Leonard Chester
Matapos kong ayusin ang mga pinamili ko ay napatingin ako kay Cole. Napahinga ako ng malalim nang maramdaman ko muli ang pagsakit ng aking ulo.
Pumikit ako ng mariin at hinawakan ang sentido ko. Fuck! para akong papatayin sa sakit. I need to drink my meds.
Nang medyo umayos na ang pakiramdam ko ay tumayo ako ng maayos at naglakad patungo kay Cole.
"Cole.. I need to go its emergency" pagdadahilan ko at pinakita ang phone ko.
"huh? sige.. ingat ka" sabi niya at nginitian ako ng tipid. Niyakap ko muna siya at hinalikan sa noo bago ako nagmadaling lumabas ng condo niya.
Dumeretso agad ako sa parking lot at agad na ini andar ang kotse ko. Pinaharurut ko ang kotse ko patungo sa mansyon namin. Fuck! I need to hurry cause my vission is getting blurry! damn this head ache!
Nakarating na ako sa village namin at agad akong pinapasok ng guard dahil amin naman ito. Bumusina ako kaya binuksan na ng guard ang gate. Agad kong pinasok ang sasakyan sa loob at di ko na nagawang i park ang kotse ko sa garahe dahil hindi ko na kaya.
Agad kong hininto ang kotse ko sa tapat ng malaki naming pinto. Agad akong lumabas sa sasakyan at pinilit na maglakad palapit sa pinto. Nang mahawakan ko na ang door knob ay agad ko itong pinihit. Saktong pagbukas ko ng pinto ay naramdaman ko na ang pagtumba ko sa malamig na tiles.
Wala na rin akong makita dahil sa sobrang labo na ng paningin ko. Ang huling narinig ko na lamang ay ang sigaw at pag aalalang tinig ni mommy then everything went black.
~~EVENING~~
Binuksan ko ang mga mata ko at bumungad sa akin ang nakakasilaw na ilaw. Napahawak ako sa ulo ko ng makaramdam ako ng kunting kirot. Sinikap kong maka upo ng maayos at napasandal sa headboard ng kama ko.
Nilibot ko ang paningin ko at napagtanto kong nandito ako sa kwarto ko dito sa mansion. Inalala ko ang mga nangyari kanina hanggang sa mawalan ako ng malay.
The door opened and I saw my mom and dad together with a guy wearing a white coat which I think a doctor's uniform.
"oh my god! are you ok now son? do you feel something? tell me?" sabi ni mommy na may himig na pag aalala ang boses.
"I'm fine mom." tipid kong sabi at nginitian ito ng matamis. Lumapit ito sa akin at tinabihan ako sa kama.
"Son, this is Dr. Grey Morales. He is our family doctor" pagpapakilala ni dad sa katabi niyang lalake.
"Hi nice to meet you Leonard" nakangiti noyang sabi at inilahad ang kamay niya sa akin. Nginitian ko naman ito at inabot ang kanyang kamay.
"How's my son? " pagbabasag ni mommy sa katahimikan.
" Ok... before that I am going to ask your son some questions" sabi niya sa seryosong tinig. We all nodded and listen to him.
"ok.. so Leonard. What do you feel this past few days?" tanong niya sa akin. Huminga ako ng malalim at sumagot.
"Everytime I wake up from sleeping... my head hurts and it's different from a simple head ache and I don't know why. My vission also starts to get blurry or sometimes it become double." honest na sabi ko sakanya.
"bakit di mo agad sinabi sa akin na may nararamdaman ka"? nag aalalang sabi ni mommy sa akin. Nginitian ko lamang siya ng tipid.
"I don't want you to worry mom" sabi ko at umiwas ng tingin.
"ok.. didn't you consolt a doctor?" tanong niya.
" I did" mahina kong sabi.
"Can you tell me whats the result?" tanong niya muli. Yumuko lamang ako at di ko siya sinagot. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.
"Doc. can I know what now the result" nagmamaka awang sabi ni mommy.
"Ok. I'm going to be honest Mr. and Mrs. Buenavista. Tatapatin ko na kayo. I think your son didn't tell you what really is going on on him." sabi niya muli.
"Base on what I checked and base on the experiences of your son this past few days. He is positively have a brain tumor. Base on his case it is not cancerous but if he doesn't go with a treatment... there is a big posibilities that his brain tumor become a cancerous. I think your son is taking a meds that prevents his brain tumor to become worst" mahabang pahayag niya sa amin. Yes. Mr. Morales was right. I do know from the start that I have a brain tumor and I didn't have the gut to tell my situation to my family and friends. Ako lang at ang doctor na pinag kunsultahan ko ang tanging nakaka alam ng kalagayan ko.
Mahirap at masakit sa dibdib na magkaroon ka ng ganitong sakit. There is fifty percent chance for me. Pwedeng ikamatay ko ito o hindi. I know every people in this world doesn't want to have this kind of ill but sad to say I am one of the person who had this.
Nakayuko lamang ako at di ko na pinakinggan pa ang mga sinasabi ng doctor kina mommy at daddy. May pag asa pa naman para gumaling ako sa pamamagitan ng pag papa opera pero ayoko dahil it's only fifty percent. Theres no sure that I will survive this fucking illness or not.
Inangat ko ang ulo ko ng marinig ko ang paghagulhol ni mommy sa dibdib ni papa. Napansin kong wala na rin ang doctor. Kumalas si mommy sa yakap ni daddy at lumapit sa akin.
Agad niya akong niyakap ng mahigpit at patuloy na umiyak. I just hugged her back and I saw how my father wipe his tears and walk towards my couch. Guilt. That is what I feel right now.
I want to cry but I hold my tears. I want them to see me strong and not weak. Because if I show them that I am weak, I feel that I am not the Leonard Chester Buenavista who is strong and not afraid of anything.
Kumalas sa yakap si mommy at tinignan ako.
"a-anak... alam mo ba to?" sabi niya habang tumutulo ang mga luha niya. I wipe her tears and I smiled sadly. I don't want to see my mom crying because of me. It breaks my heart.
"why didn't you tell us?" humihikbing sabi niya. Huminga ako ng malalim at napayuko.
"Son tell me... us. Why did you hide it" pag uulit niya. Inangat ko ang tingin ko at sinalubong ang mga mata niyang lumuluha at bakas doon ang sakit... pag aalala....
"m-mommy I- I'm sorry. I-I j-just don't want you to get worry. I'm sorry if I became selfish. I'm sorry if I didn't tell you. Ayokong maging pabigat sainyo. I am sorry" mahinang sabi ko and with that a traitor tear rolled down on my cheeck. Agad kong niyakap si mama at napahikbi.
Kilala ako bilang isang malakas at palangiting tao pero di ko maiwasang maging mahina sa gabing ito.
Ito ang kauna- unahang araw na umiyak ako sa harapan ng magulang ko. Hindi dahil sa inagawan ako ng laruan o di binigay ang gusto ko. Kundi umiyak ako dahil sa sakit na nararamdaman ko. I don't fucking accept that I am going to suffer. Ni minsan di ko inisip na mag kakaroon ako ng malubhang sakit. Hindi ko matanggap ma meron akong malalang sakit.
"shh.... it's alright baby. You can have the operation. You will be saved. " sabi ni mama at kumalas sa yakapa saka pinunasan ang luha ko.
"m-mom I can't...." umiiling na sabi ko at huminga ng malalim.
"baby.. you have to... pls. undergo an operation" pamimilit ni mommy sa akin. Pero inilingan ko lamang siya at umiwas ng tingin.
"son.. you have to undergo. Doctor Morales told us that if your brain tumor doesn't have a right treatment it can become a deadly cancer." sabi ni daddy na ngayon lang nagsalita.
"plss.. mom dad. I don't want to. Don't u see its fifty fifty if I will survive it or not" sabi ko at napahawak sa ulo ko.
Narinig ko ang pagbuntong hininga nila. Alam kong wala na silang magagawa kahit na pilitin nila ako sa gusto nila.
"Ok... ok... we will not force you" pagsuko ni dad. Tumingala ako sakanila at binigyan sila ng tingin na humihingi ng paumanhin.
"alam ba to ng mga kaibigan mo? Si Nicole alam ba niya?" tanong ni mommy sa seryosong tinig. Inilingan ko lamang sila at napapikit ng mariin. Fuck!
"can you do me a favor?" sabi ko at tinignan sila.
"what is it?" seryosong sabi ni dad.
"Pls.. don't tell anyone even my mafia group especially Cole" sabi ko sa nagmamaka awang tinig.
"Are you sure?" tanong ni mommy. Tumango ako sakaniya at nginitian siya ng tipid.
"Ok. Call us if u need something or you feel something ok? Rest now baby" sabi ni mommy at inalalayan nila ako para humiga sa kama ko.
"I love you baby. Pls. take care" sabi ni mommy at hinalikan ako sa noo. I smiled sweetly at her and said I love you too. Dad just nod at me and they switched off the lights before going out to my room.
I closed my eyes and let my self fall into deep sleep.
I just wish that this is just a nightmare
~~~•••~~~•••~~~•••~~~•••~~~•••~~~•••~~
Hi readers! pasensya na po sa wrong grammars, spellings and typos.
Pls. do vote and comment your thoughts about this chapter.
Thank you guys for supporting this story. See u again at my next update>_<^_^