Sam's POV
"Hey, Akira. Let's eat?"
"...." no response. Kanina pa siya ganyan. Tulala, malalmin ang iniisip.
"Are you thinking of him?" deretsyo kong tanong. I know she still loves him. Natatakot siya na maulit yung nakaraan.
Mukha namang natauhan siya. Basta talaga siya ang pinaguusapan buhay na buhay ang diwa nito. "Huh? S-Sino?" inosente niyang tanong. I sighed.
"You don't have to hide it, Akira. You can cry. I don't mind. Ilabas mo lang lahat ng sakit na nararamdaman mo." seryoso kong sabe. Yumuko siya. Nandito kami sa room niya, sa bahay nila. Yung dalawa lumabas para magmall. Ayaw naman sumama nito dahil tinatamad daw siya.
"*sobs* S-Sam *sobs* h-hindi k-ko na *sobs* alam ang *sobs* ang gagawin ko." she's crying. Niyakap ko siya. She buried her face on my chest.
I feel sorry for, Akira. Niloko siya ng taong mahal niya. Pati narin yung dalawa. They loved them so much, to the point na hindi na nila kinaya ang sakit. Since that day na pumunta sila sakin habang umiiyak... nag-iba na sila. Appearance, character, way ng pananalita and their heart. Mas naging matigas ang puso nila. Pati na rin ang pinsan ko. She loved Rain so much. Oo nung una alam na niyang pwede mangyari to, pero sinunod niya parin ang puso niya. I want to beat up those bastards, pero ayaw nung tatlo. They told me that I'll just waste my time sa pagbugbog sa tatlo. Kahit matagal na nangyari ang mga yon. I know they're still affected everytime we talk about it. Mas lalo na si Akira.
Akira's very transparent sa nararamdaman niya. Noon pa man ganun na siya. I love Akira. Yes, I do. Pero matagal ko ng alam na wala akong lugar sa puso niya. I'm just a friend and a brother to her. Alam niya naman na mahal ko siya e. Noon pa. Everytime I see her cry because of that jerk. Mas lalo akong naiinis sa sarili ko. Bakit ba hindi ko siya nagawang ipaglaban noon?Alam ko naman walang kasiguraduhan na magiging masaya siya sakin pero, I'm sure na hindi ko siya lolokohin. Madami ngang nagsasabe na ang martyr ko daw. Kahit nakikita ko siyang masaya sa piling ng iba, I still manage to smile and be happy for her.
Naramdaman kong tumigil na sa paghagulgol si Akira. Inangat ko ang mukha niya. Nakatulog na pala sa kakaiyak. Hiniga ko siya sa kama niya. I caressed her face.
"Sana ako nalang, Akira. Sana ako nalang ang minahal mo. Hinding hindi kita sasaktan. Hinding hindi kita ipagpapalit. Mamahalin kita ng buong buo." A tear rolled down my eye. I wipe it off and stand up.
Aalis na sana ako ng bigla niyang hawakan ang kamay ko. "S-Sana... sana ikaw nalang Sam. Dahil sobrang sakit na ng nararamdaman ko. Please.... please help me... move on." I know she's half asleep. Lumapit ako sa kanya. "I'll help you, Akira. I promise. I'll do everything for you." and I kissed her forehead.
Jiro's POV
"Oy, Jiro. Kanina ka pa tulala jan ah. Ano ba iniisip mo?" tanong ni Rain. Tsk. Sino ba kasi yung lalake na yun?
"Hindi ANO kung hindi SINO" sabe ni Lucas. I tsked. Humarap ako kay Rain. "Sino yung lalake na yun?" tanong ko kay Rain.
"Ha? Saan? Sino?" sabe niya sabay tingin sa likod niya, sa likod namin at kung saan saan pa.
I rolled my eyes. "Yung kasama ni Akira kahapon, stupid." sabe ko sabay sandal sa upuan. "Maka-stupid to. Linawin mo kasi!"
"Ah! So yung lalake na yun pala ang iniisip mo? Nako! mukhang bf ni Akira yun." Nakuha pa akong asarin nang Lucas na to ah.
