1 ημέρα πριν από το δικαστήριο
Great hall
Ερμιόνη
Δύο εβδομάδες κύλησαν σαν νερό. Καθόμουν απέναντι του στη μεγάλη τραπεζαρία και τρώγαμε αμίλητοι. Όλοι πλέον ήξεραν για εμάς. Αποφασίσαμε να μην το κρύψουμε. Είχαμε μόνο δύο εβδομάδες μπροστά μας. Άξιζε λοιπόν να περάσουμε μαζί κάθε λεπτό της ημέρας και όχι μόνο τις νύχτες που δεν θα μας έβλεπε κανείς. Βέβαια υπήρχαν αδιάκριτα βλέμματα. Δεν είχαν την παραμικρή σημασία.
"Ντρακο θέλω να είμαι στο πλάι σου, να καταθέσω υπερ σου."
"Ερμιόνη ξέχνα το. Δεν θέλω να μπλέξεις."
"Δεν με νοιάζει αν θα μπλέξω!"
"Νοιάζει εμένα!"
Είπε αφήνοντας απότομα κάτω το πιρούνι του. Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το δικό μου.
"Ερμιόνη είναι η τελευταία μας μέρα, μπορούμε να μην κάνουμε ξανά αυτή τη συζήτηση;"
Τράβηξα το χέρι μου μακριά.
"Σταμάτα να το λες αυτό! Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα σε αθωώσουν!"
Ανασηκωσε τους ώμους του χωρίς να μου απαντήσει.
Η πόρτα άνοιξε με γδούπο.
"ΝΤΡΑΚΟ ΜΑΛΦΟΙ!"
Όλη η αίθουσα γύρισε προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Ο Λούσιους. Κοίταξα τον Ντρακο ανήσυχη που μου έριξε μία καθυσυχαστικη ματιά. Ο Λούσιους ήρθε με ταχύ βήμα προς το μέρος μας φανερά εκνευρισμένος. Στάθηκε ακριβώς από πίσω μου, απέναντι στον Ντρακο. Έμεινα όσο το δυνατόν πιο ήσυχη μπορούσα ώστε να μην με καταλάβει. Δεν ήξερε τίποτα. Όλο αυτό το καιρό ο Ντρακο αρνούταν να έρθει σε επαφή με την οικογένειά του παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των γονιών του να του μιλήσουν.
"ΝΤΡΑΚΟ ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ;;!"
Οι φωνές του ήταν το μόνο που ακούγονταν σε ολόκληρη την αίθουσα. Όλοι είχαν σωπάσει και παρακολουθούσαν τον πλέον πεθερό μου. Ο Ντρακο δεν τον κοίταξε καν, συνέχισε να τρώει ατάραχος. Ο Λούσιους τον άρπαξε με μία απότομη κίνηση από την γραβάτα και τον σήκωσε όρθιο ώστε να αναγκαστεί να τον κοιτάει.
"ΌΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΈΧΕΙΣ!"
Ο Ντρακο τραβήχτηκε γρήγορα από την λαβή του.
"Μάλιστα πατέρα."
Του πέταξε ειρωνικά.
"ΈΧΕΙΣ ΤΡΕΛΑΘΕΊ ΤΕΛΕΙΩΣ;; ΠΌΣΕΣ ΜΈΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΏ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΉΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!"
"Γιατί; Για να με προετοιμάσεις για το δικαστήριο;"
"ΑΚΡΙΒΏΣ!"
"Έχεις καμιά άλλη φαϊνη ιδέα για το πως θα ξεμπλέξεις το τομάρι σου;"
"ΠΩΣ ΤΟΛΜΆΣ;; ΟΤΙ ΚΆΝΩ ΤΟ ΚΆΝΩ ΓΙΑ ΕΣΈΝΑ!"
Ο Ντρακο γέλασε.
"Αλήθεια; Για αυτό με έβαλες ανήλικο ακόμη στη στρατιά εκείνου; "
Ο Λούσιους τον έπιασε από το χέρι κοιτώντας τον απειλητικά.
