Άφησε το τσαντάκι της στην άκρη και έκατσε κάτω στα κρύα μάρμαρα του τάφου αδιάφορη για τα χώματα που γέμιζε το ροζ φόρεμα της. Είχε ένα συμπονετικό βλέμμα στο πρόσωπο της καθώς στριμώχτηκε πιο κοντά μου. Τα μαύρα της μάτια έλαμπαν υπό το φως του ηλίου ενώ τα χείλη της ήταν κατακόκκινα και λαχταριστά. Έτσι όπως είχε περιποιηθεί τον εαυτό της ήταν πιο ακαταμάχητη από ποτέ. Με δυσκολία συγκράτησα τον εαυτό μου από το να απλώσει κανένα χέρι να την αγγίξει. Ήθελα τόσο πολύ να την σφίξω στην αγκαλιά μου.
Ξαφνικά άπλωσε το δεξί της χέρι προς τη μεριά μου και με απαλές κινήσεις σκούπισε τα ξεραμένα μου δάκρυα.
«Το ερώτημα γλυκέ μου δεν είναι τι γυρεύω εγώ εδώ αλλά εσυ» είπε με μια καθησυχαστική φωνή
«Εγώ να..εγώ απλά..» τραύλισα ανήμπορος να αρθρώσω έστω και μια λέξη
«Εσυ τι; Εσυ θα έπρεπε να είσαι στην εκκλησία και να παντρεύεσαι ή έστω στο μετέπειτα γλέντι. Είναι η σπουδαιότερη και σημαντικότερη μέρα της ζωής σου. Θα έπρεπε να βρίσκεσαι δίπλα στην γυναίκα σου και όχι στον αδικοχαμένο φίλο σου»
«Εγώ μικρή δεν παντρεύτηκα» μουρμούρισα ντροπιασμένος
Το βλέμμα της σκοτείνιασε απότομα και η έκφραση του προσώπου της άλλαξε αστραπιαία από ανήσυχη και προβληματισμένη σε δυσαρεστημένη.
«Τι εννοείς Αλέξη δεν παντρεύτηκες; Εγώ η ίδια παρέδωσα τις βέρες στον Αντρέα όσο ο ιερέας σας πάντρευε»
«Όταν με ρώτησε αν την δέχομαι για γυναίκα μου είπα όχι»
«Τι;!» Αναφώνησε δυνατά εμφανώς μπερδεμένη από την ξαφνική τροπή των γεγονότων «γιατί;;!»
«Γιατί δεν μπορούσα Ελευθερία!! Δεν μου φαινόταν σωστό»
«Γιατί δεν σου φαινόταν σωστό;; Αφού ήταν κάτι το οποίο το ήθελες. Εσυ είσαι καιρό μαζί της και σήμερα ήταν η μεγάλη σας μέρα. Ω Θεέ μου εγώ φταίω, εγώ τα κατέστρεψα όλα, σε φίλησα και σε ανακάτωσα. Δεν το πιστεύω, μπήκα ανάμεσα σε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, είμαι μια αντροχωρίστρα» μονολόγησε περιφερόμενη στο χώρο
Σηκώθηκα επάνω και με μια κίνηση την έπιασα από τους ώμους και την ακινητοποίησα. Αμέσως πάγωσε στη θέση της και δειλά ανύψωσε το βλέμμα της για να με κοιτάξει. Το ένα μου χέρι βρήκε το δρόμο του στο λαιμό της χαϊδεύοντας τον τρυφερά.
