပိုချစ်လဲ "
ကိုကိုက ရူးနေလား ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်တယ်.
" ဘာလဲ ဒါလေးတောင် မဖြေနိုင်ဘူးပေါ့ "
" မင်းကိုပေါ့ ရူးနေတာလား "
" အဲ့ဒါဆို နမ်း..
သူ့ရှေ့မှာ နမ်း.. "
ကိုကိုက ရယ်တယ်.
" မရယ်နဲ့.. အကောင်းပြောတာ "
" ဝမ်ယိပေါ်ကတော့ တကယ်မနိုင်ဘူး.. "
အဲ့ဒီ့နောက်တော့...
နှုတ်ခမ်းပေါ်ကျလာတဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးမှုတွေ.. ။
သူ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်တယ်.
တကယ်တော့ ရှောင်းဖန်ရော သူရောဟာ မရေမရာနဲ့ ကိုကို့ကို စောင့်နေခဲ့ရတာချင်း အတူတူဖြစ်ရက်နဲ့တောင်..
သူက တကယ်ပဲ နည်းနည်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ပိုသာချင်နေသေးတယ်.
လေအေးအေးလေး ဝေ့သွားတဲ့ ဧည့်ခန်းလေးထဲမှာ နမ်းနေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရယ်၊ ကိုကို့ပေါင်ပေါ်က တလှုပ်လှုပ် လုပ်နေတဲ့ အဝါရောင် ကောင်ရယ်.. ။
_
" ဒီနေ့ ကားယူသွားမှာလား "
" ဟင့်အင်း.. လာကြို "
ငယ်ငယ်က မချွဲခဲ့ရတဲ့ ယိပေါ်ဟာ ကိုကို့ကို အတိုးချပြီးတော့ ချွဲနေတော့တာ ။
" ငါ ဒီနေ့ ပူတင်းဖုတ်မလို့..
ပြန်လို့ရရင် စောစောပြန်ခဲ့ "
" ဝါး.. တကယ်လား "
" အင်း.. "
" ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် အပြန်ကျရင်.. "
" ဟုတ်ပြီ "
_
နေညိုညို ကောင်းကင်ရယ်၊ စိမ်းစိုနေတဲ့ အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်ရယ်.. ။
ရထားပေါ်ကြည့်ရင် ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ ဖြတ်သွားတဲ့ သစ်ပင်တွေရယ်..
မီးဖိုခန်းထဲမှာ ကတ်ဆက်ဖွင့်ရင်း မုန့်လုပ်နေမယ့် ကိုကို့ကို တွေးမိတော့ ပြုံးရသေးတယ် ။
ဒီတစ်လော သူ အကြားရဆုံးကတော့ John Denver ရဲ့ Country Road ပဲ..။
မနက်တိုင်း ကိုယ့်ဘာသာ ထ ရတဲ့ သူက အခုဆို ကိုကို မနှိုးမချင်း ပေပြီး အိပ်တယ်.
တစ်ခါတစ်လေကျ နှိုးစက်က (၆) နာရီ မြည်တာကို (၇) နာရီဆိုပြီး ညာချခံရတဲ့ မနက်ခင်းတွေလည်း ရှိရဲ့.. ။
ထမင်းဘူးကလည်း ကိုကို့လက်ရာပဲ..
အဲ့ဒီနောက် ကိုကိုက ဘူတာရုံထိ လိုက်ပို့မယ်..
အပြန် ဘူတာရုံမှာ လာကြိုမယ်..
ပြန်ရောက်တာနဲ့ အပေါက်ဝမှာ ဆီးစောင့်နေမယ့် ရှောင်းဖန်နဲ့ ရန်ဖြစ်ရမယ်..
ခုဆို ရှောင်းဖန်တင်မက မေမေကပါ သူ့ထက် ကိုကို့ကို ပိုချစ်နေပြီ..
မတရားလိုက်တာ တကယ်ပဲ.. ။
ဘာမှမဟုတ်ပေမယ့် သူ ပျော်နေရပါတယ်.. ။
ဘူတာရုံကနေ လှေကားစိပ်စိပ်တွေကို ဖြတ်ပြီး အိမ်ထိ ကိုကိုနဲ့ လမ်းလျှောက်မယ်..
ကိုကို့လက်ကို မလွှတ်ပဲနဲ့..
လေအေးအေးလေး တိုက်တဲ့နေ့ရှိမယ်၊ မိုးရွာတဲ့နေ့ရှိမယ်..
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူကတော့ အဲ့ဒီလက်ကလေးကို မလွှတ်တမ်း တွဲထားမယ်.. ။
ညဘက်ကျရင် ကြယ်တွေ ကြည့်မယ်၊ တစ်ခါတစ်လေ ငြင်းရမယ်၊ တစ်ခါတစ်လေတော့ ငြင်းရင်း ရန်ဖြစ်မယ်.
တစ်ခါက ကိုကို သူ့ကို အကြီးအကျယ် စိတ်ကောက်ဖူးတယ်. အပြန်ကို လာမကြိုတဲ့အထိပဲ ။ အဲ့နေ့က မိုးရွာတဲ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ။
ထီးပါရက်သားနဲ့ မပါချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အိမ်ကို ဒီတိုင်း ပြန်တယ်. နောက်ရက် ဖျားတော့လည်း ကိုကိုက မနေနိုင်ပါဘူး. ရုပ်တည်နဲ့ ဆေးလာတိုက်တာပဲ ။
ဒီနေ့တော့ မုန့်လုပ်ထားတာမို့ အိမ်ကို စောစောပြန်ခဲ့ဖို့ မှာထားတယ်.
နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၄:၀၀ ။
စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်တွေ..။
လှေကားစိပ်စိပ်တွေ..။
တိမ်ရိပ်ငွေ့ငွေ့နဲ့ ကောင်းကင်.. ။
ဘူတာရုံမှာ စောင့်နေမယ့် ကိုကို..။
အိမ်မှာ ရှိနေမယ့် မေမေနဲ့ ရှောင်းဖန်.. ။
ကောင်းတဲ့အမှတ်တရတွေပဲ ထားပြီး ရှေ့လျှောက် တူတူ ကျော်ဖြတ်ကြမယ်.. ။
နောက်ဆုံးတော့..
ဒီလမ်းတွေရဲ့အဆုံးမှာ ပြန်စရာ အိမ်လေး ရှိနေခဲ့ပြီ.. ။
_____
တစ်ချက် တစ်ချက် ဖြာခနဲ ပေါက်ထွက်သွားတဲ့ မီးပန်းတွေ.. ။
ဒါဟာ Mid-Autumn Tochigi ပွဲတော် .. ။
လူတွေမှ တကယ့်ကို အများကြီးပဲ..
နောက်ပြီး ပွဲခင်းတွေက ဆိုင်တွေမှ အစုံ.. ။
သူက မုန့်စားချင်ပေမယ့် ကိုကိုက အစီအရီ ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ မီးပုံးရောင်စုံ နဲ့ ပွဲတွေကိုပဲ တအံ့တသြဖြစ်နေတော့တာ ။
ကြည့်ပါစေ..။ သူလည်း ကိုကို့ကို ကြည့်နေရတာပဲ မလား..
ကီမိုနိုနဲ့ မြင်ချင်ခဲ့တဲ့ ဆန္ဒဟာ အခုမှပဲ ပြည့်တော့တယ်..
ကိုကိုက ကီမိုနို အပြာရင့်ရောင်လဲ့လဲ့လေးနဲ့..
နှဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကြောင့် ခုမှ နှစ်ဆယ်စွန်းစပြုတဲ့ ကောင်လေးလို..
သူ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး.. ။
တစ်ချိန်က မျှော်လင့်ထားခဲ့ရတဲ့အတိုင်း..
အိပ်မက်တွေက တကယ်ဖြစ်လာတတ်ပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့ ပေးဆပ်ရမှာက မှန်းဆမရတဲ့ အချိန်အတိုင်းအတာနဲ့ နာကျင်မှုတွေ ။
အတန်ကြာတော့ ပွဲခင်းထဲက ထွက်တယ်.
လေအေးအေး ကုန်းလျှောလေးမှာ မီးပန်းတွေ ကြည့်တယ် ။
သူ့အဖြစ်ကလေ..
