After War. {Dramione}

Η Πρωτοχρονιά.

31η Δεκεμβρίου 1998.

    Κοιταχτηκα στον καθρέφτη. Το σμόκιν αν και δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ ως τώρα ήταν σαν να είναι ραμμένο πάνω μου. Μαύρο παντελόνι με ασορτί γιλέκο πάνω στο λευκό πουκάμισο. Μέσα από το γιλέκο μία κυπαρίσσι λεπτή γραβάτα. Από πάνω ένα σκούρο γκρι σακάκι που δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητα του από τη στιγμή που το σπίτι βράζει στους 180 βαθμούς. Εσκυψα να δέσω τα κορδόνια των παπουτσιών που σίγουρα γυάλιζαν περισσότερο από το μέλλον μου.
   
     Πήρα μία τελευταία βαθιά ανάσα και βγήκα από το δωμάτιο. Κατέβηκα τις σκάλες και το πρώτο που αντίκρισα είναι μία τεράστια στρογγυλή τραπεζαρία στρωμένη με ένα σκούρο χρυσό βελούδινο τραπεζομαντηλο. Πολύ μεγάλη τραπεζαρία για εφτά άτομα. Περιμετρικά λευκά πιάτα με ασημένια μαχαιροπίρουνα στο πλάι ενώ κρυστάλλινα ποτήρια κρασιού τα συνόδευαν. Στο κέντρο μία γιγάντια ανθοδέσμη με βάση τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Το πιάσαμε το μήνυμα. Ήταν η μεγάλη βραδια και τα πάντα έπρεπε να συμβολίζουν τις αριστοκρατορικες ηλιθιότητες της οικογένειας μου.

"Ντρακο επιτέλους ετοιμάστηκες! Για να σε δω!"

Έκανα απρόθυμα μία στροφή γύρω από τον εαυτό μου.

"Κούκλος εισαι!"

Μου είπε χαμογελώντας.

"Ευχαριστώ μπαμπά."

Μακάρι να μπορούσα να ανταποδώσω το χαμόγελο. Η έκφραση του σοβαρεψε και με έπιασε από τους ώμους.

" Ξέρω πως δεν είναι εύκολο Ντρακο, μα είναι για το καλό όλων μας."

" Ναι το ξέρω!"

Κατέβασε τα χέρια του από πάνω μου και έβγαλε ένα μικρό γκρι βελούδινο κουτάκι από την τσέπη του. Πήρε το χέρι μου και έβαλε το κουτάκι μέσα. Το άνοιξα και αντίκρισα ένα λεπτό ασημένιο δαχτυλίδι με ένα κυπαρισσί κρύσταλλο στη μέση. Σμαραγδι. Μάλιστα. Έκλεισα το κουτάκι ξανά και το έβαλα στην τσέπη μου. Πάνω στην ώρα χτύπησε το κουδούνι.

"Ντρακο είμαι περήφανος για εσένα."

Άκουσα τον πατέρα μου να μου λέει ενώ αμέσως εξαφανίστηκε από κοντά μου. Έμεινα να στέκομαι στην ίδια θέση ώσπου άκουσα το όνομα μου. Γύρισα προς το μέρος από όπου ερχόταν η φωνή και είδα τον Αλεχάντρο να έρχεται προς το μέρος μου με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Του έσφιξα το χέρι χαμογελώντας και χαιρέτησα και την υπόλοιπη οικογένεια. Τελευταία ήρθε προς το μέρος μου η Αστορια, μέσα σε ένα λευκό δαντελένιο φόρεμα.