«Μικρή εσυ δεν ευθύνεσαι για τίποτα, μην ξεχνάμε πως εγώ ήμουν αυτός που σε φίλησε στο μαγαζί και όχι εσυ εμένα. Δεν ήθελα στα αλήθεια ποτέ να παντρευτώ την Κατερίνα, ήταν μια ανόητη πρόταση που έκανα πάνω στην θολούρα του ποτού. Και όταν πλέον ήμουν νηφάλιος είχα ήδη χωθεί βαθειά στο θέμα μου δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Ή τουλάχιστον δεν είχα το θάρρος να το τολμήσω μέχρι που σε είδα. Δεν την αγαπώ, ποτέ δεν την αγάπησα, ήμουν έτοιμος να κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου εξαιτίας μιας χαζομάρας. Και θα ήταν άδικο και για την ίδια να δεσμευτούμε για μια ζωή από την στιγμή που..» κόμπιασα και θα ορκιζόμουν πως στα μάτια της είδα να αστράφτει μια ελπίδα
«Από την στιγμή που τι;» Ρώτησε με το χέρι ακουμπισμένο πάνω στο μάγουλο μου
«Από την στιγμή που η καρδιά μου έχει ήδη δοθεί αλλού. Μικρή εγώ ακόμα σε αγ-»
Ξεκίνησα να λέω αλλά ο πρόταση μου διακόπηκε απότομα από το δυνατό κουδούνισμα του κινητού της. Κοίταξε λίγο το όνομα αυτού που την καλούσε και αμέσως απομακρύνθηκε από εμένα.
«Πρέπει να φύγω» μουρμούρισε, ρίχνοντας μου ένα απολογητικό βλέμμα
«Από τώρα; Μα εμείς μιλούσαμε» ξεφύσηξα απογοητευμένος
«Το ξέρω και λυπάμαι που σε αφήνω έτσι αλλά στα αλήθεια πρέπει να φύγω» είπε καθώς κοίταξε προς την έξοδο
«Εντάξει, αφού πρέπει, φύγε»
«Τα λέμε» είπε έτοιμη να φύγει αλλά τελευταία στιγμή γύρισε προς τα πίσω και με αγκάλιασε στοργικά «κάτι ακόμα πριν φύγω» μου ψιθύρισε
«Τι;»
«Τίποτα από οσα είπες στο μονόλογο σου ισχύει. Δεν είσαι ούτε άχρηστος ούτε ανίκανος ούτε τίποτα, μην μειώνεις τον εαυτό σου έτσι. Και πίστεψε με μπορείς να κάνεις κάποιον άνθρωπο ευτυχισμένο, οι στιγμές μου μαζί σου ήταν οι καλύτερες της ζωής μου»
Είπε και με αυτά τα λόγια έφυγε από κοντά μου και πήρε το αντίθετο δρόμο,προς άγνωστο για εμένα, προορισμό. Χαμογέλασα στιγμιαία σκεπτόμενος αυτό που μόλις μου εξομολογήθηκε και με αναπτερωμένο το ηθικό επέστρεψα στο αυτοκίνητο. Έβαλα μπρος την μηχανή και δίχως να σκέφτομαι το οτιδήποτε πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Όταν επιτέλους έφτασα και πάρκαρα έξω από την πολυκατοικία ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου. Έστρεψα το βλέμμα μου προς το όροφο του διαμερίσματος μου και βρήκα τα στόρια σηκωμένα, πράγμα που μαρτυρούσε πως κάποιος ήτανε μέσα. Αναστέναξα δυνατά ανήσυχος για το τι θα αντιμετώπιζα όταν ανέβαινα και με αργό βηματισμό προχώρησα προς τον ανελκυστήρα. Μπήκα μέσα και πάτησα το κουμπί του όροφο μου πριν κλείσω τα μάτια παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Το κουδουνάκι χτύπησε αμέσως σηματοδοτώντας μου ότι έφτασα στο επιθυμητό όροφο και οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα.
Βγήκα έξω και πριν καν προλάβω να βγάλω τα κλειδιά από το σακάκι μου για να ανοίξω, η πόρτα του διαμερίσματος άνοιξε διάπλατα. Τότε ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με μια θλιμμένη Κατερίνα. Με κοίταξε απογοητευμένη και στην συνέχεια έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να εισέλθω. Δίχως να χάσω χρόνο μπήκα μέσα και εκείνη απλά έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω μας. Κοντοστάθηκα μπροστά της και τότε το βλέμμα μου έπεσε στην βαλίτσα και τις τσάντες που υπήρχαν στοιβαγμένες δίπλα από την κρεμάστα για τα παλτά.
