I dedicate this to #itzxxmeabyyy for the constant support kahit ang tagal kong mag-update. Thanks! ;)
*****
NAGISING ako dahil sa ingay na naririnig mula sa ibaba. Those noises are muffled. Napatulala muna ako saglit sa ceiling ng kwarto ko nang maalala na naman ang nangyari kagabi at ang mga nalaman kahapon. Naramdaman ko rin ang pagkirot ng ulo dahil sa sobrang pag-iisip ko. Dahilan para hindi rin ako nakatulog kaagad.
I sighed. Tamad akong bumangon at niligpit ang kama. My head is still pounding in pain. Sisiguruhin ko na lang na makakainom ako ng gamot mamaya pagkatapos mag-umagahan para mawala ito.
Another long day of I don't know what possible things could happen again. I am just 21 but I feel like I aged over the past week since Zykiel sent me those creepy letters.
Marahan muna akong nagstretching upang burahin ang antok sa sistema ngunit agad ding napatigil dahil kumirot ang ulo ko sa matinding sakit. Hinawakan ko ang ulo saka mariing pumikit nagbabakasakaling mabawasan ang sakit kahit kaonti. Pakiramdam ko rin ay nanghihina ako. I really had enough from too much thinking and crying yesterday and last night until this dawn.
Sumilip ako sa bintana at nakita ang mag-amang nasa garden habang pawisan dahil sa kung ano man ang ginagawa.
"C'mon dad!" hinihingal na sabi ni Aki habang nakakunot ang noong nakatingin sa kanyang ama.
Hinihingal din ito at nakahawak sa mga tuhod. Parehong makikitaan ng pagod ang dalawa pero mababanaag naman ang saya sa mga mukha.
I felt the pang inside my chest again seeing them this close. Sounds selfish but after the pain he caused me, it made me a little...well, very obsessive over the things I own. And Aki is mine.
"You won" Zykiel said while still panting.
Aki's face twitched in disapproval as he turned around heading inside the house. Leaving his father.
"Fuck son! I am tired!"
Namilog ang mga mata ko dahil sa narinig. He should not cuss in front of my son! Maaga pa lang ay ramdam ko na ang pagkulo ng dugo ko. How dare him! Baka kung anong masasamang bagay ang natutunan ng anak ko habang kasama siya. Nang maisip iyon ay mas lalo lang akong nagpuyos sa galit dahilan upang mas lalong kumirot ang ulo ko sa sakit. Mariin akong pumikit para kalmahin ang sarili at para mabawasan ng kaonti ang pagkirot ng ulo.
"Tss. Old" rinig kong sabi ni Aki.
"Hey! We've been sparring for straight 3 hours!"
Hindi siya pinansin ng huli at tuloy tuloy lang na pumasok sa loob ng bahay. Napatingala naman siya sa gawi ko nang mapansin sigurong may nakakatitig sa kanya. My stares are cold. Not sporting any emotions at all. Nangunot ang noo niya nang makita ako at mapansin ang disposisyon ko. Siguradong hindi niya alam ang pagkakamaling nagawa niya. Ganyan naman talaga siya. Hindi niya nga ako nirespeto sa pamamagitan ng paglayo kahit alam niyang nagdudusa ako sa sakit na idinulot niya. Sa halio ay nandito siya. Umaastang ayos lang ang lahat.
Umalis ako sa tapat ng bintana at dumiretso sa banyo para gawin ang morning rituals ko.
I took my time while in the bathtub. I have to relax. I still have a severe headache. Pinilit ko ang sariling kalimutan na muna ang mga bagay bagay na maaaring magpalala sa sakit ng ulo ko. Ramdam ko rin kasi ang panghihina kaya sigurado akong magkakaroon ako ng lagnat.
NASA sala si Aki habang nagbabasa ng libro pagbaba ko. Hinayaan ko lang siya at dumiretso na sa kusina para makapaghanda ng umagahan. Kailan kaya uuwi si Manang? I forgot to call her. Kahit naman nagtampo ako sa kanya ay alam ko rin sa sariling hindi ko siya kayang tiisin. She's been a mother figure to me since my parents died.
I cooked a simple breakfast for us.
Family.
It may sound great if I just haven't known better.
"You had fun?" tanong ko kay Aki nang pumasok siya sa kusina saktong inihahanda ko na ang lamesa. Tapos nang maglinis ng katawan.
