Ren's Untitled Story [一战]

Chapter XI

သူ ဓာတ္ပံုေတြကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္​။

ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ငိုေနမိတာ အႀကိမ္ေရ မေရမတြက္​ႏိုင္​ေတာ့ဘူး ။ ဒါဟာလည္း မေရမတြက္​ႏိုင္တဲ့ အႀကိမ္ေရေတြထဲက တစ္​ခု..

စာၾကည္​့စားပြဲရဲ႕ ေလးခုေျမာက္​ အံဆြဲဟာ သူ႔အတြက္ ေသမိန္​႔ေတြပဲ ျဖစ္​တယ္​.

အထက္တန္​းတုန္​းက စကၠဴေခါက္​ေလးေပၚမွာ ကိုကို ဆြဲေပးခဲ့တဲ့ သူ႔ပံုတူ. ကိုကို႔ ကင္​မရာေလးထဲက ထုတ္ၿပီး ေပးလာခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ..

ကိုင္ထားမိတာက စြတ္ျပဳတ္ေသာက္ေနတဲ့ ကိုကိုကို႔ သူ အသည္းအသန္ လိုက္စေနလို႔ စူပုပ္ေကာက္ေနတဲ့ပံု .

ေနာက္တစ္ပံုက ကင္မရာကို ေျပာင္းျပန္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကို ျပန္ရိုက္ရတာမို႔ လက္မၿငိမ္ပဲ ဝါးတူးေနတဲ့ပံု.. အဲဒီ့ ဝါးတူးေနတဲ့ ပံုထဲမွာေတာင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ အျပံဳးေတြကလတ္ဆတ္ေနတာပဲ..

သူ ျပံဳးလိုက္မိေတာ့ မ်က္လံုးအိမ္ေတြက်ဥ္းေျမာင္းသြားတဲ့အခါ ေဝ့သီေနတဲ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြက တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းသြားျပန္တယ္..

သူက ကိုယ့္ကိုယ္​ကို ညႇင္​းဆဲရတာ ႀကိဳက္မိေနတာလား ။ အခုလည္း စိတ္​မထိန္​းႏိုင္​ပဲ အံဆြဲကို ထပ္​တစ္​ခါ ျပန္​ဖြင္​့မိတယ္​.

ကိုကို ေပးခဲ့သမ်ွဟာ ဒါပါပဲ..
အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြရယ္​..
ေၾကာင္​တစ္ေကာင္ရယ္​..

ေနာက္ၿပီး..
ဒဏ္​ရာေတြရယ္​...

ဒီတစ္ေခါက္​ေတာ့ ကိုကိုက တိတ္တိတ္ေလး ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔ကို အသိေပးၿပီးမွ ထားသြားခဲ့တာ..

ကြၽန္ေတာ္​ သတိရမိတိုင္း ကိုကို အဆင္ေျပပါေစ..

အခုေနမွာ သူ ဘယ္​ဘုရားကို တိုင္တည္​ရမလဲ.
ဘယ္ဆုကို ေတာင္းရမလဲ. 

ဘယ္​လိုအဆိုးေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနမလဲဆိုတာ မသိတဲ့ ကိုကို အဆင္​ေျပဖို႔ ထက္​ေလ..

သူ နာက်င္ေနရတာေတာင္​ ကိုကိုက အဆင္​ေျပေနမွ ျဖစ္​မွာ. ကိုကို႔ကို ေသးေသးေလးေတာင္ အထိခိုက္မခံေစခ်င္ဘူး ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း လက္လႊတ္ေပးခဲ့တာ. ကိုကို႔ရဲ႕ အသက္အႏၲရာယ္​ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔တင္​..