PART 8
ELAINE’S POV
Pagdating namin sa sa airport ay madali kaming nagpunta sa sinabing antayan ni Kevin. Pagdating doon ay wala pa siya. Nagpaalam na munang magCCR si Ced kaya ako na muna ang tumayo roon. Nagangat ako ng tinign para tingnan kung andon siya pero wala akong nakita, pero dahil nakakaramdam naman ako ng uhaw ay napagdesisyunan kong umakyat para bumili ng maiinom. Paakyat ako ng makita ko siya. He’s there. Parang may sinisilip sa baba.
Medyo nagulat siya ng makita ako sa taas.
“Hi Ma’am, kanina ka pa? I mean kayo?” tanong niya. OMG…he’s hotter than a coffee. Nakasweatshirt siya at loose na maong pants na may kupas. Ruggedly handsome…Napakasimple niya ngayon hindi siya yung Kevin na laging nangiistorbo sa school. He looks younger today.
“Ah…eh…ikaw??”
“I think I owe you guys a treat for breakfast” sabi niya at madali na kaming pumasok sa isang kainan doon. “Si Ced?” tanong niya.
“Casa Cr” sabi ko.
“Ahhh….” Sabi niya lang and he lead me inside. Anong ginagawa niya dito sa taas? Sino bang nauna? Kami o siya??
Ilang saglit lang ay dumating na rin si Ced at sabay sabay na kaming kumain. Hanggang ngayon naiisip ko pa rin yung pagbabago niya ng mood kagabi. Gusto ko sana siyang tanungin kaso medyo maayos na ang mood ng loko eh baka masira pa. Ang hirap pa naman niyang amuhin.
Nagtatawanan sila ni Ced. Tinitingnan ko siya ng palihim. Why so gwapo Kevin Padilla? Nahihirapan tuloy akong layuan ka.
“Hoy, hindi mo ba kakainin yan? o gusto mong subuan pa kita?” natatawa niyang sabi. I cringe. Madali kong kinuha ang kutsara at nagsimulang kumain. Mainit, malamig, mainit, malamig….nakakainis…,kung bibigyan ko ng grado ang lalakeng to malamang bagsak to, nakakainis na kasi yung ugali eh. Pero alam mo yung mas nakakainis sa nakakainis yung naiinis ka pagandiyan siya at nangungulit pero namimiss mo naman yung pangungulit niya at pangaasar pag wala siya. Nakakainis diba????
Ilang saglit lang after naming kumain ay pumasok na kami sa departure area. Kevin helped me with my bags. Syempre kami ni Cedric eh nangangapa pa. First time kaya namin to sa eroplano noh. Ako nga parang kabado pa eh.
“Okay ka lang?” tanong niya nung parang nanginginig ako. Tumango ako. Grabe, pati pala sapatos tatanggalin mo para ipa-scan.
Nagkakatinginan kami ni Cedric. Siguro pag iniwan kaming dalawa ni Kevin dito, magiiyakan na lang kami. Shocks! Nang tawagin na ang flight number namin para sumakay na ng eroplano eh mas dumoble pa ata ang kaba ko. bakit naman hindi? Eh sa dami kong naririnig na namatay sa plane crash. Grabe…di pa naman ako marunong lumangoy.
Umupo na kami sa upuan namin. si Ced ang nasa tabi ng bintana, ako naman ang nasagitna at si Kevin ang nakaupo sa tabi ng aisle.
Umayos ako ng upo. Kinakabahan ako pero si Ced parang naguumpisa nang maexcite. “HUminga ka baka atakihin ka diyan” sabi ni Kevin na parang natatawa.
“Grabe ka, first time ko to dito” sabi ko.
“Kuya Kevs, ang saya pala sa eroplano!” sabi naman ni Cedric. “Sabi ko naman sayo eh…mamaya mageenjoy ka pa” sabi pa ni Kevin.
Huminga ako ng malalim. Napatingin ako sa unahan ng may mga stewardess na tumayo roon at nagsimulang idemonstrate ang mga gamit sa eroplano. Napatingin ako kay Ced. Nakikinig. Pano namang hindi? Eh ang gaganda ng mga babaeng yon eh.
“Ouch” sabi ni Ced nung pitikin ko siya. Mukha na kasing tanga, parang nagpapacute pa. “Yung kamanyakan, iniiwan sa bahay diba Ced?” sabi ko.