"Dad taught me some basic self defense"
Tinaasan ko siya ng kilay. "Basic?"
He shrugged.
"Just some boy stuff mom."
"Since when?"
Nagtitimpla ako ng kape nang pumasok si Zykiel sa kusina at umupo sa tabi ni Aki at siya na mismo ang sumagot sa tanong ko.
"3 years ago,"
I felt terribly betrayed. Alam kong magkakilala na sila. But I didn't expect it to be that long. At paanong hindi ko iyon nalaman kung ganoon na pala katagal? They met when Aki's just 6 years old! I swallowed the lump in my throat and pushed back my tears.
I was the victim. And that horrible experience made me a mother at such a young age. Too young actually. 12 year-old girl should still be exploring the world. Feeding her innocence. But I wasn't. I was forced to suck the traumatic experience and take care of the living evidence left by that torturous experience. A living evidence that has feelings like me. He can suffer pain, sadness and betrayal. Just like how I feel it. A living evidence that look exactly the same as him.
Now, the demon is back and he is trying to steal my son. He is trying to steal everything from me again including my sanity. Parang pinapamukha niya sa akin na napakawalang kwenta kong tao. Na wala akong kwentang babae. He is toying me. And no matter what I do, I am nothing compare to him. At the end, it is still me who will kneel just to beg for my freedom. At the end, it is still me who lose my dignity.
Inilagay ko sa tapat ng pinggan ko ang isang tasa ng kape at ibinigay naman kay Aki ang gatas niya.
"Mine?"
I glared at him. What is he trying to do? I'm not his wife para pagsilbihan siya. Nanginginig ako sa galit at gusto kong magwala dahil sa sakit ng ulo pero pinigilan ko ang sarili. Napatingin ako kay Aki na pinapanood kaming dalawa.
Great!
Labag sa loob na kinuha ko ang isa pang tasa ng kape at maingat na inilagay sa tabi ng pinggan niya. Kung pwede ko lang sanang ibuhos sa kanya ay ginawa ko na ng walang pagdadalawang isip.
"Thanks" he mumbled
"Hmm"
Hindi naman siguro siya umaasa na itatrato ko siya na parang okay lang ang lahat diba? I can be casual but not too casual for his own satisfaction. Kung wala lang si Aki ay hinding hindi ko siya gagawan ng kape.
Umupo na ako at nagsimula na kaming kumain. It was Aki who lead the prayer. Tahimik kaming kumakain nang biglang tumunog ang telepono sa sala.
"Let me" boluntaryo ni Aki at umalis na ng kusina para sagutin ang kung sino mang tumatawag.
Nilunok ko muna ang nginunguya bago siya binalingan habang siya ay maganang kumakain. Alam kong sinabi ko sa sariling hindi ko muna iisipin ang kahit na ano sa araw na ito para pagpahingahin ang utak ko. Hihintayin ko na munang bumuti ang pakiramdam. Ngunit hindi ko rin mapigilan ang sariling maging atat na mawala na siya ng tuluyan sa buhay namin ni Aki.
"We have to talk." panimula ko. "You have to clear everything because it keeps running in my head like crazy. Giving me a severe headache and I hate it."
"Like what?" walang gana niyang sagot at pinagpatuloy lang ang pagkain.
While I already lost my appetite. Jerk.
"Everything"
Bumuntong hininga siya at binaba na ang kutsara at tinidor bago pinunasan ang labi ng table napkin. Those lips that used to kiss me back then. Palihim kong ipinilig ang ulo para mabura iyon sa isipan. I'm a bitch thinking that way. At dahil sa ginawa ay halos mapamura ako nang halos sumabog ang ulo ko sa sakit.
"K. But maybe next time. You have to relax for now and not stress yourself." he smirked. Sensing what I feel, maybe.
Kumulo ulit ang dugo ko. Siya ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito tapos may gana pa siyang mang-asar? Sobra na ang paglalaro niya sa'kin. Nahampas ko ang lamesa na dahilan para bahagyang matapon ang kape.
"Are you kidding me? How am I supposed to relax and not stress myself out if you are giving me shits to worry about and got myself bombarded with million of questions!?"
Hindi ko siya maintindihan. Ano ba talaga ang gusto niya? Hinayaan ko siyang manatili rito kahit gustong gusto kong masuka sa presensya niya dahil alam kong gusto siya ng anak ko. Kahit isang beses mula nang dumating siya rito at nalaman ko ang pananatili niya ay hindi niya narinig mula sa akin ang mga salitang "Umalis ka."
