Bumangon na ako at kinusot kusot ang aking mata. Tumingin ako sa aking tabi ngunit wala na siya. Bago man ako tumayo at ibalot ang kumot sa katawan ko, naramdaman ko na sumasakit ang maselang bahagi ng katawan ko dahil nga sa nangyari sa amin kagabi. Alam ko sa sarili ko na nagmamahaln kaming dalawa ni Phyllis at kung ano man ang maaring kahahantungan nito ay hinding hindi ko pagsisisihan.
Bigla akong nawala sa aking iniisip nang bumukas ang pinto at pumasok mula roon si Phyllis.
“Ah, Phyllis”… sabi ko sa kanya at kaagad ko siyang niyakap nang may ngiti at ganoon din ang isinukli niya sa akin.
Nang kumalas na kami sa pagyakap, hinawakan ni Phyllis ang aking mukha at iniharap ako sa kanya. At nang Makita ko ang kanyang mukha y puno ito ng ngiti at pag-aalala.
“Are you feeling sore down there”? sabi niya sa akin habang itinuturo niya ang ilalim ko gamit ang kanyang pouting lips.
“Ahm”… sagot ko sa kanya habang umiiling ako.
“Answer me in a proper way Jane. How will I know if I hurt you or not, without hearing any words from you”? May halong pag-aalala at concern sa boses nito.
“Hindi Phyllis, actually na-enjoy ko pa nga iyon ehh kasi alam kong mahal natin ang isa’t isa dba”? ngiti at may pagka-sinserong sagot ko sa kanya.Pagkatapos kong sabihin iyon, ewan ko ba kung totoo o hindi ang mga ngiting isinukli niya sa akin. Siguro, mukhang npaparanoid na ako sa nangyayari sa amin.
“I’ll just get my towel and take a shower and take a shower, love”… sabi na lang niya sa akin pagkatapos hinalikan niya ako sa labi at saka dumiretso sa banyo.
“Bakit may kirot sa puso ko”? sambit ko na lamang sa aking sarili habang nakatulala ako sa kawalan.
Police Headquarters…
“Hanggang ngayon po Chief Police, hindi pa po naming matunton yung ibang kasangkot sa raid doon sa bar na iniimbestigahan namin, lalong lalo na po yung may-ari”. Kunot noong paliwanag ng pulis sa headquarters.
Kung hindi man niya alam kung saan talaga nagtatago ang mga kasangkot sa raid, siguradong makakatikim na naman siya ng sermon sa pinaka-lider ng headquarters nila. Akala kase nito, hindi niya ginagawa ang tungkulin niya bilang isang tagapagtanggol ng lipunan.
Nang dahil sa kanyang paliwanag, bumuntong hininga na lamang ang chief police at bagot na hinampas sa mesa ang mga dokumento galing sa lugar na iniimbestigahan nila.
“Gawin niyo ang lahat ng makakaya niyo para matunton ang iba pang kasangkot , alam kong naiinip at napapagod na kayong maghintay kung kailan at saan niyo sila mahuhuli lalo na at wala tayong alam, tsk, kung pwede lang sanang halungkatin natin ang buong bansa para mahanap iyang mga pesteng iyan”. Sabi ng chief sa kanyang kapwa pulis habang mimasahe ang sintido niya dahil sa inis at pagod.
“O, kung pwede namang magtanong tayo sa mga taong may alam ng insidenteng ito, lalong lalo na ang ilang kasangkot. Malay mo, may alam sila kung saan nagtatago na parang daga ang mga iyon”. Dagdag pa niya.
Maya-maya pa’y habang busy sila sa kung paano mahahanap ang ibang kasangkot sa raid, ay may isang magandang lalaki na pumasok sa kanilang room na nakaposas at mukhang may alam kung saan matatagpuan ang iba pa niyang kasamahan sa raid.
“Anong ginagawa mo rito?! Diba dapat nasa piitan ka na ngayon”. Inis na sabi ng chief police sa kanya at nakaalerto na ang ibang police na itinutok na ang kanilang de kalibreng baril sa harapan ng lalaking nakaposas.
Habang papalapit nang papalapit ang lalaking nakaposas sa chief ay nagbabala ang mga pulis. Baka kasi sakaling saktan ng lalaking ito ang kanilang chief.
“Hanggang diyan ka na lang, kundi ipapaputok ko to sa iyo”. Babala ng isang pulis sa kanya na nakaalerto pa rin ang baril sa lalaki.