"Tumahimik ka nga Lucas! Rain, sino ba yun?! Diba kilala mo siya?" inis kong tanong.
"Chill! dude. Oo, kilala ko yun. Pinsan yun ni Sully, si Sam." sagot niya. "Ano relasyon niya kay Akira?" tanong ko. He shrugged.
"Hindi ko alam. Baka nga boyfriend siya ni Akira. Di naman malabo mangyari yun. Magkababata rin ata sila e." sabe niya. Tsk! Wtf?!
"Nako! Nag-iba nanaman aura ni Jiro. Patay tayo jan." sabe ni Rain. Tumayo ako sa pagkakaupo at kumuha ng inumin sa ref. Nandito nga pala kami sa condo ko.
"Sino ba yung Sam na yun? Bukod sa pinsan siya ni Sully?" rinig kong tanong ni Lucas kay Rain. Uminom ako ng tubig. Nag-iinit ang ulo ko! Nakakainis! Binalik ko yung pitsel sa ref at naglakad na pabalik dun sa dalawa.
"Si Sam? Well... kilala siya sa school naten. Kahit sa ibang school. Ang alam ko... bago kami magbreak ni Sully e bumalik yun ng states. Hindi naman playboy yun e. Actually, matino si Sam. Pero hindi ko lang alam kung ano papel niya sa buhay ni Akira." sabe niya.
"Kilala sa school? Pano nangyari yun? E diba nga sabe mo sa states tumira yun?" tanong ko.
"I don't know. Baka rin sa family nila and baka dahil sa model siya." Tsk. Model? Psh.
"Masyado kang nagaalala, Jiro. Baka naman kasi kaibigan lang. Oo nga may possibility na sila ni Akira pero... ikaw, isipin mo. Ikaw lang naman kasi nakakakilala sa kanya." sabe ni Lucas.
Oo tama. Baka naman hindi. Kilala ko si Akira. Hindi siya basta basta nagpapaligaw. I know her very well. Kahit 1 and a half year lang naging kami.
Pero... I still can't stop curiosity . Yung Sam na yun. The way he looks at Akira. It seems na may gusto siya sa kanya. At nagpahawak ng kamay si Akira sa kanya. Ibig sabihin... special yung Sam na yun kay Akira. No one can hold Akira's hand hangga't hindi mo pa nakukuha ang loob niya.
Ugh! Ginulo ko yung buhok ko. Nababaliw na ako kakaisip!
Kakaisip ko kay Akira di ko namalayang nasa tapat na pala ako ng bahay nila. I don't know what's got in to me kung bakit ako nandito. Baka mas lalo lang niya akong kamuhian kapag nagpakita ako ngayon. Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad.
*creeekk*
"Jiro?" napatigil ako sa paglalakad. Lumingon ako sa tumawag sakin. Anong ginagawa niya sa bahay nila Akira?!
"Jiro, right?" tanong niya.
"Sino ka?" tanong ko.
"I'm Sam. Cousin of Sully. Ikaw si Kyle Jiro Santiago, tama ba?" tanong niya. Pano niya nalaman ang buong pangalan ko?
"Stalker ka?" nakakainis to ah. Pa-cool?! Tsk.
He chuckled. "I just know you. At ikaw din ang lalakeng gumago kay Akira." biglang nagdilim ang paningin ko sa sinabe niya. Kaya agad ko siyang nasuntok.
"Gago ka, ah! Wala kang alam!" sigaw ko. He managed to maintain his balance.
"Tsk. Oo nga wala ako nung nangyari yun, pero masasabe ko paring gago ka! Sinaktan mo ang taong pinahalagahan ko ng ilang taon. Ikaw lang ang nakasakit sa kanya ng ganun." natahimik ako sa sinabe niya. Tsk.
"I protected her and took care of her for so many years. Magkababata kami. I love Akira and for the past years, never ko siyang nakitang ganung nasaktan. Ewan ko ba kung bakit ka iniyakan ni Akira ng sobra e hindi ka naman deserving." he paused. "I won't let you take her. Hinding hindi ko na hahayaang saktan mo siya. I didn't gave up on her para lang saktan mo. I'll do everything for her to love me back. And I won't let you touch her or even go near her." nagkasukatan kami ng tingin.