"Πάμε να μιλήσουμε κάπου οι δυο μας."
"ΔΕΝ ΈΧΩ ΝΑ ΠΩ ΤΊΠΟΤΑ ΜΑΖΊ ΣΟΥ ΠΑΤΈΡΑ! ΜΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ ΤΗΝ ΖΩΗ! ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΎ!"
"Ντρακο πάμε κάπου να μιλήσουμε οι δυο μας, μας κοιτάνε όλοι."
Του γρυλλισε.
"Τώρα το θυμήθηκες; Πήγαινε σπίτι και άσε με να φάω το τελευταίο μου γεύμα ως ελεύθερος. Αύριο θα καταθέσω την αλήθεια."
"ΘΑ ΈΡΘΕΙΣ ΜΑΖΊ ΜΟΥ ΣΠΊΤΙ!"
"Εδώ είναι το σπίτι μου. "
"Ντρακο άσε τις βλακείες. Έλα μαζί μου σπίτι."
"Πατέρα, θα ήθελα να περάσω την τελευταία μου μέρα με την σύζυγό μου."
Ο Λούσιους χτένισε με το βλέμμα του για μερικά δευτερόλεπτα το τραπέζι του Σλίθεριν.
"Μην κουράζεσαι πατέρα, βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου."
Ο Λούσιους κατέβασε το βλέμμα και με κοίταξε. Γύρισα και τον κοίταξα και εγώ χαμογελώντας ελαφρά. Φάνηκε να τα χάνει.
"Ντρακο τι δουλειά έχει η Γκρέιντζερ σε αυτό το τραπέζι;;"
"Ααα ξέχασα να σου πω,παντρευτηκαμε δύο εβδομάδες πριν. Οπότε τρώει με τον σύζυγό της."
"ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ ΛΑΣΠΟΑΙΜΑΤΗ ΝΤΡΑΚΟ! ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΆ ΈΧΕΙ ΜΕ ΕΜΆΣ;;"
Είδα το βλέμμα του Ντρακο να σκοτεινιάζει. Πήγε να τραβήξει το ραβδί του αλλά πετάχτηκα γρήγορα όρθια και ακούμπησα την παλάμη μου στο στήθος του.
"Ντρακο όχι. Δεν αξίζει."
Με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο.
"Δεν θα της μιλήσεις ποτέ ξανά έτσι."
"ΤΙ ΣΌΙ ΜΑΓΕΊΑ ΤΟΥ ΈΧΕΙΣ ΚΆΝΕΙ;;"
Μου φώναξε τραβώντας με βίαια από τον μανδύα. Ο Ντρακο πέρασε γρήγορα πάνω από το τραπέζι και βρέθηκε μπροστά μου σπρώχνοντας τον από κοντά μου. Είχε ορθώσει το ραβδί του απέναντι από τον Λούσιους που τον κοιτούσε σαστισμένος.
"ΑΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΓΊΞΕΙΣ ΞΑΝΆ ΣΤΟ ΟΡΚΊΖΟΜΑΙ ΌΤΙ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΩ! ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΜΕ ΚΛΕΊΣΟΥΝ ΣΤΟ ΑΖΚΑΜΠΑΝ ΓΙΑ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΛΑΘΟΣ!"
Ο Λούσιους έκανε κάποια βήματα προς τα πίσω.
"Ντρακο το αίμα μας.."
