💜Samantha's P.O.V💜
"Salliyah?"
Napatigil ako sa paglalakad papuntang dorm ng tawagin ako ni Surah.
"Surah."
"Saan ka nanggaling? Hindi ka na nakabalik ng classroom ah?" She ask me a half smile plaster on her face.
"In the library. Humiram lang nang libro." Sabay pakita nang libro kong dala.
"Ah, yung sa subject ni Professor Rhum." Tatango-tango niyang sabi.
Nagsimula naman kaming maglakad.
"Salliyah?" Tinawag niya ulit ako.
Tumingin naman ako sa kanya.
She look at me with a serious expression on her face.
"Can I talk to you?" She ask me.
Tumitig muna ako sa kanya bago sumang-ayon.
"Of course." I simply replied.
Bumalik kami nang classroom para doon mag-usap.
"Hindi ba tayo papagalitan dito?" Tinanong ko naman siya bala kasi bawal dahil tapos na ang klase.
"Papagalitan." She said. Napatingin naman ako sa kanya ng gumawa siya nang parang shield.
"Para walang makakakita at makakarinig sa atin." She said. I look at her.
Ganon ba ka importante ang sasabihin niya at kailangan walang makakarinig sa amin?
"Salliyah." She utter my name pagkaupo niya sa tabi ko.
"Sa h-hindi ako nakikialam pero......kaibigan kita at kaibigan ko rin sina Kate." I look at her when she mentioned Kate's name. "Alam kong nasasaktan ka at ganon rin sila......b-but can you forgive them for the sake of our friendship? Salliyah, I know I should not told this pero kasi lahay na tayo nagkakasakitan." Her eyes become watery. Nakikita ko rin ang bahagya niyang paglunok. Trying to hold her emotion.
'Hindi...Hindi ko alam ang gagawin.'
"S-surah?" I called her name. I don't know what to say.
"Can you forgive them? Pwede bang bumalik tayo sa dati--yung masaya tayong lahat, yung magkakasama gusto kong bumalik tayong lahat sa dati....gusto kong makita ulit yung Salliyah na kahit anong problema ang dumating nakangiti parin siya at patuloy na lumalaban kahit nahihirapan na. I want to see the old Samantha." She said with a sadness visible on her precious eyes.
Seeing her like this in front of me it's hurt me.
I avoided her gaze.
Parang may bumara sa lalamunan ko at hindi ako makapagsalita.
"S-surah?"
Hindi ito ang Surah na kilala ko, malayong-malayo into sa babaeng una kong nakita sa Tazanite Garden. The girl way back are beautifully powerful and full of authority, not this lady in front.
"Can we go back to the old ones? Can we...go back what we use to be before, please?" She said almost pleading.
Why?
Why the princess begging in such a person like me?
"S-surah, alam mong hindi ganon kadaling gawin yun-- Why? Galit ka parin ba sa kanila Salliyah?" She ask.
I sigh.
"Alan mong hindi ko iyon magagawa. I never been get angry with them....." I said with a hint of sadness in my voice.
She look at me with a teary eyed.
"Then why? Why can't be together again? Hindi ka galit pero bakit sa nakikita ko parang galit ka sa kanila? Salliyah, why are you avoiding them? Bakit habang tumatagal lalo lang nasisira ang pagkakaibigan na binuo nating lahat. Why you suddenly change? I want the old Samantha. We want the old you. Not this Samantha in front of me." Isang patak ng luha and kumawala sa mga mata niya. I saw pain in her eyes.
Napapikit ako. Sobra na ba? Sobra ko na ba silang nasasaktan? I hurt this girl in front of me kahit na wala siyang kasalanan.
I use to distance my self para maging matatag, ipakita sa kanila na kaya ko kahit wala sila, I want to be strong and independent Samantha, I want to be selfish pero hindi pala kaya. Dahil ang makita siyang ganito sa harap ko ay gusto ko nang gawin ang sinasabi niya.
...
...
...
...
But....
...
...
I can't.
.
..
....
Hindi na ako babalik sa dating Samantha na mahina at tinatapaktapakan lang nang iba. Being kind is not bad but sometimes being too much yun ang masama dahil inaabuso na nang iba.