Aki needs a father. He needs him. Yes I'm somewhat comfortable with him but my anger is way more stronger than that. At ngayon pinaglalaruan niya na naman ang nararamdaman ko?
Sumandal siya sa inuupuan at nakahalukipkip na tumingin sa'kin habang hindi nabubura ang mapaglaro niyang ngiti. Gusto kong sumabog at burahin ang ngisi niya pero pinigilan ko ang sarili dahil naririnig ko ang mga magagaang yabag ni Aki.
"Thea and Xyjansy. They're here"
Ibinaling ko ang tingin sa anak kong papalit-palit ang tingin sa aming dalawa matapos ang inanunsyo. Naramdaman siguro ang tensyong nabuo sa dining area matapos ang saglit niyang pagkawala.
Nagtaka naman ako. Bakit biglang napatawag ang dalawang 'yon? "Bakit daw?"
"They're inviting you to Colina Isla de Bantayan."
Tumango lang ako at tumayo na. Binalewala ang tanong sa mga mata ni Aki habang muling umuupo sa upuang iniwan niya kanina. I sometimes forget that he is just 9 years old because of his surprising maturity. Ayokong isipin na may nagawa akong mali at apektado siya kaya siya nagkaganyan. Takot ako sa katotohanang iyon. Kahit na alam ko sa sarili kong malaki ang pagkukulang ko sa kanya.
"I'm full. Wash the dishes Aki, okay? I will just take a walk"
"I'll do it" singit ng asungot pero hindi ko siya tinapunan man lang ng tingin.
"If you insist"
DAHAN-dahan lang akong naglalakad habang pinagmamasdan ang paligid ng park. Kanya-kanyang trip ang mga tao, as usual. Mukhang normal ang mga buhay at walang ibang inaalala maliban sa magjowang nagtatalo sa gilid. Mga kinse lang siguro sila o katorse. Napaingos ako. Mga kabataan nga naman. It's the society's fault anyway. Nagrereklamo sila ng early pregnancy pero kapag wala kang jowa ibig sabihin pangit ka. At ang mga tao naman masyadong tanga para sundin ang gustong makita ng iba.
Why is it always to be you satisfying others? Can't it be the other way around?
Elaina, you were impregnated at age 12. Don't forget that.
I reached for my pocket when I felt my phone buzzed.
Xyjansy calling......
I hit the answer button.
"Elaina!"
Maayos na siguro ang pakiramdam ng isang 'to dahil para na namang nakalunok ng megaphone. I put her into a speaker and I sit in the nearest bench.
"Hindi ako bingi" tumawa lang siya sa kabilang linya.
"Sorry bitch! Anyways, kaya ako napatawag para magtanong kung bakit ka bigla na lang nawala nung friday ha!? Hindi ka man lang nagpaalam. Alalang-alala tuloy si Theia sayo!"
Napataas ang kilay ko sa huling sinabi niya kahit alam ko namang hindi niya ako nakikita.
"Si Theia lang? Hindi ka nag-alala sa'kin?"
"Medyo! Alam ko na kasi kung nasaan ka. Remember? Nung namiss mo masyado si Manang Tess ay bigla ka na lang nagfly-fly papuntang isla! Ni hindi ka man lang nagpapigil sa'kin, balak ko pa naman sanang mapaderma tayo nung mga panahong 'yon!"
Biglang nagflash sa utak ko ang nakapout na mukha ni Xy kaya napatawa ako. But I feel bad for lying to her that time. Nagluluto ako ng tanghalian sa apartment niya nang biglang tumawag si Manang para sabihing mataas ang lagnat ni Aki kaya agad akong bumiyahe papunta rito.
"Nandito raw kayo?" tanong ko nang maalala ang tawag kanina na sinagot ni Aki.
Nawala sa isip ko dahil sa nakakabwisit na huklubang nasa pamamahay ko ngayon.
"Ah! Yeah! We are staying in a hotel actually. Tumawag ako kanina sa house line mo pero batang lalaki ang sumagot. Sino yun?"
I froze.
"Ah, si A-Aki yun"
"Aki the who?"
Hindi ko alam ang sasabihin. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kaya iniba ko na lang ang usapan na naging effective naman. Salamat sa pagiging excited niya masyado.