"ΚΟΥΡΆΣΤΗΚΑ ΠΙΑ ΝΑ ΑΚΟΎΩ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ ΣΟΥ! ΓΕΡΑΣΕΣ ΠΑΤΈΡΑ! ΠΌΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙΣ ΌΤΙ ΔΕΝ ΚΆΝΕΙ ΤΟ ΑΊΜΑ ΤΌΝ ΜΑΓΟ;; ΕΊΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΟΣ ΜΑΖΙ ΤΉΣ! ΘΑ ΈΚΑΝΑ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΓΙΑ ΕΚΕΊΝΗ, ΘΑ ΈΧΑΝΑ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΓΙΑ ΕΚΕΊΝΗ! ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΜΑΖΊ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΣΎ ΜΟΥ ΤΟ ΣΤΕΡΗΣΕΣ ΑΥΤΌ! ΕΞΑΙΤΊΑΣ ΣΟΥ ΑΥΤΉ ΕΊΜΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΜΈΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΛΈΠΩ! ΆΣΕ ΜΕ ΛΟΙΠΌΝ ΉΣΥΧΟ!"
Η καθηγήτρια Μακγκοναγκαλ έτρεξε πανικόβλητη μέσα στην αίθουσα.
"Κύριε Μαλφοι, δεν μας ενημερώσατε για την άφιξη σας. Ελάτε μαζί μου σας παρακαλώ."
Είπε δείχνοντας στον Λουσιο την έξοδο.
"Από εδώ θα φύγω με τον γιο μου."
"Ο γιος σας είναι ενήλικος πια. Σας παρακαλώ να με ακολουθήσετε αλλιώς θα αναγκαστώ να καλέσω την ασφάλεια."
Ο Λούσιους οπισθοχώρησε ενώ όλη η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Τον έσφιξα σφιχτά πάνω μου.
"Συγγνώμη για αυτό."
Μουρμουρισε.
Δεν του απάντησα. Απλά τον κράτησα ακόμη περισσότερο κοντά μου.
Η ημέρα του δικαστηρίου.
Άνοιξα τα μάτια μου και δεν ήταν στο πλάι μου. Τον έψαξα στο χώρο μα δεν ήταν πουθενά. Βρήκα μόνο ένα γράμμα στο κομοδίνο. Το άνοιξα τρέμοντας.
"Αγάπη μου, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω αρχικά γιατί κοιμόσουν πολύ γλυκά καθώς επίσης επειδή αποκλειόταν να με αφήσεις να φύγω χωρίς να έρθεις μαζί μου. Κυρίως όμως γιατί δεν μπορούσα να σε αποχαιρετήσω. Συγχώρεσε με για αυτό. Ήθελα η τελευταία μας ανάμνηση μαζί να είναι η χθεσινή νύχτα και όχι η αίθουσα ενός δικαστηρίου. Όλες αυτές οι στιγμές που πέρασα μαζί σου ήταν οι πιο όμορφες της ζωής μου. Σε ευχαριστώ. Δεν σου ζητώ να μην προχωρήσεις την ζωή σου , απλά μην με ξεχάσεις. Θα σε σκέφτομαι συνέχεια. Σε αγαπάω Ερμιόνη.
Ντρακο."
Διάβασα το γράμμα ξανά βρίζοντας τον από μέσα μου. Είσαι πολύ γελασμενος αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω έτσι. Ντύθηκα στα γρήγορα και έτρεξα μέχρι το γραφείο της Μακγκοναγκαλ.
"Πρέπει να πάω στο δικαστήριο."
Της ανακοίνωσα πριν προλάβει να με ρωτήσει το οτιδήποτε. Δεν είπε τίποτα παρά μου χαμογέλασε και εγνευσε θετικά. Μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Κατευθυνομασταν προς την κεντρική έξοδο όταν άκουσα το όνομα μου. Γύρισα να κοιτάξω και αντίκρισα τον Ρον.
"Ρον;"
Τον ρώτησα παραξενεμενη. Είχαμε να μιλήσουμε από τότε που έγινε το περιστατικό με τον Ντρακο. Έτρεξε προς το μέρος μου.
"Πας στο δικαστήριο;"
Με ρώτησε λαχανιασμενος.
"Ναι."
"Άκου, φέρθηκα χάλια, Ερμιόνη συγγνώμη, εγώ.."