“Si Ate talaga” sabi ni Ced at ngumiti kay Kevin. Ah ganon? Nabriefing na pala siya ni Kevin sa ganito. Tumingin ako kay Kevin, madali naman siyang umiwas ng tingin.
This is it na. aalis na ang eroplano. Parang nanunuyo ang lalamunan ko. Gosh kagabi pa ako nagiisip ng mga pwedeng mangyari dito, at dahil sa kaba ko ay parang hindi ko na naisip na puyat ako.
Mas bumilis ang andar ng eroplano, hinawakan ni Kevin ang kamay ko. mas mabilis pa ang pagandar at parang halos mawindang ako.
“That’s normal” bulong ni Kevin. After non ay at last nareach narin ng plane ang proper layer. Naging light na lang ang pakiramdam. Nawala na ang malakas na ugong.
Para akong pinaghehele. Naramdaman ko na lang ay ang pamimigat ng mata ko at tuluyan na akong nakatulog.
KEVIN’S POV
Nakatulog na si Cedric at Elaine. Kinuha ko ang ulo niya at inihilig sa balikat ko. Nang makilala ko si Elaine, naging mababaw ako. Kahit kasi sa simpleng kapeng siya ang nagooffer eh parang masaya na ako. This simple girl, enters my heart nung time na gusto ko ng isarado ito.
45 minutes lang naman ang biyahe papuntang Palawan. Kaya before pa magland ang plane ay ginising ko na sila. I want them to see the beauty of Palawan mula dito sa itaas at hindi na nga ako nagtaka. Naamaze din sila.
Natutuwa ako sa reaction nilang dalawa especially ni Elaine. Alam mo yung hindi siya nahihiya sa iisipin ko. para siyang batang tinuturo pa ang mga nakikita niya mula sa taas. Napapangiti ako. Her happiness is my happiness too.
ELAINE’S POV
Paglabas namin ng eroplano ay sumakay na kami ng taxi. As usual siya pa rin ang may gusto nito. Natatawa nga ako nung biglang huminto ang taxi. Inikot niya ng tingin ag lugar.
“San ang bahay niyo?” tanong niya. siya na lang ang hindi bumababa ng taxi. Wala kasi siyang makitang bahay tumingin man siya kaliwa o kanan.
“Basta bumaba ka na” sabi ko at nagbayad na siya sa taxi.
Hinubad niya ang shades niya para siguro siguraduhing wala talaga siyang nakikitang bahay.
“Ba’t tayo bumaba?” sabi niya. “Eh wala pa naman tayo sa bahay niyo, obviously….or….sa palayan kayo nakatira?” sabi niya. Natawa si Ced.
“Wala pa nga tayo sa bahay namin” sabi ko. “Eh ba’t tayo BUMABA?” nakasigaw siya. Natigilan kami ni Ced.
“Eh kasi…hindi na kaya ng taxi na dumaan pa dito sa palayan diba? Kaya niya? Kaya niya? Huh?” tanong ko. kahit kelan talaga to.
Umirap siya.
Bumagsak ang balikat niya. “Tara na!” sabi ko. Mabigat niyang binuhat ang mga bag. Yan, sama ka pa huh.
Nauuna na si Ced sa amin. Muntik ko nang makalimutang Manila Boy nga pala ang kasama ko. Tiningnan ko siya. Pawis na pawis pero ang gwapo pa rin. Hmmm…
“Ano kaya mo ba?” tanong ko sa kanya.
“Bakit bubuhatin mo ba ako kung hindi ko na kaya?” sabi niya. Napasimangot ako. Siya na nga iniisip, siya pa masungit. Nakakainis! Medyo makipot kasi ang dadaanan kaya hirap siya.
“Malayo pa ba?” tanong niya.
“Bakit nahihirapan ka na? Umuwi ka na!” sabi ko. “Ang dami mong sinabi. Nagtanong lang ako” sabi niya at nagpatiuna pa sa paglalakad. Lalakeng BIPOLAR!
After ilang minutes ay naabot na rin namin ang bahay. Basang basa na ng pawis si Kevin. Parang naaawa ako sa kanya. Actually, di naman kasi biro yung nilakad namin. mukha lang siyang malapit kasi sanay na kami.
Madali kaming sinalubong nila Nanay at Tatay. Nagyakap kami at pinakilala ko na si Kevin.
“Tay, Nay si Kevin….kaibigan po namin ni Ced” sabi ko.