"When are we going to Colina?"
"Yay! Tomorrow! Are you free?" she chirps and I heard a car door shuts at the background.
"Yes. Tomorrow then. See you"
"Great! I'll hang up na I need to go to Theia pa kasi. She's in the near establishment. Nagpapasama siyang bumili ng string dahil naputol na naman ang string ng gitara niya. Kainis!"
"Go on. It's okay. Just give me a call tonight so we can discuss about your plans for tomorrow. Bye."
"Okay. Bye!"
Narinig ko ang pag-andar ng sasakyan niya bago ko tuluyang maibaba ang tawag. Tumayo na ako at ibinulsa ang cellphone bago nagsimulang maglakad pauwi. Malapit lang naman ang park mula sa bahay kaya hindi na kailangang magcommute para makabalik.
Nasa mapunong parte na ako ng daan at walang ibang bahay na nakatayo. Ayoko ng kapitbahay kaya naisipan kong tumira sa parte kung saan ako lang ang naninirahan. Kaya bago makarating sa mismong bahay ko ay kailangan munang dumaan sa parteng ito. Nang sa ganoong paraan, tahimik ang buhay ko at iwas chismosang kapitbahay na walang ibang gagawin kundi bantayan ang buhay mo at punahin ang mga pagkakamali mo. Ang mas nakakairita ay iyong gagawan ka ng istorya para lang may mapaglibangan sila.
I was enjoying the gentle breeze which can help subside my headache and make me feel better. Nang bigla na lang akong napahiyaw sa sakit. Napahawak ako sa ulo nang makaramdam ng hilo. Sumandal din ako sa pinakamalapit na puno upang suportahan ang bigat.
Napatingin ako sa kamay nang makaramdam ng likido at ganoon na lang ang takot nang makitang dugo iyon. Inikot ko ang paningin sa paligid. Nagbabakasakaling may makitang kahit na sino. Pero marahang sayaw lang ng puno at tunog ng mga dahon ang naririnig ko dahil sa marahang paghampas ng hangin. Napayuko ako ng makaramdam na naman ng matinding hilo pero may nahagip ang paningin ko.
Bato iyon na may dugo at alam kong ako ang nagmamay-ari ng dugong 'yon. Napakunot ang noo ko nang makitang may nakataling pulang sinulid doon at may isang pirasong papel na nakalawit. Pinulot ko ang bato at tinanggal sa pagkakatali ang papel bago iyon binuklat. Binasa ang nakasulat. Binundol ng matinding kaba ang dibdib ko nang mabasa kung ano ang nilalaman. Nanlamig din ang mga kamay.
Hindi na lang bato ang tatama sa ulo mo sa susunod. Sisiguraduhin kong bala iyon at malalim ang pagkakabaon.
Tiningnan ko ang dulo para hanapin ang initial na Z.V., pero wala. As weird as it may sound pero sigurado rin naman akong hindi siya ang may gawa nito may initial man o wala. Besides, malinis ang sulat kamay niya samantalang ito ay messy. And I just know. My heart does.
Napaluhod ako nang matinding hilo ang muling naramdaman. Kanina pa sumasakit ang ulo ko at kanina pa masama ang pakiramdam. Tapos dumagdag pa ito. Umiikot ang paligid at alam kong ilang segundo na lang ay babagsak na ako.
Help.
Bago pa man ako tuluyang bumagsak sa lupa ay may matitibay na braso ang pumulupot sa bewang ko. Pinigilan ang nakaambang pagbagsak.
"Fuck" I heard him hissed.
Zykiel!
Piping tawag ko sa kanya. Bakit siya nandito? Sinong kasama ni Aki kung nandito siya?
Si Aki!
I am half unconscious but I still felt the kiss. I can clearly feel it and it lasted for 3 seconds. Pagkatapos niya akong halikan ay pinasadahan niya ng hinlalaking daliri ang pang-ibaba kong labi.
Like he used to do.
But why? Bakit niya ako hinalikan at sa ganito pa talagang sitwasyon? Saka hindi ba siya nag-aalala sa anak namin? Dapat iwan niya na ako at tumakbo pauwi para siguraduhing ligtas si Aki.
"Look what you get yourself into woman"
"He's dead dad."
Huling rinig ko bago tuluyang nawalan ng malay.
*****
–Pres