-მე..(ბლიყუნი)
-თუ შენ არ იყავი? ჩაფიქრებულმა გამომხედა.
-არაა აშკარად შენ ...
-კი მე ვიყავი! გავუღიმე და უკან გავიხედე იმისთვის რომ დამეზვერა გზა ხსნილი იყო თუ არა.
-მართლაა? გამომხედა ჯიმინმა.
-კი..
-ძალიან მაგარია! ისე იშვიათად ვინმეს მეორედ შევხვდე ეს კი ბედისწერას გავს. გაიღიმა თეჰიონმა
(ჯონქუქი ჩუმადაა)
-ხოო... თავჩაღუნული იდგა და მე ამომხედა.
-ქუქი რა ჩუმი ხარ დღეს? თითქოს ლაპარაკი დაგავიწყდა. აკაკანდნენ ორივე.
მას კი გაწითლება იმ წამსვე შეეტყო.
-გუშინ არც მინო მინახავს! წამოიძახა ჯიმინმა.
-გუშინ მან მიმაცილა სახლამდე..
ვუთხარი მათ.
-აჰაა და ალბათ ტელეფონის ნომერი ჩაგიკუჭა ბარმენთან, და შეგეკითხა ხშირად დადიოდი თუ არა ბაღებში,
და სიგარეტიც ხომ არ შემოგთავაზა?
-(სიჩუმე)
-დუმინი თანხმობის ნიშანია.
გააგრძელა თეჰიონმა.
-რა გინდათ? დაანებე თავი, თავისი საქმის თვითონ იცის. ხელი ჩაიქნია ჯონქუქმა.
-არაფერი მინდა, უბრალოდ რატომ უნდა მოტყუვდეს როცა შეიძლება რომ უკეთესი გაიჩინოს? შემომხედა თეჰიონმა.
-არავის გაჩენას არ ვაპირებ უბრალოდ სახლამდე მიმაცილა...
ამოვიხვნეშე.
-კარგი! ნახვამდის. მითხრა ჯონქუქმა და კაფისკენ წავიდა.
-მოიცა ერთი წამით! გააჩერა ჯიმინმა.
-სად ცხოვრობ? წაგიყვან. ისევ ვამიღიმა
-არ მინდა მადლობა! გავუღიმე ცალყბად და ისევ გავიხედე უკან.
-არ უნდა ხო ხედავ! დაანებე თავი.ისევ ჭიჭყინებდაა.
-არც ნომრებს შეგვეკითხები? დიდი დუმინის შემდეგ მითხრა თეჰიონმა.
-არაა.. არ გიცნობ და შენი ნომერი რად მინდა? ჩავიცინე.
-ოოო ეს ცუდია! არადა ჩვენ ნომრებს ყველა გამვლელს არ ვაძლევთ..
-გამეცანი და მერე მომეცით ნომრები, დამიმეგობრდით, რა საჭიროა უცნობს ჰქონდეს თქვენი ტელეფონის ნომერი?
(ჩაფიქრდნენ)
-არც არის... მითხრა ჯიმინმა.
-გავიცნოთ ერთმანეთი.
გამიღიმეს და წინ წავიდნენ.
წამოდი გზა და გზა გავიცნობთ და თან სახლამდე მივიყვანთ.
გაიღიმა ორივემ ის კი იდგა და ზიძღით მიყურებდა.
რატომ? რატომ მიყურებდა ასე თითქოს მისთვის რაღაც დამიშავებია
-ჯონქუქ...
დაუძახეს ორივემ
-კიი მივდივარ! გასცა პასუხი და უკან გამოგვყვა
/////////////////
*time skip"
-აი მოვედით! გავიღიმე და კარის წინ და დავდექი.
-სასიამივნოა შენი გაცნობა ლიზი..
-ჩემთვისაც, თეჰიონ
და ჯიმინ(ჯონქუქი)
შენ კი ხმა არ ამოგიღია ამიტომ..
-არც არის საჭირო გაცნობა მთავარია იცი სახელი და მორჩა, მეტი რა საჭიროა? გაიხედა და ზეცას ახედა.
-კარგი! მაშინ შევხვდებით.
გავიცინე და კარისკენ წავედი
-აუცილებლად დაგირეკავ! გამიღიმა თეჰიონმა.
-გამიხარდება! თბილად გავიღიმე.
მაგრამ ჩემი თვალები მაინც ჯონქუქისკენ იყო მიმართული.
მან ასე...
არც დავაინტერესდი?
დავუქნიე მათ ხელი და სახლში შევედი
მიყვარე ყველაფერი, ლოგინზე დავწექი და ტირილი დავიწყე.
ესეთი მახინჯი ვარ რომ მან არც შემომხედა?
ჩემი სახელიც არ დააინტერესა?
მოვხუჭე თვალები და ცრემლების ბღუჯა მოვიწმინდე.
თეჰიონი და ჯიმინი კი ისინი საყვარელები არიან.
როგორც მომიყვნენ ყველა ასეთი საყვარელია, განსაკუთრებით ჯონქუქი მაგრამ დღეს სხვანაირად იქცეოდა.