Ngumiti si Nanay at Tatay. Si Kevin naman ay nagmano sa kanila. Wow huh.
Nakakatuwa dahil madaling nakapag-adjust si Kevin. “Ganito ang buhay namin sa San Agustin” sabi pa niya nung parang gusto ko nang itanong ang tanong na kung bakit parang sanay na sanay siya.
Todo kwentuhan sila ni Tatay sa labas kasama si Ced about sa palayan. Naririnig pa nga namin sila ni Nanay na nagtatawanan.
“Kaibigan mo lang ba talaga siya?” tanong ni Nanay. Tinulungan ko kasi sya sa paghahanda ng pagkain. “Oho” sagot ko.
“Eh bakit pumunta dito?” tanong niya.
“Eh gusto hong sumama eh..” sagot ko.
“Elaine, parang hindi ka naman nanonood ng mga teleserye. Diba –
“Nay, kaibigan ko lang ho si Kevin” sagot ko. “Hmp…basta…iba ang naamoy ko” sabi niya. mahina akong tumawa at tumingin kay Kevin na enjoy na enjoy kausap si Tatay. Sana nga pwede akong magassume…pero sobrang dami na niyang ginawa para sa akin….nahihiya akong isipan pa ng ibang kulay ang mga kabaitan niya.
Ilang saglit lang ay tapos na kaming maghanda ng pagkain at pumasok na rin sila. Tumabi sya sa akin.
“Kumakain ka ba ng nakakamay?” tanong ko. “I will” sabi niya lang.
I will??? Hindi na ako nagtanong pa at baka magsimula na naman ang mga diskusyong walang kakwenta kwenta. Bahala na nga siya.
Nahuhuli kong tintingnan kami nila Nanay at Tatay at sa pagtinitingnan ko sila eh umiiwas sila ng tingin. Mabuti na lang at hindi napapansin ni Kevin kasi busy siya sa pagkain. My coffeemate.
Natatakot ako sa nararamdaman ko. Dahil nasasanay na akong merong isang Kevni Padilla na laging andyan sa tuwing kailangan ko siya kahit hindi niya alam. Natatakot akong masanay….natatakot akong masaktan.
After naming kumain ay inalok ko siya na magpahinga na muna pero tumanggi siya. Gusto daw niyang ikutin ang buong lugar namin. nakakatawa dahil kanina nung naglalakad kami parang mamamatay siya sa pagod pero eto siya ngayon balak pa atang akyatin ang puno ng niyog.
“Magpahinga ka na muna kaya. Di ka nakatulog sa plane diba?” tanong ko. Si Ced kasi ay tulog. “Tara ipasyal mo naman ako” sabi niya.
“Huh?”
“Dali na…” sabi niya at hindi na ako hinayaang makasagot. Hinila niya ang kamay ko at pumayag na rin ako. Dinala ko siya taniman ng niyog. Hawak niya pa rin ang kamay ko.
“Dito ka lumaki?” tanong niya. “Oo” sagot ko.
“Maganda naman dito… What makes you decide to leave a place like this for a noisy place like Manila?” tanong niya.
Ano bang isasagot ko? tumikhim ako. “Laki kang Manila, alam mo kung ano ang kaibahan”. Ngumiti siya.
“Elaine?”
“oh?”
“If someone will ask you to live in a place like this…papayag ka ba? Sasama ka ba?” tanong niya. Mr. Serious.
“De –
Natigil ako nung he rolled his eyes at me. Grabe. Gawain ba ng lalake yon??Kakaiba.
“What?!” sabi ko.
“You’ll going to answer me DEPENDE” he paused. “Kung ikaw nagtanong sa klase mo kung black or white at sinagot nila ng GRAY? What would you feel?” sabi niya.
I made face.
“Hindi naman kasi lahat ng tanong, pwedeng Yes or No lang….kaya nga may EXLPAIN na sinasabi diba?” sabi ko.
Natawa siya. “Ano??” tanong ko. Kelan ko kaya makukuha ang iniisip ng pinakamagulong lalake to??
“Parang kang bata pagnaiinis” sabi niya. “Nakakabaliw ka!” sabi ko lang sa kanya.
“Talaga. Lalo na yung kagwapuhan ko” sabi niya tapos kumindat.
“Ewan ko sayo” sabi ko at nauna nang bumalik sa bahay.
sorry kung natengga! naging busy lang po talga!