"ไม่ต้องมารับนะคะ บอกคุณแม่ให้ด้วยว่าจะกลับค่ำหน่อย ขอบคุณค่ะ" ฉันโทรบอกคุณลุงคนขับรถหลังเลิกเรียน เพราะกะว่าจะไปเดินห้างคลายอารมณ์ตัวเองซะหน่อย แต่ยังไม่พ้นหน้าโรงเรียนเลยก็อยากจะเปลี่ยนใจโทรบอกให้คุณลุงมารับแทน
"เป็นไง เธอคิดออกรึยังว่า จูบกับผู้ชาย กับ จูบกับผู้หญิง อันไหนรสชาตดีกว่ากัน"
คาซเดินตามฉันมา แล้วถามคำถามยั่วโมโหใส่ฉัน
"ห่วยแตกทั้งคู่"
"หรอ? แต่สำหรับฉันนะ จูบกับทอมอย่างเธอนี่สุดยอดไปเลย"
"นาย!! ถ้าจะกวนประสาทกันก็ช่วยไปไกลๆเลยไป ไม่มีอารมณ์ หลบไป!!" แล้วฉันก็รีบวิ่งหนีมา
ฉันอารมณ์เสียกับนายมาทั้งวันจนจะเป็นประสาทตายแล้วนะ ผู้ชายอะไรไม่แมนเลย ฉันล่ะเกลียดจริงๆ
ตุบ..
"อ๊ะ.. ขอโทษค่ะ" ซุ่มซ่ามชนคนอีกฉัน
"ว่าไงพายุ"
"เดฟคิง"
"ดีใจจัง จำฉันได้ด้วยหรอ หลังจากส่งฉันเข้าไปอยู่ในคุกมาตั้งหลายเดือน"
เดฟคิงเป็นแก๊งค์อริที่ตอนนั้นแก๊งค์ของฉันและคาซเข้าไปมีเรื่องแล้วจับส่งตำรวจเนื่องจากเดฟคิงมีคดีพัวพันกับยาเสพติด
"ก็ไม่ได้อยากจำเท่าไหร่หรอก แต่สมองมันดันจำเอง"
"ปากดีนะพายุ ดูซิว่าฝีมือจะดีเหมือนปากรึเปล่าเฮ้ย.. จัดการ"
ลูกน้องของเดฟคิงสามคนจากเป็นสิบคนวิ่งกรูเข้ามาหาฉัน
ตุบ..
พลั่ก..
ตับ..
โอ๊ย..
ผลั่ว..
พลั่ก..
"เฮ้ย!!พอไอ้พวกกาก แค่ผู้หญิงคนเดียวก็จัดการไม่ได้"
"เฮ้ย!!" เสียงใครวะ "จะรังแกผู้หญิงไม่หน้าตัวเมียไปหน่อยหรอคร้าบ"
"อะอ้าวว นึกว่าใคร เจอทั้งแบดเดอร์ มอนสเตอร์ โชคดีจริงๆ จะได้คิดบัญชีเลยทีเดียว"
"ฉันคนเดียวก็เกินพอแล้ว"
"คาซ ทำไมยังไม่กลับอีก มายุ่งทำไม" ฉันหันไปถาม
"ไม่ต้องเถียงกัน ฉันจัดให้ทั้งคู่แหละ เฮ้ย.. จัดสิ"
คราวนี้ลูกน้องของเดฟคิงเกือบสิบคนเข้ารุมฉันกับคาซอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันก็เจ็บ คาซก็เจ็บไม่ต่างกันเพราะดูเหมือนจะรับมือกับเดฟคิงหนักกว่าฉัน แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ชิลๆ โอ๊ยย Y_Y
"วันนี้ฉันแพ้ วันหน้าฉันไม่แพ้แน่" เดฟคิงพูดด้วยความเจ็บใจและเจ็บตัวก่อนจะพากันอพยพกลับ สมน้ำหน้ามัน ฮ่าๆๆ
พวกเดฟคิงกลับไปฉันก็คงต้องกลับบ้านเลย คงไม่มีอารมณ์ไปช้อปสภาพและอารมณ์แบบนี้หรอก อีกอย่างไม่อยากอยู่กับนายคาซนานๆประสาทจะแดกตาย แต่เจ็บขาชิบ จะให้คนรถมารับก็คงไม่ได้หรอกตอนนี้ เพราะคงจะกลับไปแล้ว เดินไปปากซอยเรียกแท็กซี่ก็ได้วะ แล้วค่อยๆแอบแม่ขึ้นบ้านเอา
"เธอจะไปไหนต่อ" ถามโง่ๆ
"กลับบ้านซิ"
"เจ็บมั้ย" เจ็บดิถามได้ จะถามลองเชิงฉันใช่มะ
"ไม่หนิ"
"โกหก ฉันยังเจ็บเลย เธอจะไม่เจ็บได้ไง"
"ก็บอกว่าไม่ไง"
"ไม่เจ็บ แล้วทำไมเดินแบบนั้น ไปบ้านฉันก่อนเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เอา ไม่ต้องยุ่งได้มะ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง"
"มาเถอะน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"
"ไม่"
"อย่าดื้อน่ะ รถฉันมารับแล้ว มานี่"
"ว้ายย"
นายมาจับฉันยัดใส่รถทำไมเนี่ย ฉันไม่ไปปป
"ถึงแล้วครับคุณหนู"
"ลงมาเร็ว" คาซเรียกฉัน
" เออๆ ไปแล้ว"
"กลับมาแล้วครับ"
"อ้าวหนูพายุ" แม่ของคาซทักฉัน
"สวัสดีค่ะ"
"ไปทำอะไรกันมาทำไมมากันสภาพนี้ล่ะลูก" พ่อคาซถาม
"เอ่อ.."
"ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ ขอตัวพาพายุไปทำแผลก่อนนะครับ มาซิพายุ"
แหม.. เหมือนตัวเองจะไม่ทำไม่ต้องมาอ้างฉันก็ได้นะ
"รู้แล้วๆ ขอตัวก่อนนะคะ"
ปัง..
ปิดเบาๆก็ได้ปะวะ ประตูอะ
"นั่งลง"
"อะไร"
จะทำไรเนี่ยบอกให้นั่งลงทำไม
"นั่งลงบนเตียง"
"ทำไม"
ฉันถามอีกแต่คาซไม่ตอบแล้วก็กดไหล่ฉันให้นั่งลงบนเตียงแล้วเขาก็เอาผ้าขนหนูมาพาดตรงตัก อ๋อ.. ปิดกระโปรงไว้นี่เอง เพราะกระโปรงนักเรียนเวลานั่งลงแล้วมันจะสั้นขึ้นมาเหนือหัวเข่า
ฉันนั่งแล้วคาซก็ย่อลงมาจับตรงเข่าที่มีแผลถลอกแล้วก็ช้ำ
"โอ๊ย เบาๆซิ จะจับทำไมเนี่ย"
"ไหนบอกไม่เจ็บไง ปากแข็ง"
"ก็.."
"ก็อะไร เจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า"
"ไม่มี"
"แน่นะ"
"โอ๊ยย เจ็บนะ"
"แล้วบอกไม่มี เจ็บข้อเท้าด้วยทำไมไม่บอก ฉันจะไปเอากล่องยา รอแปบนึง"
"อืม"
ปัง..
พอคาซออกไปฉันก็พึ่งสังเกตว่าห้องของเขาก็ใหญ่พอๆกับห้องของฉัน ดูใหญ่กว่าด้วยซ้ำ มีทุกอย่างตกแต่งครบตามสไตล์ลูกคนรวย แต่บอกเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าห้องเขา ถึงพ่อแม่เราทั้งสองคนจะสนิทกันมาก แต่ทุกครั้งที่ฉันมาบ้านคาซทีไรฉันจะหนีกลับก่อนทุกที เพราะฉันอยู่กับเขาแล้วเขาชอบแกล้งฉัน
"มาแล้ว มาฉันทำให้"
คาซกลับมาพร้อมกลับกล่องยา และก็ดูเหมือนว่าจะมีคนทำแผลให้แล้วเรียบร้อย
"หืม?"
"อะไร อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ ฉันเป็นนักกีฬานะ ปฐมพยาบาลเป็น"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิทำซิ"
ไม่ยักรู้ว่านายเองก็มีส่วนดีอยู่บ้าง ย้ำว่าบ้างนะ เพราะนอกจากจะปากหมา พูดกวนบาทา ชอบแกล้งคนอื่นแล้วก็ไม่เห็นส่วนดีเลย แต่จะว่าไป พึ่งได้เห็นหน้าใกล้ๆก็ครั้งนี้แหละ อาจจะมีหน้าตาอีกอย่างล่ะมั้งที่ดี
"จ้องอะไร จะกินฉันรึไง" เสียงของคาซเรียกให้สติฉันกลับคืนมา อย่าคิดอะไรบ้าๆนะพายุ
"เปล่า"
"เสร็จแล้ว :)"ยิ้มละลายใจสาวซินะ ใช้ไม่ได้กับฉันหรอก - //-
.. my love potion is gonna make you fall in love with me my love potion..~
เสียงโทรศัพท์ฉันเองแหละ
"ว่าไงฮัตโตริ"
[เธออยู่ไหนน่ะ]
"เอ่อ.. อยู่.. อยู่.."