«Φεύγεις;» Ρώτησα λες και δεν ήξερα ήδη την απάντηση
«Ναι φεύγω, τα μάζεψα σχεδόν όλα, ότι έχω ξεχάσει μπορείς απλά να τα βάλεις σε μια κούτα και να μου τα στείλεις σπίτι» είπε με βουρκωμένα μάτια
«Εντάξει» Μουρμούρισα καθώς της άγγιξα απαλά το μπράτσο «Κατερίνα ειλικρινά συγγνώμη, ξέρω αυτό που έκανα ήταν ασυγχώρητο, δεν περιμένω ποτέ να με συγχωρήσεις αλλά θέλω να ξέρεις πως στα αλήθεια λυπάμαι. Δεν σου άξιζε όλο αυτό»
«Δεν πειράζει υποθέτω ένα μέρος του εαυτού μου πάντα ήξερε ότι δεν ήταν γραφτό να γίνει. Ίσως και για αυτό έσπευσα να σε παντρευτώ. Κατά βάθος ήξερα πως δεν το ήθελες και προσπαθούσα να μας ενώσω και επίσημα πριν αλλάξεις γνώμη. Το λάθος ήταν δικό μου» είπε με τρεμάμενη φωνή χώνοντας το χέρι στην τσέπη
«Δεν φταις μόνο εσυ αλλά και εγώ, αυτή η σχέση ήταν απλά ένα μεγάλο λάθος και από τους δυο μας»
«Συμφωνώ» είπε και μου παρέδωσε τα αντικλείδια που της είχα δώσει «υποθέτω αυτά σου ανήκουν τώρα» είπε και άνοιξε την πόρτα
«Να προσέχεις»
«Και εσυ επίσης» κόμπιασε «Α επίσης κάτι που ήθελα να σου πω. Είναι πολύ όμορφη και γλυκιά. Δεν σε κατηγορώ που είσαι ερωτευμένος μαζί της» είπε και έσμιξα τα φρύδια μου μπερδεμένος
«Σε ποιό πράγμα αναφέρεσαι;»
«Στην κουμπάρα μας, όταν σε γνώρισα, αναγνώρισα σχεδόν αμέσως τα σημάδια μιας πληγωμένης καρδιάς. Μιλούσες συνέχεια μόνος σου, έπινες κάθε βράδυ κοιτώντας τα άστρα στον ουρανό, κάπνιζες, ήσουν αφηρημένος και πολλές φορές παραμιλούσες στον ύπνο σου. Απεγνωσμένα φώναζες σε κάποιον ή κάποια να μην φύγει. Υποθέτω το μέσα σου αναζητούσε απελπισμένα εκείνη που έφυγε. Όταν είδα τον τρόπο που την κοιτούσες στο δείπνο τότε κατάλαβα πως αυτή ήταν η εκλεκτή της καρδιάς σου. Εκείνη ήταν αυτή για την οποία σπατάλησες και έφθειρες τον εαυτό σου σε πρόχειρες αγκαλιές και άσκοπα ξενύχτια. Έτσι δεν είναι; Ή κάνω λάθος;»
«Όχι έτσι είναι» μονολόγησα έκπληκτος «Μα πως το κατάλαβες;»
«Έχω μάτια και βλέπω Αλέξη δεν είμαι καμιά ηλίθια. Ο έρωτας, η αγάπη και ο πόνος δεν κρύβονται και κοντά της διέκρινα στο πρόσωπο σου και τα τρία. Δεν θα μπορούσες πραγματικά ποτέ να με αγαπήσεις, γιατί πολύ απλά αγαπάς εκείνη» είπε με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο της
«Συγγνώμη, συγγνώμη για όλα»
«Δεν πειράζει, σε καταλαβαίνω, και Κοίτα να την κερδίσεις. Γιατί κάποιες φορές το ποτέ δεν είναι αργά καταλήγει να είναι όντως πολύ αργά χωρίς επιστροφές» είπε και έφυγε, σέρνοντας τα πράγματα της από πίσω
Έκλεισα την πόρτα και έμεινα να κοιτάζω τα κλειδιά στο χέρι μου. Είχαν επάνω τους ακόμα εκείνο το σαχλό μπρελόκ που εκείνη μου είχε δώσει πριν χρόνια, αργά την νύχτα κάτω από το φως του Αυγουστιάτικου φεγγαριού. Ένα μπρελόκ με μια λέξη μονάχα επάνω.
Σ'αγαπώ.