After War. {Dramione}

Η Χάρη.

"Κύριε Μαλφοι, ο πατέρας σας σας περιμένει στην αυλή."

Ο πατέρας μου, μάλιστα. Οι αφίξεις του στο Χογκουαρτς όλο γίνονται και συχνότερες τον τελευταίο καιρό. Δεν τον αδικώ βέβαια, ανησυχεί. Για εμένα, για εκείνον, δεν ξέρω. Πάντως ανησυχει. Οι ατελείωτες κουβέντες όμως και οι συναντήσεις μας κάθε τρεις και λίγο δεν νομίζω να ωφελησουν πουθενά. Τέλος πάντων η ΜακΓκονακαλ είναι ενήμερη και οι επισκέψεις αυτές του πατέρα μου με έχουν απαλλάξει από κάμποσα μαθήματα. Δεν βαριέσαι.

"Ντρακο, άργησες."

Κάθισα στο πεζούλι στο πλάι του.

"Τώρα έμαθα ότι ήρθες. Λοιπόν τι με ήθελες πατέρα?"

" Σχετικά με το δικαστήριο.."

Ξεκίνησε να λέει. Πολύ πρωτότυπη συζήτηση θα είχαμε πάλι.

"Ξέρω πατέρα. Θα πω ότι φύγαμε πριν την τελική μάχη."

" Δεν είναι μόνο αυτό Ντρακο.."

Σωπασε για λίγο περιμένοντας μία αντίδραση.

" Έχουμε κάποιο νέο στοιχείο? "

Του απάντησα τελικά.

" Οχι βασικά περίπου.."

"Πατέρα μην με σκας, πες μου ότι είναι να μου πεις. "

" Πριν γίνει η μεγάλη μάχη, όταν φύγαμε θυμάσαι ότι δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε σπίτι."

" Ναι ήταν επικίνδυνο, το θυμάμαι. Πού θες να καταλήξεις? "

" Πριν φύγουμε από την χώρα για το καλοκαίρι μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα, σταματήσαμε σε ένα σπίτι για να πάρουμε κάποια απαραίτητα πράγματα. "

" Στους Γκρινγκρας. "

Συμπέρανα και δεν μου άρεσε ήδη καθόλου το που οδηγουνταν η συζήτηση.

" Σωστά. Αυτό λοιπόν τους κάνει τους βασικούς μάρτυρες πως όντως φύγαμε πριν την μάχη."

" Μάλιστα. Από εμένα τι θες δεν καταλαβαίνω. Η οικογένεια Γκρινγκρας είναι φίλοι σας, εγω τι μπορώ να κάνω?"

"Ειναι φίλοι μας, ναι, αλλά φοβούνται και να καταθέσουν. Η θέση τους είναι λεπτή. Η μικρή τους, η Αστορια είπε στην μητέρα της πως έχετε κάποιες επαφές.."

Ενιωσα το χέρι του να ακουμπάει απαλά στον ώμο μου. Μία κίνηση σαν χαδι που δεν συνήθιζε ο δικός μου ο πατέρας.

" Οντως, την βοηθάω που και που στα φίλτρα. "

" Απλά αυτό? "