"Ρον λυπάμαι δεν έχω χρόνο, θα μιλήσουμε αργότερα."
Τον διέκοψα.
"Δύο λεπτά δώσε μου. Αν και έγιναν έτσι τα πράγματα μεταξύ μας θέλω πολύ να παραμείνουμε φίλοι. Έπειτα από αυτό που έγινε χθες κατάλαβα πως έχετε κάτι δυνατό. Και το κατάλαβαν όλοι."
"Αλήθεια;"
"Ναι. Παιδιά!"
Φώναξε. Πλήθος μαθητών βγήκαν από το κτήριο.
"Θέλουμε όλοι να έρθουμε."
Γύρισα προς την Μακγκοναγκαλ.
"Όσοι ξέρουν να πετούν μπορούν να ακολουθήσουν."
Είπε και ανέβηκε στη σκούπα της. Ακολούθησα τις κινήσεις της. Πετουσαμε εκατοντάδες άνθρωποι. Λίγο πιο πίσω μου ήταν ο Χάρρυ με την Τζίνη και τον Ρον. Στο πλάι μου ήταν η Λούνα. Η Πανσυ και ο Μπλεζ ήταν πιο πίσω ανάμεσα στο πλήθος. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στο δικαστήριο. Η Μακγκοναγκαλ έτρεχε μπροστά. Στάθηκε έξω από την πόρτα και μας έκανε νόημα να σωπάσουμε.
"Θα μπω εγώ πρώτη να ενημερώσω για την κατάσταση και θα σας κάνω νόημα να έρθετε, εντάξει;"
Μας ανακοίνωσε. Ήθελα να της πω πως όχι δεν ήταν εντάξει αλλά απλά σωπασα. Μπήκε στην αίθουσα και λίγα λεπτά αργότερα μας φώναξε. Μπήκα στην αίθουσα και τον κοίταξα να κάθεται στη θέση του κατηγορούμενου. Με κοίταξε αυστηρά και του χαμογέλασα.
"Θέλετε να καταθέσετε κάτι;"
Απευθύνθηκε προς τα εμένα ο δικαστής.
"Ναι."
Του είπα αποφασιστικά.
"Πλησιάστε λοιπόν και Ορκιστείτε."
Έκανα ότι μου είπε.
"Πείτε μας λοιπόν."
"Εκείνη την μέρα, της μάχης του Χόγκουαρτς. Τον είδα να φεύγει, με την οικογένειά του. Δεν πολέμησε. "
"Μου λέτε λοιπόν πως μέσα στο πλήθος εσείς ξεχωρίσατε την οικογένειά Μαλφοι να απομακρύνετε;"
"Μάλιστα."
"Τι σχέση έχετε με τον νεαρό Μαλφοι;"
"Είναι ο σύζυγος μου. "
"Δεσποινίς Γκρέιντζερ, ή μάλλον κυρία Μαλφοι θα έπρεπε να πω ίσως το ότι είστε μαζί να επηρεάζει την κατάθεση σας."
"Αλήθεια λέει."
Ακούστηκε μία φωνή. Γύρισα και κοίταξα την Αστόρια που στεκόταν στο πλάι μου.
"Εκείνη την μέρα η οικογένεια Μαλφοι ήρθε στο σπίτι μας. Μας εξήγησαν την κατάσταση. Πώς έφυγαν από την μάχη και πως χρειαζόταν βοήθεια για να μην τους κυνηγήσουν."
"Το όνομα σας δεσποινίς μου;"
"Αστόρια Γκρινγκρας. Η αδερφή μου βρίσκεται εδώ επίσης, μπορεί να σας επιβεβαιώσει τα λεγόμενα μου."
Η Δάφνη ανέβηκε στο ειδώλιο και επιβεβαίωσε την Αστόρια. Τον κοιτούσα επίμονα στη διάρκεια της διαδικασίας.
"Μάλιστα. Υπάρχει κάποιος άλλος που θέλει να προσθέσει κάτι;"
"Εγώ κύριε δικαστή."