อยู่ไหนดีวะ บอกไปว่าอยู่บ้านคาซ มีหวังมาหาถึงที่นี่แน่
"มานี่ฉันบอกให้"
"เห้ย!!" ไม่มีมารยาทเลย เอาโทรศัพท์ฉันไปได้ไง
"พายุอยู่กับบ้านฉัน"
เวรแล้วไง
"เดี๋ยวฉันจะไปส่งเองไม่ต้องห่วง .. อะเอาคืนไป มา ฉันจะไปส่ง" คาซพูดพลางยื่นโทรศัพท์คืนฉัน
"นายมายุ่งกับโทรศัพท์ฉันทำไม ไม่มีมารยาท"
"เงียบแล้วรีบตามมาเถอะน่ะ"
ไม่ถึง20นาที รถคันงามของคาซที่ฉันนั่งมาก็จอดที่หน้าประตูบ้านฉัน
"พายุ มาแล้วหรอลูก ไปไหนมา อ้าว.. หนูคาซ ทำไมได้มาส่งพายุล่ะลูก เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"
แม่ฉันออกมารับฉันที่หน้าบ้านทันทีที่ฉันมาถึง แล้วก็ถามเป็นชุดเมื่อเห็นว่าใครมาส่งฉัน
"สวัสดีครับคุณน้า คืออย่างนี้ครับ.."
"เอ่อ..คุณแม่เข้าบ้านเถอะค่ะ หนูหิวข้าวแล้ว หิวข้าวม๊ากมาก ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ตกบันไดนิดหน่อย" ฉันรีบตอบแทรกก่อนที่คาซจะเล่าให้แม่ฟัง
"อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ยหนูคาซ"
"แม่ ไม่เอา"
"ไม่ดีกว่าครับ ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับเลยล่ะกันครับ"
"อ่าจ๊ะ" ว่าแล้วคาซก็ขึ้นรถขับออกไป"เออ แม่ลืมบอกไปเลย ฮัตโตริคุงกับคิตตี้มารอหนูน่ะลูก สงสัยจะเป็นห่วง"
"อ้าว ทำไมไม่รีบบอกล่ะแม่"
ฉันรีบเข้าบ้านทันที แล้วก็เห็นสองคนนั้นนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก
"ฮัตโตริ คิตตี้"
"พายุ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ" คิตตี้ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาฉันแล้วจับตรวจดูไปมาเหมือนตัวเองเป็นคุณหมอหรือพยาบาลไปซะอย่างงั้น ฉันเลยหน้าไปหาฮัตโตริที่นั่งมองอยู่เงียบๆ
"ฮัตโตริ คือ.." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรฮัตโตริก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที ฉันมองหน้าคิตตี้เพื่อหาคำตอบว่าเขาเป็นอะไร แต่คิตตี้ก็ได้แต่ยักไหล่ไม่รู้เช่นเดียวกัน ฉันเลยต้องเดินตามไป
"ฮัตโตริคุง นายเป็นอะไรรึเปล่า" ฉันถามเมื่อตามมาถึง แต่ฮัตโตริก็ยังยืนหันหลังให้นิ่งเฉย และไม่มีคำตอบใด ไม่เข้าใจว่าเขาโกรธอะไรฉัน
"คือ.. มันไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่มีปัญหานิดหน่อยแล้ว.."
และในวินาทีนั้นที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวและยังอธิบายไม่จบ เขาก็หันมากอดฉัน
"เธอทำให้ฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนรู้ตัวรึเปล่า ไม่ว่าปัญหาของเธอจะเล็กน้อยแค่ไหนขอให้คิดถึงฉัน และไม่ว่าเธอจะอยู่กับคาซด้วยเหตุผลอะไร ฉันก็ไม่อยากให้เธออยู่กับคาซอีก อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงอีกได้มั้ย"
"แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิ"
"ได้มั้ย"
"อะ..โอเค"
แล้วเขาก็ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด
"แค่นี้แหละ :)"
"พอเลยไม่ต้องมาเล่นหัวฉัน กลับบ้านได้แล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วง หายโกรธนะ"
"ฉันไม่ได้โกรธเธอ"
"โอเคๆ กลับบ้านได้แล้วงั้น เดี๋ยวฉันจะไปเรียกคิตตี้ให้ เจอกันพรุ่งนี้"
"อืม"
ที่นายเป็นแบบนี้เพราะแค่เป็นห่วงฉันใช่มั้ย แต่ทำไมความรู้สึกของฉันมันกลับบอกว่ามีมากกว่านั้น แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ถ้ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่รับรู้ได้เพราะความโกรธ
แต่ก็ช่างมันเถอะ
พี่น้องสองคนนั้นกลับไปแล้วก็ได้เวลาฉันอาบน้ำนอนซะทีซินะ