-რა მჭირს? რატომმ?? რატომ???
გადმოვყარე სკამები და დავეცი.
ის ჯერ არ მიცნობს და ვგრძნობ რომ ვძულვარ..
მე იმას ვძულვარ ვინც მიყვარს.
დღეს ასე დამეძინა ტირილში ჩემს ფუმფულა ლოგინში სადაც ყველაფერს ვნანობდი...
რატომ ჩამოვედი?
რატომ დავკარგე დრო ტყუილად?
რატომ?
მხოლოდ ეს კითხვა მაწუხებდა.
მეორე დღეს სახედასიებულმა გავიღვიძე როგორც ყოვ ელთვის.
თმა აჩეჩილი, ნამტირალევი სახით.
და არეული ოთახით სადაც ყველაფერი აქეთ იქით ეყარა.
წამოვდექი, ჩავიცვი და მივალაგე იქაურობა.
თმა გავისწორე, სახის ნიღაბი გავიკეთე და საბოლოოდ სახლში დავჯექი რასაც პატარაობიდანვე ვოცნებობ.
მარტო ყოფნა, ეს იყო ხოლმე ჩემთვის ბედნიერება.
მაგრამ თურმე არ ყოფილა ისეთი მაგარი როგორც სულ მეგონა.
ჯონქუქი...
აი რა იყო ჩემს გონებაში..
როგორია?
როგორია?
16-17 წლიდან გიყვარდეს ბიჭი(ვარსკვლავი) გელანდებოდეს როგორ შემოდის შენი მოსაწყენი მათემატიკის გაკვეთილზე გიყურებს როგორც არწივი რადგან უნდა რომ იმ საშინელ აურას მოგაშოროს.
მოდის ხელით გაყავხარ და გკოცნის შენდა დაუკითხავად.
თითქოს შენ არ გინდა მაგრამ არ ეწინააღმდეგები მას რადგან ის გიყვარს...
ეს კი მან არ იცის, მაგრამ გრძნობს.
შემდეგ კი ზარი ირეკება და ისევ რეალობას ვუბრუნდები,სადაა ჯონქუქი? მისი გამომეტყველება? მისი სიტყვები მიყვარხარ ლიზი! ან შენ ხარ ის ერთადერთი? ჩემი ხანში შესული მასწავლებელი ზის წინ და მიხსნის მათემატიკის იმ ნაწილს რომელიც არ გამომადგა და არც მომავალში გამომადგება.
ისევ დებილი კლასელები სადაც 12 წლის განმავლობაში წესიერი მეგობარო ვერ ვიპოვე.
მერხები...
ფანჯრები...
მათი კოცნა ხვევა თითქოს ერთმანეთი უყვართ არადა სინამდვილეში ყველას ყველა კიდია.
ეს კი მე არ ვარ..
არ შემიძლია ყალბი ვიყო...
მატყუარა ვარ, კი ვარ და ესეც იმიტომ რომ ვცდილობდი კლასში ვინმეს მოვწონებოდი და მათთან დამემყარებინა ურთიერთობა, მქონოდა ერთი თემა და ერთი საფუძველი.
აქ კი ტყუილი იყო საჭირო, და კიიი მე ბევრჯერ მოვიტყუე, არ ვამაყობ ამით..
და არც ვიამაყებ ოდესმე, მაგრამ მე ეს იმისთვის გავაკეთე რომ სხვებთან ურთიერთობა მქონოდა.
და გამოვიდა კიდევაც..
ეს კი ტყუილის დამსახურებაა...
ვერ ვიტან ჩემს თავს მომტებში, მაგრამ რა ვქნა? ცხოვრებაა და ის არასდროს არავის დაინდობს.
მაგრამ ჯონქუქი? ის იყო ჩემი დასაწყისი და დასასრული. მაგრამ ახლა მან ხელი ჩაიქნია
-თავის საქმის თვითონ იცის! ეს სიტყვები არ მავიწყდება..
წამოვდექი და ცრემლი ისევ მოვიწმინდე.
-კარგი ლიზი დაწყნარდი! მორჩი! ვაწყნარებ თავს ამ დროს კი კარზე ძმა ისმის.
მივუახლოვდი მას და რას ვხედავ.
ჯონქუქი და ჯიმინი დგანან კართან და აქეთ იქით იყურებიან...
შევშფოდდი კარი გავაღე და მაY შევეგებე...
_______________
ხალხოო რას შვებით? დიდი ხანი დავიკარგე ხოო..
ვიცი და საზიზღარი ვარ.
მაგრამ ახლა მართლა მალე დავდებ იმიტომ რომ დრო გამინთავისუფლდა.
და მიხარია კიდევაც..
ცოტა სევდიანია... ვიცი
მაგრამ დღეს ცოტა ცუდ ხასიათზე ვიყავი და ასე მოიწია.
აუცილებლად დააკომენტარეთ და გამოხატეთ თქვენი აზრი.
მიყვარხართ უზომოდ..