I look at her.
"I'm sorry Surah, but.... I can't do what you say. Don't be like this in front of me. Stop begging, a Princess like you should not beg in a person like me." Masakit man pero kailangan ko itong gawin.
"W-why? Why would I can't? Your my friend Salliyah hindi ka ibang tao lang. So, please stop saying those things."
Napatitig naman ako sa kanya.
"Salliyah, bakit ayaw mo? Masiyado ka bang nasaktan? Alam kong hindi mo sila matitiis, pero bakit? Bakit hindi pwedeng bumalik tayo sa dati? May problema ba? Is their something hold you to make-up with us? Please, tell me gagawan natin nang paraan yan." Sunod-sunod niyang tanong sa akin.
Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil parang lahat gagawin niya para maging maayos lang ang maging samahan naming lahat.
Pero na bato ako sa kinauupuan ko dahil sa huling sinabi niya.
Napayuko ako nang ulo at umiling.
"Wala. Walang problema. Tama ka hindi ko sila matitiis it's just that.....marami nang nagbago Surah." I said those words while looking in her eyes.
"W-what? What do you mean? A-anong....anong nagbago?" She ask me with a curiosity, nervous and sadness are visible in her eyes.
Tinititigan niya ako at hihintay ang sasabihin ko.
"Y-yung tiwala....yung tiwala ko sa kanila yun ang nagbago. Kailangan ko munang buuin ito. I'm sorry pero nabawasan na eh."
I saw how he gasp. Nanglalaki ang mata niyang tiningnan ako.
"S-salliyah?" She look so shock on what I said.
I sigh.
"Babalik naman ako kapag buo na ulit ito at hindi na basta-basta na babawasan kahit ano pang-problema ang dadating sa pagkakaibigan natin." I said and I stand up.
I close my eyes. When she silently cry. Tears are like a river falling down in her precious eyes.
'I'm so sorry.' I silently whisper.
Tumalikod na ako at lumakad na paalis ngunit napahinto ako dahil sa sinabi niya.
"Alam mo bang sa ginagawa mong ito hindi lang kami ang nasasaktan mo? Dobleng sakit ang nararamdaman niya dahil importante ka sa kanya." She suddenly spoke.
"A-anong sinasabi mo?" I innocently ask her.
"I know, you know what I'm saying. I know his bossy, his cold, his acting such a jerk sometimes and like he have a strong personality but the truth is.....he have a good heart, his bossy because he need to act like one at yung wala siyang pakialam? Yun ang hindi totoo dahil kahit kailan he knows how to care for others hindi niya man pinapakita at sinasabi nang harapan but he actually did at alam kong alam mo yun." Mahaba niyang sinabi.
I froze on what she said.
What she's talking about? Why she's telling me those things?
"I -I don't know what are you saying Surah?" Iiling-iling kong sabi.
"I need to go. I'm sorry." Mahinang sabi ko at maglalakd na sana paalis.
"Why?!"
Nagulat ako nang tumaas ang boses niya, kaya napahinto ako.
"Why you're been like that? Salliyah, alam kung may pagka-slow ka pero hindi ka manhid at alam kong alam mo kong ano ang sinasabi ko o kung sino and tinutukoy ko." She said in a serious tone.
"Why are you avoiding him? Why are you keeping your distance away? Why Salliyah? Bakit mo ginagawa iyon-- Dahil hindi kami ang para sa isa't - isa at alam mo iyon!"
Tumaas and boses ko na ikinabigla niya.
I look at her with a sadness in my eyes.
"A-anong basehan mo para sabihin iyan?" Iiling-iling niyang sabi habang nakatingin sa mga mata ko.
"Kailangan ko pa ba ng basehan para sabihin na hindi kami ang para sa isat'-isa?" Pagod na tiningnan ko siya.
"Oo, at gusto kong malaman kung ano ang nga iyon." Parang nanghahamon niyang sinabi sa akin.
Ngumiti ako nang mapakla.
"Surah, madami....sa sobrang dami hindi ko na mabilang."