“Relax ka lang dude, hindi ko sasaktan ang kumander niyo, kaya ako lumalapit sa kanya dahil may gusto akong sabihin sa inyo”. Ngising sabi ng lalaking ito sa kanila.
“At ano naman iyon”? takang tanong ng kumander in chief at biglang tumayo dahil sa sinabi ng lalaki sa kanila.
“Hayy… sige na nga, nakakaawa naman kasi kayo, baka pagalitan pa kayo ng head niyo kapag hindi pa nakukumpleto ang inyong dokumento tungkol sa raid na hanggang ngayon ay hindi pa rin ninyo maipapasa. E di sige, sasabihin ko na ngayon, kung saan eksaktong matatagpuan ang ibang kasamahan ko, pero bago man iyon, may kundisyon ako”… nakangising sabi ng lalaki na tumingin isa-isa sa mga pulis.
Para sa kanya, medaling madali lamang ang gagawin niya at siguradong makakalaya siya nang maayos kung susundin nila ang mga sinabi niya.
Kahit man nakaramdam ako ng sakit sa puso at katawan ko dahil sa ginawa naming, pinilit ko ang aking sarili na isippin at ipakita sa kanya na hindi ako nasasaktan dahil mahal ko siya. Sabi nga nila, kapag mahal mo ang isang tao handa mong isakripisyo ang lahat para sa ikabubuti ng minamahal mo. Ganito ba talaga ang pakiramdam nang nagmamahal? Sa umpisa, masayang masya pa ang relasyon niyo, pero habang tumatagal nawawala na? Alam ko sa sarili ko na ibinigay ko ang lahat para sa kanya dahil alam kong pareho kaming totong nagmamahal sa isa’t isa. Naging tama ba ang desisyon ko na ibigay ang lahat sa kanya?
Bigla na lang akong natauhan sa paligid nang lumabas mula sa banyo si Phyllis. Nakatakip ng putting towel ang pang-ibaba nito habang pinupunasan naman niya ng isang maliit na towel na kulay blue ang kanyang magulong buhok. Kapag nakikita ko siya nang ganito, lumalakas lalo ang tibok ng puso ko.
Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang pakikipag-usap sa kanya pero may naisip ako.
“Ahm..eto…ahm… Phyllis, may gagawin ka ba ngayon? Gusto mo bang pumasyal tayo”.. nahihiyang tanong ko sa kanya kahit nakakaramdam ako ngayon ng kaba.
“Ituloy mo lang jane ang plano mo please, wag mong pangunahan ang kaba mo”.. sabi ko na lamang sa isip ko.
Habang isinusuot niya ang kanyang sando, naramdaman ko ang panlalamig nang paningin niya nang may sinabi siya sa akin.
“Okay, so… uhm.. where do you want us to go around”? sagot nito na parang walang halong katiting na emosyon sa mukha nito.
Hindi ko talaga siya maintindihan paminsan minsan. Dahil ba ito sa pagiging bad mood niya tuwing umaga na lang na nagigising siya o pagod lang siya? Pero kahit ganito ang sinabi niya sa akin, pinilit ko ang sarili ko na magpa-easy na lang sa nangyayari.
“Ahm… gusto mo bang pumasyal tayo sa strawberry garden”? request ko sa kanya nang may tagong ngiti.
Hinihintay ko ang bawat salita na lumabas sa kanyang bibig at nang sasabihin na niya ito ay may takot na nananig sa puso’t isip ko nab aka hindi siya pumayag siya sa akin. Pero kahit ganoon, pinilit ko pa rin ang sarili ko na maging matapang.
“Okay, just for you”.. sagot nito sa akin na nang-iwan naman ng buntong hininga.
Sa Strawberry Garden…
“Wow, ang ganda pala rito”!!! habang tumatalon-talon ako sa galak habang hinihila si Phyllis papunta rito sa maaliwalas na strawberry garden.
Dahil sa makulit ako, muntik na tuloy siyang madapa. At kung sakali man na mangyari ang sitwasyon na iyon, siguradong hindi ko mapipigilan ang sarili ko na mapatawa sa naiisip ko. Siguro, nakaktawa madapa ang taong ito kase palaging seryoso ehh. Kaya gusto ko rin siyang pagtripan kung sakali man na mangyari iyon.