Ο δικαστής έκανε νόημα στον Χάρρυ να πλησιάσει.
"Κύριε Ποττερ;"
"Ο ίδιος. "
"Πείτε μας."
"Σχετικά με τα λεγόμενα της της Ερμιόνης, λέει αλήθεια. Την επόμενη μέρα από την μάχη μου το είπε ότι τους είδε να φεύγουν. Δεν το συζητήσαμε παραπάνω όμως."
Ο Ντρακο μου χαμογέλασε ελαφράκαι ένιωσα την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο.
Ο δικαστής ολοκλήρωσε με τις καταθέσεις και ζήτησε χρόνο για να διεξαχθεί η απόφαση. Βγήκαμε όλοι από την αίθουσα. Το μυαλό μου ήταν συνέχεια στον Ντρακο και στο πως θα γινόταν να τον πλησιάσω έστω για λίγο. Η ώρα περνούσε βασανιστικά ενώ το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Μία αιωνιότητα αργότερα άρχισαν όλοι να μπαίνουν ξανά σιγά σιγά στην αίθουσα. Κάθισα σε μία κενή καρέκλα που βρήκα.
"Η υπόθεση που εκδικαζουμε σήμερα φάνηκε πιο περιπλοκή από ότι φαινόταν. Λάβαμε υπόψην όλα τα στοιχεία και η οικογένεια Μαλφοι κρίνονται.."
Έκανε μία μικρή παύση που με έκανε να θέλω να τραβήξω το ραβδί μου και να του το χώσω στο λαιμό.
".. αθώοι."
Φωνές ακουγόταν από παντού τριγύρω. Πετάχτηκα όρθια ενώ δάκρυα χαράς έτρεχαν στα μάγουλα μου. Τον αναζήτησα μέσα στο πλήθος. Τον εντόπισα να έρχεται προς το μέρος μου. Έτρεξα κοντά του και πήδηξα πάνω του αγκαλιάζοντας τον.
"Στο είπα πως δεν θα ήταν η τελευταία μας μέρα Ντρακο Μαλφοι!"
"Σε αγαπάω πεισματάρα μάγισσα!"
Ένωσε τα χείλη μας.
Λίγο αργότερα είδα την Αστόρια να έρχεται προς το μέρος μας. Ο Ντρακο της χαμογέλασε.
"Σε ευχαριστώ για αυτό."
"Δεν κάνει τίποτα Ντρακο. Να τον προσέχεις."
Μου είπε. Της χαμογέλασα και την είδα να απομακρύνεται.
Καθόμασταν στη αυλή του δικαστηρίου απολαμβάνοντας τον παραδόξως ηλιόλουστο καιρό της ημέρας. Άκουσα κάποιον να βήχει από πίσω μας. Γύρισα το βλέμμα μου και αντίκρισα τον Λούσιο να κρατά από το χέρι την Ναρκισσα. Σηκωθηκαμε όρθιοι ενώ υπήρξε ένα λεπτό αμηχανίας. Η Ναρκισσα σκουντηξε τον Λούσιο να μιλήσει.
"Δεσποινίς Γκρέιντζερ.."
Ξεκίνησε.
"Κυρία Μαλφοι.."
Άκουσα τον Ντράκο να τον διορθώνει ενώ πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου φέρνοντας με πιο κοντά του.
"Ναι, θα μου πάρει λίγο χρόνο να το συνηθίσω αυτό. Τέλος πάντων. Αυτό που έκανες εκεί μέσα ήταν σωτήριο μπορώ να πω. Σε ευχαριστώ."
"Θα έκανα τα πάντα για τον σύζυγό μου κύριε Μαλφοι."
Έκανε μία γκριμάτσα.
"Χαίρομαι, λοιπόν Ναρκισσα πάμε;"
"Πήγαινε αγάπη μου και έρχομαι σε ένα λεπτό."