"I don't care. I'll still get Akira back. I'll get back what's mine. Akin si AM so you better back off!" galit kong sabe.
"Hindi ka ba nakinig sa sinabe ko?! LAYUAN MO NA SI AKIRA! LEAVE HER ALONE!" sigaw niya sabay suntok sakin. Ugh!
That caught me off guard. Pagkatayo ko agad ko naman siyang binawian. "Fuck." he cussed. Nagsuntukan nalang kami dito sa tapat nila hanggang sa may dumating na kotse.
"OH MY GOD! Sam!" rinig kong sigaw ng isang babae. Naramdaman ko nalang na may humihila na samin palayo.
"Jiro?! Anong ginagawa mo dito?!" tanong ni Sully. Pinunasan ko yung dugo sa labi ko. "AKIRA!" rinig kong tawag ni Candy kay Akira.
"Why are you sho---SAM?! JIRO?!" lumabas siya ng bahay at lumapit samin. "What the hell happened here?!" galit niyang tanong. Walang sumagot samin nagsusukatan lang kami ng tingin ng gago na to.
"Ano?! walang magsasalita?" okay. Galit na talaga siya. "Siya nagsimula, AM. Bigla nalang siya nagsalita ng kung ano ano at---"
"Ikaw kaya unang nanapak!" that bastard cutted me off.
"Ang yabang mo kasi! Wala ka namang alam sa mga nangyari kung makapag salita ka akala mo alam mo lahat!" ganti ko. Bigla naman siyang natahimik. He glared at me. I glared back.
"Ano ba?! Di pa ba kayo titigil?! O baka gusto niyo ng baril o kutsilyo!? Kukuha ako!" ayan. Galit na galit na talaga si AM. Napayuko nalang ako at tinignan kung nagdudugo pa yung labi ko. Tsk.
"Haist! Nakakainit kayo ng ulo. Sam! Pumasok ka at gagamutin naten yang sugat mo." siya lang? Wala na talagang pakealam sakin ganun? I sighed at nagsimula na maglakad sa kotse ko. Bahala na.
"Hoy! Jiro! Saan ka pupunta?" napatigil naman ako sa paglakad. "Aalis na." tipid kong sagot.
"Pumasok ka na. Gagamutin na din naten yang sugat mo." napatingin ako sa pinto pero wala na siya.
I smiled at myself. She still cares.
"Aw! Aw! Ouch. Dahan dahan."
"Wag ka malikot! Para namang first time. Tsk. Di ka pa ba sanay?"
"Aray! Wag mo kasing diinan."
"E pano gagaling yang sugat mo kung di ko didiinan?! Hay nako, Jiro!"
"ARAY!" diniinan ba naman ng sobra!
"Hay nako! Bahala ka nga. Ikaw na gumamot sa sarili mo." sabe niya sabay bigay sakin nung bulak. Aalis na sana siya ng hilahin ko siya pabalik.
"A-Ano ba!" sabe niya sabay tayo. Hinila ko siya pabalik sakin. Napa-upo siya sa lap ko. "J-Jiro?! A-no ba! Bitawan mo ako!" sabe niya. Niyakap ko kasi siya ng mahigpit.
"Ayoko! Hangga't di mo ako ginagamot." sabe ko sabay pout.
"Alam mo, di bagay sayo. Mukha kang tanga." sabe niya. I frowned. "Gamutin mo nalang ako. Dali na!"
She sighed. "Fine! Pero pwede ba, bitawan mo na ako." sabe niya sabay iwas ng tingin. I smirked. "Bakit? Ano problema sa pag-upo mo sa lap ko? Madalas naman naten to gawin noon ah." sabe ko habang nakangisi. She blushed. I bit my lower lip to prevent me from laughing.
"I hate you! Bitawan mo na ako!" sabe niya sabay piglas. "No! Gamutin mo nga muna ako!" sabe ko. I hugged her tighter. Bigla nalang siya tumigil sa pagpiglas kaya nagtaka ako. Tinignan ko siya.