ရကာမှ ပိုလိုချင်တဲ့ ကလေးလိုပဲ..
ကိုကို့မျက်နှာ ကြည်ကြည်လေးကို ကြည့်ပြီး ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ်တွေပဲ တဖွားဖွားတိုးလာခဲ့ရတယ်..
ဒီလူ့ရဲ့ အကြည်ဓာတ်က ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ ပူလောင်စေတာ..
အထူးသဖြင့် သူ့ကိုပေါ့.. ။
" ကိုကို.. "
" အင်း.. ? "
မီးပန်းတွေ ကြည့်နေရာက သူ့ကို ကြည့်လာခဲ့တယ်.
" ကျွန်တော်.. "
နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်သပ်လိုက်မိတယ်.
ဒုက္ခပဲ. ဘယ်လိုပြောရမလဲ ။
" .... ? "
" ဟိုဟာ.. "
တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်တယ်.
" ဘာလဲ ပြောလို့.."
" .... "
" ...... "
" .. ဟိုလေ.. ကျွန်တော့်ကို လက်ထပ်မလား..
ဒါက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတာ မဟုတ်သေးဘူးနော်
ဒါပေမယ့်.. အဲ.. လက်ထပ်ခွင့်တောင်းသလို ဖြစ်နေတယ်.. "
" ..... "
" ...ကျွန်တော် ပြောတာက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းရင် လက်စွပ်နဲ့ ဒူးထောက်ရမှာလေ. အခု လက်စွပ် မပါလာသေးတော့..
လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး ဒါပေမယ့် ဟုတ်တယ်..
အာ.. ဘယ်လိုပြောရမလဲ အဲ့ဒါက.. "
ဒုက္ခပဲ. ရှုပ်ကုန်ပြီ။
ကိုကိုရဲ့ ကျုံ့နေတဲ့ မျက်ခုံးတန်းတွေ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားတယ်..
ရယ်သံသဲ့သဲ့..။
ပိုရှက်လာပြီ။
အား.. ပါးတွေတောင် ရဲလာပြီလား မသိဘူး ။
" ဆိုတော့.. ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ
လက်ထပ်ရမှာလား လက်မထပ်ရဘူးလား "
ဟင် ။ ဒါက ဘယ်လို အခြေအနေကြီးလဲ ။
ကိုကိုက ရှက်ရမှာလေ.. ။ အခု သူက..။
" ..... "
" ...မင်းက လက်ထပ်စေချင်လား..
လက်ထပ်စေချင်ရင် ငါက လက်ထပ်မှာပေါ့ Humm.. "
" ..... "
ကိုကိုက ပြုံးတယ်။
ပြီးတော့.. လက်တစ်ချောင်းချင်းစီက အောက်ချထားတဲ့ သူ့လက်တွေထဲကို တစ်ထပ်တည်း ဆုပ်ကိုင်လာတယ်.. ။
" ... လက်စွပ်မလိုပါဘူး. ဒူးထောက်ဖို့လည်း မလိုဘူး..
ငါ့လက်ကို တွဲထားရုံနဲ့တင် ရပြီ..
လွှတ်မချဖို့ကို ကတိမတောင်းတော့ဘူး..
ငါ့ကိုယ်ငါထက် မင်းကို ပိုယုံလို့.. "
ကိုကို့ မျက်လုံးတွေက နက်ရှိုင်းနေတာပဲ ။
" .... "
" ..မငိုနဲ့လေ ယိပေါ်..
လက်ထပ်ပါမယ်ဆို..ကလေးလား မင်းက.. "
" မသိဘူး.. "
မျက်ရည်တွေလဲ့နေတဲ့ သူ့ကို ကိုကိုက ရယ်တယ်..
အဲ့ဒီညက Kurashiki ဟာ နိဗ္ဗာန်ဘုံ။
တိမ်တွေပေါ် လမ်းလျှောက်နေရသလို ခံစားခဲ့ရတာမို့..
ဒီလိုနဲ့..
သူ့ရဲ့ စီစဉ်မထားတဲ့ အူကြောင်ကြောင် လက်ထပ်ခွင့်ဟာ အဆင်ပြေသွားခဲ့ရပါတယ်.. ။
________