Φένιας POV
Η μεγάλη στιγμή δεν άργησε να έρθει, βρισκόμουν στο μεγάλο καθρέφτη του δωματίου μου καθώς έβαζα τις τελευταίες πινελιές κάνω μου καθώς ηθελα όλα να ήταν στην εντέλεια μιας και σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα.
« Όλα εντάξει;» Άκουσα τον αδελφό μου να λέει , ενώ χτύπησε ελαφρώς την πόρτα και την άνοιξε αντικρίζοντας με.
« Νομίζω πως ναι.» Απάντησα αμήχανα , καθώς έβαλα τα μαύρα γοβάκια μου και πήρα την τσάντα στα χέρια μου όπου κατεβήκαμε στο σαλόνι και καθήσαμε στο καναπέ.
« Ότι και να γίνει μην τον αφήσεις να σε αγγ-» Σταμάτησα τον Μιχάλη βάζοντας τον δεκτή μου στα χείλη του.
« Μιχάλη ξέρω.» Απάντησα χαμογελώντας ενώ έβαλα την τσάντα μου καλύτερα στους ώμους μου και άκουσα τον ήχο του κουδουνιού να χτυπάει κάνοντας την καρδιά μου να χτυπά δυνατά από άγχος.
« Πάω εγω..» Μουρμούρισε ο Μιχάλης , ενώ σηκώθηκε από τον καναπέ και πήγε στην πόρτα για να ανοίξει αντικρίζοντας τον Ανδρέα όπου ήταν πραγματικά πολύ όμορφος σαν πρίγκιπας.
« Καλησπέρα, ωχ..ουαου» Μονολόγησε ενώ έξυσε αμήχανα το σβέρκο του από αμηχανία, χαμογέλασα ελαφρώς ενώ πηγα κοντά του και του έδωσα ένα γλυκό δικό στο μάγουλο.
« Ξέρω σε τι χέρια την αφήνω , να την προσεχείς.» Είπε ο Μιχάλης κοιτώντας τον Ανδρέα σοβαρά, ξέροντας και οι δυο τι εννοούσε.
« Εμπιστευσουμε.» απάντησε ο Ανδρέας ενώ έβαλε το χέρι του στη γυμνή μου πλάτη και κατευθυνθήκαμε προς το μεγάλο αυτοκίνητο του , μπορώ να πω ότι στη διαδρομή μου είχε βάλει ένα μαύρο μαντήλι και δεν μπορούσα να καταλάβω που με πήγαινε.
« Που με πας ; Δεν μπορώ να καταλάβω..» Ειπα καθώς προσπαθούσα με κάθε τρόπο να καταλάβω τι είχε στο νου του και που ήθελε να με παει.
« Έχε υπομονή όμορφη.» Απάντησε ενώ ένιωσα το χέρι του στο μπούτι μου νιώθοντας αυτό το παράξενο ηλεκτροσόκ ανάμεσα στο σώμα μου για έναν παράξενο λόγο. Μετά από μια ώρα είχαμε ηδη φτάσει στον προορισμό μας , πάρκαρε το αμάξι και με οδήγησε σε κάτι μεγάλες σκάλες οι οποίες ήταν πολλές μετά από κάποια λεπτά σταματήσαμε να ανεβαίνουμε σκαλιά και μου έβγαλε το μαντήλι ενώ παρατήρησα ότι βρισκόμαστε σε μια μεγάλη ταράτσα όπου είχε θεα όλη την Αθήνα με τα φώτα της κ τα αστέρια της , είχε στυσει ένα τραπέζι ενώ γύρω είχε βάλει ροδοπέταλα και όλα ήταν τόσο όμορφα.
« Τι όμορφα..» Μονολογησα ενώ είχα μείνει πλήρεις ενθουσιασμένη με ότι είχε ετοιμάσει.
« Να σου γνωρίσω το μέρος που κρυβομουν από τους κακούς.» απάντησε χαμογελαστά ενώ ήρθε κοντά μου ενώ μου άφησε ένα γλυκό φιλί στο λαιμό κάνοντας με να ανατριχιάσω ενώ αμέσως με έβαλε να κάτσω στη καρέκλα όπου ενιωσα κάτι κρύο να περνάει στο λαιμό μου, ήταν ένα πανέμορφο χρυσό κολιέ ενώ στη μέση του είχε μια καρδούλα με ένα όμορφο πετράδι ανάμεσα του.
« Αυτό για να σε ομορφαίνει , όμορφη.» Είπε ενώ κάθησε ακριβώς απέναντι μου και άνοιξε το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί προσθέτοντας λίγο στο κάθε ποτήρι.
« Δεν μπορώ να καταλάβω , όλα είναι τόσο υπέροχα.. σε ευχαριστώ!» απάντησα χαρούμενη ενώ έπιασα τον κολιέ μου και χαμογέλασα, ας ελπίσουμε για το καλύτερο..
.
.
.
.
.
Νομίζω δεν έχω να πω κάτι παραπάνω..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ όλους γι τα hashtags
Έρχονται new things σε αυτή τη ιστορία πολύ πολύ σύντομα στα επόμενα κεφαλαία
Σας αγαπώ ,
Φενια ❣️