"B-Bakit? Bakit ka umiiyak?" tanong ko. Iniharap ko siya pero pumiglas siya. I hugged her from her back.
"Jiro... please... t-tama na." I closed my eyes and buried my face sa leeg niya.
"Jiro.... tama na. D-Di ko na kaya. N-Nasasaktan na ako sa mga pinaggagawa mo."
"AM" I called out her name. Ayokong marinig ang mga susunod niyang sasabihin. Alam kong nasasaktan siya.
"Jiro... can you just... please let me go?... Kasi... h-hirap na hirap na ako. Everytime I see you, the pain comes back. Okay na ako nung wala ka. I managed to be happy without you being there by my side. Seeing you again... brings back all the memories... good and bad."
Di ko mapigilang umiyak. I love her.... I can't let her go.
"No... I-I can't AM. I can't let you go." Hinawakan niya ang kamay ko na nakapulupot sa bewang niya. Pilit niya yung tinatanggal kaya hinigpitan ko pa ang yakap ko. "Please... Jiro. Let me go. A-Ayoko na talaga."
"No! AM... I love you so so so much. I can't let you go. Malaking pagkakamali ko na pinakawalan kita noon. I also suffered for 3 years, AM. Hindi lang ikaw. I missed you so much. Nung umalis ka because of me... I was devastated. Inom lang ako ng inom ng alak. I didn't care about everyone. Nagkukulong ako sa kwarto ko hanggang sa ipadala ako sa Korea. I admit... When I was in Korea, medyo nawawala ka sa isipan ko. But, not because I have other girls, but because my friends are there to cheer me up. Ginawa nila ang lahat para di na ako magkulong sa kwarto, maglasing at malungkot. And they actually, succeeded. But... I still think of you everyday, every minute and every second. Hindi ka parin nawala sa isipan ko, AM."
Sa mga sinabe ko... hindi ko alam kung ano ang reaksyon niya. Hindi ko naman magawang tumingin sa kanya. Lahat ng yun... totoo. None of them are made up. I think I should give her some time to think. I let go of her waist and let her stand. Tumayo na din ako sa pagkakaupo. Nakatalikod siya sakin. "Sige... aalis na ako. Pero, AM. Lahat ng sinabe ko ay totoo. I love you, AM. And I missed you so much. I wish we could get back together again." and with that... naglakad na ako paalis.
Lumabas na ako sa bahay nila at naglakad papunta sa kotse ko. I just wish nakuha niya ang gusto kong sabihin. I really want to explain everything to her, but i know she won't let me. And I know na di pa siya ready. Pumasok na ako sa kotse ko at pinaharurot paalis.
Sam's POV
I heard and saw everything...
And right now... she's crying because of him.
Lumapit ako sa kanya. "Akira." I called out her name.
"S-Sam *sobs* I-I don't know *sobs* I don't know what to *sobs* do." I caressed her back.
"Akira... you need to think. Kailangan mo din siguro pakinggan ang explanation niya." sabe ko. She looked at me shocked. Yeah yeah... alam ko na.
"Okay. Even though I don't like him, I still think you deserve an explanation from him. Atsaka.... I really can see that he loves you so much." Ouch. Kahit masakit titiisin ko para sa happiness ni Akira. He cried for her. Bihira lang ang ganun. Once na iyakan ka ng lalake... that means he's serious.
"Pero kung di ka pa handa... you still have a lot of time to be ready. And always remember na nandito lang ako para sayo." she smiled.
"Thank you... Sam. Ikaw talaga ang 'Knight and Shining Armor' ko." I laughed.
"Yeah... I am. Nandito lang ako whenever you need me."
Kahit masakit... titiisin ko. Ganun kita kamahal, Akira. And I know na sakanya ka talaga sasaya. Sabe nga nila... who hurts you the most is the one who can bring you true happiness. Mahal ka niya... mahal din kita. Pero alam kong mas matimbang siya sayo. And I accept that.
Kahit ako nalang ang Knight and Shining Armor mo. Okay lang sakin. Basta may papel pa rin ako sa buhay mo.