After War. {Dramione}

Η Σωστή Επιλογή.

Πώς τα έχω κάνει έτσι? Περνούσα ανάμεσα από τους μαθητές και ένιωθα διάφορα αδιάκριτα βλέμματα να με καρφωνουν και να ψιθυριζουν. Η δικη μου ήταν γεγονός στο Χογκουαρτς. Καθημερινά λάμβανα διάφορα γράμματα είτε υποστηρικτικα ή όχι και τόσο. Σχεδόν πάντα ανώνυμα. Πάντως δεν μπορώ να πω, μόνο απαρατήρητος δεν περνάω. Ποτέ δεν περνούσα, είμαι ένας Μαλφοι.

"Ντρακο!"

Μία ψιλή γυναικεία φωνή με τράβηξε από τις σκέψεις μου.

"Γειαα, εεε.."

Πώς την λένε είπαμε?

" Μπέλα.."

Με συμπλήρωσε ευγενικά χαμογελώντας.

"Ναι σωστά, Μπέλα."

"Τι σε φέρνει στους γυναικείους κοιτωνες?"

Η ηλιθιότητα μου μάλλον.

"Ψάχνω την Αστορια Γκρινγκρας. Την έχεις δει μήπως?"

" Την Αστορια.. Α ώστε είναι αλήθεια πως κάτι συμβαίνει με εσάς τους δύο. Δεν ήξερα ότι σου αρέσουν οι μικρότερες.. "

Είπε παιχνιδιαρικα κλείνοντας μου το μάτι. Το κοριτσάκι, η Μπέλα, είχε αρχίσει να με τρομάζει.

" Είδες ο άτιμος, μέσα στις εκπλήξεις είμαι. "

Της απάντησα ειρωνικά.

" Πάντως εγώ σε θαυμάζω πολύ, είσαι πολύ γενναίος, ελπίζω να μην σε κλείσουν στο Αζκαμπαν."

Οκέι είχε αρχίσει να γίνεται πολύ περίεργη.

"Λοιπόν η Αστορια.."

Προσπάθησα να της θυμίσω τον λόγο που βρισκόμουν εδώ. Μία ξινισμένη έκφραση απλωθηκε στο πρόσωπο της.

" Εκείνο είναι το δωμάτιο της. Το τρίτο από το τέλος του διαδρόμου. "

Την ευχαρίστησα και έφυγα όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Τουλάχιστον η Αστορια είναι έξυπνη, σοβαρή και πολύ πιο ώριμη.

Χτυπησα την πόρτα ελπίζοντας πως θα ήταν μέσα.

"Παρακαλώ.."

Ακούστηκε η μελωδική φωνή της. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα διστακτικά μέσα.

"Ελπίζω να μην ενοχλώ.."

Πετάχτηκε από την θέση της χαμογελώντας πλατιά.

" Ντρακο! Μα όχι τι λες! Κάθισε!"

Κάθισα στην διπλανή καρέκλα στο γραφείο της. Ένας κόμπος απειλούσε τον λαιμό μου. Πώς αρχίζουν τώρα?