"Sa estado dito sa eskwelahan walang-wala na iginagalang siya, samantalang ako laging hinuhusgahan. His strong and powerful... and me? Look at me...I'm just a no-nobody."
Parang ngayon ko lang na pagtanto na kahit anong gawin ko. I'm just useless na kung wala si Nerissa tuluyan na akong mapaghihinaan nang loob. Kung hindi dahil sa mga magulang ko siguro sumuko na ako.
"Yun lang Salliyah? Yun lang ba?" Parang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko.
"Walang kwenta-"
Gulat akong napatingin sa kanya.
I close my eyes. Trying to hold my emotion.
"W-walang kwenta? Nasasabi mo yan dahil hindi ikaw ang nasa kalagayan ko! Alam mo kong ano yung masakit yun yong katotohanan na kahit anong gawin ko hindi magiging kami dahil Prinsepe siya at ganito lang ako!" I explode.
"At kahit kailan....Hindi kami and nababagay para sa isat-isa." My voice crack.
Mapakla siyang tumawa.
"Really Salliyah? Don't give me an answer like that. Sa tingin mo ba kinaibigan ka namin dahil sa kung anong kakayahang mayroon ka at ang kaya mong gawin? Salliyah, kinaibigan ka namin dahil sa kong sino ka at kong ano kang klaseng tao. So please stop saying those things na walang ka kwentang-kwenta. Don't judge us!" I step back ward when she shout.
Don't judge us? Did I judge them? I'm just saying the fact, didn't I?
"Please lang, wag mo sanang hayaan na dumating ang araw na ako na mismo and maglalayo sa kanya mula sayo dahil sa walang kwenta mong rason. His precious to me Salliyah, I treasure him the most. Kaibigan kita pero mas importante siya sa akin na kaya kung gawin ang lahat kapag nasaktan siya." She said those words while looking at me with full of seriousness in her eyes.
"I know your strong enough to face the reality pero nauunahan ka nang takot, Salliyah hindi masama ang matakot dahil natural lang iyon pero kung ipagpapatuloy mo ito baka yun ang maging dahilan nang pagkasira nang lahat at masaktan ka lang din sa huli. Face your fears Salliyah wag kang maging duwag." Her words is like a hard punch on me.
I swallow hard.
'S-Surah?'
"Wag mong sayangin ang pagkakataon. Maswerte ka dahil merong taong nariyan sa likuran mo na handa kang protektahan. Marami kaming nagmamahal sayo Salliyah yan ang tandaan mo....Hindi katulad ko na kahit anong gawin ko hindi siya magiging akin-His close yet I can't have him....Dahil magkaiba kami-magkaibang-magkaiba." I saw sadness in her eyes.
'A princess in front of me is so helpless and....broken at the same time.'
"S-Surah?"
A-akala ko? Akala ko si Blake ang mahal niya? Pero.....sa sinabi niya parang iba. Sino? Sino ang tinutukoy mo Surah?
Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya.
She give me a weak smile.
"I'm okay Salliyah, don't mind me." She utter.
Tinitigan ko lang siya.
'Maayos? Maayos ka nga ba Surah?'
'She have a problem to face pero nagawa niya parin akong kausapin.'
She sigh.
"When your strong enough to face your fears, please comeback alam kong hihintayin ka niya." Tumayo naman siya pagkatapos niyang sabihin iyon at inalis and shield na kanina nakapalibot sa amin.
Blake words suddenly flash in my mind.
"Please comeback, I'll wait."
"Please comeback, I'll wait."
"Please comeback, I'll wait."
I just keep looking at her habang prang sirang video tape na nag-re-replay sa utak ko ang mga salitang iyon.
She sigh.
Napatingin naman ako sa kanya.
"Kanina ko pa ito sana sinabi sayo. Salliyah, sinabi na nila ang totoo kay HM na wala kang kasalan sa nangyari kay Elle at kung ano ang totoong nangyari. Hinihintay ka nila.....Hinihintay ka nila sa Autumn Park." At tuluyan na siyang umalis.
Totoong nangyari? Anong ibig niyang sabihin?
Naiwan akong hindi alam kung ano ang gagawin at ang mararamdaman.
Naghihina akong lumabas ng classroom.
________________________