Hindi ko namalayan na kinurot niya ang pisngi ko at ewan ko ba kung bakit niya ginawa iyon.
“Hey, why are you chuckling”? curious nitong tanong.
“Huh?! Ako? Tumatawa mag-isa”? turo ko sa sarili ko habang nanlalaki ang mata ko sa gulat.
“Yes. Who else”? iritable niyang tanong.
Heto na naman at nagsusungit na naman siya kaya pagbibigyan ko na.
“O sige, sasabihin ko na sa iyo, para hindi na uminit ang ulo mo, may iniisip lang kase akong nakakatawa”. Sagot ko sa kanya habang hindi ko mapigilan ang sarili ko na matawa sa iniisip ko.
“Okay, so let not waste our time arguing with each other kay? Shall we make our happy moments here together”? agad na response nito sa akin at pagkatapos non ay naghawakan kami sa kamay. Siguradong magiging masaya ang araw namin na ito.
May isang tourist guide na nagto-tour sa amin dito kung paano itinatanim ang mga strawberries sa lugar na ito at siyempre ang matamis nitong katas. Inenjoy talaga namin ni Phyllis ang mga malulusog at fresh na fresh na mga strawberries. Pagkakita mo palang sa mga ito, tiyak na mapapalaway ka sa sobrang tamis at sarap nito. Habang nililibot namin ang garden ay nagselfie-selfie kaming dalawa at masayang naghahabulan. Hindi tuloy maiwasan ng mga tao rito lalong lalo na ang ibang foreigners na tuwang tuwa at kinikilig habang pinagmamasdan kaming dalawa na nagbo-bonding bonding nang pagka-sweet sweet. Kasing sweet ng mga strawberries here in this garden. Ang sarap talaga sa pakiramdam na may nagmamahal sa iyo sa kabila ng masasakit na naranasan ko sa buhay.
Papadilim na kaya naman nagpasya kaming dalawa na lisanin ang lugar na ito. Dahil kung hindi, mahihirapan kami dahil madilim ang aakyatin naming daan kung saan kami naninirahan nang pansamantala.
Nuong papaalis na kami, may isang matandang aeta na nagbigay sa aming dalawa ng tig-iisang malalaki, fresh at mukhang sweet na strawberries.
“O heto ang strawberry para sa iyo, at para sa iyo rin”. Ngiting sabi sa amin ng matanda habang iniaabot sa aming dalawa ang tig-iisang strawberry.
Nagtinginan kaming dalawa ni Phyllis nang makuha naming ang mga strawberries na ito mula sa matanda.
Pagkatapos niyang ibigay sa amin ang strawberry, hindi pa rin umaalis ang matanda sa harapan namin dahil mukhang may sasabihin pa ito na mahalaga. Ewan ko ba kung bakit ako kinakabahan sa anumang sasabihin nito sa amin.
“Ang mga strawberries na ibinigay ko sa inyo ay tanda ng pasasalamat at higit sa lahat upang magkaroon kayo ng masyang pamilya balang araw. Pero bago niyo man ito makamit, dadaan muna kayo sa malalaking pagsubok na pwede niyong harapin sa inyong relasyon. Ang mga pagsubok na ito ay lalong makakapagtatag sa inyong maligayang pagsasama at isa pa ang mga ito rin ang magsisilbing hadlang sa inyo. Pero, naniniwala ako na sa bandang huli ng inyong pagsasama, magagampanan niyo nang maayos ang mga pagsubok na ito dahil sa matibay niyong pagmamahalan. Ito lamang ang aking masasabi at sana’y tumatak ito sa inyong isipan at puso. Pero, bago kayo umalis sa garden na ito, pwede niyo bang kainin ang strawberry na ibinigay ko sa inyo”?
Humarap kaming dalawa ni Phyllis na may ngiti sa labi namin. Pinag-cross namin ang aming braso para makain niya ang strawberry na hawak ko at makain ko rin ang sa kanya. Pagkatikim namin, parang parehas ang aming panlasa dahil matamis na strawberry ang ibinigay sa amin ng matanda.
“Thank you for the advice that you gave to us especially to the sweet strawberry that we tasted”. Sabi ni Phyllis sa matanda na may pasasalamat at ngiti.
At nang papalis na kami sa strawberry garden, lumingon ako muli sa matanda at nakita ko na bigla na lamang siyang naglaho na parang bula.