Ο Λούσιους απομακρύνθηκε λίγο. Η Ναρκισσα μου έπιασε το χέρι.
"Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου, δώσε λίγο χρόνο στον άντρα μου, είναι ξεροκέφαλος."
Της χαμογέλασα γνευοντας θετικά.
"Καλώς ήρθες στην οικογένεια. Να μου τον προσέχεις."
Με τράβηξε κοντά της με έκλεισε στην αγκαλιά της.
"Ναρκισσα θα περιμένω πολύ ακόμη;!"
"Έρχομαι! Σας περιμένω στο σπίτι!"
Μας είπε καθώς απομακρυνόταν.
"Φαίνεται πως η μαμά μου σε συμπαθεί.."
"Σε αντίθεση με τον πατέρα σου.."
"Δώσε του λίγο χρόνο.."
3 ημέρες αργότερα
Ντρακο
"Τι θα κάνουμε μετά από εδώ;"
Με ρώτησε. Καθόμασταν αγκαλιά στο ξέφωτο μας στις ρίζες του αγαπημένου μου δέντρου.
"Σκέφτομαι να δεχτώ την θέση του καθηγητή φίλτρων. Μετά τον Σνέιπ είναι ουσιαστικά κενή."
"Να το κάνεις αλλά μακριά από τις μαθήτριες."
Μου είπε.
"Μαρεσει όταν ζηλεύεις."
Την τράβηξα κοντά μου και την φίλησα.
"Θυμάσαι που σου έκανα μαθήματα σκοτεινής μαγείας σε αυτό το μέρος;"
"Μμμ.."
"Έμαθα και εγώ κάτι.."
Με κοίταξε παραξενεμενη.
"Να φοβηθω;"
Τράβηξα το ραβδί μου.
"Expecto Patronum.."
Ψιθύρισα και μία μικρή βίδρα ξέφυγε από το ραβδί μου κάνοντας κύκλους γύρω μας.
"Ντρακο έχεις προστάτη και είναι.."
"Ίδιος με τον δικό σου.. μάλλον επειδή είσαι η ευτυχισμένη μου ανάμνηση.."
Έπεσε πάνω μου φιλώντας με. Η πλάτη μου ακούμπησε στο έδαφος καθώς το σώμα της πιεζόταν πάνω στο δικό μου.
"Μου υποσχεσαι ότι δεν θα σε ξεμυαλισει καμιά μαθήτρια;;"
"Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.."
Πήγε να σηκωθεί εκνευρισμένη αλλά την τράβηξα ξανά πάνω μου.
"Είσαι όλη μου η ζωή Ερμιόνη Μαλφοι."
"Γκρέιντζερ-Μαλφοι."
Με διόρθωσε.
"Ναι ότι πεις, φίλα με τώρα."
Ένωσε τα χείλη της με τα δικά μου σε ένα φιλί που ευχομουν να κρατήσει μία αιωνιότητα.
Γεια σας και πάλι λοιπόν..για τελευταία φορά σε αυτό το βιβλίο!
Δεν το πιστεύω ότι τελειώνω τρίτο βιβλίο!
Ξέρετε συχνά παθαίνω αυτό που κολλάει ο εγκέφαλος μου μια νιώθω πως δεν έχω καθόλου έμπνευση. Έτσι μπορεί να κάνω και μήνα να ανεβάσω. Πολλές φορές πίστεψα ότι μπορεί να μην ολοκλήρωνα κάτι από αυτά που έγραφα και άλλες πως δεν ήμουν αρκετά ικανοποιημένη.
Τέλος πάντων για να διαβάζετε αυτά σημαίνει πως ήσασταν μαζί μου σε όλο αυτό και σας ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ για όλη την υποστήριξη και τα σχόλια σας!
Δεν θα χαθούμε, άλλωστε έχω αρκετά βιβλία ακόμη 😋
Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία αυτή..
Σας ευχαριστώ και πάλι..
Stay in your magic wizards and witches 🌟
Yours Eltanin 💚🐍